เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 32 : ย้ำรอยรักภัคจิรา Pt4

[nato87]

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วครับ หลังจากที่หายไปนานเป็นเดือน ก็บอกตรง ๆ เลย คือผมกลับไปปั่นนิยายบนดิน และส่วนหนึ่งคือผมคิดไม่ออก ว่าจะให้ลุงพลพาครูเบสท์ไปต่อกันที่ไหน 5555+

ตอนแรกคิดว่าจะให้ครูเบสท์กับลุงพลขับรถไปต่อกันที่โรงแรม แต่มานั่งคิด ๆ ดูแล้วมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร จะจัดในห้องน้ำ ก็น่าสน แต่พอนึกถึงข้อจำกัดของสถานที่ ก็เลยคิดไม่ตก สุดท้ายคิดไปคิดมา ก็ลงเอยที่ห้องเก็บของบนชั้นดาดฟ้าครับ

ตอนนี้ Part4 ถือว่าเป็นการคูลดาวน์จากตอนที่แล้วนะครับ ธีมของตอนนี้จะออกแนวละครไทยแนวตบจูบ ๆ สมัยเก่าสักหน่อย ใน Part5 จะกลับมาเดินเครื่องเต็มกำลังอีกครั้งครับ

ปล.หายไปนาน งั้นเดี๋ยวผมจะกลับมาปั่นต่อแบบรัว ๆ ขอเวลาอีก 2 วัน ผมจะเอา Part5 มาลงให้อ่านกันครับ (อาจมีถึง 6.5 part) ไปตุนทิชชู่ซะ คุณจะได้เห็นฉาก Signature ที่คุณอยากเห็นลุงพลกระทำกับครูเบสท์แน่นอน

##################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


https://xonly8.com/index.php?topic=261961.0

ลุงพลที่สะดุดขากางเกงที่วางกองอยู่บนเท้า นอนกองบนพื้นห้องพักอาจารย์ ในขณะที่ครูเบสท์กำลังยืนกุมศีรษะอยู่ด้วยความเจ็บปวด

"โอ้ย!!! โอ้ยยยย!!!" ภัคจิราในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ยืนเอามือทั้งสองข้างกุมขมับด้วยความทรมาน "ทำไมถึงปวดหัวแบบนี้เนี่ย!!"

"ครูเบสท์!! ครูเบสท์เป็นยังไงบ้างครับ" ทางด้านลุงพล ถึงแม้จะนอนกองอยู่บนพื้น แต่ด้วยใจที่เป็นห่วงอาจารย์สาว เลยพยายามลุกขึ้นเพื่อขึ้นไปดูอาการ แต่ว่า "โอ้ยยย!!!"

ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้เอามือกุมที่เอว หลังจากที่รู้สึกปวดแปล๊บ ไม่แน่ใจว่ามันเกิดจากการที่เมื่อครู่เกิดเสียหลักหรือยังไงไม่ทราบ

"อือ..." ทางด้านครูเบสท์ ที่ยืนหายใจหอบถี่ ก็เริ่มดูสงบนิ่งมากขึ้น เมื่ออาการปวดหัวเริ่มทุเลาลง "เป็นไมเกรนหรือไงเนี่ยชั้น?"

เมื่ออาการปวดหัวหายดี ครูเบสท์ก็หันไปมองลุงพลที่กำลังพยายามลุกขึ้นจากพื้น และด้วยควาหมั่นไส้หรือโกรธยังไงไม่ทราบ หญิงสาวเลยเดินเข้าไปผลักให้ตาเฒ่าที่กำลังพยายามจะลุกขึ้นให้ล้มลงไปอีก

"นี่แน่ะ!!!" ภัคจิราผลักลุงพลลงไปนอนกองกับพื้นอีกรอบ "โทษฐานที่ทำให้เบสท์เจ็บ!!!"

"โอ้ยยย!!! ครูเบสท์!!!" ลุงพลร้องลั่นห้อง "มาผลักผมทำไมครับเนี่ย!!"

"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ!!" อาจารย์ตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและความอาย "ย่ำยีเบสท์ซะขนาดนี้!! ยังกล้าถามคำถามโง่ ๆ แบบนี้กับเบสท์อีกเหรอ!!!?? แล้วดูซิ!!! ดูที่ลุงทำกับเบสท์!!"

