รอยทรงจำ ตอน Project Mint ep18.3 ตอนจบของซีซั่น 1

[midobun001]

ขอโทษที่ห่างหายไปนะครับ อาจเพราะงานที่ยุ่งจนรัดตัว กับ พล๊อตเนื้อเรื่องภาคต่อที่ไม่ถูกใจซะที จนถึงตอนนี้ เลยคิดว่า ยังไงก็คงต้องลงๆ ไปก่อน แล้วค่อยแก้กัน ทีหลัง เพราะช่วงหลังจากนี้ จะเป็นเรื่องของการแก้แค้นเอาคืนกันซะส่วนใหญ่ ตัวละครและ บทจะยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย การเชื่อมโยงหลายเรื่อง มารวมอยู่ในเรื่องเดียวกัน มันก็จะประมาณนี้ละครับ ถึงตรงนี้ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ ตอนนี้จะไม่ปิดคอมเม้นนะครับ เม้นไม่เม้นก็ได้ตามสะดวก

บทที่ 18.3

[/b]

เรื่องของโดมิโน่ที่พังครืน (จบซีซั่น)

[/b]

กาญยืนอยู่ตรงหน้าห้องพักคนไข้ของชัชนึกสองจิตสองใจว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ ทันทีที่รู้ข่าวและออกจากค่ายก็ตรงมาที่นี่  ภายในห้องมองเห็นเขาอยู่ในสภาพมีผ้าพันแผลมัดเต็มตัว รอยแผลฟกช้ำเต็มหน้าหมดเค้าความหล่อ ถ้าชื่อหน้าห้องไม่ระบุก็ไม่อยากเชื่อว่าคนที่อยู่บนเตียงจะเป็นชัช กาญรู้ดีว่าเธอคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ความอิจฉาของเธอทำให้เขามีสภาพนี้ เธอได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าจะทำยังไงต่อไปดี

"ไม่เข้าไปเยี่ยมหรอหนู ทำไมถึงมายืนอยู่ข้างนอกแบบนี้ ชัชคงไม่รู้หรอกว่าหนูมา" ศักดิ์พูดขึ้น ในแวปแรกเขาคิดว่าหญิงสาวคนนี้เป็นมิ้นจนกระทั่งเธอหันหน้ามาก็รู้ว่าไม่ใช่

"สวัสดีค่ะ" กาญรีบยกมือไหว้

"พ่อก็นึกว่ามิ้นมาซะอีก กำลังคิดถึงอยู่เชียว" เขาพูดยิ้มๆ เปิดประตูพาเธอเข้าไป สาวน้อยเดินตามเข้าห้อง หยุดยืนอยู่ข้างเตียงขณะที่ศักดิ์ยกเก้าอี้มาให้เธอหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ นอกจากผ้าพันแผลที่มองเห็นไกลๆ เมื่อดูใกล้ๆ แขนกับขาเขายังมีเฝือกสวมอยู่ สภาพอ่อนล้าอิดโรยของเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวต้นเรื่องอย่างเธอกำลังนั่งอยู่ข้างๆ

"ดูมันสิ ช่วยเพื่อนรับบทพระเอก ไอ้ลูกหมาเอ้ยทำเกินตัวไปหรือเปล่า ถ้าตายขึ้นมากูก็อยู่คนเดียวนะสิ" เขาพูดแล้วอมยิ้ม ไม่ได้มีท่าทางเสียใจหรือเสียดายอะไร บางทีคนพูดคงไม่ได้เสียใจจริงๆ แต่อาจเสียใจมากกว่าถ้าลูกชายไม่ลุกขึ้นสู้

"ใช่ค่ะ เขาเป็นพระเอก" กาญร้องไห้ออกมาในที่สุด เธอฟุบหน้าลงกับเตียง น้ำตาของเธอชวนให้พิศวงความสัมพันธ์ระหว่างสาวคนนี้กับมิ้นและลูกชายเขาคืออะไรกันแน่

"หนูเป็นอะไรกับเจ้าชัชหน่ะ"

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" เธอกลั้นเสียงสะอื้นตอบ

"ไม่ได้เป็น" ไม่ทันจะพูดอะไรต่อเธอก็ลุกพรวดขึ้น

"พ่อคะ ฝากบอกชัชด้วยนะคะถ้าเขาฟื้นขึ้นมา บอกว่าหนูมาเยี่ยมและบอกด้วยว่า หนูขอโทษเขาจริงๆ ขอโทษทุกอย่างเป็นความผิดหนูเอง หนูจะไม่ขอให้เขาให้อภัยหนู แต่ขอแค่เขาสบายดีเพียงแค่นั้นก็พอ หนูคงดูแลชัชไม่ได้รบกวนคุณพ่อด้วยนะคะ" เธอปาดน้ำตาตรงแก้มตอบเสียงเครือ

"พ่อก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องที่พ่อรู้ดีคือ ชัชไม่ใช่คนที่โกรธใครนานๆ มันเป็นคนมีเหตุผลมากพอ ถ้าหนูขอโทษมันจากใจจริงๆ พ่ออยากให้หนูกลับมาเยี่ยมมันบ่อยๆ พ่อจดรายการของที่มันชอบกินให้ได้นะถ้าหนูอยากได้ และพ่อเชื่อว่ามันจะให้อภัยหนูแน่นอน" คำปลอบโยนของเขาทำให้เธอสะอื้นหนักกว่าเก่า ศักดิ์รีบเดินเข้าไปกอดเธอไว้ มองดูสภาพของลูกชาย เขาไม่แน่ใจแล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ค่ายเป็นเรื่องจริงตามที่ตำรวจเล่าให้ฟัง...หรือเปล่า

