ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

Oh! My Angel นางฟ้าอลเวง C.1 ภาค1 The Missing Shoe By DRACULolitA

เริ่มโดย matable2016, สิงหาคม 12, 2015, 12:57:50 ก่อนเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

matable2016

Oh!My Angel นางฟ้าอลเวง
Episode I : The Missing Shoe
Chapter I: "แรกพบบนดาดฟ้า"
By DRACULolitA

         กลางดึกคืนหนึ่ง  ท้องฟ้าดูเงียบสงบเหมือนเช่นทุกคืน  แต่จะมีซักกี่คนที่รู้ว่ามีอะไรเกิดขี้นท่ามกลางความสงบเงียบนั้น ...
  
       [เปรี้ยง!] สูงขึ้นไปบนท้องฟ้าปรากฏร่างเด็กหญิงอายุประมาณ 12-15 ปี  3 คน กำลังเผชิญหน้ากับปีศาจตนหนึ่ง  เสียงเวทมนตร์ของทั้ง 2 ฝ่ายปะทะกันอย่างดุเดือด

"เมื่อไหร่พวกซีเนียร์จะมาซักทีนะพี่...แค่เรา 3 คน จัดการมันไม่ไหวหรอก...ว๊าย!" เด็กสาวคนหนึ่งกล่าวพลางหลบลำแสงที่เจ้าปีศาจปล่อยใส่ได้อย่างฉิวเฉียด  
"ไม่ไหวก็ต้องไหว  ขืนปล่อยมันหนีลงโลกมนุษย์ล่ะเรื่องใหญ่แน่" พอพูดจบเด็กสาวคนโตก็สะบัดข้อมือ ร่ายมนตร์แล้วสาดใส่ปีศาจสวนไปทันที  

     คาถาของเธอพุ่งเฉียดไหล่ขวาของเจ้าปีศาจ  มันออกอาการเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด   พอเจ้าปีศาจถอยหลังไปตั้งหลักก็เจอกับเด็กสาวอีกคนที่รออยู่พอดี  

"คิดจะหนีเหรอ" เธอเตรียมร่ายคาถาใส่เจ้าปีศาจร้ายทันที

{โอม...ผืนดิน...ผืนฟ้า...} ยังไม่ทันได้ร่ายมนตร์เสร็จเจ้าปีศาจก็พุ่งตัวกระแทกเธอกระเด็นออกไปด้านข้างแล้วลอยหนีไป  
"ปัดโถ่!...ยัยเบล บอกแล้วไงว่าต้องท่องให้เร็วกว่านี้" เด็กสาวอีกสองคนรีบตามไปทันที  
"ก็...คาถามันยากนี่นา  คำศัพท์อะไรก็ไม่รู้  จำยากชะมัดเลย" เด็กสาวที่ถูกกระแทกพอตั้งหลักได้ก็รีบไล่ตามจนทันอีก 2 คน  
"ทีหลังไม่ต้องตามมาแล้วนะ...วุ่นวายจริงๆ" เด็กสาวคนโตกล่าวอย่างอารมณ์เสีย  
"เอาน่า...พี่บิว อย่าเพิ่งโมโห  โบว่าเราหาทางจัดการเจ้าปีศาจกันก่อนเหอะ" เด็กสาวคนกลางเห็นท่าไม่ค่อยดีรีบเปลี่ยนเรื่องคุย  
"งั้น...พี่ขอข้อมูลของเจ้าปีศาจตัวนี้หน่อยสิ โบ"

    นางฟ้า 3 องค์กำลังต้านทานปีศาจร้ายไม่ให้หนีจากนรกเพื่อเข้าไปทำอันตรายมนุษย์โลก... เห็นได้ชัดว่ากำลังของพวกเธอไม่สามารถจัดการมันได้  