ว่าแล้วภัคจิราก็เหลือบมองตรงหว่างขาของเธอ ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำรักสีขาวที่ไหลออกมาจากร่องเนื้อของเธอ หญิงสาวยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ ก่อนที่จะเดินไปหยิบเอาทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดตรงหว่างขาของเธอทันที

"ทุเรศ!!! ทำแบบนี้ถ้าเบสท์ท้องขึ้นมา!!! เบสท์จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!" ภัคจิรายืนถ่างขาพลางบนไป พร้อมกับใช้ทิชชู่เช็ดคราบน้ำรักตรงหว่างขาไป จนเธอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยืนหันหน้าเข้าหาลุงพลที่ยังนอนกองอยู่บนพื้น "ทุเรศ!!! อย่าดูนะ!!!"



แล้วครูเบสท์ก็รีบหันหลังใส่ พร้อมกับใช้ทิชชู่เช็ดทำความสะอาดร่องเนื้อของเธอต่อไป

เมื่อเห็นว่าเมียรักกำลังอารมณ์เสีย ตาเฒ่าเลยรีบลุกขึ้น แล้วค่อย ๆ ย่องเข้าไป พร้อมกับโอบกอดอาจารย์สาวจากด้านหลังด้วยความอ่อนโยน

"ผมขอโทษนะครับครูเบสท์" ลุงพลเอ่ยปากขอโทษครูเบสท์รอบที่เท่าไรแล้วก็จำไม่ได้ แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ ครูเบสท์ไม่ได้มีทีท่าว่าจะยอมให้อภัยลุงพลเลยแม้แต่น้อย "ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยนะครับ ยกโทษให้ผมได้ไหม ผมรักครูนะครับ!!"

"ปล่อย!!!" นางฟ้าพยาบาลไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาเล่นด้วย "เลิกเพ้อเจ้อถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สักทีลุงพล!!! ปล่อย!!! ปล่อยซิ!!! ช่วยด้วยค๊า!!!!! อุ๊บบบ!!"

"ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยนะครับครู!!!" ลุงพลจำใจต้องใช้มือปิดปากครูเบสท์ "ฟังผมให้ดีนะครับครู ในอดีตชาติครูเบสท์คือภัคจิราวดี ครูเบสท์คือลูกสาวคนรองของท่านองค์ตุลาการสวรรค์ และครูเบสท์ต้องลงมาชดใช้กรรมที่ทำร่วมกันมากับผมและพี่น้องที่เหลือ!!"

"อู้อี้!!! อ่อยอะ!!!!" ภัคจิราพยายามดิ้น ก่อนที่เธอจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงตัดสินใจกัดมือของลุงพล เพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของซาตานในคราบตาเฒ่าขายน้ำเต้าหู้ "ช่วยด้วยค๊า!! ใครอยู่ข้างนอก!!! ได้ยินไหม!!! ช่วยเบสท์ด้วย!!! ฮืออออ!!!"

ภัคจิรารีบเดินอย่างทุลักทุเลเพื่อจะหนีออกจากห้องพักครู แค่อีกก้าวเดียวเท่านั้น หญิงสาวก็จะหลุดพ้นจากขุมนรกแห่งนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอกลับถูกลุงพลรั้งตัวเอาไว้ได้ทัน

"ครูเบสท์!!! ได้โปรด!!!" ตาเฒ่าจอมเพี้ยนดึงแขนของภัคจิราเอาไว้ "ได้โปรดเชื่อผมสักครั้งนะครับ!!! ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ครูเบสท์จะต้อง..."

"เพี๊ยะ!!!" แล้วทันใดนั้น ภัคจิราก็ฝากรอยตบบนใบหน้าของลุงพลฉาดใหญ่

"ชักจะหมดความอดทนแล้วนะ!!!" นางฟ้าพยาบาลมองหน้าลุงพลด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ "จะเอายังไงอีก!!! ห๊ะ!!! ชอบนักใช่ไหมตรงหว่างขาของสาว ๆ น่ะ!!! ถึงได้กล้าปั้นน้ำเป็นตัว แต่งนิยายเพ้อเจ้อแบบนี้น่ะ!!! ห๊ะ!!! ตกลงจะเอายังไง!!!!"

