มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 40: เผชิญหน้าหกปิศาจ

[KaohomLM]

A/N ช่วงนี้ขอบู๊ติดกันยาว ๆ นะครับ เดี๋ยวบทอัศจรรย์จะค่อย ๆ ตามมาทีหลัง (แต่ก็รู้สึกว่าท่านผู้อ่านหลายท่านให้ความสนใจกับฉากบู๊มากกว่าเสียอีก ก็ต้องขอบคุณด้วยนะครับ)

   ข้าวหอมไม่รอช้า รีบเสกอาวุธชุดเกราะออกมาแล้วพุ่งตัวจากในอาคารมาขวางหน้าปิศาจทั้งหกทันที พวกมันจ้องเธอเขม็ง ปิศาจแดงสองตัวทำท่าเหมือนจะพุ่งตัวใส่เธอแต่ก็หยุดเมื่อปิศาจเกราะดำยกมือขึ้นห้าม
   ปิศาจหกตัว กลางมหาลัย ข้าวหอมคิดอย่างสยอง ๆ โชคยังดีที่เป็นช่วงเวลาเรียน ทำให้มีคนอยู่ในสวนหย่อมไม่มาก แต่เธอก็เห็นควรว่าจะต้องจบศึกนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนมีคนมาเห็นมากกว่านี้ เธอใช้สี่นิ้วดึงส่วนของวงเวทย์ที่วาดอยู่ในช่องเก็บทั้งสี่ออกมาพร้อมกัน เมื่อหลุดออกมาได้ ทั้งสี่ส่วนก็ผสานรวมกันเป็นวงเวทย์ขนาดมหึมาวงเวทย์เดียว ตัวอักขระสีทองเปล่งปลั่งเรืองรองซ้อนกันนับสิบชั้นเจิดจ้าตระการตาด้วยพลังงานมหาศาล
   "สายฟ้าสีทอ...อ๊ายยยยยย"
   ทันทีที่วงเวทย์ผสานรวมกันได้ปิศาจแดงตัวหนึ่งก็พุ่งทะยานเข้าใส่ข้าวหอมทันที ตัวของเธอถูกกระแทกกระเด็นไปโดนม้าหินหักเป็นสองท่อน มหาวงเวทย์แตกกระจายเป็นชิ้น ๆ ละลายหายไปกลางอากาศ
   ข้าวหอมยันตัวลุกขึ้น พลังของชุดเกราะยังท่วมท้น เธอสัมผัสได้ว่าปิศาจทั้งหกเป็นแค่ปิศาจชั้นตรี ที่พลังไม่สูงขนาดนั้น แต่นี่ก็เป็นครั้งแรก ที่ปิศาจถลาเข้ามาหยุดไม่ให้เธอร่ายเวทย์ได้สำเร็จ ปิศาจสีแดงสองตัวเดินเป็นวงกลมล้อมรอบตัวเธอ แต่ก็รักษาระยะห่างไม่ให้เธอเข้าโจมตีได้ง่าย ๆ ขณะที่ปิศาจดำยืนคุมเชิงอยู่ห่าง ๆ ปิศาจเขียวกำลังยุ่งกับการเรียกกองกระดาษมาหาตัวมัน ขณะที่ปิศาจม่วงร่ายคาถาบางอย่างอยู่ ข้าวหอมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่คิดว่าไม่ปล่อยให้มันร่ายเสร็จจะดีกว่า จึงพุ่งเข้าหามันก่อน แต่ทันทีที่เธอขยับ ปิศาจแดงก็พุ่งเข้าใส่เธอจากด้านหลัง เธอหันกลับไปตั้งรับแต่ปิศาจแดงก็รีบถอยออกไป ขณะที่ปิศาจแดงอีกตัวพุ่งเข้ามาแทน คราวนี้ข้าวหอมเรียกดาบลำแสงออกมา ปิศาจหยุดชะงักและรีบถอยกลับไป
   ปิศาจพวกนี้สู้เป็น ข้าวหอมคิดอย่างตระหนก แล้วพวกมันรู้ด้วยว่าพลังของเธอเหนือกว่าพวกมันมาก พวกมันก็เลยพยายามสู้ด้วยกลยุทธ์ แทนที่จะถาโถมกันเข้ามาหาความตายอย่างที่ปิศาจราคะชอบทำ
