เชิญชม สมยินดี บทที่ 5 Midnight 4 (Almost)

[UnlockSex]

--------------------

---------------

----------

-----

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ยังคงดังก้องและแสงไฟสลัวที่สะท้อนผนังกระจกของโซน VIP มะนาวเดินตัวตรงออกจากฟลอร์เต้นที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สภาพของเธอสะท้อนความโกลาหลที่เพิ่งผ่านพ้นไป ผมยาวสลวยยุ่งเหยิง ชุดเดรสสีขาวหลุดลุ่ยไม่เป็นทรง ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววสับสนและเจ็บปวดในความเงียบ

เธอเจอพี่ตี๋ที่บันไดทางเดินขึ้นลง

พี่ตี๋ : (มองด้วยสายตาฉงน) "มะนาว... เกิดอะไรขึ้น?"

มะนาว : (หลบตา) "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร..."

พี่ตี๋พยักหน้าเล็กน้อย แม้จะสงสัย แต่เลือกที่จะไม่พูดอะไร เขารีบรุดลงไปจัดการสถานการณ์ที่เกิดขึ้นด้านล่าง ปล่อยให้มะนาวเผชิญหน้ากับตัวเองต่อไป

--------------------

---------------

----------

-----

พี่ตี๋และหมวดฤทธิ์
พี่ตี๋เดินลงไปจนถึงด้านล่าง พบกับหมวดฤทธิ์ที่กำลังตรวจสอบสถานการณ์การจับกุมที่ฟลอร์เต้น

พี่ตี๋ : (เสียงเข้ม) "หมวดฤทธิ์ นี่มันอะไรครับ? ผมจ่ายใต้โต๊ะให้นายของหมวดไปเรียบร้อยแล้ว ทำไมถึงยังมาสร้างความวุ่นวายในร้านผมอีก?"

หมวดฤทธิ์ : (มองด้วยสีหน้าสงบ) "ใจเย็นๆ ตี๋ พวกเราไม่ได้มาตรวจร้านคุณหรอก แต่เรามาจับตัวผู้ต้องหาสำคัญ มันเป็นคดีใหญ่ และตอนนี้เราก็ได้ตัวมันแล้ว"

พี่ตี๋ : (ขมวดคิ้ว) "แต่มันกระทบลูกค้าของผมมากนะหมวด แบบนี้ผมจะอธิบายยังไง?"

หมวดฤทธิ์ : "ผมเข้าใจครับ แต่ผมขอยืนยันว่าไม่มีการตรวจร้าน หรือทำอะไรที่เกินไปจากนี้อีก ตามข้อตกลงที่เราเคยคุยกันไว้นะ ตี๋"

พี่ตี๋ : (ถอนหายใจ) "ก็แล้วไป แต่ครั้งหน้าขอให้แจ้งล่วงหน้าด้วย ไม่ใช่มาทำแบบนี้"

หมวดฤทธิ์ : "ได้ครับ ถ้าจำเป็นจริงๆ ผมจะบอกคุณก่อน ขอโทษในความไม่สะดวกด้วย"

--------------------

---------------

----------

-----

มะนาวเร่งฝีเท้าไปยังห้องน้ำโซน VIP เมื่อประตูปิดลง เธอมองตัวเองในกระจกแล้วพบกับสภาพที่ไม่คุ้นเคย ร่างกายที่เคยมั่นใจในความสมบูรณ์แบบ ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยที่ไม่อาจลบเลือน

มะนาว : (พึมพำกับตัวเอง) "นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง..."

เธอพยายามจัดชุดให้ดูเรียบร้อยที่สุด ก่อนจะยืนสงบนิ่งชั่วขณะ ความรู้สึกโกรธและผิดหวังถาโถม เธอคิดถึงนิก คนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด แต่กลับไม่อยู่เคียงข้างในช่วงเวลาที่เธอต้องการ

ในความคิดของเธอ ภาพของเหตุการณ์บนฟลอร์เต้นยังชัดเจน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงปล่อยให้ร่างกายตอบสนองต่อสัมผัสของไอ้เอก เธอรู้สึกผิด ทั้งที่รู้ว่าส่วนหนึ่งเกิดจากความมึนเมา แต่ลึกๆ แล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความต้องการในร่างกายตัวเองมีส่วนผลักดันเช่นกัน

