งานจ้าง : มิกกี้เพื่อนรักต่างโลก Part 5 เละเทะ

[KwangLover]

สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้านะเจ้าคะ ขอให้พบกับความเสียวสุขสันต์ตลอดไป

-----------------------------------

Part 1
https://xonly8.com/index.php?topic=250628.0

-----------------------------------

Part 2
https://xonly8.com/index.php?topic=252704.msg2345909#msg2345909

-----------------------------------

Part 3
https://xonly8.com/index.php?topic=253239.0

-----------------------------------

Part 4
https://xonly8.com/index.php?topic=253980.0

-----------------------------------

งานแต่งเรื่องนี้มีความดาร์ค ไร้มนุษยธรรม และตอนนี้ยิ่งมีฉากความรุนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบแนวนี้ผ่านได้เลยนะคะ

-----------------------------------

เคยตอบคำถามไม่ได้กันบ้างไหมครับ หลังถูกถามปัญหาที่เราไม่อยากตอบ

แล้วพอไม่อยากตอบ เราจะทำยังไงดีครับ บางคนคงเลือกเงียบ บางคนแถข้างๆ คูๆ บางคนอาจเปลี่ยนเรื่องหรือเถียงไฟแล่บ

ส่วนของผมนั้น
[ตื่นได้แล้ว เมาตีนอยู่นั่นแหละ]
....ครับ ส่วนของผมนั้น นอนจมกองตีนอีน้ำพั้นอยู่

หลังคำถามที่มันถามผมว่า มึงไปทำอะไรกับมิ้ลค์! ไอ้หมาขยะ! ด้วยเสียงตะคอกจนผมสะดุ้ง

แต่ไม่ทันได้ตอบ ภาพผมก็ตัด หลังหมัดมันเสยเข้าปลายคาง พร้อมแรงกระแทกที่ไข่สองลูกจากเข่าของมัน

จากนั้นพยุหบาทา กระทืบทุกส่วนไม่ยั้ง ก็ทำผมนอนจมกองตีน จนรอยรองเท้าเต็มตัวไปหมด

ผมโดนตีนมันเหยียบหน้าคาไว้ แม้มิกกี้จะช่วยให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นได้ แม้มิกกี้จะวิวัฒนาการแล้วก็ตาม

ก็ยังตามความเร็วหมัดกับตีนมันไม่ทันอยู่ดี ผลลัพธ์เลยอย่างที่เห็น

"ตอบสิวะ! มึงพามิลค์ไปทำอะไรมา!"

เลิกเหยียบหน้ากูสิครับ กูตอบมั่ยดั้ย.....
[จะเสริมกำลังที่มือให้ กระชากให้ล้มให้ได้ แล้ววิ่งหนีเลย]

โอ้ รู้สึกแล้ว พลังมันเอ่อล้นไปที่มือขวา

ผมยกขึ้นคว้าหมับเข้าที่เชือกรองเท้า แล้วดึงมันออกมา กูออกแรงได้แค่นี้แหละมิกกี้เอ๋ย
[.....อนาถ]

"ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ!"

ผมยิ้มรับ ส้นตีนที่ง้างมาแต่ไกล

ปั๊ก!

"อะเฮื้อ!"
[อะเฮื้อ!]

แล้วสติพวกเราก็หายวับไปเลย

*****

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ผมตื่นมาผมกับความมืดอีกครั้ง

หลังจากสายตาหายเบลอ ผมถึงรู้ตัวว่าอยู่ในบ้านเช่า หลังเดียวกับที่พามิ้ลค์มาเอาคืน ข้างนอกคงมืดสนิทเพราะถึงกับต้องเปิดไฟ

สักพักผมก็รู้สึกเจ็บช้ำไปทั่วร่างกาย จากการโดนยำตีนของอีน้ำพั้น

และพอจะขยับตัว ผมถึงรู้ว่าข้อมือผมโดนเชือกมัดติดกับเพดาน ส่วนเท้าถูกมัดให้แยกออกจากกัน

พอสำรวจตัวเองก็พบว่าเปลือยล่อนจ้อนอยู่ ผมจึงสำรวจรอบตัวแทน

บนเตียงมิ้ลค์ยังคงนอนหลับปุ๋ย แต่ที่ข้างเตียงมีอีน้ำพั้นกำลังเปิดโน้ตบุ๊คผมอยู่

แต่มันเข้าไม่ได้เพราะติดรหัสผ่าน มันจึงหันหน้ามามองผม ผมกลัวจนต้องหลบหน้าไปทางอื่น

"เฮ้ย! ไอ้หมา! บอกพาสมึงมา"

