OUT OF AMMO EP 20 คนคลั่ง

[cd13579]

ทักทายเซย์ฮายกันก่อน

ในที่สุดก็คลอดออกมาแบบงงๆ งงว่าทำไมมันเสร็จก่อน 7 Sin ที่ตั้งใจจะปั้นออกมาเป็นคิวหน้า ยอมรับครับว่าช่วงนี้คิวงานรวนๆ งานแต่งแข่งที่จะรีไรท์กับเขียนต่อก็ยังนอนนิ่งในโหลดอง เขียนแต่เรื่องใหม่ที่ยังไม่มีโครง

ความปั่นป่วนนี่ท่านได้แต่ใดมา 55555+
อ้อ จากนี้หมดราม่าหลักแล้วนะครับ กลับสู่โหมดฆ่าล้างโครต

สุดท้ายมีภาพไรท์ตอนไปค่ายมาฝาก
(ค่ายไป ธ.ค ที่ผ่านมาครับ)
 
สุดท้ายก็ขอให้ทุกท่านมีความสุขนะครับ
ขอให้ทุกท่าน Enjoy     



ตอนที่ 20 คลั่ง

สายตาจากดวงตากลมโตละออกจากภาพที่เขาเห็น
ดนัยกัดฟันกรอดเมื่อเขาเห็นชายโฉดหญิงชั่วทั้งสองคนคุยกันอย่างสนิทสนม
เขากำหมัดแน่นร่างสั่นสะท้านความความแค้นแต่เขาก็กลืนความโกรธลงไป ค่อยดูเถอะเธอจะต้องเสียใจที่หลอกเขา ท่าจะทางจะคิดว่าเขาโง่มากสินะ

ขอเวลาเขาอีกหน่อย รับรองว่าเขาไม่ให้ยัยมายด์รอดแน่ เหตุที่ดนัยต้องระวังคือเวลาปกติของเธอมักจะไม่อยู่คนเดียว อย่างน้อยก็อยู่กับไหมหรือมาวิน นั้นทำให้เขาต้องหาโอกาสเหมาะๆก่อนเขาเฝ้ามองเธอราวกับอสุรกายร้ายที่กำลังจะล่าเหยื่อ
ซึ่งการรอคอยของดนัยนั้นแม้ไม่นานเลย แต่สำหรับเขาทุกวินาทีที่ผ่านมันช่างยาวนานกว่าปกติทุกลมหายใจของเขามีแต่ความเจ็บแค้นใจ ทุกวินาทีที่ผ่านมีความทุกข์และความเกรี้ยดกราดที่รอคอยเวลาปะทุระเบิดออกมา

หลังเวลาเลิกงานมายด์ที่แอบมาเล่นมือถือก็ต้องตกใจเมื่อดนัยเดินตรงมาหาเธอ แต่ทำไมเธอกลับเห็นว่าใบหน้าเขาไม่มีความร่าเริงและแววตายังไม่มีความอ่อนโยนแบบปกติ

เขาไปโกรธแค้นอะไรใครมา?

ดนัย: "ขอคุยด้วยหน่อย"
พูดจบก็กระชากแขนเธอลากไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

มายด์: "ปล่อยก่อน! นี่จะลากเราไปไหน?"
ในที่สุดเธอก็สะบัดแขนหลุดออกจากมือดนัยหลังโดนลากมาพักใหญ่

มายด์: "ทำบ้าอะไร เราเจ็บนะ เราไปทำอะไรให้เนี่ย?"
เธอถามดนัยน้ำเสียงหงุดหงิด ก็อยู่ดีๆไม่พูดไม่จาลากเธอมา  ดนัยต้องการอะไรของเขา

ดนัย: "ทำอะไรให้เหรอ หึๆ เราว่ามายด์ทำอะไรไว้ก็บอกเรามาตรงๆดีกว่า"
เขาจ้องเธอเขม็งจนเธอเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของดนัย
มายด์: "ดนัยเป็นอะไร เราทำอะไร....หมายความว่าไง?"
ดนัยปัดแขนที่มายด์เอื้อมมาจับออก เขาไม่คิดเลยว่าพูดขนาดนี้แล้วเธอยังแกล้งไม่เข้าใจอยู่อีก สงสัยเธอยังคิดว่าเขาเป็นไอ้โง่คนเดิมอยู่

ดนัย: "เท่าไหร่? มาวินให้มายด์เท่าไหร่ มายด์ถึงยอมมัน มันจ่ายด้วยอะไร?"
มายด์: "มาวิน? จ่าย? ยอม? พูดอะไรของดนัยเนี่ย เรางง"

แต่ชายผู้แสนดีของเธอกลับกระชากเธอมาให้ใกล้ๆ
ดนัย: "อย่ามาทำเป็นแกล้งโง่ ได้อะไรมาบ้างละเมื่อคืน"
เธอผลักเขาออกอย่างโมโห
มายด์: "พูดบ้าอะไร ไปตั้งสติมาก่อนไม่งั้นไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลย"

เธอสะบัดหน้าเดินหนีเขา เพื่อให้ดนัยตั้งสติก่อน แต่สำหรับดนัยที่โมโหหึงจนไม่มีสติคิดว่าเธอกำลังหนีเพื่อกลบเกลื่อนความผิดและในเมื่อคุยดีๆไม่รู้เรื่องแล้วก็ไม่ต้องคุย อันที่จริงเขาก็ไม่ได้มาคุยอยู่แล้ว
เธอตกตะลึงที่ดนัยกลับปิดปากเธอและโอบเอวลากเธอเข้าไปในโรงม้าที่ตอนนี้ร้างทั้งม้าทั้งคนเธอ เพราะเวลานี้คนงานต้องพาพวกมันไปวิ่ง
เมื่อถึงกองฟางที่เดิมที่เขาชอบมานั่งบ่อยๆเขาก็เหวี่ยงมายด์ลงไปแววตาฉายแววชั่วร้ายออกมาในที่สุดก็ได้เวลาของเขาแล้ว