"เจ้าปีศาจตัวนี้นะคะ...เกิดจากตัณหาของมนุษย์ที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน ..." โบ นางฟ้าคนรองรีบอ่านข้อมูลที่จดมา  
"เออ...อันนั้นน่ะพี่รู้แล้ว...แล้วตัณหาที่ว่าน่ะ...อะไรล่ะ" บิว นางฟ้าคนโตรีบตัดบทอธิบายยืดยาวของน้องสาว  
"เอ่อ...คือ "  
"คืออะไรเล่า...เร็วๆสิ อ้ำอึ้งอยู่ได้"  
"คือ...ความอยากสมสู่กับเด็กค่ะ" สิ้นเสียงตอบจากน้องสาว  บิวรีบหยุดไล่ตามหันมามองโบจนแทบจะชนกันเอง  
"จะบ้าเหรอ...จะให้พวกเราสู้กับเจ้าปีศาจพรรค์นี้น่ะนะ..."  
"ก็แล้วจะปล่อยให้มันลงไปโลกมนุษย์เหรอพี่บิว"  
"พี่ๆอย่ามัวคุยกันอยู่เลย...เจ้าปีศาจมันหายไปแล้ว" เบล น้องสาวคนเล็กเตือนสติทั้งคู่  

     ทั้ง 3 หันไปรอบๆก็พบว่าตนเองเหาะเข้ามาในกลุ่มเมฆหนาทืบจนแทบจะมองร่างของกันและกันไม่เห็น  เสียงเหาะของเจ้าปีศาจก็เงียบหายไปด้วย  มันคงจะซ่อนตัวอยู่แถวนี้แน่นอน  ที่จริงแล้วเจ้าปีศาจร้ายแกล้งทำเป็นบาดเจ็บแล้วหนีเข้ามาในบริเวณนี้เพื่อล่อนางฟ้าทั้ง 3 ให้เข้ามาติดกับ  ความกล้าเปลี่ยนมาเป็นความกลัวจนสามพี่น้องไม่กล้าขยับ  ได้แต่มองไปรอบๆเพื่อหาเจ้าปีศาจร้ายให้พบให้เร็วที่สุด

   ท่ามกลางความเงียบสงัด  ลำแสงจากเจ้าปีศาจพ่งออกมาจากกลุ่มเมฆตรงไปโดนกลางหลังนางฟ้าบิว  

"โอ้ย!"  นางฟ้าตัวน้อยเสียหลักจนเกือบร่วงแต่ยังคงควบคุมสติทรงตัวอยู่ได้  
"อยู่ตรงนั้นเหรอเจ้าปีศาจร้าย" นางฟ้าโบจับทิศทางที่ลำแสงพุ่งออกมาได้  ท่องคาถาซัดสวนกลับไปทันที  แต่ทว่ามันได้หลบไปทางอื่นแล้ว  เงาลางๆของมันผ่านช่องว่างของกลุ่มเมฆ  พุ่งตรงไปทางนางฟ้าเบล  

"เบล...ระวัง!" นางฟ้าโบเตือนน้อง  ยังไม่ทันที่นางฟ้าเบลจะตั้งตัวได้ทัน  เจ้าปีศาจร้ายร่ายคาถาโดนกลางหน้าผากนางฟ้าเบลอย่างจัง  เธอหมดสติร่วงลงไปบนพื้นโลกทันที  
"เบล!"  เสียงพี่ๆตะโกนเรียกนางฟ้าเบลค่อยๆจางลงไปในความรู้สึกของเธอ...



         ที่โลกมนุษย์ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบ 3 ทุ่มแล้ว ที่ดาดฟ้าของตึกแถวแห่งหนึ่ง  เบิร์ด...เด็กหนุ่มวัย 15 กำลังซ้อมวิดพื้นอยู่  เบิร์ดเป็นนักเรียนชั้น ม.3 ของโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งแถวบ้านของบ้านเขา  หน้าตาไม่ถึงกับหล่อ ไม่ถึงกับขี้เหร่  ผลการเรียนก็ไม่โดดเด่น  จัดว่าเป็นเพียงเด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง  ระหว่างที่เขากำลังวิดพื้นอยู่นั้นเอง  นางฟ้าเบลก็หล่นลงมาทับลงกลางหลังของเขาพอดี [พลั่ก!]  

