พ่องัด แม่เป๋อ ตอนที่2

[Storm Fake]

ไม่รู้ว่าผู้อ่านจะชอบกันมั้ย แต่ลงให้อ่านอีกตอนแล้วกัน ขอบคุณทุกคำติชมนะครับ🙏🙏😄😄






หลังผ่านมาหนึ่งวันจากวันที่ วา' เอ่ยบอก ซาน' แฟนสาวว่าจะกลับบ้าน เมื่อถึงวันที่นัดหมายทั้งเขาและเธอก็ต่างหิ้วสัมภาระ "อันมีกระเป๋าและของฝาก" ออกจากหอพักไปยังสถานีรถขนส่งหมอชิต

หลังขึ้นรถแท๊กซี่ที่หน้าหอพักและนั่งมาจนถึงสถานีขนส่งในเวลา15:30 "วาและซาน"ก็พากันลงจากรถแล้วหิ้วของเดินไปยังจุดจำหน่ายตั๋ว ทั้งสองไม่ได้คำนึงมาก่อนเลยว่าควรจะจองตั๋วผ่านหน้าเว็บไซต์มาก่อน แทนการมาซื้อที่หน้าตู้จำหน่ายเผื่อว่าคนอาจจะเยอะ

ดังนั้น! เมื่อวาและซานมาถึงยังหน้าตู้จำหน่ายตั๋ว ทั้งสองต่างก็ต้องพบกับผู้คนจำนวนมากซึ่งต่างกำลังยืนจอแจต่อคิวรอซื้อตั๋วรถกันอยู่ ทันทีที่เห็นอย่างนั้น"วาและซาน"ก็ต่างรีบเดินไปต่อคิวด้วยทันที ซึ่งแน่ละว่ากว่าที่ทั้งสองจะได้ตั๋วรถมาคนละใบ ต่างก็ต้องยืนต่อคิวเป็นเวลากว่าสองชั่วโมง

แถมเมื่อได้ตั๋วมา"วาและซาน"ก็ยังที่นั่งกันคนละที่เนื่องจากคิวรถที่ได้นั้นที่นั่งคู่กันเต็มหมด ที่เหลือให้ทั้งสองนั่งก็มีแค่ที่นั่งD1(หน้าสุด) กับc11 (หลังสุด) ซึ่งเวลารถออกนั้นก็เป็นเวลากว่า"สามทุ่ม"

เมื่อรู้ว่าเหลือเวลากว่าสี่ชั่วโมงที่รถจะออกจากท่ารถ ด้วยเวลาที่เหลือนี้ "วาและซาน" จึงเลือกที่จะเดินหาซื้อของฝากเพิ่มอีกจากตลาดโรงเกลือแถวนั้น ทั้งหมดก็เพื่อฆ่าเวลาและแก้เบื่อที่ต้องนั่งรอรถ!

พอเดินวนไปวนมาจนของเริ่มเต็มไม้เต็มมือและถึงเวลาราว1ทุ่ม วาและซาน'ก็กลับเข้ามาทานข้าวกันในศูนย์อาหารของขนส่ง(หมอชิต) ซึ่งทั้งสองก็เลือกทานข้าวกันคนละจาน ก่อนที่จะเดินไปนั่งรอรถอีกราว1กว่าถึง2ชั่วโมง

เมื่อถึงเวลา3ทุ่มหรือ21:00น. รถบัส กรุงเทพ-สุรินทร์ ก็เข้าเทียบท่าตามเวลาเปะๆ ซึ่งเมื่อคนผู้โดยสารเก่าที่นั่งมาทยอยลงหมด ราว20นาทีต่อมา ก็เป็นตาของผู้โดยสารใหม่ขึ้นไปนั่งและรอออกเดินทางสู้ จ.สุรินทร์

ซึ่งวาและซานที่ได้ที่นั่งD1และc11 เมื่อขึ้นมาบนรถ ซาน'ที่ไม่ชอบนั่งหน้ารถจึงเลือกที่ขอแฟนหนุ่มไปนั่งที่นั่งหลังสุดc11 ส่วน วา'ก็ให้นั่งที่นั่งD1หน้าสุด

แน่ละว่าพอรถเริ่มเคลื่อนออกจากชานชาลาหมอซิต วา'รีบทักหาแฟนสาวผ่านไลน์ทันที แม้ชายหนุ่มจะรู้ว่า ซาน' แฟนสาวได้ที่นั่งแถวหลังสุด แต่ก็ไม่อาจรู้ว่าได้ว่าเธอนั่งสบายหรือไม่ หรือได้นั่งคู่กับไคร?