มายด์: "ทำอะไรเนี่ยเราจะโกรธแกจริงๆแล้วนะ นี่ทำบ้าอะไร!!"
คุณหนูลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจพันล้านหันมาตวาดใส่ดนัยแต่ทันทีที่เขาถอดเสื้อตัวเองออก มายด์ก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองอยู่ในสถานะการณ์แบบไหน



มายด์: "จะทำอะไร! อย่า.....ดนัยนี่เราเองไง อย่าเข้ามานะ!"
เธอพยายามพูดให้เขาใจเย็นลงพลางกระเถิบตัวหนี แต่ดนัยก็กระชากข้อเท้าเธอเข้ามาใกล้ๆ
ดนัย: "หนีทำไม แค่นี้รังเกียจเหรอ ทีเมื่อคืนไปห้องไอ้มาวินไม่เห็นจะเล่นตัวแบบนี้เลย"
ดนัยเอ่ยขึ้นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
มายด์เบิกตาโตอย่างตกใจ

มายด์: "รู้เรื่องนี้ได้ไง?  อย่าบอกนะว่าดนัยเห็น"
ดนัย: "เออ! กูเห็นและกูก็รู้ทุกอย่างแล้ว ทำไมวะ ทำไม!"
มือเรียวๆของมายด์ฟาดเข้าที่ใบหน้าดนัย เธอตบเขา ตบเพราะเขากำลังเหยียดหยามศักศรีเธอ เขาคิดได้ยังไงว่าเธอกับมาวินเข้าไปเพื่อทำเรื่องแบบนั้น ใจต่ำทรามที่สุด ดนัยหันหน้ากลับมาและยิ้มมุมปาก

ดนัย: "ที่แท้ก็ชอบความรุนแรง"
มายด์ตบหน้าดนัยอีกครั้ง
มายด์: "เลว! ไอ้คนใจต่ำ"
เธอโกรธจนหน้าขาวๆแดงขึ้นมา นี่ดนัยคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน เธอมองเขาผิดไปจริงๆ
แต่ว่าตอนนี้เธอพลาดที่ดันไปยั่วโทสะดนัยจนเลยจุดที่จะนั่งคุยกันได้ ยิ่งเธอทำท่ารังเกียจหรือขัดขืนเท่าไหร่ก็ทำให้ดนัยคลั่งมากขึ้น

ดนัยแสยะยิ้มขึ้น ทีมาวินเดินเข้าไปหาเอง ทีเป็นเขาเองทำเป็นไม่ยอม คิดว่าเขาจะโง่ละสิ คิดว่าเขาจะยอมโดนหลอกเหมือนทุกที วันนี้เขาจะทำให้เธอรู้ว่าเขาให้เธอได้มากกว่าทุกคน เขาจะทำให้เธอจำวันนี้จนวันตาย
เขาคว้าข้อมือที่กำลังจะฟาดใส่เขาและกดน้ำหนักตัวลงขึ้นไปคล่อมร่างเธอเอาไว้
ดนัย: "ตบจูบๆ รู้จักมั้ย"

เขาก้มลงไปพรมจูบตามใบหน้าสวยๆที่กำลังเบี่ยงหลบไปมา แต่นั้นก็ไม่พ้นเอื้อมมือเขาอยู่ดี
ดนัยตามไปประกบปากจูบเธอแต่ขณะที่เขากำลังลิ้มรสความหวานในปากเธอก็กัดริมฝีปากเขา
ดนัยสะดุ้งถอยออกมามายด์เลยได้โอกาสถีบดนัยจนหงายไปก่อนจะผุดลุกขึ้นและวิ่งหนีเขา

แต่ดนัยก็เอื้อมมือไปจับข้อเท้าเธอทัน เขากระชากร่างเธอกลับมา หนทางอิสระภาพเธอหายวับไปอีกครั้ง
ดนัย: "ฤทธิ์เยอะกว่าที่คิด หึ อยากเห็นฤทธิ์บนเตียงบ้างจังว่าจะเด็ดแค่ไหน"
เขากดเธอลงบนกองฟางอีกครั้ง มายด์เองก็โต้กลับไปด้วยน้ำเสียงเย้ยเหย้น
มายด์: "อย่างโง่ๆจนๆแบบดนัย อย่าได้ฝันเลย"
ดนัย: "ยอมรับแล้วสิว่าได้กับมาวินแล้ว"
มายด์: "หึ เป็นแค่คนงานไม่ยุ่งสิไปเลี้ยงวัวควายไป"
เธอประชดเขาแบบคำต่อคำ ต่างคนต่างราดน้ำมันไฟกองไฟ ต่างสาดอารมณ์ใส่กันและดนัยก็ทำให้ดนัยลืมทุกคำสัญญาที่เคยให้ ลืมทุกความยับยั้ง ลืมกระทั้งความเป็นตัวของตัวเอง
ตอนนี้เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อจะผูกมัดหรือฉุดรั้งเธอไว้ ทำอะไรยังไงก็ได้เพื่อทำให้มายด์เห็นเขาในสายตา หรืออย่างน้อยก็ตีตราเธอไว้ก็ยังดี

ดนัยก้มลงไปไซร๊ตามซอกคอขาวๆ มือก็รวบและยึดแขนเธอเอาไว้ก่อนที่อีกมือจะค่อยๆถลกเสื้อยืดออกจากร่างเธอ แน่ละว่ามันค่อนข้างลำบากเพราะเจ้าของเสื้อไม่ยินยอมเท่าไหร่
มายด์: "หยุดนะ ออกจากตัวชั้น ไอ้เลว!! อย่าทำชั้นนะหยุด!"
ดนัย: "เลว เออ กูมันเลว เลวที่เอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อมายด์ เออกูมันเลว ใครจะดีเลิศเท่าพ่อมาวินของมายด์ละ"
เธอหันมาจ้องหน้าเขาอย่างแสนรังเกียจ
มายด์: "รู้ตัวนิว่าอย่างแกไม่มีทางสู้วินได้หรอก อย่าอิจฉาสิ ที่ดีสู้เขาไม่ได้"