---------------------------------------------------------------------------------

บนเตียงมิ้นกำลังนั่งมองเก่งที่เล่นเกมในคอมอย่างหน้าดำคร่ำเครียด คำพูดที่ไม่เคยลอยหลุดออกไปจากหัวเลยตั้งแต่คืนนั้นคือคำที่เธอบอกเลิกกับชัช ความรู้สึกร้าวรานในอกมันแจ่มชัดว่าเธอเผลอใจรักชัชไปจริงๆ เธอลืมเก่ง และเลือกเขาไปโดยไม่รู้ตัว เพราะหลายอย่างที่คล้ายกัน เราต่างบกพร่องด้วยกันทั้งคู่ แต่เพราะเราบกพร่องเราเลยเติมเต็มกันและกันอย่างนั้นไม่ใช่หรือ ทำไมถึงต้องมีอุปสรรคบ้าบอพวกนั้นจนทำให้เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ แม้ว่าตอนนี้อยากเจอหน้าชัชมากแค่ไหนแต่ก็ไม่มีวันทำแบบนั้นได้อีก มันไม่มีทางเลยที่เธอจะกลับไปที่มหาลัยแล้วสู้หน้าเขาได้

มิ้นสะอึกสะอื้นขึ้นมา เธอนั่งกอดเข่าเหมือนหวาดกลัวหลายสิ่งรอบตัว เสียงครางอย่างร้าวราน ทำให้เก่งผละจากเกมตรงหน้า และทันทีที่เห็นมิ้นร้องไห้ก็รีบเข้ามากอดมิ้นเอาไว้

"มิ้นร้องไห้ทำไม มีอะไร เป็นอะไรไหนบอกเก่งสิ" ยิ่งถามเธอก็ยิ่งร้อง ยิ่งกอดเธอก็ยิ่งร้อง ร้องไห้ออกมาจนควบคุมไม่ได้

"มิ้นตั้งสติ เก่งอยู่กับมิ้นนะ อยู่ตรงนี้ตลอด มีอะไรบอกกันสิ" เขากอดเธอแน่น แน่นกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยกอดมา มิ้นกอดเขากลับ จริงอย่างที่เก่งพูด เก่งอยู่ข้างเธอเป็นคนเดียวและคนสุดท้าย อยู่ตรงนี้ตลอดแต่ทำไมเธอกลับไม่เคยคิดถึง

"เก่ง มิ้นกลัวเสียเก่งไปอีกคน" มิ้นตอบเสียงเครือ

"มิ้น มิ้นคิดถึงเรื่องป้าหรอ พรุ่งนี้เก่งพาไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลได้นะ ป้าน่าจะพักฟื้นอยู่ไม่ใช่หรอ หรือลุงโทรมาบอกข่าวไม่ดี ไหนบอกเก่งสิ"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฮือๆ" ร่างเธอสั่นระริก เก่งไม่เคยเห็นสภาพของมิ้นแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดูหวาดกลัวซะทุกอย่าง ความมั่นอกมั่นใจหายไปหมด

"ถ้ามิ้นอยากบอกเก่งเมื่อไหร่ก็บอกนะ เก่งจะรอ"

"อือ ฮือๆ" ในเวลานี้นอกจากอ้อมกอดแล้วก็ไม่มีสิ่งใดจะเยียวยาเธอได้อีก

วันรุ่งขึ้นเก่งพามิ้นไปที่โรงพยาบาล อาการของป้าหลังจากผ่าตัดเสร็จแต่ก็ยังพักรักษาตัวอยู่ในห้อง ไอซียู ทั้งคู่มองผ่านเข้าไปในห้อง ลุงบอกกับเธอว่าป้าสั่งไม่ให้บอกเรื่องนี้กับมิ้นเพราะกลัวเธอจะกังวลแล้วไม่สนุกกับการออกค่าย หลังจากที่ผ่าตัดเสร็จได้ไม่ทันข้ามวันอาการแทรกซ้อนก็โผล่ขึ้นมาเหมือนลำไส้จะติดเชื้อแม้จะผ่าเอามะเร็งออกไปแล้ว หมอบอกว่าอาการของป้าตอนนี้น้อยกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่จะกลับไปใช้ชีวิตได้ตามปกติ

เธอไม่ได้ร้องไห้แต่มองไปบนเตียงปลอดเชื้อที่ป้านอนอยู่ จ้องอยู่เช่นนั้นไม่คาดสายตาไปแม้เสี้ยววินาที ภาพต่อล้อต่อเถียงของเธอกับป้าผุดขึ้นมาในหัวมากมาย ภาพเธอแอบขโมยกอด อ้อนขอเงิน หัดทำอาหารแต่โดนด่า รสชาติไม่ได้เรื่องแต่ป้าก็ชิมและด่าเธอซ้ำอีก หัวเราะไปด้วยกัน นั่งดูละครและด่าตัวร้ายไปพร้อมกัน เหมือนมีร้อยล้านคำที่จะพูดอะไรแต่มันก็คงไม่มีทางส่งไปถึงป้าได้ในตอนนี้

"มิ้น...ลุงเรียก" เก่งจับไหล่เธอจนสะดุ้งออกจากห้วงความคิด ลุงยืนมองมิ้นด้วยสายตาเวทนา

"คะ"

"พรุ่งนี้ มาเฝ้าป้าแทนลุงที ลุงจะได้กลับพักบ้าง คืนนี้หนูจะกลับไปนอนไหน บ้านสวนคนเดียวหรือนอนบ้านลุง"

"ไม่ค่ะ หนูขออยู่บ้านแฟนก่อน ไปเอาของที่บ้านในสวน แล้วรืนนี้หนูถึงจะไปค้างบ้านลุง"

