Oh! My Angel นางฟ้าอลเวง C.16 ภาค1 The Missing Shoe By DRACULolitA

[matable2016]

Oh!My Angel นางฟ้าอลเวง
Episode I : The Missing Shoe
Chapter XVI : "ทะลายความหวาดกลัว"
By DRACULolitA

          เบิร์ดลืมตาตื่นขึ้นหน้าห้องนอนของเขา ในหัวยังมึนเพราะฤทธิ์เหล้าไม่หาย

"ทำไมเรามานอนอยู่ตรงนี้วะ? แถมยังฝันแปลกๆอีก" อันที่จริงเบิร์ดไม่ได้ฝัน แต่ได้"ฟัน"ไปแล้วตะหาก แต่เนื่องจากความเมา ตอนนี้เขาจึงยังแยกไม่ออกว่าอะไรคือความจริงอะไรคือความฝัน

     พอเอามือเอื้อมไปจับแผลที่หัวก็เห็นว่ามันถูกทายาและติดผ้าเอาไว้หมดแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝีมือของน้ำฝนอีกตามเคย เบิร์ดส่ายหัวยิ้มให้กับความมีน้ำใจครั้งแล้วครั้งเล่าของเพื่อนบ้านเจ้าน้ำใจ พอมีสติคิดไตร่ตรองขึ้นมาแล้วเบิร์ดก็เริ่มละอายแก่ใจ ที่หุนหันทำร้ายตัวเองอีกครั้งทั้งๆที่สัญญากับน้ำฝนว่าจะเข้มแข็ง เบิร์ดเก็บขวดเหล้าเปล่าๆที่วางกองอยู่ใส่ลัง กำชับกับตัวเองอย่างหนักแน่นว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกแล้ว โดยไม่ได้เอะใจเลยว่านอกจากทำร้ายตัวเองไปแล้ว เขายังทำร้ายใครอีกคนหนึ่งด้วย

"อ๊ะ! จริงสิ...น้องเบล" เบิร์ดรีบลุกขึ้น ค่อยๆแง้มประตูห้องของเขาอย่างเงียบเชียบ

     หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อวานมาแล้ว ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมานางฟ้าตัวน้อยจะเลิกหวาดกลัวมนุษย์แล้วหรือยัง แต่เมื่อเห็นนางฟ้าเบลยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเขา เบิร์ดก็โล่งใจ น้ำฝนช่วยห่มผ้าให้อย่างดี ทำให้นางฟ้าเบลในตอนนี้ดูงดงามราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ สูง...สูงมากๆจนเขาไม่อาจเอื้อมได้ เบิร์ดถอนหายใจเบาๆก่อนจะย่องไปหยิบชุดนักเรียนออกมา โดยไม่ให้นางฟ้าเบลตื่น

ทีแรกกะว่าจะหยุดเรียนซักวันมาดูแลอาการน้องสาว แต่สภาพของเขาในตอนนี้ถึงอยู่ไปก็คงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น เบิร์ดจึงได้แต่ให้เวลาเธอพักผ่อนมากๆ แล้วให้หน้าที่ดูแลนางฟ้าเบลเป็นของแม่ของเขาแทน

เบิร์ดนึกในใจไปอาบน้ำไป < อืม... แต่เมื่อเช้านี้นี่ฝันโคตรดีเลยแฮะ > ก็ใครจะไปนึกว่าอยู่ๆจะได้เอาน้ำฝนคนที่เขาแอบชอบมานานได้แบบนั้น < ถ้าได้ลองจริงๆจะเป็นไงมั่งน้าาา > คิดเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ ไอ้หนูของเบิร์ดก็สำแดงเดชขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้เองเบิร์ดถึงได้รู้สึกว่าควยของเขามันผิดปกติ มันแสบๆขัดๆ ราวกับว่าเมื่อคืนไปรับศึกหนักมายังไงยังงั้น จะว่าทำกับนางฟ้าเบลคงไม่ใช่แน่ๆ แต่จะเป็นน้ำฝนงั้นเหรอ? < ฮ่าๆๆ ท่าทางจะเพ้อไปกันใหญ่แล้วเรา >

     เบิร์ดยังไม่เชื่อว่าตัวเองร่วมรักกับเด็กข้างบ้านไปแล้ว < ตามมากวนใจพี่ถึงในฝันแบบนี้ เห็นทีต้องให้รางวัลหน่อยแล้วนะ... > เบิร์ดให้รางวัลน้ำฝนด้วยการจินตนาการฉากรักอันแสนหวานของเขากับเธอ พร้อมกับสาวท่อนเสียวที่เพิ่งได้ลองของจริงไปเมื่อคืน ระบายอารมณ์เล่น

