ศึกสองนางพญา 2-6

[mimza12348]

  ตอนที่ 2 ลอบสังหารล้มเหลว

พลันบังเกิดเสียงฝีเท้าดังสับสน ดรุณีรับใช้นางหนึ่งร้องเรียกว่า
"นายน้อย.."
จั่วหวินหลิงผวาลุกขึ้นจากเตียงเหลียวขวับไปตามเสียง

"อุ๊ย"
ดรุณีรับใช้อุทานหน้าแดงซ่านเมื่อเห็นร่างเปล่าเปลือยของผู้เป็นนาย เจ้ามังกรร้ายผงกหัวบานร่าอย่างน่ากลัว
"เรื่องอะไร" จั่วหวินหลิงตวาดถาม
ดรุณีน้อยรีบระงับจิตใจกล่าวอย่างร้อนรน
"ท่านหัวหน้าองครักษ์จินเปียว แจ้งว่ามีคนร้ายบุกรุกคฤหาสน์กลางวิกาลคิดทำร้ายเฉากงกง..."
"บิดาเป็นไรหรือไม่"
"เฉากงกงไม่เป็นไร ท่านผู้เฒ่าต้องการพบท่าน"
จั่วหวินหลิงไม่รอฟังจบ รีบสวมเสื้อผ้าโลดแล่นกลับไปโดยมีสุนัขเจินจูวิ่งตามหลัง

...................................................................................

เฉาฮั่วฉุนออกจากห้องนอน รอรับฟังคำรายงานขององครักษ์
"เรียนเฉากงกง พวกเราตรวจค้นพื้นที่รัศมีห้าลี้โดยละเอียด แต่ไม่พบร่องรอยคนร้ายแม้แต่เงา"
เอ่ยถึงตอนนี้ จั่วหวินหลิงเร่งรุดมาถึง สาวเท้าถึงเบื้องหน้าเฉาฮั่วฉุน กล่าวอย่างร้อนรุ่ม
"บิดา ผู้บุตรมาสายก้าวหนึ่ง เป็นเหตุให้ท่านผู้เฒ่าได้รับความตระหนก"
เอ่ยถึงตอนนี้ เหลียวหน้าไปถามว่า
"สือฉี จับกุมคนร้ายได้หรือไม่"
สือฉีลังเลเล็กน้อยไม่ทันตอบคำ พลันบังเกิดเสียงสุนัขเห่ากระชั้นเร่งร้อน
เป็นสุนัขเจินจูของจั่วหวินหลิงเอง มันสูดได้กลิ่นผิดปกติ ดังนั้นเงยหัวเห่ากรรโชกเป็นการใหญ่
จั่วหวินหลิงเงยหน้าตาม ก็เห็นคนชุดดำร่างอ้อนแอ้นแนบร่างอยู่บนเพดานห้องดุจจิ้งจกมหึมา
...ที่แท้คนร้ายไม่ได้หลบหนีออกจากตึก หากแต่ซ่อนตัวอยู่บนเพดานห้องเอง!

องครักษ์พิทักษ์ตึกสองคนตวัดทวนคู่มือขึ้น จั่วหวินหลิงพลันช่วงชิงทวนสะบัดซัดใส่คนชุดดำนั้นดุจประกายไฟ คนชุดดำใช้กระบี่สั้นปัดป่ายทวนพลิกตัวหลบทวนอีกเล่มหนึ่ง จั่วหวินหลิงตะปบคว้าทวนจากมือองครักษ์ข้างเคียงอีกเล่มหนึ่งซัดตามติดโดยกระชั้นชิด

ประกายทวนพุ่งวาบ ซัดถูกท้องของคนชุดดำได้ยินเสียงครางหนักๆ ทั้งคนทั้งทวนตกวูบลงมาโดยพร้อมเพรียง ร่างอ้อนแอ้นร่วงฟาดลงกับพื้นฟุบแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว

สือฉีสืบเท้าไป ใช้ทวนเขี่ยร่างของคนชุดดำพลิกกลับมา ยื่นมือดึงผ้าคลุมหน้าของอีกผ่ายออก สายตายามกวาดตามองต้องงงงันวูบ

หลังผ้าคลุมหน้าเป็นวงหน้าผุดผาด ขนคิ้วที่เรียวยาว ดวงตาทั้งคู่พริ้มสนิท ที่แท้เป็นสตรีนางหนึ่ง
สือฉีร้องโพล่งว่า
"เป็นสตรีนางหนึ่ง..."
ไม่ทันขาดคำ สตรีงามชุดดำพลันลืมตาขึ้น สือฉีเอากระบี่สั้นจี้ที่ลำคอนางบังคับให้ลุกขึ้นยืน

จั่วหวินหลิงกระชากเสียงถาม
"ใครใช้เจ้ามาลอบสังหาร"
ดรุณีชุดดำหลับตาขบกรามแน่น
จั่วหวินหลิงบันดาลโทสะ ตวัดมือตบฉาดจนนางหน้าหัน
"บัดซบ นางแพศยา ดูซิว่าเจ้าจะปิดปากได้นานแค่ไหน"
พูดจบหันไปกล่าวกับองครักษ์
"สือฉี เตรียมเครื่องทรมานเท้าลา!"

เสียงฮือฮาดังลั่นห้อง ดรุณีชุดดำสีหน้าซีดเผือด แม้แต่สาวรับใช้สองนางที่อยู่ในห้องก็มีใบหน้าแดงซ่าน แสดงให้เห็นว่าฑัณฑ์ทรมานชนิดนี้คงโหดร้ายเหลือคณา

ชั่วครู่สือฉีก็คุมทหารคงรักษ์สองคนลาก แท่นไม้ประหลาดที่มีลักษณะคล้ายม้านั่งออกมา หากตรงกลางที่นั่งมีรูกลมๆขนาดเท่าข้อมือเจาะอยู่อย่างประหลาด

เสียงหัวเราะฮิฮะดังลั่นห้อง จั่วหวินหลิงก็แย้มยิ้มกล่าวเสียงเหี้ยมเกรียม
"สือฉี ทดลองเปิดกลไกให้นางชมดู"

องครักษ์สือฉีรับคำ เอื้อมมือไปกดกลไก ทันใดก็มีเสียงครืนครั่ง พร้อมกับมีท่อนไม้รูปร่างคล้ายอวัยวะเพศชายขนาดใหญ่ทะลวงขึ้นลงออกมาจากรูนั้น สตรีชุดดำที่กวาดตามองถึงกับตัวสั่นระริก นางรู้แล้วว่า จั่วหวินหลิงคงจะจับนางเปลือยกายนั่งลงบนม้า ปล่อยให้ท่อนไม้ทะลวงถ้ำหยกของนางนั่นเอง...

"พอแล้ว" จั่วหวินหลังสั่ง แล้วหันมามองหน้าสตรีชุดดำ "ข้าจะให้โอกาสสุดท้ายแก่เจ้า จะบอกหรือไม่?"

สตรีชุดดำเบิ่งตามองจั่วหวินหลิงด้วยความอาฆาต แล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง
จั่วหวินหลิงหัวเราะเสียงเหี้ยม
"ดีล่ะ เราคงจะได้ดูของสนุกกันคราวนี้ สือฉีถอดเสื้อผ้านางออก"

สือฉีก้าวเท้าเข้ามา ตะปบมือฉีกอกเสื้อนางของนางเสียงดังคว้ากกก

"อาาาาาา...."

เสียงฮือฮาดังขึ้นลั่นห้อง เมื่อปทุมถันอวบใหญ่ขาวผ่องหลุดผึงออกมาเต้นสั่นระริกอยู่ต่อหน้าคนทั้งหลาย ยอดปทุมถันมีสีชมพูระเรื่อ ปลายยอดนั้นเป็นเม็ดเล็กๆยังไม่ทันเบ่งบาน แสดงว่าสตรีชุดดำนี้ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่

สตรีชุดดำเป็นยอดฝีมือผู้หนึ่ง พอถูกเหยียดหยามก็อดไม่ได้ที่จะต้องตวาดด่าด้วยความโกรธ
"คนเลวทราม เป็นถึงองครักษ์แต่พฤติกรรมไม่ผิดกับสัตว์ป่า"
จั่วหวินหลิงหาได้มีโทสะไม่ แต่สั่งต่อไปอย่างยิ้มแย้ม
"ถอดกางเกงนางออกด้วย! สือฉี! ถอดให้หมด!"

