ลับลวงพราง ตอนที่ 7: การเริ่มต้นใหม่ จบบริบูรณ์

[ชุ้ง]

ตอนที่ 7: การเริ่มต้นใหม่

หนึ่งปีผ่านไปหลังจากวันที่หลี่เฉินเดินออกจากชีวิตของซูเหยา ความเจ็บปวดยังคงวนเวียนอยู่ในใจเธอ แม้เวลาจะผ่านไปแต่ก็ไม่สามารถลบเลือนความทรงจำที่เจ็บปวดนั้นได้ ซูเหยารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถยืนอยู่ในจุดเดิมได้อีกต่อไป เธอรู้สึกว่าเธอต้องเดินต่อไป แม้จะไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่การกลับไปที่อาชีพสาวไซด์ไลน์ที่เธอเคยทำมาในอดีตก็ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกเดียวที่เธอมีในตอนนี้

ทุกคืนที่เธอออกไปพบลูกค้า ซูเหยารู้สึกเหมือนกับการต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ภายใน แต่ทุกครั้งที่เธอหันกลับไปยังสถานที่ที่เธอเคยอยู่ ทุกสิ่งก็กลายเป็นเพียงแค่เงาของความทรงจำที่เธอพยายามจะลืม

คืนหนึ่ง ซูเหยากลับมายังอพาร์ทเมนต์เก่าๆ ที่เธอเคยใช้เป็นที่พักพิง ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงทุกวันไปตามสถานการณ์ แต่ลึกลงไปในใจเธอ กลับไม่สามารถลืมหลี่เฉินได้เลย เขายังคงมีอิทธิพลในความคิดของเธอ แม้ว่าจะไม่ได้พบหน้ากันอีกแล้ว

ซูเหยารู้สึกว่าเธอเริ่มเรียนรู้การใช้ชีวิตในแบบที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทุกสิ่งในชีวิตเธอเริ่มกลายเป็นการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้เธอกลายเป็นคนที่เย็นชาและเหนื่อยล้า แต่การที่ลูกค้ามากมายไม่สามารถแทนที่หลี่เฉินได้ทำให้เธอรู้ว่าเส้นทางที่เธอกำลังเดินนั้นยังคงเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

ครั้งนี้ ซูเหยาไม่ใช่แค่สาวไซด์ไลน์ที่เดินตามลูกค้าไปวันๆ แต่เธอเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างในใจ เธอกำลังเริ่มมองหาความหมายใหม่ๆ ในชีวิต

เมื่อเร็วๆ นี้ ซูเหยามีลูกค้าคนใหม่ที่ชื่อชุ้ง อายุ 23 ปี เขาเป็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ใกล้กับอพาร์ทเมนต์ของหลี่เฉิน และในบางครั้งก็พบกับเขาแบบบังเอิญ ชุ้งเป็นคนที่เงียบขรึม แต่ก็มีท่าทางที่อบอุ่น เขามักจะมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกสบายใจ

วันหนึ่งหลังจากที่พบกันที่ร้านกาแฟ ซูเหยานั่งอยู่ในมุมสงบของร้าน ขณะที่ชุ้งนั่งข้างๆ และเงียบไปพักหนึ่ง เขามองเธอด้วยแววตาที่ดูแตกต่างจากครั้งก่อนๆ และในที่สุด เขาก็เปิดปากขึ้น

"ซูเหยา..." ชุ้งเรียกชื่อเธอด้วยเสียงที่สั่นน้อยๆ

ซูเหยาหันไปมองเขา พยายามไม่ให้สีหน้าแสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนของตัวเอง "อะไรเหรอ?"

"ผม... ผมอยากบอกอะไรบางอย่างกับคุณ" ชุ้งพูดอย่างลังเล ก่อนจะสูดหายใจลึก "ผมแอบรักคุณมานานแล้ว..."

