เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 43 : เคลียร์ใจกับหมอพลอยและครูเบสท์ Part 6

[nato87]

พูดคุยก่อนอ่าน : ตอนหลักมาแล้วครับ ไวกว่าที่คิด อยากให้อ่านตรงนี้สักหน่อย จริงจังนะ

เอาละ เข้าสู่โหมดซีเรียสกันเลยนะ นี่คือตอนที่เราทุกคนจะได้เห็นความร้ายกาจของหมอพลอย ผมรู้ว่าหลาย ๆ คนรักและชอบเธอมาก ผมเองก็ชอบและรักเธอมาก อาจจะมากกว่าพวกคุณซะอีก แต่ผมจำเป็นต้องเขียนครับ ไม่ใช่ว่าผมจะดาวน์เกรดหมอพลอย เพื่ออวยครูเบสท์ ดันครูเบสท์ขึ้นเป็นนางเอกตัวจริงโดยไม่มีเหตุผลรองรับเสียหน่อย ผมคิดเรื่องนี้ไว้ดีแล้ว

หมอพลอย คือตัวอย่างของเด็กเรียนที่เก็บกด และมีชีวิตเพื่อความเป็นเลิศในทุก ๆ ด้าน ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องอาชีพการงาน หรือแม้กระทั่งความรัก สำหรับหมอพลอย เธอเป็นผู้หญิงประเภทที่เงินซื้อเธอไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบผู้ชายที่ดีแต่เอาเงินมาฟาดหัวใส่ผู้หญิง เธอเกลียดผู้ชายประเภทนี้มาก

เธอชอบผู้ชายที่ยอมเธอ ตามใจเธอ คอยอยู่เป็นเพื่อนและรับฟังเธอเสมอ เข้าใจความรู้สึกเธอ เธอจะแพ้ทางผู้ชายประเภทนี้เป็นพิเศษ และลุงพลก็มีคุณสมบัตินั้นแทบทุกอย่าง

ผมสร้างหมอพลอยขึ้นมา เพื่อให้เธอแพ้ทางผู้ชายแบบลุงพลครับ ทั้งหมดมันเกี่ยวกับอดีตชาติ ที่หมอพลอยไปล้อเล่นกับความรู้สึกของลุงพล เลยทำให้ชาตินี้ เธอต้องโดนล้อเล่นกับความรู้สึกบ้าง จนทำให้เธอเสียสติ

ลำบากใจนะ เพราะผมเห็นแฟนคลับหมอพลอยหลาย ๆ คนขอร้องให้ผมเปลี่ยนใจ ผมทำไม่ได้จริง ๆ ครับ แต่ถึงอย่างนั้น ผมได้หาทางออกแบบ Happy สำหรับทุกคนไว้ละ นั่นก็คือ ผมได้เขียน Special Project ที่เป็นงานบนดินของผม เป็นการรีไรต์เนื้อเรื่องใหม่ ตีความใหม่ และหมอพลอยเป็นนางเอกเพียงคนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ โดยอ้างอิงเนื้อเรื่องบางส่วนจากฉบับใต้ดินและบนดิน ไปติดตามกันได้ครับทาง Fictionlog และ Tunwalai กำลังเขียนอยู่ (เรื่องนี้ลุงพลกับหมอพลอยตอนจบสมหวังครับ ใจฟูไม่ปวดตับ) เพื่อให้หมอพลอยเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งที่มีเสน่ห์และน่ารักแบบนี้ตลอดไป ติดตามได้จากลิงค์ด้านล่างทั้งสองแพลตฟอร์มเลยครับ


https://www.tunwalai.com/story/791823

https://fictionlog.co/b/6651db6ce5a77b001c15271e

กลับมาที่ตอนนี้กัน สำหรับตอนนี้ จะมีฉากสนทนายาวมาก แถมเป็นภาษาฝรั่งเศสและอังกฤษ (ผมใช้ Google Translate) อาจไม่ตรงหลักไวยากรณ์นัก ถามว่าอยากโชว์ภูมิความรู้หรือไง? NATO87 เปล่าครับ ผมไม่ได้โชว์ภูมิ ผมทำเพื่อให้คาแร็คเตอร์ของหมอพลอยมีความลุ่มลึกมากขึ้น