เรียกได้ว่าตอนนี้ครูเบสท์โกรธมาก จนลุงพลยืนนิ่งเงียบ พร้อมกับเอามือกุมแก้มที่แดงเป็นรูปฝ่ามือ ก่อนที่จะเงยหน้าหันไปเผชิญหน้ากับครูเบสท์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วทันใดนั้นเอง

"อุ๊บบบ!!" ลุงพลโผล่เข้าประกบปากกับครูเบสท์ที่ยังไม่ทันตั้งตัว ตาเฒ่าหื่นบดบี้ริมฝีปาก จนเรียกได้ว่าปากชนปาก เหงือกชนเหงือก ก่อนที่จะผละออกมาเพื่อบอกความในใจของตัวเอง

"ผมไม่ได้แต่งนิยายมาหลอกครูเบสท์!!! ครูเบสท์ไม่คิดบ้างเหรอครับว่า การที่ยอมทำแบบนี้ มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่าง!!!!" ลุงพลเขย่าร่างของครูเบสท์ที่ยังแน่นิ่งอยู่ "ผมไม่ได้บ้านะครับครูเบสท์!!!! ผมไม่ได้บ้า!!! ผมรักครูเบสท์!!! รักมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว!!! และผมจะไม่ยอมให้ครูเบสท์เป็นอะไรไปโดยเด็ดขาดในชาตินี้!!! ครูเบสท์ต้องมีชีวิตต่อไป!!! จะคิดว่าผมเลวผมชั่วยังไงก็ช่าง!!! แต่ผมรักครู!!! ได้ยินไหมครับ!!! ผมรักครูเบสท์!!! ข้ารักเจ้า!!!! ภัคจิราวดี!!!"

"ฮือ...ฮือ...ฮือ" เมื่อได้ยินแบบนี้ ครูเบสท์ถึงกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก "หยุดพูดได้แล้ว!!! จะทำร้ายเบสท์ไปถึงไหน!!! ฮือออ!!"

"ครูเบสท์?" ตาเฒ่าจอมเจ้าชู้ร่นคิ้วด้วยความตกใจ "ผม...เอ่อ...ผมขอโทษนะครับ"

"เพี๊ยะ!!!" แล้วครูเบสท์ก็แจกฝ่ามือที่แก้มเดิมอีกครั้ง จนลุงพลถึงกับหน้าหัน

"โอ้ยยย!!! ครูเบสท์!!!" ลุงพลรีบเอามือกุมที่ริมฝีปากที่แตก จนเลือดสีแดงไหลออกมาเป็นทาง

"ไปตายซะ!!! ไอ้เฒ่าโรคจิต!!! ไอ้เลว!!" ครูเบสท์เอ่ยปากด่าลุงพลทั้งน้ำตา "ชั้นไม่อยากเห็นหน้าแกอีก!!! ฮืออออ!!!"

"แต่ครูเบสท์เป็นเมียผมแล้วนะครับ!!!" แล้วลุงพล ก็โผล่เข้าไปประกบปากแลกลิ้นกับครูเบสท์อีกครั้ง "ชอบแบบซาดิสต์ใช่ไหมครับ!!! ได้ครับ!!! ถึงผมจะแก่!!! แต่ผมจัดให้ครูได้นะครับ!!!"

"หยุด!!! บอกให้หยุดไง!!! อื้ออออ!!" ภัคจิราพยายามเบือนหน้าหนีจากริมฝีปากของลุงพล แต่เธอไม่สามารถต่อต้านเรี่ยวแรงของตาเฒ่าวัย 61 ปี คนนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

ไม่คิดว่าครูเบสท์ ที่ดูภายนอกอ่อนหวาน สดใส จะชอบความรุนแรงแบบนี้ ในเมื่อคุยกันดี ๆ แล้วไม่รู้จักฟัง งั้นก็จัดไป วันนี้ลุงพลจะขอสวมบทเป็นอาเปี๊ยก พิศาล ตำนานพระเอกจอมตบจูบ เพื่อกำหราบอาจารย์สาวพยาบาลที่ยังดื้อรั้นคนนี้ให้อยู่หมัดเสียที



"จ๊วบ!!! จ๊วบบ!!!" ลุงพลพยายามดุนดันปลายลิ้นเข้าไปในช่องปากของครูเบสท์ ที่กำลังเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ "อย่าฝืนเลยครับครูเบสท์!!! ยอมรับความจริงได้แล้ว!! ครูเบสท์เป็นเมียผมแล้วนะครับ!!"

