••••••••••••••••••••••
ซีรีย์ การเดินทางของสายรุ้ง มาถึงตอนสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดแล้วครับ เนื้อเรื่องหลังจากจบตอนนี้จะไปเชื่อมกับเนื้อเรื่องหลัก แน่จะเป็นตอนไหนต้องอ่านเองนะครับ ตอนนี้ผมขอ ตอบแทนความพยายามของรุ้งพลอยให้สาสมเลยนะครับ หวังว่าทุกท่านจะไม่ว่าอะไร
ผมมีนักเขียน โดจิน อย่าง โฮมุนครุส เป็นไอดอลเลย เพราะฉนั้นตอนนี้ขอฮีลตับที่มันเสียมาหลายตอนเลยแล้วกัน ตอนนี้ผมจะใช้เพลงเพื่อประกอบกับเนื้อเรื่องด้วย อยากให้ทุกคนได้เปิดฟังและอ่านมันไปพร้อมๅกันครับ ส่วนเพลงอะไรและเปิดตอนไหน ผมจะเขียนบอกไว้ข้างล่าง
ตอนนี้มีการซ่อนข้อความ ช่วยกันคอมเมนต์ก่อนนะครับ
1. ผมอยากให้คอมเมนต์ความรู้สึกที่อ่าน
2. เมื่ออ่านจบแล้ว อยากขอให้แสดงความคิดเห็นครับ ว่าคิดเห็นอย่างไรกับตัวนางเอกของซีรีย์นี้
3. ข้อนี้กราบเลยคร๊าบ อยากให้คอมเมนต์เกี่ยวกับเพลงที่ใช้ประกอบ กับบทความที่พลอยพูดกับริว
** ขอบคุณ Reader ทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจ ถึงมันจะไม่มีบทเสียวมากเท่าที่ควร ช่วยติดตามกันต่อในเนื้อเรื่องหลักนะคร๊าบบบ
_ _ _ _ _ _ _ _ _
ตอนที่ 7 : สักวันฉันจะบอกรักเธอ
ไม่กี่ช.ม.ต่อมา พลอยก็รายงานตัว ลงทะเบียน และชำระเงินทั้งหมดจนเสร็จ ทั้งชุดนักศึกษา ตำราเรียน อุปกรณ์ต่างๆ พลอยมองเงินที่จ่ายไปทุกใบอย่างเสียดาย มันคือน้ำพักน้ำแรงของเธอทั้งนั้น ดีทีพี่กุลให้เงินพิเศษมา ไม่งั้นคงไม่
เหลือแน่ๆ พลอยเหลือเงินติดตัวอีก 5,000 บาท ตอนนี้พลอยก็มืด 8 ด้านอีกครั้งไม่รู้จะทำยังไงต่อดี พลอยเดินมาเรื่อยๆ เพื่อที่จะหาที่นั่งพัก แต่แปลกที่เธอไม่รู้สึกเหนื่อยแถมยังมีลมเย็นๆพัดตลอดแถมกระเป๋าก็เบาเหมือนไม่ได้สะพายเลยด้วยซ้ำ
พลอยเดินมาเรื่อยๆจนมานั่งพักตรงข้างหน้าหอพักที่หนึ่ง สภาพไม่เก่าไม่ใหม่กลางๆ แต่มีรอยราวจนต้องเอาปูนกาวมาโป้วและทาสีทับ
หือ รายวัน 200 บาท พลอยอ่านแผ่นป้ายประกาศก็สนใจเพราะราคาถูกมาก
วันนี้พักที่นี่ก่อนแล้วกันนะ พลอยคิดดังนั้นจึงเข้าไปสอบถามทันที และคนที่นั่งอยู่ในออฟฟิศก็คือ เจ๊จรรยาเจ้าของหอพักนี้เอง พลอบเข้าไปยกมือไหว้ก่อนที่จะเลื่อนช่องกระจกเล็กๆออกแล้วพูดคุย
[ พลอย ] : สวัสดีค่ะ จะขอเช่าห้องพักรายวันค่ะ
[ เจ๊จรรยา ] : กี่คืน
[ พลอย ] : 1 คืนค่ะ
[ เจ๊จรรยา ] : มาเรียนปี 1 เหรอไม่เคยเห็นหน้า
[ พลอย ] : ใช่ค่ะ หนูพึ่งลงทะเบียนเรียน ปี1 ค่ะ
[ เจ๊จรรยา ] : อื้ม ค่าห้อง 200 มัดจำ 300 เช็ดเอ๊าท์เที่ยงตรง เงินมัดจำจะคืนให้หลังเช็คเอ๊าท์ ห้อง 208 เดินไปเลี้ยวขวาขึ้นลิฟท์
ขอบคุณค่ะ พลอยกล่าวคำขอบคุณ ยกมือไหว้รับเงินทอนจากเจ๊จรรยาก่อนที่จะเก็บมันเข้ากระเป๋าเงินซึ่งการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของเจ๊จรรยา พลอยเดินตามทางมาที่ห้องพัก ห้องพักค่อนข้างเก่าดูได้จากเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่สีซีดไปหมด แต่ก็กว้างขวางและสะอาดมาก ห้องเป็นห้องแอร์ พลอยก็นึกในใจ 200 บาทถูกมากๆเลย ตุ้บบบ
ว๊ายย เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นทันทีเมื่อพลอยถึงที่นอน กระเป๋าสะพายที่เบาหวิวดุจไร้น้ำหนักตอนนี้มันหนักจนแทบสะพายไม่ไหว ร่างกายที่สบายๆก็เมื่อยล้าขึ้นทันที
[ พลอย ] : อ๋อยย ทำไมหนักแบบนี้
พลอยวางกระเป๋าตุ้บลงกับพื้นก่อนที่จะทิ้งตัวนอนไป แอร์เย็นก็เริ่มออกฤทธิ์เสียแล้ว ความอ่อนเพลียที่สะสมมานั้นมันทำให้พลอยค่อยๆหลับลงไปพร้อมกับสายตา 3 คู่ที่จ้องมองก่อนที่จะค่อยๆหายไป
_ _ _ _ _ _ _ _
ณ. ที่ซุ้มคณะบริหาร วู่บบบบบ สายลมปริศนาพัดมาที่เวย์และเพื่อนของเขา
[ เพื่อนพี่เวย์ ] : เรียบร้อยแล้วใช่มั๊ย คาไมทาจิ น้องคนนั้นเข้าที่พักแล้วใช่มะ อืมๆขอบใจมาก อะไรนะอยากขอดูแลรุ่นน้องคนนั้นต่ออีก ไม่ได้ๆ กลับบ้านใหญ่ไปได้แล้ว ช่วงนี้พวกเจ้าต้องบำเพ็ญเพียร เข้าฌาณ กลับไปได้แล้ว
วู่บบบ สายลมนั้นพัดผ่านไปอีกครั้งราวกับรับฟังคำสั่งนั้นก่อนจะหายไป
[ เพื่อนพี่เวย์ ] : แปลกวุ๊ย ปกติเจ้าสามตนนี้ไม่ค่อยชอบคนแปลกหน้านี่หว่า ทำไมวันนี้ใช้ง่ายจริง ยอมไปกับน้องคนนั้นง่ายๆเลยแถมจะยังไม่ยอมกลับอีก
[ เวย์ ] : ไอ้มังกร อู้อีกละสาดมาทำงาน
[ เพื่อนพี่เวย์ ] : เออๆ
เวย์ตะโกนเรียกเพื่อนของตนที่กำลังสงสัยบางอย่างจนสะดุ้ง เพราะตอนนี้มีนักศึกษาปี1 มากมายมาเพื่อเตรียมลงทะเบียน งานของพวกเขาตอนนี้คือช่วยแนะนำน้องๆนั่นเอง
_ _ _ _ _ _ _
ณ.อพาร์ทเมนต์เจ๊จรรยา
พลอยที่หลับไปเพราะความอ่อนเพลียแบบฉับพลันก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เวลานั้นผ่านไปไม่นานแต่พลอยรู้สึกว่านอนเต็มอิ่มจนความอ่อนเพลียหายไปหมด นาฬิกาบอกเวลา 17.00 น. พลอยตื่นมาอาบน้ำพร้อมกับกินขนมที่มีติดตัวมานิดหน่อยเพื่อรองท้อง พลอยนั่งคิดว่าจะเอายังไงกับเงิน 4,500 ที่เหลืออยู่ดี และ แน่นอนพลอยต้องหางานทำ พลอยเดินลงมาข้างล่าง ซึ่งก็เจอเจ๊จรรยากำลังเดินมาพอดี พลอยหยุดให้เจ๊เดินผ่านก่อนที่จะค่อยๆเดินก้มหลังไป
เดี๋ยวหนู !!! เจ๊จรรยา เรียกพลอยที่กำลังจะเดินไปจนพลอยต้องกันกลับมา
[ เจ๊จรรยา ] : อีก 2 อาทิตย์จะเปิดเทอม ทำไมไม่เช่าห้องรายเดือนไปเลย เดี๋ยวห้องพักเต็มหมด
พลอยก็ได้แต่อึกอักจนพูดอะไรไม่ออก เพราะว่าพลอยมีเงินติดตัวแค่ 4,500 ค่าเช่าไม่เท่าไร แต่ค่าประกันแถมต้องจ่ายล่วงหน้า 3 เดือนอีกล่ะ
[ พลอย ] : เอ่อออ คือว่า
เจ๊จรรยามองไปที่พลอยที่ตอนนี้ได้แต่อึกอัก เจ๊มองการแต่งตัวของพลอยที่เรียบๆง่ายๆ ไม่ฉูดฉาดตามสมัยนิยม ทั้งๆที่หน้าตาดีขนาดนี้แต่ทำไมไม่ตามเทรนด์เลย คงเพราะเจ๊เปิดห้องเช่ามานาน มันจึงทำเจ๊รู้ได้ทันทีว่าพลอยนั้นปัญหาเรื่องเงิน
[ เจ๊จรรยา ] : ห้องพักของเจ๊อาจจะเก่าสักหน่อย แต่แถวนี้ห้องพักของเจ๊ถูกที่สุดแล้วนะ เก็บไปคิดดูมีอะไรก็มาคุยกัน แล้วก็บอร์ดประกาศตรงประตูลองไปอ่านดู
[ พลอย ] : ขอบคุณค่ะเจ๊
พลอยรับฟังคำที่เจ๊จรรยาแนะนำ ก่อนที่จะขอตัวและเดินก้มหัวผ่านจรรยาออกไป พลอยออกมาตามที่เจ๊จรรยาบอก และ แวะอ่านตรงบอร์ดข้างหน้า มันมีประกาศมากมาย ทั้งจากมหาวิทยาลัย หมูกระทะเดลิเวอรี่ รับติวภาษา และ รับสมัครงาน แต่พลอยสะดุดตากับแผ่นพับรับสมัครงานอันนึงมาก
[ พลอย ] : หืออออ
" รับสมัครประจำจำนวนมาก และ พาร์ทไทม์สำหรับ ตำแหน่งเสิร์ฟ สามารถ walk in
มาสมัครด้วยตนเอง ติดต่อ คุณนุ "
พลอยอ่านจบแล้วสนใจ ตำแหน่งพาร์ทไทม์ ทันที
ไม่ไกลด้วยนี่นา พลอยอุทานขึ้นทันทีเมื่อดูแผนที่ในแผ่นพับซึ่งมันอยู่ห่างไปแค่ 5 กิโลเมตรเอง พลอยไม่รอช้ารีบขึ้นรถเมล์ไปทันทีใช้เวลา 15 นาทีก็ถึง เมื่อพลอยมาถึง Domo ผับแล้ว ก็ยังเก้ๆกังๆ ไม่กล้าเข้าไป ประกอบกับเริ่มมีนักเที่ยวเริ่มมาเที่ยวกันแล้ว พลอยที่ไม่คุ้นชินกับบรรยากาศแบบนี้นักจึงเริ่มใจฝ่อ
น้องคนนั้นน่ะที่ใส่เสื้อชมพู !!!! พลอยหันควับตามทันที เพราะหมายถึงเธอแน่ๆ เธอหันไปมองตามเสียงก็พบกับผู้หญิงคนนึงแต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์มตามที่พลอยเห็นในใบประกาศ
มานี่ๆๆ ผู้หญิงคนนั้นกวักมือเรียกพลอย พลอยที่ตอนแรกลังเลหันซ้ายหันขวาก็เดินไปตามคำเรียกนั้น
[ พี่นุ ] : มาทำอะไรจ๊ะสมัครงานเหรอ พี่ชื่อนุนะ
[ พลอย ] : สวัสดีค่ะ หนูชื่อพลอยค่ะ
มาสมัครงานพาร์ทไทม์ค่ะ
[ พี่นุ ] : อื้ม เคยทำงานมาก่อนรึเปล่า
[ พลอย ] : เคยค่ะ เคยเสิร์ฟร้านอาหาร กับ ร้านเหล้าปั่นค่ะ
[ พี่นุ ] : อื้ม ถ้าสมัครตำแหน่งเสิร์ฟพาร์ทไทม์ พลอยต้องเข้างาน 6 โมงเย็น ออกงาน 23.30 น. - 00.00 น. ถ้าในกรณีที่เช้าอีกวันมีสอบเทสคะแนนตอนเช้า เอาหลักฐานมาให้พี่ พี่จะอนุญาตให้กลับก่อนเวลา ว่าไงทำไหวมั๊ยพลอย เพราะต้องเรียนด้วยทำงานด้วย
[ พลอย ] : ไหวคะ พลอยทำไหวค่ะ
[ พี่นุ ] : โอเคงั้นรับเลย
[ พลอย ] : จริงเหรอคะพี่ ขอบคุณมากๆค่ะ