"อืมได้ คงพอดีกัน ตอนเช้าๆ ยังไงลุงก็คงมาดูป้า เย็นๆ เค้าไม่ให้เฝ้าก็ค่อยกลับไปนอนบ้าน ลุงจะได้วางใจฝากร้านไว้ตอนกลางวัน แค่ไอ้อาร์มคนเดียวลุงไม่สบายใจ"

"เข้าใจแล้วค่ะ หนูจะรีบจัดการธุระให้เสร็จแล้วรีบไป" หลังจากได้ข้อตกลงจนพอใจลุงก็เป็นฝ่ายกลับบ้านไปก่อน เก่งก็ถือโอกาสเข้ามาประคองกอดเอวมิ้นไว้แน่น

"อุ๊ย...เก่งต่อหน้าป้านะ" มิ้นปรายตาเหล่ใส่

"ป้าจะได้รู้ไงว่าเก่งรักมิ้นจริง"

"แต่นี่มันโรงพยาบาล น่าเกลียด" เธอรีบดิ้นตัวออก อมยิ้มขึ้นเล็กน้อยเพราะความเล่นไม่รู้กาละเทสะ เก่งทำสำเร็จเขาทำรอยยิ้มที่เลือนหายไปกลับมาได้ครู่หนึ่ง

"อยากให้อยู่ด้วยตอนไหน นานแค่ไหนก็บอกนะ เก่งจะอยู่ตรงนี้ ข้างๆ มิ้นนี่แหละ จนกว่ามิ้นจะสบายใจ"

"โรงพยาบาลนี่หรอ ตาบ้า"

"ไม่ได้หมายความอย่างนั้น โห่มิ้นอ่ะ อุส่าทำเท่นะ ให้เก่งเท่บ้างเถอะ งอนแล้วนะ"

"โดนเบรคหัวทิ่มแล้วมางอนอะไรกันละ อิอิ" มิ้นชิงเดินหนีไปก่อน เก่งรีบยกมือไหว้ป้าที่นอนอยู่ในห้องแล้วรีบเดินหนี มิ้นรีบตามไป

-------------------------------------------------------------------------

จ๋ากำลังอาบน้ำเธอค่อยๆ ละเลียดฟองน้ำถูไปบนผิวขาวละเอียดอย่างอ่อนโยน นึกถึงค่ำคืนชวนฝันที่เขาคนรักปรนเปรอให้แสนสุขสม เธอดูเรือนร่างตัวเองในกระจก ความสวยสะพรั่งเรือนร่างนี้คือสิ่งที่เขาหลงรัก เขารักเธอที่เป็นเธอไม่ใช่แค่ความสวย แม้ใบหน้านี้จะมีถึงสองคนก็ตามแต่เขาก็หลงเพียงคนเดียว

เรื่องราวแสนเจ็บช้ำที่ถูกสาดเลือดกลางงานประกวดต้องอับอายขายขี้หน้า ความแค้นที่ถูกเพื่อนหักหลัง เธอไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ใครทำอะไรไว้คนนั้นมันต้องรับกรรมในสักวัน เธอทำดีกับทุกคนแต่ไม่มีใครเห็นคุณค่าพวกนั้น เธอจะไปสนใจอะไรอย่างน้อยก็มีแค่เพียงเขา เขาเท่านั้นที่เห็นคุณค่าของเธอ

หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอนั่งลงเช็ดผมตรงหน้ากระจก ในห้องไม่มีเงาของส้มอยู่ตรงไหนเลยทั้งที่ปกติก็ควรจะอยู่ด้วยกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้ส้มจะยังแอบรักเขาอยู่หรือเปล่า แต่สักวันเธอก็ต้องรู้ จ๋าคิดว่าจะบอกส้มด้วยตัวเองเมื่อพร้อม ถึงแม้คนที่เลิฟเลือกจะไม่ใช่ส้มแต่การพูดความจริงก็เป็นเพียงหนทางเดียว ที่ความสัมพันธ์นี้จะดำเนินไปบนความถูกต้อง

ตั้งแต่ส้มกลับมาถึงบ้านเธอก็รินไวน์ในตู้ออกมารินดื่มอย่างหนัก คำพูดแสนเจ็บช้ำของเลิฟขยี้ลงไปจนกลางใจ ใครจะไปอยู่ห้องเดียวกับคนที่แย่งของรักของเธอได้กัน เสียงแว่วดังของรถยนต์จออยู่หน้าบ้าน ส้มเดินโซเซออกไปพิงประตูมอง

"พี่เลิฟ" เธอรีบวิ่งไปที่ประตู คนที่เดินลงจากรถคือชายร่างสูงในชุดสูทเรียบร้อย เขาเดินอ้อมตัวรถไปเปิดประตูให้คนนั่งลง หญิงสาวที่นั่งมาด้วยหย่อนขาลงกับพื้นแล้วยันตัวขึ้นโดยมีชายคนนั้นประคอง ก่อนจะมายืนมองประตูคฤหาส์อย่างผ่างเผย

"พ่อ" น้ำเสียงส้มเปลี่ยนไปทันตา รีบซุกแก้วไวน์เก็บเอาไว้ด้านหลัง

เขาเดินขึ้นบันไดมาอย่างช้าๆ สายตามองทอดมาที่ส้ม ยิ้มร่างอย่างเป็นมิตรแล้วเดินผ่านไปนั่งที่โซฟากลางบ้าน ส้มเดินเข้าไปหาแล้วหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟา ผู้หญิงคนนั้นเดินลงมานั่งข้างๆ เขา

"กลับจากค่ายแล้วหรอ สนุกไหม" เขาถามต่อ

"สนุกแต่ไม่ดี พี่เลิฟไม่ตามใจหนู"