"ไม่มีทาง!!! ให้ตายยังไงเบสท์ก็ไม่ยอมเป็นเมียลุงเด็ดขาด!!!" ภัคจิรารวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย ด้วยการกระทุ้งเข่าไปที่กล่องดวงใจของลุงพล "ไม่ปล่อยใช่ไหม!! งั้นได้!!! จัดให้!!!"

"โอ้ยยย!!!" ลุงพลถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ตาเฒ่าจะทิ้งตัวลงไปกองกับพื้น และในจังหวะนี้เอง ที่ครูเบสท์ได้ฉวยโอกาสรีบวิ่งหนีออกไปนอกห้องพักอาจารย์ แต่ว่า "โอ้ยยย!!"

เหมือนฟ้าลิขิตเอาไว้แล้ว ว่าสุดท้าย ครูเบสท์จะต้องถูกลุงพลย้ำรอยรักอีกครั้ง เมื่อสาวเมืองเจียงฮายเกิดสะดุดกับรองเท้าส้นสูงเจ้ากรรมที่วางอยู่บนพื้นจนล้มลงไปนอนกองบนพื้นอีกคน

"ครูเบสท์!!! ครูเบสท์เป็นยังไงบ้างครับ!!!" ถึงแม้จะยังเอามือทั้งสองข้างกุมตรงกล่องดวงใจ ที่พึ่งถูกครูเบสท์เข่าใส่ แต่ในใจของตาเฒ่ายอดนักรักนั้น ยังมีแต่ความเป็นห่วงเป็นใยในตัวครูสาวแห่งคณะพยาบาลเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป "ครูเบสท์เจ็บตรงไหนบ้างครับ!!"

"ไม่ต้องมายุ่งกับเบสท์!!!" ภัคจิราที่นอนตะแคงอยู่บนพื้นชี้หน้าใส่ลุงพล "ไปให้พ้น!!"

"ผมจะไม่ไปไหนเด็ดขาด!!!" ลุงพลคนจริง ยังคงยึดมั่นในอุดมการณ์เดิม "ผมจะไม่ยอมให้ครูเบสท์ไปไหนเด็ดขาด!! และตราบใด ที่ไอ้พลคนนี้ยังมีลมหายใจ ผมจะขัดขวางไม่ให้ครูเบสท์ไปเรียนต่อที่อเมริกา!!! ผมจะไม่ยอมให้ครูเบสท์ตาย!!!"

"โอ้ยยย!!! ไอ้บ้า!!! ไอ้โรคจิต!!! ไอ้คนเสียสติ!!!" แล้วลุงพลก็คว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าของครูเบสท์ "ปล่อยนะ!!! ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วยค่า!!! อุ๊บบบ!!!"
แล้วลุงพลก็คลานเข้าไปคร่อมทับร่างของครูเบสท์จากด้านบน ตาเฒ่าจอมหื่นเริ่มปลุกปล้ำครูเบสท์ในยกที่สอง

"อืออออ!!! หยุด!!! บอกให้หยุดไง!!! อืออออ!!" ครูเบสท์เริ่มอ่อนแรงจนไม่สามารถต้านทางลุงพล ที่กำลังงับเข้าใบหูของเธอ "อ๊า!!! อย่า!!!! อย่าทำเบสท์!!"

"จ๊วบบบ!!! จ๊วบบบ!!! จ๊วบบบ!!!!"

"ชอบไหมครับครูเบสท์!! แฮ่ก!!! แฮ่ก!! แฮ่ก!!" ลุงพลเอ่ยปากถามด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปดูดใบหูของครูเบสท์จนแดงก่ำ "จ๊วบบบ!!! ซู้ดดดดด!!!"

"อร๊ายยย!!! บอกให้...หยุด....อืออออ!!!" ภัคจิราเริ่มสั่นสะท้าน จากการถูกลุงพลดูดเข้าที่ใบหู พร้อมกับล้วงมือลงไปบีบเค้นหน้าอกของเธออย่างเมามัน "อย่าทำเบสท์...อย่า...อ่าห์....อย่า!!!"

"จ๊วบบ!!! จ๊วบบบ!!! จ๊วบบบ!!!"

"อ๊า!!! อือออ!!! ฮือออ!!!! ฮือออ!!!"

ครูเบสท์ร้องไห้ปนครวญครวงด้วยความเจ็บปวด อันอาย คละเคล้าไปกับความเสียวซ่าน เธอกำลังถูกคนต่ำชั้นอย่างลุงพลกระทำย่ำยีศักดิ์ศรีของความเป็นผู้หญิงจนหมดสิทธิ์ หมดแล้วชีวิต หมดแล้วสำหรับทุกอย่าง

"จ๊วบบ!!! จ๊วบบบ!! ซู้ดดด!!"