ดนัยโกรธจนร่างสั่นไปทั้งตัว เขาเลิกต่อปากต่อคำและกระชากยกทรงราคาแพงออกมาแทนผิวขาวๆราวแสงนีออนและก้อนเนื้ออวบหนึ่งคู่โผล่มาในสายตาเขา ดนัยจ้องปลายถันสีชมพูอย่างถูกใจ เขาจะดูดให้เคลิ้มเลยค่อยดู
ดนัย: "เออ ไหนๆก็ไม่ดีแล้วเลวให้สุดๆเลยละกัน"

เขารีบก้มลงไปหาความงดงามใต้เสื้อผ้าทันที
"กริ๊ดดดด อย่า อย่าทำแบบนี้"
มายด์ร้องห้ามอย่างตกใจเมื่อ ชายผู้แสนดีของเธอสติแตกขึ้น เขาเสียสติจนถึงขนาดกล้าลงมือปลุกปล้ำเธอจริงๆ
เธอไม่คิดเลยว่าชายที่กำลังดูดขยำหน้าอกเธออยู่เป็นชายคนเดียวกับที่ช่วยเธอมาโดยตลอดและเธอยังคงสับสนไม่เข้าใจว่าเขาไปเห็นอะไรมาจึงคิดว่าเธอเป็นคนใจแตกใจง่ายแบบนั้นแต่เธอต้องหาวิธีเอาตัวรอดแล้ว แต่เธอจะทำไงดี??

เธอสะดุ้งเมื่อดนัยผู้แสนดีก้มหน้าลงดูดปลายยอดปทุมถันที่เริ่มแข็งชี้หน้าเขาโดยที่เธอไม่สามารถขัดขวางอะไรได้เลย
ดนัย: "จ็วบบ อาาา มันต้องแบบนี่ใช่มั้ยถึงเรียกว่าฉลาด"
ตำรวจหนุ่มผู้แสนดีต่อนี้กำลังคลั่งจนลืมหมดทุกคำสัญญาที่เคยพูด ในสมองมีเพียงความโกรธและความเจ็บปวดใจ เมื่อเป็นคนดีแล้วเธอไม่เห็นค่าก็เลวไปเลยดีกว่า ให้มันรู้กันไปว่าเขาทำได้ดีกว่าไอ้มาวินเยอะ มือของเขาเคล้นคลึงไปตามความขาวเนียนบนผิวมายด์อย่างบ้าคลั่งไม่การผ่อนแรงไม่มีการถนอมใดๆ เขาระบายความโกรธเกรี้ยวไปตามผิวกายขาวผุดผ่องของเธอจนเริ่มมีรอยช้ำ

เรื่องราวบานปลายขึ้นจนคนที่วางแผนเองก็นึกไม่ถึงเช่นกัน
มายด์: "อ๊าาาา ฟังเราก่อน ซี้ดดดด ฟังก่อน"
สาวสวยร้องห้ามเสียงกระเส่า ตอนนี้เธอนั้นค่อยๆลืมความเจ็บปวดเหลือเพียงความเสียวที่ดนัยยัดเยียดให้จนร่างเธออ่อนระทวยลงเรื่อยๆ แบบนี้คงไม่ดีกับเธอแน่ๆ
ดนัย: "กูไม่โง่อีกแล้ว ปล่อยไปกูก็อดดิ กูไม่เป็นควายอีกต่อไปแล้ว เข้าใจมั้ย!! กูไม่โง่ให้มึงหลอกแล้ว!!!"
ดนัยตะคอกใส่แววตาคุกโชนด้วยไฟแค้น ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขาเชื่อในสิ่งที่เห็นและแค่นั้นเพียงพอแล้ว
มืออีกข้างจะล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์ของมายด์ มือเขาลูบไปตามเนินอวบภายในร่มผ้า

มายด์: "ไม่ๆ ไม่เอาแบบนี่สิดนัย ยะ...อย่า เราของระ....อาาาา
เสียงเธอขาดช่วงเมื่อเขาแยงนิ้วใส่ร่องสวาทโดยไม่คิดจะฟังเธอเลย
มายด์: "ไม่เอาดนัย อย่าทำเรา ปล่อยนะ อย่าาาา อ๊ายยยยเอามืออกไป โอยยยๆ"
ร่างสวยสะท้านตามจังหวะนิ้วที่ค่อยๆคืบคลานเข้าไป
ดนัย: "หูยยย ฟิตแน่นแบบนี่สิ กูจะเอาให้แหกเลย หึๆ"

พูดจบปากเขาก็สาละวนไปตามซอกคอ หน้าอกและใบหูสลับกันอย่างแสนสำราญความเสียวเล่นงานทั้งบนและล่างนิ้วของดนัยเมื่อเข้าจนสุดก็ออกฤทธิ์ทั้งแยงทั้งควานไปมาจนมายด์ทนอีกไม่ไหว เธอเกร็งร่างสะท้านเฮือกๆ
มายด์: "โอววว ซื้ดดดดด อาาาๆ ยะๆ อย่า.... พอๆ เราๆ อ๊าาาาา ไม่ไหวแล้ว ดนัยๆ ซื้ดดดดด!! โอยยๆ"
ร่างสวยกระตุกราวโดนไฟดูดเขาจ้องร่างกายที่ดิ้นพล่านก่อนจะกระตุกเกร็งและสงบลงอย่างสะใจ
ดนัย: "หึ สุดท้ายมายด์ก็ไม่ต่างกับคนอื่นๆ แค่นี่ก็แตกแล้ว สมแล้วที่ใจง่ายให้ไอ้เด็กนั้นเย็ดเปิดซิง"
มายด์: "ไอ้เลว!!"

เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้าจนสะบัดแขนหลุดออกมาและฟาดตบหน้าดนัยสุดแรง
ดนัยหน้าสะบัดไปตามแรงก่อนเขาจะหันกลับมามองเธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเรียกว่าด้านชาไปทั้งตัวและใจแล้ว ดนัยเลียริมฝีปากและหัวเราะในลำคอเบาๆและมองเหยื่อสาวของตนอย่างหื่นกระหาย และเธอมองหน้าดนัยด้วยความหวาดผวาสุดหัวใจ

มายด์รีบพลิกตัวและตะเกียกตะกายหนีแต่นั่นก็เป็นความพยามที่สูญเปล่า
ดนัยเข้าไปล็อคตัวเธอจากด้านหลังและหลังจากลากร่างขาวๆมาที่เดิมมือทั้งสองก็เอื้อมมาจับเคล้นเต้างามอันแสนนุ่มนิ่มปลายนิ้วเขาไม่ลืมจะไปยั่วเย้าปลายถันสีชมพูอ่อนที่แข็งเป็นเม็ดราวกับเป็นเพรชบนยอดเขาหิมะ ภูเขาที่ตอนนี้มีมือหยาบกระด้างบีบมันอย่างไม่เกรงใจเจ้าของ
ดนัย: "ทั้งนุ่มทั้งเนียน มายด์ทำไมถึงสวยขนาดนี้"

ดนัยกระซิบเบาๆขณะกำลังไล้ปากไปตามต้นคอเธอ
เขากำลังถูกแผดเผาไปกับเรือนร่างอันแสนหอมหวานของมายด์
เหมือนคนอดน้ำมาเจอแหล่งน้ำกลางทะเลทราย มันช่างนิ่มนวลและหอมหวาน แต่อีกฝ่ายก็ยังคิดจะแข็งขืนเขา
เธอพยายามดิ้นไปมาแถมยังเอาชื่อมาวินมาใช้ทำร้ายใจเขาต่อ
มายด์: "หึ มีปัญาทำแค่นี้เองเหรอ ไม่เห็นจะสู้วินได้เลย"

เธอตอบเขาไปแม้ตอนนี้มายด์เองก็เริ่มปั้นป่วนจากแรงเสียวที่กำลังได้รับอีกรอบ เลือดลมในกายมันแล่นพล่าน นี่ถ้าเธอไม่โมโหอยู่และดนัยไม่รุนแรงกับเธอตอนนี้เธออาจจะใจอ่อนให้ดนัยไปแล้ว
ดนัยกัดฟันแน่นด้วยแรงแค้นที่พวยพุ่งออกมาจากก้นบึ่งก่อนจะเอาแท่งจรวดที่แน่นในกางเกงมาถูไถด้นหลังเธอก่อนจะเค้นเสียงออกมา
ดนัย: "แล้วถ้าแบบนี้ละ"
พอจูบเขาก็ปลดกระชากกางเกงเธอลงแล้วยัดนิ้วชี้และกลางเข้าอย่างรุนแรง

มายด์: "โอยยย หยุด ดนัยหยุดดดด อ๊าาาา ไม่ๆ"
ดนัย: "อย่าแอ๊บเป็นไม่ชอบหน่อยเลย โดนควยก็เคยมาแล้ว แค่นิ้วทำเป็นร้อง"
เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมก่อนจะกระชากนิ้วแทงเข้าแทงออกอย่างรุนแรง นิ้วเขากระแทกออกจนมายด์หวีดออกมาไม่เป็นภาษา มายด์กริ๊ดร้องและส่ายเอวไปมาด้วยความเสียว
มายด์: "ไม่เอา ซื้ดดดด ไม่ไหวแล้ว ดนัยหยุดก่อนเราไม่ไหว อ๊างงงงง ไม่ไหวแล้ว!"
หลังจากโดนกระหน่ำเกือบๆสิบนาที มายด์ก็เกร็งเฮือกๆน้ำแตกออกมาชุ่มนิ้วดนัยแต่ดนัยก็ไม่หยุดสาวนิ้วราวกับตั้งใจทรมานเธอ ทรมานให้สมกับความแค้นของเขา
นิ้วทั้งสองควักน้ำใสให้สาดกระจายออกมาทั้งร่ายของสาวสวยเกร็งกระตุกราวโดนช็อต ร่างสวยดิ้นไปมาราวกับกำลังจะตาย ใบหน้าสวยๆบิดเบี้ยว ร่องสาวอันบริสุทธิ์คลายน้ำเสียวออกมาไม่หยุด

มายด์: "อ๊ายยยยย พอก่อนๆ เราแตกแล้วววว พอแล้ว อ๊ายยยยย ได้โปรด อ๊าาาาาา กริ๊ดดดดด"
เธอหวีดร้องสุดเสียงและน้ำแตกติดๆกันอีกรอบ เอวงามงอนกระเด้งใส่อากาศพร้อมกับหยาดน้ำที่สาดกระเซ็นเพราะนิ้วของดนัย
ดนัยดึงนิ้วออกจากย้ำยีร่องสวาทจนสาแก่ใจปล่อยให้เธอนอนอ่อนระทวย เขามองร่างกายอันงดงามที่อ่อนเปลี้ยของนางในฝันด้วยสายตาภูมิใจ ตอนนี้เธอน่าจะหมดแรงต่อต้านแล้ว

ทีนี้เขาจะทำให้เธอรู้ว่าเขาคนนี้ไม่ได้ด้อยกว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น เขานี้แหละที่รักเธอที่สุด และเขาคนนี้จะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของเธอ

ดนัยโน้มร่างลงไปหาริมฝีปากของมายด์ที่อ้ารับอากาศอยู่
มายด์: "อืมมมม อืออออ อื้อออ"
สาวน้อยที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงโดนประกบปากจูบ แถมเป็นจูบที่ดุเดือด เธอรับรู้ได้เลยว่าความต้องการของเขาที่มีต่อเธอมากมายแค่ไหน มันช่างดูดดื่มและโหยหา เธอเองก็ถูกลิ้นของเขารุกมาพัวพันจนลิ้นเธอต้องสอดประสานกับเขาอย่างไม่อาจขัดขืน  กว่าเขาจะยอมถอนปากออกไปปากเธอก็ช้ำไปไม่น้อย
เธอพรือตามองดนัยอย่างหวานเยิ้ม เธอไม่คิดเลยว่าชายแสนดีคนนี้บทจะรุกก็รุกหนักจนเธอแทบจะพ่ายแพ้ให้กับลีลาสวาท