เมื่อ วา'ตอบกับมาพร้อมถ่ายรูปภาพที่มีป้าคนที่นั่งข้างๆมาด้วย ทาง ซาน'ที่กำลังจะพิมพ์ตอบกลับก็มิวายหันมองไปยังคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ

แน่ละว่า ซาน'ไม่เพียงแต่ฉุกคิดอะไรในใจ แต่เธอยังวิเคราะห์ว่าควรตอบไงดี เพราะตั้งแต่ที่ขึ้นรถมายันนั่งลงเบาะที่นั่ง ชายคนหนึ่งที่เดินนำหน้าเธอเขาคือคนที่เดินนำหน้าเธอมาแล้วนั่งลงที่เบาะข้างๆ(D11)

ชายคนนี้นอกจากภายนอกจะดูเป็นชายผิวคล่ำที่ดูมีอายุราวๆไม่เกิน30ต้นๆ ลักษณะทั่วไปเขาก็ยังเป็นผู้ชายที่ไว้ผมเผ่ายาวพอประบ่า ไว้หนวดไว้เครา ดูรวมๆแล้วน่าเกร็งขามและดูน่ากลัวอยู่พอประมาณ!

ครั้นมองพิจารณาผ่านๆเห็นดังนั้น ซาน'ถึงแม้จะรู้สึกหวั่นๆแต่เธอก็ไม่อยากจะคิดตีตนไปก่อนไข้ เพราะถึงแม้ภายนอกของชายคนนี้จะดูน่ากลัวไม่น่าไวใจ แต่ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นคนดีกว่าที่เธอคิดก็เป็นได้ ดังนั้น! ซาน'จึงกดพิมพ์ตอบแฟนหนุ่มกลับไป โดยระหว่างนั้นเธอก็แอบเหลือบสายตามองชายคนที่นั่งข้างๆอยู่เนืองๆ



หลังพิมพ์ตอบและแฟนหนุ่มพิมพ์ถามกลับ ซาน'สาวสวยก็แงะมองชายคนที่นั่งข้างๆอีกรอบ แม้ว่าเธอจะเห็นว่าเขานั่งเงียบขึมมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่เธอก็อยากจะดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้แอบมองที่เธอพิมพ์ตอบ วา'แฟนหนุ่ม!

เมื่อแฟนหนุ่มพิมพ์ตอบกลับมาว่าจะให้ย้ายไปนั่งข้างหน้าถ้าคนที่นั่งข้างๆเป็นผู้ชาย ทาง ซาน'สาวสวยก็พิมพ์ตอบอย่างทันควัน เธอรู้ตั้งแต่ที่มองพิจารณาชายคนที่นั่งข้างๆแล้วว่า วา'แฟนหนุ่มจะต้องเป็นห่วงและจะต้องให้ย้ายไปนั่งข้างหน้าแน่ ถ้าเขารู้ว่าคนที่นั่งข้างๆเธอคือผู้ชาย!

ดังนั้น! ที่ ซาน'เลือกตอบไปว่านั่งข้างผู้หญิง เธอไม่เพียงแค่ไม่อยากไปนั่งข้างหน้าเพราะไม่ชอบวิสัยทัศน์หน้ารถ แต่เพราะเธออยากให้แฟนหนุ่มสบายใจ (เพราะคิดว่าว่าวาคงไม่เดินมาข้างหลัง) จึงเลือกตอบโกหกไปอย่างนั้น




หลังคุยกันจบซึ่งเป็นเวลาที่รถวิ่งออกมาไกลพอสมควรแล้วจากหมอชิต พอ วา'บอกให้พักผ่อนนอนพักพร้อมๆกับเงียบไปไม่พิมพ์ตอบ ซาน'สาวสวยก็เลือกที่นั่งกดมือมือเล่นต่อ เธอเปิดดูข่าวสารอัพเดทต่างๆในโลกโซเชียลออนไลน์ เพื่อจะดูว่ามีอะไรอัพเดทบ้าง!!