สือฉีรับคำ มือฉกปราดอย่างคล่องแคล่ว เสียงเสื้อผ้าขาดวิ่นอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดร่างของสตรีชุดดำก็เปลือยเปล่าอวดโฉมอยู่ต่อหน้าคนทั้งหมด

เรือนร่างของสตรีชุดดำงดงามสมบูรณ์ ปทุมถันของนางอวบอูมตูมตั้งกระเพื่อมไปมาอย่างเย้ายวนด้วยความกดดันจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เอวคอดกิ่ว ผิวขาวผ่อง ช่วงขาเรียวงามแฝงแรงดีดสะท้อนที่ทรงพลัง น่าเสียดายที่นางเอามือปิดอวัยวะสำคัญไว้ทำให้มองเห็นไม่ถนัด แต่ถึงกระนั้นพงขนก็ยังโผล่ให้เห็นรำไรจากฝ่ามือน้อยๆที่ปิดไว้ไม่มิด แสดงให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ของสตรีนางนี้

เม้แต่ดรุณีรับใช้สองนางถึงกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของสตรีชุดดำปรากฏอยู่ตรงหน้า!

"เอาตัวนางขึ้นนั่งได้" จั่วหวินหลิงร้องสั่งอย่างเหี้ยมเกรียม

องครักษ์สองคนก้าวเข้ามาจับที่แขนนาง

ทันใดนั้น สตรีชุดดำพลันลืมตาขึ้น ขบฟันในปากคราหนึ่ง บัดเกิดเสียงดังกร๊อบ ร่างอ้อนแอ้นของนางสะท้านเฮือกหนึ่ง มุมปากกรากฏโลหิตไหลซึมออกมา

สือฉีฉุกคิดว่าผิดท่า ยื่นมือรออยู่ที่ริมจมูกของนาง พบว่าไม่มีลมหายใจอีก จึงกล่าว
"นางขบยาพิษในปาก ชิงฆ่าตัวตายแล้ว"
พลางตรวจค้นเสื้อผ้านาง พบป้ายหยกอันหนึ่งซุกอยู่ จึงส่งมอบต่อจั่วหวินหลิง
จั่วหวินหลิงรับป้ายหยกไป ส่งมอบต่อเฉาฮั่วฉุน กล่าวว่า
"บิดา ท่านดู"
เฉาฮั่วฉุนพลิกดูป้ายหยกเที่ยวหนึ่ง กล่าวเสียงเครียดว่า
"นี่เป็นป้ายผ่านทางในวังหลวง คำนวณจากวิทยายุทธของคนร้ายนางนี้ คงต้องเป็นนางกำนัลที่มีวิทยายุทธติดตัวในวังหลวง"
"บิดา ในความคิดของท่าน คนร้ายผู้นี้เป็นผู้ใดส่งมา"
เฉาฮั่วฉุนกล่าวอย่างครุ่นคิด
"ในความคิดของเรา สมควรเป็นองค์หญิงเจาเหยิน"

...เจาเหยินกงจู้ (องค์หญิงเจาเหยิน) เป็นราชธิดาองค์รองของฉุงเจินฮ่องเต้

ตอนที่ 3 องค์หญิงยอดยุทธ

ภายในวังเวี้ยหัว กลางสระอบเชย

เจาเหยินกงจู๊เปลือยกายแหวกว่ายอยู่กลางสระ สรงสนานด้วยจิตใจสำราญ
นางเกล้าผมเป็นมวยลวกๆ ดวงตากลมโตดำขลับ วงหน้ากลมเกลี้ยงดั่งจันทร์เพ็ญ ช่วงคองามระหงเนินไหล่กลมมนละเอียดอ่อน ปทุมถันกลมกลึงเต่งตึง ปลายยอดเป็นสีชมพูระเรื่อ ยื่นนิ้วเรียวงามดุจลำเทียนทั้งสิบ วักน้ำเล่นด้วยความเบิกบาน

ที่ขอบสระนั่งไว้ด้วยนางกำนัลหน้าตาน่ารักหน้าเอ็นดูสองนางคอยเฝ้าปรนนิบัติเจาเหยินกงจู๊ นางหนึ่ง กำลังขบเคี้ยวของว่าง อีกนางนั่งเท้าแขนจับตาดูร่างเปลือยเปล่างดงามของเจ้าหญิงเจาเหยินแหวกว่ายน้ำไปมา ดวงตาของนางกำนัลน้อยดำขลับฉ่ำเยิ้มเป็นประกายสุกใส

นี่เป็นส่วนลึกในวังหลวง นอกจากนางกำนัลคนสนิทแล้ว ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถเหยียบย่างเข้ามา นางกำนัลทั้งสองล้วนเป็นคนสนิทของเจาเหยินกงจู๊ คนแรกนั้นเรียกว่าแนเสี่ยวเชี่ยน ส่วนคนที่นั่งเท้าแขนเรียกว่าเฟยจินเอ๋อ
"พี่เสี่ยวเชี่ยน องค์หญิงรองของเราสวยจริงๆเลยนะ โดยเฉพาะถันนมนั้นกลมกลึงได้รูปดีเหลือเกิน เมื่อไหร่ข้าจะมีหน้าอกแบบนี้สักทีนะ"
แนเสี่ยวเชี่ยนหัวเราะเบาๆ
"อีกไม่นานหรอกน่าจินเอ๋อ ตอนนี้ก็เริ่มโตขึ้นแล้วไม่ใช่หรือ อายุเจ้าแค่นี้เอง ข้าว่านมเจ้าออกจะโตเกินวัยด้วยซ้ำ"
"ได้ยินว่า ถ้าให้ผู้ชายลูบๆคลำๆแล้วมันจะโตเร็วขึ้น จริงมั๊ยคะพี่เสี่ยวเชี่ยน"
แนเสี่ยวเชี่ยนหน้าแดง
"ใครบอกเจ้าล่ะ"
"ข้าได้ยินพวกนางกำนัลพูดกันน่ะ" เฟยจินเอ๋อพึมพำ สายตาจับจ้องมองเจาเหยินกงจู๊ที่เปลี่ยนเป็นนอนหงายตีกรรเชียง เห็นโคกหีของนางลอยปริ่มน้ำผลุบโผล่ๆ ขนหมอยดกดำปกคลุมโคกหีที่นูนเด่นเป็นรูปใบพลูไว้อย่างงดงามต้องเอ่ยถามต่อ
"พี่เสี่ยวเชี่ยน"
"อะไรอีกล่ะ"
"ขนตรงนั้นของพี่ขึ้นเยอะเท่ากับองค์หญิงรองหรือเปล่า"
แนเสี่ยวเชี่ยนหน้าแดงก่ำดุเบาๆ
"นี่จินเอ๋อ เจ้าชักจะทะลึ่งใหญ่แล้วนะ"
"โธ่ พี่เสี่ยวเชี่ยน ข้าไม่ได้ทะลึ่งนะ ข้าอยากรู้จริงๆ ของข้าทำไมขึ้นมานิดเดียว"
แนเสี่ยวเชี่ยนเห็นสีหน้าไร้เดียงสาของเฟยจินเอ๋อ ก็รู้ว่าไม่ได้แกล้งหยอกล้อนางจึงตอบตามตรง
"ของข้าก็พอๆกับองค์หญิงนั่นแหละ"
เฟยจินเอ๋อยิ้มอย่างซุกซน
"จริงเหรอพีเสี่ยวเชี่ยน งั้นพี่ก็เป็นสาวแล้วซิ อยากรู้จังว่าผู้ชายนะจะโชคดีคนไหนได้เย็ดหีพี่เสี่ยวเชียนเป็นคนแรก"
"บ้า!" แนเสี่ยวเชี่ยนร้องอุทาน พร้อมกับไล่ทุบเฟยจินเอ๋อที่หัวเราะคิกคักลุกขึ้นหนี แนเสี่ยวเชี่ยนรีบลุกขึ้นไล่ตามแล้วปล้ำกอดร่างนุ่มนิ่มของเฟยจินเอ๋อไว้ที่ริมสระ พร้อมกับเอามือจี้เอวของเฟยจินเอ๋อ นางกำนัลน้อยถึงกับหัวเราะไปวิงวอนไป
"อุ๊ย พี่เสี่ยวเชี่ยน ข้ายอมแพ้แล้ว  อย่าจี้เอว คิก คิก พี่เสี่ยวเชี่ยนคนสวย ข้ายอมแล้ว คิกคิก"