เบิร์ดออกจากห้องน้ำ หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาอยากจะลองเข้าไปดูนางฟ้าเบล เผื่อว่าเธอจะตื่นแล้ว ประตูห้องเปิดออกเบิร์ดก็ต้องชะงัก เมื่อเจอกับน้ำฝนที่กำลังนั่งป้อนนมให้นางฟ้าเบลอยู่

"น้ำฝน..." ได้เจอเด็กสาวในเวลาที่ไม่คาดฝัน แถมเมื่อกี้ก็เพิ่งสำเร็จโทษเธอไป เล่นเอาเบิร์ดทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ...อะ...อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่เบิร์ด" น้ำฝนเองก็ทักทายเบิร์ดอย่างเคอะเขินเหมือนกัน เพิ่งจะร่วมรักกันไปเมื่อคืน น้ำฝนอายจนไม่กล้ามองหน้าเบิร์ดตรงๆ

"คือ...ว่ะ..วันนี้โรงเรียนหนูหยุดน่ะค่ะ กะ...ก็เลยจะมาเยี่ยมเบล" น้ำฝนตอบแบบไม่สบตาเขา แต่เห็นน้ำฝนมาช่วยดูแลนางฟ้าเบลให้ เบิร์ดเองก็เบาใจ
"อืม...ขอบใจมากนะครับน้ำฝน เมื่อคืนก็มาช่วยพี่ วันนี้ก็ยังมาอีก..." เบิร์ดแสดงความขอบคุณโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาทำให้น้ำฝนคิดไปได้ไกลขนาดไหน

     น้ำฝนอายจนหน้าแดง< เมื่อคืนก็มาช่วยพี่เหรอ... > มือที่ถือนมป้อนนางฟ้าเบลอยู่ก็สั่นไหวจนเกือบจะผิดสังเกต

"เอ่อ...งั้น คราวหน้าคราวหลัง อย่าทำแบบนั้นอีกนะคะ" น้ำฝนห้ามเบิร์ดแบบเหมารวมเรื่องราวทั้งคืนในประโยคเดียว แต่เขายังไม่รู้ว่าได้เสียกับเธอไปแล้ว จึงตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ
"แน่นอนครับ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว พี่สัญญา" ได้ยินเบิร์ดตอบอย่างนั้น น้ำฝนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"งั้น...พี่ฝากน้องเบลด้วยนะครับ เดี๋ยวตอนบ่ายพี่จะรีบกลับมา" เบิร์ดเข้ามาหยิบกระเป๋าหนังสือและถุงเท้า

"น้องเบล...พี่ไปแล้วนะ" ได้ยินดังนั้นแทนที่นางฟ้าตัวน้อยจะโต้ตอบด้วยน้ำเสียงที่สดใสเหมือนวันวาน เธอกลับยังทำหน้างอ เหม่อมองหน้าต่างบานนั้นด้วยอาการเศร้าซึม

     เบิร์ดกำลังจะทำหน้าเสียอยู่แล้ว แต่น้ำฝนมองหน้าเบิร์ดอยู่ เขาจึงได้สติฮึดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะปิดประตูห้องไป ปล่อยให้น้ำฝนเป็นคนดูแลนางฟ้าเบลแทนเขา เบิร์ดออกจากบ้านไปโรงเรียน โดยมีสายตาของน้ำฝนและนางฟ้าเบลจากหน้าต่างห้องของเขามองตามหลังไป

          ห่างออกไปจากบ้านของเบิร์ด ณ ที่ดินเปล่าๆใกล้โรงเรียนของเขา พุ่มไม้สูงชันบดบังความจริงที่ซ่อนอยู่ภายใน เด็กสาวคนหนึ่งในชุดนักเรียนมัธยม กำลังจะเดินทางไปโรงเรียน แต่ก็ถูกฉุดคร่ามาที่นี่ซะก่อนโดยชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำคนหนึ่ง เธออยากจะกรีดร้องให้สุดเสียงแต่เมื่อถูกมือที่ทั้งใหญ่และหนานั้นปิดปากอยู่

เสียงร้องของเธอจึงส่งออกไปขอความช่วยเหลือจากใครไม่ได้เลย มือของเด็กสาวกำต้นหญ้าสูงชันบริเวณนั้นเอาไว้จนแน่น ระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ท่อนเสียวที่แข็งราวกับเสาหินซอยใส่ร่องเสียวเล็กของเธออย่างไร้ความปราณี หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมามากมายแต่ก็หาได้ช่วยให้เขาคนนั้นหยุดข่มขืนเธอได้