"อร๊ายยย!!!!! ลุงพล!!!! หยุดนะ!!!"

อาจารย์สาวถึงกับร้องลั่นห้อง เมื่ออยู่ดี ๆ ก็ถูกลุงพลใช้มือจับกดให้เธอนอนคว่ำ พร้อมกับถลกกระโปรงออก จนเผยให้เห็นบั้นท้ายเนียนนุ่ม และคร่อมทับร่างของเธอเอาไว้ไม่ให้ดิ้นออกไปไหนได้ โดยมีเจ้าหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียขนาด 8.5 นิ้ว ที่กำลังแข็งตัว พาดอยู่บนร่องก้นเปลือยเปล่าของเธอ



"ผมต้องทำ!!! ผมต้องทำนะครับครูเบสท์!!!" ลุงพลก็ยังพูดคำเดิม จนครูเบสท์ชักสงสัยแล้วว่าตาเฒ่าคนนี้เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำหรือยังไง "ผมไม่ยอมให้ครูเบสท์ไปเรียนต่อที่อเมริกาเด็ดขาด!!!"

"ปล่อยยย!!" ภัคจิราพยายามดิ้น แต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุดสักที ก่อนที่หญิงสาวจะคิดแผนอะไรบางอย่างออก "ลุงพล!!! พอได้แล้ว!!! เบสท์ยอมแล้ว!!! เบสท์ไม่ไปอเมริกาแล้ว!!"

"จริงเหรอครับครู?" พอได้ยินแบบนี้ ลุงพลที่นั่งคร่อมอยู่ด้านบนก็ยิ้มออก "ครูเบสท์จะไม่ไปอเมริกาแล้วใช่ไหมครับ?"
"ก็ใช่น่ะซิ..." นางฟ้าพยาบาลตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย "ลุกขึ้นก่อนได้ไหม เบสท์ยอมแล้ว ถ้าลุงพลจะทำต่อ ขอเปลี่ยนสถานที่ได้ไหม เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า"

"ได้ครับครู" พอเห็นว่าครูเบสท์เริ่มว่านอนสอนง่าย ลุงพลก็เริ่มตายใจ โดยที่ไม่รู้ว่านั่นคือแผนลวง "โอ๊ย!!!!"

"ฝันไปเหอะ!!! ไอ้บ้า!!!" ในจังหวะที่ลุงพละกำลังลุกขึ้น ครูเบสท์ก็รีบตะเกียกตะกายเพื่อเดินออกจากห้องพักครูอีกครั้ง "เปิดซิ!!! ทำไมประตูไม่เปิด!!!"

ภัคจิราลุกลี้ลุกลน จนลืมไปว่าก่อนที่ลุงพลจะเข้ามา ตาเฒ่าได้ลงกลอนด้านล่างอีกชั้น อาจารย์สาวพยายามจะสลัดกลอนด้านล่างออก แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไปเสียแล้ว

"ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้ครับครู!!" ลุงพลเริ่มหมดความอดทน เลยวิ่งเข้าไปดึงร่างของครูเบสท์กลับมา "ทำไมถึงดื้อแบบนี้ครับครู!!! อยากให้ผมใจร้ายกับครูนักใช่ไหมครับ!!!"

"ปล่อย!!! ไอ้บ้า!!! ช่วยด้วยค๊า!!!" ครูเบสท์พยายามดิ้นจากอ้อมกอดของลุงพล "บอกให้ปล่อย!!!"

"โอ้ยยย!!!!" แล้วลุงพลก็โดนศอกเข้าไปที่ลิ้นปี่ จนตาเฒ่าหื่น และเมื่อครูเบสท์สลัดหลุด ด้วยความตื่นตระหนก หญิงสาวเหลือบมองทางออกหน้าประตูและทางออกระเบียงด้านหลัง ก่อนที่จะตัดสินใจเลือกเดินไปที่ทางออกระเบียงด้านหลัง ที่มีประตูเชื่อมเข้าไปในตัวอาคารด้านนอก