แต่ผมเงียบ

"ก็ดี เชื่องแล้วมันน่าเบื่อ กูคันไม้คันมืออยากลองกับคนจริงมานานแล้วเหมือนกัน"

ลอง? จะลองอะไรของมัน

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ของมันทำผมประสาทเสีย

มิกกี้ อยู่ไหม ตื่นเร็ว ช่วยตัดเชือกให้ที

แต่ไม่เสียงตอบกลับมาเลย มิกกี้คงใช้แรงเฮือกสุดท้ายไปแล้วตอนผมดึงเชือกรองเท้ามัน ตอนนี้คงหลับลึกอยู่แน่ๆ

ต้องรีบหาอะไรให้มิกกี้กินเพื่อชดเชยพลังงาน แต่ทันทีที่เห็นส้นเท้ามันยืนอยู่ตรงหน้าผม

ผมถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว

มันหักข้อมือดังกร๊อบแกร๊บ สะบัดคอซ้ายขวาเหมือนกับวอร์มอัพ

"ผะ ผมไม่รู้จริงๆ ครับ นั่นไม่ใช่โน้ตบุ๊คของผม อุ๊บ! อื้อออ!"

ไม่รู้ว่าเพราะมันไม่เชื่อหรือมันไม่สน มันหยิบถุงเท้าเปียกๆ ของมันปั้นเป็นก้อนแล้วยัดเข้ามาในปากผม

รสชาติคือทุเรศจนอยากอ้วก แถมยังมีกลิ่นแอมโมเนียฉุนกึก ใบหน้าผมเหยเกจนมันยิ้มชอบใจ

"พอจบยกแรกแล้ว กูจะถามมึงอีกทีนะว่าใส่พาสอะไร ไอ้หมา"

บึ้ก! มันต่อยแย็บจนผมหน้าสั่น ในจังหวะนั้นมันสอดมือเข้ามาประสานกันที่หลังท้ายทอยของผม แล้วกดหัวผมลงมา

สายตาผมมองเห็นพื้นอีกครั้ง แล้วที่เข้ามาในสายตาผมอย่างรวดเร็วก็คือ หัวเข่า

ปั้ก! ลำตัวผมงอไปตามแรงกระแทก ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วสีข้างด้านซ้าย ถ้าไม่มีถุงเท้าอุดปากอยู่ เสียงกรีดร้องคงลั่นบ้านไปแล้ว

นี่มันท่าล็อคคอตีเข่าของมวยไทย

แล้วสีข้างด้านขวาของผมโดนมันแทงเข่าด้วยความแรงที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยจากด้านซ้าย

เจ็บโว้ยยยยยย

ผมกัดถุงเท้าอย่างแรง นิ้วมือหงิกงอ ความเจ็บเก่ายังไม่ทันหาย ความเจ็บใหม่ก็ซัดเข้ามา

มันทั้งเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมสำรอกอาเจียน แต่เพราะมันติดถุงเท้า มันจึงถูกดันกลับเข้าไปในลำคออีกครั้ง จนแสบไปหมด

พอแล้ว! เจ็บๆๆ! เจ็บจะตายอยู่แล้ว! ใครก็ได้! ช่วยด้วย! หยุดมันทีๆๆๆๆๆๆๆๆ!

น้ำตาผมไหลพราก เจ็บจนเริ่มหายใจไม่ออก อยากจะสลบไปทั้งอย่างงั้น แต่เพราะกลิ่นแอมโมเนีย สติของผมจึงกลับมารับความเจ็บปวดใหม่ทุกครั้ง

มิกกี้! ตื่นสิวะ! มิกกี้! ช่วยกูด้วย! อ้ากกกกก* (&^) *#$) *^@!

ซี่โครงทั้งซ้ายขวาเจ็บปวดราวกับถูกไฟเผา ร่างกายเด้งไปมายังกับกระสอบทราย ผมร้องไห้จนปวดตา ภาพเบลอจนมองอะไรไม่ชัด

ท่ามกลางเสียงหัวเราะสุดโรคจิตของปีศาจในคราบนางฟ้า

ทุกครั้งที่โดนเข่า ได้แต่หวังว่าเข่านั้นจะเป็นเข่าสุดท้าย แต่ความหวังถูกทำลายลงทุกครั้ง

5 นาทีที่ถูกทรมาน ราวกับ 5 ชั่วโมงในนรก

เมื่อมันหยุด ตัวผมยังกับตุ๊กตาชักใยห้อยต่องแต่งหมดสภาพ

"กระสอบหมาตัวนี้มันดีว่ะ ฮ่าๆๆๆ ชักถูกใจแล้วสิ" ผมไม่รับรู้ว่ามันทำอะไรอีกแล้ว อยากจะก้มกราบตีน ขอร้องให้มันปล่อยผมไป จะให้เลียตีนอีกกี่รอบก็ยอม