"อื๊บ! อาาาา" ชายคนนั้นคำรามอย่างสะใจ ก่อนจะพ่นน้ำเงี่ยนจบพิธีข่มขืนเป็นที่เรียบร้อย เขาลุกขึ้นยืนต่อหน้าเด็กสาวที่หมดสติไปแล้ว

"หึๆๆ มนุษย์โลกนี่...ช่างเปราะบางซะเหลือเกินนะ" ชายคนดังกล่าวพูดก่อนจะหมุนนิ้วเป็นวงกลมเรียกเสื้อผ้าที่เพิ่งถอดไปให้กลับเข้ามาสวมใส่ตามเดิม จากนั้นก็เดินจากเด็กสาวผู้เคราะห์ร้ายนั้นไปอย่างไม่ไยดี

"เฮ้อ! ดีเหมือนกันที่เข้าสิงร่างไอ้มนุษย์คนนี้ได้ พอเย็ดมนุษย์โลกอีกซัก 10 คนคงมีแรงพอที่จะสู้เจ้าพวกเทวดานั่นไหว" ปีศาจที่เข้าสิงร่างของชายหนุ่มพึมพำ ระหว่างที่เดินผ่านหน้าโรงเรียนของเบิร์ด
"โอ๊ะ! ขอโทษครับ" เบิร์ดไม่ทันระวัง เดินชนกับชายคนนี้ เบิร์ดรีบขอโทษขอโพยก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าโรงเรียนไป
"หือ!กลิ่นนั้นมัน..." ชายหนุ่มนิรนามรู้สึกแปลกๆกับกลิ่นบางอย่างในตัวของเบิร์ด

"...เหมือนกับกลิ่นนางฟ้าเลย...ไม่สิ จะเป็นไปได้ยังไง" ทำท่าใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็มองตรงไปยังแผ่นหลังของเบิร์ดจดจำลักษณะท่าทางของเขาเอาไว้ในหัว



"เที่ยงแล้ว...หิวรึยังเบล?" น้ำฝนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่านอยู่ ไถ่ถามนางฟ้าเบล แต่ก็ได้รับคำตอบด้วยการส่ายหน้าเฉยๆ

      ผ่านไปครึ่งวัน นอกจากส่ายหัวกับพยักหน้าแล้ว นางฟ้าเบลก็ไม่ตอบสนองอะไรกับน้ำฝนเลย เห็นทีเด็กสาวเจ้าน้ำใจต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว

"เบลไม่ห่วงตัวเองก็ควรจะห่วงพี่เบิร์ดบ้างนะ" น้ำฝนเอ่ยชื่อเบิร์ดให้นางฟ้าเบลได้ยิน ดูเหมือนนางฟ้าคนเก่งจะมีปฏิกิริยากับคำนั้นเล็กน้อย
"เมื่อคืน...พี่เบิร์ดเอาหัวโขกกำแพงเลือดไหลโชกเลย" น้ำฝนพูดจบประโยคนี้ก็เงียบเสียงไป ตรงกันข้ามกับนางฟ้าเบลที่อยากรู้ต่อ
"แล้ว...ยังไงต่อคะ?" ที่สุดนางฟ้าเบลก็อดทนไม่ไหว เป็นฝ่ายชิงถามขึ้นมา ได้ยินเสียงของนางฟ้าเบลซักที น้ำฝนจึงค่อยโล่งอก
"ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ น้ำฝนทำแผลให้พี่เค้าแล้ว..." น้ำฝนยิ้มให้นางฟ้าเบลก่อนที่เธอจะหันหนีไปมองหน้าต่างเช่นเดิม

"ถ้าเบลยังทำตัวซึมๆแบบนี้อยู่ พี่เบิร์ดกลับมาเห็นเข้าเขาจะยิ่งเสียใจนะ" น้ำฝนยังไม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะทำให้นางฟ้าเบลกลับมาเป็นปกติ

"เบลอยากให้พี่เบิร์ดเสียใจเหรอ?" คำถามนี้โดยปกติแค่ส่ายหน้าตอบก็ใช้ได้แล้ว จึงไม่มีเสียงตอบจากเธอนอกจากการส่ายหัว

