Bad Luck Bad Life 3

[zuper]

เกือบอาทิตย์แล้วที่กล้วยหอมสังเกตเห็นปุ้ยผิดไปจากปกติ ทั้งเหม่อลอย สะดุ้งตกใจง่ายๆ กล้วยหอมแอบสังเกตเหมือนหลายครั้งปุ้ยจะร้องไห้แบบไม่ยอมให้เธอเห็น และที่สำคัญปุ้ยไม่ยอมให้กล้วยหอมได้เล้าโลมหรือหยอกล้อแนวลับๆ เลย เธออ้างว่าเหนื่อยไม่มีอารมณ์ กล้วยหอมในตอนแรกก็พอเข้าใจได้แต่เพราะผ่านมาหลายวันแล้วแต่ปุ้ยก็ยังไม่ร่าเริงเหมือนเดิมเลย กล้วยหอมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่ให้เวลาช่วยเยียวยาความรู้สึกของปุ้ย

ส่วนทางปุ้ยเอง หลังจากวันนั้นเธอก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองเป็นอย่างมาก ร่างกายที่เคยมีเพียงกล้วยหอมเท่านั้นที่เคยได้ร่วมสุขกับเรือนร่าง ร่างกายที่เธอภาคภูมิใจตอนนี้มันแปดเปื้อนจนเธอเองไม่อยากจะกอดตัวเอง ไม่อยากที่จะสัมผัสตัวเองเลยด้วยซ้ำ คลิปในมือถือของเธอ เธอจัดการย้ายไฟล์ไปเก็บใน icloud เรียบร้อยแล้ว ลบเรื่องราวออกจากมือถือของเธอหมด เธอไม่กล้าที่จะเปิดไฟล์นี้ดูอีก แต่ภาพเหตุการณ์มันกับจดจำได้ดีภายในสมองของเธอ และที่สำคัญร่างกายของปุ้ยเองก็จดจำเรื่องราวได้โดยที่สมองไม่ได้บันทึกไว้

"ไปหาอะไรกินกัน" กล้วยหอมพูดขึ้นมา เธอมองเห็นปุ้ยอยู่ในสภาพเครียดๆ เลยคิดจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ตอนแรกปุ้ยไม่อยากจะไป แต่กล้วยหอมบังคับ

พวกเธอนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มาด้วยกันโดยที่กล้วยหอมเป็นคนขับ โดยที่เธอตั้งใจจะไปห้างที่อยู่ใกล้ห้องพัก รถราในกรุงเทพฯ ยังติดเป็นธรรมาดา แต่เพราะเป็นมอเตอร์ไซค์เลยแทรกไปได้ง่าย ไม่นานก็มาถึงห้าง โดยปกติแล้วพวกเธอจะกินร้านเล็กๆ เพื่อความประหยัด แต่วันนี้กล้วยหอมเห็นสภาพของปุ้ยแล้วก็อยากจะทำให้เกิดความพิเศษเลยคิดจะเข้าร้านที่ปุ้ยชอบ ในจังหวะเดินในห้างด้วยความที่มีคนเยอะ มีช่วงที่พวกเธอต้องเดินเบียดกลุ่มคนไปจนพ้นกลุ่มคน ทั้งสองคนก็เข้าร้าน

แม้จะเป็นเพียงมื้อเล็กๆ แต่การที่กล้วยหอมคอยเอาใจใส่ก็ช่วยเติมเต็มให้ปุ้ยรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง แม้ว่าปุ้ยจะไม่สามารถบอกปัญหาที่เธอเครียดให้กล้วยหอมรับรู้ได้ แต่มันก็ช่วยได้มาก ที่ปุ้ยได้รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่เพียงลำพังในโลกใบนี้
"อิ่มยังคะ" กล้วยหอมบอกปุ้ย
"อิ่มแล้ว ขอบใจนะ" ปุ้ยตอบ
"ขอบใจอะไร" กล้วยถามแบบงงๆ
"ก็ที่พาเรามากินไง ข่วงนี้คิดไรมากสักหน่อย ขอบคุณนะที่อยู่เคียงข้างกัน" ปุ้ยบอกด้วยความที่น้ำตาแทบจะไหล เธอยื่นมือไปจับมือของกล้วยหอม สองคนส่งยิ้มให้กัน
"เช็คบิลเถอะ" กล้วยหอมพูดด้วยความเขิน ไม่นานพนักงานร้านก็ส่งรายการมา กล้วยหอมล้วงเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะแสดงสีหน้าตื่นตะหนก เพราะกระเป๋าเงินที่ใส่ไว้ไม่มี
"ไม่มี" กล้วยหอมพูดอย่างตกใจ
"ไม่มีอะไร" ปุ้ยถาม
"กระเป๋าตังค์" กล้วยหอมพูดอย่างตะหนก ปุ้ยลุกขึ้นมาช่วยหา ก็พบว่าในกระเป๋าไม่มีเลย
"สงสัยอยู่ห้องมั้ง" ปุ้ยปลอบใจ ก่อนจะควักเงินจ่ายไปก่อน กล้วยหอมได้แต่หวังว่าจะลืมไว้ที่ห้องตามที่ปุ้ยบอก