[ พี่นุ ] : ใช่ ค่าจ้างนับตามชั่วโมงที่ทำงานนะ ลาได้อาทิตย์ละวัน ยกเว้นวันเสาร์อาทิตย์ จ่ายค่าแรงทุกวันที่ 1 กับ 15 หลักฐานการสมัครใช้บัตรนักศึกษา บัตรประชาชน และ รูปถ่าย เอามาให้พี่พรุ่งนี้
[ พลอย ] : ค่ะพี่นุ ขอบคุณค่ะ
พลอยกำหมัด ทำท่าดีใจ
เราได้งานทำแล้ว พลอยเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ ตอนนี้เธอได้งานทำแล้วไม่น่าเชื่อเลยจริงๆจากตอนแรกที่เธอมืด 8 ด้านตอนนี้แสงสว่างเริ่มส่องมายังเธออีกครั้ง
เดี๋ยวๆจะไปไหนจ๊ะพลอย เสียงพี่นุดังขึ้นถามเมื่อเห็นว่าพลอยกำลังจะเดินไป
[ พลอย ] : กลับหอค่ะ จะไปเตรียมหลักฐานการสมัครงานพรุ่งนี้
[ พี่นุ ] : กลับทำไมเริ่มงานเลย 3 ทุ่มค่อยกลับ
[ พลอย ] : หะ หาา
[ พี่นุ ] : ไม่ต้องหาเลย เอ้านี่ชุด เปลี่ยนแล้วทำงานเลย
พลอยนั้นรับชุดมาแบบงงๆ
แล้วแบบนี้จะใส่ได้ไหมเนี่ย ยังไม่ได้ถามไซส์เราเลย พลอยนึกในใจก่อนที่จะเดินไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำตามที่พี่นุบอก ชุดนี้พลอยใส่ได้พอดีตัวเป๊ะๆ เหมือนสั่งตัดมาเลย ไม่รัดไม่หลวมเกินไป พลอยใส่ชุดเดินมาหาพี่นุที่บริเวณบาร์น้ำ
[ พี่นุ ] : โอ้โห เหมาะมากกก
โหพี่นุ น้องมาใหม่เหรอ น่ารักมากจับเป็น
มาสคอตเลยดีมั๊ยเนี่ย สารพัดคำชมดังขึ้นจากพนักงานรุ่นพี่หลายๆคน พลอยในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาว กางเกงสแลคสีดำ ใส่ผ้ากันเปื้อน มันช่างดู ทะมัดทะแมงจริงๆ
[ พลอย ] : พี่คะพลอยยังไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยค่ะ พลอยกลัวทำงานได้ช้าค่ะ
[ พี่นุ ] : ไม่ยากเดี๋ยวพี่จะเป็นพี่เลี้ยงให้ พลอยอยู่โซน1นะ มี 5 โต๊ะ คอยดูว่าโต๊ะไหนทำอะไรถ้าลูกค้ากำลังเต้นอยู่ไม่ต้องเข้าไปวุ่นวาย เขาจะชงเครื่องดื่มกันเอง แต่โซน 1 ไม่ส่วนมากจะนั่งชิลล์เสียมากกว่า และเวลารับออเดอร์เครื่องดื่มก็จดมาแล้วเอามาให้ที่บาร์น้ำตรงนี้ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ประจำบาร์น้ำจะจัดให้เองแล้วพลอยก็เอาไปเสิร์ฟ ถ้าน้ำหลายขวดก็ใช้ลังเล็กใส่ไป ถ้าไม่กี่ขวดใส่ถาดไปนะ ส่วนถ้าเป็นอาหารพลอยเดินไปตรงนู้น ป้ายไฟ LED รับออเดอร์อาหาร เวลาเช็คบิลล์ถ้าลูกค้าใช้บัตรเครดิตก็เดินมาหาพี่ พี่จะทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ถ้าจ่ายเงินสดก็เอาไปให้ที่แผนกแคชเชียร์ เข้าใจนะ
[ พลอย ] : ค่ะพี่นุ
[ พี่นุ ] : โอเคลุย
พี่นุเทรนด์งานฉบับย่อให้พลอยทันที พลอยนั้นก็รับฟังอย่างตั้งใจและลงมือทันที ด้วยความที่พลอยเคยทำงานเสิร์ฟมาก่อน จึงทำให้เรียนรู้ได้ไว ถึงแรกๆจะยัง งงๆ แต่พอผ่านไป 2 ช.ม. พลอยนั้นก็ทำงานคล่องมากทีเดียว ไม่อายที่จะขออนุญาตเติมน้ำ ไม่อายที่จะขอเก็บจานอาการ จนพนักงานรุ่นพี่ในร้านยังอดชื่นชมไม่ได้
[ พิชัย ] : หือ เด็กใหม่เหรอนุ ไม่เคยเห็นหน้าเลย
[ พี่นุ ] : ใช่ค่ะ เด็กเรียนปี 1เอง พึ่งรับมา
[ พิชัย ] : นุ รับเด็กอายุไม่ถึง 20 เดี๋ยวนายน้อยก็เทศน์ให้หรอก
[ พี่นุ ] : น้องพลอย 20 แล้ว
[ พิชัย ] : หือ เด็กซิ่วเหรอ อืมๆ ไปละไปเช็คการ์ดด้านหลังร้านดีกว่า ไปละนุ
[ พี่นุ ] : ค่ะ
พิชัยหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยเข้ามาคุยกับพี่นุเพราะไม่เคยเห็นหน้าพลอยทั้งคู่ยืนคุยกันสักพักก่อนที่พิชัยจะขอแยกตัวไปทำงานต่อ พี่นุยืนมองพลอยเดินโต๊ะนู้นทีนี้ทีด้วยความขยัน พร้อมกับยิ้มออกมา
ทำได้ดีมากรุ้งพลอย อดทนอีกนิดนะ พี่นุพูดถึงชื่อรุ้งพลอย แล้วพี่นุรู้ชื่อรุ้งพลอยได้ยังไงล่ะ พี่นุยืนเฝ้ามองพลอยทำงานจนกระทั่งเวลา 21.00 ตามที่บอกไว้
[ พี่นุ ] : ทำดีมากจ้ะพลอย วันนี้พอแค่นี้ก่อน
[ พลอย ] : ค่ะ นี่ค่ะพี่นุลูกค้าให้ทิปมา เข้าให้พลอยตอนจะกลับ พลอยมัวแต่ดูลูกค้าเลยไม่ได้เอามาให้ค่ะ
[ พี่นุ ] : ถ้าเป็นทิปที่ลูกค้าให้ไว้ในถาดให้เอาเข้าส่วนกลางแบ่งกัน แต่ถ้าให้กับมือให้เก็บไว้เองได้เลย
[ พลอย ] : จะดีเหรอคะพี่นุ หลายร้อยเลยนะ
[ พี่นุ ] : ก็พลอยบริการดี ลูกค้าพอใจเลยให้รางวัล มันก็ควรเป็นของพลอยอยู่แล้วไง
[ พลอย ] : ค่ะพี่นุ ขอบคุณค่ะ
พลอยรับเงินนั้นไว้ตามที่พี่นุบอก พลอยบอกว่าเดี๋ยวพลอยจะเปลี่ยนชุดแล้วซักมาคืนแต่พี่นุนั้นบอกว่าไม่ต้อง พร้อมกับเอามาให้อีก 2 ชุดโดยพี่นุบอกว่ามันเป็นสวัสดิการของทางร้าน พลอยก็รับไว้ด้วยน้ำตาพร้อมไหว้ขอบคุณ ด้วยกิริยาที่นอบน้อมใครเห็นใครก็รักรุ่นพี่ในร้านก็เอ็นดูพลอยเหลือเกิน พลอยจึงขอตัวกลับก่อน และเปลี่ยนชุดเตรียมไปขึ้นรถเมล์กลับหอพักด้วยกำลังใจที่พร้อมจะสู้อีกครั้ง
เดี๋ยวจ้าพลอย พี่นุเรียกพลอยในขณะที่เธอกำลังจะเดินถึงป้ายรถเมล์
[ พลอย ] : ค่ะพี่นุ
[ พี่นุ ] : นี่จ้า ค่าจ้างวันนี้
[ พลอย ] : ได้เหรอคะวันนี้ ทำแค่ 3 ช.ม. เอง
[ พี่นุ ] : ก็บอกแล้วนี่จ๊ะพลอยว่าคิดค่าแรงตาม ช.ม. อ้อๆ แล้วนี่ข้าวกล่องเอากลับไปกินด้วยนะ เดี๋ยวหิว
[ พลอย ] : ขอบคุณค่ะพี่นุ
พลอยรับเงินมามันเป็นแบงค์ร้อยกับแบงค์ยี่สิบ อย่างละใบ 3 ช.ม. พลอยทำงานได้ เงิน 120 นั่นเท่ากับที่นี่จ้างพนักงานพาร์ทไทม์ ช.ม. ละ 40 บาทเลย พลอยได้ทิป 200 ค่าจ้างอีก 120 รวมแล้ววันนี้พลอยมีรายได้ 320 บาท
พลอยมองเงินตรงหน้าน้ำตาก็ไหล ไม่ใช่เพราะมันน้อยแต่เพราะนี่คือรายได้ที่จะทำให้ชีวิตเธอยังไปต่อได้ พลอยนั่งรถเมล์กลับมาที่หอพัก ซึ่งเจ๊จรรยาก็ยังนั่งทำงานอยู่ พลอยยกมือไหว้เจ๊จรรยาก่อนที่จะขอตัวขึ้นไปพัก
เดี๋ยวหนู เจ๊จรรยาเรียกทักพลอย พลอยจึงหันกลับมาคุย
[ เจ๊จรรยา ] : ที่เจ๊ถามไปเมื่อเย็นเรื่องเช่าหอพักได้คำตอบยัง แล้วไปไหนมาล่ะ
[ พลอย ] : คือว่าหนูไปสมัครงานตามที่บอร์ดแปะประกาศไว้คะ ที่นั่นรับทำงาน หนูเลยได้ลองทำ 3 ช.ม. ค่ะ
[ เจ๊จรรยา ] : อืม ดีแล้ว อีกเรื่องล่ะว่าไงแถวนี้หาถูกกว่าที่นี่ไม่มีแล้วนะ
[ พลอย ] : หนูยังไม่มีเงินมากพอจะจ่ายตามที่แจ้งไว้ในโบชัวร์เลยค่ะ ขอบคุณนะคะเจ๊ที่แนะนำ
[ เจ๊จรรยา ] : แล้วหนูจะทำยังไงต่อไป จะมาเช่ารายวันแบบนี้ต่อไป? คิดดีแล้วเหรอ
พลอยถึงกับสตั๊นไปไม่ถูกเลย สถานะการเงินของพลอยตอนนี้มีปัญหาจริงๆ ความกังวลใจถูกแสดงผ่านสีหน้าแทบจะทันที
[ เจ๊จรรยา ] : ลองพูดมา สิ่งที่เธอคิดตอนนี้ พูดมาตรงๆไม่ต้องเกรงใจเจ๊
" พูดออกมาตรงๆไม่ต้องเกรงใจ " พลอยจำคำนี้ได้ มันเป็นคำพูดเดียวกัน คำพูดที่พี่กุลพูดกับพลอยตอนที่สัมภาษณ์งานพลอย มันคือสถานการณ์ที่กดดันและอึดอัดแบบเดียวกันเลย พลอยจึงตัดสินใจทำแบบในวันนั้นคือพูดมันออกไป พลอยที่ก้มหน้าหลบตาจึงสูดอากาศเข้าเต็มปอดและผ่อนออกเพื่อปรับอารมณ์ก่อนที่จะพูดกับเจ๊ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป
[ พลอย ] : ตอนนี้หนูมีเงินทั้งตัว 4,500 บาท สิ่งที่หนูคิดตอนนี้และถ้าเป็นไปได้ หนูอยากขอให้เจ๊เมตตาไม่เก็บค่าประกันกับค่าเช่าล่วงหน้า ตอนนี้หนูจะขอจ่ายแค่ค่าเช่ารายเดือน 2,000 ก่อน แล้วค่าประกันกับค่าเช่าล่วงหน้าหนูจะทยอยจ่ายเรื่อยๆค่ะ
พลอยพูดระบายทุกอย่างทั้งหมดตามที่คิดออกไป ซึ่งก่อนหน้านี้พลอยมืดแปดด้านจริงๆ แต่พอมาได้งานทำเธอจึงลองคำนวนรายได้จากการทำงาน ถึงแม้มันจะไม่แน่นอนเพราะทิปจากลูกค้าก็ไม่ใช่ว่าจะได้ทุกวัน แต่มันก็มากพอที่จะทำให้พลอยพอจะเอาตัวรอดไปจนจบปี4ได้
ตอนนี้พลอยพูดทั้งหมดไปแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่ความเมตตาของเจ๊จรรยาแล้ว เจ๊จรรยายืนมองไปที่พลอยซึ่งตอนนี้ยืนจ้องตาเจ๊เขม็งไม่หลบสายตาเลย มันสื่อว่าเธอเอาจริง
ให้น้องเขาอยู่เถอะหม่าม๊า เสียงผู้ชายบางคนดังขึ้นมา และ เขาเรียกเจ๊จรรยาว่าหม่าม๊า พลอยมองที่ผู้ชายที่กำลังเดินมานั้น เขาดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพลอย ที่สำคัญชุดนักศึกษาที่เขาใส่มีเนคไท ที่เป็นของมหาลัยเดียวกับพลอยพาดไหล่อยู่ แสดงว่าคงเป็นรุ่นพี่แน่นอน
[ เจ๊จรรยา ] : อะไรเอก
[ เอก ] : น่าๆ ให้น้องเขาเช่าอยู่เถอะนะหม่าม๊า
[ เจ๊จรรยา ] : เห็นคนสวยๆไม่ได้เลยนะ บอกว่าจะไปธุระไม่ใช่เหรอ จะไปก็รีบไป