แน่ละว่าส่วนหนึ่งก็เพราะ ซาน'ไม่อยากให้ตัวเองง่วง เพื่อจะได้ไม่หลับและจะได้รักษาการนั่งเว้นระยะห่าง(ตั้งแต่แรก)จากชายคนข้างๆ ให้คงอยู่แบบนี้ต่อไป!

แต่กระนั้น! เมื่อ ซาน'กดเลื่อนหน้าจอมือถือไปได้สักพักก็ดูเหมือนว่าความเหนื่อยล้าจากเดินเที่ยวซื้อของฝาก ตั้งแต่ช่วงกลางวันยันช่วงกลางคืนก่อนจะได้ขึ้นรถ มันดูเหมือรจะเริ่มเล่นงานสาวสวยให้รู้สึกง่วงและเริ่มเคลิ้มจะหลับในบางที!

แต่ถึงอย่างนั้น ซาน'ก็เหมือนจะยังไม่ยอมหลับ เธอยังสู้ต่อแม้จะรู้สึกง่วงและรู้สึกล้ามากเพียงใด ถึงตาจะหรี่ลงๆสายตาเริ่มพร่ามัวแต่สาวสวยก็ยังสะบัดหัวดึงสติอยู่หลายครั้ง!

แต่ก็แค่เวลาเพียงไม่นาน เพราะหลังดวงตารี่ลงสายตาเริ่มพร่ามัว ท้ายที่สุด ซาน'ก็เผลอหลับไป หลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเวลานั้น "ชายคนที่นั่งข้างๆ" เขาได้หันมามอง เนื่องจากศีรษะของซานมันเอนไปพิงซบไหล่ของเขา!
 
       ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หรือ รถวิ่งออกมาไกลแค่ไหนจากหมอชิต!!

ซาน'ตื่นขึ้นมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีมือของไครสักคนยื่นมาเขย่าที่หัวไหล่ ซึ่งพอเธอลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่ามันเป็นมือของ วา'แฟนหนุ่มของเธอ ซึ่งยืนโน้มตัวก้มลงมาเขย่าตัวเธอที่นั่งหลับอยู่บนเบาะ!

"ซาน....! ซาน...! ถึงแล้ว ตื่นได้แล้ว!"

เวลานั้นนอกจาก ซาน'จะตื่นลืมตาขึ้นด้วยอาการสะดุ้งตกใจที่เห็นแฟนหนุ่ม เธอยังมีอาการลกเพราะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองโกหกแฟนหนุ่มไปว่านั่งข้างผู้หญิง ซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้ซานรีบหัน"ควับ"กลับมามองที่เบาะข้างๆอย่างฉับพลัน!

"อื่อ....อือออ หือ วา!!"

"อืมม วา เอง ซาน...? เป็นอะไร ซานมองอะไรหรอ"

อาการสะดุ้งหันมองเบาะๆข้างของ ซาน'นอกจากมันจะทำให้แฟนหนุ่มอย่าง วา'มองอย่างงงๆ มันยังทำให้เขานึกแปลกใจอยู่พอควรกับการที่เธอสะดุ้งตัวแรงเหมือนตกใจที่เห็นเขา!

"เอ่อ....ป่าว! อือออ คนที่นั่งข้างๆ....เค้าลงไปแล้วหรอ" ซานหันกลับมาเอ่ยถามแฟนหนุ่มพลางทำหน้าแปล่งๆ เหมือนจะงงๆหรือโล้งใจก็ไม่รู้ เมื่อหันมองแล้วพบว่าชายคนที่นั่งข้างๆเขาไม่อยู่แล้ว!