มะนาว : (กัดริมฝีปาก พูดกับตัวเอง) "ทำไมเราเป็นแบบนี้... ทำไมถึงยอม... ทั้งที่มันไม่ควรเลย"

--------------------

---------------

----------

-----

เมื่อออกจากห้องน้ำ มะนาวเดินผ่านโต๊ะของตัวเอง เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปนั่ง เพื่อนๆ ของเธอกลับมากันครบแล้ว โอมมองมะนาวด้วยสายตาที่เหมือนจะจับผิด ส่วนแว่นนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา นิกนั่งเงียบ ใบหน้าซีดเซียว ขณะที่จ้า หลิว และเชอร์รี่ยังคุยถึงเหตุการณ์วุ่นวายบนฟลอร์เต้น

จ้า : "เห้ย หลิว เชอร์รี่! เมื่อกี้ที่ฟลอร์เหมือนตำรวจจะบุกจับใครสักคนเลยแก เห็นคนวิ่งแตกกระเจิงเต็มไปหมด!"

หลิว : (ทำหน้าเหลือเชื่อ) "จริงหรอจ้า? แล้วมีใครบาดเจ็บหรือเปล่า? ฉันว่าฉากแบบนี้มีแต่ในหนังนะ!"

เชอร์รี่ : "ฉันก็ตกใจ ไม่ทันได้ดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เสียงดังขนาดนั้น ฉันว่าต้องมีอะไรใหญ่แน่ๆ"

จ้า : "แหม น่าจะไปดูใกล้ๆ แต่กลัวเหมือนกันนะ เลยถอยออกมาไม่กล้าฝ่าไป"

หลิว : (หันมาทางมะนาว) "มะนาว เจออะไรหรือเปล่า? เธอเดินมาทางนั้นใช่มั้ย?"

มะนาว : (ส่ายหน้าเบาๆ) "ไม่หรอก... ฉันรีบขึ้นมาที่โต๊ะ ไม่ได้สังเกตอะไรมาก"

มะนาวพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เธอรู้สึกผิดที่ต้องปิดบังความจริงจากเพื่อนๆ จ้า หลิว และเชอร์รี่ต่างเข้าใจว่ามะนาวอยู่กับนิกตลอดเวลา ไม่มีใครสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นเลย

--------------------

---------------

----------

-----

มะนาว : (มองนิกด้วยสายตาเย็นชาและใบหน้าที่แฝงไปด้วยความโกรธ) "ทำไมไม่ลงไปหาเรา?"

นิก : (เงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกผิด) "เรา... ท้องเสียหนักมาก คิดว่าเธออยู่กับเพื่อนๆ คงไม่มีปัญหา... ขอโทษจริงๆ นะ"

คำอธิบายของนิกทำให้มะนาวใจอ่อนลงเล็กน้อย แต่ความผิดหวังยังคงอยู่ เธอเลือกที่จะเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความลับในใจ ไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงสิ่งที่เธอเผชิญ

--------------------

---------------

----------

-----

ในขณะที่การสนทนาเริ่มกลับมาผ่อนคลาย โอมยังคงมองมะนาวด้วยสายตาที่เหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ

โอม : (คิดในใจ) "ตอนมาเมื่อเย็นยังไม่โนบราหรอก แต่นี่มันอะไร? หรือว่า... เฮ้ย อย่าบอกนะว่าโดนใครล่วงไปแล้ว แม่ง ใครมันจะกล้าชิงตัดหน้าไปแบบนี้วะ?" เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ ราวกับพยายามค้นหาคำตอบ

ในขณะที่การสนทนาเริ่มกลับมาผ่อนคลาย โอมยังคงมองมะนาวด้วยสายตาที่เหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ

โอม : (คิดในใจ) "ตอนมาเมื่อเย็นยังไม่โนบราหรอก แต่นี่มันอะไร? หรือว่า... เฮ้ย อย่าบอกนะว่าโดนใครล่วงไปแล้ว แม่ง ใครมันจะกล้าชิงตัดหน้าไปแบบนี้วะ?" เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ ราวกับพยายามค้นหาคำตอบ