[ เอก ] : ค๊าบ ๆ ไปก็ได้
เอกนั้นเห็นพลอยตั้งแต่เดินเข้ามาก็เกิดชอบทันที เขาพยายามออกตัวให้เจ๊จรรยาผู้เป็นแม่นั้นช่วยเหลือพลอยโดยหวังว่าจะทำให้พลอยประทับใจตน แต่พลอยนั้นเคยเจอเรื่องแบบนี้จากเอ็มมาก่อนแล้ว เรียกว่ามีภูมิต้านทานก็ว่าได้ เจ๊จรรยามองไปที่ลูกชายก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่ห้อง พลอยเองก็คิดว่าเจ๊จรรยาคงไม่ยอมที่จะทำตามพลอยขอหรอกซึ่งเธอก็ทำใจไว้แล้ว เธอกำลังจะขึ้นไปพัก เพื่อที่จะคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาไงต่อ
เดี๋ยวก่อน !!! เจ๊จรรยาเรียกพลอยให้หยุด ก่อนที่จะยื่นกระดาษบางอย่างมาให้พลอย ซึ่งพลอยก็ยัง งงๆ
[ เจ๊จรรยา ] : ค่าห้องเดือนละ 2,000 ตอนนี้มีแต่ห้องแอร์ห้องนั้นที่หนูพัก ที่เหลือเต็มหมดแล้ว แอร์มันเก่าแล้วคิดค่าเช่า 1,800 พอค่าบำรุงส่วนกลางเดือนละ 200 ค่าน้ำค่าไฟ จ่ายที่เค๊าเตอร์เอง ค่าประกันทยอยจ่ายได้ ต้องจ่ายให้ตรงเวลาพร้อมค่าเช่า ค่าประกันห้องเช่ารายวันเมื่อบ่าย 300 ขอเก็บเป็นค่าเช่าล่วงหน้าแทน รายละเอียดที่เหลืออ่านเอาเอง
สิ่งที่เจ๊จรรยายื่นมาให้คือสัญญาเช่าห้อง เจ๊ยื่นให้พร้อมกับอธิบายรายละเอียดคร่าวๆ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องพักโดยไม่รอพลอยให้พูดอะไร พลอยที่ฟังก็ยังอึ้งอยู่แต่ที่รู้คือ เธอได้ที่พักแล้วเจ๊จรรยาเมตตาเธอแล้ว พลอยยืนปาดน้ำตาด้วยความดีใจก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปห้องพักของตนที่จะกลายเป็นที่อยู่ตลอด 4 ปีนี้
เจ๊จรรยามองพลอยที่เดินขึ้นไปบนห้องโดยไม่วางตา เจ๊ถูกใจสายตาของและความกล้าของพลอย ถึงเอกลูกชายของเจ๊จรรยาจะไม่เอ่ยปากเจ๊ก็ตั้งใจให้พลอยอยู่อยู่แล้วขอแค่กล้าขอ เจ๊ก็กล้าให้ เจ๊จรรยานึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง จึงต่อสายหาใครบางคนทันที
[ ???? ] : ฮัลโหลค่ะ ต้องการขอสายใครคะ
[ เจ๊จรรยา ] : ฉันโทรหาใครล่ะ จำเสียงฉันไม่ได้หรือไง พิกุล
[ พิกุล ] : สวัสดีค่าาาา พี่สาวที่น่าร๊ากกก น้องล้อเล่นน่าเจ๊ เจ๊โทรมามีอะไรเหรอ
[ เจ๊จรรยา ] : อืม เด็กที่ชื่อพลอย เอ่อ กินรี เนี่ยเด็กแกใช่มั๊ย พิกุล
[ พิกุล ] : ใช่ เด็กจากโรงงานน้องเอง วันนี้พึ่งลาออกไปรายงานตัวลงทะเบียนเรียนต่อ เอ้ยเดี๋ยวดิ่ เจ๊เจอพลอยเหรอ
[ เจ๊จรรยา ] : นั่นไงล่ะ แกตอบฉันมาก่อน ว่าแกเป็นคนบอกให้ เด็กนั่นออกมาหาที่อยู่ใช่มั๊ย
[ พิกุล ] : อื้อใช่เจ๊ แล้วเจ๊เจอพลอยเหรอ ยังไม่ได้ตอบน้องเลยอ่าา
[ เจ๊จรรยา ] : ใช่ เด็กพลอยนั่นมาเช่าหอฉันอยู่ แกนี่เข้มงวดไม่เปลี่ยนเลยนะพิกุล เด็กมันพึ่งปีหนึ่งแท้ๆ ให้เด็กมันกลับไปพักที่หอพักโรงงานแก แล้วค่อยนั่งรถมามหาวิทยาลัยก่อนก็ได้ ไม่ใช่ให้ออกมาเผชิญโลกภายนอกแบบนี้
[ พิกุล ] : ไม่ได้หรอกเจ๊ พลอยยืนยันกับน้องเอง ว่าจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ถ้าน้องมัวแต่โอ๋แล้วพลอยจะโตได้ยังไง สอนนกให้บินก็ต้องปล่อยให้ตกพื้นสักทีสองทีก่อนสิ่เจ๊ มัวแต่โอ๋ก็เคยตัวกันพอดี
[ เจ๊จรรยา ] : เฮ้อ เด็กนี่ก็กล้ามากนะ เหลือเงินติดตัว 4,500 ยังไม่ยอมกลับไปโรงงานแก แถมมาขอจ่ายค่าที่พัก แล้วขอให้เว้นค่าประกันกับจ่ายล่วงหน้าไว้ก่อน แล้วจะจ่ายทีหลัง
[ พิกุล ] : พลอยเหลือเงิน 4,500 เหรอ อื้มดีแล้วเจ๊
[ เจ๊จรรยา ] : ดียังไงของแกพิกุล เงิน 4,500 จะไปทำอะไรได้
[ พลอย ] : ปีที่แล้วที่พลอยมาสัมภาษณ์งานกับน้อง พลอยก็มีเงินติดตัวแค่ 5 พันหน่อยๆพลอยถึงได้กัดฟันสู้ไงเจ๊ อีกอย่างมันจะได้ย้ำเตือนพลอย ว่าพลอยต้องการอะไรในชีวิต และเป้าหมายคืออะไร 4 ปีนี้พลอยต้องเจออะไรอีกสารพัดเลย น้องไม่อยากให้พลอยลืมเป้าหมายตัวเอง
[ เจ๊จรรยา ] : อื้ม อ้อ เด็กพลอยนั่นบอกว่าได้งานทำแล้วนี่ ทำพาร์ทไทม์น่ะ
[ พิกุล ] : 555555 ไงล่ะเด็กปั้นของน้อง ดีดี สบายใจไปอีกเปราะ เออเจ๊แล้วเจ๊รู้ได้ไง ว่าพลอยเคยทำงานกับน้อง อ่ะ
[ เจ๊จรรยา ] : ตอนเด็กนั่นมาขอเช่าห้อง เห็นกระเป๋าตังส์เปิดอยู่ เลยเห็นรูปที่เด็กพลอยนั่นถ่ายกับแกและหม่าม๊า แล้วอีกอย่างปี่เซียะที่ข้อมือนั่นของหม่าม๊าใช่มะ
[ พิกุล ] : โหหหห เจ๊จำได้แม้กระทั่งปี่เซียะเลย เกือบ 5 ปีแล้วนะเนี่ย
[ เจ๊จรรยา ] : ก็ฉันไปไหว้พระกับมาม๊าแล้วบูชามาด้วยกัน แต่ไม่คิดว่ามาม๊าจะให้เด็กพลอยมาแถมยังสอนภาษาจีนด้วย
[ พิกุล ] : หม่าม๊าเอ็นดูพลอยมากนะเจ๊ สอนนู่นนี่นั่นเยอะแยะเลย เออนี่เจ๊น้องขออย่างนึงนะ
[ เจ๊จรรยา ] : เรื่องอะไร
[ พิกุล ] : เจ๊ห้ามใจดีกับพลอยเรื่องค่าเช่าเด็ดขาด รวมถึงค่าประกันด้วย น้องอยากให้เจ๊เก็บพลอยทุกบาททุกสตางค์ ถึงเวลาถ้าไม่ให้ก็ต้องทวง น้องไม่อยากให้พลอยสบายจนเคยตัว
[ เจ๊จรรยา ] : พิกุลแกยังไม่ไว้ใจเด็กพลอยนี่อีกเหรอ สายตาที่มองฉันตอนขอให้เว้นค่าประกัน มันเอาเรื่องเลยนะ ฉันว่าเด็กนั่นได้แกมาเต็มๆเลยนะ
[ พิกุล ] : อือ รู้แล้วว่าพลอยน่ะใจเด็ด แต่ที่เจ๊ไปเปิดหอพัก เพราะอยากมีที่พักถูกๆให้เด็กๆนี่ น้องแค่กลัวเจ๊จะใจดีกับพลอยมากไป
[ เจ๊จรรยา ] : แหม ไว้ใจฉันเถอะฉันก็ลูกหม่าม๊าเหมือนกันนะอย่าลืม แล้วหม่าม๊าเป็นไงบ้าง
[ พิกุล ] : โอยย แข็งแรงมากกกก เดินคล่องปร๋อเลย น้องทำหอพักหญิงล้วนให้ดูแล ก็หอพักที่พลอยอยู่นั่นแหละ
[ เจ๊จรรยา ] : เออนี่พิกุล ชื่อกับนามสกุลของเด็กคนนี้ นามสกุลของคุณสกุณากับสามีไม่ใช่เหรอ ออกข่าวโด่งดังขนาดนั้นทำไมแกไม่บอกเด็กมัน เผื่อเด็กนั่นอยากกลับบ้าน
[ พิกุล ] : ตระกูลผู้ดีจอมปลอมนั่นน่ะเหรอเจ๊ เหอะๆ น้องรู้ตั้งแต่พลอยมาสมัครงานแล้วเจ๊ ว่าเป็นลูกสาวคุณสกุณา แต่น้องไม่อยากให้พลอยกลับเจอกับพวกปากเหยี่ยวปากกาที่รอแทะสมบัติพวกนั้น น้องเลยไม่ได้บอกพลอย
[ เจ๊จรรยา ] : อืม ก็ถูกของแก ตระกูลนั้นพอเสียคุณสกุณากับคุณสกล ก็อีลุ่ยฉุยแฉะเละเทะไปหมด อ๋อ เพราะงี้เหรอแกเลยรับเด็กนั่นทำงานเหรอ
[ พิกุล ] : ป่าวนะเจ๊ เจ๊ก็รู้ว่าน้องไม่เคยรับคนทำงานเพราะสงสาร พลอยเข้ามาทำได้งานกับน้องได้ด้วยตัวเองจริงๆ ยอมไปอยู่แผนกโรงงานเพราะอยากได้สวัสดิการ บอกว่าอยากเก็บเงิน จะขอทำงานแค่ปีเดียวมีไหนเจ๊ คิดดูดิ่ มีที่ไหนมาบอกว่าฉันจะทำงานที่นี่ปีเดียวนะ 5555
[ เจ๊จรรยา ] : อ๋องั้นดีไป ฉันนึกว่าเด็กพลอยนั่นเป็นเด็กเส้น แกก็เลยฝึกภาษาให้เด็กพลอยนั่นด้วยเหรอ
[ พิกุล ] : สบายใจได้เลยเจ๊ น้องไม่เคยสปอยเด็ก แล้วเรื่องภาษาก็สอนไม่เยอะหรอกเจ๊ น้องให้พลอยมาช่วยงานเอกสารในออฟฟิศแทน ที่เหลือพลอยเรียนรู้ ถาม ตอบ เองทั้งหมด สอนแบบใจดีไม่ใช่สไตล์น้องนะ 55555 อย่างน้อยให้พลอยมีภาษาสากลติดตัวก็ยังพอทำงานตั้งตัว ยังพอทำมาหากินได้หลายทาง น้องว่าพลอยสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องกลับไปที่ตระกูลบ้านั่นแล้ว
ถึงตอนนี้จะยังลำบากก็เถอะ
[ เจ๊จรรยา ] : อืม ดีแล้ว แค่นี้แหละที่จะถาม งั้นฉันนอนละ อย่านอนดึกมากแกน่ะต้องให้พูดตลอดเลยนะ
[ พิกุล ] : ค่าาาาาาา โอยยยยยย บ่นเป็นหม่าม๊าเลยยยย
ที่แท้เจ๊จรรยากับพิกุลนี่เป็นพี่น้องกันนี่เอง อะไรมันจะโลกกลมแบบนี้หรือว่าโชคชะตามันได้เริ่มทำงานของมันอีกแล้ว และก็เป็นดังที่พิกุลขอเจ๊จรรยาไว้ รุ่งขึ้นเจ๊จรรยาย้ำเตือนพลอยเรื่องค่าเช่าอีกครั้งโดยที่มีเอกรับฟังอยู่ด้วย เอกจึงรับหน้าที่คอยเตือนพลอยเอง ซึ่งเหตุผลก็เพราะอยากหาเรื่องคุยกับพลอยนั่นเอง พลอยก็รับปากเจ๊จรรยาเป็นอย่างดี พลอยใช้เวลาก่อนออกไปทำงานอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนต่างๆและเมื่อถึงเวลาพลอย ก็จะนั่งรถเมล์เพื่อไปทำงานทันที
งานมันหนักก็จริง แต่พลอยก็สู้ไม่ถอย มีครั้งหนึ่งมีลูกค้าต่างชาติเข้ามาใช้บริการ พนักงานบางคนก็ยืนนิ่งเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าพูดไม่ได้เลยแต่ไม่กล้าพูดต่างหาก แต่พลอยนั้นก็ได้เข้าไปพูดคุยกับลูกค้าชาวต่างนั้นจนเข้าใจ ทำให้ทุกคนรู้ว่าภาษาอังกฤษของพลอยนั้นแข็งแรงมาก อีกทั้งสำเนียงแบบบริติชที่ได้มาจากการช่วยพี่กุลฝึกงาน พลอยก็ออกสำเนียงได้ดีจนลูกค้าต่างชาติหลายคนชื่นชม
