ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

สุดกองบุญ ตอนที่ 1

เริ่มโดย footswitch, มกราคม 19, 2021, 04:59:59 ก่อนเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

footswitch

บทนำ https://xonly8.com/index.php?topic=238958.0

ดาบอ๋อ .. ทั้งที่โดนไล่ออกจากราชการกว่าสามปีแล้วแต่ผู้คนในละแวกนี้ก็ยังไม่มีใครกล้าหือกล้าอือ เค้ารู้กันทั้งนั้นว่ามันยังพกปืนติดเอวเดินไปไหนมาไหน ยิ่งตอนเมายิ่งกร่างยิ่งไม่มีใครอยากเข้าใกล้ 

          "เมาแต่หัววันเลย ไอ้เชี่ย.." เจ้าของร้านชายเดินบ่นพึมพำหนีเข้าหลังร้านทันทีที่เห็นคู่อริไม้เบื่อไม้เมามาหาเรื่อง เมียสาวส่ายหน้าสูดหายใจฝืนยิ้ม

          "ทานอะไรดีจ้ะพี่.." เธอเอ่ยทัก
          "ไม่ทานอะไรหรอกจ้ะพี่มาหาผัวเธอน่ะ" ดาบอ๋อยืนเซโยกเยกกลิ่นละมุดคลุ้ง

          "โอ้ย .. จะตรวจอะไรกันนักกันหนา!! เมื่อวานก็ตรวจวันนี้ก็ตรวจ ตรวจกันจนไอ้เดียวมันไม่เป็นอันทำมาหากินแล้วเนี่ย ตามผับตามบาร์ทำไมดาบไม่ไปตรวจเค้าบ้างละฮึ!!" หญิงวัยกลางคนเดินถือกาละมังเป็นฝ่ายเปิดฉากก่อน

          "ยาเสพติดมันเป็นภัยร้ายแรงขนาดไหนทุกคนก็รู้ ชั้นเนี่ย อุตส่าห์เอาเวลาส่วนตัวมาเดินตรวจตราดูแลป้องกันลูกหลานเราเสียสละนะจะบอกให้" ดาบอ๋อเถียงลิ้นคับปาก
          "เออ เสียสละมาาากก .. แต่ไอ้เดียวมันเลิกข้องเกี่ยวแล้วแล้วน้ารับรองได้ ดาบเมาแล้วก็กลับบ้านไปนอนเถอะ"

          "เคยเสพเดี๋ยวก็ต้องค้าตามวัฏจักร ห้ามไม่ได้หรอก"
          "โอ้ย!! น้าสาบานเอาหัวเป็นประกันเลย มันเลิกแล้วจริงๆ นะพ่อ นะ เมาแล้วก็กลับเถอะ"

          "ราดหน้าถุงนึงจ้ะ.." ดาบอ๋อหันไปยิ้มหวานตาเชื่อมให้เมียสาวของเดียวจนเธอรู้สึกอึดอัดทำหน้าบอกบุญไม่รับ "นี่จ้ะ.." เธอส่งถุงราดหน้าให้ แทนที่จะส่งเงินดาบอ๋อกลับยื่นถุงพลาสติกเล็กๆให้แทน

          "อะ .. อะไร"

          "ผัวไม่ยอมให้ตรวจงั้นตรวจเยี่ยวเมียแม่งเลยก็แล้วกัน" ดาบอ๋อยิ้มตาปรือ "จะได้รู้กันไปว่าฉี่ม่วงทั้งคู่"

          "ไอ้เหี้ย.. ไอ้ชิ้บหาย!! แดกเยี่ยวกูด้วยมั้ย ไอ่สัส!!" หญิงวัยกลางคนเงื้อกาละมังจะฟาดด้วยความโมโห
          "อย่านะน้าจง!! นี่น้ากำลังดูหมิ่นเจ้าพนักงานขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่อยู่นะรู้ตัวมั้ย" ดาบอ๋อชี้หน้าอีกมือคลำที่เอวขู่ ลูกค้าในร้านวางเงินบนโต้ะทะยอยกันเดินกลับ เมียสาวเจ้าเดียวก้มลงเก็บถุงพลาสติกที่พื้น