เสียงหัวเราะหยอกล้อต่อกระซิกของสองนางกำนัลทำให้เจาเหยินกงจู๊หันมามองด้วยความสงสัย
"นี่เจ้าสองคนเล่นอะไรกัน" เจาเหยินกงจู๊ถามยิ้มๆ พร้อมกับแหวกว่ายมาใกล้ทั้งคู่
"ก็จินเอ๋อน่ะซิเพคะองค์หญิง มาล้อหม่อมฉันว่าจะมีชายไหนได้เย็ดหีหม่อมฉันเป็นคนแรก" แนเสี่ยวเชี่ยนรีบฟ้อง
เจาเหยินกงจู๊ทำท่าดุใส่นางกำนัลน้อย
"นี่จินเอ๋อเป็นเด็กเป็นเล็ก ก็หัดแก่แดดแล้ว โตขึ้นจะขนาดไหนเนี่ย"
เฟยจินเอ๋อเชิดปาก
"เด็กที่ไหนเพคะ อ่อนกว่าองค์หญิงแค่สองปีเอง"
"สองปีก็อ่อนกว่า อย่างน้อยข้าก็รู้อะไรมากกว่าเจ้าก็ละกัน"
"จริงอ่ะ? งั้นองค์หญิงรู้เรื่องผู้ชายกับผู้หญิงเย็ดกันรึยัง" เฟยจินเอ๋อถามตรงๆอย่างไม่เกรงกลัวศักดิ์ศรี ทั้งสามนางแม้จะได้ชื่อว่าเป็นนายบ่าว แต่จริงๆก็เติบโตมาด้วยกันและสนิทกันเหมือนพี่น้อง ยามอยู่ตามลำพังก็จะหยอกล้อกันโดยที่เจาเหยินกงจู๊ไม่เคยถือสา เพียงแต่ครั้งนี้จินเอ๋อออกจะหยาบคายมากกว่าทุกครั้ง
เจาเหยินกงจุ๊เบะปาก
"ทำไมจะไม่รู้ ข้าศึกษาตำรามาจนหมดสิ้นแล้ว"
แนเสี่ยวเชี่ยนหัวเราะคิก นางรู้ดีว่าเจาเหยินกงจู๊มากอย่างที่คุยหรอก แต่ทำเป็นอวดรู้ไปอย่างนั้นเองเพื่อข่มเฟยจินเอ๋อ เจาเหยินกงจู๊ได้ยินแนเสี่ยวเชี่ยนหัวเราะก็หันไปถลึงตาใส่ แนเสี่ยวเชี่ยนรีบกลั้นหัวร่อ แล้วทำหน้าเคร่งขรึมทันที
"หึ หึ องค์หญิงแค่ศึกษาจากตำรา แต่หม่อมฉันเคยแอบดูพี่เพ่ยเพ่ย กับพี่ชิงชิงมาแล้วเพคะ" เฟยจินเอ๋อคุยทับ คราวนี้ทั้งแนเสี่ยวเชี่ยนกับเจาเหยินกงจู๊ต้องหันมาจ้องหน้านางกำนัลน้อยด้วยความสงสัย
"จริงน่ะหรือ" เจาเหยินกงจู๊ถามเบาๆ
"จริงสิเพคะ แหมรุ่งเช้าตาเป็นกุ้งยิงเลย" เฟยจินเอ๋อทำท่าทางภาคภูมิใจ
"วันหนึ่งเจ้าพาข้าไปแอบดูมั่งได้มั้ย"
"อุ๊ย" เฟยจินเอ๋อจ้องสบตากับเจ้าหญิง พลันพูดขึ้นเบาๆ
"อย่าดูเลยเพคะ เห็นแล้วมันเสียวไส้"
"แต่ข้าอยากดูมั่งนี่นา"
"พูดเล่นหรือเปล่า เพคะ"
"จริงซิจินเอ๋อ"
"หากมีพระประสงค์เช่นนั้น หม่อมฉันจะพาพี่เพ่ยๆกับแฟนมาเล่นเสียวต่อหน้าพระพักตร์เลย"
"ก็ดีน่าซิ เย็ดกันให้ข้าดู" เจาเหยินกงจู๊พูดอย่างไม่กระดากปาก เพราะเห็นเป็นผู้หญิงด้วยกัน แล้วแหวกว่ายออกไป
ถ้าได้เห็นภาพอย่างว่า หัวใจคงเต้นระทึก สายเลือดคงเดือดพล่าน เจ้าหญิงยิ่งคิดก็ยิ่งมีความกระหายจัด เลือดลมร้อนวูบวาบไปทั่วสรรพางค์กาย ให้รัญจวนปั่นป่วนในพระทัยสุดระงับ



พลันบังเกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางกำนัลหน้าตาน่ารักอีกนางหนึ่งเร่งรุดมาถึง กระซิบที่ข้างหูนางกำนัลทั้งสองหลายคำ

นางกำนัลทั้งสองชักชวนกันมาถึงข้างสระ เรียกหาว่า
"องค์หญิงรอง"

ได้ยินเฟยจินเอ๋อรายงานว่า
"พี่เสี่ยวชิงลอบสังหารเฉาฮั่วฉุนล้มเหลว ชิงอัตวินิบาตกรรม"

เจาเหยินกงจู๊หมดอารมณ์สนุกในทันที รีบแหวกว่ายถึงขอบสระ ก้าวขึ้นจากสระน้ำ เฟยจินเอ๋อ กับแนเสี่ยวเชี่ยน รีบเข้าไปปรนนิบัติเช็ดไปตามร่างกายเปล่าเปลือยของนาง เฟยจินเอ๋อค่อยๆใช้ผ้าเช็ดไปตามทรวงอก เอว สะโพก ส่วนแนเสี่ยวเชี่ยนก็เช็ดไปที่โคกหีของเจ้าหญิง ถูไถไปมาบนพงขนดกดำนุ่มนวลจนแห้งสะอาด จากนั้น เฟยจินเอ๋อจึงคลี่เสื้อคลุมออก ปรนนิบัติสวมใส่ลงบนร่าง

เจาเหยินกงจู๊หมุนกายรอบหนึ่ง เดินออกจากสระอบเชย ยามเยื้องย่างเผยเห็นขาอ่อนขาวผ่องกลมกลึง ปากกล่าวว่า
"เฉาฮั่วฉุนผู้นี้ยากจัดการได้จริงๆ"


