แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง 9 เช็คบิล

[magna67t]

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง 9 เช็คบิล

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 วัยแห่งความรัก   https://xonly8.com/index.php?topic=236192.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย      https://xonly8.com/index.php?topic=228587.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์      https://xonly8.com/index.php?topic=231757.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม   https://xonly8.com/index.php?topic=249713.0
-----------------------------------------------------------------------------

   ผมตัวเย็นวาบ 

รักกูไม่ได้นะเว้ย...โอ๋   แกต้องรักไอ้เอ็ม   แม้ว่าผมตอนนี้จะเข้าข่าย "ว่าง"  แต่กะโอ๋และไอ้เอ็มแล้ว  ผมจะเข้าไปเป็นมือที่สามไม่ได้

   "เฮ้ย  แล้วไอ้เอ็มอ่ะ..."
   "ชอบมันเหมือนกัน..."
   "เฮ้ย  อย่าเลย  ไอ้เอ็มมันทุ่มเทกะแกมากนะ  มันรักแกนะเว้ย"
   "อืมม์...รู้   แต่ไม่รู้เหมือนกัน  ก็ชอบแกนะ"
   "เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ได้มั๊ยล่ะ..."

   ผมหมายความว่า เราจะเป็นเพื่อนที่มากันห้อง 1414 บ้างในบางครั้ง   ไอ้โอ๋ยิ้ม  หันหน้ามาหาผม  แล้วดึงผมไปจูบ  ไม่มีคำตอบ  มีแต่การกระทำที่ดึงดูดให้ผมเริ่มเกมใหม่กะมันอีกครั้ง  วันนั้นผมทำไอ้โอ๋จนน้ำผมหมดตัว  ส่วนไอ้โอ๋เจ็บระบม

   หลังจากได้เปิดใจกะไอ้โอ๋  ผมว่าเราก็คุยกันได้ดีมากขึ้น  ไอ้โอ๋เองรักษาระยะจากผมและเปิดรับไอ้เอ็มมากขึ้นไปอีก  แต่ไอ้โอ๋และไอ้เอ็มไม่เคยมาบอกผมเลยว่ามันเป็นแฟนกัน   โอ๋ยังคงเอื้ออาทรผม  ห่วงใยผมอยู่ห่างๆ  จะว่าไปไอ้โอ๋มันเรียนเก่งกว่าผม  อย่างน้อยคะแนนมิดเทอมมันชนะเลิศในหมู่เราสามคน  มันก็ยังห่วงใยเดินมาถามการเรียนกะผมเสมอ   แต่หลังจากวันนั้น...เราก็ไม่ได้ไปห้อง 1414 กันอีกเลย 
   .....................................................................................

   สำหรับพี่แพรแล้ว วันนั้นคือวันเดียวครั้งเดียวที่ผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกะชีวิตพี่เค้า  ผมไม่ได้ต้องการล่วงเกินพี่แพร  แต่ด้วยความที่พี่แพรอยากประชดแฟน  ผมเลยเป็นผู้รับประโยชน์   วันนึงผมอยู่เย็นมาก  หลังจากไปช่วยพี่แพรฝึกซ้อมหลีดแล้ว  ผมเดินกลับคณะเพื่อเอาของและกลับบ้าน  ผมไม่ได้เดินไปส่งพี่แพร  เพราะรู้สึกว่ามีหลายคนเตือนผมเรื่องแฟนพี่แพรแล้ว 

   "เฮ้ย... มึง... คุยกะกูหน่อยดิ"
   เสียงกึ่งตะคอกทำให้ผมหันไปตามเสียง  ผู้ชาย 4 คนดูหน้าตาเอาเรื่องที่ส่งเสียงเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่พร้อมจะฆ่าคนได้  ผมดูด้วยตาแล้ว  พวกมันมือเปล่าไม่มีอาวุธ  ผมเดาว่านี่คือแฟนพี่แพร  แต่ผมไม่รู้ว่าคือคนไหน   ผมหยุดเดิน  ทั้งสี่คนล้อมผม
   "มึงตามกูมาคุยกันหน่อย..."
   "มีไรครับพี่  คุยตรงนี้ก็ได้"
   "คุยกะกูนิดหน่อย  แค่นี้...เรื่องมากเหรอมึง"
   