คือเวลาเธอโกรธใครสักคน บางทีเธอก็ต่อว่าคน ๆ นั้นเป็นภาษาที่สองหรือสาม ส่วนหนึ่งเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ยังไงครับ ว่าเธอกำลังหลอกด่าอยู่ มันเป็นนิสัยเสียของพวกเด็กเนิร์ด เด็กเรียนเก่งบางคน ที่ผมเชื่อว่าทุกคนน่าจะเคยเจอคนประเภทนี้กันบ้าง คืออวดภูมิความรู้ด้านภาษาของตัวเอง

แต่ผมไม่ได้ใส่คำแปลนะครับ ผมอยากให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดเหมือนลุงพลและสาว ๆ ที่เหลือในเรื่องที่ไม่รู้ภาษาฝรั่งเศส ยกเว้นแค่น้องหมวยและครูเบสท์ ที่พอฟังรู้เรื่องบ้าง ถ้าอยากรู้ Google Translate ช่วยท่านได้ครับ

แล้วก็ยังมีเรื่องข้อกฎหมาย แต่ผมไม่ได้ลงลึกมากนะครับ ไม่งั้นมันจะยาว

ก็ไปติดตามกันต่อครับ สำหรับตอนใหม่ของเกมรัก และหมอพลอยในเวอร์ชั่นตัวร้าย

ความเดิมตอนที่แล้ว

https://xonly8.com/index.php?topic=284267.0

"ผมพูดจริงนะครับครู!!!" ลุงพลหันไปตอบครูเบสท์ ที่ป่านนี้ยังไม่ยอมปักใจเชื่อสักที "ก็ไหนครูเบสท์ระลึกชาติได้แล้วตั้งแต่ที่ห้องเก็บของบนชั้นดาดฟ้าไม่ใช่เหรอครับ!!??"

"นี่!! อย่านอกประเด็นไปเรื่องอื่นได้ไหม!!??" ภัคจิราทำหน้าดุใส่ด้วยความโกรธปนอาย เธอรู้ดีว่าเหตุการณ์ที่ห้องเก็บของบนชั้นดาดฟ้าเมื่อเทอมก่อน มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"เห็นไหม!?" พอได้ยินแบบนี้ พลอยพรรณก็ยิ้มเยาะ "แอบไปแซ่บกับลุงพลจริง ๆ ด้วย เห้อ Pathetic girl!!"

"เยอะเกินไปมั้งค่ะพี่พลอย!!" ภัคจิรารู้ว่าตัวเองกำลังถูกเหน็บแนม จึงเอ่ยปากเตือน "อย่าให้เบสท์ต้องรู้สึกแย่กับพี่พลอยไปมากกว่านี้เลยดีกว่าไหมคะ!?"



"พี่ว่าพี่ต้องพูดคำนั้นมากกว่าเบสท์นะ" พลอยพรรณก็ไม่ยอมลดราวาศอก "เอาละ!! พอกันที!! จากนี้ไปหมอขอสั่งทุกคน ในฐานะที่หมอเป็นผู้ทรงคุณวุฒิที่สุด ที่อยู่ ณ ที่นี้ หมอขอออกคำสั่งไม่ให้ใครก็ตามแทรกขึ้นมา ในขณะที่ลุงพละกำลังพูด เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ วันนี้ทั้งวันคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ ๆ ตกลงไหมสาว ๆ ทุกคน!!"

"ได้ค่ะ" ภัคจิราพยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกับลูกศิษย์สาวที่ยืนอยู่ ณ ตรงนั้นอย่าง เนตรชนก ณิชา นาถลดา และเดือนดารา

"เอาละ เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะ" แล้วพลอยพรรณก็หันไปพูดกับลุงพล ในเชิงประชดแดกดัน "เชิญค่ะ พ่อซง จุง กี พ่อเตาไมโครเวฟของทุกคน"

"คุณหมอชอบซง จุง กี เหรอคะ!! แสดงว่าต้องเคยดู Descendants of the sun แน่ ๆ เลย" แล้วเดือนดารา ที่บังเอิญเป็นติ่งเกาหลี ก็แทรกขึ้นมา "โอโห!! หนูไม่คิดมาก่อนจริง ๆ ว่าคุณหมอจะรู้จักดาราเกาหลีด้วย นี่ดีเลยนะคะ พอดีหนูก็..."