"โอ๊ย!"  เบิร์ดร้องลั่น  แม้น้ำหนักตัวของนางฟ้าเบลจะไม่มาก แต่ตกลงมาจากท้องฟ้าที่สูงขึ้นไปกว่าพันเมตรทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับจุก  

"อะไรกันเนี่..." เบิร์ดตั้งตัวได้พยายามพลิกตัวขึ้นมามองสิ่งที่หล่นทับตนอยู่  พอได้เห็นนางฟ้าเบลเด็กหนุ่มถึงกับตะลึงจนลืมที่จะพูดต่อ  รีบลุกขึ้นโดยประคองนางฟ้าเบลเอาไว้  

"น้องๆ...เป็นอะไรรึเปล่า" นางฟ้าตัวน้อยยังคงหลับสนิทเพราะพิษคาถา  

"ตายห่า...เด็กที่ไหนวะเนี่ยะ  แล้วมาตกใส่หลังเราได้ไง"  เบิร์ดแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ว่างเปล่าก็เห็นแต่ดวงดาวเหมือนเช่นทุกคืน  

     เด็กหนุ่มรวบรวมสติมองร่างของเด็กสาวที่เขาประคองอยู่ ผิวของเธอขาว  ผมเธอยาวเกือบถึงกลางหลังสีดำสนิทตัดกับชุดสีขาวของเธอ  แก้มป่องนิดๆคางมนหน้าตาโดยรวมน่ารักมากทีเดียว  อายุคงราวๆ 12 ขวบ  เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีขาวทั้งชุด  เสื้อที่ดูคล้ายชุดชั้นในเด็กสีขาวแต่มีส่วนต่อของแขนที่ทำจากผ้าโปร่งๆมองทะลุไปถึงแขนได้  กระโปรงสีขาวมีระบายลูกไม้เป็นแนวตามขวาง 3 แนว แนวละ 2 ชั้น

ที่สำคัญคือมันสั้นจนขณะที่เบิร์ดประคองเธออยู่ เขาก็สามารถมองเห็นส่วนปลายของกางเกงในได้อย่างไม่ยากเย็น  ถุงเท้าสีขาวยาวคลุมขึ้นไปถึงใต้หัวเข่า  มีแถบผ้าสีขาวคาดที่ขาซ้ายอีก 1 ชิ้น รองเท้าสานสีขาวมีขนนกประดับโดยรอบ  แต่มีเพียงรองเท้าข้างซ้ายข้างเดียวที่ยังอยู่ เธอแขวนกระเป๋าสะพายทำจากขนสัตว์สีขาวด้วยอีก 1 ใบ  เบิร์ดเป็นลูกคนเดียวของบ้าน  เขาไม่เคยได้ใกล้ชิดกับเด็กผู้หญิงในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน  เมื่อเจอเข้ากับตัวเองอย่างนี้มือที่ประคองนางฟ้าเบลไว้ถึงกับสั่นจนแทบทำอะไรไม่ถูก  

"ตายรึยังหว่า"  เบิร์ดเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา  หากเธอตายแล้วมีใครมาพบเข้าแบบนี้  เขาคงโดนข้อหาฆ่าคนตายแน่นอน  

"นี่...น้อง อย่าเพิ่งตายนะ" เด็กหนุ่มเขย่าร่างที่หมดสติเบาๆ  นางฟ้าเบลก็ยังไม่ตื่น  

"นี่...ตื่นๆ จะเช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้ว"  เบิร์ดเริ่มสรรหาวิธีปลุกแปลกๆมาใช้  เธอยังคงไม่ได้สติอยู่ดี  เด็กหนุ่มจ้องหน้านางฟ้าเบลที่อยู่ในอ้อมกอดเขา  ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก

"ไม่ตื่นเหรอ..."  เบิร์ดเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ  ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีใคร

"ไม่ตื่นโดนหอมนะ"  เบิร์ดใจแทบระเบิดเมื่อพูดคำนี้ออกมา  คราวนี้เขาภาวนาว่าคราวอย่าให้เธอตื่นเลย  นางฟ้าเบลยังคงหลับไม่ได้สติอยู่  

"โดนหอมแก้มเลยนะ" เบิร์ดยังให้โอกาสเธอตื่นอีกครั้งเผื่อว่าเธอแกล้งหลับอยู่  

"จะหอมแล้วนะ" ร่างกายเธอยังคงนิ่งสนิท  ใจเบิร์ดเต้นถี่ขึ้นแรงขึ้น  เด็กสาวหน้าตาดีอย่างนี้หากได้หอมซักทีคงเป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือน  ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน  

"อยากโดนหอมใช่มั๊ย...ได้!" เบิร์ดพูดทั้งๆที่รู้ว่าเธอยังไม่ฟื้นชัวร์  

     เบิร์ดก้มหน้าลงริมฝีปากค่อยกดประทับลงบนแก้มป่องๆของนางฟ้าเบลอย่างช้าๆ กลิ่นแก้มหอมๆของนางฟ้าเบลทำเอาเบิร์ดแทบจะลอยขึ้นสวรรค์  สัมผัสของแก้มนิ่มๆที่ถ่ายทอดมายังริมฝีปากของเขาเกือบทำให้เบิร์ดลืมความเป็นตัวตน  เสียงลมหายใจของนางฟ้าเบลช่วยให้เบิร์ดโล่งใจขึ้นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่  

หลังจากก้มๆเงยๆกับพวงแก้มของนางฟ้าเบลจนหนำใจแล้ว  เบิร์ดก็เริ่มได้ใจมากขึ้น  เขาเริ่มมองไปที่เรือนร่างของนางฟ้าเบล  ในละแวกนี้ก็มีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับนางฟ้าเบลที่เบิร์ดแอบชอบอยู่เหมือนกัน  แต่เบิร์ดก็ไม่เคยได้แอ้มเธอเลยซักที  เมื่อโอกาสเป็นใจเช่นนี้ความอยากรู้อยากเห็นตามประสาวัยรุ่นของเบิร์ดก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที  

"นี่น้อง...จะไม่ตื่นจริงๆเหรอ"  เบิร์ดเริ่มคิดแผนการณ์อุบาทว์  

"ไม่ตื่นเดี๋ยวโดนจับแก้ผ้านะ"  ไม่พูดเปล่าๆ  มือของเบิร์ดไปรออยู่ชายกระโปรงนางฟ้าเบลแล้ว.....

         ท่ามกลางความมืดมิดของค่ำคืน  นางฟ้า 3 องค์ต่อสู้กับปีศาจร้ายที่หมายจะเข้าไปป่วนโลกมนุษย์  นางฟ้าเบลพลาดท่าเสียทีโดนทำร้ายจนตกลงมายังโลกมนุษย์  

"พี่โบ...พี่บิว"  นางฟ้าเบลได้แต่เพ้อถึงพี่ๆของเธอ  

"ไม่นะพี่โบ...พี่บิว  ระวัง!"  ในฝันของเธอพี่ๆทั้ง 2 ถูกทำร้ายจนสาหัส

"อย่า!" นางฟ้าเบลตกใจตื่นคว้าร่างของคนที่พยุงเธออยู่เข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น  แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่ากลับเป็นเบิร์ด  เสียงร้อง