   ปิศาจในเกราะดำร่ายคาถาบางอย่างก่อนจะเหวี่ยงโซ่เวทมนตร์สีทองเรืองรองเข้ามาใส่เธอ ข้าวหอมรับไว้ได้ แต่โซ่นั้นก็รัดรอบและเริ่มดูดพลังไปจากเกราะของเธอ ปิศาจแดงทั้งสองรีบพุ่งเข้ามาอีกรอบ กล้ามเป็นมัด ๆ ของมันเต้นตุบ ๆเมื่อพวกมันเหวี่ยงหมัดใส่ข้าวหอมสุดแรงเกิด ข้าวหอมที่ถูกโซ่ทองมันอยู่ดิ้นสุดฤทธิ์ โซ่แตกกระจายออก แต่ก็ไม่ทันแล้ว หมัดสองหมัดอัดเข้าเต็มท้องเธอ เธอสะบัดดาบลำแสงใส่ปิศาจแดงตัวหนึ่งจนหัวขาดกระเด็น แต่ตัวเธอเองก็โซซัดโซเซไปตามแรงหมัด จุกจนพูดไม่ออก ปิศาจแดงตัวที่เหลือคำรวมด้วยความโกรธ เปลวเพลิงพวยพุ่งออกมาจากทั่วตัว มันทะยานเข้าหาข้าวหอมด้วยโทสะที่เกินควบคุม เปลวเพลิงของมันเผาผลาญหญ้าที่มันย่ำผ่านจนไหม้หงิกดำเป็นเถ้าถ่าน มือข้างหนึ่งคว้าจับข้อมือที่ถือดาบของข้าวหอมและบีบแรงเสียจนดาบหลุดจากมือไป มืออีกข้างของมันเงื้อขึ้นและหมัดขนาดยักษ์พุ่งเข้าใส่หน้าเธอ ข้าวหอมยกมืออีกข้างมากัน ชุดเกราะรับแรงไว้ได้ แต่เธอก็เริ่มรู้สึกว่าความร้อนจากตัวของมันเริ่มทำให้ผิวของเธอไหม้แล้ว ปิศาจง้างหมัดอีกทีหนึ่ง แต่คราวนี้ข้าวหอมเสกตัวอักขระตัวหนึ่งมารับไว้ได้ ก่อนที่ปิศาจจะได้ชกเธออีก เธอก็เรียกดาบลอยขึ้นมาปักเข้ากลางหลังของมัน มันทรุดลงไปก่อนจะมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านไป
   แต่ ณ ตอนนั้น ปิศาจสีม่วงก็จบคาถาที่มันกำลังร่ายพอดี โลกทั้งใบกลายเป็นสีดำ ข้าวหอมมองไปรอบตัวอย่างงง ๆ ก่อนจะต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นสิ่งที่นอนอยู่รอบตัวเธอ
   ร่างเปลือยที่ขาดสองท่อนของเบลจ้องมองมาที่ข้าวหอม สายตาว่างเปล่า ปากไม่ขยับด้วยซ้ำ แต่เสียงของเบลก็ลอยออกมาจากร่าง "เค้าตายเพราะช่วยเจ๊นะ เจ๊รู้หรือเปล่า"
   "บะ เบล"
   "เจ๊ทำให้เค้าต้องเสียตัวนะ" เสียงของแตงโมดังมาจากร่างเล็กที่นอนอยู่ไม่ไกลจากเบล คอหักผิดรูป "แล้วสุดท้ายเค้าก็ต้องตายเพราะเจ๊"
   "หนูอุตส่าห์เทิดทูนเจ๊นะ" เสียงดังมาจากด้านหลังเธอ ข้าวหอมหันไปเห็นอูซี่ ที่หัวแตกเลือดและสมองไหลนองเต็มพื้น "แต่กลายเป็นว่า เจ๊ช่วยหนูไม่ได้ ช่วยใครไม่ได้"
   "พี่ทุ่มเทให้เจ๊นะ" เสียงมาจากด้านซ้ายมือ ร่างของพี่เก่งนอนอยู่ หัวหลุดจากบ่า ในมือกำคทาหัก ๆ "เจ๊ทิ้งพี่ ทำให้พี่ต้องตาย"
   "พะ...พี่เก่ง...โม...น้องอูซี่ อะไรกันเนี่ย" ข้าวหอมยกมือขึ้นกุมปาก ก้าวเท้าจะหนีออกจากวงล้อมของซากศพ แต่เท้าของเธอกลับเหยียบลงไปบนอีกร่างหนึ่ง ร่างในชุดเกราะสีขาวที่แตกยับเยิน ปีกแสงที่หม่นมัวสลัวใกล้จะดับวูบแผ่หลาเต็มพื้น