พลอยทำงานที่ร้านอย่างขยันขันแข็งจนกระทั่งเปิดเทอม พลอยต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยมันไม่เหมือนสองอาทิตย์ก่อนที่พลอยมีเวลาพักทั้งวัน ตอนนี้พลอยเปิดเทอมแล้วเลิกงานเที่ยงคืน เช้า 8 โมงพลอยก็ต้องเข้าเรียนมันก็ต้องมีบ้างที่จะเพลียจนทำงานช้าบ้างไม่ทันใจบ้าง ลูกค้าบางคนที่เห็นพลอยทำงานมาหลายอาทิตย์ก็เข้าใจ แต่อย่างว่าสถานที่แบบนี้คนดีก็มีคนไม่ดีก็มาก ก็มีหลายครั้งเหมือนกันที่พลอยโดนว่าบ้างโดนตำหนิบ้าง จนแอบไปนั่งเสียใจ ทุกครั้งที่พลอยไม่สบายใจ พลอยจะมองไปที่ปี่เซียะแล้วพูดกับมันทุกครั้งและวันนี้ก็เช่นกัน
[ พลอย ] : เจ้ามังกร พลอยเหนื่อยจังเลย เฮ้อออ
พลอยจะระบายกับปี่เซียะทุกครั้งที่เธอเหนื่อยราวกับว่าจะฝากส่งไปถึงใครบางคนที่เธอคิดถึง
[ พี่นุ ] : เหนื่อยมั๊ยพลอย
[ พลอย ] : นิดหน่อยค่ะพี่นุ
พี่นุเดินมาหาพลอยก่อนที่จะพูดคุยด้วยความเป็นห่วง ซึ่งพี่นุก็รู้ว่าพลอยเหนื่อย ไหนจะทำงานกลับดึก ไหนจะต้องเรียนเช้านี่แค่อาทิตย์เดียวยังโทรมอย่างเห็นได้ชัด
[ พี่นุ ] : พลอย พี่เชื่อว่าสักวันฟ้าหลังฝนของพลอยจะมา พลอยต้องอดทนนะ พลอยต้องเชื่อในตัวเอง พลอยต้องเลือกทางที่ถูกต้อง พี่เป็นกำลังใจให้
[ พลอย ] : ขอบคุณค่ะพี่นุ
พี่นุพูดปลอบใจพลอยที่สภาพตอนนี้ดูเหนื่อยล้าจริงๆ แต่พลอยนั้นยังไม่ทิ้งความมุ่งมั่นอันแรงกล้าซึ่งมันถูกแสดงออกมาผ่านสายตาของเธอ พลอยก้าวออกไปทำงานต่ออีกครั้งหลังพักเหนื่อยและรีบูสท์กำลังกายกำลังใจจากเจ้ามังกรของเธอ พลอยยังคงทำงานต่ออย่างขยันขันแข็งและใครจะไปรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังจะมาหาเธออีกภายในไม่กี่นาที
[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ] : อ๋อย งานหนักเลย
[ พี่นุ ] : มีอะไรเหรอ ทำไมดูเหนื่อยๆ
[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ] : ลูกค้าค่ะพี่นุ มาทั้งฝรั่ง ทั้งจีนเลย หนูพอฟังอังกฤษได้ แต่ตอบไม่ค่อยได้ เลยต้องภาษามือเลย ดีนะเนี่ย ลูกค้าเขาเข้าใจไม่งั้นโดนด่าแน่เลย
[ พี่นุ ] : เอ... ทำไงดีน๊าาา
พี่นุแกล้งทำเป็นหมดปัญญาที่จะแก้ปัญหา โดยที่หันไปมองพลอยที่พึ่งจัดการเช็ดบิลล์เสร็จแล้วกำลังเดินมา
พลอยที่เห็นดังนั้นจึงไม่รอช้าที่จะยื่นมือช่วย
[ พลอย ] : มีอะไรให้พลอยช่วยไหมคะพี่ๆ
[ พี่นุ ] : นี่ไง นางฟ้ามาแล้วววว
[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ] : น้องพลอยจ๋าา ว่างมั๊ยย ช่วยพี่ด้วย นู่นๆๆลูกค้า ช่วยพี่เสิร์ฟโต๊ะนั้นที
พลอยมองไปตามที่รุ่นพี่บอก ก็เห็นว่าเป็นลูกค้ากลุ่มเล็กๆ 4-5 คน ประเมินจากการแต่งตัวที่เป็นทางการคงเป็นนักธุรกิจที่มาดื่มเพื่อผ่อนคลาย
[ พลอย ] : ได้ค่ะพี่
พลอยตอบรับคำขอร้องของรุ่นพี่ก่อนที่จะเดินตามไป เมื่อถึงที่โต๊ะพลอยก็ยืนอยู่ข้างๆเพื่อไม่ให้เกะกะการทำงานของรุ่นพี่ จนลูกค้าเริ่มสั่งอาหารอีกครั้ง รุ่นพี่คนนั้นก็หันหน้ามาขอความช่วยเหลือด้วยหน้าตาที่เหลอหลาทันที พลอยก็ขำนิดๆก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยบริการลูกค้ากลุ่มนั้น ซึ่งลูกค้ากลุ่มนั้นก็เห็นพลอยก้าวเข้ามาพร้อมกับโค้งหัวราวกับจะขออนุญาติ พวกเขาจึงยิ้มตอบ พร้อมกับหยิบเมนูมาชี้ๆ เพราะเข้าใจว่าพลอยนั้นคงมารับออเดอร์แทน
บทสนทนาภาษาอังกฤษ
[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ] : ผมรบกวนขอวิสกี้ กับ ของทานเล่นอันนี้ๆ ท่าทางน่าอร่อยดี
ลูกค้าชาวต่างชาติก็พูดอังกฤษไปชี้ตามรูปภาพไป เพื่อจะสื่อสารให้พลอยรู้สิ่งที่เขาต้องการ
[ พลอย ] : ค่ะท่าน วิสกี้กับขนมปังสังขยานะคะท่าน
ลูกค้าชาวต่างชาติถึงหันมองไปที่พลอยที่ตอนนี้ยิ้มแย้มรอจดรายการอาหารอยู่ เขาก็อึ้งนิดๆเพราะพนักงานสาวคนนี้ตอบโต้ด้วยภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว อีกทั้งสำเนียงบริติชที่เป็นสำเนียงบ้านเกิดของเขา พนักงานสาวคนนี้ก็พูดมันออกได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน อันที่จริงเขานั้นไม่ค่อยถือสาเท่าไร ถ้าพนักงานที่มาให้บริการจะพูดอังกฤษไม่คล่อง หรือ สำเนียงไม่เป๊ะ เขาก็ไม่ค่อยจะใส่ใจเท่าไรขอแค่พอสื่อสารและสั่งอาหารได้ก็พอ แต่สำหรับตอนนี้เขารู้สึก อะเมซิ่งมากๆ ที่พนักงานตรงหน้าเขาใช้ภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่ว ราวกับเป็นเจ้าของภาษาเลย จนอดไม่ได้ที่จะออกปากชม
[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ] : โอ้ อะเมซิ่ง คุณพูดอังกฤษได้ดีมากทีเดียว ดีเลยผมจะได้สั่งอาหารได้ถนัด
[ พลอย ] : ขอบคุณค่ะท่าน
[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ] : มีอาหารอะไรแนะนำผมบ้างมั๊ย
[ พลอย ] : มีแน่นอนค่ะท่าน แต่ดิฉันอยากจะขอแนะนำท่านสักนิด ท่านจะอนุญาตไหมคะ
[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ] : เชิญเลย
[ พลอย ] : สังขยาใบเตยที่ท่านสั่ง รสชาติมันจะหวาน มัน อร่อย แต่รสชาติมันจะไปตัดกับวิสกี้ทำให้เสียรสชาติทั้งคู่ ท่านลองเป็นเมนูอย่างอื่นเพิ่มเติมไหมคะท่าน
[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ] : โอ้ๆ ดีเลย นั่นเป็นความคิดที่ดี งั้นมีเมนูเครื่องดื่มอะไรแนะนำผมบ้างมั๊ย วันนี้ผมพาหุ้นส่วนบริษัทมาสังสรรค์พักผ่อน
[ พลอย ] : ถ้าเช่นนั้น ดิฉันขอแนะนำเป็นน้ำอัญชัญผสมเลมอน ชุ่มคอและดับกระหายได้ดีค่ะท่าน ของทานเล่นแนะนำเอ็นไก่ทอดผสมเครื่องปรุงแบบไทย ดิฉันรับรองว่าท่านและหุ้นส่วนของท่านต้องชอบแน่ๆ
[ ลูกค้าชาวต่างชาติ ] : โอเค ผมขอเครื่องดื่มตามที่คุณแนะนำ 5 ที่และของทานเล่น มา 3 ชุด แล้วก็การใช้ภาษาอังกฤษคุณแข็งแรงมากๆผมขอชม
[ พลอย ] : ได้ค่ะท่าน ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ
พลอยกล่าวคำขอบคุณก่อนที่จะ นำออเดอร์ที่จดไปยื่นให้ทางฝ่ายห้องครัว โดยที่ไม่รู้เลยว่าในกลุ่มลูกค้าชาวต่างชาตินั้นได้เกิดบทสนทานาเกี่ยวกับความเก่งและเชี่ยวชาญในภาษาอังกฤษของพลอย พลอยที่นำออเดอร์ไปส่งเรียบร้อยจึงได้กลับมาประจำที่ของตนอีกฝั่ง
[ พี่นุ ] : ลูกค้า เป็นไงบ้างพลอย
[ พลอย ] : ลูกค้าอัธยาศัยดีมากค่ะพี่ พลอยเห็นว่าคงไม่มีอะไรแล้ว เลยกลับมาตรงนี้ค่ะ
[ พี่นุ ] : จะจริงเร๊ออ
น้องพลอยยยยยยย ช่วยพี่ด้วยยยยย นั่นไงพี่นุพูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่มาอีกแล้ว พลอยถึงกับหันควั่บไปหาพี่นุที่ตอนนี้ยืนหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลอยู่ตรงบาร์น้ำ พลอยจึงแอบขำตามและเดินไปที่โต๊ะนั้นอีกครั้ง พร้อมกับพนักงานห้องครัวที่ยกอาหารมาเสิร์ฟ พลอยจึงช่วยรับอาหารจากพนักงานยกอาหารมาวางบนโต๊ะทันที
พลอยได้ยินลูกค้าอีกคนพูดด้วยภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงที่แปลกๆ พลอยจึงหันไปดูก็พบว่าเป็นคนจีน คงจะเป็นหุ้นส่วนที่ลูกค้าฝรั่งบอกว่าพามาเลี้ยง เขาพูดอังสำเนียงจีนจ๋าเลย ซึ่งลูกค้าฝรั่งก็มึนไม่ใช่น้อยกับสำเนียงนั้นเหมือนกัน แต่ก็ยังพยายามแปลให้พลอยเข้าใจคร่าวๆว่า ลูกค้าชาวจีนนั่นพยายามถามว่าคือน้ำอะไร สีคล้ายๆแอลกอฮอล์ ซึ่งตัวเขาดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้
[ พลอย ] : เข้าใจแล้วค่ะท่าน ขออนุญาตให้ดิฉันอธิบายเองค่ะ
ลูกค้าฝรั่งฟังพลอยพูดแบบนั้นก็ยัง งงๆว่าพลอยจะสื่อสารยังไง เพราะสำเนียงของหุ้นส่วนชาวจีนของเขานั้นฟังยากมากๆ แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่พลอยทำ
บทสนทนาภาษาจีน
[ พลอย ] : ขอประทานโทษค่ะท่าน น้ำสีฟ้านั้นไม่ใช่แอลกอฮอล์ค่ะ เป็นน้ำอัญชัญซึ่งเป็นพืชสมุนไพรของไทย รสชาติหวานละมุน ดื่มแล้วชุ่มคอแล้วยิ่งถ้าเพิ่มเลมอนเข้าไป จะสดชื่นมากค่ะท่าน
[ ลูกค้าฝรั่ง ] : what the ......