ไม่นาน นิกเริ่มแสดงอาการปวดท้องหนักขึ้น

มะนาว : "นิก... ไหวมั้ย? ดูเหมือนจะไม่ดีเลยนะ"

นิก : (พยายามฝืน) "เรายังไหวอยู่... ขอพักอีกแปบนะ"

โอม : (แทรกขึ้น) "เฮ้ มะนาว เราว่านิกไม่น่าจะไหวแล้ว ดูหน้ามันสิ อย่างกับจะหมดแรง" (โอมลุกขึ้น) "ให้เราช่วยประคองนิกไปขึ้นแท็กซี่ดีกว่า แต่เราคงไปโรงพยาบาลด้วยไม่ได้ ต้องอยู่ดูแว่นมันด้วย ไม่งั้นโต๊ะเราพังแน่"

มะนาว : (พยักหน้า) "โอเค ขอบใจนะโอม"

โอมช่วยประคองนิกออกจากร้านไปจนถึงหน้าถนนใหญ่ แล้วช่วยเรียกแท็กซี่ ก่อนจะส่งมะนาวและนิกขึ้นรถไป

โอม : "พานิกไปถึงโรงพยาบาลแล้วบอกเราด้วยนะมะนาว"

มะนาว : "ได้เลย ขอบคุณอีกครั้งนะโอม"

มะนาวนั่งอยู่ในรถแท็กซี่พร้อมกับนิก เธอพยายามหายใจลึกๆ เพื่อปลอบตัวเองให้สงบ แม้ในใจยังคงรู้สึกไม่มั่นคง เธอรู้ดีว่า คืนนี้เป็นคืนที่เธอไม่มีวันลืม และสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นบาดแผลที่เธอเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

--------------------

---------------

----------

-----

โอมและพี่ตี๋

หลังจากมะนาวและนิกขึ้นรถแท็กซี่ไปไป ตี๋และโอมมาคุยกันที่โซน VIP ทั้งสองมองไปที่โต๊ะที่มะนาวเคยนั่งอยู่

โอม : "เห็นสภาพมะนาวตอนเดินขึ้นมามั้ย? โนบราเลยนะพี่ แบบนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ"

พี่ตี๋ : (ยิ้มเจ้าเล่ห์) "ใช่ ฉันก็สังเกตเหมือนกัน ดูเหมือนจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นก่อนหน้านี้... น่าเสียดายนะที่ไม่ได้เห็น"

โอม : "เฮ้ย ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันว่าไม่ยากที่เราจะหาทาง... น้องมะนาวนี่น่าเย็ดชะมัด"

พี่ตี๋ : (หัวเราะเบาๆ) "ใจเย็นๆ ก่อน พวกเราเล่นเกมให้มันเนียนๆ ไว้ก่อน เดี๋ยวโอกาสดีๆ ก็มาถึงเอง"

ทั้งสองคนยิ้มให้กัน ก่อนจะเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องอื่น ทำให้ไม่มีใครสังเกตถึงความตั้งใจจริงที่แฝงอยู่ในคำพูดของพวกเขา

--------------------

---------------

----------

-----

บนรถแท็กซี่

มะนาวประคองนิกที่นั่งซบไหล่ของเธออยู่ในรถแท็กซี่ ขณะที่รถเคลื่อนตัวไปสู่โรงพยาบาล แสงไฟถนนลอดผ่านหน้าต่างสลับกับความมืด ทำให้เธอรู้สึกวังเวงในใจมากขึ้น

ในหัวของเธอ ภาพเหตุการณ์บนฟลอร์เต้นย้อนกลับมาอีกครั้ง เธอรู้สึกผิดกับตัวเอง และเริ่มสับสนว่าความต้องการในร่างกายเธอนั้นเกี่ยวข้องหรือไม่กับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกที่กำลังปะทุขึ้น

แต่แล้วเธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมา เธอเงยหน้าขึ้นมองในกระจกหลัง และพบกับสายตาของคนขับรถแท็กซี่ที่กำลังมองมาที่เธอผ่านกระจกด้วยแววตาหื่นกระหาย เขามองชุดเดรสสีขาวรัดรูปที่เผยให้เห็นรูปร่างอันน่าหลงใหลของเธอ โดยเฉพาะเนินอกที่ดันขึ้นมาเด่นชัด

คนขับแท็กซี่ : (แอบพึมพำเบาๆ) "สวยชะมัดเลย..."