   "เจ๊สั่งให้พี่เข้าไปในนั้นนะ" เสียงของพี่นทีดังออกมาจากปากที่อ้าค้างของศพในชุดเกราะขาว "เจ๊สั่งให้พี่เข้าไปตาย"
   "พี่นที..มะ...ไม่ ไม่นะ พี่ หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูขอโทษ หนู ฮือออ หนูผิดเอง หนู...ขอโทษ ขอโทษ" ข้าวหอมทรุดตัวลงข้างศพของนที
   ปิศาจสีม่วงเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าเธอ ตาเล็กกลมของมันสบกับตาเธอ แล้วเธอก็เข้าใจความหมายที่มันต้องการสื่อ ถ้าเธอยอมสยบต่อมัน เธอจะไม่ต้องอยู่กับความกลัว ความรู้สึกผิดอีก
   "เจ๊ เค้าเจ็บ เค้าขาดเป็นสองท่อน"
   "เค้าถูกข่มขืนเพราะเจ๊"
   "หนูผิดหวังกับเจ๊"
   "เจ๊ทิ้งพี่"
   "เจ๊สั่งให้พี่ไปตาย"
   "หยุดเถอะ หยุดที ฮือออออ"
   ปิศาจแห่งความกลัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ปากแสยะยิ้ม เผยให้เห็นฟันแหลมคมแถวแล้วแถวเล่า
   "เจ๊ไม่รักพี่เหรอ ถึงสั่งให้พี่ไปตาย"
   "ฮือออ พี่นที พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ หนูรักพี่สิ ยอมพี่ทุกอย่าง ทุกเรื่องด้วย จำวันนั้นบนรถไฟฟ้าได้ไหม หนูยอมพี่ทั้งที่...วันนั้น บนรถไฟฟ้า ภาพลวงตา ภาพลวงตา...นี่มันภาพลวงตา!!!"
   ปิศาจแห่งความกลัวรีบขบลงมาที่คอของเธอ แต่ข้าวหอมรีบกลิ้งตัวหลบและเสียบมันด้วยดาบพลังแสง มันดิ้นทีหนึ่ง ก่อนจะสลายไปพร้อมภาพลวงตารอบตัว ทิ้งข้าวหอมยืนอยู่ในสภาพน้ำตานองหน้า
   ปิศาจเกราะดำยังคงจ้องมองมาที่เธอ มันกระชับดาบในมือมั่น ก่อนจะก้าวเข้ามาแล้วฟันด้วยท่วงท่าแสนสง่างาม ข้าวหอมปัดป้องไว้ได้ด้วยดาบหลังแสง และพยายามโจมตีโต้กลับ แต่ปิศาจก็ไม่เปิดโอกาส
   เหมือนสู้กับคน เธออดคิดไม่ได้ นี่เป็นปีศาจตัวแรกที่เธอสู้แล้วให้ความรู้สึกนี้ เธอรู้สึกราวกับกำลังสู้กับมนุษย์อีกคนหนึ่งที่เป็นนักดาบยอดฝีมือ ไม่ใช่กับปิศาจ
   ชิ้ง! เชว้ง! ฉับ!
   ด้วยดาบพลังแสงอย่างเดียวเธอไม่มีทางสู้ปิศาจตัวนี้ได้แน่ ด้วยความที่ดาบยื่นออกมาจากเกราะแขน ทำให้เธอไม่สามารถขยับไปมาได้ดังใจนึก เธอจึงไม่คล่องตัวพอจะตีผ่านการป้องกันของปิศาจเกราะดำเข้าไปได้ เธอเหลียวไปมองดาบที่ตกอยู่ที่พื้นหลังเสียบหลังปิศาจโทสะจนตายไป แต่ทันทีที่สายตาเธอปาดไปทางมันปิศาจเกราะดำก็รุกไล่รุนแรงยิ่งขึ้นจนข้าวหอมได้แต่ปัดป้อง ไม่อาจเสียสมาธิได้เลย
