เรียลนักศึกษา ตอนที่2

[apinyaporn]

ตอนที่1 : https://xonly8.com/index.php?topic=260724.0
ตอนที่3 : https://xonly8.com/index.php?topic=261108.0



เรียลนักศึกษา ตอนที่2

เย็นย่ำค่ำบนชานบ้านพักอธิการบดี ศ.ดร. เทียนธรรม นั่งละเลียดเบียร์ในเงามืด เขามองเสาเหล็กพร้อมกล้องวงจรปิดใหม่เอี่ยมที่มหาวิทยาลัยเพิ่งติดตั้งริมถนนตรงข้ามประตูบ้านอย่างขุ่นรำคาญใจ

อาจารย์เวรถือไฟฉายป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าบ้านพักอาจารย์รั้วติดกันอยู่สักพัก "อาจารย์ ไหนมานี่ซิ" เขากวักมือเรียก

"ครับอาจารย์ มีอะไรครับ" อาจารย์เวรวิ่งมาหา
"ซักแก้วมั้ย"
"โอย คืนนี้ผมเข้าเวร"
"ไม่เป็นไรน่า แก้วเดียว ยังหนุ่มยังแน่น" อธิการคะยั้นคะยอ
"ไม่ดีกว่า ขอบพระคุณครับ"

"แล้วมาทำไมแถวนี้ ผมออกคำสั่งยกเลิกตรวจตราตอนกลางคืนไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
"อ๋อ พอดีอาจารย์เค้าเพิ่งย้ายมาอยู่วันแรกผมก็เลยมาดูความเรียบร้อยนิดหน่อยครับ"

"เจ้าชู้นะเราเนี่ย ชอบคนไหนบอกมาซิ เอื้อยหรืออ้าย หรือว่าชอบทั้งสองเลย"
"เอื้อยอ้าย ใครครับอาจารย์" อาจารย์เวรขมวดคิ้วสงสัย
"บัวตูมบัวบานไง รักพี่เสียดายน้อง"
"แหะ แหะ ไม่รู้เรื่องครับอาจารย์" อาจารย์เวรเหล่หางตามองขวดเบียร์สองขวดที่พื้นบนโต้ะอีกหนึ่ง ไอ้แก่นี่คงจะมึนเมาได้ที่ "ยังไงผมขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า"

"ก็เพราะไอ้พวกเสือป่าแมวเซามดแดงแฝงพวงมะม่วงอย่างคุณนี่ไงผมถึงไว้ใจไม่ได้เลย คนนี้พ่อแม่เค้าฝากฝังกับผมเองเพราะฉะนั้นคุณอย่ามาทำรุ่มร่ามแถวนี้ เข้าใจมั้ย"
"เอ่อ ผมก็แค่แวะมาให้เบอร์ติดต่อในฐานะอาจารย์เวร เผื่อกลางค่ำกลางคืนมีอะไรฉุกเฉิน นี่ก็จะไปแล้ว"

"ผมถามว่าคุณเข้าใจมั้ย! ผมรู้ทัน อาบน้ำร้อนมาก่อน เพราะฉะนั้นจะไปไหนก็ไปแต่ไม่ต้องมาเกี้ยวผู้สาวแถวนี้"

"โอเค เข้าใจครับ สวัสดีครับอาจารย์" อาจารย์เวรยกมือไหว้สตาร์ทมอเตอร์ไซค์ออกตัวไปอย่างเสียอารมณ์

"ใครคะคุณ แก่จะเกษียณอยู่แล้วทำไมยังชอบสร้างศัตรูเห็นอะไรขวางหูขาวงตาไปหมด แล้วทำไมไม่เปิดไฟอยู่ได้ยังไงมืดๆ" ภรรยาของดร.เทียนธรรม เดินมาเก็บจานกับแกล้ม มองจากชานหน้าบ้านลงไปไม่เห็นใคร