[ รุ่นพี่ที่ทำงาน ] : หาาา
[ พนักงานยกอาหาร ] : อั๊ยยาาาาาาา
ทุกคนนี่เงิบกันไปหมดเลย เรื่องพลอยเก่งภาษาอังกฤษอันนี้ทุกคนในร้านรู้หมด แต่ไอ้ที่ภาษาจีนที่พูดคล่องปร๋อเนี่ยพึ่งเคยเห็น ยิ่งลูกฟ้าฝรั่งนี่ถึงกับอุทานในใจ วอท เดอะ ฟ๊าก เลยทีเดียว แค่ใช้ภาษาอังกฤษได้ขนาดนั้นก็ว่าเก่งแล้ว แต่นี่เธอกลับพูดจีนได้คล่องราวกับเปลี่ยนลิ้นได้เลยทีเดียว
[ ลูกค้าชาวจีน ] : โอ้ ขอบคุณเง๊กเซียนฮ่องเต้ นี่เธอพูดภาษาจีนได้ด้วยแถมคล่องแคล่วอีกต่างหาก ผมใช้ภาษาอังกฤษได้ไม่ค่อยแข็งแรงเสียด้วย จะสั่งอะไรทานเยอะก็เกรงใจมิสเตอร์ชอว์ที่ต้องคอยเป็นล่ามให้อีกที โชคดีจริงๆที่เธอพูดภาษาจีนได้
[ พลอย ] : ขอบคุณค่ะท่าน ยินดีค่ะ ถ้าประโยคสนทนาไหนท่านใช้ภาษาอังกฤษได้ไม่คล่อง ท่านสามารถใช้ภาษาจีนได้เลย ดิฉันขออาสาเป็นล่ามให้ค่ะ
พลอยสนทนากับลูกค้าชาวจีนจนได้รู้เขานั้นมาเจรจาธุรกิจกับชอว์ ( ลูกค้าฝรั่งที่คุยกับพลอย ) แต่เพราะภาษาอังกฤษสำเนียงจีนของเขาจึงทำให้สื่อสารกันลำบาก พลอยจึงอาสาคอยบริการจนกว่าจะกลับ
[ พลอย ] : หือ มีอะไรกันคะพี่ๆ หน้าพลอยมีอะไรติด ป่าวง่า งืออออ
พลอยจบบทสนทนากับลูกค้า และหันมาก็พบว่า รุ่นพี่พนักงานทั้ง 2 ยืนเอ๋อเลย ทั้งคู่ตกใจกับภาพที่เห็นกับสิ่งที่ได้ยิน จนไม่รู้จะพูดยังไง
[ รุ่นพี่ ] : น้องพลอยยย พูดภาษาจีนได้ด้วยเหรออ กรี๊ดดดดดด
[ พลอย ] : ค่ะพี่ ก็พอพูดได้นิดนึงค่ะ
[ รุ่นพี่ ] : แบบนี้ไม่นิดแล้วพลอย โห้ววววว อาหมวยน้อยของพี่
[ พนักงานยกอาหาร ] : พี่นี่กด Like ให้รัวๆเลยครับน้องพลอย เก่งมากๆ
รุ่นพี่ทั้งสองทั้งทึ่ง ทั้งชื่นชมในความสามารถพลอยเป็นอย่างมาก นี่ขนาดเรียนแค่ปี 1 ยังขนาดนี้ถ้าเรียนจนจบปริญญาตรี เด็กคนนี้จะมีความสามารถแค่ไหนกันนะ วันนั้นรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่ดูแลลูกค้าโต๊ะนั้นยกให้พลอยคอยดูแลลูกค้าโต๊ะนั้นไปโดยปริยาย เพราะพลอยนั้นสามารถสื่อสารได้ทั้งจีนและอังกฤษ
และที่สำคัญวิชาที่เกี่ยวกับการพูดคุยเชิงธุรกิจที่พี่กุลแอบสอนให้พลอยมานั้น ก็ทำให้พลอยสามารถแนะนำ รับฟัง พูดคุย ได้ดี อีกทั้งทั้งจังหวะการรับฟัง ทั้งจังหวะการพูดเสนอความคิด พลอยก็ทำโดยที่ไม่เคอะเขิลเลย ราวกับว่าพลอยคุ้นเคยกับวงสนทนาของนักธุรกิจเป็นอย่างดี จนทั้งลูกค้าชาวจีน และ ลูกค้าฝรั่งอย่างมิสเตอร์ชอว์ ถึงกับตั้งข้อสงสัยว่าทำไมคนที่มีความสามารถขนาดนี้มาทำงานอยู่ที่นี่ อีกอย่างด้วยความรู้ที่มีตอนนี้ไม่น่าเชื่อว่าพึ่งจะเรียนแค่ปี 1
[ มิสเตอร์ชอว์ ] : ขอโทษนะ ผมขอทราบชื่อ คุณได้หรือเปล่า
[ พลอย ] : ยินดีค่ะท่าน ดิฉันชื่อ พลอย ค่ะ
[ มิสเตอร์ชอว์ ] : พลอย ? แล้วในภาษาอังกฤษมีคำศัพท์ไหนที่ตรงกับชื่อของคุณมั๊ย
[ พลอย ] : มีค่ะท่าน Jewel ค่ะ
[ มิสเตอร์ชอว์ ] : โน โน โน ไม่ใช่แล้วอย่างคุณไม่ใช่แค่ Jewel แล้ว อย่างคุณต้อง Diamond ( เพชร ) แล้ว
พลอยกล่าวขอบคุณที่มิสเตอร์ชอว์ออกปากชมเธอขนาดนี้ เธอไม่ใช่แค่พลอยแต่เธอคือเพชร นี่คือคำชมจากปากมิสเตอร์ชอว์เลย ฝ่ายลูกค้าชาวจีนที่พอจะเข้าใจบทสนทนานั้น จึงได้ถามพลอยด้วยภาษาจีนว่า
[ ลูกค้าชาวจีน ] : เอ.. เท่าที่รู้มาคนไทยจะมีชื่อเล่นและชื่อจริง แล้ว พลอย
( jewel ) นี่เป็นชื่อเล่นหรือชื่อจริงของคุณ
[ พลอย ] : ชื่อเล่นค่ะท่าน
[ ลูกค้าชาวจีน ] : อืม มิสเตอร์ชอว์ถามชื่อเล่นคุณไปแล้ว งั้นผมขออนุญาตถามชื่อจริงของคุณจะได้ไหม
[ พลอย ] : เป็นเกียรติมากค่ะท่าน ชื่อจริงของดิฉัน ชื่อ กินรี ค่ะท่าน
[ ลูกค้าชาวจีน ] : กินรี มีความหมายไหมคุณ
[ พลอย ] : กินรีเป็นสัตว์วิเศษในป่าหิมพานต์ตามตำนานของไทย บ้างก็ว่าเป็นเทวดาค่ะท่าน มีท่อนบนเป็นมนุษย์ ท่อนล่างเป็นนก มีปีกที่สามารถใช้บินได้ สามารถเนรมิตรร่างกายให้เป็นมนุษย์ทั้งตัวได้ค่ะ
[ ลูกค้าชาวจีน ] : งั้นผมว่าคุณต้องเป็นกินรีที่จำแลงกายมาเป็นมนุษย์แล้วล่ะ ทั้งความสวยของคุณ ทั้งความเก่งที่เหมือนเวทย์มนต์นี้อีก ถ้าเป็นที่จีนพวกเราจะเปรียบเปรยสตรีที่มีความสามารถเพียบพร้อมแบบคุณให้เป็นหงส์แดงเลย ไม่ใช่หงส์แดงลิเวอร์พูลนะ แต่คือหงส์แดงสัตว์เทวะที่เคียงคู่กับมังกร
ทั้งลูกค้าชาวจีนและมิสเตอร์ชอว์ต่างชื่นชมพลอยเป็นอย่างมาก จากที่คิดว่าการมาดื่มพักผ่อนอาจจะมีปัญหาด้านภาษาแต่มันกลับสะดวกราบรื่นเพราะพนักงานเสิร์ฟคนนี้ วันนั้นกลุ่มลูกค้าทั้ง 5 สนุกสนานและพอใจกับการมาใช้บริการที่ Domo Pub และแน่นอนเมื่อถึงเวลาเช็คบิลล์ มิสเตอร์ชอว์ก็ไม่ลืมที่จะจีบพลอย แต่เป็นการจีบเพื่อเข้าทำงานในบริษัทของตนที่สาขาประเทศไทย มิสเตอร์ชอว์มีความสนใจอยากได้พลอยมาร่วมงานมาก
[ มิสเตอร์ชอว์ ] : นี่นามบัตรของผม เมื่อถึงเวลาที่สถาบันของคุณระบุวันและเวลาที่คุณต้องฝึกงาน คุณมาฝึกงานที่บริษัทผมได้เลย โทรหาผมได้โดยตรงไม่ต้องผ่านเลขาของผม แต่ตลอด 4 ปีนี้ที่คุณศึกษาปริญญาตรี ผมอยากให้คุณรักษาความดีตรงนี้ไว้ พัฒนาความรู้ พัฒนาตนเอง เพื่อที่จะได้เป็นเพชรที่แท้จริง และถ้าตอนนั้นคุณยังเป็นคนๆเดิมที่ผมรู้จักในวันนี้ บริษัทของเรายินดีต้อนรับคุณเสมอ
[ พลอย ] : ขอบพระคุณมากค่ะท่าน ดิฉันจะทำตามที่ท่านแนะนำ ไม่ให้ท่านผิดหวังที่เชื่อมั่นและให้โอกาสดิฉันค่ะ
[ มิสเตอร์ชอว์ ] : ดี นั่นแหละที่ผมต้องการ จำไว้ว่า 4 ปีมันอาจจะยากเย็นสำหรับคนที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแบบคุณ แต่จงผ่านมันไปให้ได้ และจำไว้ว่าคุณคือเพชร ผมหวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันในเวลาอันใกล้นี้นะ คุณกินรี
[ พลอย ] : ค่ะท่าน
[ ลูกค้าชาวจีน ] : คุณนี่สุดยอดเลยนะคุณกินรี ผมไม่เคยเห็นมิสเตอร์ชอว์เอ่ยปากชวนใครด้วยตัวเองแบบนี้เลย อย่าทิ้งโอกาสนี้ไปล่ะ ทำตามที่มิสเตอร์ชอว์แนะนำ อย่าหยุดกระหายที่จะเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง จงเป็นพญาหงส์ที่สง่างามคู่ควรกับมังกรให้ได้ ผมจะรอดูวันนั้นของคุณ
[ พลอย ] : ขอบพระคุณมากค่ะท่าน
มิสเตอร์ชอว์และหุ้นส่วนชาวจีนกล่าวให้แนวคิดในการใช้ชีวิตและให้กำลังใจพลอยในการเรียน อีกทั้งยังยื่นมือมาเพื่อ เชคแฮนด์ตามทำเนียมสากล ราวกับจะบอกพลอยว่ายินดีที่จะได้ร่วมงานกัน วันนั้นพลอยได้มากกว่าเงินทิปจำนวนหลายพันบาท พลอยได้มากกว่าการฝึกภาษาแต่ พลอยได้อนาคตที่ใฝ่ฝันมาไว้ในมือแล้ว
ขอบคุณนะคะพี่กุล เพราะพี่แท้ๆ พลอยเอ่ยคำขอบคุณในใจ ขอบคุณพี่กุล คนที่เป็นทั้ง แม่ อาจารย์ เจ้านาย ถ้า 1 ปีที่แล้วไม่ได้พี่กุลรับเข้าทำงานและสอนภาษาให้ ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ พลอยเดินออกมาส่งลูกค้ากลุ่มนั้นที่ลานจอดรถพร้อมด้วยรุ่นพี่คนเดิม
[ พลอย ] : เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะท่าน พวกเราหวังว่าท่านจะกลับมาใช้บริการอีกนะคะ
พลอยเอ่ยคำขอบคุณลูกค้ากลุ่มนั้น ก่อนที่รถตู้ของพวกเขาจะแล่นออกไป
[ รุ่นพี่ ] : กรี๊ดดด น้องพลอยยยย ทิปวันนี้ที่พี่ได้ มันมากกว่าค่าจ้าง 3 วันอีก กรี๊ดดด ขอบใจนะจ๊ะที่มาช่วย
[ พลอย ] : พลอยต้องขอบคุณพี่มากกว่าค่ะที่มาเรียกพลอยไปช่วย
พลอยกล่าวคำขอบคุณรุ่นพี่ เพราะถ้าเธอคนนี้ไม่มาขอให้พลอยไปช่วย พลอยคงไม่ได้ใช้ความรู้ด้านภาษาและได้รับโอกาสดีๆแบบนี้ พลอยมองไปที่นามบัตรเคลือบทอง ที่ดูแล้วน่าจะสั่งพิมพ์มาอย่างดี รุ่นพี่เองก็ขอดูด้วยเพราะเห็นว่าสวยดี
[ รุ่นพี่ ] : มิสเตอร์ ชอว์ ฟินิกซ์ เห้ย เอาจริงดิ่
[ พลอย ] : อะไรเหรอคะพี่ มีอะไร เขาคนนี้ทำไม
พลอยถึงกับตกใจเพราะอยู่ดีๆรุ่นพี่ที่ขอดูนามบัตร ก็เผลอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจปนตื่นเต้น เพียงแค่อ่านชื่อของลูกค้าฝรั่งคนนั้น
