หลง ภาค 2 ตอนที่ 8 (ผลงานสุดคลาสสิคครับ-copy)by Doana

[kopXIIII]

หลง ภาค 2 ตอนที่ 8

"เอ้าไง! คนไหนจะดูก่อน มาเลย" เสียงหมอจันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด
กมลวรรณหันไปมองยุ้ย แล้วก็หันไปมองไอ้เต่า เห็นมันพยักหน้าให้
"น้องหวานเข้าไปดูก่อนละกัน พี่ทีหลังก็ได้" ไอ้เต่าพูด
กมลวรรณหันมามองยุ้ยอีกครั้ง เธอรู้สึกหวาดกลัวบรรยากาศในห้องขึ้นมานิดๆ แต่ยุ้ยกระซิบเบาๆ
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวยุ้ยไปนั่งเป็นเพื่อน"
กมลวรรณรู้สึกอุ่นใจขึ้นจึงรับคำกับหมอจัน
"ดูให้หนูก่อนค่ะ อาจารย์"
หมอจันมองมาที่หน้าเธอ หวานรู้สึกสะท้านใจวูบ รู้สึกแววตาของหมอจันมีประกายวาววับ
ยิ่งแสงเทียนส่องใบหน้าซีกหนึ่งของหมอจันดูเป็นสีเหลืองวูบวาบทำให้เธอ รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
"จะดูก็เข้ามาอีหนู" หมอจันเรียกเสียงทุ้มเย็น

กมล วรรณค่อยๆคลานไปข้างหน้า บรรดารุ่นพี่ช่วยหลีกทางให้ น้องยุ้ยคลานตามเข้าไปนั่งเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ
หวานนั่งกระสับกระส่ายหัวใจเต้นแรง ส่วนยุ้ยจับตามองหมอจันนิ่ง พยายามสังเกตท่าทางของเขาว่าจะเป็นหมอจริงหรือหมอเก๊
หมอจันหันมามองประสานนัยน์ตากับเธอเหมือนจะรู้ความคิด
"คิดอะไรอยู่อีหนู" เขาพูดพร้อมกับจ้องเธอเขม็ง
น้องยุ้ยหน้าแดงซ่านทันที
"ปะ... เปล่าค่ะอาจารย์"
"อยากจะดูดวงด้วยใช่มั้ย"
น้องยุ้ยระงับใจได้ ก็หัวเราะเบาๆ
"ไม่ดูหรอกค่ะอาจารย์"

หมอจันฟังเสียงหัวเราะของเธอแฝงแววดูถูก ก็ไม่พอใจ ถามเสียงเย็นชาว่า
"มึงคงไม่เชื่อว่ากูจะดูอนาคตได้"
"หนู ไม่ได้คิดยังงั้น" ยุ้ยตอบเลี่ยงๆ เธอไม่เชื่อจริงๆ แต่ไม่อยากจะขัดคอผู้ใหญ่
และไม่อยากทำลายความฝันของกมลวรรณเพื่อนรักที่อุตส่าห์ลากเธอมาถึงที่นี่
หมอจันหัวเราะเบาๆ จ้องมองใบหน้าที่ถือดีของยุ้ย
"แล้วทำไมถึงไม่อยากดูล่ะ"
"หนูไม่รู้ว่า.." เธอหันไปมองกมวรรณแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ "..จะรู้อนาคตไปทำไม..มันจะมีประโยชน์อะไร"
"แล้วไม่อยากรู้เนื้อคู่ในอนาคตหรือ" หมอจันถามต่อ
"แล้วอาจารย์รู้หรือ" ยุ้ยอดไม่ได้ที่จะท้าทายเขานิดๆเพราะรู้สึกรำคาญที่เขาเอาแต่ถามเธอ ทั้งๆที่บอกแล้วว่าไม่อยากดู