มะนาวเบือนหน้าหนี แต่ในใจกลับรู้สึกสั่นสะท้าน แทนที่จะรังเกียจ เธอกลับรู้สึกว่าความร้อนวูบวาบในร่างกายกำลังเพิ่มขึ้น เธอพยายามหายใจเข้าลึกๆ และบอกตัวเองให้สงบ แต่ความอ่อนไหวต่อสายตาและคำพูดลักษณะนี้ที่เธอมีมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอยิ่งรู้สึกสับสน

มะนาว : (คิดในใจ) "เรามันเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง... ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้... มันไม่ควรเลย"

ที่โรงพยาบาล

รถแท็กซี่จอดที่หน้าโรงพยาบาล มะนาวรีบช่วยประคองนิกลงจากรถและพาเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน แพทย์วินิจฉัยว่านิกมีอาการอาหารเป็นพิษและจำเป็นต้องให้น้ำเกลือ มะนาวโทรแจ้งแม่ของเธอและแม่ของนิกเพื่อให้ทราบสถานการณ์

มะนาว : (พูดโทรศัพท์) "แม่คะ นิกต้องนอนโรงพยาบาลคืนนี้ค่ะ อาการอาหารเป็นพิษ... หนูจะอยู่เฝ้าเขานะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ"

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย มะนาวนั่งลงข้างเตียงของนิก มองดูเขาที่หลับไปด้วยใบหน้าซีดเซียว หญิงสาวรู้สึกผิดและเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์ทั้งหมด เธอพยายามกล่อมตัวเองให้ลืมความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในรถแท็กซี่ แต่หัวใจของเธอยังไม่สงบ

เธอจะต้องเฝ้านิกทั้งคืน ในขณะที่จิตใจของเธอยังคงต้องต่อสู้กับความรู้สึกผิดและความสับสนที่ทับถมเข้ามา

--------------------

---------------

----------

-----

พี่ตี๋เดินกลับมายังห้องส่วนตัวในร้าน หลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ก่อนจะมีเสียงทุ้มต่ำตอบรับ

ตี๋ : "พี่... ไอ้ฤทธิ์มันได้ตัวคนยิงไปแล้วพี่"

ชายปริศนา : (เสียงนิ่ง) "ไม่เป็นไร... เดี๋ยวฉันส่งคนไปเก็บมันก่อนจะได้พูดอะไรออกมา"

พี่ตี๋ยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ตี๋ : "แต่พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องมันหรอก... เพราะพี่รู้มั้ย? กูได้ตัวแฟนมันมาแล้ว"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงหัวเราะเบาๆ ตามมาพร้อมกับเสียงแปลกประหลาด เสียงผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความทรมานดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ มันเป็นเสียงที่ไม่อาจเข้าใจผิดได้

พี่ตี๋วางสายพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยม ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาในห้องส่วนตัวของเขา ปล่อยให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบงันและความลึกลับ

บทที่ 5: Midnight 4

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ยังคงดังก้องและแสงไฟสลัวที่สะท้อนผนังกระจกของโซน VIP มะนาวเดินตัวตรงออกจากฟลอร์เต้นที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สภาพของเธอสะท้อนความโกลาหลที่เพิ่งผ่านพ้นไป ผมยาวสลวยยุ่งเหยิง ชุดเดรสสีขาวหลุดลุ่ยไม่เป็นทรง ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววสับสนและเจ็บปวดในความเงียบ

เธอเจอพี่ตี๋ที่บันไดทางเดินขึ้นลง

พี่ตี๋ : (มองด้วยสายตาฉงน) "มะนาว... เกิดอะไรขึ้น?"

มะนาว : (หลบตา) "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร..."