"ช่างเรื่องนั้นเถอะ แกมันไม่มีความสามารถเอง ชั้นจ่ายเงินให้มันไปตั้งครึ่ง มันทำหน้าดีใจกระโดดโลดเต้นออกจากห้อง แต่แกกลับบอกว่าไม่ดี แล้วยัยจ๋าละ"

"ไปถามมันเองสิพ่อ มันแย่งพี่เลิฟไปจากหนู"

"ฮ่าๆ จ๋านี่มันเงียบๆ แต่ร้าย ถ้าได้ลูกชายอสังหา โปรเจ็คการลงทุนพ่อคงเป็นไปได้ง่ายขึ้น ถ้างั้นแกก็ตัดใจจากเลิฟซะ อีกคนที่แกต้องจับตาดูคือลูกชายส.ส."

"ใครอ่ะ"

"ชื่อ...บิว..ละมั้ง" เขาย้ำ

"ลูกส.ส."

"ใช่ ตัดใจจากไอ้เลิฟซะปล่อยให้พี่แกไป แล้วจัดการไอ้บิวให้ได้ จับให้อยู่ ถ้าแกพี่น้องร่วมมือกัน จะมีทั้งเงิน มีทั้งอำนาจ"

"แต่พ่อ ที่งานประกวดมันมีเรื่อง....."

"เรื่องเล็กๆ แค่ในรั้วมหาลัยไม่จำเป็นต้องมารายงานหรอก ใช้สมองให้มันคุ้มกับเงินที่ส่งเรียนหน่อยสิ"

"พ่อ พูดแบบนี้ได้ไงหนูก็ทำของหนูเต็มที่แล้วนะ"

"ถ้ามันเต็มที่ป่านนี้ พ่อคงได้ลูกเขยไปแล้ว ไม่ถึงกับต้องเอาเงินไปลงกับค่ากิจกรรมพรรณนี้หรอก" เขาผายมือให้ผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวลูก ส้มได้แต่นั่งกัดฟันกรอด ถึงพ่อจะเป็นอธิการบดีมหาลัย แต่กลับมองเธอเป็นเพียงผลประโยชน์ในชีวิตเท่านั้น ไม่เคยคิดสักนิดว่าจะรู้สึกยังไง พ่อก็เป็นอีกคนที่รักแต่เงินในกระเป๋าไม่เคยรักเธอ

-------------------------------------------------------------------------

ที่คอนโดเลิฟกำลังดื่มเหล้าอยู่คนเดียว หลังพิงเตียงมองทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างห้อง ในหัวคิดวนอยู่แต่เรื่องที่โฟกัสบอกเลิก เจ็บในอกเล็กน้อยแต่ที่หนักกว่ากลับเป็นความรู้สึกว่างโหวงเดียวดาย เหมือนสูญเสียช่วงเวลาพิเศษทั้งชีวิตไป

เสียงประตูเคาะดังลั่น ราวสามสี่ครั้งจนเขาต้องลุกไปเปิด คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับเป็นคนที่เขาไม่เคยคาดคิด สาวสวยคนที่เขาเกือบได้ลิ้มลองตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

"พี่เลิฟ หนูซื้อซูซิร้านอร่อย มาฝาก" พิงค์พูดยิ้มๆ

"มาได้ไงเนีย" เขาถามกลับมองซ้ายมองขวา แทบไม่อยากเชื่อเพราะเขาไม่เคยบอกใครว่าอยู่ห้องนี้ จะมีคนที่รู้ที่อยู่เขาก็แค่พวกเพื่อนกับสาวที่เขาพามานอนที่นี่เท่านั้น

"อิอิ หนูอยู่คอนโดนี้ ทำไมหนูจะไม่รู้พี่อยู่ห้องไหน ห้องหนูอยู่ชั้น 14 พี่อยู่ชั้น 8" พิงค์พูดเรื่อยๆ ส่งถุงซูซิให้เขา แต่เลิฟรีบถือโอกาสจับมือเธอแล้วดึงเข้าห้อง สาวน้อยตัวสูงอมยิ้มชอบใจ

"ดื่มหรือคะ คนเดียวด้วย ทำตัวยังกับอกหักแนะ" พิงค์พูดยิ้มๆ แล้วรีบเดินเข้าไปแกะซูชิบนโต๊ะจัดให้พร้อมทาน เลิฟกระดกเหล้าในแก้วจนหมดแล้ววางลงบนโต๊ะ เดินมาจูงมือพิงค์ลุกขึ้นไป ก่อนที่เขาจะนั่งลงตรงปลายเตียง

"รู้ดีจังเลย ว่าพี่คิดอะไร เหมือนหัวใจดวงนึงของพี่มันพึ่งจะแตกไป พิงค์ช่วยพี่ได้ไหมละ" เขาถามมองหน้าเธอแล้วมองเป้าตัวเอง ตอนนี้เขามีอารมณ์สุดๆ มันแข็งเด่ตั้งลำเต็มกางเกงเพียงแค่เห็นบั้นท้ายเธอ

"อยากให้หนูทำอะไรให้คะ" เธอแกล้งถาม ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเหมือนเป็นคนรับใช้ เลิฟใช้มือลูบไปที่เรือนผมอย่างเอ็นดูสายตาเยิ้มหวานของเขามองเธอไม่ต่างอะไรกับคนรัก