ครูเบสท์เดินโซซัดโซเซออกไปนอกระเบียงด้านนอกห้องพักครู และพบกับละอองพายุฝนที่เทกระหน่ำเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ตรงระเบียงด้านขวามือ มีตะแกรงเหล็กถูกติดตั้นเอาไว้รอบทางเดิน หญิงสาวเดินโซซัดโซเซไปตามทาง เพื่อมุ่งหน้าไปยังทางออก

"บ้าที่สุด!!! นี่มันอะไรเนี่ย!!!" สุดท้าย กลับกลายเป็นว่าครูเบสท์ตัดสินใจผิดพลาด ด้วยการพาตัวเองมาอยู่ในทางตัน เมื่อประตูตะแกรงเหล็กตรงหน้ามีแม่กุญแจล็อคเอาไว้อยู่ "ใครมาล็อคเอาไว้เนี่ย!!"

"ครูเบสท์ครับ!!" แล้วลุงพล ก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากด้านหลัง พร้อมกับใช้มือมัดเชือกกางเกงขาสามส่วนให้แน่น "ครูเบสท์หนีผมไม่ได้หรอกครับ ยอมรับความจริงเถอะนะครับครู ผมขอร้องละ"

"ไม่มีทาง!!! ครูเบสท์เหลือบมองซ้ายขวา ก่อนพบว่า ยังมีทางไปต่ออีก และเส้นทางริมระเบียงตรงนี้ จะเชื่อมขึ้นไปบนดาดฟ้า เมื่อเห็นว่าหมดหนทาง นางฟ้าพยาบาลเลยลากสังขารตัวเองหนีขึ้นไปด้านบนโดยไม่ต้องคิด

"ครูเบสท์!!! หยุดนะครับ!!!" ลุงพลเอ่ยปากตะโกนเรียกอาจารย์สาว ท่ามกลางเสียงพายุฝนกระหน่ำ "กลับมาเถอะครับ ข้างบนเป็นดาดฟ้านะครับ!!!"

"อย่ามายุ่งกับเบสท์!!! ไปให้พ้น!!!" ภัคจิราเดินโซซัดโซเซน้ำตานองหน้าไปตามเส้นทางที่นำไปสู่บันใดขึ้นไปสู่ชั้นดาดฟ้าของวิทยาลัยพยาบาล กะว่าจะขอไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าจะมาทนให้ตาเฒ่าหื่นโรคจิตได้ปู้ยี้ปู้ยำเธอไปมากกว่านี้

ต้องบอกว่าในความโชคร้ายของภัคจิรา มันคือความโชคดีของลุงพล เพราะอาคารเรียนที่ทั้งคู่อยู่ คืออาคารเรียนที่สูงที่สุดในวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้ และสูงที่สุดในระแวกนั้น เลยทำให้มั่นใจได้ว่า จะไม่มีใครมาเห็นทั้งคู่กำลังยืนตากฝนทะเลาะกันอยู่บนดาดฟ้าอย่างแน่นอน

"ครูเบสท์!!!" และในที่สุด ลุงพลก็เดินตามครูเบสท์มาจนถึงดาดฟ้าของอาคารเรียนที่เป็นลานปูนโล่ง และมีห้องเก็บของเล็ก ๆ อยู่ด้านบน "หยุดเถอะครับ!!! มันถึงทางตันแล้ว!!!"

"จะตามจองล้างจองผลาญชีวิตเบสท์ไปถึงหน๊ายยยย!!!" ภัคจิราแผดเสียงดังด้วยความโกรธและกลัว "ปล่อยเบสท์ไปเถอะ!!! ฮือออออ!!!"

แล้วภัคจิรา ก็ทรุดตัวนั่งพับเพียบอย่างหมดอาลัยตายอยากบนชั้นดาดฟ้า ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา จนเสื้อผ้าหน้าผมของทั้งคู่เปียกชุ่มไปทั้งตัว



"ครูเบสท์ครับ..." แล้วลุงพล ก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาครูเบสท์ ที่นั่งพับเพียบก้มหน้าร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยากบนดาดฟ้า ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา พร้อมกับเสียงฟ้าคำรามอย่างน่ากลัว "กลับเข้ามาในอาคารก่อนนะครับครู"

"ฮือออ..." ครูเบสท์ร้องไห้ออกมา ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ เงยหน้ามองลุงพลด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ อายไลน์เนอร์และมาสคาร่าตรงเปลือกตาเปื้อนน้ำฝน จนไหลผ่านพวงแก้มของเธอเป็นทางสีดำ "เอาซิลุงพล!!! ฆ่าเบสท์เลยซิ!!! ฆ่าเบสท์เลย!!! เบสท์หมดหนทางแล้ว!!!"

