มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 52: ผิดพลาด

[KaohomLM]

   วูบบบบบบบบบ
   นทีทรุดลงไปคุกเข่าที่พื้นอีกครั้งทันทีที่ทั้งคู่กลับมาถึง ข้าวหอมรีบตรงเข้าไปดูอาการ
   "มะ ไม่เป็นไร" นทีหอบ "คะ แค่ต้องพัก พักสักหน่อย"
   ข้าวหอมเหลือบดูนาฬิกา เวลาอีกแปดชั่วโมงผ่านไปแล้ว เหลืออีกแค่ประมาณยี่สิบชั่วโมง แต่ในแง่ดี เหลือภารกิจอีกแค่สี่ครั้ง ถ้ายังทำได้ด้วยความเร็วเท่านี้อยู่ ก็คงจะทัน แต่จะทำได้ไหมล่ะ เธอมองดูหน้าซีดเซียวของนที เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มเหนื่อยอ่อนจนแทบจะคงสติไว้ไม่อยู่แล้ว เธอพยักหน้าเบา ๆ และ ไปหยิบชุดทำอาหารมาอีกชุด เธออุ่นอาหาร และชงชา ก่อนจะเอามาเสิร์ฟให้นที
   "ต้องให้ป้อนไหมคะ" เธอถามแบบทีเล่นทีจริง
   "อ้าาาา"
   "คำเดียวนะ" ข้าวหอมบอก ก่อนจะตักข้าวและกับใส่ปากเขาไปคำหนึ่ง
   "งืมมมม" นทีเคี้ยว ก่อนจะดึงมือเธอมาจูบเบา ๆ "พี่รักเจ๊นะ"
   ข้าวหอมหน้าแดง "หนูก็รักพี่ค่ะ"
   หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็นั่งลงกินข้าวและดื่มชากันเงียบ ๆ อยู่พักใหญ่
   "พี่นทีคะ"
   "หือ"
   "ถ้าเราตายในโลกอื่น...จะเป็นยังไง"
   "พี่ไม่รู้" นทีตอบ "ไม่รู้จริง ๆ แล้วก็ไม่อยากลองด้วย พี่เดาว่าคงจะไม่เป็นไรหรอก เพราะร่างกายกับสมองเราในโลกนี้ก็ยังทำงานอยู่ พอไม่มีอะไรให้รับส่งข้อมูลไปได้ในโลกนู้น ก็คงจะแค่กลับมาตรงนี้.....มั้ง แต่กับเวทมนตร์ระดับสูงขนาดนี้ ที่ไม่เคยมีใครลองมาก่อน มันบอกอะไรให้แน่นอนคงไม่ได้ ขอแนะนำนะ พยายามอย่าตาย"
   "ค่ะ" ข้าวหอมพยักหน้า เธอลองยกมือขึ้นมา เสกวงเวทย์ "อันนี้คือคาถาเยียวยาใช่ไหมคะ"
   "จำมาจากตัวเองในโลกนั้นเหรอ"
   "ค่ะ"
   "มันต้องปรับตรงนี้ตามแผลที่จะรักษาด้วย" นทีบอก และชี้ไปที่อักขระสามสี่ตัว "อันนี้สำหรับกระดูกซี่โครงโดยเฉพาะเลย"
   "หนูเหมือนพอจะรู้วิธีปรับอยู่ค่ะ" เธอเสกวงเวทย์ออกมาอีกวง "อันนี้คือแผลทั่วไป แบบไม่ร้ายแรงใช่ไหมคะ"
   "ใช่ แต่แค่ร่ายคาถาอย่างเดียวไม่พอนะ เราต้องรู้ระบบการทำงานของร่างกายพอสมควร จิตใจต้องตั้งมั่นอยู่เรื่องระบบทำงานของส่วนที่เราต้องรักษาด้วย"
   ข้าวหอมเงียบไปพักหนึ่ง นึกถึงเวทมนตร์ที่เธอยังจำได้ รวมถึงเวทมนตร์ปิศาจด้วย
   "หนูไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าในโลกอื่นจะมีอย่างนั้นด้วย" เธอพูดเบา ๆ