"ไม่รู้นะ น่าจะลงไปนานแล้วมั่ง วา'เดินมาปลุกซาน วาก็ไม่เห็นเค้าเลยนะ"

"หรอ...!!" ซานเอ่ยพูดพลางทำหน้าเหมือนโล้งใจคลายกังวล ซึ่งสีหน้านั้นก็ทำให้วาที่มองดูอยู่ถึงกับเอ่ยถามเพราะความสงสัย?

"ซาน.....มีอะไรรึป่าว?"
"อ๋อ...ป่าว เออ เรารีบลงกันเถอะ!"

พูดจบทั้งซานและวาก็รีบหิ้วกระเป๋าลงจากรถทันที เวลานั้นผู้คนที่นั่งมาก็ต่างพากันลงจนเกือบจะหมดแล้ว หากแต่จะมีเพียงสองสามคนที่ยังเหลือลง ท้ายๆ พอๆ กับวาแลซาน!

เมื่อหลังจากรถมา ซาน'ที่ไม่เคยออกมาสัมผัสบรรยากาศต่างจังหวัดเลยสักครั้งก็แอบมีความรู้สึกแปลกใจนิดๆ นอกจากเธอจะเห็นหลายคนได้รับรอยยิ้มจากครอบครัวที่มารอรับ เธอยังได้เห็นอ้อมกอดแห่งความคิดถึงจากคนไกลบ้านด้วย แน่นอนว่านั้นก็รวมถึง วา'แฟนหนุ่มของเธอด้วย

ซาน'ไม่คิดเลยว่าในตอนเช้าๆ6โมงนิดๆแบบนี้ครอบครัวของ วา'จะมารอรับ  เพราะพอก้าวเดินลงมาจากรถแค่ไม่กี่ก้าว ที่ด้านหน้าก็มีเสียงเรียกชื่อของ วา'ดังขึ้นพร้อมๆกับที่มีผู้หญิงและผู้ชายเดินยิ้มเข้ามาหา ซึ่งภายหลังในเวลาถัดมาซานก็ได้รู้ว่านั่นคือน้าสาวและน้าเขยของวา

"วา....ทางนี้ โห้ยยย ไม่เจอนานหล่อขึ้นเยอะเลย!"
"เอ่า น้าจอย น้าหมู สวัสดีครับ" วา'เอ่ยตอบพร้อมสวัสดีและเดินเข้าไปกอดน้าๆทั้งสองของตน ซึ่งชายหนุ่มและน้าทั้งสองก็ต่างยิ้มแย้มที่ได้พบกัน
"อืมมม ไว้พระเถอะ เอะ! นี่พาไครมาด้วยเนี้ย แฟนหรอ น่าตาสวยเชียว" เสียงเอ่ยพูดจากน้าจอยซึ่งเอ่ยพลางมองมายังซานที่ยืนยิ้มอย่างเขินๆอยู่ข้างวา
"ค..ครับ นี่ ซาน'แฟนผมครับ"
"อ๋อ! หูยยย....นี่ได้แฟนสวยขนาดนี้เลยรึเนี้ย เอ้าๆกลับบ้านกันเถอะ"

หลังพบเจอกันพร้อมรอยยิ้มและสวมกอดคิดถึง วาและซาน'ก็นั่งรถของน้าๆกลับมายังบ้านซึ่งอยู่แถวเขต ช่องจอม อ.กาบเชิง โดยละหว่างทางวาและน้าๆก็ต่างคุยสัพเพเหระกันต่างๆนาๆตลอดทาง

แน่นอนว่าในหลายๆเรื่องน้าๆของวาก็มีแงะหันมาทักมาคุยกับซานอยู่หลายคำ โดยที่ส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวกับ วา'ว่าคบกันได้ยังไง ไครจีบไครก่อน แล้วบางคำก็มีหันไปแซววาบ้าง เล่นเอา ซาน'ถึงกับยิ้มในความอบอุ่นของน้าๆของวา!


"อืมมม นี่เจ้าวามันไปคบกับหนูได้ยังไงเนี้ย มันทำยังไงถึงได้หนูเป็นแฟน หน้าตาอย่างเจ้า วา'ไม่น้าจะได้คนสวยๆอย่างหนูมาเป็นแฟนเลย" เสียงเอ่ยจากน้าจอยซึ่งนั่งเบาะหน้าข้างคนขับคู่กับน้าหมู!