หมอจันหัวเราะเบาๆ
"ถ้ากูไม่รู้กูจะมีลูกศิษย์ทั่วบ้านทั่วเมืองรึ"
กมลวรรณดึงแขนยุ้ยเบาๆ เพราะรู้สึกว่าเพื่อนรักจะก้าวร้าวหมอจันเกินไป ยุ้ยรู้ตัวว่าเสียมารยาทเลยบอกเสียงอ่อน
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากรู้"
หมอจันฟังหางเสียงเธอออกว่าไม่นับถือ ก็หัวเราะเสียงกร้าว
"ไม่อยากรู้ หรือว่ากลัว"
"กลัว..กลัวอะไรคะ" ยุ้ยถามด้วยความแปลกใจ
"กลัวว่าจะต้องเผยความลับของมึงน่ะซิ มึงคงมีความลับในใจ เลยกลัวว่าคนอื่นจะรู้ ก็เลยไม่กล้าดู ใช่มั้ย"
ยุ้ยหน้าแดง ไม่เข้าใจว่าทำไมหมอจันจึงพูดเหมือนกับพยายามชวนเธอทะเลาะ สาวน้อยไม่รู้ว่าการที่เธอทำท่าทางไม่เชื่อถือนั้น
ทำให้หมอจันไม่พอใจเป็นอย่างมาก ไม่มีใครเคยดูถูกเขามาก่อน โดยเฉพาะเด็กเมื่อวานซืนอย่างยุ้ย
"งั้นก็ได้ค่ะ" ยุ้ยพูด "เรามาพนันกันมั้ย หนูจะถามอาจารย์ถ้าอาจารย์ทายไม่ถูก อาจารย์ต้องเลิกอาชีพหมอดูไปเลย"
"น้องยุ้ย" ทั้งกมลวรรณทั้งบรรดารุ่นพี่ต่างก็ตกใจร้องกันลั่น แต่ยุ้ยไม่สนใจมองหน้าหมอจันอย่างท้าทาย
"ตกลง" หมอจันรับคำ ประกายตาของเขาวูบวาบสะท้อนแสงเทียนที่สะบัดพลิ้วไปมาทั้งๆที่ในห้องไม่มีลม

ยุ้ย มองหน้าเขาเขม็ง ขบริมฝีปากบางๆสีชมพูของตัวเอง บรรยากาศในห้องเงียบกริบจนทุกคนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นตุบๆ
หมอจันมองหน้าเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูลึกลับน่ากลัว ยุ้ยเริ่มจะหวั่นไหว หมอดูคนนี้อาจจะไม่ใช่หมอธรรมดาอย่างที่เธอเคยคิด
มือน้อยๆของกมลวรรณเอื้อมมากุมมือเธอ ยุ้ยรู้สึกว่ามือของเพื่อนรักเย็นเฉียบและสั่นระริก

"ถ้างั้น...ยุ้ยขอถาม.." ยุ้ยพูดช้าๆ แต่หมอจันโบกมือ
"เดี๋ยวก่อน กูต้องทำพิธีก่อน"
พูด จบ หมอจันก็เดินไปที่แท่นบูชาเทวรูป เทน้ำจากขวดใส่ขันน้ำมนต์ แล้วก็เปิดหีบเก่าคร่ำคร่าสีดำบนแท่นบูชา
หยิบเทียนไขแท่งใหญ่ขนาดข้อมือออกมา กมลวรรณกับยุ้ยที่จับตามองตลอด หน้าแดงซ่านเมื่อเห็นเทียนไขนั้นเป็นรูป
อวัยวะเพศของผู้ชาย หมอจันจุดไฟที่ปลายยอด เปลวลุกวาบบนหัวบานขนาดใหญ่วูบวาบไปมา
หมอจันบริกรรมคาถาอยู่ในลำคอแล้วหยดเทียนลงในขัน จากนั้นก็เดินมานั่งยังที่เดิม

"เอาละ มึงสองคนดื่มน้ำมนต์นี้" พูดจบก็ยื่นขันน้ำมนต์ให้
ยุ้ย รับขันน้ำมนต์มา เห็นในขัน มีน้ำตาเทียนเกาะลอยเป็นรูปดอกไม้ ส่งกลิ่นหอมรวยริน เธอขมวดคิ้วงาม
เงยหน้าขึ้นมามองกมลวรรณเหมือนจะปรึกษา แต่กมลวรรณเพียงแต่มองหน้าเธอนิ่ง ยุ้ยเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆหยดลงมาตามพวง
แก้มนวลของเพื่อน