"ถ้างั้นเบลก็ต้องทำตัวให้ร่าเริงเข้าไว้สิ เรื่องอะไรที่ผ่านไปแล้ว อย่าไปใส่ใจเลยนะ" นางฟ้าตัวน้อยนิ่งเงียบเช่นเคย แต่ไม่ได้อยู่ในอาการง่วงซึมแล้ว เธอนิ่งเงียบเพื่อตั้งใจฟังสิ่งที่น้ำฝนพร่ำบอก

"ยิ่งถ้าพี่เบิร์ดเข้ามาเห็นเบลยังไม่ดีขึ้นล่ะก็ น้ำฝนก็คงโดนดุด้วยอีกคนแน่ๆเลยอ่ะ" นางฟ้าเบลเริ่มตระหนักถึงผลเสียจากการที่เธอทำตัวแบบนี้มากขึ้น

     ทั้งพี่เบิร์ดทั้งน้ำฝนล้วนต้องกังวลไปกับเธอด้วย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่นางฟ้าตัวน้อยต้องการเลยซักนิด คิดได้ดังนั้นนางฟ้าเบลก็หันหน้ากลับมาหาน้ำฝน

"หิวจังเลย..." ที่สุดน้ำฝนก็ยิ้มออก นางฟ้าเบลยอมเปิดใจให้กับเธอ รวมทั้งอาการซึมเศร้าก็ลดลงแล้ว เด็กสาวสองคนเดินตามกันลงไปหาอะไรกินกันที่ชั้นล่างของบ้าน



      เวลาเที่ยง เบิร์ดละจากชั้นเรียนออกมาอย่างเร่งร้อนพร้อมกระเป๋าของเขา คาบบ่ายของวันนี้เป็นการเรียนวิชาพละที่เขาชอบ แต่เมื่อนางฟ้าเบลยังอาการน่าเป็นห่วงเช่นนั้น เบิร์ดจึงจำต้องแอบโดดเรียนกลับบ้านไปดูอาการของเธอให้เร็วที่สุด และก็ไม่มีช่วงเวลาไหนเหมาะไปกว่าตอนนี้ ข้างโรงเรียนที่ประจำที่เขาใช้เข้าออกยามฉุกเฉิน

เบิร์ดมุดออกนอกรั้วโรงเรียนโดยไม่รู้เลยว่ามีใครตามหลังเขาไป เบิร์ดกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากบริเวณโรงเรียนด้วยความระแวดระวัง ไม่ให้ครูหรือคนแถวๆนั้นสังเกตเห็นเขา จนกระทั่งเบิร์ดขึ้นรถเมล์ ถึงได้เอะใจว่ามีคนตามเขามา เบิร์ดลงจากรถแต่แทนที่เขาจะรีบกลับบ้าน เขากลับเดินไปอีกทาง ไปยังซอยโรงงานร้างนั่น

"ใครน่ะ...ออกมาเดี๋ยวนี้นะ" เบิร์ดตะโกนย้อนหลังไป แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา

"ออกมา!" เบิร์ดตะโกนย้ำอีกครั้ง ยืนรอนิ่งเฉยไม่ไปไหน ทำให้เจ้าปีศาจในร่างชายหนุ่มจำต้องเผยตัวออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ดูจากภายนอกเป็นเพียงชายหนุ่มปกติธรรมดา แถมเบิร์ดก็ไม่เคยเห็นหน้าด้วย

"มีธุระอะไร ผมไม่มีเวลามากนักนะ ว่ามา!" เบิร์ดเอ่ยถาม
"หึๆๆ...ธุระกับเจ้าน่ะ...ข้าไม่มีหรอก ข้ามีแต่ธุระกับนางฟ้าที่เจ้าอยู่ด้วยต่างหาก" ชายหนุ่มกอดอกตอบอย่างหนักแน่น
"ว่าไงนะ!" เบิร์ดได้ยินความต้องการของชายหนุ่มเบื้องหน้าก็ต้องหน้าซีดเผือด คิดในใจว่าคิดถูกแล้วที่ไม่รีบกลับบ้านไปซะก่อน

"นายเป็นใครกันแน่?" เบิร์ดตวาดกลับหวังว่าคำตอบที่ได้รับจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด


"ฮิๆๆ น้ำฝนนี่ตลกจัง โยนอย่างงั้นจะไปเข้าปากได้ยังไงล่ะ?" นางฟ้าเบลหัวเราะร่วน เมื่อเห็นน้ำฝนพยายามจะงับถั่วที่ลอยอยู่กลางอากาศ แต่ก็พลาดซะทุกที
"ก็แหม...มันง่ายซะที่ไหนล่ะ เบลก็มาลองดูมั่งดิ" น้ำฝนท้าทายเพื่อนบ้านให้ร่วมเล่นด้วย แต่แทนที่นางฟ้าเบลจะรับคำท้า เธอกลับทำหน้างอใส่
"เบลกินของอย่างอื่นไม่ได้หรอก" พูดเสร็จเธอก็ดื่มนมที่ถืออยู่ในมือเป็นมื้อเที่ยง
"อ่อ...จริงสิชั้นลืมไป..." น้ำฝนพูดเหมือนเข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว

     อย่างน้อยคำอธิบายนี้ก็สอดคล้องกับครั้งก่อนที่นางฟ้าเบลหมดสติไปเพราะกินเชอรี่ เพียงแต่เธอยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม < คงเพราะเป็นโรคประจำตัวล่ะมั๊ง? > น้ำฝนได้แต่ตั้งข้อสันนิษฐานในใจ

"แล้วไม่เบื่อมั่งเหรอ...กินแต่นมอ่ะ?" น้ำฝนหาเรื่องถาม ทำตัวเป็นปกติที่สุด
"ก็ไม่เบื่อหรอกค่ะ ถ้าไม่กินก็หิวแย่สิคะ" สองสาวหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน สำหรับน้ำฝนแล้วการได้เห็นนางฟ้าเบลยิ้มแย้มแจ่มใสขนาดนี้ได้ ก็ถือว่าดีมากแล้ว
"งั้นกินเยอะๆนะ พี่เบิร์ดกลับมาเห็นเข้า เค้าจะได้ดีใจ" นางฟ้าเบลยิ้มตอบน้ำฝน แล้วก็ดื่มนมแก้วใหญ่นั่นอย่างรวดเร็ว ราวกับจะโชว์ให้เพื่อนบ้านเห็นว่าเธอเก่งแค่ไหน
 "อุ๊บ!"< โอ้ย! > เสียงเบิร์ดแทรกเข้ามาในโสตประสาทของนางฟ้าเบล ทำเอาเธอสะดุ้งตกใจ
"เป็นอะไร...เบล สำลักเหรอ?" นางฟ้าเบลไม่ตอบเพราะกำลังใช้สมาธิกับเสียงที่เข้ามาในหัวของเธอ < อ๊ากกก! >
"เสียงพี่เบิร์ด! พี่เบิร์ด!" นางฟ้าเบลลุกขึ้นยืนอย่างร้อนใจ
"เกิดอะไรขึ้นเหรอเบล?" เห็นนางฟ้าเพื่อนบ้านร้อนใจแบบนั้น น้ำฝนก็พาลร้อนใจไปด้วยอีกคน
"พี่เบิร์ดอยู่ในอันตรายค่ะ อ๊ะ! ไม่ได้การแล้ว" นางฟ้าเบลพูดจบเธอก็ไม่รอให้น้ำฝนซักไซ้ต่อ เธอรีบวิ่งออกจากบ้าน ไปตามทิศทางที่เสียงของเบิร์ดแว่วเข้ามาในหัวทันที
"เดี๋ยวสิ...เบล รอชั้นด้วย!"


"อ๊ากกก!" เบิร์ดโดนเตะเข้าที่ชายโครงล้มลงไปนอนกับพื้น

"หนอยแน่! ย๊ากกก!" เบิร์ดทำใจแข็งลุกขึ้นชกใส่หน้าของชายหนุ่มปริศนาเข้าไปเต็มๆหมัด แต่แทนที่เขาจะล้มหรือเซถลาไป

     ชายหนุ่มกลับยืนนิ่งเฉยราวกับว่าไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยซักนิด รวมกับหมัดที่ซัดไปก่อนหน้านี้แล้ว ก็ร่วมๆ 10 หมัดได้ แต่มันมิอาจทำให้ชายหนุ่มปริศนานั้นเจ็บปวดหรือแสดงอาการใดๆเลย