   ผมดูสถานการณ์แล้ว  ผมน่าจะเป็นรองอยู่มาก  พวกมันมี 4 คน ตัวโตพอกะผมทั้งนั้น  หน้าตาเอาเรื่อง  ผมคิดว่าเดินไปกะมันถ่วงเวลาให้คนเห็น  น่าจะดีที่สุดในตอนนี้  พวกมันเดินล้อมผมเดินผ่านโรงอาหารไปทางด้านหลังคณะ  ผมแกล้งเดินช้าๆ  มันเย็นมากแล้ว  คนเหลือน้อยมาก  ผมคงต้องหาทางเอง

   "ไอ้เหี้ย..   มึงบอกกูซิ   มาเสือกกะแฟนกูทำไม..."
หนึ่งในพวกมันกระชากเสียงถามผม  ผมเดาว่าไอ้เหี้ยนี่แหละ...แฟนพี่แพร
   "ไม่ได้มีไรครับ  พี่แพรชวนให้ผมไปช่วยเรื่องตัวหลีด"
   "ตัวหลีดเชี่ยไร....  บ่อยไปเป่า   มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ   มึงเดินไปหาอีแพรแม่งตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว  อย่ามาเสือกยุ่งกะแฟนกู  เข้าใจมะ  คณะมึงแม่งเอาแต่จะหลีเด็กพวกกู  คณะมึงผู้หญิงแม่ง...มีควยกันหรือไงวะ  ไม่มีผู้หญิงให้แดกเหรอมึง"
   
   ด่าว่าผมได้ไม่เป็นไร  แต่จะมาด่ารวมทั้งคณะนี่...ไม่ได้แน่นอน  ผมมองหน้ามันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
   "เหี้ย ดูแม่ง  จะเอาเรื่องเว้ย  แม่งมองหน้า   ไม..มีปัญหาไร  ไอ้สัตว์..."

   แล้วไอ้แฟนพี่แพรแม่งก็ออกหมัดมาเลย  ผมหลบได้...แต่ผมจะไปสู้กะสี่คนได้ไง  ผมโดนเตะที่ท้องจุกมาก  แต่ผมรู้ว่าถ้าลงไปนอนเมื่อไหร่ผมคงตายแน่  จากนั้นมันก็เข้ามารุมทั้งมือทั้งตีน  ผมถอยไปพิงกำแพง  ต่อสู้ปัดป่ายมือตีนแต่ไม่มีวันสู้ได้  มือตีนจากทั้งสี่ตัวมาจากทั่วสารทิศจน  ผมคิดว่าคงไม่รอดแน่แล้ว...

   "เฮ้ย... ทำไรวะ..."
   
เสียงตวาดดังลั่นมาจากทางคณะผม   ผมหันไป  เห็นเด็กวิศวะหลายคนวิ่งเข้ามา  ผมจำพี่ดอมได้คนเดียว  พวกมันยังคงอัดผมอยู่  และไม่นานนักผมก็ล้มลงแต่เป็นจังหวะที่พี่ดอมเข้ามาถึงพอดี  จากนั้นผมไม่รู้อะไรอีก....
..........................................................................

   นานแค่ไหนไม่รู้   ผมลืมตาขึ้นมา  ผมอยู่โรงบาลที่ไหนสักแห่ง  มีสายน้ำเกลือห้อยอยู่  ผมปวดไปทั้งตัว  เจ็บที่ปลายคิ้ว  ข้างเตียงผมคือไอ้โอ๋และไอ้เอ็ม 