"หมวย!!!" ภัคจิรา เนตรชนก ณิชา หทัยรัตน์ นาถลดา หันไปว๊ากใส่เดือนดาราที่ไม่รู้จักกาละเทศะ "เงียบไปเลยนะ!! ไม่ต้องพูด!!"

"ขอโทษค่ะทุกคน" เดือนดาราที่ถูกตำหนิ ทำหน้าจ๋อย พร้อมกับแลบลิ้นแล้วยิ้มแก้เขิน "แหะ ๆ"

"เอาละ พูดมา!!" หมอพลอยสั่งให้ลุงพลพูด "ที่บอกว่าทุกคน ตรงนี้เคยเป็น Angel บนสวรรค์ แล้วอะไรอีกนะ? ไปทำผิดกฎสวรรค์เข้า ทำผิดเรื่องอะไร แล้วทำไมถึงถูกส่งมาเกิดบนโลกมนุษย์ด้วย"

"คือ..." ลุงพลนึกถึงคำเตือนขององค์ตุลาการสวรรค์ก่อนหน้านี้ ที่เคยเตือนว่าถ้าไม่จำเป็น พยายามอย่าเอ่ยชื่อตนเองให้ลูกสาวในชาติภพปัจจุบันได้ยินอีก เพราะอาจส่งผลเสียที่คาดไม่ถึง "หมอพลอย ครูเบสท์ และเด็ก ๆ ทุกคน ทุกคนเลย เคยเป็นเทพธิดาบนสวรรค์ เป็นพี่น้องกัน เช่นเดียวกับผม ผมก็เป็นเทวดาอยู่บนสวรรค์เหมือนกัน"

"อือ...อือ...อือ" ในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งใจฟัง เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แต่สีหน้าและท่าทางของสาว ๆ เกือบทุกคนจะสื่อไปในทางลบเสียมากกว่า ขณะเดียวกัน ภัคจิรา กลับแสดงอาการแปลก ๆ คล้ายคนปวดศีรษะ จนต้องกุมขมับตลอดเวลา

"ครูเบสท์? ครูเบสท์ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?" กลุ่มเด็กสาวคณะพยาบาล เดินเข้าไปหาครูเบสท์เพื่อสอบถามอาการด้วยความเป็นห่วง

"ครูไม่เป็นไรจ๊ะทุกคน" ภัคจิรายิ้ม เพื่อให้ลูกศิษย์ทุกคนสบายใจ แม้ความจริงจะไม่ใช่อย่างที่เธอแสดงออกมาก็ตาม

"เล่ามาต่อ" พลอยพรรณเหลือบมองภัคจิราครู่นึง ก่อนหันกลับมาเผชิญหน้ากับลุงพล "เล่ามาให้หมด มันเกิดอะไรต่อจากนั้น"

"คือ..." ลุงพลมองหน้าหมอพลอย ที่ยืนถือปืนอยู่ แต่ตาเฒ่ารับรู้ได้ว่า ลึก ๆ แล้วหมอพลอยยังคงรักตนเองอยู่ แต่ที่ต้องแสดงท่าทางเกรี้ยวกราดแบบนี้ ก็เพราะความโกรธที่ตนเองไม่ยอมรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ยังคงไม่ยอมปล่อยวางทุกอย่าง เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่โคราชด้วยกันตามที่ได้ตกลงกันไว้

"คืออะไร..." เจ้าหญิงน้ำแข็งเอ่ยปากถามด้วยท่าทางที่เสแสร้ง แกล้งเป็นเย็นชาห่างเหิน แต่แท้จริงแล้ว เธอกำลังพยายามข่มความรู้สึกเสียใจและน้อยใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ "พูดมาให้หมด"

"คือ..." ลุงพลชำเลืองมองครูเบสท์ ที่ยังยืนกุมขมับ หรือแม้กระทั่งใบเฟิร์น โดนัท อุ๊ นาถ และหมวย ที่ต่างยืนนิ่งตั้งอกตั้งใจรอฟังความจริงจากปากของตาเฒ่าอยู่ "ในชาติที่แล้ว ผมกับคุณหมอ เรา...เรา...เอ่ออ"

"เราอะไร" พลอยพรรณถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง ที่อาจจะสื่อถึงสายสัมพันธ์เมื่อครั้นอดีตชาติ "พูดมาให้ชัดเจน"

"ผมกับคุณหมอ ในชาติที่แล้ว" ลุงพลรู้ดี ว่าถ้าพูดคำนี้ออกมา ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นอาจเป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้ ไม่ว่าจะด้านดีหรือด้านร้าย "เราเคย...เราเคย...เราเคยรักกันครับ!!!"