   ขณะเดียวกัน ด้านหลังปิศาจเกราะดำ ปิศาจอ้วนกลมสีเขียวบัดนี้ขยายร่างใหญ่เกือบสองเท่าของขนาดของมันตอนที่โผล่ออกมาทีแรกแล้ว ถ้าเธอไปจัดการมันโดยเร็วไม่ได้ต้องเกิดปัญหาแน่
   เคล้ง! ปิศาจในเกราะดำฟาดดาบพลังแสงของข้าวหอมสุดแรงจนแขนเธอสั่นไปทั้งแขนอ่อนแรงตกห้อยลงไป มันรีบเงื้อดาบขึ้นเล็งมาที่หน้าเธอ แต่เธอรีบคว้าดาบของมันไว้ด้วยมือขวา อาศัยพลังที่เหนือกว่าของชุดเกราะของเธอยึดดาบของมันไว้มั่นและวาดดาบลำแสงลงมาใส่หน้าของปิศาจในเกราะดำ
   เช้ง!!!! ดาบลำแสงปะทะไปที่หมวกเกราะของปิศาจ ที่ยังทนแรงจากมันได้ ขณะที่ดาบของมันก็ออกแรงสุดฤทธิ์พยายามตัดมือข้าวหอมให้ขาดสะบั้น เธอรู้สึกถึงพลังของชุดเกราะที่ตกลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็รู้ว่าชุดเกราะของปิศาจก็กำลังอ่อนกำลังลงเช่นกัน และ.....
   ฟวบ!!! เกราะเกล้าของปิศาจแยกออกเป็นสองส่วน มันดิ้นกระตุกนิดหนึ่งก่อนจะสลายไปทั้งตัวทั้งชุดเกราะ ข้าวหอมเรียกดาบจริงลอยกลับมาเข้ามือแล้วเดินโซซัดโซเซเข้าไปหาปิศาจอ้วน
   เมื่อเข้าใกล้ เธอก็เห็นแล้วว่าปิศาจกำลังทำอะไร แผ่นกระดาษ หนังสือ เอกสารที่ลอยเข้ามาหามันจากรอบมหาวิทยาลัยนั้นเป็นการบ้านที่ทำไม่เสร็จบ้าง รายงานที่ลอกมาจากอินเตอร์เน็ตบ้าง หนังสือที่เขียนมาแบบขอไปทีเพื่อขอทำผลงานทางวิชาการบ้าง ข้อสอบที่เขียนอย่างมั่ว ๆ เพราะผู้เข้าสอบไม่ได้ใส่ใจในการเตรียมตัวอ่านหนังสือบ้าง ผลิตผลแห่งความเกียจคร้านของมนุษย์ และปิศาจตนนั้นก็กำลังดื่มกินผลิตผลเหล่านั้นและพองขยายตัวใหญ่โตจากพลังที่มันได้รับ
   ข้าวหอมสาวเท้าเข้าใกล้ปิศาจ เงื้อดาบขึ้น ก่อนจะลดดาบลงอีกครั้ง การจะฟาดดาบลงไปนั้นดูจะต้องใช้เรี่ยวแรงมากมายเหลือเกิน ทำไมเธอต้องออกแรงขนาดนั้นด้วยหละ มันช่างน่าเหนื่อยหน่ายอะไรเช่นนี้ จะไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าเธอจะแค่นั่งลง พัก ข้าวหอมทรุดตัวลงอย่างมึน ๆ เธอคุ้นชินกับการต่อต้านความเสียว ความอยาก ความต้องการที่เกิดจากการเข้าใกล้และมองดูปิศาจราคะแล้ว แต่สิ่งนี้ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง กับปิศาจราคะ เธอต้องใช้จิตสั่งตนเองไม่ให้ทำในสิ่งที่ถูกยัดเยียดเข้ามาในใจเธอ แต่ในคราวนี้ใจเธอว่างเปล่าอย่างประหลาด ราวกับว่าการคิดนั้นต้องใช้แรงมากไป จิตของเธอก็พลอยว่างไปด้วย ไม่มีความต้องการอะไรนอกจากนอนหลับพักผ่อน ดาบในมือช่างหนักเหลือเกิน เธอควรจะวางมันทิ้งได้แล้ว แต่...จะฝากไว้ในตัวปิศาจก็คงไม่เป็นไรมั้ง เธอขยับมืออย่างเกียจคร้าน เสียบดาบเข้าไปในพุงกะทิของปิศาจ มันร้องอย่างงง ๆ แล้วสลายไปเป็นเมือกเขียว ข้าวหอมสะบัดหัว ดีใจที่หลอกตัวเองให้ทำอย่างนั้นได้สำเร็จ