"อย่า"ของเธอทำเขาแทบช็อคเพราะเบิร์ดเพิ่งจะถลกกระโปรงของนางฟ้าเบลขึ้นไปอยู่เหนือเอวจนเห็นกางเกงในของเธอทั้งตัวพอดี  นางฟ้าเบลร้องไห้สะอึกสะอื้นตื่นกลัวอย่างหนัก  

     เบิร์ดถึงกับหน้าถอดสี  < หรือว่าเราจะเล่นแรงไปหน่อยหว่า > เด็กหนุ่มได้แต่พึมพำในใจ  < ตายแน่ตู...ทำไงดีวะทีเนี่ยะ >   เบิร์ดรวบรวมสติค่อยๆเอามือลูบหัวเธอเหมือนปลอบเด็ก

"เอ่อ...ไม่ต้องร้องไห้นะน้อง"  เสียงปลอบของเบิร์ดทำเอานางฟ้าเบลหยุดร้องเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว  เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่เธอกอดอยู่ทันที  แทนที่จะเป็นพี่ๆของเธอแต่กลับเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กำยำที่นั่งอ้าปากค้างไม่ยอมพูดยอมจาแทน  
"พี่ไม่ใช่พี่ของเบลนี่นา"  พอได้ยินเสียงเธอพูดเป็นครั้งแรกก็เหมือนเป็นเสียงเรียกสติเบิร์ดให้กลับมาอีกครั้งเหมือนกัน  
"อ๋อ...เอ่อ..." เบิร์ดยังปากสั่นพูดติดๆขัดๆอยู่  
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ยะ..." นางฟ้าเบลเป็นฝ่ายยิงคำถามเอง  เธอลุกขึ้นเดินไปรอบดาดฟ้า  
"เอ่อ...ที่  ที่บ้านพี่เอง..." เบิร์ดตอบคำถามนางฟ้าเบลหลังจากปล่อยให้เธอเดินสำรวจไป 2 รอบกว่าๆแล้ว
"ที่โลกมนุษย์เหรอคะ?"  เบิร์ดยังงงๆกับคำถามใหม่ของเธอ  เขายังไม่รู้ว่าเธอคือนางฟ้า  

"งั้นพี่ก็เป็นมนุษย์น่ะสิ...แล้วพี่มองเห็นเบลได้ไงอ่ะ?"  ยิ่งฟังก็ยิ่งงง  
"พูดอะไรเนี่ยะน้อง...แล้วน้องล่ะเป็นใครมาจากไหน  ทำไมมาหล่นลงบนหลังคาบ้านพี่อย่างงี้?" เบิร์ดเองก็มีเรื่องสงสัยไม่แพ้กัน  รีบถามสวนกลับไปทันทีที่มีโอกาส
"เดี๋ยวนะคะ" นางฟ้าเบลยกมือขึ้นเบรคคำพูดของเบิร์ดเหมือนจราจรหยุดรถ พลางสำรวจสภาพตัวเอง  กระโปรงเธอเลื่อนลงไปอยู่ตำแหน่งเดิมแล้ว  แต่มีบางอย่างหายไป  

"พี่...แล้วรองเท้าอีกข้างล่ะ?"  นางฟ้าเบลโวยวายใหญ่โต  
"ก็...ตอนแรกที่พี่เห็นน้องมันก็มีแค่ข้างเดียวนี่แหละ"  นางฟ้าเบลเริ่มหน้าเสีย
"ไม่จริงอ่ะ!" เธอเดินหันซ้ายแลขวาหารองเท้าอีกข้างที่หายไปแต่ก็ไม่พบ  เธอเริ่มสะอึกสะอื้นอีกครั้ง  
"ไม่เป็นไรน่า...เดี๋ยวพี่ซื้อใหม่ให้ก็ได้"  นางฟ้าเบลส่ายหัวแทนคำตอบเธอนั่งชันเข่ามือกอดเข่าเอาหน้าซุกร้องห่มร้องไห้  โดยไม่สนใจเลยว่าเบิร์ดกำลังจ้องโหนกเสียวที่ดันกางเกงในตัวจิ๋วของเธอโป่งออกมาให้เขาเห็นเต็มๆตา  เบิร์ดกลืนน้ำลายเอื๊อกกับภาพที่ได้เห็น  
"นี่...หยุดร้องได้แล้ว  เอาแต่ร้องแบบนี้ไม่รู้เรื่องกันพอดี"  เบิร์ดปลอบไปมองเนินเสียวไป  ทันใดนั้นแม่ของเบิร์ดก็เปิดประตูดาดฟ้าขึ้นมาโดยที่เบิร์ดไม่ทันได้ตั้งตัว  เบิร์ดหันไปเห็นก็ตกใจจนหน้าซีด