คำพูดของชุ้งทำให้ซูเหยาตกใจ เธอไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร เพราะความรู้สึกบางอย่างที่เธอเคยฝังลึกอยู่ในใจมันกลับผุดขึ้นมาในทันที ความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกกับใครได้ เพราะมันยังคงเป็นแผลในใจจากอดีต

"ชุ้ง..." ซูเหยาเริ่มพูด แต่เสียงของเธอกลับติดอยู่ที่คอ หัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้น

ชุ้งมองเธอด้วยแววตาจริงจังและเต็มไปด้วยความรู้สึก "ผมไม่คาดหวังอะไรจากคุณ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่า ผมจะรอคุณเสมอ ถ้าคุณต้องการเวลา... ผมจะให้คุณมีเวลา"

ซูเหยาเงียบไปชั่วขณะ การสารภาพของชุ้งทำให้เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างในชีวิตกลับมาหยุดชะงัก เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถตอบรับอะไรได้ในตอนนี้ เพราะหัวใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยหลี่เฉิน และมันยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใครใหม่

"ขอบคุณนะ" ซูเหยาตอบกลับเบาๆ สายตาของเธอหลบหลีกไม่สามารถมองตรงไปที่เขาได้ หลี่เฉินนั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง มือขยับบนโทรศัพท์มือถืออย่างไร้สมาธิ ขณะที่สายตาของเขาเบนไปยังหน้าจอที่แสดงผลข่าวสารจากเพื่อนของเขาที่ส่งมาให้ เพื่อนคนหนึ่งบอกว่าซูเหยา—อดีตผู้หญิงที่เขาทิ้งไป—มีชายหนุ่มคนใหม่เข้ามาในชีวิต เขายังไม่เชื่อในสิ่งที่ได้อ่าน แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจเขากลับเริ่มรู้สึกตึงเครียด

มันเป็นเพียงข่าวลือหรือเปล่า? เขาพยายามไม่ให้ตัวเองรู้สึกอะไร แต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น แม้เขาจะเคยบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรจะย้อนกลับไปได้ แต่ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับซูเหยา ยังคงทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่คาดคิด

หลี่เฉินเอื้อมมือไปหยิบแก้วกาแฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ บิดตัวไปข้างหลังก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม แม้จะรู้สึกเหมือนว่ามันไม่สามารถดับความกระวนกระวายที่กำลังเกิดขึ้นในใจได้ เขานึกถึงซูเหยา—ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขารักและทิ้งเธอไป ด้วยเหตุผลที่ไม่อาจเข้าใจในตอนนี้

เขารู้สึกเหมือนกับการเดินทางไปในเส้นทางที่ไม่มีทางหวนกลับ อีกทั้งการได้ยินข่าวเรื่องของเธอทำให้เขาคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต ขณะที่ภาพของเธอกลับมาผุดขึ้นในหัวใจเขาอีกครั้ง ความรู้สึกที่หล่อหลอมขึ้นมาในใจตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

แล้วชายหนุ่มคนนี้ล่ะ? ชุ้ง... เพียงแค่ได้ยินชื่อเขาในข่าว ก็ทำให้หลี่เฉินรู้สึกถึงความไม่พอใจบางอย่างในใจ เขารู้สึกไม่สบายใจในขณะที่นึกถึงการที่ซูเหยาอาจจะเริ่มมีความสัมพันธ์ใหม่ แต่เขาก็รู้ว่าเขามีสิทธิ์อะไรที่จะห้ามเธอ

"ซูเหยา..." หลี่เฉินพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำ ในใจเขายังมีคำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ

เขารู้ดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้ แต่บางครั้ง สิ่งที่ไม่สามารถลืมได้ก็กลับมาทำให้รู้สึกเสียดาย จนต้องถามตัวเองว่าเขายังรักเธออยู่หรือเปล่า

หลี่เฉินวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง เขาคิดถึงการติดต่อกับซูเหยา แต่เขาก็รู้ดีว่าเวลาและระยะห่างนั้นยากเกินกว่าจะไปเยียวยาความเจ็บปวดในอดีต