ตอนที่ 4 องค์หญิงเจ้าปัญญา

เฉาฮั่วฉุนปั้นหน้าเคร่งเครียด โบกมือคราหนึ่ง เหล่าองครักษ์พิทักษ์ตึกก็ล่าถอยออกจากห้องเหลือเพียงจั่วหวินหลิง
"บิดา เรื่องนี้ระแวงสงสัยว่าเป็นฝีมือขององค์หญิงเจาเหยิน พวกเราสมควรเคลื่อนไหวแล้ว"
"เจาเหยินผู้นี้ชอบจับดาบควงกระบีแต่เล็ก เคยกราบอาจารย์เลิศล้ำ ซ้ำนางกำนัลก็มีวิทยายุทธมิใช่ชั่ว หากคิดจัดการนางควรวางแผนให้รอบคอบ"
"อย่างนั้นบิดาเห็นควรทำอย่างไร"
"เช้าวันพรุ่งนี้เราจะเข้าเฝ้า บีบบังคับฉุงเจินสอบสวนเรื่องนี้"
คนผู้นี่ถือดีกุมอำนาจล้นฟ้า บังอาจเรียกพระนามฉุงเจินฮ่องเต้ตรงๆ
จั่วหวินหลิงกลอกตากล่าว
"บิดา องค์หญิงเจาเหยินมีวิทยายุทธ แต่ความคิดอ่านยังเป็นเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมไม่เป็นที่น่าวิตก"
"เฮอะ หรือจะเลิกราในลักษณะนี้..ทำไม่ได้เด็ดขาด"
"บิดา ครั้งนี้เราจะละเว้นองค์หญิงเจาเหยิน แล้วป้ายความผิดไปยังสื่อเข่าฟ่า บีบบังคับให้ฮ่องเต้ประหารชีวิตมัน"
เฉาฮั่วฉุน ฉุกใจคิดแหงนหน้าหัวร่อกล่าว
"เจ้าสิบสี่มีมันสมองจริงๆ ตอนนี้พวกเรามีพยานหบักฐานกับมือ ฉุงเจินหากไม่สำเร็จโทษสื่อเข่อฝ่าก็ต้องเสียสละเจาเหยิน แต่ฉุงเจินปกป้องนังกะหรี่น้อยต้องไม่ทำเช่นนี้แน่นอน เต่เยี่ยงนี้เท่ากับปล่อยปละเจาเหยินแล้ว"
"บิดา ซึ่งความจริงในวังหลวงยังมีคนผู้หนึ่งน่ากลัวกว่าองค์หญิงเจาเหยินสิบเท่า พวกเราสมควรทุ่มเทกำลังทั้งหมดจัดการนางจึงถูกต้อง"
"เจ้าหมายถึงผู้ใด"
"องค์หญิงฉางผิง"
ฉางผิงกงจู้ เป็นราชธิดาองค์โตของฉุงเจินฮ่องเต้

...................................................................................

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉุงเจิงฮ่องเต้ในชุดฉลองพระองค์ลายมังกร เสด็จว่าราชการ ณ ท้องพระโรงใหญ่ โดยมีฉางผิงกงจู้ตามเสด็จ
ฉุงเจิงฮ่องเต้ประทับนั่งบนบัลลังก์มังกร
องค์หญิงฉางผิงประทับอยู่ด้านข้าง นางเกล้าผมเป็นมวยสูง ประดับมุกมณีแพรวพราย มีสิริลักษณ์หมดจดงดงาม สมกับที่เป็นราชนิกูลสูงศักดิ์โดยแท้จริง
ยามนี้ฉางผิงกงจู้สวมใส่อาภรณ์แพรสีขาว ปกเสื้อปักรูปหงส์สีคราม ยิ่งขับเน้นลักษณะราศีของนางจนสูงส่งสุดอาบเอื้อม
ฉุงเจินฮ่องเต้รับสั่งว่า
"ท่านทั้งหลายมีเรื่องใดให้กราบทูล ไม่มีเรื่องก็เลิกประชุม"
เฉาฮั่วฉุนในเครื่องแบบขันทีเต็มยศ มือโบกแส้ปัดคุกเข่าถวายบังคม
"ข้าพระองค์เฉาฮั่วฉุนถวายบังคมฮ่องเต้"
ฉุงเจินรับสั่งให้ลุกขึ้น เฉาฮั่วฉุนยืดกายขึ้นกราบทูลว่า
"ขอเดชะ เมื่อคืนปรากฏคนร้ายลอบเข้าคฤหาสน์เรา คิดประทุษร้ายข้าพระองค์ ด้วยพระบารมีปกเกล้า คนร้ายถูกจับกุมน่าเสียดายที่ชิงฆ่าตัวกายก่อน"
"คิดไม่ถึงในนครหลวงมีคนบังอาจปานนี้ เฉากงกงวางใจ ข้าจะสืบสาวเรื่องนี้ให้กระจ่างชัด"
"มิต้องให้ฮ่องเต้กังวลพระทัย ข้าพระองค์สืบทราบแล้ว"
ฉุงเจินตรัสโพล่งว่า
"เป็นผู้ใด"
"เป็นสมุหกลาโหมเมืองนางกิง...สื่อเข่อฝ่า ขอให้ฮ่องเต้ทรงลงอาญา ตัดสินประหารชีวิตเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างต่อไป"
ฉุงเจินฮ่องเต้ตรัสตะกุกตะกักว่า
"นี่..ข้าจะสืบสาวเรื่องนี้..."
"หลักฐานแน่ชัดไม่ต้องสืบสาวให้เสียเวลาแล้ว" เฉาฮั่วฉุนพูดเสียงเด็ดขาด
ฉุงเจินฮ่องเต้มีพระพักตร์บึ้งตึง
ฉางผิงกงจู้พลันตรัสว่า
"ผู้ฆ่าคนต้องตาย อย่าว่าแต่คนบงการยิ่งสมควรตาย พระบิดา ขอพระองค์ประทานความตายแก่สื่อเข่อฝ่า"
ฉุงเจินฮ่องเต้ได้แต่ตรัสว่า
"เฉากงกง เรื่องนี้มอบให้ท่านจัดการเถอะ"
เฉาฮั่วฉุนค่อยรับพระราชกระแสด้วยความสบใจ

...................................................................................

ฉุงเจินฮ่องเต้ เสด็จกลับเข้าห้องทรงพระอักษร รับสั่งต่อฉางผิงกงจู้ว่า
"ตอนนี้ สื่อเข่อฝ่าเป็นผู้ที่จงรักภักดีต่อข้าที่สุด เจ้าไฉนให้ข้าประหารชีวิตมัน"
"นี่เป็นแผนถ่วงเวลาของผู้บุตรตางหาก"
"แต่ข้ามีพระราชกระแสไปแล้ว"
ตาคู่งามของฉางผิงกงจู้ทอประกายปัญญา กล่าวว่า
"พระบิดาโปรดวางพระทัย หากผู้บุตรคาดเดาไม่ผิด เฉาฮั่วฉุนต้องส่งจั่วหวินหลิงผู้เป็นบุตรบุญธรรมไป คนผู้นี้มีวิทยายุธสูงเยี่ยม ตราบใดที่อยู่ข่างกายเฉาฮั่วฉุนยกจะฆ่ามันได้ พระบิดามีพระราชกระแสเช่นนี้ เท่ากับสั่นกระสุนเดียวยิงนกสองตัว ทั้งสามารถกันจั่วหวินหลิงออกไป ทั้งสามารถฆ่าเฉาฮั่วฉุน"
"ที่แท้เป็นเช่นนี้"
"พระบิดา โปรดทรงมีพระบรมราชโองการลับนิรโทษแก่สื่อเข่อฝ่า บุตรีจะให้นางกำนัลปลอมตัวถือสาส์นไป หากแม้นจั่วหวินหลิงเดินทางถึง ขอเพียงสื่อเข่อฝ่าแสดงสาส์นนิรโทษก็จะปลอดภัยไร้เรื่องราว"
"ประเสริฐ เป็นอุบายประเสริฐจริงๆ"

...................................................................................