"เจ๊!!" ใบเฟิร์นอุทานขึ้นมา จนต้องรีบยกมือขึ้นมาป้องปาก หันไปนินทาซุบซิบกับโดนัทสองคน "เมื่อกี่ได้ยินเหมือนที่ชั้นได้ยินป่ะ? ลุงพลช่างกล้าจริง ๆ ว่ะแก!!"

"ชั้นก็ได้ยินเหมือนกันว่ะเฟิร์น" โดนัทป้องปากตอบ ทำราวกับว่ายัยอุ๊ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ยินอะไรเลย "คนเรามันจะเพ้อเจ้อได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ!?"

"นี่!! พวกแกสองคน!!" ยัยอุ๊ยืนท้าวเอวมองคู่เลสประจำวิทยาลัยพยาบาล "ไม่ต้องทำท่าแบบนั้นก็ได้ม๊าง!! ชั้นไม่ได้ยินหรอก!! ชั้นไม่ได้ยิ๊นน!!!"



"ชู่ว!! Keep Quiet!!" ยัยหมวยทำปากจุ๊ แก้ตัวที่เสียมารยาทแทรกคนอื่นพูดถึงสองรอบ "เงียบ ๆ ก่อนค่ะทุกคน!!"

ส่วนนาถลดาก็ยืนนิ่ง ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ ออกมา แต่เธอก็แอบชำเลืองมองภัคจิรา ที่ดูเหมือนว่าอาการปวดศีรษะยังไม่ดีขึ้น

"เรา?" หมอพลอยทวนคำตอบของลุงพลอีกครั้ง "คำว่าเรา หมายถึงชั้น...กับ...แก...ใช่ไหม?"

"ใช่ครับหมอ" ลุงพลยืนทำหน้าเหมือนปลงตก หากอะไรจะเกิดหลังจากนี้ตนก็พร้อมยอมรับ "เราเคยรักกันในอดีตชาติ คุณหมอขอให้ผมไปทำงานบางอย่าง ที่มันผิดกฎสวรรค์ ทำเพื่อพิสูจน์ความรักที่ผมมีให้ต่อคุณหมอ จนทำให้สวรรค์ต้องวุ่นวาย ผม คุณหมอ ครูเบสท์ และทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องถูกลงโทษให้ลงมาชดใช้กรรมบนโลกมนุษย์ครับ"

"เพ้อเจ้อเรื่องอะไรกันเนี่ย!?" พลอยพรรณถึงกับส่ายหน้า "ขอโทษนะ พอดีชั้นเป็น Athiest ชั้นไม่เชื่อเรื่อง reincarnation อะไรนั่น ชั้นเชื่อในหลักการทางวิทยาศาสตร์ เบสท์!? เบสท์เชื่อเรื่องเพ้อเจ้อที่ตาแก่คนนี้พูดหรือเปล่า!? เบสท์!? เบสท์!!??"

"โอ้ยย..." ภัคจิรายังคงกุมขมับ จนไม่ได้ยินพลอยพรรณที่กำลังเรียกอยู่

"เบสท์!? เป็นอะไรหรือเปล่า!?" หมอพลอยถาม "ทำไมพี่เรียกแล้วถึงไม่ตอบ!?"

"เบสท์ได้ยินแล้วค่ะพี่พลอย" ครูเบสท์พยายามฝืนอาการปวดหัว "เบสท์ได้ยินเรื่อง Fantasy ประหนึ่งหลุดมาจากละครจักร ๆ วงศ์ ๆ ที่เราเคยดูช่องเจ็ดสมัยเด็กมาก่อนแล้วละคะ"

"ขอโทษน่ะเบสท์" แล้วพลอยพรรณก็แทรกขึ้นมา "พี่ไม่ชอบดูละครจักร ๆ วงศ์ ๆ ตอนเด็กชีวิตพี่มีแต่อ่านหนังสือคณิตศาสตร์ หนังสือวิทยาศาสตร์ หนังสือเคมีชีวะ เห้อ!! เอาละ!! เบสท์ไปรู้เรื่องพวกนี้ตอนไหน!?"