ภาพที่เห็นมันเบลอ แต่พอจะเห็นรางๆ ว่ามันเดินห่างออกไปเพื่อหยิบอะไรสักอย่างสีแดงๆ ขึ้นมาสวม

"พาสค่อยว่ากันทีหลัง กูกำลังเครื่องติดเลย" มันหัวเราะด้วยน้ำเสียงโรคจิตอีกครั้ง ก่อนปล่อยหมัดอัปเปอร์คัทเข้าใส่ปลายคาง

ถ้าไม่มีผ้า ผมคงกัดลิ้นไปแล้ว สติผมดับไปอีกครั้ง

แล้วถูกบังคับตื่นขึ้นมาด้วยกลิ่นแอมโมเนีย ซ้ำๆ

หลังแอมโมเนียเริ่มไม่ได้ผล มันก็ราดน้ำเย็นใส่

และวนลูปความเจ็บเจียนตายจากพายุหมัดพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ จนผมเลิกหวังที่จะรอดไปแล้ว

*****

มุมมอง น้ำพั้น
หูยยยย มันโคตร สะใจสัสๆ ฮ่าๆๆๆๆ

ครั้งแรกเลย ครั้งแรกเลยเว้ย ที่แย่งของเล่นไจโกะ รู้สึกดีเป็นบ้า

ทุกครั้งต้องเล่นแบบยั้งมือยั้งตีนเพราะไจโกะสั่งไว้ รายนั้นชอบเล่นกับจิตใจ

แต่มันไม่สนุกไง มันสะใจตรงไหนวะ เรียนไม่ค่อยเก่ง กีฬาเลยต้องเด่น พอเก่งกว่าคนอื่นก็เริ่มโดนคาดหวังจากคนรอบข้างกับครอบครัวจนประสาทจะแดก

อยู่อันดับ 1 เมื่อไหร่ คะแนนก็ห้ามลง ห้ามแพ้ มีแต่ต้องชนะไปเรื่อยๆ พอลงก็มีแต่ถามทำไมทำไม่ดีเลย ไม่สมกับเป็นน้ำพั้นเลย

มึงลองมาเป็นกูดูบ้างไหม กูแค่อยากพักบ้างไม่ได้รึไง กูต้องชนะไปถึงไหนพวกมึงถึงจะพอใจกัน

แล้วทำไมมีแค่ไจโกะคนเดียวที่สนุกได้เต็มที่ล่ะ เล่นกับจิตใจเนี่ยนะ มันต้องหมัดเข่าแล้วก็ตีนสิ ถึงจะถึงใจ

กูอยากหาที่ระบายมานานแล้ว อัดอั้นจวนจะทนไม่ไหวอยู่รอมร่อ

แล้วสุดท้ายก็ได้มา หมาตัวแรกของพวกเราที่ขัดคำสั่ง

แต่เพราะในทำแบบนี้ ชั้นเลยได้ปลดปล่อย ขอบใจมึงมาก ไอ้หมา

แม่งสนุกว่ะ สนุกกว่าที่คิด สนุกฉิบหาย สนุกเหี้ยๆ เหมือนโดนปลดปล่อยจากความอึดอัดมาชั่วชีวิต ไหล่รู้สึกเบาลง ความเครียดหายเป็นปลิดทิ้ง เหลือแต่ความสุขที่แสดงออกมาเป็นรอยยิ้มบนใบหน้า

ทุกครั้งที่เตะ ต่อย ศอก เข่าใส่ไอหมาขยะนี่ กูคิดถึงหน้าอีพวกกดดันกูทุกคน

"ฮ้าห์! สนุกจังโว้ยยย!" หูยฟินจนอยากเกาหว่างขา ไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน

นี่เหรออาการน้ำเดินของผู้หญิง ฮ่าๆๆ

กูถอดนวมโยนทิ้งไป ก่อนกระชากหัวมันขึ้นมามอง

สีหน้าคือหมดอาลัยตายอยาก ดวงตายังกับปลาตาย

"ซี้ดดดดด ฮ่าห์!" กูเข้าใกล้ เข้าใกล้ใบหน้ามัน เพื่อมองมันให้ชัดๆ

หุบยิ้มไม่ได้เลย ร่างกายตื่นตัวร้อนผ่าวสุดขีด อยากซัดมันอีก แต่ต้องอดใจไว้ เดี๋ยวหมามันจะตายไปซะก่อน