หลังจากออกมาจากร้าน กล้วยหอมก็แยกไปห้องน้ำเช็คในสิ่งที่เธอกลัว เธอเปิดแอฟธนาคารแล้วน้ำตาเธอก็แทบจะไหลออกมา เงินที่เธอเก็บรวบรวมหลักหมื่นบาทถูกกดออกไปหมดแล้ว กล้วยหอมมองตัวเลขใน app แบบไม่ขยับ จนปุ้ยมาเคาะประตูห้องน้ำ เธอถึงเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าออก ตอนนี้ปุ้ยดูจะเครียดมากพออยู่แล้ว กล้วยหอมตัดสินใจที่จะปิดเรื่องนี้กับเธอ
"เหนื่อยละ คืนนี้เข้างานใช่ไหม กลับกันเถอะ" กล้วยหอมพูดขึ้น เธอไม่มีกระจิตกระใจจะเดินเล่นต่อ ปุ้ยเองที่ไม่ได้อยากมาแต่ต้นก็เห็นด้วย สองคนเดินจูงมือกันไปขี่รถออกมา ในช่วงเวลาเย็นๆ รถยิ่งแน่นกว่าเดิม แถมท้องฟ้ายังทำท่าจะตกอีก ราวกับสะท้อนความรู้สึกในจิตใจของสองสาวที่หม่นหมองไม่ต่างกัน