"ผมเป็นคนบอกครูเบสท์เองครับ" ลุงพลสังเกตเห็นครูเบสท์อาการไม่ดี เลยตอบขึ้นมา

"ไม่ได้ถามแก!! ชั้นถามเบสท์!!" หมอพลอยทำเสียงดุ "อยู่เฉย ๆ แล้วเงียบ!! เบสท์!! ตอบพี่มาเดี๋ยวนี้!! ว่าเราไปรู้เรื่องนี้มาตอนไหน!? ที่ไหน!? ยังไง!?"

"โอ้ยย!!" ครูเบสท์แสดงท่าทางไม่พอใจ "คือพี่พลอยเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ!? ทำไมถึงอยากจะรู้ลึก อยากลงดีเทลอะไรขนาดนั้น ทีเป็นเรื่องของพี่ เบสท์ยังไม่ยุ่งเลยนะคะ!!"

"หยุดเถอะครับ!!! หยุดเถอะ!!! อย่าทะเลาะกันอีกเลยนะ!!!" ลุงพลต้องแทรกขึ้นมา เพราะไม่อยากให้ครูเบสท์และหมอพลอยต้องผิดใจกันไปมากกว่านี้ "หมอพลอยครับ อย่าไปรุกเร้าครูเบสท์แบบนั้นเลยนะครับ มันไม่น่ารักเลย!!"

"น่ารักเหรอ!?" แทนที่ได้ยินคำนี้แล้วพลอยพรรณจะรู้สึกดี กลับกลายเป็นว่าเธอกลับอารมณ์เสียแทน "นี่ช่างหาคำเปรียบเปรยจริง ๆ เลยนะ ตาแก่ตัณหากลับ!! Dirty old man!!! ฮึ๊ยย!!!"

"เจ๊..."

"เออ...ชั้นเห็น"

ใบเฟิร์น โดนัท และทุกคนต่างเห็นหมอพลอยหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ไม่เคยมีใคร ณ ที่นี้ เคยเห็นหมอพลอยโกรธขนหน้าแดงแบบนี้มาก่อน




"Let's me tell you!!" พลอยพรรณชี้หน้าลุงพลด้วยความโกรธ "je ne sais pas pourquoi C'est pourquoi je suis tombée amoureuse d'un vieil homme lubrique comme toi, Chumphon!!"

"เจ๊? ภาษาไรวะ?"

"ชั้นไม่รู้ว่ะเฟิร์น"

"น่าจะภาษาฝรั่งเศสค่ะพี่โดนัท"

"จริงเหรอ?"

"จริงค่ะพี่อุ๊" เดือนดาราตอบอย่างมั่นใจ "หนูเคยอ่านแฟนฟิคแนว Yaoi ที่พวก E.L.F ฝรั่งเศสเขียนถึงวง Super Junior แล้วก็เลยเรียนมาบ้างตอน ม.ปลาย เลยรู้ค่ะ"

(หมายเหตุ : แฟนฟิค, ฟิคชั่นแนว Yaoi คือแนว ชxช ส่วน E.L.F คือชื่อกลุ่มแฟนด้อม (Fandom) หรือกลุ่มแฟนคลับของวงบอยแบรนด์ Super Junior ครับ)

"แหม่" แล้วนาถที่ยืนกอดอกก็แทรกขึ้นมา "เก่งเหมือนกันนิหมวย"

"ของมันแน่อยู่แล้ว!!" แล้วเดือนดาราก็เชิดหน้า "เห็นแบบนี้ ชั้นพูดได้หลายภาษานะ ไทย จีนกลาง ฝรั่งเศส อังกฤษ!!"

"ค่อยขิงตัวเองวันหลังได้ป่ะหมวย!!" ยัยอุ๊บ่น "เงียบก่อนเหอะ!!"

"C'est amusant, n'est-ce pas ? en trompant les autres Jouer avec les sentiments des autres Laisse moi te poser une question. Tu as toujours un cœur Avez-vous encore du bon sens ?"

"พี่พลอย?" ภัคจิราหรี่ตามองคุณหมอรุ่นพี่ "พี่พลอยจะพูดภาษาฝรั่งเศสทำไมคะ? ทำไมไม่พูดตรง ๆ ออกมาเลยล่ะ? แล้วคนอื่นจะฟังรู้เรื่องเหรอคะพี่!?"