"ฮิฮิฮิฮิ" อุ้ย หลุดหัวเราะมาจนได้

ตัดสินใจได้แล้ว จะไม่ยกให้ใครทั้งนั้น ไม่ว่าใครหน้าไหน ต่อให้ต้องงัดกับเธอ ชั้นก็สู้

กูดึงถุงเท้าออกจากปากแล้วเอี้ยวตัวหลบ อ้วกปนเลือดของมัน

สกปรกว่ะ แต่เดี๋ยวค่อยอาบน้ำให้มันทีหลัง ตอนนี้อยากได้ยินใจจะขาดแล้ว

"ปะ ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง จะให้กราบตีนเลียตีนยังไงก็ได้ ผมไม่ไหวแล้ว ฮือๆๆๆ"

"....."

"ขอร้องล่ะครับ จะให้ผมทำอะไรก็ได้อย่าชกผมอีกเลย ผมไม่ไหวแล้ว ฮือๆๆๆ"

เปรี้ยง! กูปล่อยหมัดตรงเข้ากลางอก

"อ้อก! อ้วกกกก!" มันแทบจะใช้ปากช่วยหายใจแทนเพราะหายใจไม่ทัน
"แค่ก! แค่ก! ฮืด! ฮาด! ค่อก! อ้วกกก!"

"มึง เป็น ใคร ถ้าตอบถูกกูถึงจะปล่อยมึงลงมา"

"นัท...ครับ"

เปรี้ยง! ปล่อยหมัดฮุคซ้ายเข้าใส่จนหน้าหัน มันสำรอกน้ำย่อยออกมากองใหญ่

"มึง เป็น ใคร" มันมองมาอย่างหวาดกลัว ตัวสั่นดั่งลูกนกกำลังจะถูกงูกิน

"....มะ หมา ครับ" กูถอดนวมทิ้ง

เปรี้ยง! แล้วฟันศอกใส่คิ้วขวาจนแตก เลือดสีแดงผุดทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"อ๊าาาา! เจ็บบบบ!"

เปรี้ยง! แล้วชกเข้าใส่ท้องน้อยจนมันปลิวไปตามแรง

"อุ่ก! อ้วกกกกก!" มันหยุดเสียงร้องน่ารำคาญแล้วสำรอกลิ่มเลือดออกมาแทน

"มึง เป็น ใคร"

"หมา! หมา! หมา! หมา! หมา!"

เปรี้ยง! กระแทกเข่าใส่ลูกอัณฑะเต็มแรง และก่อนที่มันจะร้อง

เลยต่อยสลับซ้ายขวาจนหน้ามันสะบัดไปมา ก่อนจบด้วยอัปเปอร์คัท

หน้ามันเงยขึ้นพร้อมกับพ่นละอองเลือดกองใหญ่ มีฟันหลุดออกมาบางส่วน แล้วมันก็สลบไป

ปล่อยมันพักไปราวๆ 30 นาที จึงหยิบน้ำเย็นมาราดจนมันฟื้น

พอมันได้สติคืนมาปุ้บ

"มึง เป็น ใคร" มันปากสั่น เสียงฟันกระทบกันรัวๆ สายตาคือแม่งกลัวกูสุดๆ ฮ่าๆๆ

".......................................โฮ่ง"

"......." กูยิ้ม ยิ้มอย่างพึงพอใจ

"นี่แหละคำตอบที่กูต้องการ ฮ่าๆๆๆ"

"เอ้า จะเชื่อฟังแต่กูคนเดียวใช่มั้ย"

"โฮะ โฮ่ง"

"กูสั่งอะไร มึงก็จะทำตามใช่มั้ย"

"โฮ่ง โฮ่ง"

"ถ้ามึงแว้งกัดกู กูจะหักกระดูกมึงทุกส่วนที่หักได้เลย เข้าใจใช่ไหม ไอหมาขยะ"

"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง อึก ฮือๆๆ โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง"

"เชื่องแบบนี้แหละดี กูชอบ ฮ่าๆๆ" กูลูบหัวให้มันเป็นรางวัล นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูใช้มือลูบหัวให้มัน

กูปลดเชือกออก ปล่อยมันร่วงลงไปหน้ากระแทกพื้น นอนตัวบิดงอร้องครวญครางอย่างกับหมาใกล้ตาย

"โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรนะ" กูปลอบด้วยการเอาตีนลูบหัว ก่อนเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่บ้านหลังนี้มีเตรียมไว้ให้ครบ