"อยากทำอะไรก็ทำเลยสิ" คำพูดเปิดทางสร้างรอยยิ้มมุมปากให้พิงค์ เธอค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น ตรงมาจับขอบกางเกงเขาแกะรังดุม เลิฟจับชายเสื้อแล้วเลิกผ้าผ่อนช่วยเธอจนร่างเปลือยเปล่าในเวลาไม่กี่วิ ทันทีที่เขาพร้อมเธอก็คว้าจับดุ้นยาวเอาไว้เต็มมือ ใช้มือกระถอกไปมาจนหัวบานหราขยายตัวใหญ่

"พี่เลิฟ ตอนเด็กๆ หนูเคยดูสารคดีเกี่ยวกับงูด้วยนะ" เธอพูดเรื่อยๆ

"งูหรือ"

"ถ้าเป็นงูที่ใช้กำลัง ลำตัวจะใหญ่กว่าส่วนหัว แต่งูที่มีส่วนหัวใหญ่ แบบนี้จะเป็นงูพิษ" คำพูดเธอสร้างความพอใจจนเขายิ้มมุมปาก

"หนูว่า พี่ต้องเป็นงูพิษที่พิษร้ายมากๆ แน่เลย หัวถึงใหญ่ขนาดนี้" พิงก์พูดพลางรูดดุ้นในมือไปมา

"เก่งอีกแล้ว พี่ชักจะแพ้ทางผู้หญิงๆ แบบนี้นะ" เลิฟจับป่ายผมของเธอไพล่ไปด้านหลัง ขยับตัวโน้มลงจูบเธออย่างดูดดื่ม เธอล้วงลิ้นตอบเขาอย่างไม่ขัดเขินก่อนจะผละออกช้าๆ

"วันนั้นหนูเห็นมิ้นทำให้พี่ วันนี้หนูขอลองทำมันบ้างนะคะ" เธอพูดเสียงอ้อน เลิฟแทบไม่รู้เรื่องว่าเธอพูดถึงอะไรพยักหน้ารับแบบส่งๆ รู้ตัวอีกทีเธอก็อ้าปากครอบดุ้นยาวเข้าไปจนเกือบหมดดุ้น

"อ๊า......โอ๊ย.....ซี๊ด....ดูที่หัวควยแรงๆ เลยครับ" เลิฟครางเสียงอ่อน ปลายลิ้นค่อยๆ กวาดลูบลงไปตามเอ็นเนื้อ เส้นเลือดโปร่งนูน ซอกซอนลงไปตามกล้ามเนื้อและร่องคอหยัก ความอุ่นนุ่มนิ่มกำลังลากลูบแผ่วเบา ปลายลิ้นแหย่แยงเข้ามาตรงร่องหัวถอกบานหรา

"โอ๊ย.....ซี๊ด......" เขานิ่วหน้าเกร็ง ยิ่งเมาก็ยิ่งเงี่ยนแค่โดนเลียไปไม่เท่าไรก็แทบจะแตกออกมาอีกให้ได้ทั้งที่ พึ่งน้ำแตกไปเมื่อช่วงบ่ายแท้ๆ

พิงค์ใช้ลิ้นระบายลงไปต่างพู่กัน เธอลากขึ้นลงตวัดรัวระริกบนพวงไข่ ลูกทรงรีขยับไหวเบาๆ กระดอยาวผงกตัวงึกๆ ดิ้นอยู่ในมือ

"อ๊า........ดีจังเลยครับ" เลิฟครางไม่ขาดปาก เขาเอนตัวยันแขนไว้ด้านหลังขยับสะโพกลอยเข้าหาหน้าพิงค์ใกล้ๆ เธอสนุกกับการอ้าปากครอบอมหัวหยักบวมเป่งเข้าไปทั้งหัวแล้วลากลิ้นวนรอบ พร้อมดูสีหน้าเสียวสะท้านของเลิฟ มองดูสภาพอีกฝ่ายที่กำลังขนลุกซู่ไปทั้งตัว

"อ๊า.....อือ......โอ๊ย.....เบาๆ ครับ อย่างเอาฟันไปโดน" เลิฟสะดุ้งเมื่อจู่ๆ เธอก็งับปากลงเบาๆ

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" พิงค์รีบคายควยออกจากปากยิ้มร่า มือเธอยังคงกระถอกกระดอยาวของเลิฟในมือแล้วอ้าปากครอบลงไปอีกรอบ ทำราวกับว่ากำลังดูดกินของหวาน ท่าทางตั้งอกตั้งใจรูดควยเข้าออกจนน้ำลายย้อยเยิ้มเต็มลำยาว

"โอ๊ย.....อ๊า.....เสียว...ควยโคตรเลยครับ....." เลิฟจับหัวเธอลูบเบาๆ บางคราวก็จับกดใส่ดุ้นควยจนได้ยินเสียงสำลัก ปลายลิ้นตวัดไปมาป้อนความเสียวได้อย่างไม่ตกหล่น ความเสียวเร้าอารมณ์ซาบซ่านขึ้น เลิฟขยับสะโพกกระเด้าควยสวนริมฝีปากที่กำลังห่อดูดอย่างอร่อย

"อูย.....อ๊า....ชักว่าวด้วย..." เลิฟเสียวเกินต้าน รีบจับมือพิงค์มากำรอบควยแล้วชักไปมา เธอเร่งจังหวะรัวเร็ว ไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น แต่เหมือนเขากำลังจะหมดความอดทนกับบางอย่าง

ใบหน้าเปื้อนยิ้มมองเลิฟตาไม่กะพริบมองท่าทีสุขสมปนทรมานจากแรงดูบนควย ไม่ทันได้ไต่ถามให้หายสงสัย น้ำรักร้อนก็พุ่งสาดกระจายเข้ามาเต็มปาก เธอเข้าใจตอนนั้นเองเมื่อเขาแผดเสียงร้องครางดังลั่น น้ำควยพุ่งกระฉูดร้อนใส่เข้ามาในคอจนเธอแทบสำลัก เอ็นแข็งดีดกระดกอยู่ในปาก เธอแทบไม่ทันตั้งตัว มันฉีดน้ำออกมาไม่มากแค่เพียงกระตุกสามครั้งได้ แต่ก็เต็มปากเธอจนร้อนฉ่า กลิ่นคาวลอยคลุ้งไปทั่วปาก