พี่ตี๋พยักหน้าเล็กน้อย แม้จะสงสัย แต่เลือกที่จะไม่พูดอะไร เขารีบรุดลงไปจัดการสถานการณ์ที่เกิดขึ้นด้านล่าง ปล่อยให้มะนาวเผชิญหน้ากับตัวเองต่อไป

พี่ตี๋และหมวดฤทธิ์

พี่ตี๋เดินลงไปจนถึงด้านล่าง พบกับหมวดฤทธิ์ที่กำลังตรวจสอบสถานการณ์การจับกุมที่ฟลอร์เต้น

พี่ตี๋ : (เสียงเข้ม) "หมวดฤทธิ์ นี่มันอะไรครับ? ผมจ่ายใต้โต๊ะให้นายของหมวดไปเรียบร้อยแล้ว ทำไมถึงยังมาสร้างความวุ่นวายในร้านผมอีก?"

หมวดฤทธิ์ : (มองด้วยสีหน้าสงบ) "ใจเย็นๆ ตี๋ พวกเราไม่ได้มาตรวจร้านคุณหรอก แต่เรามาจับตัวผู้ต้องหาสำคัญ มันเป็นคดีใหญ่ และตอนนี้เราก็ได้ตัวมันแล้ว"

พี่ตี๋ : (ขมวดคิ้ว) "แต่มันกระทบลูกค้าของผมมากนะหมวด แบบนี้ผมจะอธิบายยังไง?"

หมวดฤทธิ์ : "ผมเข้าใจครับ แต่ผมขอยืนยันว่าไม่มีการตรวจร้าน หรือทำอะไรที่เกินไปจากนี้อีก ตามข้อตกลงที่เราเคยคุยกันไว้นะ ตี๋"

พี่ตี๋ : (ถอนหายใจ) "ก็แล้วไป แต่ครั้งหน้าขอให้แจ้งล่วงหน้าด้วย ไม่ใช่มาทำแบบนี้"

หมวดฤทธิ์ : "ได้ครับ ถ้าจำเป็นจริงๆ ผมจะบอกคุณก่อน ขอโทษในความไม่สะดวกด้วย"

มะนาวเร่งฝีเท้าไปยังห้องน้ำโซน VIP เมื่อประตูปิดลง เธอมองตัวเองในกระจกแล้วพบกับสภาพที่ไม่คุ้นเคย ร่างกายที่เคยมั่นใจในความสมบูรณ์แบบ ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยที่ไม่อาจลบเลือน

มะนาว : (พึมพำกับตัวเอง) "นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง..."

เธอพยายามจัดชุดให้ดูเรียบร้อยที่สุด ก่อนจะยืนสงบนิ่งชั่วขณะ ความรู้สึกโกรธและผิดหวังถาโถม เธอคิดถึงนิก คนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด แต่กลับไม่อยู่เคียงข้างในช่วงเวลาที่เธอต้องการ

ในความคิดของเธอ ภาพของเหตุการณ์บนฟลอร์เต้นยังชัดเจน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงปล่อยให้ร่างกายตอบสนองต่อสัมผัสของไอ้เอก เธอรู้สึกผิด ทั้งที่รู้ว่าส่วนหนึ่งเกิดจากความมึนเมา แต่ลึกๆ แล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความต้องการในร่างกายตัวเองมีส่วนผลักดันเช่นกัน

มะนาว : (กัดริมฝีปาก พูดกับตัวเอง) "ทำไมเราเป็นแบบนี้... ทำไมถึงยอม... ทั้งที่มันไม่ควรเลย"

เมื่อออกจากห้องน้ำ มะนาวเดินผ่านโต๊ะของตัวเอง เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปนั่ง เพื่อนๆ ของเธอกลับมากันครบแล้ว โอมมองมะนาวด้วยสายตาที่เหมือนจะจับผิด ส่วนแว่นนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา นิกนั่งเงียบ ใบหน้าซีดเซียว ขณะที่จ้า หลิว และเชอร์รี่ยังคุยถึงเหตุการณ์วุ่นวายบนฟลอร์เต้น

จ้า : "เห้ย หลิว เชอร์รี่! เมื่อกี้ที่ฟลอร์เหมือนตำรวจจะบุกจับใครสักคนเลยแก เห็นคนวิ่งแตกกระเจิงเต็มไปหมด!"

หลิว : (ทำหน้าเหลือเชื่อ) "จริงหรอจ้า? แล้วมีใครบาดเจ็บหรือเปล่า? ฉันว่าฉากแบบนี้มีแต่ในหนังนะ!"