"อย่าเปิดไฟนะ! ใครมาเห็นมันจะไม่ค่อยงาม"
"ก็ย้ายไปกินในบ้านสิคะ มืดๆ แบบนี้เดี๋ยวก็ยุงหาม"
"ผมก็อยู่ของผมแบบนี้แหละ ถ้ามาแล้ววุ่นวายขนาดนี้ผมว่าคุณกลับบ้านไปอยู่กับลูกอย่างเดิมดีกว่า ที่นี่มันบ้านพักราชการจะเอาสะดวกสะบายตามใจไม่ได้หรอก"
"นี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะแค่ถามว่าทำไมไม่เปิดไฟ! เมาแล้วบ้า ไอ้เราก็อุตส่าห์ห่วงว่ามีอายุแล้วอยู่คนเดียวเกิดล้มพับไปจะทำยังไง"
"บทความทางวิชาการอะไรก็ไม่เคยอ่านซักฉบับ! เพราะฉะนั้นอย่ามาคิดแทนผม"

"พูดจาไม่รู้เรื่อง! ประสาท!" เสียงเมียเงียบไปแล้ว ศ.ดร. เทียนธรรม นั่งประจำที่แอบหลังเสาในเงามืด สายตาจับจ้องที่หน้าต่างชั้นสองพลางจิบเบียร์รอเวลา

รูปถ่ายพรีเวดดิ้งและรูปหมู่กับญาติๆ พิธีรดน้ำสังข์ของมิ้นท์กับตั้มใส่กรอบหลุยส์ติดไว้ข้างกันบนผนังดูเด่นเป็นสง่า กระทะไฟฟ้าต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ส้มตำปูปาร้า ข้าวเหนียว ลูกชิ้นทอด ขนมขบเคี้ยว และบรั่นดีไทยสองขวดพร้อมโซดาน้ำแข็ง งานเลี้ยงฉลองแต่งงานย้อนหลังกับกลุ่มเพื่อนสนิทจัดขึ้นง่ายๆ ในห้องที่หอพัก เจ้าภาพจัดงานเป็นการภายในไม่ได้ออกการ์ดเชิญแขกเหรื่อเพื่อนฝูง

เจ้าสาวหมาดๆ รินของเหลวสีน้ำตาลอมแดงใส่แก้วตามด้วยโซดากับน้ำเปล่าคนแก้วด้วยถั่วฝักยาวอย่างช่ำชอง "แฮปปี้แอนนิเวอร์ซารี่เว่ยเพื่อนๆ" มิ้นท์ยื่นแก้วไปในอากาศ

"เบาๆ หน่อยก็ดีนะมึง จะเมาหัวทิ่มหัวตำเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ" กลุ่มเพื่อนเตือนด้วยความเป็นห่วง
"ทำไมวะ นี่กูแต่งงานนะไม่ได้บวชชีทำไมจะเมาไม่ได้"

"แล้วนี่ไอ้ตั้มหายหัวไปไหน"
"แดกเหล้ากับเพื่อนอยู่ห้องข้างบนเนี่ย" มิ้นท์ชี้เพดานห้อง
"ไอ้ห่านี่ก็พอกัน แต่งงานแต่งการแล้วทำไมไม่อยู่ห้องดูแลเมีย"
"มันก็ไปของมันทุกวันเมาแล้วเดี๋ยวแม่งก็ลงมามึงจะไปด่ามันทำไม"
กลุ่มเพื่อนได้ยินแล้วถอนหายใจส่ายหน้า "พวกกูประชุมตกลงกันแล้วยังไงก็จะไม่ยอมให้มึงสองคนเลี้ยงเด็กคนนี้แบบทิ้งๆ ขว้างๆ แน่ ถ้ายังไม่เลิกเหี้ยกูจะแจ้งมูลนิธิปวีณามาจับทั้งผัวทั้งเมียเลยคอยดู"

"เหล้ายาเนี่ยพวกกูขอบิณฑบาตเลยได้มั้ย ไม่อยากให้เด็กออกมาไม่สมประกอบว่ะ ถ้าเลือกได้มันคงอยากไปเกิดกับพ่อแม่ดีๆ"