   "ทำใจให้ชินไว้เถอะ อาจจะมีอีกก็ได้" นทีบอก "พี่ก็เคยเห็นตัวเองอยู่ฝ่ายปิศาจมาหลายโลกแล้ว"
   "เหรอคะ หนูคิดว่าพี่จะเป็นแบบนี้ทุกโลกซะอีก" ข้าวหอมถาม "ตลอดที่เราไปมา เหมือนพี่จะเหมือนเดิมตลอด มีหนูเนี่ย ที่เปลี่ยนไป"
   "คือ...พี่ตั้งเงื่อนไขว่า ในโลกต้องมีเจ๊ ต้องมีพี่ แค่นั้น" นทีอธิบาย "มันก็จำกัดตัวพี่ได้พอสมควรแล้ว เพราะพี่ที่รอดชีวิตมาจนถึงยุคเจ๊ได้ก็ต้องเป็นปรมจารย์แห่งเวทมนตร์ แล้วการที่โลกยังมีอยู่ให้เจ๊เกิดมาได้ คือพี่ต้องอยู่ฝ่ายดี แล้วก็ต้องเอาชนะราชาปิศาจได้ ทางฝ่ายพี่ก็เลยไม่เปลี่ยนไปมากนัก"
   "อ๋อ ค่ะ" ข้าวหอมพยักหน้า "แล้ว...ตัวหนูคนนั้น ทำไมหนูควบคุมเขาแทบไม่ได้เลย ได้แต่แชร์ความทรงจำให้เป็นส่วน ๆ แม้แต่คิดว่าเขารักพี่เขาก็คิดได้เอง"
   "มีอยู่สองส่วน" นทีบอก "ส่วนแรก ชุดเกราะปิศาจที่เธอใส่อยู่แผ่พลังปกป้องจิตใจจากการครอบงำ ส่วนที่สอง แม้แต่ตอนที่ชุดเกราะหลุดไปแล้ว เขาก็เป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งมาก ๆ เจ๊สังเกตใช่ไหม ว่าควบคุมตัวเองแต่ละโลกได้ดีไม่เท่ากัน"
   "ค่ะ คนนี้คือแทบไม่ได้เลย ตัวหนูที่พยายามจะเสียตัวให้นายอ้นนี่หนูคุมได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลย"
   "นั่นเพราะความเข้มแข็งของจิตใจ" นทีอธิบาย "ยิ่งจิตใจเข้มแข็งเท่าไหร่ ยิ่งครอบงำยากเท่านั้น รู้ไหม พี่ชิงการควบคุมตัวเองในโลกอื่นไม่ได้เลยนะ"
   "อ้าว....." นี่เธอไม่ได้มีอะไรกับพี่นทีคนนี้เหรอ "แล้ว..."
   "พี่ต้องให้ตัวเองคนอื่นยินยอมก่อน" นทีบอก "ส่วนใหญ่ พี่ก็อธิบายให้ฟัง ว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง แล้วทำไมเราถึงต้องทำแบบนี้ แล้วอาจจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับโครงข่ายมหาเวทย์เป็นข้อแลกเปลี่ยน พวกนั้นจะได้ไปหยุดมันได้ก่อนที่เวทมนตร์จะพร้อม พอพวกนั้นยอม พี่ก็ควบคุมร่างได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว"
   "อ๋อ โอเค หนูตกใจหมด" ข้าวหอมบอก "ว่าแล้ว พี่พูดยังไงถึงได้ยอมได้" เธอพยายามเลียนเสียงนุ่มของนที "เห้ ขอยืมร่างนายไปเปิดซิงสาวหน่อยสิ ช่วยโลก อะไรอย่างนี้เหรอ"
   "ก็...ประมาณนั้น"
   นทียกน้ำชาขึ้นดื่ม ก่อนจะเอ่ยปากถามเธออีกครั้ง
   "เอ่อ เจ๊ คราวนี้พี่มีเรื่องต้องถามบ้าง"
   "อะไรเหรอคะ"
   "เจ๊พอมีความจำจากร่างนั้นเยอะแค่ไหน"
   "ก็...พอสมควรค่ะ ทำไมเหรอ"