"เอ่อ...แม่ครับ  คือ  เรื่องนี้...ผมอธิบายได้นะ"  เบิร์ดพูดไปทั้งๆที่ยังนึกคำอธิบายสถานการณ์ตรงหน้าไม่ออก พอดีกับที่นางฟ้าเบลหยุดร้องไห้  
"แม่ของพี่เค้ามองไม่เห็นหนูหรอก...ตอนนี้เค้าเห็นพี่คนเดียวแหละ"  นางฟ้าเบลเช็คคราบน้ำตาตัวเองพร้อมกับอธิบายให้เบิร์ดฟัง  
"อธิบายอะไร เจ้าเบิร์ด...แม่ได้ยินเสียงแกพูดคนเดียวอยู่ตั้งนานสองนาน...เมื่อไหร่จะไปอาบน้ำอาบท่าไปเข้านอนซักที"  แม่ของเบิร์ดเทศน์เป็นชุดยิ่งทำให้เบิร์ดยิ่งงงมากยิ่งขึ้น  
"เอ่อ..ครับๆ เดี๋ยวไปแล้วแม่...อีกแป็บนึงนะ"  เบิร์ดตอบ  หลังจากที่แม่ของเบิร์ดลงจากดาดฟ้าไปแล้ว  เขาก็หันกลับมาทางนางฟ้าเบลอีกครั้ง  เธอยังนั่งชันเข่าท่าเดิมอยู่  ทำเอาเบิร์ดเกือบลืมคำถามที่จะถามเธอ  

"เอ่อ...น้องเบลใช่มั๊ย..." เบิร์ดจำชื่อที่เธอเรียกแทนตัวเองได้  

"...ตกลงเธอเป็นใครกันแน่   เป็นผีเหรอ?  แม่พี่ถึงไม่เห็น"  ถึงเบิร์ดจะคิดว่านางฟ้าเบลเป็นผีแต่ความน่ารักไร้เดียงสาของเธอไม่ทำให้เขารู้สึกกลัวเลยซักนิด  นางฟ้าเบลได้ยินคำถามก็แอบอมยิ้มเล็กๆ  
"ไม่ใช่หรอกค่ะ...เบลเป็นนางฟ้าตะหาก"  นางฟ้าเบลตอบเสร็จก็จ้องหน้าเบิร์ดกลับ  สีหน้าเธอดีขึ้นเหมือนทำใจได้แล้วเรื่องรองเท้าที่หายไป  ทั้งคู่นั่งคุยกันต่อ  ต่างคนต่างแนะนำเรื่องของตนพอให้อีกฝ่ายเข้าใจ
"สรุปว่า...ถ้าไม่มีรองเท้าทั้ง 2 ข้าง  เบลก็จะกลับสวรรค์ไม่ได้งั้นเหรอ?"  เบิร์ดสรุปเรื่องราวที่นางฟ้าเบลเล่า  นางฟ้าเบลพยักหน้าจากนั้นก็ทำหน้าจ๋อยๆ  เบิร์ดเห็นท่าไม่ดีก็รีบปลอบ  