[ รุ่นพี่ ] : พลอย นี่พลอยไม่รู้จักเหรอ
มิสเตอร์ ชอว์ ฟินิกซ์ นักธุรกิจเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของอเมริกาเลยนะพลอย อีกอย่างบริษัทของเขาถูกจัดอันดับอยู่ในกลุ่มต้นๆของโลก
[ พลอย ] : อะไรนะของโลกเลยเหรอคะ โห เขาต้องเก่งมากๆแน่เลยค่ะพี่
[ รุ่นพี่ ] : สุดๆเลยพลอย ประวัติชีวิตโคตรโชกโชน พี่เคยติดตามข่าวเขาอยู่ ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของพ่อโดนโกงจนเจ๊ง มิสเตอร์ชอว์เลยต้องทำงานส่งตัวเองเรียน พอจบมหาวิทยาลัยก็เริ่มศึกษาแนวทางธุรกิจ ประกอบกับมีคนยื่นมือช่วยเหลือ สุดท้ายก็ไปประสบความสำเร็จที่อเมริกาและกอบกู้ธุรกิจของบ้านตัวเองกลับมาได้ แถมตอนนี้นะ
อื้อหืมมมมม อย่าให้พูด
[ พลอย ] : พูดเถอะพี่พลอยอยากรู้
[ รุ่นพี่ ] : อย่าเบรกกันสิ่ โถ่วววว มาต่อๆ 10 ปีมานี้ธุรกิจของเขาเรียกว่ารุ่งสุดๆเลยพลอย ถึงจะไม่ได้รวยที่สุดในอเมริกา แต่ทุกปีที่มีการจัดอันดับมหาเศรษฐีของอเมริกา มิสเตอร์ชอว์ไม่เคยหลุด Top 10 เลยนะพลอย และเพราะความสามารถของเขาที่ทำให้ธุรกิจของบ้านฟื้นขึ้นมาได้ เหมือนนกเทพที่คืนชีพจากกองเถ้าถ่าน คนเลยตั้งฉายาให้เขาว่า เดอะฟีนิกซ์ ตามนามสกุลของเขาเลย พี่ไม่เคยเจอตัวจริงเคยเห็นแต่ใน TV โอยยย รู้งี้ขอลายเซ็นก็ดี
[ พลอย ] : พี่คะๆ พลอย งง ทำไมบอกไปประสบความสำเร็จที่อเมริกาล่ะ งงง่า
[ รุ่นพี่ ] : มิสเตอร์ชอว์เป็นคนลอนดอนโดยกำเนิดจ้ะ ผู้ดีอังกฤษแท้ๆเลยนะนั่น แล้วก็พลอย พลอยต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจทำทุกอย่างให้เต็มที่นะ คนระดับโลกแบบนั้นเอ่ยปากชวนพลอยด้วยตัวเองแบบนี้ พลอยอย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปเชียว
[ พลอย ] : ค่ะพี่ พลอยจะไม่ยอมแพ้แน่ๆ
[ รุ่นพี่ ] : แต่พี่ก็คิดไม่ถึงว่าคนระดับนั้นจะมานั่งกินขนมปังนึ่งจิ้มสังขยาใบเตย กับ เอ็นไก่ทอดแบบนั้น แถมนั่งซดน้ำอัญชันอีก
[ พลอย ] : โหหห นี่พลอยทำอะไรลงไปเนี่ย แง้
[ รุ่นพี่ ] : ว่าแต่พลอยนี่เล่ายันลูกหลานได้เลยนะ ว่าครั้งหนึ่งเคยเสิร์ฟเอ็นไก่ทอดให้มหาเศรษฐี 5555555555
[ พลอย ] : อย่าแซวหนูสิ่คะ แง้ๆๆ
ทั้งรุ่นพี่และพลอยต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนานการคุยกันครั้งนี้ ทำให้พลอยรู้ว่าทำไมมิสเตอร์ชอว์ถึงชมพลอยไม่ขาดปากว่าใช้สำเนียงบริติชได้ดี เพราะมิสเตอร์ชอว์เป็นคนอังกฤษนี่เอง ทั้งสองพากันเดินกลับเข้าร้าน โดยที่มีพี่นุยืนรออยู่
[ พี่นุ ] : พลอยพรุ่งนี้ว่างมั๊ย พี่อยากให้มาช่วยเก็บของหน่อย พี่ต้องรีบเคลียร์ก่อนพี่กลับบ้าน
[ พลอย ] : ได้ค่ะพี่นุ พรุ่งนี้วันหยุดพลอย พลอยมาช่วยได้ค่ะ
_ _ _ _ _ _ _ _ _
วันถัดมา วันหยุดของพลอย 18.00 ณ. Domo Pub
วันนี้เป็นวันหยุดของพลอยแต่พี่นุขอให้พลอยมาช่วยเก็บของในร้าน พลอยก็เต็มใจมาเพราะคงไม่เกิน 2 ทุ่มก็คงกลับ พลอยและเพื่อนๆอีกสองคนลงมือช่วยพี่นุเก็บข้าวของที่ไม่ได้ใช้ในร้านออกมาทิ้ง เพราะเสาร์-อาทิตย์คงไม่มีเวลาได้ทำกัน
[ พี่นุ ] : พลอยเดี๋ยวไปช่วยพี่เก็บหนังสือพิมพ์หน่อย
[ พลอย ] : ได้ค่ะ
พลอยตามพี่นุไปยังอีกห้อง
อื้อหือ กระดาษพวกนี้ขายได้หลายบาทเลยนะคะ พลอยเห็นกองกระดาษแล้วก็ให้นึกเสียดาย
[ พี่นุ ] : แต่พี่ว่าถ้าพลอยเอาไปหมดพลอยคงแบกไม่ไหวนะ
[ พลอย ] : นั่นสิ่คะพี่พลอยแบกไม่ไหวแน่เลย ว่าแต่หนังสือพิมพ์เยอะจังเลยนะคะ
[ พี่นุ ] : ใช่จ้ะ ข่าวของนายท่าน เอ้ย เจ้านายน่ะ เจ้านายของร้านนี้ชอบอ่านหนังสือพิมพ์
[ พลอย ] : อ๋อค่ะพี่
พลอยได้ยินไม่ชัดเหมือนว่าพี่นุเรียกอะไรนายท่านๆ แต่พลอยก็ไม่สนใจอะไร ยังคงเก็บหนังสือพิมพ์ต่อไป
[ พี่นุ ] : กองนั้นน่าจะ 3 ปีแล้วนะ ระวังฝุ่นนะพลอย นั่นไง 5555
แค่กๆๆ งื้ออ นี่แนะๆเจ้าฝุ่น พลอยตีไปที่หนังสือพิมพ์กองนั้นเพื่อแก้แค้น จนฝุ่นกระจายอีกรอบ และมันก็ทำให้พลอยได้รับคำตอบที่เธอสงสัยมาหลายปี
เสร็จ
แป่ะ แป่ะ เสียงน้ำตาของพลอยไหลออกมาและร่วงลงสู่หนังสือพิมพ์ พรึ่บ พรึ่บ พลอยเปิดอ่านเนื้อข่าวที่พาดหัวข้อตัวใหญ่ที่หน้าหนังสือพิมพ์นั้น
" อิซานางิ ริน ธุรกิจชาวญีุ่ปุ่นยังคงไม่ลดละในการตามหาลูกสาวของเพื่อนนักธุรกิจชาวไทย แม้จะล่วงเลยมา 7 ปี "และ อีกฉบับ
" ปีที่ 8 ของความพยายาม ในการตามหากินรีของมังกร "พลอยอ่านเนื้อหาข่าวทั้งหมดทุกตัวอักษรน้ำตามันก็ไหลออกมาไม่หยุด เพราะเนื้อข่าวทั้งหมดนั้นมันคือเธอทั้งนั้น พลอยพยายามรื้อหนังสือพิมพ์อีกแต่ก็ไม่เจอสักฉบับที่ลงข่าวอีก
[ พลอย ] : พี่นุคะพี่นุ หนังสือพิมพ์ยังมีอีกไหมคะ ของปีก่อนๆยังมีไหมคะ
[ พี่นุ ] : ไม่น่ามีแล้วนะพลอย ทำไมเหรอ
[ พลอย ] : พลอยอยากอ่านของปีก่อนๆค่ะ
[ พี่นุ ] : มีเท่านี้แหละพลอยไม่มีแล้ว
ตึ้ก ๆ ๆ ตอนนี้หัวใจพลอยเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ใจของพลอยมันอยากจะรู้จริงๆ ว่าเป็นอย่างที่เธอคิดมั๊ย แต่หนังสือพิมพ์ไม่มีแล้วจะทำยังไงดี
[ พี่นุ ] : เอ.... ทำไมพลอยลองไม่ไปที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยล่ะ
[ พลอย ] : ห้องสมุดเหรอคะ
[ พี่นุ ] : ใช่ ที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยน่าจะมีนะ หนังสือพิมพ์ย้อนหลัง พี่ว่ามีนะ
[ พลอย ] : ขอบคุณค่ะพี่นุ พี่นุคะ 2 ฉบับนี้พลอยขอได้มั๊ย
[ พี่นุ ] : ได้สิ่เอาไปเลย เอ้อพลอย พี่ว่าพลอยกลับหอเถอะ 2 ทุ่มแล้ว
[ พลอย ] : ขอบคุณค่ะพี่นุ พลอยขอ
กลับก่อนนะคะ
พลอยหอบหนังสือพิมพ์ทั้ง 2 รีบกลับหอโดยทันที เธออยากจะให้ถึงเช้าพรุ่งนี้ซะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ น้ำตาพลอยไหลออกมาด้วยความดีใจ ความดีใจที่พลอยนั้นไม่ได้รู้สึกมาหลายปี พลอยมองไปที่ข้อมือก่อนจะพูดว่า
ริว ริวยังไม่ลืมพลอยจริงๆด้วย วันนั้นพลอยกลับไปที่หอและอ่านข่าวนั้นไปมาหลายรอบ เธอมองไปที่ข้อมืออีกครั้งโดยหวังว่าพรุ่งนี้ที่ห้องสมุด เธอจะได้รับคำตอบที่เธอค้างคาใจมาตลอด
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
วันรุ่งขึ้น ณ. ห้องสมุด
ทุกคนต่างเห็นภาพของนักศึกษาคนหนึ่งตั้งหน้าตั้งตารื้อกองหนังสือพิมพ์โดยที่ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรกันแน่ แต่ทุกคนก็ไม่กล้าเข้าไปถามเพราะดูเธอจะตั้งใจกับการค้นหาครั้งนี้มาก
[ ภาพ flashback ]
" มีสิ่นักศึกษาหนังสือพิมพ์ย้อนหลัง 10 ปี แต่มันเยอะนะ "
คำตอบนี้ของอาจารย์บรรณารักษ์มันเหมือนคำสวรรค์โปรดเลย พลอยใช้หนังสือพิมพ์ทั้ง 2 ฉบับเมื่อคืนที่ขอมาจากพี่นุเทียบ วัน เดือน ปี ทั้ง 2 ฉบับที่พาดหัวข่าวของพลอยคือเดือนมีนาคมและเมษายน พลอยจึงใช้ 2 เดือนนี้เป็นตัวตั้งเพื่อค้นหาข่าว
พรึ่บบ พรึ่บบ กองหนังสือพิมพ์ถูกรื้อจนแทบทุกชั้น ทุกสำนักพิมพ์ และ พลอยก็เจอมัน หนังสือพิมพ์อีก 7 ฉบับที่ลงข่าวเกี่ยวกับพลอย
[ พลอย ] : เจอแล้ว เจอแล้ว
พลอยเจอแล้ว พลอยเจอหนังสือพิมพ์แล้ว พลอยหอบหนังสือพิมพ์นั้นไปพบบรรณารักษ์เพื่อขอยืมกลับ วันนั้นทั้งวันพลอยไม่มีสมาธิในการเรียนเลย เพราะหัวใจของพลอยมันไปอยู่ที่เนื้อข่าวในหนังสือพิมพ์แล้ว แต่วันนี้พลอยต้องทำงาน พลอยอาจจะไม่มีเวลาได้อ่านมันก็ได้
ตรื๊ดดดด ตรื๊ดดดดดด
[ พลอย ] : ฮัลโหล สวัสดีค่ะพี่นุ
[ พี่นุ ] : สวัสดีจ้า พลอยจ๊ะ วันนี้ไม่ต้องมาทำงานนะ วันนี้จะมีประชุมกัน ให้พนักงานพาร์ทไทม์หยุดนะจ๊ะ
[ พลอย ] : จริงเหรอคะ พี่นุ ขอบคุณมากค่ะ
งื๊อออออ พลอยยิ้มแฉ่งมองไปที่มือถือด้วยความดีใจเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นใจโดยบังเอิญเพราะพี่นุโทรมาแจ้งพลอยว่าวันนั้น พนักงานพาร์ทไทม์ไม่ต้องไปทำงาน ทำให้พลอยมีเวลาอ่านข่าวหลายชั่วโมง