"ก้องตื่นแล้ว"
   ไอ้โอ๋...มันพูดและยิ้มให้ผม  พร้อมทั้งดึงมือผมไปจับ  มือไอ้โอ๋อุ่นดีจัง  ผมยิ้มให้ไอ้เอ็ม  สองคนเพิ่งมาถึงและผมก็ฟื้นพอดีหลังจากสลบไปสองวัน   ไอ้เอ็มกะโอ๋เล่าให้ฟังว่า  ไอ้แฟนพี่แพรแม่งข้ามคณะมาอัดผม   โชคดีที่วันนั้น ไอ้แจ๊บเพื่อนรุ่นผมเห็นและรีบวิ่งไปบอกพี่ดอม  จากนั้นพี่น้องวิศวะวิ่งกรูกันลงมา  แต่ช้ากว่าที่ผมโดนไปจนหนักแล้ว  ไอ้พวกนั้นวิ่งหนีไปได้  พี่ดอมเป็นคนพาผมมาส่ง รพ.   ส่วนแฟนพี่แพรและพวกมันก็หนีไม่รอด โดนเช็คบิลหลายคดี  คณะพวกมันเอาเรื่องหนัก...น่าจะถึงไล่ออกจากหลายเหตุร่วมกัน ไม่ว่าจะทำร้ายร่างกาย ลักทรัพย์และอีกสารพัดที่ยังไม่นับถึงเรื่องเรียนที่ร่อแร่ใกล้รีไทร์

   "มึงแม่งโชคดีมากแล้วที่เป็นนักกีฬา  ไม่งั้นมึงคงตายห่าไปแล้ว  หมอบอกว่าคิ้วแตกเย็บสามเข็มนี่แรงสุด ที่เหลือก็บาดเจ็บเล็กน้อย หน้าตาปูดบวมเท่านั้น  ไม่มีไรมาก   พี่ดอมบอกว่า  นึกแล้วว่าแม่งต้องมา  ก็คอยดูอยู่ห่างๆ  วันที่มึงโดนพอดีพี่ดอมแม่งขึ้นไปเคลียร์แลป  เลยมาช้าไป"

   ไอ้เอ็มพูด  ไอ้โอ๋มันก็ยังจับมือผมอยู่  ผมบีบมือไอ้โอ๋มันเบาๆ  ไอ้โอ๋รู้..แต่ไอ้เอ็มไม่รู้  ผมว่าแค่นี้มันบอกโอ๋ได้ว่าผมพูดอะไร  ผมเป็นหนี้ชีวิตพี่ดอมแล้ว   พี่ดอมเป็นหัวหน้าปี 2  ที่นิสัยดีมาก  ดูแลน้องๆ ทั่วถึง  ผมจะต้องไปขอบคุณพี่ดอมหลังจากออกจาก รพ.  ผมพยักหน้ารับไอ้เอ็ม  ทำไมผมอ้าปากพูดไม่ได้วะเนี่ย ปวดเวลาจะพูด
   
   "ใจเย็น...ช่วงนี้ให้กูพูดก่อนแล้วกัน  มึงหุบปากไป  กรามมึงร้าวนิดหน่อย  เล่าต่อ...วานนี้พี่ดอมเลยยกทัพไปห้องชมรมเชียร์  กูก็ไปนะ...ไอ้โอ๋ก็ไป  ไปหาพี่แพรกัน  แล้วก็เล่าเรื่องให้ฟัง  พี่แพรแม่งร้องไห้เลย  พี่แพรเลยฝากมาบอกว่า..ไว้จะมาเยี่ยม  และก็ขอให้มึงเลิกไปหาเค้าได้แล้ว"

   ผมอยู่ รพ รวมสี่วัน  พี่ดอมแวะเข้ามาเยี่ยม  ผมแทบจะกราบพี่ดอม  พี่ดอมบอกว่าได้คุยกะหัวหน้าปีสองของคณะคู่กรณีแล้ว  เป็นอันยุติศึก  เรื่องมันไม่มีไรเลย  คนอื่นพี่น้องสองคณะไม่เคยบาดหมางกัน  มีแต่ไอ้แฟนพี่แพรคนเดียวที่กร่างเกเรและเป็นตัวสร้างความร้าวฉานของสองคณะ  พี่ดอมบอกว่าหายเร็วๆ  รอทีมบอลคณะอยู่   ส่วนพี่แอลรู้ข่าวจากพี่ดอมก็มาเยี่ยม...แต่มาพร้อมไอ้เอสเหมือนเดิม  เฮ้อ...พี่แอลของผม  ไอ้เหี้ยเอสแม่งก็เสือกออกหน้าออกตากะพี่แอลมากเหลือเกิน  ทำนองยั่วให้ผมอิจฉามัน    ส่วนพี่แพรนั้นไม่ได้มาเยี่ยมที่ไอ้เอ็มบอก  และพี่แพรก็หายจากผมไปอย่างถาวรนับแต่วันนั้น   ส่วนคนที่ผมคิดถึงเสมอ...เจน   เธอจะรู้หรือเปล่าว่าผมเป็นยังไงอยู่ในวันนี้