 
มายด์: "ดูดแรงๆอีก เราเสียว อืมมมม ดีค่ะ"
เธอแอ่นอกให้เขาด้วยความเสียวซ่าน ดนัยยิ้มเยาะอย่างย่ามใจ
เธอหันหลังให้เขา



มายด์: "ถอดให้หน่อยสิดนัย มันเกะกะ"
เธอชี้ไปยังกางเกงยีนส์บนขาขาวๆของเธอ ดนัยปลดตะขอถอดออกอย่างเร่งร้อนจนแทบจะฉีกมันออก
เธอจะกลิ้งอีกครั้งเพื่อนอนหงายและบีบเต้านมตัวเองเบาๆ ใบหน้าสวยกัดริมฝีปากเบาๆอย่างเย้ายวน
ดนัยถลาหา เธอในทันทีมือเขาตะบบบีบขยี้อย่างไม่เกรงใจพร้อมกับซุกหน้าไปที่หน้าอกหน้าใจอย่างหื่นกระหาย
 

ดนัย: "ร้องดังแบบนี้ ชอบละสิ มายด์เราทำเก่งใช่มั้ย มายด์ชอบที่เราทำใช่มั้ย"
ดนัยละออกจากทรวงอกขึ้นมากระซิบเบาๆ เมื่อได้ระบายอารมณ์ไปแล้วบ้างบวกกับเธอไม่แสดงอาการต่อต้านเขาก็ใจเย็นลง เขาไม่อยากทำรุนแรงกับเธอ ยังไงเขาก็รักผู้หญิงคนนี้ และถ้าเป็นไปได้เขาจะทะนุถนอมเธอให้ดีที่สุด ในเมื่อเธอไม่ขัดขืนแล้วเขาก็ไม่อยากใช้กำลังกับเธอ เขาแค่อยากให้เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ทำได้ดีกว่าใครหน้าไหนทั้งนั้นเขานี้ละควรคู่จะเป็นสามีเธอ

 
มายด์: "บ้า ใครเขาถามกันตรงๆแบบนี้ เราเป็นผู้หญิงนะ"
เธอ ทำเป็นขัดเขินและบิดตัวไปมาอย่างเอียงอาย ดนัยเห็นแบบนั้นก็ยิ่งมั่นใจว่าในที่สุดเธอก็เห็นใจเขาแล้ว ในที่สุดก็มีวันของเขา
เขาไม่รังเกียจเลยแม้เขาจะไม่ใช่คนแรกของเธอ ขอแค่เป็นผู้หญิงคนนี้ หลังเสร็จจากตรงนี้เขาจะโทรไปขอถอนตัวแล้วจะรีบโทรหาครอบครัวที่อยู่ต่างประเทศ เขาจะรีบมาสู่ขอเธอ เขาจะไม่ให้ใครมาว่าเธอมีมลทิน เขากับเธอจะมีครอบครัวด้วยกันเขาจะสร้างครอบครัวกับเธอ
ดนัยนึกภาพอนาคตอันแสนอบอุ่นในหัว ภาพที่เขาและมายด์จะรักกันไปจนแก่จนเฒ่า

 
ดนัย: "เราสัญญานะว่าจะทำเบาๆ ขอแค่วันนี้แล้วเราจะไม่ทำแบบนี้อีก เราขอนะ"
ไม่ทันจะฟังคำตอบชายหนุ่มผู้แสนโง่งมก็มุดลงไปหาเนินสวาทที่อยู่ด้านล่าง มันช่างงดงาม เขาเชื่อเลยว่าเธอนี่ละเป็นสิ่งสวยงามที่สุดในชีวิตเขา เขาไม่อาจทนรอได้อีกเขารีบซุกหน้าไปดูดเลียเนินอวบตรงหน้า อย่างตั้งใจทำให้มายด์ประทับใจที่สุด
มายด์: "ทำเบาๆสิ ค่อยๆเราไม่ไปไหนหรอก"
เธอแอ่นตัวขึ้นก่อนครางดังสนั่นมือสวยกำฟางหญ้าแน่น

เขายิ่งเร่งเร้าการเล้าโล้มขึ้นอีก ร่างสวยแอ่นสะท้านดิ้นไปมา เธอแอ่นยืดสุดตัว มือที่ขยุมผมชูขึ้นไปด้านบนมือเธอส่ายไปมา 

 


ในสำนักงานหลัก ตำรวจหนุ่มร่างกำยำก็นั่งง่วนอยู่กับเอกสารกองโต การที่หมวดดนัยกับดาบชัยต้องออกไปทำงานแฝงตัวเป็นเดือนๆมันทำให้งานเอกสารที่เขาไม่เคยแตะต้องมันไม่มีใครทำ จะรอพวกมันสองคนกลับมาทำผู้การคงเชือดคอเขาม่องซะก่อน
เช่นกันกับผู้พันบิ้กหัวหน้าทีมรังนก ที่ปกติก็จะใช้งานลูกทีมเขาดุจแรงงานทาส ยิ่งนายอินทรีย์ที่น่าจะพอช่วยได้ก็ดันถูกพักงานเพราะข่าวฉาวอย่างไม่มีกำหนด พวกเขาสองคนที่เป็นหัวหน้าก็ต้อง(จำใจ) รับผิดชอบด้วยตัวเอง
แต่ขณะนั่งทำงานหัวฟูอยู่นั่นเอง ผู้พันบิ้กก็รับโทรศัพท์ที่โทรมาก่อนจะนำมันมาให้เข้ม
บิ้ก: "ไอ้คุณชาย มันอยากคุยด้วยเรื่องดนัย"