   ไม่ไกลออกไป บนม้านั่ง ปิศาจราคะนั่งอยู่ ล้อมรอบด้วยนักศึกษาสาวห้าคนในชุดที่หลุดลุ่ยรุ่งริ่ง หนึ่งในนั้นคือสาวมี่ ดาวคณะ ที่จูบปากกับปิศาจอยู่ ปิศาจนั้นอยู่ในโหมดล่าเหยื่อเต็มที่ ใบหน้าเป็นรูปชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาหมดจด หางของมันลูบไล้อยู่ที่หน้าอกของสาวคนหนึ่งที่เกาะขามันอยู่
   "ไม่ช่วยเพื่อนเลยนะ เอ็งหน่ะ" ข้าวหอมพูดขำ ๆ และเดินเข้าไปตัดหัวมัน สาวทั้งห้ารีบมองรอบตัวอย่างงง ๆ ทันทีที่ปิศาจสลายร่างไป ข้าวหอมรีบเสกอักขระออกมาแปดตัวและวาดวงเวทย์อย่างรวดเร็ว
   "อะไรกันเนี่ย เจ๊ข้าวหอม นี่เธอทำอะไร" มี่ถาม แต่ทันทีที่ข้าวหอมร่ายเวทย์ ทั้งห้าก็เงียบไป ทำหน้ามึน ๆ
   "คาถาลบความจำเหรอคะ" อูซี่ที่วิ่งเข้ามาข้าง ๆ ข้าวหอมถาม
   "ประมาณนั้นแหละ แต่ใช้ได้กับแค่ช่วงสิบนาทีหลัง" ข้าวหอมบอก "อูซี่ช่วยแต่งตัวให้พวกพี่ ๆ เขาหน่อยได้ไหม"   
   "ได้ค่ะ เจ๊"
   "เดี๋ยวเค้าช่วยด้วยนะ" แตงโมบอก
   ไม่ช้าทั้งห้าก็กลับมาได้สติ แต่ถึงตอนนั้นสามสาวก็แอบหนีไปไกลแล้ว
   "อูซี่พอเห็นหรือเปล่าว่าตอนปิศาจโผล่มาตอนแรกในสวนหย่อมมีใครนอกจากห้าคนนี้ไหม" ข้าวหอมถาม
   "ไม่มีแล้วนะคะ มีแต่พวกพี่มี่" อูซี่ตอบ "เจ๊ให้หนูโทรหาแผนกปกปิดเลยไหม หนูมีเบอร์อยู่"
   "เอาเลยค่ะ"
   ..........."โทรไม่ติดค่ะ สายไม่ว่าง เดี๋ยวหนูจะลองโทรอีกทีหลังนะ" อูซี่บอก "แต่เจ๊เก่งสมคำร่ำลือจริง ๆ นะคะ หนูทึ่งเลย"
   "เอ่อ...เมื่อกี้พี่เกือบเสียท่าตั้งหลายครั้ง" ข้าวหอมบอก
   "แต่ก็ไม่ไงคะ...แต่พวกนี้มันปิศาจอะไร หนูไม่เคยได้ยินเลย"
   "พวกตัวแดงคือโทสะ อันนั้นชัดอยู่แล้ว ตัวอ้วนคือความเกียจคร้าน สีม่วงคือความกลัว ตัวดำพี่เดาว่าน่าจะเป็นความยโส มันดูฉลาด เก่ง แต่งตัวดี มีทักษะ ฝีมือ ความสามารถ ลักษณะที่เน้นให้มองตนเองเหนือคนอื่นได้"
   "พวกนี้ถูกกวาดล้างไปหมดนานแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
   "นั่นนะสิ" ข้าวหอมบอก "ไปที่สภากันเถอะ เผื่อจะได้รู้อะไร แตงโม มาด้วยกันนะ อยู่ตรงนี้มันอันตราย ไม่รู้จะมีปิศาจโผล่มาอีกหรือเปล่า