          "เดี๋ยว จะไปไหน มึงเยี่ยวตรงนี่แหละ"
          "ประสาทแดกเหรอมันจะเกินไปแล้วนะ"

          "แม่.. อย่า พอแล้ว!!" เธอเดินกลับเข้าไปนั่งหลบลงหลังเคาน์เตอร์ 

          "อื้ออหือออ.. ว้าาวว สีเหลืองสวยเลย" ดาบอ๋อยกถุงพลาสติกบรรจุน้ำสีเหลืองจางใสขึ้นส่องกับแสงอาทิตย์ยามเย็น "ขอเอาไปที่บ้านละกันนะพอดีวันนี้ไม่ได้พกชุดตรวจมาด้วย" ดาบอ๋อยิ้มหวานเย้ยจนเมียสาวเจ้าเดียวเดินงุดๆหลบเข้าหลังร้าน

          "ไอ่..เหี้ย!!" เสียงคำรามลั่นข้าวของดังโครมครามจากหลังร้านแสดงออกถึงความเจ็บปวดใจอย่างที่สุดของเจ้าเดียว "เอ็งกลับไปเถอะน้าขอร้อง เรื่องยงเรื่องยาเดียวมันไม่ยุ่งแล้วน้าสาบานได้" หญิงวัยกลางคนยกมือไหว้ขอร้องทั้งน้ำตา สุดท้ายก็ยอมเดินถือถุงราดหน้าจากไป

          "คนนั้นเค้าเป็นตำรวจเหรอฮะ" ครองภพถาม

          "อ้าว.. นึกว่าลูกค้าหนีหมดแล้วยังอยู่อีกคนเหรอนี่" นางเก็บจานต่อ "มันโดนเค้าไล่ออกตั้งนานแล้วลูกเมียก็หนีหมด วันๆเดินหาเรื่องข่มขู่เค้าไปทั่ว"
          "แล้วไม่บอกตำรวจ"
          "มันก็พวกกันทั้งนั้น ถึงจะโดนไล่ออกแต่ก็ยังอาศัยหาข่าวหาอะไรพัวพันกันไปนั่นแหละ แถวนี้พวกยามันก็เยอะจริงๆมันก็จับมั่งไถมั่งอะไรไปเรื่อยพวกเด็กวัยรุ่นแถวนี้เคยโดนกันทั้งนั้นคนไหนหน้าตาดีหน่อยมันก็ลวนลาม นี่ป้าก็ห่วงลูกสะใภ้อยู่" หญิงวัยกลางคนถอนหายใจ

          "ก็ยอมรับว่าลูกชายป้าเคยยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด แต่ว่ามันก็ชดใช้แล้วติดคุกติดตารางไปแล้วตั้งอกตั้งใจตั้งต้นชีวิตใหม่ชวนกันทำร้านราดหน้านี่ก็ยังมาตามมารังควานอีก" 

          "ไอ้หนูเอ็งแปลกหน้าแปลกตาก็ต้องระวังบ้างนะลูก คนบ้ามันมีปืนจะโป้งป้างขึ้นมาเมื่อไหร่ใครจะไปรู้ แถวนี้ทางมันเปลี่ยว"

....................

งานวิทยาศาสตร์ทางจิตถูกจัดขึ้นปีละหนึ่งครั้งเพื่อระลึกถึง ศ.ดร จงธรรม ผู้วางรากฐานการศึกษาด้านชีววิทยาของประเทศไทยต่อเนื่องเป็นครั้งที่26 จุดโฟกัสของงานในปีนี้อยู่ที่ชายหนุ่มร่างผอมเกร็งตัดผมทรงสกินเฮดใส่สูทสีเข้มนั่งบนเก้าอี้ เขาถูกพันธนาการด้วยสายรับสัญญาณระโยงระยางเชื่อมต่อระหว่างจุดต่างๆบนร่างกายกับอุปกรณ์ตรวจจับคลื่นสมองและคลื่นหัวใจหน้าตาทันสมัยที่วางอยู่ตรงกลางห้อง