ทว่าการได้ยินว่าเธอมีชายหนุ่มคนใหม่เข้ามาในชีวิตมันทำให้หลี่เฉินรู้สึกเหมือนบางสิ่งในตัวเขากลับมาเริ่มต้นอีกครั้ง ความรู้สึกหวงแหนนั้นทำให้เขารู้สึกต้องการทำอะไรบางอย่าง แม้จะเป็นแค่การขอให้เธอกลับมาหาเขา หรืออย่างน้อยให้เธอรู้ว่าเขายังอยู่ในชีวิตเธอ แม้เธอจะมีใครใหม่

หลี่เฉินรู้ตัวดีว่าเขายังไม่พร้อมที่จะให้คำตอบกับตัวเอง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถหยุดความคิดนี้ได้ แม้ว่ามันจะเป็นการรบกวนจิตใจและทำให้เขาสับสน

เขาถามตัวเองว่า ถ้าซูเหยาเดินไปกับชายหนุ่มคนนี้จริงๆ เขาจะทำอย่างไร? ซูเหยานั่งอยู่ในสวนสาธารณะในช่วงเย็นที่เงียบสงบ ท่ามกลางเสียงนกร้องและความเย็นของลมที่พัดผ่านใบไม้ หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนจะหลุดลอยไปจากตัวเอง ทั้งหมดนี้มันเริ่มจากการตัดสินใจที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิต วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่การแยกทางกับหลี่เฉิน ก็ดูเหมือนจะเป็นเพียงการเดินทางหนึ่งในชีวิตที่เธอต้องเรียนรู้

ข่าวที่หลี่เฉินได้ยินเกี่ยวกับชายหนุ่มที่เข้ามาในชีวิตของเธอทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ แม้จะไม่ใช่เรื่องใหม่ที่เธอรู้สึกเหมือนต้องบอกใครว่าตัวเองก็ยังมีชีวิตที่ต้องเดินหน้า แต่ความรู้สึกนั้นกลับไม่สามารถปิดบังได้ เมื่อเธอเริ่มมองไปข้างหน้า เธอรู้ดีว่าเธอได้ปล่อยความรักในอดีตไปแล้ว และมันก็ถึงเวลาที่ต้องให้ความรักใหม่กับคนที่อยู่ข้างๆ อย่างชุ้ง

ชุ้ง... เขาคือคนที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ใหม่ ๆ เกิดขึ้นในชีวิต ชายหนุ่มที่มีความจริงใจและคอยให้กำลังใจเธอเสมอ ไม่เคยรีบร้อนหรือกดดันเธอในการเลือก แม้ในวันที่เธอยังสับสนกับความรู้สึกที่ยังคงมีต่อหลี่เฉิน แต่เขาก็ยืนเคียงข้างเธอเสมอ

"ถ้าฉันเลือกเดินทางไปกับเขา... จะทำให้ฉันลืมหลี่เฉินได้จริงเหรอ?" ซูเหยานั่งมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจ แม้เธอจะรู้ว่าความรักที่เธอมีให้หลี่เฉินนั้นมันไม่สามารถย้อนกลับมาได้ แต่ก็ไม่สามารถลืมเขาไปได้

เธอยิ้มให้กับตัวเอง ขณะที่ความคิดกลับไปที่ช่วงเวลาที่เคยมีอยู่กับหลี่เฉิน ความทรงจำที่ไม่สามารถลบออกจากหัวใจได้ แม้จะเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าเธอได้เรียนรู้อะไรจากมันมากมาย ความรักครั้งนั้นสอนให้เธอรู้ว่า การรักไม่ใช่แค่การตามหาความสมบูรณ์แบบ แต่คือการเรียนรู้ที่จะปล่อยให้ทุกอย่างไปตามทางของมัน

ซูเหยาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และอ่านข้อความที่ชุ้งส่งมาให้ "วันนี้ท้องฟ้าเป็นใจนะ คุณอยากไปเดินเล่นกับผมไหม?"