   "เจ็ดมหาปิศาจ ตัวเจ๊ในโลกนั้นพูดถึงพวกมันอยู่ ลองเล่าให้พี่ฟังหน่อย"
   ข้าวหอมพยายามนึกถึงความทรงจำของเธอในโลกที่ผ่านมา
   "เอ่อ....ก็....พวกมันเป็นมหาปิศาจเจ็ดตัว ที่ คอยบงการอยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมดของลัทธิปิศาจแต่ละลัทธิ"
   "พวกมันมีชื่อไหม"
   "มีค่ะ หนูไม่ได้รู้จักทุกตัวนะ แต่มี....เอ่ออออออ อาเท็ป คัลพักซโทลต์ อัสโมเดอุส เอ่อออออออ พญาการาก แล้ว.....แล้ว....ธา ธา อะไรสักอย่าง"
   "ธากิริออน"
   "ใช่! นั่นแหละค่ะ ธากิริออน แล้วตัวสุดท้ายที่หนูเคยได้ยิน คือ เอ่อ หนึ่งเดียวผู้ไร้ชื่อ ตัวบ้าอะไร ชื่อว่าไม่มีชื่อ"
   "ไม่รู้ชื่อตัวที่เจ็ดเหรอ"
   "ไม่รู้ค่ะ"
   นทีส่ายหน้า "หกตัวนี้พี่ฆ่าตายไปแล้ว ในโลกนี้นะ ในโลกนั้นพวกมันหนีรอดไปได้ แต่นั่นแหละปัญหาหละ กี่ทีกี่ที พี่ก็ได้ยินว่าหกมหาปิศาจ หกมหาปิศาจ ไม่เคยได้ยินเรื่องตัวที่เจ็ดด้วยซ้ำ เป็นไปได้สองอย่าง อย่างแรกคือ ในโลกนี้มีมหาปิศาจหลุดเข้ามาแค่หกตัวจริง ๆ"
   "และอย่างที่สอง คือมันยังเหลือรอดอยู่ตัวนึงใช่ไหมคะ" ข้าวหอมต่อให้
   นทีพยักหน้า "พี่ถึงอยากรู้ชื่อของมันไง ชื่อของมหาปิศาจมีอำนาจมาก และมีความเกี่ยวข้องกับตัวมันอย่างแยกกันไม่ได้ ถ้ารู้ชื่อ พี่ก็เริ่มล่ามันได้ แต่ถ้ามีมหาปิศาจเหลือรอดอยู่ตัวนึงโดยที่พี่ไม่รู้จริง ๆ....."
   "พี่สู้พวกมันได้ไม่ใช่เหรอ"
   "อาจจะ ไม่ง่ายเลยนะ สู้กับมหาปิศาจเนี่ย แล้วถ้าไอ้ตัวนี้อยู่ในโลกเรามาตลอดห้าสิบหกสิบปีที่ผ่านมาจริง มันคงดูดกลืนพลังจากมนุษย์ไปจนมหาศาลแล้ว ต้องเก่งกว่าหกตัวที่พี่สู้ตอนนั้นแน่ แล้วเมื่อไม่รู้ชื่อ พี่ก็ไม่รู้จะเริ่มล่ามันจากตรงไหน ล่าไม่ได้ ก็ได้แต่รอให้มันโจมตีเราก่อน และปิศาจระดับนี้คงจะรอลงมือตอนที่มันพร้อมจริง ๆ นั่นแหละ" นทีสั่นหัว "แต่ตอนนี้ เราสนใจกับเรื่องใกล้ตัวก่อนดีกว่า จะมีมหาปิศาจหลุดอยู่แสนหรือศูนย์ตัวก็ไม่สำคัญหรอกถ้าโลกเราโดนดูดเข้าไปในโลกปิศาจได้"
   ทั้งคู่กินอาหารกันต่อจนหมด ดื่มน้ำชา ก่อนจะกำลับเข้าสู่ภาระหน้าที่อันหนักอึ้งอีกครั้ง
   "พี่นทีไหวนะคะ" ข้าวหอมถาม เมื่อนทีเริ่มวาดวงเวทย์
   "ไหว" นทีบอก "น่าจะนะ เอ้า เจ๊พร้อม"
   "พร้อม" เธอยืนตัวตรง เอามือไพล่หลัง
   "สาม สี่"
   "น่ารักมั๊ยค๊าาาาาาาาา" เธอเต้น
   "ไม่ใช่หลีด"
   "แหะ แหะ" ทั้งสองหัวเราะ
   "เอาจริงนะ พร้อม นึง ส่อง ซั่ม"
   วูบบบบบบบบบ