ผู้ดำเนินรายการกล่าวให้ทุกคนในห้องเงียบเสียงสงบจิตใจ เจ้าหนุ่มสกินเฮดหลับตาทำสมาธิ ไม่มีการจุดธุปเทียนอะไรทั้งนั้น เสียงซุบซิบบอกต่อกันในทำนองว่า มาแล้ว! เข้าแล้ว! เจ้าหน้าที่จัดงานรุดเข้าประจำที่จดค่าต่างๆที่แสดงผลตามมาตรวัดเพื่อเทียบเคียงกับค่าต่างๆที่ศ.ดร จงธรรมจดบันทึกไว้ก่อนถึงแก่อนิจกรรม คลื่นสมองมีลักษณะเฉพาะตัวสามารถแยกแยะบุคคลได้คล้ายรอยนิ้วมือ ของใครของมัน

ผู้ร่วมเข้าสัมนาเริ่มถามคำถามพื้นๆเช่น ชีวิตหลังความตายเป็นอย่างไร ผีมีจริงไหม นรก สวรรค์เรื่อยไปจนถึงปรากฏการณ์ฮิกส์โบซอน ทฤษฎีบิ๊กแบง

          "เอ่อ .. สวัสดีครับ คุณนักบัญชีใช่มั้ย" ชายหนุ่มสวมแว่นสายตาผมเผ้ายุ่งเหยิงรุ่นราวคราวเดียวกัน "เห็นกำลังฟังเพลินผมก็เลยยังไม่เข้ามาทัก เราเดินออกไปคุยกันนอกห้องดีกว่า.."

          "คุณ .. เอ่อ"
          "คนเคลียร์ .. มีชื่อเรียกที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ ฝ่ายองค์ประกอบศิลป์"

          "เตือนไว้ก่อนว่านักบัญชีคนก่อนหน้าคุณถูกจ่อยิงกลางหน้าผาก นั่นเพราะเค้าดึงดันและไม่ฟังคำตักเตือนจากผม" เขายิ้มขยับแว่นสายตาพลางรับแผ่นกระดาษจากครองภพมาคลี่เปิดดู "ไนฟ์ซ ทีห้า คาไบน์สองคมมีดสั้นเดินป่า โอเคผมหาให้ได้" หนุ่มแว่นคิ้วขมวด "แต่นี่คุณกะจะให้วีไอพีเอามีดเดินป่าเดินไปเสียบพุงดุ่ยๆเลยเนี่ยนะ ไหนว่าไอ้เจ้านี่มันพกปืนติดตัวตลอดเวลาไง ไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ"

          "แถวนั้นมันเป็นย่านตลาดอาจมีพวกคนงานนอนพักเตรียมเปิดร้านตอนเช้า ใช้ปืนคงไม่สะดวก คงหาทางมอมเหล้าอะไรก่อนแล้ววีไอพีค่อยเข้าไปเก็บงาน" ครองภพเปรย

          "นางนกต่อ.."
          "ได้ เดี๋ยวหาแจ่มๆให้เลย"

          "โอเค ยังไงผมจะเคลียร์ท้องที่กับพวกมูลนิธิไว้ก่อนหาคนดักทางเข้าออกไว้สักสองสามคน ระหว่างที่การประมูลยังไม่สะเด็ดน้ำใบอนุญาตให้ฆ่ายังไม่ออกคุณก็คิดวางแผนเด็ดๆอะไรไปก่อนละกัน งานเดบิวต์ทั้งทีเปิดตัวให้มันมีลวดลายน่าสนใจหน่อยจะได้ซื้อง่ายขายคล่อง" หนุ่มแว่นยิ้ม "ลองหาหนังเรื่องเสียบสยองมาดู ผมว่าคุณน่าจะเอาบางฉากจากเรื่องนี้มาใช้ประโยชน์ในงานนี้ได้"

เสียงเปิดประตูห้องสัมนา เจ้าหนุ่มสกินเฮดเดินนำหน้ามีการ์ดตามหลังคล้ายพวกเจ้าพ่อในหนัง

