มันก็เหมือนโดนบอกเลิก

[tanapol888]

ผมกับผู้หญิงคนหนึ่งคบกันมาจะสองปีพอดี .. ถ้าตอนนี้เรายังคบกันอยู่จะครบสองปีพอดีวันนี้ .. ปลายเดือนที่แล้ว คนที่ผมคบด้วย[ขอแทนว่าแฟนไปเลยและกันน๊ะครับ]เข้ารับการอบรมณ์อะไรไม่รู้ แต่หลังจาก เหตุการ์นีผ่านไป อะไรๆก็เปลี่ยนไป เค้าขอห่างจากผม เค้าขอเวลาส่วนตัวมากขึ้น เค้าบอกว่าเค้าทำงานเยอะไม่มีเวลาให้ ซึ่งแต่ก่อนตอนผมทำงานผมก็งานเยอะ เค้าบอกผมว่า เธอก็น่าจะมีเวลาโทรหาเราบ้างซักนาทีสองนาที มันจะไม่มีเวลาเลยหรือไง แต่ตอนนี้ผมกับเธอ คุยกันแค่นาทีเดียว และก็ไม่ทุกวันเหมือนแต่ก่อน ผมถามเธอว่า เธอต้องการเวลานานแค่ไหน .. เธอบอกว่าประมาณ เดือน หนึ่ง     ผมทำใจอยู่พักหนึ่งว่า เธอแค่ทำงานหนัง เราไม่ได้เลิกกันซักหน่อย และหลังจากนั้นมาเราก็ห่างๆกัน จนวันหนึ่งเราได้เจอกัน ก่อนที่จะครบเดือน   ผมถามเธอว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกันหรอ เธอบอกว่าไม่รู้ ผมก็ถามต่อว่า ยังรู้สึกดีกับเราอยู่ไหม เรายังเป็นคนพิเศษอยู่หรือเปล่า เธอบอกว่าไม่รู้ คุยไปคุยมา เธออยากให้ผมกลายเป็นเพื่อนมากกว่า เธอบอกว่าที่เธอไม่ให้ผมอยู่ในฐานะ แฟน เพราะว่ากลัวว่าจะต้องเสียใจหนักกว่านี้เพราะถ้ามันต้องเลิกกันเธอคงรับไม่ได้ ผมก็คงรับไม่ได้  อีกสองสามวันต่อมา ผมไปบอกว่า เราขอหายไปจากชีวิตเธอซักพักน๊ะเพราะเรายังทำใจให้เป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้ เรายังรักเธออยู่ ... จนถึงวันนี้ผมยังไม่ได้คุยกับเธอเลย ผมอยากคุยกับเธอเหมือนแต่ก่อน ผมอยากไปไหนมาไหนด้วย ผมยังคิดถึงเธออยู่เหมือนแต่ก่อน ผมยังลืมเธอไม่ได้ ผมเสียใจ ร้องไห้ มาหลายวันและ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมไม่ร้อง อาจจะเพราะ มีเพื่อนมาอยู่ด้วยก็ได้ ผมแค่อยากระบายเฉยๆอะครับ ผมคิดถึงเค้า คิดถึง แต่ต้องห้ามไม่ให้ตัวเองต้องจมอยู่กับความทุกข์ที่ต้องเสียคนรักไป ถ้ารักแล้วต้องเลิก ก็เลยกลัว มันก็คงไม่ต่างอะไรกับ ถ้าต้องตาย แล้วจะกลัวการหายใจไหม .... รักและคิดถึงเธอน๊ะครับ  ... ผมไม่อยากจมอยู่กับความเสียใจ ถ้าผมไปคุยกับคนอื่นมันจะเป็นการทำร้ายเค้าหรือเปล่า มันจะเหี่ยหรือเปล่าอะครับ เหมือนว่าแค่ต้องการคนคุยด้วย  ผมแค่อยากลืมเค้าให้ได้เสียที แต่การที่ต้องเจอหน้ากันทุกวันมันจะทำได้หรือครับ เค้าคือรักแรก ... ตอนนี้ผมยังใจเต้นแรงอยู่เลยเวลาเจอเค้า ขอบคุณครับที่อ่าน ผมไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟังแล้ว[s:228] [s:228] [s:228] [s:228]