ใต้แสงอาทิตย์เจิดจ้า บริเวณจุดเปลี่ยนม้าเมืองฟงเอี๋ยง
นี่เป้ฯตัวเมืองที่อยู่ระหว่างนครหลวงกับนานกิง ทางการจึงจัดที่เปลี่ยนม้า ทั้งสร้างที่พักสำหรับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง
วันนี้ปรากฏหนุ่มน้อย หน้าตาหล่อเหลา ผิวพรรณเกลี้ยงเกลาขาวสะอ้านเดินทางถึงหน้าประตูตึก ทหารที่เฝ้าประตูทั้งสองพากันไขว้สลับทวนขวางกันไว้
หนุ่มน้องหน้าในล้วงป้ายทองประจำตัว แสดงต่อทหารทั้งสอง ทหารทั้งสองตรวจดูแวบหนึ่งก็อนุญาตให้ผ่านเข้าไป

โดยแระชั้นชิดตามติด ผู้พิทักษ์ที่สิบสี่จั่วหวินหลิงก็ตามเข้ามายังตึกที่พัก ผู้ดูแลตึกออกมาปฎิเสธแขก แต่เมื่อสือฉีล้วงป้ายหยกกวัดแกว่งแสดงตัวว่าทำงานกับเฉากงกง ผู้ดูแลตึกก็รีบน้อมกายคารวะ
จั่วหวินหลิงซักถามว่า
"เมื่อครู่ใช่มีชายหนุ่มรูปงามเข้าพักหรือไม่"
"ถูกแล้ว เป็นขันทีในวังของกงจู้ใหญ่ ตอนนี้พักอยู่ในห้องข้างชั้นที่หนึ่ง"
จั่วหวินหลิงยิ้มอย่างเยือกเย็น กล่าวว่า
"คืนนี้พวกเราจะพักอยู่ที่นี่"

ยามวิกาล ขันนี้นั้นขณะจะเข้านอน พลันบังเกิดเสียงโครมใหญ่ประตูห้องข้างถูกเตะเปิดผางออก
ขันทีนั้นเหลียวขวับไปด้วยความตระหนก เห็นคนเตะประตูเป็นสือฉี ด้านข้างยังยืนไว้ด้วยจินเปียว ต้องถามโพล่งว่า
"พวกท่านเป็นใคร" น้ำเสียงนั้นหวานใส ราวกับเสียงสตรีไม่ผิดเพี้ยน
"ผู้พิทักษ์ที่สิบสี่จั่วหวินหลิง" ในเสียงกล่าว จั่วหวินหลิงเดินช้าๆ เข้าห้องมา เพ่งตาถามขันทีนั้นว่า
"องค์หญิงฉางผิงใช้ท่านไปที่ใด"
ขันทีรูปงามกลอกตากลมโตกล่าว
"องค์หญิงใช้เราไปยังเมืองนานกิง เพื่อจัดซื้อสมุนไพรตัวยา"
"หน้าที่ในราชสำนัก ล้วนผ่านมือเฉากงกงตลอดมา ครั้งนี้ไฉนส่งทานมา"
"ระหว่างนี้องค์หญิงร่างกายไม่สบาย ต้องการยาบำรุง ผู้ต่ำตอยมีความรู้ทางสมุนไพรตัวยา ดังนั้งองค์หญิงจึงส่งเรามา"
"ท่าสคิดจัดซื้อสมุนไพรอันใด"
"เป็นยาตังกุยและจำพวกโสม"
สือฉีออกมา กล่าวว่า
"ตังกุยเป็นเครื่องบรรณาการจากแคว้นยูนาน โสมมาจากภูเขาฉางไป่ทางภาคเหนือ เมืองนานกิงหามีสมุนไพรจำพวกนี้ไม่"
เอ่ยถึงตอนนี้ พลันยื่นมือตะปบคว้าคอเสื้อขันทีนั้น ตะคอกถามว่า
"ท่านเดินทางไปยังเมืองนานกิงด้วยภารกิจใด"
ขันทีนั้นหน้าซีดเผือด อ้ำอึ้งไม่ตอบคำ สือฉีพลันล้วงมือเข้าไปในคอเสื้อ พลันก็อุทานดังอา ร้องว่า
"นายน้อย ขันทีนี้ประหลาดแท้กลับมีหน้าอกอวบอัดหยุ่นมือดีแท้" พูดไปมือก็ควานไปๆมาๆในคอเสื้อพร้อมกับขยำอย่างเมามัน ขันทีนั้นยืนตัวสั่นไม่กล้าขัดขืนแม้แต่น้อยปล่อยให้มันใช้มือสำรวจไปในร่มผ้าตามใจชอบ
"มีเรื่องเช่นนี้ ไหนถอดเสื้อมันออกมาให้ข้าชมดู"

ขันทีนั้นอุทาน กรีดร้องร่ำไห้ สือฉีหัวเราะฮาฮา ฉีกกระชากเสื้อดังควากๆ ชั่วพริบตาท่อนบนของขันทีก็เปลือยเปล่าขาวโพลน ขันทีรีบเอามือปิดก้อนเนื้อด้านบนเอาไว้ แต่เพราะก้อนเนื้อทั้งสองก้อนนั้นมีขนาดใหญ่เกินมาตราฐาน ทำให้มือน้อยๆของขันทีปิดไม่มิดแลเห็นก้อนเนื้อบางส่วนขาวเนียนรำไรยั่วตายั่วใจ จั่วหวินหลิงกับพวกถึงกับตาลุกวาวหัวร่อด้วยความหื่นกระหาย

"เฮอะ เฮอะ ขันทีที่ไหนมีนมใหญ่ขนาดนี้ บอกมาว่าเจ้าเป็นใครกันแน่"
ขันทีนั้นตัวสั่นงันงก ตอบเสียงสั่นเครือ
"ข้า.. ข้า.... คือชิงชิง เป็นนางกำนัลขององค์หญิงฉางผิง"

ตอนที่ 5 บรรเลงสวาทนางกำนัล

ขณะนั้นสืฉีพลันค้นพบม้วนแพรม้วนหนึ่งจากใต้เตียง ยื่นส่งต่อจั่วหวินหลิงกล่าวว่า
"นายน้อย เป็นพระบรมราชโองการลับของฮ่องเต้"
จั่วหวินหลิงตาทอประกายวูบ ตวาดถามชิงชิงว่า
"พระบรมราชโองการลับนี้คิดส่งไปยังที่ใด"
ชิงชิงได้แต่ตอบว่า
"ส่งไปยังสมุหกลาโหมเมืองนานกิง...สื่อเข่อฝ่า"
"เจ้ามีหลักฐานอันใด"
ชิงชิงปล่อยมือข้างหนึ่งจากปทุมถัน ล้วงป้ายประจำตัวจากกางเกงยื่นส่งให้ จั่วหวินหลิงรับไปเหวียงทิ้งลงบนพื้น ยกเท้าเหยียบจนบี้แบน กล่าวอย่างเยือกเย็น
"ตอนนี้เจ้าไม่มีหลักฐานอันใดแล้ว"
สือฉีกล่าวเสริมขึ้น
"นายน้อย นางไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว"
ชิงชิงใจหายวาบ คุกเข่าลงวิงวอนว่า
"ท่านสิบสี่โปรดละเว้นชีวิต ผู้ต่ำต้อยเพียงทำตามคำสั่งองค์หญิงฉางผิงเท่านั้น"
จั่วหวินหลิงยิ้มพลางกล่าวว่า
"วางใจเถอะ ชิงชิงเมื่อเป็นผู้ส่งพระบรมราชโองการ เท่ากับเป็นผู้แทนพระองค์ เราไหนเลยฆ่าเจ้าได้ จงยืนขึ้น"
ชิงชิงลุกขึ้นยืน มือยังปิดบังก้อนเนื้อทั้งสองก้อนไว้อย่างแนบแน่น
จั่วหวินหลิงสั่งต่อ
"ไม่ต้องเอามือปิด"
ชิงชิงรู้ว่าไม่มีทางจะขัดขืน จำเป็นต้องปล่อยมือออกแนบข้างกาย เผยให้เห็นปทุมถันอวบอูมตูมตั้ง หัวนมตั้งชันท้าทาย จั่วหวินหลิงกับพวกถึงกับจ้องเขม็งควยลุกตุงกางเกงขึ้นมาพร้อมกันทุกคนโดยไม่ต้องนัดหมาย