          "ฆ่าคนตายตั้งแต่อายุเก้าขวบ อายุสิบสามเปิดบ่อนในบ้านตัวเอง อายุสิบเจ็ดโดนจับเข้าคุกอีกครั้งข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวและอาวุธสงคราม ไม่เข้าใจนะคนว่าระดับศาสตราจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิการศึกษาสูงทั้งหลายจะมาเสียเวลาสนใจไอ้ขี้คุกนี่ทำไม"
          "แล้วเรื่องคลื่นสมองคลื่นหัวใจที่แสดงผลตรงกันกับของดร.จงธรรมล่ะ ไม่น่าสนใจเหรอ" ครองภพถาม

          "ปาหี่ทั้งนั้น ไอ้พวกเหี้ย.. ผมได้ข่าวว่าเสี่ยอำพลชอบสนับสนุนเลี้ยงดูคนดีมีฝีมือ ก็หวังว่าคุณคงจะไม่ปาหี่เหมือนไอ้พวกเหี้ยนี่นะ"

....................

หากกล่าวว่าพระหัตถ์ของพระองค์สร้างสรรค์ทุกสิ่ง คำถามก็คือ ความอิจฉาริษยารังเกียจเดียดฉันท์อาฆาตพยาบาทโกหกหลอกลวง สถาปัตยกรรมแห่งความชั่วร้ายทั้งหลายทั้งปวงก็ล้วนแล้วมาจากน้ำมือของท่านด้วยหรือไม่

ถ้าคำตอบคือไม่ แล้วสิ่งปฏิกูลโสมมน่ารังเกียจขยะแขยงเหล่านั้นใครเป็นผู้สร้าง ความโกรธขึ้งมุ่งหมายทำลายล้างใครเป็นผู้ให้กำเนิด หรือแท้จริงแล้วยังมีสิ่งอื่นอีกมากมายเหลือคณานับที่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป วนเวียนว่ายในวัฏสงสารนอกเหนือจากพระประสงค์

จงธรรม ลภานุกูล / นิตยสารจิตโลกและวิญญาณ นครนิวยอร์ค 1973

....................

thongdaeng_skk

เรื่องเริ่มซัับซ้อนขึ้ ยังจับทางไม่ถูกว่าจะไปแนวไหน

artherox

เริ่มมาก็รู้สึกว่าซับซ้อน สับสน แปลกๆ รออ่านตอนต่อไปคับผม

Oceankings1234


Lucitor


peddo

ยังกะมีสองโลกซ้อนกันเลยนะครับ ครองภพ ชื่อนี้ต้องไมธรรมดาแน่ ว่าแต่จะเน้นโลกมืดหรือสว่างนะครับ

psm_mach

เรื่องดูน่าสนุกนะครับ แต่ตัดฉากไปมา ค่อนข้างสับสน อยากจะให้ปูพื้นมากกว่านี้หน่อยครับ เช่นครองภพจบอะไรอายุเท่าไรแล้ว มีความสามารถและความสนใจด้านไหน เสี่ยอำพลมอบหมายงานอะไรให้ทำ

1819

 งง มาก  งงจริง งงจัง  😅😅
การเล่าเรื่อง ฉากตัดไปตัดมา  ยังเข้าไม่ถึงอารมณ์ของเนื้อเรื่่องเลยครั บ หวังว่าต้อนหน้าจะพอเริ่มแนวเรื่องว่าจะไปทิศทางไหน 
กรุงเทพเป็นเมืองที่มีคนเหงา มากกว่าเสาไฟฟ้า

Popeye5555

ตอนแรกๆ อาจจะยังงงๆ ต่อไปน่าจะพอจับเรื่องราวได้ ถือว่าเปิดตัวได้น่าสนใจดีครับ

biggiggog

งานนี้ตามกันอย่างเดียว
ยังตึ๊บอยู่เลย
ขอบคุณครับ

kpnttn

ตกลงครองภพถูกฝึกมาเป็นนักฆ่าเหรอ รอดูนางนกต่อก่อนละกันนะ

navy868

ยังเดาทางไม่ออกครับว่าจะเป็นแนวไหน  ::Thinking::

sthanya

ต้องตามติดดี ๆ ซับซ้อนซ่อนเงื่อน น่าติดตาม