"เดี๋ยวนะ เด็กเหี้ยอะไรของพวกมึงเนี่ย" สาวมิ้นท์รวบผมขมวดคิ้วสงสัย

"อีจูนมันบอกว่ามึงท้อง"
"นังเฟี้ยตบอก กูไม่ได้บอก" จูนรีบปฏิเสธ
"มึงแหละเสือกมาโบ้ยกูอีก" เฟี้ยตก้มหน้าเล่นโทรศัพท์บ่นพึมพำ

"สรุป.. พวกมึงคิดว่ากูท้อง!" มิ้นท์ถาม

"ไม่ท้องแล้วจะรีบแต่งงานทำเชี่ยอะไรเรียนก็ยังไม่จบ เอากันตั้งแต่ม.ต้นใครๆ เค้าก็รู้เสือกจะมารีบร้อนอะไรตอนนี้" 
"เออ ไม่ท้องแล้วมึงแต่งทำไมวะ"

"กูกับไอ้ตั้มจะทำโอนลีแฟนส์" มิ้นท์ตอบตะกุกตะกัก "จริงๆ ก็ทำสักพักแล้วแหละ แต่แค่เริ่มๆ ยังไม่ค่อยมีคนดู" 
"กูว่าแล้วอีสองตัวนี่ถ้าแม่งสมคบคิดกันทำอะไรนะรับรองไม่มีเรื่องดีๆ ศีลเสมอกัน พิเรนทร์ทั้งคู่"
"แล้วพ่อแม่มึงจะรับได้เหรอเดี๋ยวก็บ้านแตก"
"พ่อกูบอกออกเรือนแล้วก็ดูแลตัวเอง จะขึ้นสวรรค์ลงนรกห่าเหวระยำตำบอนอะไรที่ไหนก็ไป! มึงคิดว่าเค้ารับได้มั้ยล่ะ" มิ้นท์กระดกจนหมดแก้ว

"ช่วงล็อคดาวน์เรียนออนไลน์พวกมึงกลับบ้านกันหมดหอแม่งเงียบอย่างกะตึกร้าง เจ้าของหอลดค่าเช่าอย่างกับให้อยู่ฟรีให้แม่งก็เผ่นกลับบ้านกันหมด กูกับไอ้ตั้มสงสารเค้าก็เลยอยู่ต่อ แม่กูก็หาว่าติดผัวอีก ถ้าไม่กลับบ้านก็จะไม่ส่งเงินให้ใช้" มิ้นท์รินบรั่นดีไทยผสมแก้วใหม่

"แล้วเอาเงินที่ไหนใช้"
"ก็ประหยัด ตั้มแม่งขายมอไซค์ส่วนกูก็ขายแม่งหมดยันยกทรงเกงในอ่ะ ขายในเน็ตราคาดีนะมึงตัวนึงได้ตั้งหกเจ็ดร้อยพวกโรคจิตแม่งซื้อไปดม เจ้าของหอแม่งรู้เสือกเอามาฝากขายอีก เป็นล่ำเป็นสันเลยทีนี้" มิ้นท์คุยอวด
"ก็สอยของเด็กในหอนี่แหละ หน้าตาโคตรโรคจิต" จูนนึกภาพหน้าเจ้าของหอพักหุ่นผอมบางไม้เสียบผี

"แล้วมึงเริ่มโอนลีแฟนส์ยังไง"
"ก็เจ้าของหอนี่แหละชวน แม่งบอกกูหุ่นดีหน้าตาดีทำไมไม่ทำคนอื่นเค้าได้เงินกันเยอะแยะ มันมีกล้องมีคอมพ์ตัดต่อ"
"อีนี่ก็บ้ายอเนาะ"
"อย่างอีจูนนี่แม่งทำไม่ได้นะเว่ย" มื้นท์เหล่เพื่อนสาว
"ทำไมกูทำไม่ได้วะ" จูนถาม
"หุ่นไม่ได้หน้าตาก็ไม่ดีเสือกขี้เมาอีกอีสัส" มิ้นท์หัวเราะร่วนอำเพื่อนสำเร็จ
"เชี่ย..! คนยิ่งเครียดๆ อยู่" จูนงอนหน้าบูด
"เครียดเชี่ยไรวะ อ่ะ แฮปพรี่แอนนิเวอร์ซารี่หน่อยเว้ยเพื่อนๆ" แก้วเหล้าชนกันดังกริ๊กกรั๊ก กลุ่มเพื่อนโล่งใจรู้แล้วว่านังมินท์ไม่ได้ท้อง