จั่วหวินหลิงยิ้มเล็กน้อยกล่าว
"คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงฉางผิงจะมีน้ำพระทัยกับเราถึงเพียงนี้ เห็นว่าพวกเราเดินทางโดยโดดเดี่ยวเลยพระราชทานนางกำนัลมาให้พวกเราเย็ด "
ชิงชิงตกใจจนหน้าซีดเผือด
สือฉีตาลุกวาว แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย
"นายน้อย ให้นางถอดกางเกงออกเถอะ"
จั่วหวินหลิงหัวเราะเบาๆ หันมาพยักหน้ากับชิงชิง
"ได้ยินแล้วใช่มั้ย ที่รัก ถอดกางเกงออกมาให้พวกเราชมดู"

ชิงชิงยื่นมืออันสั่นเทาปลดสายรัดเอวของตัวเองออก ปล่อยให้กางเกงไหลลงกรอมตรงเท้าแล้วก็รูดกางเกงในออกไปจากปลายเท้า บัดนี้ร่างของนางกำนัลสาวสวยก็ยืนเปล่าเปลือยล่อนจ้อนหน้าแดงก่ำ อวดของสงวนของตัวเองต่อหน้าบุรุษทั้งสามคน

"อื้อฮือ" เสียงครางฮือดังกันขรม นัยน์ตาของจั่วหวินหลิงกับพวกเปล่งประกายวาวขึ้นมาทันที เมื่อมองเห็นความอวบนูนของเนื้อโคกตรกหว่างขาของนางกำนัลสาวเข้าอย่างเต็มตา เนื้อแคมทั้งคู่นั้นเบ่งพองออกมานูนเป่ง เพราะความงามของนางกำนัลสาวในวัยยี่สิบเศษๆ มองเห็นรอยผ่าแดงระเรื่อราวกับกลับกุหลาบสด

"ขึ้นไปนั่งยองๆบนโต๊ะ แล้วแหกหีให้พวกข้าดูเดี่ยวนี้ นังชิงชิง" จั่วหวินหลิงสั่ง

ชิงชิงหน้าร้อนวูบวาบด้วยความอับอาย ถึงนางจะพอมีวิทยายุทธบ้างแต่ก็รู้ตัวว่าเป็นชั้นปลายแถว ไม่มีทางจะสู้จั่วหวินหลิงกับพวกได้ เพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ก็จำเป็นต้องยอมอับอายทำตามที่มันสั่ง นางขึ้นไปบนโต๊ะด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน จากนั้นก็ค่อยๆนั่งยองๆแยกขาออก แล้วใช้นิ้วสองข้างแบะแคมนูนให้เผยออกจากกัน จนปากรูเผยออ้าอวดความแดงอร่าม เนื้อเงี่ยนซึ่งฝังอยู่ตรงกลางร่อง เนื้ออวบก็โผล่ปลายจงอยอันแดงเข้มออกมากระดืบดิ้นให้เห็นราวกับว่ามีชีวิตจิตใจ

"ฮือ นายน้อย ที่เค้าลือกันว่านางกำนัลขององค์หญิงฉางผิงคัดมาแต่คนหีสวยๆทั้งนั้นคงจะเป็นจริงแท้แน่เลย" สือฉีกล่าว
"สวยจริงๆ ขนาดหีของนางกำนัลยังสวยขนาดนี้ แล้วหีขององค์หญิงฉางผิงจะสวยขนาดไหนนะ" จั่วหวินหลิงคิดในใจอย่างเสียวซ่าน ข้างฝ่ายชิงชิงนั้นหลับตาแหกหีด้วยความอับอาย ไม่กล้าแม้แต่จะชำเลืองมองใครทั้งสิ้น แต่หูยังคงได้ยินเสียงของทั้งสามคนช่วยกันวิจารณ์หีตัวเองอย่างชัดเจน

แล้วจั่วหวินหลิงก็ก็ฝังจมูกลงบนกะเปาะท้องน้อยอันขาวนูนเหนือเนินนั้นทันที ไซร้จูบอย่างหนักหน่วงจนนางกำนัลสาวสวยสะท้านไปทั้งตัว เพราะแฟนของนางไม่เคยไซร้บริเวณนี้เนื่องจากชิงชิงไม่อนุญาต และแล้วชิงชิงก็ต้องสยิวสุดตัว เมื่อจั่วหวินหลิงกดจมูกลงบนเนินโคกอย่างรวดเร็ว ใช่แต่เท่านั้นปากหนาของมันยังเม้มดูดตรงปากร่องเนื้อแดงอร่ามอยู่จุ๊บๆ ในที่สุดก็เม้มเอาปลายจงอยแตดเข้าไว้ด้วยริมฝีปาก...เน้น...ดูด และดูดอย่างรุนแรง พิษสงของการดูดร้ายแรงอย่างชนิดที่นางกำนัลสาวถึงกับผวาบิดตัวเอี๊ยดอ๊าด
สือฉีที่จับตาลูบควยของตัวเองอยู่ทนดูไม่ไหว ขึ้นไปนั่งประกบด้านหลังเอาควยถูไถไปที่ร่องตูดของชิงชิง แล้วสอดมือผ่านใต้แขนเข้าไปขยำเต้านม เจอรุมสองแบบนี้ ชิงชิงถึงกับร้องครวญครางออกมา เพราะความเสียวปร๊าบจนไม่อาจจะทนอยู่นิ่งได้

"อุ๊ยยย....อย่า...อย่า...อูยยย...ซี๊ด"
ชิงชิงร้องครวญคราง
"หีหอมเหลือเกินชิงชิงจ๋า น้ำแตกออกมาเต็มเลย อูยยย...หวานชื่นใจดีแท้ๆ"
จั่วหวินหลิงพร่ำชมหีของชิงชิง ยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านทำให้ชิงชิงขมิบหีปล่อยน้ำเสียวแตกออกมาเป็นระยะจนชุ่มโชกลิ้นของจั่วหวินหลิงเต็มไปหมด

"นมก็ใหญ๊ หย่ายยย น้องชิงชิงนี่นมแข็งดีเหลือเกิน บีบมันส์จริงๆ อูยยย..มันเขี้ยวโว๊ย" สือฉีคำราวแล้วขยำขยี้อย่างไม่ปราณี
"อูยยย...เบา..เบา...ท่านพี่ นมชิงชิงจะแหลกแล้ว...อูยยย..." ชิงชิงร้องครวญคราง มือขยี้ไปที่มุ่นมวยผมของจั่วหวินหลิง

จั่วหวินหลิงแบะแคะของชิงชิงให้ถ่างอ้าออกอีก แล้วเม้มขบความเด่แข็งของเม็ดแตดจนรู้สึกว่าปากของเขากระทบกับน้ำเงี่ยนลื่นๆระลอกสองที่ชิงชิงขมิบเพิ่มออกมาอีก

จอมวายร้ายจึงเปลี่ยนวิธีใหม่ด้วยการดุนลิ้นสากหนาเข้าไปในร่องเนื้ออันอวบ ลื่นด้วยน้ำรัก ขยี้รัวลิ้นถูไถไปตามผนังอ่อน รสสวาทที่นางกำนัลคนสวยได้รับการปรนเปรออย่างหนักหน่วงจากจั่วหวินหลิงทำให้อารมณ์เงี่ยนของนางแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เสียวจนสุดประมาณ อีกทั้งสือฉีก็ทั้งขยำขยี้ปทุมถันทั้งสองก้อน... ยกแขนนางขึ้นเลียไปที่ใต้วงแขนขาวผ่อง... สูดดมกลิ่นกายสาวที่บริเวณนั้น ขนแข็งๆเสียดสีไปที่ผิวเนื้อขาวละเอียดอ่อนยิ่งทำให้ชิงชิงตัวสั่นระริกด้วยความเสียวเกินที่จะพรรณนา