"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวพี่จะช่วยหาด้วยอีกแรงนึง  ไม่ต้องห่วงนะเบล  รับรองได้กลับแน่"  นางฟ้าเบลจึงค่อยคลายความกังวล  
"จริงๆนะคะพี่เบิร์ด"  
"อืม"  เบิร์ดขานรับพร้อมกับมองใบหน้ายิ้มแย้มของนางฟ้าเบลเป็นครั้งแรก  มันงดงามดูมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเด็กคนไหนที่เขาเคยเจอ  

"เอ่อ...แต่ตอนนี้พี่ว่าดึกแล้ว  คงต้องนอนพักก่อนล่ะ...พรุ่งนี้เช้าค่อยหากัน  ดีมั๊ย?"  เบิร์ดเสนอทางเลือกซึ่งนางฟ้าเบลก็เห็นด้วย  ทั้งคู่เดินลงจากดาดฟ้าโดยมีเบิร์ดเป็นคนนำ

        บ้านของเบิร์ดเป็นตึกแถว 4 ชั้น เบิร์ดอยู่กับแม่ 2 คน ส่วนพ่อนั้นไปทำงานต่างจังหวัด  นานๆถึงจะกลับมาทีนึง  ชั้นหนึ่งเป็นร้านขายของชำและขนม  ชั้นสองเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่ของเบิร์ด  ชั้น 3 เป็นห้องของเบิร์ด ส่วนชั้นสี่เป็นห้องเก็บของและห้องว่างสำหรับแขกหรือญาติที่นานๆทีจะแวะมา  เบิร์ดพานางฟ้าเบลเข้าไปในห้องของเขา  

"เอ่อ...เป็นนางฟ้านี่...ต้องอาบน้ำด้วยรึเปล่า?" เบิร์ดถามด้วยท่าทางเขินๆ  นางฟ้าเบลยิ้มตอบ  
"อาบสิคะ"  เบิร์ดนิ่งเงียบไปแว่บหนึ่งเพราะเผลอจินตนาการไปถึงภาพนางฟ้าเบลอาบน้ำ  
"แหะๆๆ...นั่นสิเนอะ  งั้น...เบลไปอาบก่อนก็แล้วกัน  เดี๋ยวพี่อาบทีหลังก็ได้"  นางฟ้าเบลทำหน้างง  
"แล้วทำไมไม่อาบพร้อมกันล่ะคะ?"  เบิร์ดเกือบทำขันน้ำที่ถืออยู่ตกทันทีที่ได้ยินนางฟ้าตัวน้อยพูด  
"เอ่อ...เอ่อ   อ๋อ...อาบพร้อมกัน"  หน้าเบิร์ดแดงกล่ำเพราะจินตนาการไปไกลมากแล้ว    
"...หรือว่ามนุษย์โลกเค้าต้องอาบทีละคน..."  
"อ๋อ...เปล่าๆ อาบหลายๆคนพร้อมกันก็ได้  สะดวกดี  แหะๆๆ"  เบิร์ดรีบตอบรับวิธีอาบน้ำของนางฟ้าเบลทันที  พอเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเบิร์ด  นางฟ้าเบลก็ยิ้มตอบ  
"ถ้าไม่สะดวก...อาบทีละคนก็ได้ค่ะ....."  
"...ไม่เป็นไร  อาบพร้อมกันตามที่เบลถนัดดีกว่า"  เบิร์ดทำเป็นอ้างเหตุผลของนางฟ้าเบล  
"งั้น...ไปอาบน้ำกันเลยเหอะ  ดึกแล้ว"   โอกาสดีๆอย่างนี้เป็นใครก็คงต้องรีบคว้าไว้  เบิร์ดจูงมือนางฟ้าเบลไปยังห้องน้ำอย่างเร่งรีบราวกับกลัวห้องน้ำจะหนี  

"อุ๊ย!  เดี๋ยวสิพี่เบิร์ด  ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลย"  สิ้นเสียงพูดของนางฟ้าเบล  ประตูห้องน้ำก็ปิดลง...