แล้วหยิบมาสวมให้มัน ปลอกคอสำหรับหมา

กริ๊ก! เสียงลงล้อคของเหล็ก ราวกับจะบอกว่ากูได้เป็นเจ้าของมันแล้ว

กูลุกขึ้นใช้ตีนลูบหัวมันอีกที ก่อนเดินไปนั่งบนเตียง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับความตื่นเต้น

"นัทกี้ มาหาเจ้านายเร็ว มา" พร้อมกับตบมือเรียกให้มาหา

มันค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แขนขานี่สั่นไปหมด แค่ประคองไม่ให้ล้มก็ยากแล้ว

"เอ้ามานี่เร๊ววว มาเลียตีนเจ้านายหน่อย"

มันค่อยๆ คลานสี่ขาเข้ามา ปลื้มปิติมาก เหมือนได้ดูหมาแรกเกิดหัดเดิน

อูยย เสียวช่วงล่างแว้บเลย ฟินอะไรอย่างนี้ หมาตัวแรกของกูมันเดินมาหาแล้ว ฮิฮิฮิฮิฮิ

"ส่ายตูดด้วยสิวะ! อยากให้กูกระทืบมึงหรือไง" มันสะดุ้งเฮือก ก่อนส่ายตูดไปมาตามที่สั่ง

"เด็กดีๆ เหมือนหมาขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ" พอมันเข้าระยะตีน กูยกเท้าขึ้น มันหัวหดตัวสั่น

แต่กูแค่วางไว้บนหัวแล้วลูบไปมา

"หมาดี แต่มึงยังไม่ใช่หมาเต็มตัวอะ เอ้า หันตูดมา" มันทำหน้าสงสัยปนหวาดกลัว ก่อนหันหลังให้อย่างช้าๆ

ตอนเห็นตูดมันนี่ หมั่นไส้เลยยันไปทีนึง จนมันล้มหน้าทิ่มพื้น

"ฮ่าๆๆ ตลกดีว่ะ ฮ่าๆๆๆ เอ้าลุกเร็วๆ"

มันยันกายขึ้นมาอย่างทุลักทุเล

"โก่งตูดแล้วแหกรูตูดมึงออกกว้างๆ"

"อะ...เอ่อ...." กูเลยถีบจนมันล้มไปอีกที ก่อนจะลุกขึ้นง้างขาแล้วเตะอัดไส่พวงไข่ที่เริ่มบวมเป่งและออกสีม่วงคล้ำมันเต็มแรง

"อ้ากกกกกกกกก!" มันดิ้นทุรนทุราย ชักดิ้นกระแด่วๆ ยังกับปลาขาดออกซิเจน ทุเรศลูกตาฉิบหาย

"กูสั่งครั้งเดียว! มึงต้องทำให้ได้! อย่าขัดอารมณ์กูอีก!" กูเหยียบหน้ามันจนแบนราบไปกับพื้น

"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง"

"ดีมาก ลองอีกที"

กูนั่งฟังเสียงสะอื้นและดูความพยายามอันแสนอุจาดของมันที่พยายามเบ่งรูทวารให้กว้างขึ้น

ปู้ด!

"ฮ่าๆๆๆๆ เป็นหมาที่อุบาทว์จังวะแกเนี่ย" แต่เดี่ยวก็หายอุบาทว์ละ

กูหยิบ Anal Plug หางหมาขึ้นมาถ่มน้ำลายใส่ แล้วปล่อยให้มันย้อยไปมาจนชโลมทั่ว

"ครั้งแรกรู้สึกต้องใช้เจลมั้ง แต่ไม่เอาดีกว่ามันเลอะเทอะ"

กูเลยกดสวนตูดมันเข้าไปเลย

"อึก! อื้อออออ!" แต่รูตูดมันฟิตมาก แน่นจนยัดไม่เข้า

"เฮ้ย! จับไว้หน่อย" พอมันช่วยใช้มือจับให้เท่านั้นแหละ กูเลยออกแรงกระทืบเข้าไปในทีเดียว

"อ้ากกกกกกก! โอ้ย! เจ็บ! เจ็บ! เจ็บ! โอ้ย! อ้ากกกก!" มันดิ้นทุรนทุรายชักกระแด่วๆ ใหญ่

"ฮ่าๆๆๆ โคตรตลกเลย ฮ่าๆๆๆ โอ้ย หางหมาเหมาะกับมึงมาก อย่าเอาออกนะ ฮ่าๆๆๆๆ"

กูดูมันร้องไห้ด้วยใบหน้าเจ็บปวดอย่างเพลิดเพลิน จนลืมหน้าที่เจ้านายไปเลย

"ถึงเวลาให้อาหารแล้วนี่หว่า ไหนทำท่าเหมือนหมาอยากกินให้ดูหน่อย"