   มืด
   ตาของเธอหลับอยู่
   เธอเหนื่อยล้าเกินกว่าจะลืมตาด้วยซ้ำ ปวด เจ็บ ระบมไปทั่วทั้งเนื้อทั้งตัว หยาดน้ำตาแห้งอยู่ในตาและเต็มสองข้างแก้ม ในใจ ความทรงจำยังคงเล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว ถึงความผิดพลาด ที่นำเธอเดินมาสู่จุดนี้ได้

   "ให้พี่ช่วยเถอะ" นทีพูดเสียงดังหนักแน่น "น้องไม่มีทางเอาตัวรอดด้วยตัวเองได้หรอก"
   ข้าวหอมถลึงตามองชายหนุ่ม "พี่ก็มาหลอกหนูไม่ต่างจากเสี่ยต้นหรอก หนูรู้"
   "แล้วมีทางเลือกอื่นเหรอ เชื่อพี่ ตราบนข้อมือนั่น พี่ลบมันได้ แต่น้องต้องให้..." เขาพยายามาคว้าข้อมือเธอ
   "ไม่ อย่ามายุ่งกับหนู" เธอตะโกน
   "งั้นก็ตามใจ" นทีพูดเสียงเรียบ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธขึ้ง "แล้วอย่ามาวิงวอนขอก็แล้วกัน ต่อจากนี้ไปเราไม่ต้องมาพูดกันอีก!!!"
   ชายหนุ่มสะบัดตัวเดินจากไป
.....................................................................................
   "อ๊ายยยยยยยยยยยยยย ฮือออออออออออ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ข้าวหอมกรีดร้อง ดิ้นจนเชือกที่พันตัวเธออยู่กับเก้าอี้บาดลึกเข้าไปในเนื้อ ตาเบิกกว้าง "ปล่อยหนูไป หนูต้องไป ต้องไปหาเสี่ยต้น อื๊อออออออออออออออออออออ"
   แตงโมเหลียวมองพี่เก่ง ชายหนุ่มส่ายหน้า "สภายังไม่เจอทางแก้"
    "แบบนี้เจ๊จะแย่เอานะ" เบลบอก "ดูสิ เลือดเริ่มไหลแล้ว"
   "อื๊ออออออออออออ ปล่อย ปล่อย" ข้าวหอมตะโกน และดิ้นอีกครั้ง
   เพล้ง!!!!! กระจกห้องแตกกระจาย ฝูงปิศาจพรั่งพรูเข้ามา
   "เห้ย!!!" เก่งร้อง เขาเรียกคทาออกมา แต่สายไปเสียแล้ว ปิศาจสองตัวเข้าถึงตัวเขาก่อนจะทันได้เสกลูกไฟสีเงินเสียอีก
..............................................................................................
   "เสี่ยต้น ฮืออออออ เสี่ยต้น เย็ดหนูนะ ฮือออออออ หนูทนไม่ไหวแล้ว" ข้าวหอมคราง มือกอดเอวเสี่ยต้นแน่น
   "หึหึ เมื่อถึงเวลาจ๊ะ คนสวย" เสี่ยต้นบอก พลางก็เชยคางเธอขึ้นมาเชยชม "ตอนนี้ช่วยตัวเองให้เสี่ยดูก่อนนะ"
   ข้าวหอมทึ้งเสื้อผ้าของตนเองออกด้วยความเร็วแสง จนร่างยืนเปล่าเปลือยอยู่ต่อหน้าการ์ดนับสิบและปิศาจอีกนับร้อย แต่ความอับอายอะไรไม่มีเหลืออยู่ในสมองแล้ว เหลือแต่เพียงความเสียวซ่าน และคำสั่งที่ตรามาร์คมอบให้
   "หึ้มมมม สวยนะ สวยมาก แต่เสียดาย นมเล็กไป" เสี่ยต้นบ่น
   ข้าวหอมไม่สนเสียงวิจารณ์ เธอยกมือขึ้นมาแหวกที่กลีบสวาทของเธอ จ่อนิ้วไปที่ติ่งเสียว แล้วเริ่มใช้ปลายเล็บเขี่ย
   "อืออ อือออ อือออ" เธอครางเบา ๆ ในคอ
   "เร็วกว่านั้น" เสี่ยต้นสั่ง ข้าวหอมเร่งขยับนิ้วบี้ไปที่เม็ดบัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะขยับได้ ขาที่อ่อนระโหยโรงแรงของเธออ่อนพับลง จนร่างเธอลงไปกองอยู่ที่พื้น ร้องครางไม่หยุดหย่อน ขาเกร็งกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่า
   "เอามือข้างนึงไปบีบนมด้วย" เสี่ยต้นสั่ง "แล้วอย่าเสือกเอานิ้วแหย่หีนะ กูไม่อยากให้ของเสีย"
   ข้าวหอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ยกมือข้างซ้ายขึ้นบีบนวดที่นม ขณะที่มืออีกข้างก็ยังคงรัวกดบดขยี้อยู่ที่ปุ่มกระสัน   
   "อ๊าาาา อ๊าาาาา อ๊าาาาาา โอ๊ยยยยยยยยยยยย อื๊อออออออออ"