เชอร์รี่ : "ฉันก็ตกใจ ไม่ทันได้ดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เสียงดังขนาดนั้น ฉันว่าต้องมีอะไรใหญ่แน่ๆ"

จ้า : "แหม น่าจะไปดูใกล้ๆ แต่กลัวเหมือนกันนะ เลยถอยออกมาไม่กล้าฝ่าไป"

หลิว : (หันมาทางมะนาว) "มะนาว เจออะไรหรือเปล่า? เธอเดินมาทางนั้นใช่มั้ย?"

มะนาว : (ส่ายหน้าเบาๆ) "ไม่หรอก... ฉันรีบขึ้นมาที่โต๊ะ ไม่ได้สังเกตอะไรมาก"

มะนาวพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เธอรู้สึกผิดที่ต้องปิดบังความจริงจากเพื่อนๆ จ้า หลิว และเชอร์รี่ต่างเข้าใจว่ามะนาวอยู่กับนิกตลอดเวลา ไม่มีใครสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นเลย

มะนาว : (มองนิกด้วยสายตาเย็นชาและใบหน้าที่แฝงไปด้วยความโกรธ) "ทำไมไม่ลงไปหาเรา?"

นิก : (เงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกผิด) "เรา... ท้องเสียหนักมาก คิดว่าเธออยู่กับเพื่อนๆ คงไม่มีปัญหา... ขอโทษจริงๆ นะ"

คำอธิบายของนิกทำให้มะนาวใจอ่อนลงเล็กน้อย แต่ความผิดหวังยังคงอยู่ เธอเลือกที่จะเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความลับในใจ ไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงสิ่งที่เธอเผชิญ

ในขณะที่การสนทนาเริ่มกลับมาผ่อนคลาย โอมยังคงมองมะนาวด้วยสายตาที่เหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ

โอม : (คิดในใจ) "ตอนมาเมื่อเย็นยังไม่โนบราหรอก แต่นี่มันอะไร? หรือว่า... เฮ้ย อย่าบอกนะว่าโดนใครล่วงไปแล้ว แม่ง ใครมันจะกล้าชิงตัดหน้าไปแบบนี้วะ?" เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ ราวกับพยายามค้นหาคำตอบ

ในขณะที่การสนทนาเริ่มกลับมาผ่อนคลาย โอมยังคงมองมะนาวด้วยสายตาที่เหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ

โอม : (คิดในใจ) "ตอนมาเมื่อเย็นยังไม่โนบราหรอก แต่นี่มันอะไร? หรือว่า... เฮ้ย อย่าบอกนะว่าโดนใครล่วงไปแล้ว แม่ง ใครมันจะกล้าชิงตัดหน้าไปแบบนี้วะ?" เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังหน้าอกของเธอเป็นระยะ ราวกับพยายามค้นหาคำตอบ

ไม่นาน นิกเริ่มแสดงอาการปวดท้องหนักขึ้น

มะนาว : "นิก... ไหวมั้ย? ดูเหมือนจะไม่ดีเลยนะ"

นิก : (พยายามฝืน) "เรายังไหวอยู่... ขอพักอีกแปบนะ"

โอม : (แทรกขึ้น) "เฮ้ มะนาว เราว่านิกไม่น่าจะไหวแล้ว ดูหน้ามันสิ อย่างกับจะหมดแรง" (โอมลุกขึ้น) "ให้เราช่วยประคองนิกไปขึ้นแท็กซี่ดีกว่า แต่เราคงไปโรงพยาบาลด้วยไม่ได้ ต้องอยู่ดูแว่นมันด้วย ไม่งั้นโต๊ะเราพังแน่"

มะนาว : (พยักหน้า) "โอเค ขอบใจนะโอม"

โอมช่วยประคองนิกออกจากร้านไปจนถึงหน้าถนนใหญ่ แล้วช่วยเรียกแท็กซี่ ก่อนจะส่งมะนาวและนิกขึ้นรถไป

โอม : "พานิกไปถึงโรงพยาบาลแล้วบอกเราด้วยนะมะนาว"

มะนาว : "ได้เลย ขอบคุณอีกครั้งนะโอม"