[ อาจารย์ ] : วันนี้พอแค่นี้ค่ะ นักศึกษา อย่าลืมส่งการบ้านทางเมลล์ด้วยนะ เลิกคลาสได้
แค่สิ้นคำของอาจารย์สั่งเลิกคลาสเท่านั้น พลอยก็รีบเดินออกจากห้องเรียนทันที จนทุกคนต่างพากันมองด้ววความสงสัย เพราะพลอยไม่เคยออกจากห้องเร็วแบบนี้ปกริพลอยจะออกแทบๆคนสุดท้าย เพราะพลอยจะขอให้อาจารย์ช่วยแนะนำบางข้อที่ไม่เข้าใจจนมันเป็นภาพชินตาของทุกคน แต่วันนี้พลอยกลับรีบกลับไปทันที
พลอยหอบหนังสือพิมพ์ 9 ฉบับด้วยหัวใจที่พองโตเดินกลับหอทันที จากเดินกลายเป็นเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่ง พลอยวิ่งโดยหวังว่ามันจะถึงหอพักโดยเร็วที่สุดเพราะตอนนี้หัวใจของพลอยมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
พรึ่บบ พรึ่บบบ หนังสือพิมพ์ทุกฉบับถูกวางไว้ตรงหน้าพลอย พลอยไล่เรียงอ่านมันตั้งแต่เล่มที่ลงข่าวปีแรกไล่มาทุกฉบับทุกตัวอักษร น้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
" นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นประกาศตามหา บุตรสาวของเพื่อนนักธุรกิจชาวไทยหลังเรื่องเงียบหลายเดือน โดยญาติปิดปากเงียบ อ้างว่าอยากให้เด็กสาวรักษาสภาพจิตใจ อิซานางิ ริวกะ เข้ารับการบำบัดทางจิตใจหลังผ่านเหตุการณ์อันเลวร้าย "
" 1 ปีแห่งการสูญเสียนักธุรกิจใจบุญ ขณะที่สังคมตั้งข้อสงสัย ทายาทคนเดียวหายไปไหน นักสังคมสงเคราะห์เริ่มเคลื่อนไหว "
" ทายาทอาณาจักร อิซานางิ เดินทางมายังประเทศไทย พร้อมผู้เป็นพ่อ ประกาศตามหา เด็กสาวทายาทนักธุรกิจผู้ล่วงลับ "
" สังคมเริ่มตั้งคำถาม ทำไมญาตินักธุรกิจดังปิดบังที่อยู่ของทายาทคนเดียว ในขณะเดียวกัน อิซานางิ ริน ยังคงไม่ลดละความพยายามในการตามหาบุตรสาวนายสกล "
" มังกรไฟแห่อิซานางิ มาเยือนไทยเมื่อเช้านี้ พร้อมลั่นตามหาเด็กสาว แม้แลกด้วยชีวิต "
" 5 ปีแห่งผลกรรม ญาตินักธุรกิจใจบุญชื่อดังโดนฟ้องล้มละลาย หลังฉ้อโกง ยักยอกทรัพย์ ประธานอิซานิงิพร้อมลูกชาย ปัดให้ความช่วยเหลือ "
" สนามบินแตก อิซานางิ มิไร ทายาทสาวบุญธรรม ของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่เยือนไทยแทนน้องชายที่ป่วย ยังคงมีความหวังตามหารุ้งพลอย "
" อิซานางิ ริน ธุรกิจชาวญีุ่ปุ่นยังคงไม่ลดละความพยายาม ในการตามหาลูกสาวของเพื่อนนักธุรกิจชาวไทย แม้จะล่วงเลยมา 7 ปี "
" ปีที่ 8 ของความพยายาม ในการตามหากินรีของมังกรไฟ ริน เปิดเผยเพราะติดเรื่องกฏหมายข้ามประเทศ ทำให้ทุกอย่างล่าช้าไปหมด ปัดลูกชายป่วยหนัก ย้ำยังไม่หมดหวังตามหาบุตรสาวเพื่อน "
" อิซานางิ กรุ๊ปขยายฐานธุรกิจในไทย ปัดรวบกิจการในไทย ย้ำจุดยืนเดิมทำธุรกิจขาวสะอาด แย้มข่าวดีอาจจะพบรุ้งพลอยเร็วๆนี้ "พลอยอ่านทุกพาดหัวทุกฉบับ ทุกเนื้อข่าวข้างใน ทั้งดีใจที่คุณลุงกับริวยังไม่เคยลืมเธอ อีกทั้งเสียใจที่ทำให้ริวต้องเข้าบำบัดอาการทางจิต และความเจ็บปวดที่โดนญาติๆของตนรวมหัวกันโกงสมบัติของพ่อแม่และแม้กระทั่งปิดข่าวเรื่องเธอโดยส่งเธอไปอยู่ลพบุรี แต่พลอยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะชีวิตเธอลำบากมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธอมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว เธอไม่สนใจทรัพย์สินนั้นอีกแล้ว สิ่งที่มีค่าสำหรับเธอตอนนี้คือเธอไม่ได้คิดถึงเขาแค่คนเดียว
เรายังคิดถึงกันใช่มั๊ยริว พลอยมองไปที่ปี่เซียะที่ข้อมือแล้วเอ่ยกับมันด้วยรอยยิ้ม พลอยเลือกที่จะอ่านเนื้อข่าวที่มีแต่ริวเท่านั้น เพราะมันเป็นเหมือนยาสมานแผลใจชั้นดีของเธอ
 
ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!
เนื้อเรื่องหลัก
ตอนที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=210283.0)
ตอนที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=210594.0)
ตอนที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=210785.0)
ตอนที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=210839.0)
ตอนที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=210940.0)
ตอนที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=211224.0)
ตอนที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=211707.0)
ตอนที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=211708.0)
ตอนที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=212083.0)
ตอนที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=212543.0)
ตอนที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=212544.0)
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Side Story การเดินทางของสายรุ้ง
ตอนที่ 1 : มรสุม (https://xonly8.com/index.php?topic=212698.0)
ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ (https://xonly8.com/index.php?topic=213032.0)
ตอนที่ 3 : เมฆสลาย (https://xonly8.com/index.php?topic=213084.0)
ตอนที่ 4 : วันฝนซา (https://xonly8.com/index.php?topic=213607.0)
ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน (https://xonly8.com/index.php?topic=214756.0)
ตอนพิเศษที่ 6 : แม่ อาจารย์ เจ้านาย (https://xonly8.com/index.php?topic=214767.0)
ตอนพิเศษที่ 7 : ฉันรักเธอ- - - - - -
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ออกจากหอพักน้องมาอยู่หอพักพี่...แล้วที่ทำงานก็เป็นของริว น้ำตาจะไหล ::Crying::
-พลอยนี่คุณหนูสู้ชีวิตแท้ๆเลย
-เพลงความหมายดีมากๆเลยครับ เข้ากับเนื้อเรื่อง
พอนึกถึงเรื่องหลักแล้ว เมื่อพลอยรู้ความจริงแต่ยังไม่ยอมไปอยู่กับริว ทั้งที่คิดถึงตลอดเวลา น่าจะมีอะไรมากกว่านี้แน่นอน
พระเจ้าจะช่วยคนที่ช่วยตัวเองเท่านั้น สู้ต่อไปไอ้มดแดง ขอบคุณมากครับ รีบมาต่อเลยครับ เดี๋ยวสาวกจะขาดใจตายเสียก่อน
ฟังเพลงแล้วครับ แต่ไม่รู้ถูกเพลงหรือเปล่า เพราะมันมี กันดั้ม ใน ยูทูบด้วย แต่ก็เพราะดี
ผลก็มาจากเหุตุ ขอบคุณคนเขียนที่ใจดีกับพลอย พลอยทำให้มีผลงานดีออกมาให้อ่านอย่างชื่นชม ปรบมือให้ครับ
ความโชคดี ของน้องพลอย ยังมีอยู่เพราะตัวน้องพลอยเองด้วยละ ที่มีมารยาทกับผู้หลักผู้ใหญ่แบบนั้น เจ๊จรรยา ถึงได้ดูออกว่าน้องเป็นคนแบบไหน และกำลังเจอสถานะการณ์อะไร
#นี้ละจากเด็กที่มีมารยาท รู้คุณคน เด็กที่กล้า มีความขยันทั้งงานและการเรียนรู้ต่างๆๆ จนทำให้ตัวเองได้เจอแต่สิ่งที่ดีๆๆเข้ามาในชีวิต
#เพลงจากการ์ตูน Gundam มันเพราะดีนะ เนื้อหาก็ดีด้วยเข้ากับชีวิตของน้องพลอย ที่ยังมีความหวัง รอความหวังและเชื่อมั่น
#หวังว่าผู้เขียน จะเขียนเนื้อเรื่องที่ใกล้เคียง กับเพลงนี้ด้วยนะ Trust You(เชื่อใจเธอ) ผมว่าเพลงนี้มันเพราะดี มันเข้ากับเนื้อเรื่องบางส่วนบางตอนดี
หวังว่าชีวิตพลอยจะสดใสขึ้นนะครับ หลังจากผ่านเรื่องแย่ๆมาตลอด แล้วต่อไปนี้ก็จะเจอกับริวแล้ว แถมได้ทำงานร้านของริวอีกด้วย
ขอบคุณบทความยาวๆเนื้อเรื่องดีๆจนแปลกใจว่านี่!!ใช่เรื่องเสียวเรื่องใต้ดินจริงหรอแต่ละตอนล้วนแฝงด้วยแง่คิดดีๆเป็นแสงจุดประกายในชีวิตได้เลยโชคที่พลอยรุ้งได้มานั้นเพราะความบังเอิญหรือเพราะความพยายามของนางเอก..โอกาสที่มีใช่แน่หรือที่จะคว้ามาได้แม้จะน้อยนิดหากไม่มีความกล้าและความพยายามที่จะใคว่คว้ามาด้วยความสามารถที่สะสมผ่านประสบการณ์..เรื่องนี้อ่านผ่านๆก็อ่านเพลินอ่านให้ได้แง่คิดคนที่ท้อแท้ในชีวิตก็สามารถนำมาใช้เป็นตัวจุดประกายให้กับตนเองได้พยายามสู้ชีวิตอีกครั้งได้...