"Ce ne sont pas vos affaires!!" พลอยพรรณต่อว่าภัคจิราด้วยภาษาฝรั่งเศส ก่อนหันไปมองหน้าลุงพลที่ทำหน้าเรอหราเพราะไม่เข้าใจภาษาฝรั่งเศส "Sais-tu que ma vie Je n'ai jamais aimé quelqu'un autant que toi auparavant. Mais est-ce ce que j'ai ? Eh bien, nous avons fait une promesse. que nous allions tous les deux commencer une nouvelle vie à Korat Vous vous souvenez encore de notre promesse, n'est-ce pas?"

"พี่พลอย..." ภัคจิราเริ่มน้ำตาซึม เพราะเธอพอเข้าใจภาษาฝรั่งเศสอยู่บ้าง "ทำไมไม่พูดภาษาไทยละคะพี่ พี่พูดภาษาฝรั่งเศสอยู่คนเดียวแบบนี้ แล้วคนอื่นจะเข้าใจเหรอคะ?"

"หมวย ๆ" ยัยอุ๊เอ่ยปากถามหมวยรุ่นน้อง "หมอพลอยพูดว่าอะไรบ้างนะ?"

"นั่นนะซิ" ใบเฟิร์นพยักหน้าเห็นด้วย "ตกลงรู้จริงป่ะเนี่ยหมวย?"




"หมวยก็ไม่แน่ใจนะคะ" เดือนดาราตอบ "แต่เท่าที่ได้ยิน เหมือนหมอพลอยจะบ่นลุงพล ว่าทำไมถึงล้อเล่นกับความรู้สึกของหมอแก แล้วก็ เหมือนหมอพลอยจะไปทำอะไรที่โครัตเนี่ยแหละค่ะ"

"โคราช ไม่ใช่โครัต หมอพลอยบอกว่า" ภัคจิราถอนหายใจยาว ก่อนแปลความหมายภาษาฝรั่งเศสที่พลอยพรรณพูด "หมอพลอยกับลุงพลสัญญากันว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่โคราช ใช่ไหมคะพี่พลอย?"

"อุ้ยตายว้ายแม่..." สามสาวใบเฟิร์น โดนัท และยัยอุ๊ ยกมือขึ้นมาป้องปากและหันมามองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง ไม่ต่างจากยัยหมวยที่อ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าคุณหมอผู้สูงศักดิ์อย่างพลอยพรรณจะไปสัญญาอะไรแบบนั้นกับลุงพล

ส่วนนาถ เธอยืนกอดอก และเลือกที่จะเมินหน้าหนีไปทางอื่น ราวกับเธอไม่อยากรับรู้อะไรที่ได้เห็นหรือได้ยินตรงหน้า

นัยน์ตาของพลอยพรรณแดงก่ำ พร้อมกับรอยน้ำตาที่อาบแก้ม ชีวิตนี้ มีอยู่เพียงไม่กี่เรื่อง ที่ทำให้คนอย่างเธอต้องเสียใจได้มากถึงขนาดนี้

"ลุงพล..." ภัคจิราถอนหายใจยาว "เห็นแล้วหรือยัง ว่าพี่พลอยรักลุงมากแค่ไหน แล้วลุงยังจะมารักเบสท์ รักลูกศิษย์ของเบสท์ รักใครต่อใคร ที่เบสท์ไม่รู้จัก มันไม่มากไปเหรอ? เมื่อไรจะพอ? เมื่อไรจะหยุด!!"

"You told every woman in the world that you love her so much. You said you love them with all your heart. Including the foolish me who fell in love with you." พลอยพรรณตัดพ้อด้วยภาษาอังกฤษ ที่สาว ๆ เกือบทุกคนฟังเข้าใจ "But you broke my heart Just like you did with other women"

"ตกลงจะว่ายังไงคะ?" ครูเบสท์หันไปถามลุงพลด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด "รู้ไหมว่าพี่พลอยรักลุงมากแค่ไหน? แล้วลุงก็ทำแบบนี้กับเธอเหรอ? สัญญาอะไรกับพี่พลอยไว้ที่โคราช แล้วไหนจะคนอื่น ๆ อีกละ?"