*****

มุมมอง นัท
ผมรีบคลานม้วนตัวกลับมา แล้วลุกขึ้นนั่งยองๆ มันสั่งให้ผมยกมือขึ้นเหมือนหมา ผมรีบทำ สั่งให้แลบลิ้นหอบแฮ่กๆ ให้เหมือนหมา ผมรีบทำ

ผมบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ ตอนโดนมันเข่ากับชก ผมหวาดกลัวเข้าไปถึงจิตใจเพราะตอนนั้นมันเกือบตายจริงๆ

กลัวจนไม่กล้าทำอะไรมันอีกแล้ว อยากจะกราบตีนขอร้องให้มันปล่อยผมไป แต่กลัวพูดออกไปแล้วจะทำมันโกรธเลยไม่กล้าพูด

"เป็นหมาที่อุบาทว์ฉิบหายเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ" ผมยอมรับกับคำดูถูกเหยียดหยาม ไม่ตอบโต้ เพราะไม่อยากถูกทำร้ายไปมากกว่านี้อีกแล้ว

มันยิ้มอย่างนึกสนุก แล้วถีบหน้าอกผมจนหงายหลังล้มลงไป หางหมาที่เสียบอยู่เลยกระทุ้งเข้ามาลึกกว่าเดิม

"อ้ากกกกกกกก!" เจ็บ รูทวารมันฉีกจนแสบไปหมด น้ำตาผมไหลไม่หยุด ไม่เอาแล้ว อยากกลับบ้าน ฮือๆๆๆ

"ลุก!" ราวกับคำประกาศิต ผมรีบลุกขึ้นมาในทันทีนั่งยองๆแหกขาอีกครั้ง ร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด กลัวไปถึงขั้วหัวใจ

"พร้อมจะกินอาหารหรือยัง"

"โฮ่ง" ผมเห่าขานรับในทันที ไม่รู้ว่ากินแล้วมิกกี้จะฟื้นไหม แต่ถ้าฟื้นคงขอให้ช่วยรักษา ผมจะไม่แก้แค้นแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่อยากสู้ด้วยแล้ว แผนเผินอะไรก็ช่างหัวมันแล้ว ใครจะไปสู้กับไอสัตว์ประหลาดแบบนี้ได้ ยอมทำตามที่มันสั่ง จะได้ไม่เจ็บตัว นี่แหละดีที่สุดแล้ว

ผมทิ้งตัวตนที่ชื่อนัททิ้งไปอย่างไม่ลังเล เพื่อกลายเป็นหมาของท่านน้ำพั้น

เจ้านายของผมทิ้งแซนด์วิชที่แกะห่อพลาสติกออกลงพื้น ก่อนใช้เท้าขวาเหยียบขยี้จนบี้แบนเละเทะไม่มีชิ้นดี

"เลียให้สะอาดล่ะ"

"โฮ่งๆ" ผมรีบเข้าไปอมดูดเลียเท้าอย่างรวดเร็ว

อร่อย อร่อยจังเลยครับ ท่านน้ำพั้น ขอบคุณสำหรับอาหารครับ

แผล่บ ๆ ๆ พอเลียเท้าท่านเสร็จ ผมก็ก้มลงกินอาหารหมาที่นายท่านอุตส่าห์บดบี้ให้ทานง่ายๆ

งานนี้ผมเก็บเรียบดูดพื้นจนสะอาด ก่อนกลับขึ้นมาแลบลิ้นหอบ แฮ่ก ๆ เหมือนหมาเพื่อรอคำสั่งถัดไป

*****

มุมมอง ยอด
ช่วงเวลาหลังจากนัทกับมิ้ลค์ออกจากม่านรูดไป 1 ชั่วโมง

กูสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา พบกับความเจ็บที่มันชก ไม่ทันได้ก่นด่า ก็รู้สึกถึงความแสบที่หูรูด

พอก้มลงไปมอง

ไอ้เชี่ยเอ้ย แม่งเอาแปรงยัดตูดกู ไอเชี่ยนัท มึงโดนเอาคืนแน่

เจ็บฉิบหายเลย เสือกมัดกูไว้อีก โคตรอุบาทว์ อย่าให้กูหลุดไปได้นะ กูจะเอาเสาไฟฟ้าทะลวงตูดมึงคืนบ้าง

แกร๊ก!