อื้อหือ..ตอนท้ายยังโรแมนติคได้อีกกกกกก
ขอบคุณครับ..ความหวังเล็กๆของกินนรี น้องรุ้งพลอยเริ่มมีแสงสว่างที่ปลายทาง
เฮ้ยฟ้าหลังฝนมันย่อมสดใสเสมอ อดทนได้ดีมาก ใช้ความดีชนัทุกสิ่ง ขอบคุณครับไรท์ที่เขียนตอน พิเศษขึ้นมา อย่าวน้อยก็ช่วยเตือนสติของผม
ขนาดยังไม่เห็นหน้ารุ้งพลอยยังคิดถึงริวมาก ถ้าเจอตัวจริงจะขนาดไหน ::Shy::
มันเป็นความเศร้าเคล้าน้ำตาในความรันทดของชีวิต แต่เต็มเปี่ยมหัวใจพองโตเมื่อรู้ว่ายังมีคนที่ตามหาและพร้อมจะดูแลและคิดถึงเธอเสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
เมื่อสองคนได้พบเจอก็ต้องมีความสุขเสมอ แต่สักวันหนึ่งมัยก็ต้องมีเรื่องร้ายๆเข้ามาทดสอบ ต้องมีหักมุมแน่ๆ อิอิ
อ่านช่วงท้ายน้ำตาแทบไหลเลยครับขอให้รุ้งพลอยผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ทีเถอะเป็นวาสนาของพลอยที่เจอแต่คนดีๆเป็นที่รักของทุกคน
ชื่นชมพลอยมากครับที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ถึงแม้จะเจอคนไม่ดีทำร้าย ก็ก้าวผ่านมาได้
ตอนนี้ท่านผู้แต่งเขียนบทของพลอยได้ดีและซึ้งมาก ชอบ ที่ว่า ตามหากินรีของมังกร
ตอนแรกก็ไม่ได้อ่านหรอกเพราะชอบเรื่องแนวเสียวๆมีฉากอย่างว่าแต่พอได้ลองอ่านตอนนึงแล้วชอบเลยต้องย้อนกลับไปอ่านตอนแรกเลย ชอบเลยอ่ะ
พยายามหาเพลงนะครับ หาไม่เจอเลย แต่เรื่องราวดีมากๆ อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆครับ ชอบมากๆเลย
อ่าฮะ เจอแล้วครับ มีซ่อนถึง2ที่นี่นา เนื้อเพลงเพราะมากครับ
ในที่สุดก็ได้เจอ ตอนนี้ริวกะพลอยจะเป็นยังไงต่อ รีบไปติดตามดีกว่าแล้วจะมาเม้นใหม่ครับ
สู้ชีวิตจริงๆ เลยนะรุ้งพลอย กว่าจะมาถึงวันที่พบแสงสว่างของชีวิตต้องพบเจออะไรมามาก เมื่อได้พบกับริวแล้วต่อจากนี้ไปชีวิตของรุ้งพลอยคงจะไม่ตกระกำลำบากอีกแล้ว // เพลงประกอบไพเราะดี ฟังแล้วซึ้งเข้ากับเนื้อเรื่องตอนนี้มาก
ชีวิตของพลอยน่าตะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกับพระเอกของเราซักทีอยากให้เจอกันเร็วๆจัง
พลอยเรียนไปทำงานไป แต่ต้องยกย่องพิกุลเจ้านายเก่าที่สอนพลอยมาดีมาก ทำให้พลอยมีโอกาสในวันหน้า
ดีใจจังเลยครับจะได้เข้าเนื้อเรื่องหลักซะที ตอนเสริมผมก็ชอบนะครับแต่มันแอบรันทดไปหน่อย ::Crying::
อ่านแล้วซึ้งใจในน้ำใจของคนดีๆทั้งหลายที่มีให้พลอยนะครับ และเธอก็มีดีทั้งด้านความสามารถและจิตใจ แต่เธอจะเจอริวหรือยังนะในตอนนี้ และเขาจะจำเธอได้หรือัเปล่า เอาใจช่วยครับ
ขอบคุณครับ ทำดีได้ดีชีวิตเริ่มจะดีขึ้นแล้วมีคนคอยช่วยทางอ้อมอยู่แต่ขโทษครับเพลงฟังไม่ได้อ่านในโทรศัพท์ครับ
#น้องพลอยน่าสงสารมากแต่เข้มแข็งมากด้วยดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์
ผมชอบการใช้ชีวิตแบบนี้ของพลอยนะ เป็นธรรมชาติดี แอบมีโชดีเล็กๆทำให้เราลุ้นไปด้วยอ่านแล้วน้ำตาซึมเหมือนกัน ขอบคุณผู้แต่งครับอยากอ่านทีเดียวให้จบเลย
ความตั้งใจความมุ่งมั่นความพยาม ทั้งหมดที่พลอยมีนำพาพลอยมาจนถึงวันนี้ได้ซึ้งจริงๆ
ฟ้าหลังฝนจริงๆซ่ะที ขออย่าให้มีอะไรไม่ดีอีกเลยนะ เมื่อกลับไปในเรื่องหลัก
พลอยนับว่าเป็นตัวละครที่มีหลากหลายมิติทั้งด้านความมุ่งมั่น ความพยายาม และความตั้งใจพัฒนาตัวเอง
อย่างน้อยฟ้าก็ไม่ใจ'ร้ายเกินไปสำหรับรุ่งพลอยหวังว่าจะมีอนาคตที่สดใสนะครับ
Side story ทุกตอนเชื่อมกันเองและเรื่องหลัก ได้ลงตัวและสนับสนุน กันได้ คนแต่งคงมีภาพรวมแบบละเอียดจริงๆ
ภาพนางเอกดูว่าเป็นศูนย์รวมของคุณค่าต่างๆ ที่มีจริง
เพลงประกอบฟังดูเป็นการให้ความหวัง ให้สู้แล้วจะได้เป้าหมาย
อ่านตอนนี้แล้วผมตื่นตันใจจริงๆคับ มันแบบดีใจกับพลอยที่ในที่สุดก็มีความสุขกับเค้าบ้างสักที
จริงๆตับก็ดีขึ้นมากแล้วนะครับ แต่ที่ทำให้หายเพราะจะซ้ำเติมเอาใก้พีงอีกหรือเปล่า 555
รู้สึกดีใจดับเด็กสาวคนนึงแม้ชีวิตที่ผ่านมาจะเลวร้ายแค่ไหนก็ไม่เคยอยมแพ้ จนวันนี้ใกล้ที่จะพบกับความสำเร็จในชีวิต ได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องนี้มาก ๆ ขอบคุณผู้แต่งด้วยครับ
บทสนทนาของริว ทำให้นึกถึงตอนที่รู้จักความรักครั้งแรก
จบแบบสวยงามเลยแต่มีงงนิดนึงว่าริวเจอกับพลอยยังไงและให้ภูติตามมาส่งถึงที่ได้
โลกมันกลมแท้ๆ เจ้จรรยากับพี่พิกุล เป็นพี่น้องกัน แล้วช่วยเหลือและสั่งสอนพลอยในแบบฉบับของตัวเอง
โดยส่วนตัว ถ้าพลอยจะเก่งแบบพระเอก ก็คงจะสนุก อาจจะมีแบบพรสวรรค์และวิชาบางอย่าง ก็คงจะดี
นางแม้จะเข้มแข็ง แต่ภายนอกดูนุ่มนิ่มไปหน่อย
อ่านเนื้อหาในตอนนี้แล้ว รู้สึกหัวใจมีความสุข ฟ้าหลังฝนของรุ้งพลอย เริ่มที่จะทอเห็นประกายแสงทองบ้างแล้ว
กลัวจริงๆเลยครับว่านายเอกลูกเจ๊จรรยาจะเป็นคนไม่ดีเหมือนนายเอ็มกับลูกป้า แต่ถ้านายเอกเป็นหลานพี่กุล กับเหลนอาม๊า ด้วยการเลี้ยงดูก็อาจจะเป็นคนดีก็ได้ครับ ขอให้น้องพลอยอย่าเจอเรื่องร้ายๆอีกเลยครับ สำหรับน้องพลอยเป็นนางเอกที่น่าสงสารมากๆเลยครับ เอาใจช่วยตลอดเลยครับว่าไม่อยากให้น้องพลอยต้องเจอเรื่องร้ายๆเรื่องไม่ดีอีกเลยครับ
ชีวิตเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เป็นคนดีก็ต้องได้รับความดีตอบแทนแม่มันอาจจะใช้เวลา
พลอยมีข่าวที่ได้มาปะติดปะต่อเรื่องราวที่จะค้นหาริวเหมือนกัน อีกไม่นานคงได้พบกัน
ชอบการดำเนินเนื้อเรื่องอ่านแล้วนึกภาพตามน้องพลอยคงมีความสุขมากขึ้นต่อจากนี้คือฟ้าหลังฝนที่น้องพลอยควรได้รับ
ฮิวเยอะๆเลยครับ อย่าว่าเเต่รุมโทรมเลยครับ เเค่เจอตอนที่2เข้าไปก็ตับละลายละ เป็นพวกชอบตับหวานน่ะครับ 5555
น้ำตาซึม นึกถึงเรื่องราวของตัวเองเมื่อยังเรียนหนังสือ แล้วโดนเคี่ยว โดยพี่พิกุล...ยิ้มทั้งน้ำตาเลย
โอ๊ยยยย....ละลายยยย เพลงเพราะมากกกกกก
::Thankyou::ขอคารวะผู้เขียนเลยครับปูเรื่องมาได้เห็นความเป็นไปเป็นม่ของน้องพลอยได้เห็นถึงความเป็นเพชรของน้องได้ดีมากไป และกินรีหรือแม่หงส์แดงหรือฟินิกซ์
กำลังจะเกิดใหม่จากกองเถ้าถ่านจริงๆ
สู้ชีวิตจริงๆนะน้องพลอย เสียชื่ออิซานางิกรุ๊ปจริงๆ ที่ไม่มีปัญญาสืบหาตัวน้องพลอยได้ ทั้งๆที่มีเบาะแสอยู่แล้ว ยังไม่มีปัญญาให้ญาติน้องพลอยเปิดปากได้ เพลงประกอบเพราะมาก ความหมายดี ชอบครับ
ทำดีย่อมได้ดี ฟ้ามีตาเสมอ ขอให้น้องรุ้งพลอยแต่นี้พบเจอแต่ความสุขครับ ::Glad::
ทรมานมานานในที่สุดก็ถึงเวลาแห่งความสุขสักทีนะพลอย ต่อไปจะไม่เหนื่อยและทรมานแบบนี้อีกแล้ว
ตอนนี้ทำไมไม่มีรีวิวล่ะ ริวจะออกมาตอนไหนจะเจอกันหรือยัง ชื่อตาลก็บอกว่าเรารักนายไม่ใช่หรอ
คิดได้ยังไงเนี่ยเอาเรื่อง your name มาประกอบกับตอนนี้มันโคตรจะสื่อได้ตรงและลึกซึ้งมากจริงๆนับถือนับถือ
อะไรเนี่ยยังมีคำแปลของเพลงมาบรรยายให้อีกหรอโอ้ยจะซึ้งกันไปถึงไหน
พลอยน่าจะพ้นจากความทุกษ์ที่ตามราวีได้ซะที.
เพชรแท้ดังคำที่ฟินิกซ์กล่าว
พึ่งเริ่มมาอ่านตำนานเทพวายุ สงสัยจะติดเหมือนร้านเกะแล้วสิ แย่แน่ๆ แบบนี้ คงต้องหาเวลามาอ่านให้ครับ ฮ่าๆ ::Shy::
ชีวิตของพลอยคงใกล้พบทางสว่างแล้วอย่างที่ฟ้าได้ลิขิตไว้คือ10ปี พิกุลกับจรรยาเป็นพี่น้องกันให้ที่พักพิงพลอยทั้งคู่และพิกุลฟูมฟักเพิ่มความเข้มแข็งให้ตลอดเวลา1ปีที่อยู่ด้วยกันและในที่สุดพลอยก็ใกล้ริวเข้ามามากแล้วและคงไม่กี่วันได้เจอหน้าและระลึกความหลังกันแน่ๆ
พลอยคงได้เจอกับริวแล้วแต่จำกันไม่ได้ เพราะต่างคนต่างโตขึ้น 10 ปีที่ริวตามหาพลอยมาตลอดจนได้เจอกัน แต่จะรู้ความจริงเมื่อไรต้องรอผลของพรหมลิขิต