   คนที่มาผมรับผมออกจาก รพ. คือพี่แก๋ม   เซอร์ไพรส์สุดๆ  ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่แก๋มจะรู้เรื่อง  แต่พี่แก๋มติดต่อผมไม่ได้สามวันติดกัน  เลยถึงขั้นมาตามหาผมที่คณะ และก็รู้เรื่องทั้งหมดจากพี่ดอม  พี่แก๋มมาเยี่ยมผมแล้ววานนี้แต่ผมหลับ  พี่แก๋มถามหมอเลยรู้ว่าผมจะออกวันนี้  เลยมารับ

   "เป็นไงจ้ะ พ่อฮีโร่  น่วมมั๊ย" 
พี่แก๋มเดินเข้ามาแล้วตรงมาหอมแก้มผม ต่อหน้าพยาบาล  ขณะผมรอรับยา
   "พี่แก๋มมมม  พี่รู้ได้ไง"
   "เออน่า  รู้หละกัน  ไป...กลับบ้าน"

   บนรถพี่แก๋ม  พี่แก๋มก็เล่าให้ฟังว่า  พวกวิศวะพูดว่า ถ้าผมไม่เป็นนักกีฬา  ผมเจ็บหนักแน่  ดีที่ผมไม่ล้มลงไปไม่งั้นต้องมีซี่โครงหักหรือแขนขาหัก 

   "ให้พี่ช่วยไรมั๊ย.."
   "แค่...เอ่อออ...อย่าบอกเก๋กะแบมนะพี่...อย่าให้ที่บ้านผมรู้"
   "โอ๊ย  พี่ไม่ใช่คนช่างพูดช่างฟ้อง..."
   "แล้ววันนี้พี่ไม่มีเรียนเหรอ..."
   "มีสิจ้ะ    แต่ไม่เรียน... 5555"

   ผมมาถึงคอนโด  พี่มุโผล่เข้ามาทันทีที่เห็นบีเอ็มของพี่แก๋ม  พี่แก๋มเป็นส่วนหนึ่งในคอนโดนี้แล้ว 
   "คุณก้อง  หายไปไหนมา  ผมไม่เจอหลายวันเลย  โห หน้าคุณก้องไปโดนเป็นไรเนี่ย  มอไซด์ล้มเหรอคับ"
   "นอนค้างแถวคณะ 5555 ยุงมันกัด  แถวนี้โอเคมั๊ยพี่"
   "อ๋อ..ยัยเก๋มันมาเมื่อวันเสาร์  ก็ไม่เจอคุณก้องมันก็มาถามหากะผม  ผมก็ไม่รู้ว่าคุณไปไหน"

   พี่แก๋มพาผมไปส่งถึงห้อง  จัดหาอาหารเที่ยงง่ายๆราดหน้าข้างคอนโด   พี่มุ ดีลิเวอรี่มาให้  พี่มุยินดีอยู่แล้วเพราะพี่แก๋มทิปให้พี่มุทีละ 50 บาท

   "เป็นไง... ดีขึ้นมั่งหรือยัง..."
   "ก็.. เอ่อออม  ทำให้พี่มีความสุขได้อ่ะครับ..."
   "ไอ้ก้องเอ๊ย  โงหัวขึ้นมาก็เรื่องนั้นเลย...  ไหวจริงเป่า หรือว่าต่อมเพศเสียหายไปแล้ว..."
   