เขียนข้อความตอบกลับไปว่า "อยากไปค่ะ" เธอคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นใหม่ และไม่ต้องแบกรับอดีตที่ยังคงทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับไปในอดีตทุกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน ชุ้งก็มาถึงที่สวนสาธารณะ เขายิ้มให้เธอและก้าวเข้ามาใกล้

"คุณโอเคไหม?" เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซูเหยาสบตากับเขา ก่อนจะยิ้มตอบ "ฉันโอเคค่ะ ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ"

"แล้วเราจะไปไหนกันต่อ?" ชุ้งถาม พร้อมยื่นมือออกไปข้างหน้า

ซูเหยามองมือที่ยื่นมาและรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมัน "ไปที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีคุณไปด้วย"

เธอก้าวไปข้างหน้า โดยไม่หันกลับไปมองอดีต แม้หลี่เฉินยังคงอยู่ในใจเธอ แต่เธอรู้ว่าเวลานั้นได้ผ่านไปแล้ว และชีวิตใหม่ที่เธอกำลังเริ่มต้นนี้ มันคือการเดินหน้าต่อไปพร้อมกับคนที่ยังอยู่ข้างเธอ

ความรักในอดีตไม่จำเป็นต้องทำให้เธอย่ำอยู่กับที่ เพราะในที่สุด ซูเหยาก็เรียนรู้ที่จะปล่อยให้ทุกสิ่งไปตามทางของมัน ทิ้งทุกความค้างคาไว้เบื้องหลัง และเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ


แนะนำตัวละคร ชื่อ: ชุ้ง

อายุ: 23 ปี

เชื้อชาติ: ไทย

ลักษณะภายนอก: ชุ้งมีรูปร่างสูง 180 เซนติเมตร, ผิวขาวอมเหลือง, และใบหน้าหล่อเหลามีความหล่อแบบไทย ๆ ที่ดูอบอุ่น เขามีตาเรียวคมและริมฝีปากบางที่มักจะยิ้มให้ทุกคน สร้างความรู้สึกอบอุ่นแก่ผู้คนรอบข้าง ผมของชุ้งเป็นทรงผมสั้น ตัดขอบเรียบร้อย เน้นความสะอาดตาและคล่องตัวให้เหมาะกับสไตล์ของเขา ดูสมาร์ทและดูแลตัวเองดี การแต่งตัวของเขามักจะเรียบง่ายแต่ดูดี มีเสน่ห์ในความเป็นธรรมชาติ




บุคลิก: ชุ้งเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง, แต่ไม่ชอบให้ความสนใจตัวเองมากเกินไป เขามักจะให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าการแสดงออกในตัวเอง ชุ้งเป็นคนที่มีความอบอุ่นและคอยดูแลคนรอบข้างอย่างเงียบ ๆ มักจะยิ้มและพูดจาให้กำลังใจคนที่รู้จัก ไม่ชอบทำให้สถานการณ์หรือปัญหายุ่งเหยิงไปมากกว่าที่มันเป็น


อาชีพ: ชุ้งทำงานเป็นนักออกแบบกราฟิกอิสระและมืออาชีพในวงการการตลาดออนไลน์ โดยเน้นการสร้างสรรค์งานออกแบบที่น่าสนใจและมีสไตล์เป็นเอกลักษณ์ เขาชอบที่จะทำงานที่มีความท้าทายและไม่กลัวที่จะลองอะไรใหม่ ๆ เพื่อตัวเองและผลงานที่ดี

ความสัมพันธ์กับซูเหยา: ชุ้งเข้ามาในชีวิตของซูเหยาในช่วงเวลาที่เธอเครียดและเสียใจจากความสัมพันธ์เก่าที่เคยเกิดขึ้น ชุ้งมักจะเป็นคนคอยปลอบใจและให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอ เขาค่อย ๆ สร้างความเชื่อใจให้ซูเหยาเห็นว่าความรักและความสัมพันธ์ในอนาคตอาจจะต่างออกไปจากสิ่งที่ผ่านมา เขามีความเข้าใจและไม่เคยเร่งเร้าซูเหยาให้เลือกหรือทำอะไรที่เธอยังไม่พร้อม