"อ๊าก!" โดนชกสวนกลับ เบิร์ดล้มลงไปนอนกับพื้นเจ็บปวดจนแทบลุกไม่ขึ้น
"นางฟ้าที่อยู่กับเจ้า...อยู่ที่ไหน?" ระหว่างที่สู้กันชายหนุ่มได้แต่พูดถึงนางฟ้าเบล บวกกับร่างกายที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ยิ่งทำให้สิ่งที่เบิร์ดกลัวนั้นเด่นชัดยิ่งขึ้น < ปีศาจ...ไอ้นี่มันปีศาจชัดๆ บอกไม่ได้เด็ดขาด ยังไงก็บอกไม่ได้ >
"อ๊ากกกก!" ไอ้ปีศาจกระทืบเข้าไปที่หน้าแข้งของเบิร์ด ส่งผลให้เขาร้องลั่นโรงงานร้าง
"ขอถามอีกครั้ง...นางฟ้าที่อยู่กับเจ้า...อยู่ที่ไหน?" น้ำเสียงที่ถามดูแข็งกร้าวและเด็ดขาดยิ่งนัก
"ไม่...ชั้นไม่รู้ แกพูดถึงใครกันน่ะ...โอ้ย!"

"แฮ่กๆๆ พี่เบิร์ด..พี่เบิร์ด" นางฟ้าเบลวิ่งมาถึงหน้าโรงงานร้าง ภาพที่เห็นต่อหน้าเธอคือสถานที่ที่ทำเธอเจ็บช้ำเมื่อวันก่อนนั่นเอง
"แฮ่กๆ...เบล เกิดอะไรขึ้นกันแน่อ่ะ? แฮ่กๆๆ" น้ำฝนวิ่งตามนางฟ้าเบลมาจนทันจนได้ ไม่ใช่เพราะเธอวิ่งเร็วกว่า แต่เพราะนางฟ้าเบลหยุดวิ่งแล้ว เธอทรุดตัวลงนั่งขาสั่น ไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้มากกว่านี้
"ฮือ...ฮือ... พี่เบิร์ด! พี่เบิร์ด!" นางฟ้าเบลรู้ว่าพี่ชายสุดที่รักของเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายภายในโรงงานร้างนั่น แต่เธอไม่กล้าเข้าไปหาเขามากไปกว่านี้

     ภาพอดีตอันแสนโหดร้ายนั้นรั้งขาของเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับเข้าไปใกล้กว่านี้

"พี่เบิร์ดอยู่ที่นี่เหรอ?" น้ำฝนพยายามคาดคั้นกับนางฟ้าเบล ท่าทีของนางฟ้าตัวน้อยก็ทำเธอร้อนใจเช่นกัน

"งั้นเราเข้าไปหาพี่เบิร์ดกัน" น้ำฝนจับมือนางฟ้าเบลพยุงให้ลุกขึ้น
"ฮือออ...ไม่ไป...ไม่ไป เบลกลัว ฮือๆๆ" อดีตฝังใจยากจะลืมเลือน นางฟ้าเบลสะบัดมือน้ำฝนออกไม่ยอมให้เธอพาเข้าไปหาเบิร์ด
"เบล...เป็นอะไรไปอ่ะ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีใครทำอะไรเบลหรอก" กว่าจะทำให้นางฟ้าเบลอาการดีขึ้นได้ก็แทบแย่ แล้วตอนนี้เธอก็กลับมาเป็นอย่างเก่าอีก น้ำฝนไม่รู้จะห่วงเบิร์ดหรือห่วงนางฟ้าเบลก่อนดี

"อ๊ากกกก!" เสียงเบิร์ดร้องลั่นอีกครั้ง คราวนี้ดังออกมาจนน้ำฝนได้ยิน

"พี่เบิร์ด!" เมื่อนางฟ้าเบลไม่ยอมเข้าไป น้ำฝนจึงตัดสินใจเข้าไปคนเดียว
"เบลรออยู่ที่นี่นะ" พูดจบเพื่อนสาวข้างบ้านก็ทิ้งนางฟ้าเบลเอาไว้เพียงลำพัง วิ่งเข้าไปในโรงงานร้างนั่น

"ว่าไง...ยังไม่ยอมบอกอีกงั้นรึ?" ไอ้ปีศาจดึงคอเสื้อเบิร์ดขึ้นมาถาม
"ถุย! ไอ้ปีศาจเอ้ย!" เบิร์ดปากแข็งจนถึงที่สุด ซ้ำยังถมน้ำลายใส่หน้าของไอ้ปีศาจยั่วโทสะมันอีก [ผัวะ!]
"ดี! ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่ดูโลกต่อไปแล้วล่ะก็ ข้าจะสงเคราะห์ให้" ร่างของเบิร์ดถูกเหวี่ยงลงกับพื้น ชายหนุ่มเหยียดแขนขวาออก ทันใดนั้นนิ้วมือทั้ง 5 ของเขาก็ประสานกันเป็นเนื้อเดียว