แล้วแม่บ้านก็เปิดประตูเข้ามา คงมาทำความสะอาด กูรีบหลบตา ก่อนขอให้เค้าช่วยปล่อย

แต่แม่บ้านกลับออกไปตาม พนักงานชายอีกคนเข้ามาแทน

"คู่ขาไปไหนเหรอครับ"

"ผมมาคนเดียว"

"แล้วทำไมอยู่ในสภาพนั้นล่ะครับ"

"รีบเอาแปรงกับแก้มัดก่อนได้มั้ย"

"ตกลงเพื่อนชิ่งไปแล้วเหรอครับ"

"มันไม่ใช่เพื่อนกู ไอสารเลวนั่น กูจะเอาคืนให้สาสมเลย"

"งั้นสรุปว่าเขาออกไปแล้ว"

"ก็เออสิพี่ จะแก้มัดผมได้ยัง"

"ครับๆๆ"

แต่มันกับกดแปรงเข้ามาลึกกว่าเดิม

"โอ้ยย! ไอเชี่ย! ดึกออกสิวะ! มึงทำอะไรเนี่ย!"

แต่มันไม่ตอบ มันจับผมนอนคว่ำ

"เฮ้ย! มึงอย่านะ! กูฆ่ามึงแน่! ถ้ามึงทำ! อย่า! อ้ากกกกกกก!" มันดึงแปรงสีฟันออก ก่อนใส่ดุ้นของมันเข้ามาแทน

ไอ้สัสนรกนั่นมันข่มขืนแล้วแตกในใส่ด้วย

"ไอสัสเอ้ย! กูจะฆ่ามึง! กูจะฆ่ามึงแน่!" ผมกัดฟันร้องไห้อย่างเคียดแค้น

หลังเสร็จกิจ พอมันปลดเชือก กูก็หันไปหยิบโคมไฟจะฟาดใส่มัน แต่มันถีบกูจนร่วงจากเตียง

แถมขึ้นมานั่งคร่อมแล้วชกใส่กูรัวๆ กูสู้ไม่ได้จนหน้าบวมไปหมด มันจึงจิกหัวลากไปทิ้งนอกห้องพร้อมกับโยนเสื้อผ้ามาให้

ข้างนอกมีพนักงานชายอีกสามคนมาช่วยมันยืนข่มขู่ไล่ให้รีบออกไป

เลยต้องจำใจรีบใส่เสื้อผ้าแล้วขับรถหนี ไว้กูจะมาเอาคืนพวกมึงทีหลัง จำไว้

แต่ขี่ไปได้สักพัก ล้อก็ส่ายอย่างน่ากลัว จนคุมรถแทบไม่ได้ พอจอดข้างทางแล้วก้มลงมองก็เห็นว่ายางแบนทั้งสองล้อเลย

"ใครแม่งปล่อยลมยางกูวะ! จะอะไรกันนักกันหนาวะ! อีมิ้ลค์ก็ไม่ได้เอา! ยังถูกไอ้เหี้ยนัทต่อย! แถมยังโดนข่มขืนอีก! สัสเอ้ย! กูไปทำอะไรให้พวกมึงวะ!"

พอสงบสติอารมณ์ได้หน่อยก็รีบเสิชหาร้านซ่อมรถ แต่พอเปิดมือถือก็เจออัลบั้มรูปกับวิดีโอเต็มไปด้วยภาพที่ผมถูกมัดอย่างอุบาทว์ในม่านรูด

ไอ้ นัท กูสาบาน กูจะฆ่ามึงให้ได้

โมโหจนเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นแตกกระจาย แล้วกระทืบซ้ำจนเละไม่มีชิ้นดี

พออารมณ์ลง ก็มานั่งนึกเสียใจที่ไม่ไปอู่ซ่อมรถก่อน เลยต้องเข็นรถไปตามทาง

ไม่มีใครลงมาถามหรือช่วยกูสักคน

จนฟ้าเริ่มมืด โชคดีที่ข้างหน้ามีศาลาข้างทางเลยจอดพักเหนื่อย

นั่งสักพักฝนก็ตกลงมา แถมหนักด้วย คืนนี้กูต้องนอนนี่เหรอวะเนี่ย ยุงหามแน่ๆ

กูสะสมความแค้นทั้งหมด ทุกอย่างกูจะเอาไปลงกับมึง ไอนัท แล้วระบายความเครียดกับอีมิ้ลค์

คอยดูเหอะ กูจะเอาให้สติแตกไปเลย

ระหว่างที่คิดว่าจะเอาคืนกับมันยังไงดี รถกระบะคันหนึ่งก็เข้ามาจอดเทียบ ก่อนจะมีกลุ่มผู้ใหญ่ห้าคนลงมาจากกระบะท้ายรถ