มะนาวนั่งอยู่ในรถแท็กซี่พร้อมกับนิก เธอพยายามหายใจลึกๆ เพื่อปลอบตัวเองให้สงบ แม้ในใจยังคงรู้สึกไม่มั่นคง เธอรู้ดีว่า คืนนี้เป็นคืนที่เธอไม่มีวันลืม และสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นบาดแผลที่เธอเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

--------------------

---------------

----------

-----

โอมและพี่ตี๋

หลังจากมะนาวและนิกขึ้นรถแท็กซี่ไปไป ตี๋และโอมมาคุยกันที่โซน VIP ทั้งสองมองไปที่โต๊ะที่มะนาวเคยนั่งอยู่

โอม : "เห็นสภาพมะนาวตอนเดินขึ้นมามั้ย? โนบราเลยนะพี่ แบบนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ"

พี่ตี๋ : (ยิ้มเจ้าเล่ห์) "ใช่ ฉันก็สังเกตเหมือนกัน ดูเหมือนจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นก่อนหน้านี้... น่าเสียดายนะที่ไม่ได้เห็น"

โอม : "เฮ้ย ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันว่าไม่ยากที่เราจะหาทาง... น้องมะนาวนี่น่าเย็ดชะมัด"

พี่ตี๋ : (หัวเราะเบาๆ) "ใจเย็นๆ ก่อน พวกเราเล่นเกมให้มันเนียนๆ ไว้ก่อน เดี๋ยวโอกาสดีๆ ก็มาถึงเอง"

ทั้งสองคนยิ้มให้กัน ก่อนจะเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องอื่น ทำให้ไม่มีใครสังเกตถึงความตั้งใจจริงที่แฝงอยู่ในคำพูดของพวกเขา

--------------------

---------------

----------

-----

บนรถแท็กซี่

มะนาวประคองนิกที่นั่งซบไหล่ของเธออยู่ในรถแท็กซี่ ขณะที่รถเคลื่อนตัวไปสู่โรงพยาบาล แสงไฟถนนลอดผ่านหน้าต่างสลับกับความมืด ทำให้เธอรู้สึกวังเวงในใจมากขึ้น

ในหัวของเธอ ภาพเหตุการณ์บนฟลอร์เต้นย้อนกลับมาอีกครั้ง เธอรู้สึกผิดกับตัวเอง และเริ่มสับสนว่าความต้องการในร่างกายเธอนั้นเกี่ยวข้องหรือไม่กับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกที่กำลังปะทุขึ้น

แต่แล้วเธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมา เธอเงยหน้าขึ้นมองในกระจกหลัง และพบกับสายตาของคนขับรถแท็กซี่ที่กำลังมองมาที่เธอผ่านกระจกด้วยแววตาหื่นกระหาย เขามองชุดเดรสสีขาวรัดรูปที่เผยให้เห็นรูปร่างอันน่าหลงใหลของเธอ โดยเฉพาะเนินอกที่ดันขึ้นมาเด่นชัด

คนขับแท็กซี่ : (แอบพึมพำเบาๆ) "สวยชะมัดเลย..."

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Somchai6666]

แท็กซี่คงไม่ได้...นะ

[Terdsak_sk]

ใครจะเปนคนได้น้องมะนาวไป

[ryg123456]

แล้วน้องมะนาวจะรอดไหมนะ หลายคนจองคิวเหลือเกิน

[Manazz]

ขอบคุณคับ ที่กลับมาสานต่อ

[feelnk]

กำลังลุ้นว่ามะนาวจะโดนใครคนแรก

[Nobita Nobituta]

ดูชุลมุนมากแต่รอดมาหวุดหวิด

[dog_963]

มันดูวุ่นวายดีเลยครับ

[zaar65]

น้องมะนาวจะรอดไหมนะ

[ohshady sweety]

ใครจะเป็นคนแรก

[momommar2]

จะเสร็จแท้กซี่ไหมนะ

[peddo]

น้องมะนาวนี่ทำบุญ​เผื่อแผ่ตลอดทางเลยนะครับ บุญจะช่วยให้รอดพ้นไหมนะ เพราะนิกท่าทางจะไม่ไหวแน่

[GozOnyx]

แท๊กซี่โชคดีไปอีก

[Fa]

เสร็จคนขับแท็กซี่

[ododo]

อยากไปขับแท้กซี่เลย