     สันมือค่อยๆแบนราบจนแหลมคมราวกับใบมีดขนาดใหญ่ ยกมือขึ้นเตรียมจะสังหารมนุษย์โลกปากแข็ง [ ผัวะ! ] ของแข็งขนาดใหญ่ฟาดใส่แผ่นหลังไอ้ปีศาจ หันหลังไปมองก็พบน้ำฝนถือท่อนไม้ที่หยิบได้จากข้างทางยืนตัวสั่นอยู่

"น้ำฝน!" เบิร์ดร้องตะโกนด้วยความตกใจ ลำพังเขาอยู่ที่นี่คนเดียวก็แย่อยู่แล้ว นี่ยังจะมีน้ำฝนเข้ามาเสี่ยงอันตรายด้วยอีกคน

"มาที่นี่ทำไม! หนีไปเร็วเข้า!" เบิร์ดตะโกนสุดเสียง ไล่เด็กสาวเจ้าน้ำใจให้รีบหนีไปโดยเร็ว ฝ่ายน้ำฝนที่กำลังตะลึงอยู่เมื่อเห็นว่าคนที่เธอตีนั้นไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆเลย พอได้ยินเสียงเตือนของเบิร์ดก็ได้สติ เงื้อไม้หมายจะตีไอ้ปีศาจที่อยู่เบื้องหน้าเธอ แต่ทว่า...

      [ เปรี้ยง! ] ท่อนไม้หวดเข้าตรงเป้าเต็มแรง แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่มีสีหน้าแสดงความรู้สึกใดๆเลย นอกจากแสยะยิ้มให้เธอ น้ำฝนเริ่มตระหนักถึงเหตุผลที่เบิร์ดไล่เธอให้รีบหนีไป ไม้ที่ถืออยู่ร่วงตกลงกับพื้น เด็กสาวหันหลังวิ่งสุดชีวิต แต่ก็ไปได้ไม่กี่สิบก้าว ระยางสามเส้นจากฝ่ามือขวาของไอ้ปีศาจก็พุ่งออกมารวบขาน้ำฝนเอาไว้จนเธอล้มลง

"โอ้ย!" เธอถูกลากกลับมาหาเจ้าปีศาจร้ายอย่างไร้ทางต่อสู้ดิ้นรน
"ไอ้ปีศาจบ้า! ปล่อยน้ำฝนเดี๋ยวนี้!" เบิร์ดกลั้นใจลุกขึ้นทั้งๆที่สะบักสะบอมจะแย่

      [ เปรี้ยง! ] หลังมือฟาดเข้าไปที่ใบหน้าทำให้เบิร์ดล้มลงไปอีกครั้ง

"ข้าหมดธุระกับเจ้าแล้ว หึๆๆ" พูดเสร็จก็หันมาคุยกับน้ำฝนที่ตอนนี้ถูกจับมัดมือไพล่หลังด้วยระยางอันทรงพลัง ตัวสั่นไปด้วยความหวาดกลัว

"แม่หนู... บอกที่ซ่อนของยัยนางฟ้านั่นมาซะ แล้วเธอจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว " เอามือบีบพวงแก้มของน้ำฝนไม่สนความเจ็บปวดของเธอเลย
"ฮือ...ฮือ...นางฟ้าอะไรที่ไหน...ฮือ...ฮือ หนูไม่รู้เรื่อง" น้ำฝนตอบตามความจริง
"หึ! มนุษย์โลกนี่ช่างปากแข็งกันเหลือเกินนะ...ดีล่ะ! ในเมื่อไม่ยอมบอกล่ะก็..." มือซ้ายของไอ้ปีศาจจับขอบกางเกงยีนส์ขาสั้นของน้ำฝนกระชากจนขาดกระจุย

"...ข้าจะขอพลังจากตัวเจ้าแทนไปก่อน ฮ่าๆๆๆๆ"

"ไอ้ปีศาจบ้าาาา! อย่านะ อย่าทำอะไรน้ำฝน อย่าาา!"
"ฮือ...ฮือ...อ๊าาาา!"