"นังจูนมันโดนบีโก้แบน" เฟี้ยตหัวเราะกระเซ้าเพื่อนซี๊
"เล่นเอ็มสิอีห่าไม่โดนแบน"
"แต่ทำโอนลีแฟนส์มึงก็ไม่เห็นจะต้องแต่งงานนี่หว่า" เพื่อนสาวยังสงสัย

"ช่วงนั้นเจ้าของหอแม่งซื้อเหล้าเลี้ยงกล่อมไอ้ตั้มทุกคืน ไม่รู้ยังไงมันคงกลัวกูโดนเจ้าของหอเอามั้งเลยขอแต่งงาน หมาหวงก้าง" มิ้นท์หยิบขนมขบเคี้ยวโยนเข้าปากอย่างอารมณ์ดี 

"เรื่องวุ่นๆ ของวัยรุ่นคู่เทพ อ่ะ ชนหน่อย" เสียงแก้วชนกันดังกริ๊กกรั๊ก

เสียงสวิทช์ไฟดังแกร๊กเผยทั้งห้องบนชั้นสองขนาดราวสี่คูณสี่เมตร เตียงสามจุดห้าฟุตพร้อมโต้ะและตู้เสื้อผ้าแบบเดียวกันสองชุดวางคนละมุมห้อง

"คราวที่แล้วที่มาดูบ้านพี่ล็อคห้องไว้เลยยังไม่เห็น เป็นไง พออยู่ได้มั้ย แบ่งกันคนละครึ่งห้องกับพี่"
"อยู่ได้ค่ะ" อาจารย์สาวรุ่นน้องยิ้มตอบมองไปทั่วห้องพลางวางกระเป๋าเป้สะพายหลังใบใหญ่ลงบนเตียง

"น้องเกรซคนที่ไหนจ๊ะ พี่บุ้งคนขอนแก่นแต่ว่าเรียนจบกรุงเทพนะ"
"คนกรุงเทพค่ะ เกรซเรียนจบจากอังกฤษ"
"หืม.. แล้วมาทำไมแถวนี้ล่ะจ๊ะกันดาลจะตายไปหน้าตาก็ดี๊ดีน่าจะหางานกรุงเทพ"
"ตอนแรกว่าจะเรียนต่อเลยค่ะ แต่คุณพ่ออยากให้ลองทำงานหาประสบการณ์โพรไฟล์ด้านงานการศึกษาซักปีสองปี ลองเสริชดูเห็นกำลังประกาศรับอาจารย์ก็เลยลองสมัคร แต่ที่นี่อากาศดีนะคะมาถึงก็รักเลย"
"ดีอะไรฝุ่นเยอะจะตาย แล้วนี่เคยเจอกับนักศึกษารึยังคะ"
"เคยสอนออนไลน์นิดหน่อยค่ะ นักศึกษาน่ารักตั้งใจเรียนมากแต่ยังไม่เคยเจอกันจริงๆ"
"อาจารย์สวยน่ะสิถึงได้ตั้งใจเรียน พูดถึงเรียนออนไลน์แล้วเหนื่อยเลย นักศึกษาก็เหนื่อย ในความรูสึกพี่เหมือนโยนเวลาทิ้งไปเป็นปีๆ"
"ค่ะ พ่อเกรซบอกว่าหลังโควิดสิ่งที่เราฝันวาดฝันว่าอนาคตจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้จะไม่เหมือนเดิมอักต่อไป อยากทำอะไรถ้าคิดแล้วว่าดีให้รีบทำ"
"แหมฟังพูดเข้า อย่างกับโลกจะแตก แต่อยู่กับน้องเกรซนี่ก็ดีนะยังได้คุยอะไรกันที่มันสร้างสรรค์บ้าง อยู่กับพี่โสพิศคุยแต่เรื่องหวยเรื่องคำชะโนด อะไรนักหนาก็ไม่รู้"
"ความจริงอาจารย์โสพิศไม่น่าลำบากต้องย้ายออกเลยนะคะ ให้เกรซอยู่บ้านหลังไหนก็ได้"
"โอ้ยไม่ได้หรอกค่ะด็อกเตอร์ท่านหวงน้องเกรซมากถึงขนาดต้องให้มาอยู่บ้านติดกันแบบนี้"