"ฟังนะครับครู!!" เมื่อได้ยินแบบนี้ ลุงพลเลยคว้าหมับเข้าที่ไหล่ของภัคจิรา และมองหญิงสาวด้วยสีหน้าจริงจัง "ผมบอกครูแล้วไงครับ ถ้าผมต้องทำแบบนี้ เพื่อช่วยครู ผมรู้ว่ามันยากที่จะทำใจให้เชื่อได้ แต่ผมขอสาบาน สาบานต่อหน้าเทวดาทั้งหลายทั้งปวง ว่าผมไม่ได้กล่าวคำเท็จใด ๆ ทุกอย่างที่ผมพูดคือความจริง ถ้าหากสิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องโกหก ขอให้ผมโดนฟ้าผ่าตายซะเดี๋ยวนี้ต่อหน้าครูเบสท์เลย!!! อุ้ยยย!!!"

"ครื้นนนนน!!!! เปรี้ยงงงง!!!!!"

แล้วทันใดนั้น ก็ได้เกิดเสียงคำรามดังสนั่นไปทั่วท้องฟ้าเหนือกรุงเทพมหานคร จนลุงพลและครูเบสท์เผลอสะดุ้งด้วยความตกใจ โดยเฉพาะลุงพล ที่รีบหันหลังกลับไป และพบกับเส้นสายฟ้าฝาดลงมาบนตึกสูงแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง

"เห็นไหม?" ครูเบสท์เริ่มเอ่ยปากพูดก่อน "ลุงพลพูดโกหก ทุกอย่างที่ออกจากปากคนอย่างลุง มันเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด"

"ก็อาจจะ แต่ไม่ทั้งหมดครับ" ตาเฒ่าที่ตั้งสติได้ ก้มหน้าลงไปมองครูเบสท์ และใช้มือทั้งสองข้างประคองพวงแก้มเปรอะเปื้อนไปด้วยเครื่องสำอางค์จากการถูกชะล้างด้วยสายฝน "แต่มีอยู่สองเรื่อง ที่ผมไม่ได้โกหกครูเบสท์แน่ ๆ คือผมรักครูเบสท์ ผมจะไม่ยอมให้ครูเบสท์เป็นอะไร และอีกเรื่องก็คือ..."

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[ryg123456]

ขนาดให้ลุงพลเจอฟ้าผ่าแบบนี้ สงสัยเพื่อนจะไม่ช่วยลุงพลแล้วมัง

[Nu metal]

โดนฟ้าผ่ามานี่ ฮาเลยนะลุงพล 

[998877]

รอมานานเลยท่าน

[singkanong]

แห่ะๆฟ้าฝนเป็นใจให้เลยนะลุงแต่ว่าคำสาบานก็เกือบไปแล้วฟ้าเจ้ากรรมแห่ะๆ

[Sak2563]

ลุงพลมีเสียวแน่ฟ้าผ่าตรงหน้า

[livpool]

สวรรค์เป็นใจให้ลุงพลทุกอย่างแล้ว ต่อไปครูเบสลืมวันนี้ไม่ลงแน่นอน

[อัศวิน รัตนแก้ว]

ปล้ำอย่างเดียว แต่ไม่ทำร้ายผู้หญิง สไตล์อาเปี๊ยกจริงๆ

[ผู้ชายเทวดา]

 ::Sobad::โหดแท้คุณครู

[natt_omaga]

ฟ้าผ่าปุ๊ปนิ พระเอกตายเรื่องจบเลย 
อดอ่านพอดี เเต่ ลุงพลจะจัดครูเบสแบบไหนน่ะ รออ่านไมาไหวแล้ว 

[dawdom]

ลุงพลนี่แกทนทาญาติจริง ๆ นะเนี่ย

[commonly]

อยากให้ครูเบส จำอดีตได้จัง จะได้ happy สักที

[ขอนลอย บักเคียบ]

 จัดปายเลยลุงให้ติดใจ

[3344]

ครูโดนอีกแน่นอน

[ผู้เฒ่าเซราะกราว]

คงจะไม่ใช่ฟ้าผ่าเพราะจะลงโทษลุงพลหรอก น่าจะผ่าเพื่อช่วยเหลือลุงพลให้ย้ำรอยรักครูเบสท์ได้สำเร็จมากกว่า