"เอ่อ...เอ่อ...เอ่อ" สายตาของสาว ๆ ทั้ง 7 คน ต่างมองลุงพลด้วยความผิดหวัง "ทำไมมองหน้าลุงแบบนั้นเหรอจ๊ะ แหะ ๆ ๆ ๆ"

"ตลกมากเลยใช่ไหม!!??" แล้วโดนัทก็เดินพรวดออกมาจากกลุ่ม "เห็นป่ะ!!?? ว่าลุงทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปหมดแล้ว!! หนูไม่รู้จะด่าลุงว่าอะไรจริง ๆ ฮึ้ยย!!"



"หนูก็เหมือนกัน!!" ใบเฟิร์นที่ปกติไม่ใช่พวกชอบเปิดหน้าลุย แต่ครั้งนี้มันต่างกัน เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว "ลุงคะ!! บางครั้งหนูก็รู้สึกผิดกับเพื่อน ๆ กับทุกคนเหมือนกันนะ เพราะหนูเหมือนเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องบ้า ๆ อะไรแบบนี้อ่ะ!!! แล้วบอกเลยนะ ไอ้เรื่องอดีตชาติอะไรของลุงอ่ะ!! หนูคนนึงละที่ไม่เชื่อ!!"

"ใช่!! เฟิร์นพูดถูก!!" ยัยอุ๊เห็นด้วยกับใบเฟิร์น "คนอย่างลุงอ่ะ อมวัดทั้งประเทศมาพูดก็ไม่มีใครเชื่อหรอก!!! แล้วก็นะ!!! แต่งเรื่องกุเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้!! คิดว่าพวกหนูจะเชื่อเหรอ!!??"

"จะทำยังไงต่อดีละคะท่านประธาน?" คราวนี้ก็เป็นยัยหมวยที่ออกความเห็นบ้าง "วุ่นวาย ยุ่งเหยิง จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่มีคำนิยามสำหรับสถานการณ์นี้ ปังคะ ปังปินาศ!!+"

"แล้วไงต่อละคะ?" และปิดท้ายที่นาถ "จะจับลุงพลเข้าคุกเลยไหม? หรือว่ายังไงต่อ?"



"ยังก่อนนาถ..." แล้วหมอพลอยก็แทรกขึ้นมา คราวนี้เธอยอมพูดภาษาไทยตามปกติ "ยังมีคำถามที่หมอสงสัย ชุมพล ช่วยตอบชั้นหน่อยได้ไหม? ว่าผู้หญิงทุกคน ณ ที่นี่ รวมถึงชั้นด้วย ตกลงแล้วแกรักใครมากที่สุดกันแน่?"

"เอ่อ..." ลุงพลเกิดอาการลังเล "ผม...ลุง...เอ่อ...ลุงรักทุกคนเลยจ๊ะ"

"เอาแค่คนเดียว" พลอยพรรณจ่อปืนที่ตาเฒ่าผู้มากรัก "ชั้นมั่นใจมาก ๆ เลยว่าคนอย่างแกก็พูดไปเรื่อยกับผู้หญิงทุกคน ชั้นเลยอยากจะรู้จริง ๆ ว่าตกลงแล้ว แกรักใครมากกว่ากัน? แกจะรักชั้น รักเบสท์ รักเฟิร์น รักโดนัท รักอุ๊ รักหมวย รักนาถ หรือใครต่อใครพร้อม ๆ กันแบบนี้มันไม่ได้"

"น้องพลอย!! เอ้ยย!!" ลุงพลต้องรีบยกมือขอ ไม่ให้หมอพลอยยิง "หมอพลอยครับ ลดปืนลงนะ เล่นปืนผาหน้าไม้แบบนี้ ผมใจคอไม่ดีเลย!!"

"ชั้นไม่สนอะไรอีกแล้ว" แต่หมอพลอยกลับปฏิเสธ "ก็ชั้นเคยบอกแกแล้วไง ที่คอนโดของชั้น ว่าคนอย่างชั้น ถ้ามันจะร่าน มันต้องไปให้สุดทาง!!"