"แล้วท่านอธิการหวงพี่บุ้งด้วยรึเปล่าคะ ถึงให้อยู่บ้านหลังนี้" เกรซแกล้งแซวสาวรุ่นพี่
"เอาจริงๆ นะคนอยู่บ้านนี้หน้าตาดีทุกคน พี่โสพิศก็สวย ดูสิ" พี่บุ้งหัวเราะร่วน "เสียอย่างเดียวห้องน้ำมันต้องลงไปชั้นล่าง ถึงจะเก่าหน่อยแต่รับรองว่าดูแลขัดล้างอย่างดีไม่มีลื่น ผ้าปูที่นอนนี่พี่ก็ปูให้ใหม่"
"ขอบคุณค่ะ" อาจารย์สาวรุ่นน้องยกมือไหว้

"เกรซจะอาบน้ำก่อนมั้ย ปกติพี่จะปิดไฟนอนเกือบๆ ห้าทุ่มรอผมแห้งพอดี"
"พี่บุ้งอาบก่อนเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเกรซว่าจะโทรคุยกับพ่อแป๊ปนึง"
"ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นนะ คนกรุงเทพอาบน้ำเย็นๆ เป็นรึเปล่า" พี่บุ้งแซว

เกรซก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ชำเลืองมองอาจารย์สาวรุ่นพี่ถอดเสื้อผ้าผลัดผ้าถุงเตรียมตัวอาบน้ำ "เอ่อ ไม่ปิดม่านหน่อยเหรอคะ เปิดโล่งจัง"
"หืม ม่านเหรอ อื้ม ปิดสิ" พี่บุ้งเพยิดหน้า "แต่ปกติพี่จะเปิดไว้นะเห็นอะไรเขียวๆ โล่งๆ มันสบายตาดี มีมุ้งลวดไม่ต้องกลัวยุงเข้า"

"ทางนั้นบ้านท่านอธิการบดีใช่มั้ย"
"อื้ม ใช่ ท่านใจดีไม่มีอะไรหรอก จริงๆ มีบ้านส่วนตัวอยู่ในเมืองนะแต่ท่านสมถะเลยอยู่บ้านพักของมหาลัย ปีหน้าก็จะเกษียณแล้ว"
"เห็นเหมือนเงาใครดำๆ ค่ะ"
"หืม ไม่มั้ง คงปิดไฟนอนแล้วแหละท่านตื่นเช้าจะตาย" พี่บุ้งเอียงคอเพ่งไปทางชานบ้านเรือนปั้นหยายกพื้นใต้ถุน

"ไม่เห็นมีใคร"
"เกรซกลัวผีอ่ะค่ะ กลัวแบบเข้าเส้น เห็นใบไม้ต้นไม้ตอนมืดๆ แล้วใจไม่ค่อยดี"

"แถวนี้เค้าว่ากันว่าเคยเป็นโรงพยาบาลในค่ายทหารของพวกกองทัพญี่ปุ่นสมัยสงครามโลก" พี่บุ้งยืนกอดกระโจมอกนึกสนุกที่ได้รู้ว่าอาจารย์น้องใหม่กลัวผี "พื้นที่มหาวิทยาลัยก็แบบนี้แหละ จะหาที่ว่างๆ ได้จากไหน ถ้าไม่วัดก็โรงพยาบาลเก่า"