พูดจบไอ้รุ่นพี่ที่เคารพก็เดินกลับไปทำงาน
เข้ม: "ว่าไงไอ้น้อง! มีอะไรกับแรงงานทาสของพี่วะ?"
อินทรี: "อาา คืองี้ครับ ผมอยากให้พี่ช่วย....เออนะ! รู้แล้ว เฮ้ยอย่าแย่งดิ!"
เขายังฟังไม่จบประโยคไอ้คุณชายก็หันไปทะเลาะกับผู้หญิงข้างๆ ก่อนคนที่พูดสายจะเป็นผู้หญิงแทน
ดาว: "พี่เข้มคะ หนูดาวนะพี่ติดต่อพี่ดนัยให้หนูที หนูรู้สึกว่ามีเรื่องไม่ดีกับพี่ดนัย เมื่อกี๊รูปเดียวที่แขวนที่บ้านมันตกลงมาแตก หนูใจไม่ดีเลยค่ะพี่"
เข้ม: "ใจเย็นๆนะ แค่กรอบรูปแตกเอง มันไม่มีอะไรหรอก อีกอย่างเดี่ยวมันก็ติดต่อกลับมาตามวงรอบอยู่แล้ว ถ้าพี่ติดต่อไปมันจะแทรกแซงภารกิจครับ มันจะอันตรายต่อพี่ชายเรายิ่งกว่ากรอบรูปหล่นแตกอีก"
เขากล่อมน้องสาวแสนซนของดนัยอย่างใจเย็น

ดาว: "แต่ว่า...หนู"
เข้ม: "พี่รู้ว่าเราห่วงพี่ชาย แต่พี่ก็ห่วงลูกน้องพี่เหมือนกัน เอางี้ถ้ามันติดต่อมาพี่จะให้มันโทรหาเรา โอเค?"
ปลายสายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยอมคืนโทรศัพท์ให้นายอินทรี
อินทรี: "โอเคครับพี่ ขอโทษที่รบกวนนะ"
เข้ม: "ช้าก่อนพ่อหนุ่ม ข้าได้กลิ่นอะไรแปลกๆ"
เข้มรีบห้ามไม่ให้อินทรีวางสาย เพราะอะไรเหรอ เพราะอินทรีไม่เคยตามใจผู้หญิงถึงขนาดให้โทรมารบกวนการงานได้ขนาดนี้การที่หนูดาวใช้มันให้โทรมาหาได้ทำให้เขารู้สึกถึงความสนิทสนมกันแปลกๆของสองคนนี้

อินทรี: "กลิ่นไรพี่ ไม่มีหรอกผมขอไปปลอบน้องก่อนนะ มีไรค่อยคุย บายครับพี่"
เหมือนอินทรีจะรู้ว่าเขาจะถามอะไร มันถึงรีบตัดสายทันที
เข้ม: "ไม่มีอะไร โธ่...ตอนกูจีบเลนส์ก็พูดแบบนี้"
ก่อนผู้กองจะรีบก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อได้รีบไปหาคนที่ป่านนี้นั่งชะเง้อรอเขาอยู่ที่บ้านตัวเองแล้ว

 

มาวิน: "เพราะแก แกทำให้พี่มายด์ไม่ยอมพูดกับชั้น แก!"
มาวินเดินมาหาดนัยราวกับกำลังจะมาฆ่าเขา
มาวินถูกมายด์เกลียดเรื่องที่หลอกเธอเข้าไปหาในห้อง จนดนัยเข้าใจผิด เธอเกลียดที่เขาทำให้เธอเสียศักษ์ศรี กลายเป็นผู้หญิงใจง่ายแถมยังหลอกดนัยว่าเธอกับมาวินได้กัน ทั้งที่คืนนั้นขาอ่อนเธอมาวินยังไม่ได้เห็นแม้แต่เสี้ยว
แต่นั้นแหละมาวินไม่ได้โทษตัวเองเลย เขาหนีความจริงที่เขาเป็นคนผิดและหาคนผิดแทน

ซึ่งในวันนี้ดนัยไม่มีอารมณ์จะอดกลั้นใดๆ
ไหนๆอีกไม่กี่วันเขาเองก็จะไปเหมือนกันขอตบเด็กสั่งสอนหน่อยเถอะ ดีเหมือนกันเขาเองก็หาที่ระบายอารมณ์อยู่เหมือนกัน

ดนัยลุกขึ้นและเป็นฝ่ายพุ่งเข้าใส่มาวินอย่างดุดันแทน
มาวินที่กำลังจะระบายคำด่าออกมาก็รีบหวดหมัดใส่หน้าของดนัยที่พุ่งมาหา

วืดดด

เสียงหมัดแหวกอากาศโดยไม่ได้โดนตัวเขาเลย หลักการต่อสู้ง่ายๆคือต่อยให้โดน ต่อให้คุณต่อยทีเดียวตายแต่ถ้ามันไม่โดนมันก็เท่านั้น และการต่อยหลักการง่ายๆคือการเล็งและกะระยะวัตถุ และเขาก็ตั้งใจให้มาวินกะระยะเขาพลาดโดยการโยกคอลงเพื่อให้หมัดของมันผ่านตัวเขาไป
ส่วนมือขวาเขากำแน่นพร้อมระเบิดใส่อีกฝ่ายแล้ว
ผลัก ตึงงง
มาวินโดนแบบเต็มหมัดเต็มมือเน้นๆ และด้วยเป็นการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวมาวินจึงล้มหงายหน้ามองท้องฟ้า
มาวินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เลือดกำดาวแตกพลั่กๆออกจากจมูก

ดนัย: "ลุกขึ้นมาไอ้หนู พี่จะสอนบทเรียนเจ็บๆให้เอง"
ดนัยดัดมือเสียงกระดูกดังกร๊อบๆ ทำให้มาวินกลืนน้ำลายเบาๆก่อนมันจะตั้งสติและลุกขึ้นมาอีกครั้ง
มันเองก็ไม่ได้มาเล่นๆเหมือนกัน