"หมอพลอยอาการหนักเอาเรื่องนะเนี่ย" ใบเฟิร์นออกความเห็น

"พี่พลอย..." เช่นเดียวกับณิชา ที่กำลังคิดถึงญาติผู้พี่อย่างกรวิทย์ "เพราะแบบนี้ใช่ไหม? พี่เลยไม่รับรักพี่กรของหนู"

"ลุงพล" ไม่ต่างจากหทัยรัตน์ ที่มีความเห็นในเรื่องนี้เช่นกัน "แกเล่นของใส่หมอพลอยหรือเปล่าวะเนี่ย?"

"ฮู้ยยย!!!" เดือนดาราเอ่ยปากขึ้นมา "เฟียสมากแม่"

"เหอะ!!" ส่วนนาถลดา ก็คีปลุคแบดเกิร์ลตามสไตล์สาวนุ้ยปักษ์ใต้ "หมอพลอยอ้อร้อ!!"

"เอาละตอบมา!!" หมอพลอยจ่อปืนชี้หน้าลุงพล นี่ถ้าหากเธอลั่นไก รับรองได้เลยว่าตาเฒ่าหื่นได้ไปคุยกับองค์ตุลาการสวรรค์แบบฟูลไทม์เป็นแน่ "ให้เวลาสิบวินาที"

'หมอพลอยครับ คือแบบนี้นะ" ลุงพลพยายามจะแก้สถานการณ์ "ฟังผมก่อนนะ"

"หนึ่ง...สอง" เจ้าหญิงน้ำแข็งเวอร์ชั่นแบดเกิร์ลปลดเซฟปืน นิ้วชี้วางบนไกปืนเตรียมยิง "เวลาเดินถอยหลังเรื่อย ๆ แล้วนะ"

"น้องพลอย อย่าทำแบบนี้เลยนะ" แม้จะถูกหมอพลอยเอาปืนจี้หัว แต่ลุงพลก็ยังไม่ละความพยายาม "ฟังผมก่อนได้ไหม?"

"สาม...สี่" หมอพลอยจ้องลุงพลตาเขม็ง "ห้า...หก"

"หมอพลอยเอาจริงป่ะเนี่ย?" กลุ่มเด็กพยาบาลต่างหันมาถามกันด้วยท่าทางไม่ค่อยสู้ดี เพราะกลัวว่าพวกผู้ใหญ่ในวิทยาลัยจะรู้ความจริง "ตายแน่ลุงพล!!"

"หมอพลอยครับ!!" ตาเฒ่าบ้ากามยังคงพยายามต่อไป "ฟังผมหน่อยได้ไหมครับ? ฟังผมอีกสักครั้งนะครับ"

"เจ็ด..." แล้วพลอยพรรณก็เงียบ ก่อนเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง "อ้อ!! ชั้นมีเรื่องที่จะบอกแกอยู่อย่างชุมพล!! คนอื่น ๆ ก็ฟังไว้ด้วยก็ดี!! กฎหมายอาญามาตรา 65 ผู้ใดกระทำความผิดในขณะที่ไม่สามารถรู้ผิดชอบหรือไม่สามารถบังคับตนเองได้ เพราะมีจิตบกพร่อง โรคจิต หรือจิตฟั่นเฟือน ผู้นั้นไม่ต้องรับโทษ"

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[เดช12341]

ตายแน่ชุมพลคนขยันมีเมียงานนี้เมียเบอร์หนึ่งเอาจริง

[kitipan.123]

ดีใจแทนหมอพลอย

[per2512]

ยิงให้ลุงชั่วตายเลยครับคุณหมอ

[ryg123456]

มาดูต่อว่าลวดลายลุงเฒ่าจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร ลวดลายลุงน่าจะไปรอดนะ

[paoimpreza]

ลุงพลจะเอาตัวรอดยังไงทีนี้

[Juupajups]

แง้ หมอพลอยของผมกลายเป็นตัวร้ายไปซะแล้ว

[แมว69]

ลุงพลจนมุม จะหาทางออกอย่างไร

[Suthut]

พลอยพิพากษาลุงพลแล้ว

[tann sathien]

มาแล้ว ๆ

[zaar65]

รอ 3P รุ่นใหม่แบบหมอพลอย ครูเบสสส

[zezebee12]

ลุงพลตายแน่ๆๆๆ

[n2610]

ยังไม่ครบองค์ประชุมนะลุง รอให้ครบทุกคนก่อน

[toony61]

งานนี้ถ้าเบื้องบนไม่ออกตัว สงสัยจะเคลียร์ยาก

[JamezazaJame]

อมอส