     เสียงเบิร์ดและน้ำฝนสลับกันร้อง ดังแว่วมาจนถึงที่ที่นางฟ้าเบลนั่งปิดหูของเธอด้วยความหวาดกลัว

"ฮืออออ...ไม่นะ ไม่เอาแล้ว เบลไม่ไป... ที่น่ากลัวแบบนั้น เบลไม่ไป...ฮือๆๆ" นางฟ้าตัวน้อยตัวสั่นเทา ความรู้สึกที่อยากจะเข้าไปช่วยพี่ชายสุดที่รักและเพื่อนบ้านเจ้าน้ำใจก็มี แต่ความหวาดกลัวอันแรงกล้านั้นดึงเรี่ยวแรงออกไปจากขาของเธอหมด

"พี่เบิร์ด!...พี่เบิร์ด"

     เจ้าปีศาจนั่งลงกับพื้น ดึงตัวน้ำฝนเข้ามาหา ระยางสามเส้นมัดแขนน้ำฝนเข้าไว้ด้วยกันยึดเอาไว้เบื้องหลัง อีกสี่เส้นแบ่งไปจับหัวเข่าซ้ายและขวาของเด็กสาวให้แยกออกจากกัน ดันก้นของเธอให้โก่งขึ้นต่อหน้าต่อตามัน ร่องเสียวเด็กสาววัยสิบสองจึงคลี่บานออกอวดโฉมอันงดงามให้เจ้าปีศาจร้ายได้พิจารณาจนพอใจ

จากนั้นมันจึงชูนิ้วข้างหนึ่งขึ้นมา เปลี่ยนรูปให้มีลักษณะเป็นเกลียวแล้วสอดเข้าร่องเสียวที่อ้ารอการบุกรุกนั้นเข้าไป

"อ๊าาาา!" น้ำฝนร้องลั่นด้วยความเสียวระคนแสบ

     โครงสร้างของนิ้วที่ปรับได้ดังใจ ครูดไปตามผนังช่องคลอดที่ไวต่อการรับสัมผัส ให้ทุกพื้นที่ว่างในร่องเสียวของเธอได้รับรู้ถึงการมาเยือนของสิ่งแปลกปลอมชิ้นใหม่ สร้างประสบการณ์เสียวสุดโต่งให้น้ำฝน จนเด็กสาวแทบจะลืมไปเลยว่ากำลังถูกปีศาจกระทำชำเราอยู่ต่อหน้าเพื่อนบ้านหนุ่มของเธอ

"อ๊าาา...อ๊าาาา...อ๊าาาาาา" น้ำฝนร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน
"ฮ่าๆๆๆๆ ข้าล่ะชอบมนุษย์โลกตรงนี้จริงๆ" ความเสียวที่เด็กสาวได้รับแปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำแห่งความสุข ไหลรินออกมาจากร่องเสียวที่ถูกล่วงล้ำนั้น เป็นรางวัลให้เจ้าปีศาจร้ายได้ลิ้มรส

    [ จ๊วบบบบ!]เสียงเจ้าปีศาจร้ายดูดร่องเสียวน้ำฝนดังออกมาแบบไม่เกรงใจเบิร์ดที่นอนเจ็บอยู่ข้างๆ
"ไอ้บ้าาา!~ ปล่อยน้ำฝนเดี๋ยวนี้..." เบิร์ดทำได้แค่แหกปากไปเท่านั้น เพราะร่างกายของเขาเจ็บจนลุกไม่ขึ้นแล้ว

"ฮืออออ...ปล่อยน้ำฝนนะโว้ย!" ถึงจะลุกไม่ขึ้นแต่เบิร์ดก็พยายามตะเกียกตะกายว่ายบกไปหาน้ำฝน แต่ก็ถูกปฏิเสธโดยลูกเตะของไอ้ปีศาจ

"โอ้ย!" เบิร์ดกลิ้งกระเด็นไปนอนเจ็บอยู่ห่างๆ


"ฮือๆๆ...พี่เบิร์ด...น้ำฝน" เสียงร้องของพวกเขาดังเข้ามาในหัวของนางฟ้าเบล แม้จะพยายามปฏิเสธด้วยการเอามือปิดหู แต่เธอก็ยังได้ยิน < ไม่ได้...เราจะมามัวกลัวอยู่แบบนี้ไม่ได้ เราเป็นนางฟ้านะ... >

     ความกล้ากับความหวาดกลัวตีกันมั่วในสมองของนางฟ้าตัวน้อย < พี่เบิร์ดกำลังแย่ เราต้องรีบไปช่วย! >แขนซ้ายปาดน้ำตาแขนขวาพยุงตัวเองขึ้น นางฟ้าเบลลุกขึ้นยืนจ้องมองโรงงานร้างนั่น สีหน้าเอาเรื่อง < พี่เบิร์ด...น้ำฝน...อดทนไว้นะคะ > เธอค่อยๆก้าวขาทีละข้างเข้าใกล้โรงงานร้างอย่างกล้าๆกลัวๆ...