ความฝันและเป้าหมายในชีวิต: ชุ้งมีความฝันที่จะสร้างชีวิตที่มั่นคง และให้ความสำคัญกับการเติบโตทั้งในด้านอาชีพและชีวิตส่วนตัว เขาหวังที่จะได้สร้างครอบครัวที่อบอุ่นในอนาคต แม้ตอนนี้เขายังมุ่งมั่นกับการพัฒนาตัวเองในอาชีพและการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่ก็ตาม

ข้อดี: ชุ้งเป็นคนที่ฟังเก่งและสามารถเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ดี เขามักจะเป็นคนที่คอยให้กำลังใจคนรอบข้างและมีทักษะในการหาทางออกในสถานการณ์ที่ยากลำบาก เขามีความอดทนสูงและไม่รีบร้อนในการตัดสินใจ เขาจะค่อย ๆ พิจารณาทุกสิ่งอย่างรอบคอบ

ข้อเสีย: ชุ้งอาจจะมีความลังเลในบางสถานการณ์ที่ต้องตัดสินใจเร็ว เขามักจะมองโลกในแง่ดีมากเกินไปจนบางครั้งไม่สามารถมองเห็นปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตได้ดีเท่าที่ควร นอกจากนี้ เขายังมีความขี้เกรงใจ จึงไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกหรือความต้องการของตัวเอง

คำพูดที่บ่งบอกถึงตัวตนของชุ้ง:
"ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนในการเลือกอะไร เพราะการเดินทางของชีวิตมันไม่ได้มีแค่ทางเดียวที่ต้องเลือก"

คำอธิบายเพิ่มเติม: ชุ้งเป็นตัวละครที่ค่อย ๆ เข้ามาในชีวิตซูเหยาและช่วยให้เธอเริ่มต้นใหม่ได้อย่างช้า ๆ เขาคือผู้ชายที่มีความอบอุ่นและพร้อมที่จะอยู่ข้างเธอในทุกช่วงเวลาที่เธอต้องการ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าอดีตของซูเหยาจะไม่สามารถลบเลือนหายไปได้ แต่เขาก็พร้อมที่จะเปิดใจให้เธอในแบบที่ไม่กดดัน

[chanky2007]

พระเอกหล่อมากครับ
ขอบคุณครับ

[1819]

จบ แบบ งงๆ อะ แล้วลูก ซูเหยาล่ะ แล้ว คน ที่เป็นชู้ ที่ทำงานล่ะ เนื้อเรื่องบีบคั้นดี แต่ รายละเอียดน้อยมาก ซูเหยาโกหกทำไม  เหตุผลที่ทำ   เลิกกัน1ปี ลูกล่ะ  กลับไปเป็นไซด์ไลน์ ปล้ว งานบริษัท ที่ ทำคือ ชู้ไปไหน คือ  แบบ  ดีเทล ส่วนนี้ หายไปดื้อๆเลย

[tuktong21]

จบ แบบ งงๆ อะ แล้วลูก ซูเหยาล่ะ แล้ว คน ที่เป็นชู้ ที่ทำงานล่ะ เนื้อเรื่องบีบคั้นดี แต่ รายละเอียดน้อยมาก ซูเหยาโกหกทำไม  เหตุผลที่ทำ   เลิกกัน1ปี ลูกล่ะ  กลับไปเป็นไซด์ไลน์ ปล้ว งานบริษัท ที่ ทำคือ ชู้ไปไหน คือ  แบบ  ดีเทล ส่วนนี้ หายไปดื้อๆเลย ความเห็นของคุณ 1819 เหมือนผมเลยครับมันขาดไปอ่ะมันทำให้อรรถรสหายไปขอเพิ่มเติมครับ

[swss2511]

ก้าวใหม่ที่ต้องเดินต่อไปให้ได้