"แล้วมีอะไรรึเปล่าคะ พี่บุ้งเคยเจออะไรมั้ย" อาจารย์สาวตาโตวางโทรศัพท์

"ก็มีบ้าง เคยได้ยินเสียงเหมือนใครลากอะไรดังแกรกๆ กลางดึก แต่พี่ก็นอนหลับนะไม่อยากสนใจ อยู่กันคนละโลก"
"งั้นปิดผ้าม่านดีกว่าค่ะ" พลันเสียงละอองน้ำกระทบหลังคาสังกะสีเสียงดังจนสะดุ้ง "ฝนตก!"

"อ๋อ ไม่หรอก เสียงสปริงเกอร์รดน้ำต้นไม้น่ะน้ำมันกระเด็นมาโดนหลังคา"
"รดน้ำต้นไม้ตอนสามทุ่มกว่าเนี่ยนะ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปอาบน้ำก่อน ดึกกว่านี้เดี๋ยวจะหนาว" พี่บุ้งเปิดประตูห้องเดินลงบันไดไม้เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

แสงไฟสีขาวสว่างวาบเล็ดรอดจากช่องว่างใต้หลังคา ศาสตราจารย์ดอกเตอร์อธิการบดีวัยเกษียณเปลือยท่อนบนนุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียวแทรกตัวผ่านมุดผ่านรั้วต้นชบาแซมต้นหมากเข้าบริเวณบ้านพักอาจารย์สาว เสียงปรอยน้ำจากสปริงเกอร์ช่วยให้เขาก้าวขาได้อย่างสะดวก ทรุดตัวลงแนบหน้ากับผนังไม้ที่เก่ารูเดิม

อาจารย์สาววัยยี่สิบปลายเดินถือชุดชั้นในกับผ้าขนหนูอยู่ในห้องน้ำ ผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ใช่อาจารย์สาวหน้าใหม่ อาจารย์บุ้งปลดผ้าถุงแขวนไว้ที่ราวข้างผนังตามด้วยเสื้อชั้นในกางเกงในเผยหน้าอกหน้าใจเนื้อนมขาวอมชมพูเลือดฝาดขนาดเต็มฝ่ามือล้นๆ หน้าท้องขาวเนียนสะโพกผายแก้มก้นกลมกลึงโคกสามเหลี่ยมโหนกนูนไรขนฟูดกดำครึ้ม ยืนเช็ดหน้าที่หน้ากระจกแล้วเดินมาอาบน้ำฝักบัว ถึงจะคุ้นเคยตาเพราะแอบดูเกือบทุกวันอยู่แล้วแต่เนื้อตัวก็ยังเกร็งสั่นด้วยความตื่นเต้น อาจารย์สาวลูบไล้พรายฟองนุ่มเนียนไปทั่วร่างกาย ได้กลิ่นหอมสบู่จากโคกสวยดกดำ

สปริงเกอร์รดน้ำหยุดไปแล้ว แต่ดอกเตอร์เทียนธรรมยังซุ่มต่อไปในความมืดกระหยิ่มยิ้มย่องรอคอยเหยื่อ

ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดลงกลอนประตู มองซ้ายมองขวาหน้าหลังแนบสายตาไปที่รอยแยกที่มีแสงไฟลอดออกมา ภาพอาจารย์สาววัยละอ่อนกำลังเปลื้องเสื้อผ้าออกจากเนื้อตัวทีละชิ้น เนินอกเป็นกะเปาะภายใต้เสื้อชั้นในสีขาวหน้าท้องขาวเรียบเนียนสะดือสวยสมวัยน่าทนุถนอม เธอเลื่อนมือลงไปปลดตะขอกระโปรงปล่อยมันลงไปกองที่พื้นตามด้วยกางเกงซับในสีดำ ปลดตะขอเสื้อชั้นในตัวน้อยเนินเนื้อสองเต้าสาวขาวเนียนปลายถันสีน้ำตาลตั้งชูชันเต่งตึง ค่อยๆ เลื่อนมือลงมาที่เอวเกี่ยวขอบกางเกงในสีขาวรูดลงไปกองที่ข้อเท้า เรือนร่างแรกสาวรุ่นเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์ปกปิด เนื้อเนินอวบสองกลีบอูมแน่นสนิทไรขนปกคลุมบางๆ อยากจะพังผนังห้องน้ำเข้าไปทั้งดูดทั้งเลียจับเย็ดให้มันได้เสียกันไปท่านอธิการปาดน้ำลาย

อาจารย์เกรซยืนนิ่งฟังเสียงดังแกรกๆ จากด้านหลังห้องน้ำ คิดถึงเรื่องผีทหารญี่ปุ่นที่พี่บุ้งเล่าแล้วเปิดฝักบัวเดินผ่านน้ำฟอกสบู่อย่างรวดเร็วจนเสร็จกิจเช็ดตัวพันผ้าขนหนูรีบออกจากห้องน้ำ

อาจารย์เวรเดินตรวจตรารอบเที่ยงคืนจนถึงป้อมพนักงานรักษาความปลอดภัย ออกปากขอดูภาพจากกล้องวงจรปิด

"เมื่อกี๊วิทยุแจ้งว่ามีวัยรุ่นตีกันหน้าประตูมหาลัย ขอดูภาพหน่อยสิ"
"ดูไม่ได้ครับ ไม่มีภาพ" รปภ.บอกหน้าซื่อ
"ไม่มี หมายความว่าไง กล้องเพิ่งติดใหม่ไม่มีภาพได้ไง" อาจารย์เวรสงสัย

"ท่านอธิการเพิ่งโทรมาบอกให้ลบไฟล์ในกล้องทั้งหมด เมื่อตะกี๊นี้เองครับ" รปภ.วัยกลางคนรายงาน

"อะไรนะ ท่านโทรมาบอกเองจริงๆ เหรอ"
"ครับ ผมจำเสียงได้"   
"แล้วบอกมั้ยว่าลบทำไม"
"ท่านกลัวฮาร์ดดิสก์เต็มครับ ผมอธิบายแล้วว่ามันเก็บได้เป็นเดือนแต่ท่านก็ยืนยันว่าให้ลบทันที"

"อะไรวะ แล้วแบบนี้จะบอกตำรวจยังไง" อาจารย์เวรอารมณ์เสีย
"บอกว่ากล้องเสียครับ จบๆ" รปภ.ยิ้มแห้ง




 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[apinyaporn]

ขอบคุณที่ติดตามครับ

[apinyaporn]

ขอบคุณที่ติดตามครับ

[sammyadong]

ท่านอธิการสุดหื่นจริงๆ

[Au Nanma]

เรื่องนี้มีทั้งโชว์แบบตั้งใจและไม่ตั้งใจ

[mawinxxx104]

ท่านอธิการ เป็นพวกถ้ำมอง ใครจะเหยื่อ

[jaja]

มหาลัยนี้จะมีคนดีๆไหมลัยหายากจริงๆ

[biggiggog]

เสือเฒ่าเริ่มออกลายแล้ว
ขอบคุณครับ

[Bluemuffer]

เอาซะเหนภาพเลย

[I2ta3ta3]

อธิการบดีเริ่มแสดงความหื่นออกมาแล้วสินะ

[dwarf]

ขอบคุณ​ครับ.. อธิการ.. ออกอาการหวงก้างอาจารย์​ใหม่เสียแล้ว

[hunterkung]

อธิการจองไว้เองหรือเปล่า

[Oceankings1234]

ท่านอธิการ คงต้องหาทางจัดหนักแน่นอน

[pui10000]

วางแผนตั่งแต่วันแรก

[Azzuriaz]

อธิการร้ายจริงๆ