ทันทีที่เธอผละหน้าออกด้วยความตกใจ เลิฟรีบชักควยต่ออีกส่วนที่เหลือพุ่งสาดลงไปบนใบหน้าเรียวสวยของพิงค์จนชุ่ม เธอแหกปากร้องลั่น คล้ายกับน้องติ๊กที่สะดุ้งด้วยความตกใจ น้ำกามสาดรดไปทั่วหน้า

พิงค์ตัดสินใจกลืนน้ำควยลงคอทำปากยู่มองเลิฟ เขารีบช้อนแขนเธอขึ้นมาจูบริมฝีปากดูดปากเธอจนเธอยอมอ้าปากให้เขาดูดลิ้นต่อ ก่อนจะเรียนรู้ว่าต้องดูดปากตอบอย่างไรก็เสียวซ่านไปทั้งหว่างขาขนลุกซ่า

"จะแตกก็บอกกันก่อนสิ เลอะหมดเลย" พิงค์ลูบแก้มตัวเองปาดเอาน้ำควยเลิฟแล้วดูดลงคอ ก่อนจะยิ้มร่า

"ขอโทษครับ มันเสียวจริงๆ" เลิฟใช้มือขยี้หัวอีกฝ่ายก่อนถามต่อ

"กล้ากินน้ำควยพี่ด้วยนะ"

"มันกินไม่ได้หรอคะ"

"อ๋อไม่หรอก กินได้" เขารีบแก้ไม่พูดอะไรต่อปล่อยให้สาวไร้เดียงสาเข้าใจแบบเอออ่อไปเองนั่นแหละ

"พี่เลิฟหลอกอะไรหนูหรือเปล่าเนีย" พิงค์ถามดักคอ เธอเริ่มไม่เชื่อว่าน้ำที่พึ่งกลืนไปมันควรแก่การกิน

"หลอกอะไร"

"ไอ้นั่นมันออกมาจากตรงนั้นที่พี่ไว้ฉี่ไม่ใช่หรือคะ แล้วมันจะกินได้หรอ" เธอถามกลับ

"บางคนก็กินครับ บางคนก็ไม่แต่ว่าไม่มีอันตรายหรอก มันออกมาจากพี่ก็เพื่อพิงค์ไงครับ" เขาหย่อนคำหวานใส่ไปหนึ่งหยด หญิงสาวอายจนม้วนไปหนึ่งตลบ เธอลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ ขณะที่เขาลุกขึ้นเดินเปลือยตรงไปที่โต๊ะหยิบซูซิใส่เข้าปากไปสองสามชิ้น มองดูพิงค์กำลังใช้น้ำล้างหน้าล้างตาตัวเอง

เลิฟแกล้งเดินเข้าไปในห้องน้ำดื้อๆ ตรงไปที่โถฉี่แล้วฉี่ลงไป พิงค์หันมองดูกระดอยาวกำลังปล่อยน้ำใสลงไปในโถ เธอขยับมามองใกล้ๆ ใช้มือจับลงไปที่ดุ้นควย ฉี่ที่กำลังพุ่งเป็นอันหยุดชะงัก

"ทำไมหยุดแล้วละคะ" เธอถามต่อ ใบหน้าใสซื่อ เล่นจับแบบนี้ใครจะฉี่ออกกัน แต่ก็สำเร็จเขาแกล้งเธอจนเธอสนใจเขาแล้วจริงๆ

"พิงค์ชอบเล่นไอ้นี่ของพี่หรอ" เลิฟไม่ถามเปล่า เขาขยับไปช้อนตัวเธอมาแนบแล้วเอามือล้วงเข้าใต้กระโปรง เมื่อปลายนิ้วสัมผัสช่วงล่างก็ต้องตะลึงมองเธอพร้อมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

"ออกไปซื้อของแต่ไม่ใส่ชั้นในหรอ"

"ใส่ทำไมคะ แค่ซื้อของเอง" เธอถามกลับ ปลายนิ้วของเลิฟลูบไปบนเนินเนื้อนุ่มไร้ขน พิงค์จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออก โดยมีเลิฟช่วยจัดการอีกแรง กระดอที่พึ่งอ่อนตัวลงกลับมาแข็งขึ้นอีกรอบ ทันทีที่เห็นเนินอูมสีขาวราวหิมะ

เลิฟโผเข้ากอดจูบพิงค์ดันร่างเธอเดินออกจากห้องน้ำ เรื่อยไปจนกระทั่งสะดุดเตียงล้มนอนลง สองขาถูกยกขึ้น เขารีบฝังหน้าลงไปทันที ปลายลิ้นตวัดไปมาอย่างกระหาย ร่องเสียวของหญิงสาวเยิ้มฉ่ำไปด้วยน้ำมากมายนานแล้ว เธอมีอารมณ์พอๆ กับเขานั่นแหละ เพียงไม่นาน เธอก็พร้อมสำหรับขั้นตอนต่อไป เลิฟขยับเอวจ่อลำควยกดหัวบานลงมาตรงรูที่ประกบปิดสนิทเหมือนของเด็กผู้หญิง เขาใช้มือช่วยแหวกรูให้อ้าออก แล้วกดหัวถอกลงไป แต่มันไม่มีท่าทีจะเข้าได้เลย รูนั่นเล็กเกินกว่าที่หัวบานใหญ่จะมุดเข้าไปได้ ยิ่งพยายามดันก็ยิ่งเจ็บ