"เออ...! " แน่ละว่าทางซานถึงกับยิ้มเขินและพูดไม่ออก แม้เธอจะอยากพูดแต่ก็เขินอายกับคำที่น้าจอยถามอยู่พอควร!

"โห....น้า เมื่อกี้ยังว่าผมหล่ออยู่เลย ทำไมมาบอก 'หน้าตาอย่างนี้' แล้วละ" วา'เอ่ยขึ้นหลังจากได้ฟังที่น้าจอยเอ่ยพูด แน่ละว่าชายหนุ่มอดตัดพ้ออย่างน้อยใจไม่ได้ที่น้าสาวเอ่ยเปรียบเทียบหน้าตาของตนกับความสวยของซาน!

"ก็มันจริงนิ หล่อขึ้นแต่ก็ดูไม่น่าจะได้คนสวยอย่างหนู ซาน'มาเป็นแฟนนิ เอ็งเล่นของรึป่าวเจ้าวา มนต์เสน่ห์สาวรักสาวหลงอะไรอย่างนี้"

"โอ๋ววว...ไม่มีหรอกครับ น้าก็รู้ผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้"

"จริงหรอหนู..ซาน เจ้าวามันไม่ได้เล่นของ เล่นมนต์เสน่ห์ใส่หนู ทำใหรักทำให้หลงใช่มั้ย"

"เออ...! เล่นของคืออะไรคะ" ซาน'เอ่ยตอบอย่างทำหน้างงๆ เหมือนเธอไม่รู้เรื่องหรือไม่ค่อยเข้าใจที่น้าจอยและวาพูดคุยกัน!

"อ่าาา จบแหละ หนูซานไม่รู้เรื่อง โอ๋! น้าว่าจะแกล้งเจ้าวามันเล่นสะหน่อยเถอะ" น้าจอยเอ่ยพลางหัวเราะล่า ไม่เพียงแต่แผนที่กะจะแกล้งวาพังลง แต่น้าจอยยังขำให้กับความซื่อของซานที่ไม่รู้จักกระทั่งคำว่า...เล่นของ!

แน่นอนว่าคำทุกที่สื่อสารกันแม้หลายๆคำหลายๆเรื่อง ซาน'จะฟังไม่ค่อยเข้าใจหรือไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เธอก็ยิ้มให้กับความอบอุ่นและความรักในครอบครัวที่รักกัน มันเป็นความรู้สึกที่มีทั้ง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และการหยอกล้อกัน เป็นความอบอุ่นที่ซาน(จริงๆ)ไม่ค่อยได้สัมผัสเลยในครอบครัวของตัวเอง!







 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[บอยแอร์]

ถึงสักที

[po3026]

กลัวโดนลักหลับละสิที่สะดุ้งนะ

[เสรี ชัยยา]

ถ้ามีการเล่นของจริง...คงจะมันสุดๆเรื่องนี้

[Dark_hell]

โดนของแน่ๆ เปิดจั่วหัวมาแล้ว

[testman]

นึกว่าโดนข้าง ๆ แอบทำอะไรให้ซะแล้ว

[lowww18]

นึกว่าจะไม่รอดพี่คนข้างๆไปแล้ว

[biggiggog]

เปิดมาแบบนี้ มันต้องมีอะไรซักอย่างแหละน่า
ขอบคุณครับ

[windy007]

สรุปยังไม่รู้เลย ว่า พ่องัด แม่เป๋อ แปลว่าอะไร

[nice198]

คิดตามต่อไป

[ประดิษฐ์ ธรรมเวช]

ถึงสักที

ครอบครัวที่อบอุ่นดี

[Num num]

จะโดนของป่าวหนอ

[sunnie06]

คิดว่าจะโดนพี่คนนั้นจัดการซะแล้ว

[Rutt Non]

นึกว่าจะโดนบนรถซะแล้ว
รออุดหนุนอ่านตัวเต็มอยู่นะครับท่าน เรื่อง่อนก็ยังคาใจผมอยู่เลย 555

[Pap Nuttawut]

เกือบบนรถแล้ว