แต่ความจริงก็คือมันเป็นแค่มือสมัครเล่น ส่วนเขามันระดับเชี่ยวชาญ

ตอนฝึกเขาโดนเคี่ยวเข็ญจนผ่านมาได้แบบโครตลำเข็ญ 7 วันที่ฝึกเดี่ยว

วันแรกๆงัดกับดาบชัยก็เจ็บคันๆ พอวันต่อมาเจอจ่าดำที่อยากขยำเขาอยู่แล้ว ลำพังตอนคัดรุมจ่าแก่ๆแบบสามต่อหนึ่งยังไม่ชนะเลย
แล้วตัวแท็งค์แบบไอ้อินทรีเพื่อนรักก็ไม่มีด้วย แน่นอนเขายับแล้วยับอีก
ฝืนสังขารมาได้ถึงวันที่ 4  จ่าดำก็จับมือดาบชัยมาแบบสองรุมหนึ่ง
คนเดียวยังรอดลำบากวันนั้นเขาแพ้น็อคตั้งแต่ไม่หมดชั่วโมงแรกด้วยซ้ำ สลบแล้วก็โดนสาดน้ำปลุก สลบก็สาดใหม่
พอฝืนทรมานสังขารที่ยับเยินมาถึงวันที่ 6 พี่เข้มก็ออกโรงเอง

เขาแทบอยากโดนจ่ากับดาบรุมกระทืบเหมือนเดิมเลยคนห่าอะไรวะต่อยทีนึกว่าโดนควายขวิด
วันสุดท้ายเขาจนชุดคอมโบสามคนรวด

เรียกได้ว่าอ้วกเป็นเลือดเลยแต่พอตกเย็นคุณชายนกอินทรีเพื่อนรักก็มาช่วยเขา
แต่ทว่ามันดันมาช่วยยำเขาแทน
ในที่สุดเขาก็รอดชีวิตไม่ตายคาตีนทั้งสี่คนมาได้ รอดมาได้แบบงงๆด้วย ตอนนั้นเขาเองก็คิดๆว่า นี่คือการฝึกหรือพวกพี่ๆแกหากระสอบทรายเคลื่อนที่ได้กันแน่

และตอนนี้เขากำลังเจออยู่กับไอ้ละอ่อนมือสมัครเล่น
มันจะไปเหลืออะไรละครับ
เขาหมุนตัวแตะฟาดหน้ามันอีกครั้งก่อนจะกลับไปนั่งรอมันลุก
เขาสู้....ไม่สิ เขากระทืบมันมาเกือบชั่วโมงแล้ว ก็เหมือนเคยมันดื้อด้านอย่างเดียว
มันไม่กระจอกเลยสำหรับคนธรรมดา แต่กับระดับพวกตนมันก็ทำได้แค่ยืนรับมือรับเท้า
เขาเริ่มหายเกลียดมันตอนเข้าสู่ชั่วโมงที่สอง มันเป็นคนมองโลกแคบ

คิดดูเขาว่างขนาดเริ่มนั่งวิเคราะห์มันได้แล้ว
มันมองโลกใบนี้ในแง่ร้ายเกินไป สำหรับช่วงวัยและสภาพแวดล้อม
มันคิดว่าตัวเองขาดความรักทั้งๆที่ลุงขจรและป้าก็พยายามคุยกับมันเสมอ มันมองโลกเหมือนอ่านกระดาษแผ่นเดียวที่มีสูตรสำเร็จอยู่ไม่กี่แบบ เอาจริงๆเขาว่ามันควรไปปรึกษาจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาได้แล้ว
มันน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคทางอารมณ์ซักแบบ

ที่จริงคนไทยยัวมีความเชื่อผิดๆเกี่ยวกับปัญหาสุขภาพจิตอยู่อีกมาก
คนบ้าหรือคนวิกลจริตในระดับที่ไร้ทางเยียวยากับคนที่เป็นโรคประสาทหรืออาการผิดปกติทางอารมณ์นั้นแตกต่างกันมาก แต่คนไทยคิดว่าไปหาหมอจิตคือบ้าหนักประเภทแรกและค่อยผลักไสให้ไปนั่งสมาธิฟังธรรมเสียมาก

ซึ่งแท้ที่จริงแล้วการเจริญสมาธินั้นมันไม่มีทางช่วยคนที่ยังจมดิ่งอยู่ในก้นบึ่งความทุกข์ได้เลย
หากเขายังมืดบอดยังมีคติหรือจมอยู่ในทุกข์ นั่งไปกี่ปีก็ไม่เปลี่ยนอะไร
หรือในบางอาการเกิดจากสารเคมีในสมองผิดปกติต้องใช้ยาช่วย
นั่งสมาธิก็ไม่ช่วยอะไรอาจจะยิ่งผลักเขาให้ออกจากหนทางเป็นปกติด้วยซ้ำ
เอาที่จริงคนไทยยังเข้าไม่ถึงแก่นแท้ๆของสมาธิหรือความหมายของมันด้วยซ้ำ คิดว่านั่งท่องพุทธโธ่ๆคือสมาธิแล้ว
นี่เหรอชาวพุทธ

แต่ว่าเขาเองก็ไม่ใช่หมอแต่เขาอยากจะลองรักษามันแบบดิบๆหน่อย
หลังจากส่งมันลงไปนอนวัดพื้นเขาลากมันมาที่ริมน้ำแทน ก่อนจะจับหัวมันกดลงน้ำไป
เขารอจนมันเกือบตายก่อนจะยอมยกมันขึ้นมา พอให้มันหายใจแค่กๆเขาก็ยัดหัวมันลงไปใหม่
คนเราพอใกล้ตายมันจะนึกได้ว่ายังเสียดาย ยังอยากทำอะไรอยู่