ศึกสองนางพญา ตอนที่ 6 บรรเลงสวาทนางกำนัล 2

จั่วหวินหลิงลากลิ้นวนไปเวียนไปหลายรอบ หลายเที่ยว จนชิงชิงตัวสั่นร้องครวญครางเสียงดังไม่หยุด
"ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...เอา..เข้าไป..เถอะ ....อูยยยย"
ชิงชิงร้องอย่างสิ้นอายเอามือลูบไล้ตามเนื้อตัวไปมา เอามือจับมือของสือฉีให้บีบเคล้นที่เต้านมของตัวเอง จั่วหวินหลิงเอานิ้วแยงเข้าไปในรูหีของเธออย่างช้าๆ ตอนนี้ภายในร่องหีของธอฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหล่อลื่นเต็มไปหมด จั่วหวินหลิงชักนิ้วเข้าออกถี่ยิบ

"อูยยยย...เสียว เสียว ซี๊ดดด อูยยย อูยยย"  ชิงชิงตอนนี้หัวสั่นหัวคลอนร้องครางแทบไม่เป็นภาษา จั่วหวินหลิงหัวเราะชอบใจเมื่อเห็น นางกำนัลสาวโดนนิ้วของเขาปลุกเร้าจนเกิดอารมณ์เงี่ยนเต็มที่

จั่วหวินหลิงเลื่อนขึ้นมาประกบปากหอมหวานของชิงชิง นางกำนัลสาวก็จูบปากตอบอย่างเร่าร้อนแลกลิ้นกันเป็นพัลวัน
"อยากโดนเย็ดเต็มที่แล้วใช่ไม๊" จั่วหวินหลิงกระซิบถาม

นางกำนัลเสียวจนพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าร้องอืออา จั่วหวินหลิงรีบจัดท่าให้ โดยจับให้ชิงชิงยืนโก้งโค้งขาแยกออกจากกัน กลีบเนื้อสีขาวอมชมพูสองพูแบะห่าง ออกจากจนเห็นช่องทางเข้าไปในร่างกายอย่างชัดเจน

ชิงชิงยืนโก้งโค้งส่ายตูดไปมายั่วยวนเต็มที่ แต่แทนที่จั่วหวินหลิงจะเอาควยยัดเข้าไป เขากลับก้มลงเอาลิ้นดันเข้าไปภายในอีก เขาดันไปจนสุด ตวัดลิ้นฉกแผล่บไปมาตามจุดสำคัญ ทำเอาชิงชิงถึงกับดิ้นพล่านส่ายก้นไปมา

ตอนนี้จินเปียวซึ่งหาโอกาสอยู่นาน พอเห็นชิงชิงยืนโก้งโค้งมีที่ว่างด้านหน้าจึงไปยืนตรงหน้าชิงชิง จับควยให้จ่อปากให้นางอม ซึ่งนางกำนัลคนสวยกำลังเงี่ยนเต็มที่จึงไม่ยอมอมอย่างเดียวแต่ เลียด้วย เลียไปมาหลายครั้งสลับกับดูดที่ปลายหัวบาน ทำให้จินเปียวถึงกับร้องครางอย่างมีความสุข การถูกโลมเล้าลำควยอย่างนุ่มนวลเช่นนี้ทำให้จินเปียว มีอารมณ์มากขึ้น ควยที่แข็งอยู่กล้วกลับขยายตัวใหญ่ขึ้นอีกอย่างมหัศจรรย์ จนที่สุดมันก็ใหญ่คับปากชิงชิง

จั่วหวินหลิงหลังจากเลียหีชิงชิงได้ที่แล้ว ก็เข้าด้านหลังของนางกำนัลคนสวย เขาประคองควยเข้าไปภายในรูหี แล้วดันเข้าไปจนสุดร่างอวบอัดของชิงชิงสั่นระริก หน้าตาเหยเก ละล่ำละลักเป็นห้วงๆ ฟังไม่รู้เรื่อง เหมือนคนจะขาดใจตาย จั่วหวินหลิงเองก็เสียวสุดขีด หีของชิงชิงฟิตรัดควยของเขาแน่นมาก

"อูย หีเจ้าฟิต ตอดควยข้าแน่นไปหมด ชิงชิง"

จั่วหวินหลิงร้องเสียงกระเส่า ออกแรงทะลวงควยเข้าไปจนสุด ชิงชิงครางซี้ด สั่นสะท้าน ร่างบิดไปมาอย่างทรมาน จั่วหวินหลิงไม่สนใจแล้ว ตั้งหน้าตั้งตากะเด้าถี่ยิบ เห็นหน้าของชิงชิงบิดเบี้ยว ส่งเสียงครางทุกครั้งที่โดนกระแทกจั่วหวินหลิงก็ยิ่งมีอารมณ์กระแทกหนักขึ้นแรงขึ้น สองเต้าของนางกำนัลคนสวยสั่นไหวยวบๆ จนในที่สุดจั่วหวินหลิงก็เสียวสุดขีด มันสาวท่อนควยออกมาเกือบหมดแล้วปักดำดิ่งเข้าไปอย่างแรงเป็นการอำลา น้ำเงียนพุ่งกระฉูด ชิงชิงครางลั่นเสียงยาวต่อเนื่องตัวสั่นพั่บๆ หีตอดตุ้บๆรีดน้ำว่าวจากควยของจั่วหวินหลิงจนหยดสุดท้าย

สือฉีรีบเข้ามาแทนที่ มันอัดควยเข้าไปพรวดเดียวมิดด้ามแถมส่ายก้นไปมาเหมือนกับเป็นการยั่วยุให้ชิงชิงเกิดอารมณ์กระสันมากขึ้นทั้งๆที่นางกำนัลสาวตอนนี้ก็เงี่ยนสุดๆอยู่แล้ว รูหีขมิบน้ำเงี่ยนออกมาราวกับก๊อกแตก สือฉีรั้งสะโพกนางเข้ามาหาตัวครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงพวงไข่ของเขากระทบกับแก้ม ก้นของชิงชิง ดัง ป้าบ ป้าบ อยู่ตลอดเวลา ชิงชิงเองก็ส่ายก้นไปมาตั้งรับเขาอย่างเต็มที่

จินเปียวเห็นอย่างนั้นก็ดันควยกระเด้าปากของชิงชิงอย่างเต็มที่เช่นกัน นางกำนัลคนสวยเอามือยกขึ้นมาลูบที่เจ้าพวงของสือฉีไปมาเป็นการกระตุ้นให้เกิดความเสียวมากยิ่งขึ้นจนสือฉีทำท่าจะถึงสวรรค์

"อูยย พอก่อน ชิงชิง เดี๋ยวน้ำแตกไม่ได้เล่นท่า"

สือฉีร้องรีบดึงควยออกก่อนที่จะหลั่งน้ำเงี่ยนเข้าไปข้างในหีเธอ จอมวายร้ายกำลังมันส์เต็มที่จึงไม่อยากเสร็จเร็วเขาเปลี่ยนท่าให้ชิงชิงนอนหงาย แล้วยกขาทั้ง สองข้างพาดไว้บนบ่า แล้วสือฉีก็ดันควยเข้าไปภายในรูหีอย่างช้าๆ มันค่อยๆผ่ากลีบเนื้ออวบอูมของเธอออก จากกันอย่างช้าๆ แล้วควยก็เข้าไปภายในจนมิดด้าม เขาดันเข้าออกอย่างช้าๆ ก่อน แต่ชิงชิงเป็นฝ่ายเร่งรัดให้ เร็วๆ

"อูยย แรง แรง ซี๊ดด  เงี่ยนจะตายอยู่แล้ว อูยย อูยย อูยยย ซีดดด"

นางกำนัลสาวเงี่ยนสุดขีด กระดกตูดเด้งอัดหีสู้เขาอย่างเร็ว ๆ  สือฉีจึงเร่งกระเด้าควยดันเข้าไปอย่างไม่หยุด ชิงชิงครางกระเส่ามือจับที่ บ่าเขาเอาไว้แน่น ก้นของสือฉียังทำหน้าที่อย่างไม่หยุดเสียงเนื้อของคนทั้งสองกระทบกันดังเปาะแปะๆ สักพักใหญ่ๆ เสียงชองชิงชิงก็ร้องโอดครวญ ร่างกระตุกเกร็ง มือเท้าหงิกงอ