กล้วยหอมขี่รถไปอย่างปกติ เธอมองเห็นรถคันหน้าเป็นรถยุโรปที่ดูมีราคา ในจังหวะที่ฝนเริ่มลงเม็ด เธอขี่รถเบี่ยงออกขวา แล้วก็เกิดเสียงดังโครม รถมอเตอร์ไซด์ของสองสาวชนเข้ากับด้านข้างของรถเก๋ง รถมอเตอร์ไซด์เสียหลักล้มลง ขาของกล้วยหอมได้ถูกรถทับเจ็บอยู่พอควร
"โอ๊ย พวกคุณทำไรเนี้ย" เสียงของชายดังออกมา กล้วยที่เพิ่งจะตั้งหลักได้หันไปดูปุ้ยก่อนเป็นอย่างอรก โชคดีที่รถชนไม่ได้แรง ปุ้ยที่ซ้อนมาตกก่อนที่รถจะล้ม เธอเลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ก็เสียขวัญไปพอควร
"ขอโทษคะ" กล้วยหอมพูดขึ้นตอนที่ยืนขึ้นได้แล้ว เธอมองดูด้านข้างรถมีรอยบุบ
"มีประกันไหมละเนี่ย" ชายคนขับรถพูดขึ้น เขาเป็นชายรูปร่างสูง เนื้อตัวมีแต่กล้าม ยิ่งเขาใส่เพียงเสื้อกล้ามคล้ายเสื้อของทหาร ทำให้ดูกำยำน่ากลัวเป็นอย่างมาก
"มีๆ คะ" กล้วยหอมรีบตอบ เธอรีบเปิดใต้เบาะนั่งเพื่อจะหยิบเอกสารประกัน เธอรีบกดต่อสายติดต่อ แต่พอติดต่อแจ้งเลขประกัน ก็เป็นคราวเคราะห์ยิ่งกว่า
"พี่คะ คือ เลขกรมธรรม์ของพี่ หมดอายุไปเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ว" พนักงานในสายตอบกลับ
เป็นเหมือนเสียงที่ย้ำให้กล้วยหอมได้ยินถึงความเคราะห์ร้ายของเธอ เธอได้แต่ขอบคุณพนักงานก่อนจะวางสาย เมื่อเธอวางสายแล้วหันกลับมาเจอเจ้าของรถเก๋งที่ส่งสายตาดุน่ากลัว
"ว่าไง ตกลงมีไหมประกัน" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว
"ขอโทษคะพี่ ประกัน เอ่อ หมดไปแล้ว" กล้วยหอมตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือราวกับจะร้องไห้
"โอ๊ย ค่าซ่อมจะเท่าไหร่กันว่ะ สงสัยต้องให้ตำรวจมาเคลียร์แล้ว" เขาพูดขึ้น คำว่าตำรวจแม้จะไม่ใช่เป็นสิ่งที่เลวร้าย แต่ตอนนี้กล้วยหอมก็ไม่อยากจะข้องแวะเลย เพราะอาจมีผลต่อการงานของพวกเธอได้
"ขอโทษจริงคะพี่ เดี๋ยว เอ่อ หนูจะหาเงินมาชดใช้" กล้วยหอมตอบ
"จะจริงหรอ ค่าซ่อมคงหลักแสนแล้วมั้ง จะมีปัญญามาจ่ายหรอไง" เขาพูดขึ้น
"จริงคะ พี่ถ่าย ถ่ายบัตรประชาชนหนูไปเลยนะ ถ้าหนูเบี้ยวพี่แจ้งความได้เลย ตอนนี้หนูขอเวลาได้ไหมคะ" กล้วยหอมตอบ
"เออ ยังไงเดี๋ยวผมเอารถไปเช็คก่อนว่าค่าใช้จ่ายยังไงเท่าไหร่ เอาเบอร์โทรศัพท์มา" เขาบอก กล้วยหอมได้แต่ทำตาม เธอบอกเบอร์โทรของเขาไป แล้วเขาก็หันมามองปุ้ย แฟนสาวของกล้วยหอม แม้จะไม่ใช่เวลางาน แม้จะไม่ได้แต่งหน้า แต่ปุ้ยก็ยังคงจัดเป็นคนสวย แววตาเศร้าๆ ที่เกิดจากเรื่องราวต่างๆ มากมายของเธอ ยิ่งทำให้เธอดูน่าสนใจมากขึ้นกว่าเดิมอีก
"เอาเบอร์น้องมาด้วย ถ้าหนีจะได้ตามได้" เขาพูดด้วยเหตุผลนี้ ทำให้กล้วยหอมและปุ้ยไม่มีข้ออ้างใดจะอ้างได้ ปุ้ยเลยต้องให้เบอร์โทรของเธอไปด้วย

แล้วเขาก็แยกย้ายไปพร้อมกับถ่ายบัตรประชาชนของกล้วยหอมไว้ สองสาวได้แต่ยืนข้างถนนมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มแบบเศร้าๆ พร้อมกับที่ฝนตกลงมา ทำให้ไม่รู้ว่าพวกเธอร้องไห้ไปกับสายฝนหรือเปล่า เธอได้แต่ยืนรอด้วยความหนาว พอฝนซาถึงได้ขึ้นรถขี่กลับห้อง โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย จนปุ้ยออกจากห้องไปทำงาน

นับจากวันนั้นปุ้ยเองยังต้องออกไปทำงานตามปกติ แต่แทบไม่ได้คุยกับใครเลย แม้แต่คนสนิทๆ อย่างลูกพีช แต่การก้าวเดินแต่ละก้าวภายในสถานที่ทำงานที่เกิดเหตุมันชวนให้ปุ้ยเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน เพราะเธอมาใช้เวลาคิดการที่เธอถูกมอมยาในร้านแต่เสี่ยมันสามารถพาเธอออกไปทำร้ายได้ขนาดนี้ คนในร้านที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนกันยังไม่ปกป้อง เธอรู้สึกเจ็บปวดเป็นที่สุดที่ต้องคิดแบบนี้ พวกเธอในร้านยินดีที่เธอจะถูกทารุณใช่ไหม?