ซึ่งเขาที่เคยโดนลูกปืนอัดหลังจนแทบม่องมาแล้วก็ทราบดี และเขาหวังว่าวิธีนี้น่าจะได้ผลกับมาวิน
เขาว่ามันจมอยู่ในโลกบ้าๆของมันมามากพอแล้ว
ดนัย: "หัวเย็นยังไอ้แว่น"

เขาเอ่ยถามมาวินที่กำลังสำลักน้ำออกมา
มาวิน: "จะฆ่าก็ฆ่าสิวะ ไม่ต้องมาสงสาร"

เอิ่มมม ยังไม่พอสินะ
ดนัยคิดก่อนจะกดหัวมันลงไปในน้ำอีกครั้ง มันพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านแล้ว
รอบนี้เขาปล่อยให้มันแน่นิ่งไปก่อนก่อนจะดึงหัวของมันที่หยุดร้ายใจออกมาจากน้ำก่อนจะจับมันตะแคงข้างคล้ำหาตำแหน่งปอดที่มีแต่น้ำ และแตะอัดเข้าไป
หวังว่าน้ำคงออกแทนปอดมันจะแตกนะ
มันสำลักน้ำออกมา ดนัยตรวจมันก็พบว่าเริ่มหายใจอีกครั้งก็อุ่นใจ และเขาก็ลากมันมานอนคว่ำที่หินก่อนจะมองมันค่อยๆสำลักน้ำและสูดอากาศเข้าไปแทน
หลังจากนั้นเกือบชั่วโมงมันก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง มันงุนงงที่ยังไม่ตาย แต่แววตามันเปลี่ยนไป จากหมกหมุ่นหรือคิดมากตอนนี้มันคล้ายกำลังขบคิดอะไรในใจอยู่ หรือไม่ก็ยังไม่ฟื้นจากการขาดอากาศ
เขาหอบร่างมันกลับมาที่ไร่ และแน่นอนมันที่ไม่มีปัญญายืนไม่มีทางปฏิเสธเขาได้เลย
แถมสติมันเองก็ยังไม่เต็มร้อย
การขาดอากาศนานๆนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ดนัยก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่พิการไปกับวิธีรักษาแบบซาดิสของเขา คิดไปคิดมาเขาทำมันเกินไปปะวะเนี่ย?
________



มายด์เดินขึ้นเรือนพักของตัวเอง เธอพึ่งไปดูมาวินที่นอนซมอยู่มา เธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้พลัดตกน้ำมาแน่ๆ
แต่เธอก็ยังนึกขอบใจดนัยที่ยังไม่ใจโหดถึงขนาดฆ่ามาวินเพราะพอเธอลองคิดดูว่าหากเธอเป็นดนัย
เธอคงไม่รีรอจะเชือดมาวินเหมือนกัน แต่นั้นแหละเธอก็คือเธอไม่ใช่ใครทั้งนั้น

เธอมองลอดหน้าต่างมองงานเลี้ยงลา ยัยไหมคงสุดเหวี่ยงอยู่ส่วนเธอที่ง่วงแล้วจึงมานอนก่อน
และพอเธอกำลังจะหลับเธอก็รู้ว่าข้างเตียงมีคนนั่งลง แต่เธอไม่คิดว่าเป็นไหมเพื่อนรัก เพราะน้ำหนักที่ลงบนเตียงมันมากกว่าและเธอไท่ได้ยินเสียงประตูหรือฝีเท้าเลย
คนเดียวที่เธอนึกออก...ดนัย

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Daybreak]

ขอบคุณมากครับ
ดนัยนี่ทั้งเก่งทั้งโหดเลย
มีหักมุมด้วย
สนุกมากครับ





คำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

[Pong Sak]

ต้องเจอบทโหดก่อนนะครับถึงจะได้กัน

[Man_On_The_Moon]

 น้องมายด์นี่สงสัยตอนเด็กพ่อเปิดให้ดูหนังของลุงเปี๊ยก พิศาล บ่อยๆแน่ๆเลย

[thisisbest]

จะได้กันโหดๆแบบนี้เลยหรอ ตบจูบๆ

[ruktala-2536]

ค้างเลยดนัย รีบ ๆต่อน้องมายให้เสร็จสมนะ

[thum2520]

ได้กันสะที น่าจะเข้าใจกันได้ดีขึ้นแล้วละนะ

[Oranut Engchuan]

ถ้าไม่เล่นบทโหด สงสัยจะยังไม่ได้กัน 
เนื้อเรื่องสนุกมาก มีหักมุมนิดๆ ขอบคุณมากๆนะครับ

[1305kk]

โดนหรือเปล่า ลุ้นมาตั้งนาน

[wsxc]

ขอบคุณครับ ดูท่าทางสาวมายด์จะไม่รอดมือพี่บื้อของเราซะแล้วงานนี้ จะโดนจัดหนักจัดเต็มหรือเปล่า

[h_man]

ลุ้นมานาน ในที่สุดก็...จนได้

[sniperteam]

ในที่สุดดนัยก็ได้มาย และมาวินคงรู้สึกตัวสักที ขอบคุณครับ

[peddo]

ตั้งแต่ทิ้งท้ายไว้คราวก่่อนอย่างปวดตับก็เฝ้ารอมาตลอดเพื่ิระบายความคั่งค้างที่คาใจ นึกว่าคราวนี้คงสบายใจขึ้นที่ได้อ่าน ก็สบายใจ ฟินไปแป๊บนึง ตอนจบวางระเบิดอีกลูก ผมว่าคุณไปเขียนบทละครโทรทัศน์ดีกว่าครับ น่าจะรุ่ง มีทั้งจิกหมอน ตบจูบ ขอบคุณครับ

[Phoowadol]

ดนัยนี่แอบโหดซาดิสม์ใช่ย่อย

[sunnyman]

ขอบคุณมากครับ plot นิยายไทยมากกกกกก แต่สนุกมากเช่นเดียวกัน ขอบคุณมากครับ