"เจ็บอ่า.....อ๊าย...พอแล้ว" เธอร้องลั่นขยับตัวดิ้นหนี แต่เลิฟไม่ปล่อยเขาตามมาหาทางดันมันเข้าให้ได้ เธอดิ้นขื่นเขาเกือบยี่สิบนาที พยายามเล้าโลมครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สำเร็จ

"พี่เลิฟพอเถอะ" เธอพูดเสียงเครือน้ำตาเล็ด

"ขออีกทีนะ ถ้าไม่ได้พี่ไม่ทำแล้ว วันนี้พอแค่นี้" เขารับปากแน่นหนัก จับกระดอจ่อตรงปากรูอีกรอบ แต่คราวนี้ใช้มือสองข้างช่วยกันรีดเอาเลือดที่คั่งอยู่บนลำไล่ลงไปจนลำควยหดตัวเล็กลงกว่าปกติ มันดูซีดเซียวจนเกือบขาว เนื้อของมันอ่อนนุ่มลงมากกว่าเดิม เลิฟจับมันค่อยๆ จ่อลงแล้วขยับดันเข้าไปในร่องรูช้าๆ ดันเข้าไปสักพักมันก็มุดเข้าไปได้ทั้งลำโดยที่เธอไม่มีท่าทีเจ็บปวดเท่าไร แต่คนที่กำลังเกร็งสุดๆ กลับเป็นเลิฟที่เกร็งแขนแข็งไปทั้งหมด

"เข้าไปแล้ว" เลิฟพูดเหมือนดีใจ สีหน้าของพิงค์บิดเบี้ยวเธอ รู้สึกแปลกมันเสียววาบเมื่อมีอะไรแปลกปลอมมุดเข้ามา พิงค์วางมือทาบลงที่หน้าอกเขา เลิฟขยับสะโพกซอยเบาๆ ในสภาพควยแบบนั้น มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไร แต่เธอกลับรู้สึกเสียวแปลบ ก่อนที่ลำยาวจะนิ่งแช่อยู่

"พิงค์ พี่ปล่อยมือนะ" เขาพูดให้สัญญาณ แล้วปล่อยมือออก เลือดทั้งหมดพุ่งเข้าไปที่ดุ้นยาวมันขยายตัวทั้งที่อยู่ในรู

"อ๊า...................ออกไป......เอาออกไป.....อี้.............อย่า....." พิงค์ยกมือทุบลงไปที่หน้าอกแรงๆ รีบดันร่างเขา หัวบานหยัก ขยายเติมเต็มร่างเธอขึ้นเรื่อยๆ มันใหญ่จนแน่นอึดอัดไปทั่วทั้งท้อง พิงค์ดิ้นพล่านกระสับกระส่าย เลิฟรวบมือเธอจับไว้แน่น เขาพึ่งรู้ตัวว่า กระดอที่แทงเข้าไป ดันเข้าไปได้ครึ่งลำเท่านั้น ยังเหลืออีกครึ่งแต่มันกลับเหมือนเจอทางตัน

"เจ็บ.....อ๊า.....เจ็บ....." เธอน้ำตาร่วงซุกลงไปบนที่นอน รูเสียวเธอบีบรัดแน่นไปหมด เขาเองก็แทบจะปล่อยน้ำออกมา ในบรรดาสาวสวยที่เขาเปิดซิงมาหลายคน พิงค์คือคนแรกที่เขารู้สึกว่ารูยัดเข้ายากที่สุด เพราะรูที่เล็กเกินกว่าจะเสียบเข้าไปแบบปกติได้

"ฮือ......" เธอเริ่มปล่อยโฮออกมา เพราะทำอะไรไม่ได้ เลิฟกลั้นใจกระทุ้งควยดันเข้าไปจนสุด เธออ้าปากค้างด้วยความเจ็บจุดสุดชีวิต มองเห็นพงขนดงหนาของเขาเสียดถูอยู่ตรงร่องเสียวเกลี้ยงเกลา เลิฟโน้มตัวลงกอด เธอปล่อยให้กระดอยาวแทงเข้าไปจนสุดรับรู้ความรู้สึกทั้งหมดข้างใน ก่อนที่จะเริ่มขยับซอยเข้าออกช้าๆ

เขาทิ้งช่วงเวลาให้นาน นานพอที่เธอจะเริ่มรู้สึกดีขึ้น นานพอที่เสียงร้องไห้จะจางลงกลายเป็นเสียงครางเสียว เลิฟขยับสะโพกสาวออกช้าๆ แล้วดันเข้าไป ทั้งสองคนมองควยยาวที่กำลังมุดเข้าออก มีรอยเลือดติดอยู่ แม้ว่ามันจะลื่นฉ่ำเท่าไร แต่ก็ยังเห็นความเสียหายในรูปของเลือดสาวบริสุทธิ์

"เป็นของพี่แล้วนะครับ" เขาหอมแก้มเธอฟอตใหญ่ แล้วขยับตัวขึ้นจับขาเธอแหกอ้ากว้าง เธอพยักหน้ารับเบาๆ ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง อับอายที่ต้องอยู่ในภาพแบบนี้โดยที่มีกระดอผู้ชายเสียบค้างอยู่ในร่าง ร่างเธอโยกคลอนไปช้าๆ ตามแรงกระทุ้งกระแทกใส่ และเริ่มโยกแรงขึ้นเรื่อยๆ