   อะไรไม่รู้ทำให้ผมน้ำตาซึมและโผเข้ากอดพี่แก๋ม  กอดแน่นมากและไม่ใช่กอดแบบเสน่หา  แต่เป็นการกอดแบบต้องการความอบอุ่น  ไม่นานนักผมก็น้ำตาไหลออกมาจริงๆ
   "เฮ้ย  เป็นไรไปเนี่ย  โตแล้ว  ร้องไห้ทำไม  ขี้แยจังร้องไห้หลายทีแล้วอ่ะ"
   "พี่แก๋ม  ผมขอบคุณพี่มาก  ผมไม่มีใครเลยในกรุงเทพ  มีแต่พี่ที่ดูแลผมมาโดยตลอด..."
   "เฮ้ย....ก้องก็ทำแบบเดียวกันเหมือนกันนะ  คือเวลาที่พี่สาหัสก้องก็ช่วยดูแลพี่มาตลอดอ่ะ  ไม่เป็นไรหรอกช่วยกัน"

   ผมยังคงกอดพี่แก๋มอยู่  พี่แก๋มเองเอามือลูบหัวลูบหลังผม  สักพัก พี่แก๋มก็ผลักผมออก แล้วดูหน้าผมชัดๆ  รอยปูดบวมยังคงมีอยู่เต็มใบหน้า   พี่แก๋มโคตรสงสารผม 

   "คนสวยอ่ะ...จะไปยุ่งต้องระวังหน่อย  พี่ว่าก้องยังโชคดีนะ  ที่ยิงกันตายบ่อยๆก็เรื่องแบบนี้แหละ  ถามจริงๆเหอะ  ไปยุ่งกะเค้าหรือเปล่า"
   
   ผมพยักหน้าแทนคำตอบ  พี่แก๋มยิ้มและเข้าใจผมดี  พี่แก๋มบอกว่ารู้แล้วนะว่าต้องทำยังไง  ผมได้บทเรียนแล้ว...  อย่างที่พูดเสมอ  ผมไม่เคยหึงพี่แก๋มและพี่แก๋มก็ไม่เคยหึงผม  เรามีแต่เป็นห่วงกัน...  และพี่แก๋มก็เป็นห่วงไกลไปถึงเรื่องนั้นด้วย  พี่แก๋มเอามือลงมาสัมผัสส่วนนั้นของผม

   "เฮ้ย...ยังอยู่ว่ะ 5555 คิดว่ามันหดเข้าไปจนหมดแล้ว"
   "พี่แก๋มมมมมม..." 

ผมดึงพี่สาวที่ผมรักมาจูบ  แต่ครั้งนี้มันหมายถึงเสน่หาและความต้องการระหว่างผมและพี่แก๋มล้วนๆ  พี่แก๋มรับรู้ได้และตอบสนองอย่างดี   เราไม่ใช่คนแปลกหน้า  แต่เหมือนจะคุ้นเคยกันด้วยซ้ำ  หลายครั้งที่ผมหลงรักพี่แก๋มและพี่แก๋มหลงรักผม  แต่มันไม่จบลงซักที...

"สภาพนี้ ทำได้จริงเหรอ..."
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[johnone]

ความรักวัยรุ่นสับสนไปหมด

[เสรี ชัยยา]

คนที่เพิ่งฟื้นไข้นี่...จะกลัดมันมาก

[joolo]

ไม่น่าโดนหนักน่ะแค่4คน

[po3026]

เจ็บขนาดนั้นยังหื่นได้อีกนะ เกินคนจริงๆ

[มะยม ร้อยเอ็ด]

ยังคง​รัก​เธอ​

[Kengchamp]

พึ่งออกจากร.พ จะไหวเหรอ

[Asura4237]

แก๋มยั่วแบบนี้ มีรึก้องจะยอม

[saritphat]

ยังจะไหวอีกเหรอ

[peddo]

ได้บทเรียนคอน์สหนักเลย​ พี่แก๋มจะช่วยให้หายหรืออาการทรุด​ ต้องแบบน้องไม่ต้อง​ พี่บริการเองจะได้ไม่โทรมมากครับ
เข้าผิดรูแล้วมั้งก้อง​ หรือพี่แกไปทำสาวมา

[manoch paoplook]

ส่วนล่างไม่มีสะเทือน

[ปรเมษฐ ผิวแก้ว]

 ::HeyHey::ไหวป่าว

[Lone wolf]

ต้องบำรุงด้วยสาวๆถึงจะหายดี

[sunnies]

หื่นได้ตลอดขนาดเจ็บซ่ะขนาดนี้

[pongjun]

เจ็บแต่ตัว ส่วนอื่นไม่เจ็บใช้งานได้