"อูยยย...เสียว..จะ..ออก...แล้ว...อูยยย..ซี๊ดดด"

ชิงชิงกรีดร้องครวญคราง สือฉีเร่งกระเด้า เร็วขึ้น เขากระดกก้นกระแทกถี่ยิบ ชิงชิงครางกระชั้นถี่เร็ซขึ้น ยกสะโพกเด้งรับเร็วไม่แพ้กัน ก้นของนางกระดกส่ายไปมาแทบไม่ติดพื้น ในที่สุดทั้งคู่ก็เสร็จไปพร้อมๆกัน ในขณะที่จินเปียวก็หลั่งออกมาในปากของนาง แล้วทั้งหมดก็นอนฟุบกายอยู่กับพื้นหอบหายใจระรวยอย่างหมดแรง

จั่วหวินหลิงปล่อยให้ทุกคนนอนพักครู่หนึ่ง จึงออกคำสั่ง
"จินเปียว พาชิงชิงไปล้างหีแล้วคุมตัวนางไว้ หากไม่ได้รับคำสั่งข้าห้ามไม่ให้ปลดปล่อยนางออกมา"

จินเปียวรับคำ ฉุดลากนางกำนัลขององค์หญิงฉางผิงที่เดินขาถ่างออกไป สือฉีอดถามมิได้
"นายน้อย ทำไมไม่กำจัดนางไปเสีย"
จั่วหวินหลิงกล่าวอย่างแช่มช้า
"พวกเรากำลังเดินทางไปสำเร็จโทษสื่อเข่อฝ่า พระบรมราชโองการลับฉบับนี้ คงประกาศนิรโทษควมผิดแก่สื่อเข่อฝ่า พวกเราไม่จำเป็นต้องฆ่านางกำนัลนี้ก่อกวนเรื่องราวใหญ่โต เพียงรีบรุดไปยังเมืองนานกิงจัดการกับสื่อเข่อฝ่าก่อน รอจนนางกำนัลผู้นี้ติดตามไปถึง สื่อเข่อฝ่าก็กลับกลายเป็นคนตายแล้ว ฮา ฮา..."

...................................................................................

ภายในตึกท่านสื่อ สมุหกลาโหมเมืองนานกิงสื่อเข่อฝ่ากำลังตรวจทานเอกสารอยู่หลังโต๊ะยาวกลางห้อง
พลันได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น มือปราบในสังกัดหลินเพียวเร่งรุดเข้ามารายงาน
"เรียนท่านสื่อ ผู้พิทักษ์ที่สิบสี่อัญเชิญพระบรมราชโองการมาขอพบ"
สื่อเข่าฝ่าลุกจากโต๊ะด้วยความตระหนก เห็นจั่วหวินหลิงเดินเข้ามา กล่าวเสียงกังวาน
"รับพระบรมราชโองการ"
สื่อเข่อฝ่ารีบคุกเข่าลง
"มีพระบรมราชโองการโปรดเกล้า ด้วยปรากฏว่าสมุหกลาโหมเมืองนานกิงสื่อเข่อฝ่าซ่องสุมกำลังคิดก่อการร้าย ควรลงโทษประหารชีวิต จึงพระราชทานสุราพิษให้"
สื่อเข่อฝ่าสะท้านขึ้นดุจถูกสายฟ้าฟาดใส่ หน้าเผือดขาวในบัดดัล ปากยังขานรับว่า
"เป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้า"
พลางยื่นสองมือที่สั่นระริกออกรับม้วนแพรพระบรมราชโองการมา
จากนั้นสือฉีจึงถือถาดไม บนถาดวางป้านสุราใบหนึ่งและจอกใบหนึ่ง
จั่วหวินหลิงสั่งว่า
"ท่านสื่อเชิญ"
สื่อเข่อฝ่าเหลียวมองหลินเพียวแวบหนึ่ง จึงระบายลมจากปากกล่าวว่า
"ตกลง เจ้าชีวิตต้องการให้ข้าพระองค์ตาย ข้าพระองค์มิอาจตาย"
พลางยื่นมือหยิบจอกสุราพิษนั้นมา
เห็นแน่ชัดว่าขุนนางตงฉินที่จงรักภักดีต่อราชวงศ์ต้องตายภายมต้แผนปรักปรำของเฉาฮั่วฉุน มิคาดยามนั้นได้ยินเสียงชายเสื้อปะทะลมเร่งร้อน เงาร่างสายหนึ่งม้วนตีลังกาหลายทอดดุจวานรอันปราดเหรียวพาตัวเข้ามาภายในห้องอย่างรวดเร็ว ร่างพอยืนหยัดกับพื้นก็ตวัดเท้าเตะกราด ถึงกับเตะจอกสุราพิษในมือสื่อเข่อฝ่าร่วงหล่นลง
เห็นคนสอดเท้าเข้าขัดขวาง กลับเป็นเด็กหญิงอายุเยาว์ หน้าตาน่ารักแสยะหน้าล้อเลียนจั่วหวินหลิงด้วยความคึกคะนอง

จั่วหวินหลิงบังเกิดเพลิงอำมหิตพลุ่งขึ้น ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายหนึ่งยังเป็นเด็กผู้หญิง ยกขลุ่ยในมือจ่อใส่
เงาเขียวพุ่งวาบ อสรพิษด้ายเขียวนั้นดีดตัวออกจากขลุ่ย พุ่งฉกใส่เด็กผุ้หญิงดุจประกายไฟ
ทันใดเงาพัดปรากฏวูบหนึ่งต้านสภาวะฉกจู่โจมของอสรพิษด้ายเขียวไว้ได้
พัดจีบนั้นสะบัดเหวี่ยงคราหนึ่ง ก็เหวี่ยงอสรพิษด้ายเขียวปลิวไปปะทะกับผนังห้องจากนั้นค่อยร่วงฟาดกับพื้น แน่นิ่งไม่ไหวติงอีก
จั่วหวินหลิงหน้าเปลี่ยนไป เหลียวขวับไปยังทิศทางที่ปรากฏพัดจีบคลี่ปราดเข้ามา ค่อยพบว่าเจ้าของพัดเป็นบุรุษหนุ่มร่างสูงโปร่งสวมชุดยาวขาวสะอาด มุมปากประดับด้วยรอยยิ้มเฉื่อยชา บุคลิกภาพโดดเด่นเหนือธรรมดา
เพียงแค่แสดงฝีมือกำราบอสรพิษด้ายเขียวในชั่วพริบตา จั่วหวินหลิงก็ทราบว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้มีวิทยายุทธสูงล้ำจนไม่อาจหยั่งคำนวณรีบประสานมือกล่าว
"ขอเรียนถามนามสูงส่งของพี่ท่าน"
บุรุษหนุ่มชุดขาวแค่นเสียงดังเฮอะกล่าว
"ข้าพเจ้าเรียกว่าเหวียนยั่วเฟย"
จั่วหวินหลิงทิ้งกระบี่ที่รัดข้างเอวแล้วกล่าวต่อ
"ทีแท้เป็นกระบี่ดอกท้อ เราเลื่อมใสมานาน เชิญพี่ท่านลงมือได้เต็มที่ วันนี้สามารถตายใต้กระบี่ของท่านเหวียนก็ปราศจากคำตัดพ้อตำหนิ"
เหวียนยั่วเฟยแคนหัวร่อ กล่าว
"ท่านเฉลียวดฉลาดยิ่ง ทราบว่าภายใต้คมกระบี่เราไม่ฆ่าจิ้งหรีดหัวเน่าไร้อาวุธมาก่อน"
จั่วหวินหลิงตาลุกวาวด้วยโทสะ แต่ในที่สุดก็ข่มกลั้นไว้กล่าวว่า
"ขอบคุณจอมยุทธเหวียนที่ไว้ชีวิต ผู้น้องขออำลา"
เหลียวหน้าไปชักชวนสือฉีทั้งสอง แล้วจากไปทันที

[suriyamahajit]

ขันทีนี่เอาได้ด้วยนะ