"ดื่มซิ จะได้เริ่มพิธีต่อ" หมอจันเร่ง
ยุ้ยกวาดตามองไปยังบรรดารุ่นพี่ที่นั่งจ้องเขม็ง
"ดื่มเลยน้องยุ้ย" ไอ้เอกร้องบอก
ยุ้ย หันกลับมามองหน้าหมอจัน เธอไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ แต่เห็นมีคนอยู่ในห้องตั้งมากมาย แถมยังมีรุ่นพี่นั่งคุมเชิงอยู่
หมอจันคงไม่กล้าทำอะไรเกินเลย อยากรู้เหมือนกันว่าหมอจันจะมีดีอย่างที่วางท่าหรือเปล่า คิดอย่างรอบคอบแล้วก็ยกขันขื้นดื่ม
จากนั้นก็ส่งต่อให้กมลวรรณ

เด็กสาวรับขันน้ำมนต์จากเพื่อน ยุ้ยพยักหน้าให้ว่าไม่มีปัญหาอะไร กมลวรรณจึงยกขันขึ้นดื่ม...

บรรดา รุ่นพี่ที่นั่งลุ้นอยู่ ลอบถอนหายใจกันเป็นแถว การที่กมลวรรณมากับน้องยุ้ยนั่นถือว่าผิดแผนไปอย่างมาก
เพราะถ้าหมอจันสะกดใครคนใดคนหนึ่ง อีกคนก็จะรู้ตัว ทำให้เรื่องราวต้องยุ่งยาก แต่เมื่อทั้งคู่ยอมดื่มน้ำมนต์พร้อมกันอย่างนี้
ทุกอย่างก็ลงล็อค น่าสงสารน้องยุ้ยที่มัวแต่ระวังหมอจัน หารู้ไม่ว่าบรรดาเพื่อนรุ่นพี่ตัวแสบต่างหากที่จ้องจะฟันสองสาว

ไอ้เต่ามองน้องหวานของมันดื่มน้ำด้วยจิตใจที่ฟุ้งซ่าน แสงเทียนส่องทะลุเสื้อนักศึกษาขาวบาง ทำให้เห็นเงาดำส่วนเว้าส่วนโค้งของกมลวรรณอยู่รำไร ภาพเนินอกขาวเนียนอูมอิ่มที่มันแอบมองทะลุรังดุมแจ่มชัดในความรู้สึก มันรู้สึกว่า
ท่อนเนื้อของมันแข็งปั๋งขึ้นมาจนอดที่จะลูบคลำไปมาไม่ได้
"น้องหวานเอ๊ยยย ถ้าพี่ไม่ได้เปิดบริสุทธิ์น้องหวานวันนี้ คงนอนไม่หลับไปทั้งชาติแน่"

ไอ้เต่ามองร่างน้อยๆบอบบางของเธอไปก็แอบครวญครางไป มันคิดภาพล่วงหน้า ที่อีกสักครู่จะได้กอดจูบเรือนร่างนุ่มนิ่ม
แล้วสอดท่อนเนื้อแข็งปั๋งไปในร่องหลืบสีชมพูที่ฟิตเปรี๊ยะของสาวบริสุทธิ์ น่ารักอย่างน้องหวานก็ให้ร้อนรุ่มสุดจะ
ทนทาน อูยยย มันจะโยกขย่มกระแทกเข้าออกอย่างไม่ยั้งเลย จะเอาทุกๆท่าให้สาแก่ใจเลยน้องหวานจ๋า
พี่เต่าจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ทำไมน่ารักน่าฟัดอย่างนี้ อูยยยย....

กมลวรรณดื่มน้ำมนต์แล้วก็ส่ง ขันคืนให้หมอจัน จอมเวทย์รับขันมาก็บริกรรมคาถาพึมพำ ยุ้ยพยายามจับใจความแต่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง
เธอรู้สึกกระสับกระส่ายและหวาดกลัวขึ้นมา ช่องท้องเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบ ในขณะที่สมองเริ่มหมุนวนจนรู้สึกเวียนหัว
เธอพยายามมองหน้ากมลวรรณก็เห็นเพื่อนสาวโอนเอนไปมา ตาหรี่ปรือ จากนั้นก็ได้ยินเสียงหมอจันตะโกนก้องว่า

"นอนลง!"

ทันใดนั้น ร่างบอบบางของทั้งคู่ก็หงายหลังตึงนอนล้มลงไปกับพื้นทั้งคู่!!!