"หนูขอโทษพี่ปุ้ยด้วยคะ" ลูกพีชเข้ามาคุยกับปุ้ยเมื่อตอนที่พวกเธออยู่กันลำพังในห้องล็อคเกอร์ เสียงพูดของลูกพีช คนที่ปุ้ยนับเป็นน้องสาวคนหนึ่ง เพียงแค่คำเอ่ยขอโทษ ร่างกายของปุ้ยก็สั่นด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลนองหน้าอีกรอบ
"วันนั้น มันเกิดอะไรขึ้น" ปุ้ยถามด้วยเสียงสะอื้น เธอพูดได้เพียงเท่านี้ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
"ฮือ คือ วันนั้นหนูเห็นพี่ปุ้ยดื่มแก้วที่เสี่ยยกให้ แล้วพอพี่ปุ้ยล้มไปทับตัวเสี่ย เสี่ยมันก็บอกออกมาว่า ปุ้ยยินดีจะไปต่อกับมัน พวกหนูก็ไม่เชื่อนะคะ แต่พวกเสี่ยมันบอก ลูกน้องแต่ละคนก็นะ พี่ปุ้ยคงรู้ว่ามันโหดแค่ไหน จริงๆ มีเด็กในร้านตามออกไป จะไปช่วยพี่ แต่พวกมันเอาปืนออกมา ตีหัวน้องคนนั้น พวกหนูก็ไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ" ลูกพีชให้คำตอบ ปุ้ยไม่อยากยอมรับความเป็นจริงเลย แต่เธอก็เข้าใจดีว่าไอ้เหี้ยวิเชียรมันเลวขนาดไหน ปุ้ยได้แต่พยักหน้ายอมรับคำขอโทษที่ลูกพีชบอกมา

เสียงประตูห้องล็อคเกอร์เปิดออก สองคนหันไปมองมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา สีหน้าของเขาไม่ดีเท่าไหร่ เขาเดินเข้ามาหาปุ้ยก่อนจะพูดออกมา
"ปุ้ย เอ่อ เสี่ยวิเชียรมา เขาให้มาเรียก" เมื่อเขาพูดจบ ปุ้ยก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา ภาพเหตุการณ์ในคลิปย้อนกลับมา ตัวของปุ้ยสั่นแบบไม่สามารถควบคุมได้ จนลูกพีชต้องเข้ามากอด
"ไม่ต้องไปก็ได้นะ เดี๋ยวหนูไปบอกเองว่าพี่กลับบ้านแล้ว" ลูกพีชพูดขึ้น
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[D4rthvader]

สงสารปุ้ยเลย >.,<

[Nobita Nobituta]

เสี่ยนี่เลวจริง มอมแล้วข่มขืน ยังจะแบลคเมย์อีก

[mrzoom]

ปุ้ยต้องโดนเสี่ยอีกหลายยกแน่ รอลุ้นถ้ากล้วยหอมรู้จะทำยังไง

[noknoi13]

คงไม่มีทางรอดที่จะได้เป็นนางบำเรอของเสี่ย

[Meen8888]

สงสารปุ้ยจัง  เสี่ยนี้โคตรเลวเลย

[biggiggog]

งานนี้มันต้องbadซักแค่ไหน
ขอบคุณครับ

[teerapong2534m]

แล้วน้องปุ้ยจะเจอวิบากกรรมอะไรอีกน้องานนี้

[dodoza2]

จะโดนไอ้เสี่ยนี่ทำไรอีกน้อนิ

[วสันต์ ชาญวิทย์]

จะเจอวิบากกรรมอะไรอีกน้องานนี้ มันต้องbadซักแค่ไหน

[phuwarin]

สงสารสองสาวจัง

[Manoptana]

ปุ้ยคิดว่าโชคร้ายเจอเสี่ยงวิเชียร กล้วยหอมก็มีอุบัติเหตุรถชนกัน สองคนกำลังดวงไม่ดีเลย แต่คู่กรณีของกล้วยหอมอาจจะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย

[petergg]

มีใครมาช่วยปุ้ยไหม

[เอเค]

โดนหนักแน่ปุ๋ยเออ

[artherox]

ไอ้นักกล้ามคงต้องได้หันใครซักคนแน่ๆ