   "นั่นแหละ ดี ดี ต่ออีก ต่ออีก นั่นแหละ" เสี่ยต้นมองดูร่างงามที่ดิ้นพล่านด้วยความเสียวอยู่บนพื้นด้วยความหื่นกระหาย แม้ขนาดหน้าอกของเธอจะไม่ใหญ่เท่าที่มันคาดหวัง แต่เมื่อดูโดยรวมแล้ว เสี่ยต้นก็ยังต้องยอมรับอยู่ ว่ามันไม่เคยได้พบเห็นผู้หญิงคนใดที่สวยงามสมบูรณ์แบบเท่านี้เลย
   "อื๊ออออ อื๊ออออ อื๊ออออออ อื๊อออออออเอ"
   "เร็วอีก"
   "อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ข้าวหอมกระตุกอย่างรุนแรงก่อนจะแน่นิ่งไป น้ำรักพวยพุ่งออกมาจากร่องสวาท
   "หุ หุ หุ" เสี่ยต้นหัวเราะ ก่อนจะหันไปบอกลูกน้องที่ยืนดูนังข้าวหอมด้วยอวัยวะเพศที่แข็งตั้งโด่กันอยู่ "ต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย พิธีถึงจะพร้อม พวกมึงสนุกกันให้พอเลย ทำได้ทุกอย่าง ยกเว้นเปิดซิง"
..............................................................................................
   เสี่ยต้นเดินนำข้าวหอมเดินเข้าไปหาวงเวทย์ขนาดใหญ่ที่วาดอยู่ที่พื้น ที่รอบคอที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดงของเธอมีปลอกคอสีดำสวมอยู่ โยงกับโซ่เส้นใหญ่ในมือเสี่ยต้น ทั่วเรือนร่างขาวนวลแปดเปื้อนไปด้วยคราบน้ำกามจากผู้ชายนับสิบ หน้าอกแดงเป็นปื้น ๆ ทั้งจากแรงดูดและแรงบีบ ที่สะดือยังคงมีเลือดเปรอะเปื้อนอยู่จากรอยเจาะ แต่ในรูที่เจาะมาสด ๆ ใหม่ ๆ นั้นก็มีตุ้มลูกใหญ่น่ารังเกียจใส่อยู่แล้ว ใบหน้าสวยช้ำไปด้วยรอยฝ่ามือ และคราบน้ำตา ติ่งเสียวถูกบีบบี้ขยี้เลียและดูดเสียจนบวมแดงช้ำ ทั้งตัวมีเพียงร่องสวาท ที่ไม่มีร่องรอยถูกลวนลาม ยังคงปิดสนิท ใสสวย หลังจากรุมทึ้งเธอมาได้สองสามชั่วโมง ก็มีการ์ดคนนึงเอาท่อนเอ็นปาดไปแถว ๆ อวัยวะเพศของเธอ
   "ขอกูเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว" มันบอก "เอาเข้านิดเดียว ไม่ให้ถูกเยื่อหรอก เชื่อกูเถอะ"
   สวบ!!!
   ปิศาจหน้ากากขาวพุ่งตัวออกมา ตะปปไปที่หัวของการ์ดคนนั้น หัวของมันแตกกระจายราวกับลูกแตงโมทันที เลือด เนื้อ เศษกะโหลกและสมองกระจายไปเต็มพื้น ปิศาจหน้ากากขาวยกมือขึ้นเลียเลือดที่ติดมือทีหนึ่ง ก่อนจะขโยกขเยกกลับไปอยู่ที่มุมมืดของห้องตามเดิม พวกการ์ดมองหน้ากันเองด้วยความสยดสยอง หลังจากนั้นก็ไม่มีใครตั้งท่าจะยุ่งกับร่องเสียวของเธออีกไม่ว่าเธอจะร่ำร้องแค่ไหนก็ตาม
   "นอนลง ตรงกลางวงกลมนั่นแหละ"
   ข้าวหอมนอนลงไปอย่างว่าง่าย "แฮ่ก แฮ่ก สะ เสี่ยต้นขา ช่วยหนูที แฮ่ก แฮ่ก"
   เสี่นต้นปลดซิบกางเกงออกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ขออีกสิ"
   "เสี่ยต้น เสี่ยต้น ช่วย....ช่วย..."
   "ช่วยเย็ดหนูที"
   "เสี่ยต้นช่วยเย็ดหนูที ฮืออออ"
   เสี่ยต้นเดินไปจับเอวข้าวหอม ดันตัวเธอนอนคว่ำ แล้วดึงจนบั้นท้ายเธอลอยสูงขึ้นมา "เสี่ยต้น ช่วยส่งควยอันแสนวิเศษ เข้ามาทะลวงเยื่อพรหมจรรย์หนูให้แหลกลาญไปทีค่ะ"
   "สะ.....สะ.....เสี่ยต้น ฮืออออ เสี่ยต้น ชะ....ช่วย สะ ส่ง คะ ควย ควยอันแสนวิเศษ ขะ ขะ เข้ามาทะลวง ยะ เยื่อ เยื่อพรหมจรรย์หนูให้ หละ แหลกลาญไปทีค่ะ" ข้าวหอมสะอื้น
   เสี่นต้นยิ้มอย่างได้ใจ มันค่อย ๆ เสียบแก่นกายของมันเข้ามาในร่องรักที่สั่นระริกของข้าวหอมอย่างช้า ๆ
   "อะ อื๊ออออ เจ๊บ อื๊อออ หยุดก่อน"  