ถึงฝนจะตกจนเห็นหน้าไม่ค่อยชัด แต่ผมเห็นต่อหน้าต่อตา พวกมันยกรถผมขึ้นกระบะไปเฉย

"เฮ้ย! รถกู!" เสียงตะคอกไม่ได้ทำให้พวกมันหยุดการกระทำเลยแม้แต่น้อย

"กูโทรแจ้งตำรวจนะ! ถ้าพวกมึงไม่หยุด!" กูตะคอกพร้อมกับเดินเข้าไปอย่างเอาเรื่อง แต่ก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเผลอทำลายโทรศัพท์ทิ้งไปแล้ว

พอมันขนเสร็จ พวกมันก็เดินเข้ามาผลักผมเข้าไปในศาลา แต่ละคนสวมหมวกไอ้โม่ง

"จะทำอะไรวะ!" ด้วยความกลัวเลยเผลอเดินถอยหลังจนติดพนักพิง พวกมันไม่ตอบอะไรสักอย่าง

แล้วเริ่มรุมกระทืบ แถมขโมยกระเป๋าตังค์ไปด้วย

"โอ้ย! หยุด! พี่ผมขอโทษ! โอ้ย! อั่ก!" สภาพเละเทะปวดช้ำไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่หน้าบวมจนตาซ้ายมองไม่เห็น

กูยกมือขึ้นไหว้ขอร้องให้พวกมันปล่อย พวกมันจึงหยุด ผมอาศัยจังหวะนั้นวิ่งหนี พวกมันคนนึงคว้าคอเสื้อได้ทัน กูตกใจเลยหันไปหลังมือใส่หน้า มันคงโมโหเลยหยิบมีดขึ้นมาจ้วงแทงใส่พุงผม

"อ้ากกกกกกก!"

"มึงจะแทงมันทำเหี้ยอะไรวะ" เพื่อนมันอีกคนหันไปด่าพร้อมกับตบหัวคนแทง แต่ตอนนั้นเจ็บจนไม่สนอะไรอีกแล้ว

กูพยายามวิ่งเพื่อจะไปโรงพยาบาล แต่กลับถูกมันจิกหัวกลับมา มันดึงมีดออก แล้วช่วยกันโยนร่างกูทิ้งลงจากศาลา

"รีบหนีดิวะ! รอพ่อมึงมาจับหรือไง!"

ด้านหลังศาลาเป็นนาข้าวอยู่ค่อนข้างต่ำ ร่างกายกลิ้งกระแทกไปมาจนกระดูกขากับแขนหัก

ท่ามกลางความมืดในดงต้นข้าวที่ไม่มีใครเห็น สายฝนกลบเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาจนมิด

*****

มุมมอง  

-----------------------------------

ติดตามผลงานเรื่องอื่นๆของกวางได้ที่ลิ้งค์ด้านล่างนี้เลยค่ะ

fictionlog
https://fictionlog.co/b/5feaf4e60f82f4001be1a182

readawrit
https://www.readawrite.com/?action=manage_article&article_id=f13f70b6e98cb50e4236ebf74ac1b5bc&tab=mainManageChapter

hongsamut
https://www.hongsamut.com/my-fiction/6088/chapter/index

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[dawdom]

ต้องโดนแบบ pegging ถึงจะดีนะนี่

[live20]

นัทได้เอาคืนน้ำพั้นช์แน่นอน

[resistance]

รุนแรงเอาเรื่องเลย​ ว่าแต่มิกกี้หมดแรงแล้วหรอ

[Cb400f]

ยอด น่าจะได้พลังจาก เอเลี่ยนอีกตัวมั้ย 

[km001]

มิ๊กกี้พลังไม่ค่อยมีเท่าไหร่ จะช่วยไรได้ไหมนี่

[Phongphan Phetcharat]

พลังเอเลี่ยนหมดแล้วเหรอ

[เอเค]

ไม่เข้าใจมิ้กกี้หายไปใหน

[Jirachat2]

กว่านัทจะได้แก้แค้น ไม่ตายซะก่อนเหรอ

[Komsan Tanunchai Olympus]

ไอ้น้ำพั้นมันต้องเป็นหมาตัวเมียแทน

[jomza537]

ต้องเอาคืนน้ำพั้นช์ให้สาสม

[Popoing]

หะหะ โหดเอาเรื่อง

[mrock]

ต้องมีแก้แค้นอย่างสาสมแน่

[I2ta3ta3]

มิกกี้ไปไหน ช่วยอะไรไม่ได้เลย

[1819]

  ยอมๆพันซํไปก่อนนะ นะนัท  เดี๋ยวก็เรเองเหมือนมิลว์เอง  แต่ไอ้ยอดนี่สิโคตรซวยเลบ ตายไหมนัั้น