พิงค์รับรู้ได้ทุกอย่างทุกอนูความรู้สึกที่อยู่ในร่างเธอ เสียงเนื้อกระทบกัน ลมหายใจของเลิฟ ความรู้สึกข้างใน เธอมองเห็นเม็ดเหงื่อที่ค่อยๆ ไหลลงจากลำคอมาตรงหน้าอกและหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาจับมือเธอแน่น การครอบครองเธอด้วยความรู้สึกเป็นเจ้าของจากภายใน มันทรงพลังแต่มันกลับว่าเปล่าในเวลาเดียวกัน ทั้งที่เป็นครั้งแรกของเธอ ถึงเธอจะเสียวจนร้องครางดังลั่น ถึงจะมีความสุขมากมาย แต่มันกลับว่างเปล่าไม่เป็นอย่างที่ฝันเอาไว้

นานจนพอใจ เลิฟเสร็จออกมาในที่สุด เขาเกือบปล่อยน้ำรักร้อนพุ่งในร่างเธอ เขาอยากให้มันสาดราดลงไปที่หน้าเธอมากกว่า พิงค์อ้าปากอมทำความสะอาดหลังจากใช้ผ้าลูบคราบเลือดออกไปจากควยเลิฟ เธอใช้นิ้วบี้ลงไปที่พวงไข่เบาๆ แล้วดูดเลียน้ำควยที่ค้างอยู่ในท่อไปจนหมด

ทั้งคู่ต่างล้มตัวลงนอนบนเตียงหอบด้วยความเหนื่อย ไม่รู้เพราะเขาเมาหรือเปล่าแต่เธอไม่เสร็จ...ไม่เสร็จเหมือนคนอื่นๆ

"พี่เลิฟชอบไหมคะ" เธอถาม

"ไม่สำคัญหรอก เราละว่าไง"

"ไม่รู้สิคะ ดีมั้งคะ" เธอตอบหันมายิ้มร่า เลิฟหัวเราะตามก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ เขาลืมเรื่องฉี่ไปซะสนิทเลย ยังฉี่ไม่สุดแท้ๆ

พิงค์มองเขาจากบนเตียง เลิฟมองยิ้มตอบ แกล้งทำเป็นจับกระดอรูดไปมา แล้วฉี่ออกมาโชว์ให้เธอดูหญิงสาวจ้องมองไม่กะพริบตา เขาจะต้องทำให้เธอเสร็จให้ได้ พอหันกลับมาจัดการฉี่ตัวเองในโถ พิงค์ก็เริ่มสวมเสื้อผ้าจนเกือบครบ

"จะไปแล้วหรอครับ"

"ค่ะ หนูอยู่กับน้องสาว เดี๋ยวน้องจะสงสัย เอาไว้ถ้าหนูมีเวลาจะมาใหม่นะ" เธอตอบอายๆ แล้วรีบเดินออกไป เลิฟเดินตามไปส่งที่ประตู

"ขอบคุณ เรื่องซูชินะ" เขาพูดไล่หลังเมื่อประตูปิดลง แต่เธอก็คงไม่ได้ยิน แต่อย่างน้อยเลิฟก็สลัดภาพความเศร้าของโฟกัสออกจากหัวได้สำเร็จ เขามีแต่ต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น และเส้นทางก็เหมือนจะยาวไกลเกินกว่าที่จะคิด[/size]

[1819]

 หายไปนาน เลย   น้องมินต์กลับมาคร่าวนี้ จะเพิ่มดีกรี ความร่าน อีกเยอะไหม ใน ฉบับ เดิม ยังเหลือเด็กๆ   กับ พ่อค้าเสื้อ และ หนุ่มฝังมุก และแท็กซี่ มั้ง    แต่ยัง ไงช่วยเพิ่มบท และ  สกิล ให้ เก่ง ที่เถอะ รักและห่วงใยมินต์ ที่สุด แต่โง่ ที่สุด   ไม่ไหว   น่าจะ ให้เก่ง sex  ดีขึ้นอึดขึ้น ลีลาเยอะขึ้น เรื่องขนาดอาจ ยาก สู้ ไอ้พี่เลิฟ กับ ชัช ไม่ได้  เก่งคงต้องไป โมน้องชายมาใหม่แล้ว ผ่าเบนซ์ โฟค์ มุก ขอบตาแพะ อะไร ก็เอามา จัด ซะ   ไม่ใช่ใช้ ความรักอย่าง เดี่ยว  ดึงนางเอก สาวร่านดอกแบบ มินน์ไม่อยู่ 

[TUWATAR]

หายไปนานจริงๆครับ
ตัวเอกอย่างมิ้นต์ ชัช เหมือนถูกลดบทบาทเลย

[peddo]

เฝ้าคอยเรื่องนี้มานานมาก​ เพราะตอนที่ค้างไว้มันค้างคาจริง​ เปิดมาตอนนี้ยังอึนๆ​ อยู่​ แต่ก็มาจบด้วยเทคนิกของเลิฟ​ แต่ดูเหมือนยังมีลับลมคมนัย​ ตัวร้ายก็มาเพิ่ม​ แต่คนที่เดิมร้ายๆ​ กลับกลายเป็นเข้าใจโลก​ อย่างจะอ่านต่อทีละสามตอน​นเลยครับ

[windy007]

หายไปนานเลย ส่วนตัวชอบเรื่องนี้พอสมควรเลยครับ 

[swss2511]

ออกค่ายคราวนี้เจ็บปวดกันแทบทุกคน

[bronzehead]

รู้สึกว่าเรื่องมันสลับซับซ้อนขึ้นมาก ไม่ใช่แค่เฉพาะเรื่องของชีวิตเด็กวัยรุ่นแล้ว

[vrsiam]

จบตอนด้วยการเปิดซิงไปอีกคน

[Mk29011]