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Nobita Nobituta]

จะโดนเสียบแล้ว ใครมาขัดจังหวะ

[ones26421]

เรียบร้อยเสร็จเสี่ยต้นซะแล้ว น้องข้าวหอม

[Angel_p]

เสี่ยต้นสมหวังกันน้องข้าวหอมเลย มาลุ้นกันต่อ

[เฉลิมพล พรมจันทร์]

เสี่ยได้ข้าวหอมในมิตินี้แล้วหรอเนี่ย

[จรัญ บุญชู]

งานนี้คงจะเสร็จเสี่ยแน่ๆครับ

[txxt30]

ข้าวหอมเสียซิงแน่

[cd13579]

ในที่สุดก็ได้เห็นฉากในฝัน น่าจะแถมตอนโดนแท่งเลื่ยมทองอีกซักดอก

[peddo]

ตอนที่รอคอยมาแล้วตรามาร์คนี่ work น่าดูเสี่ยต้นคงจะมันและสะใจมากแน่ๆ
ข้าวหอมในโลกปัจจุบันนี่ดีมากทั้งไอคิวและอีคิวเลยนะครับ ชอบจริงๆ

[baitong haha]

เสร็จเสี่ยแหง

[samagetoii]

โลกนี้ไม่รอดแล้ว แต่คิดว่าคงไม่ส่งผลมาก แค่เสียวาร์ปฟรีไปหนึ่งที แต่ความทรงจำที่จะติดไปด้วยนี่สิ

[Santi005]

 ::Ahh::มาช่วยข้าวหอมไวๆใครก็ได้

[to47555]

ต้องมีสักโลกที่พลาดแหละ

[pui10000]

ตอนนี้จะรอดหรือปล่าวน้องข้าวหอม

[armsmartmai]

น้องข้าวหอมจะพลาดเสียซิงให้เสี่ยต้นมั้ยเนี่ย  จะมีใครมาขัดจังหวะมั้ย