ซ่อน Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[peddo]

นอกจากเก่งแล้วยังฉลาด แม้ว่ายังลุ้นไม่มาก แต่ก็เชื่อมเรื่องราวได้ดีครับ
น่าจะยังมีปีศาจโผล่อีกหลายที่ เก่งยังสู้ไม่ได้ จะทำไงดี ต้องมีไส้ศึกแน่เลย

[Sak2563]

ปีศาจเริ่มลงมือแล้ว นทีหายไปไหนไม่มาช่วยเจ้

[dwarf]

ขอบคุณ​ครับ.. น้องข้าวหอมโชว์เดี่ยวเลยตอนนี้​ เข้าใจวิธีการหลอกตนเองให้ขี้เกียจด้วย

[ball2112]

เริ่มมันส์ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ปีศาจของจริงออกโรง

[cd13579]

ชั้นตรีแต่เป็นประเภทที่ร้ายกาจราคะเยอะ เจอพี่หนวดชั้นเอกอีกรอบคงคางเหลืองกันบ้าง

ทำไมสงสารพี่เก่งจังเลย เก่งอยู่ได้ไม่กี่ตอนที่เหลือนี้เป้าซ้อมมือปีศาจชัดๆ ว่าแต่ติดต่อสภาไม่ได้ คงไม่โดนกวาดไปแล้วมั้ง

[จรัญ บุญชู]

นทีก็เหมือนตำรวจในหนังไทยในอดีต...ที่ชอบมาตอนใกล้จบ...ข้าวหอมต้องสู้ไปก่อนนะครับ

[tatong2222]

ได้​ปีศาจ​พวกนี้​มา​ช่วย​ฝึก​วิทยา​ยุทธ์​ให้​ข้าวหอม​ได้​พัฒนา​ฝีมือ​ ก่อน​เป็น​เจ้ายุทธภพ​ก็ดีนะ

[akennya]

ข้าวหอมเก่งขึ้นอีกแล้ว

[Taizen]

ปีศาจเหมือนจะเก่งขึ้นนะ แต่สู้ข้าวหอมยังไม่ได้

[artonio]

ปีศาจเน้นรุมนะครับ

[biggiggog]

งานนี้เจอของจริงเข้าให้
เล่นเอาเกือบแย่
ขอบคุณครับ

[เฉลิมพล พรมจันทร์]

จะเจอกับปีศาจร้ายขนาดไหนเนี่ย

[swss2511]

ปีศาจเริ่มร้ายขึ้นเรื่อยๆ

[jingjing199212]

ฉากบู๊น่าติดตาม อยากรู้ว่าการต่อสู้จะเป็นยังไง