มหายุทธสยบรัก ตอนที่ 1: เมืองวิปลาส

[KaohomLM]

สวัสดีครับ ผมกลับมาพบกับทุกท่านอีกครั้งนะครับ เร็วไปหน่อย เร็วกว่าที่คาดไว้มากทีเดียว
ตอนที่เงารัก นักเปิดซิงกำลังจะจบ ผมบอกไปแล้ว ว่ามีแผนจะดำดิน แล้วผมก็คิดว่าจะดำดินยาว ๆ ด้วยจริง ๆ เช่น อาจจะโผล่มาอีกทีปี 2569 หรือ 2570 หรือไม่ก็ไม่โผล่เลย แต่อยู่ ๆ ก็เกิดไอเดียการเขียนเรื่องแนวกำลังภายในขึ้นมา แล้วเกิดไอเดียไม่ได้เกิดเปล่า แต่เกิดชนิดรุนแรงมากจนแทบหยุดเขียนไม่ได้เลย วันนี้จึงนำมาแบ่งปันให้ทุก ๆ ท่านนะครับ (ปล. กำลังคิดจะขายด้วย หากท่านใดมีแหล่งขายแนะนำ ลองบอกผมทีนะฮ๊าฟฟฟฟ)

และเหมือนเดิม ยังคงเปิดรับทุกคำติชม พร้อมนำไปแก้ไขพัฒนานะครับ

    "แม่นาง" ดรุณีแน่งน้อยวัยกำดัดในชุดแพรขาวหันมองตามเสียงทุ้มของชายหนุ่มหน้าละอ่อนที่ยืนอยู่ริมรั้วบ้าน จ้องมองมาที่นาง "ข้าไม่เคยเห็นแม่นางมาก่อน ท่านเดินทางมาที่เมืองแห่งนี้เป็นครั้งแรกกระนั้นหรือ"
    ดวงตางามของดรุณีชุดขาวหรี่ลงด้วยความกังขา สายตาที่จับจ้องหนุ่มน้อยกลับคมปลาบราวกับใบมีดที่เชือดเฉือด หนุ่มหน้าละอ่อนถอยกรูด
    "ข้าไม่ได้หวังแทะโลมแม่นางหรอกนะ เพียงแค่อยากจะเตือน ในบริเวณนี้มีโจรผู้ร้ายชุกชุมนัก แม่นางเดินทางตัวคนเดียว อาจเกิดอันตรายได้"
    สายตาของสาวในชุดขาวอ่อนลง "ขอบคุณพี่ชายที่ตักเตือน อย่าได้กังวลไปเลย ตัวข้าหาใช่สตรีอ่อนแอบอบบางที่ปกป้องตัวเองไม่ได้"
    ชุดคลุมขาวแหวกออกข้างหน่อยหนึ่ง เผยให้เห็นกระบี่อ่อนเล่มบางพกเหน็บซ่อนอยู่เคียงเรือนขาเรียวที่ปกปิดอยู่ในแพรขาวอีกชั้น
    "ขออภัย ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกจอมยุทธิ์หญิง" ชายหนุ่มรีบบอก "ทว่า โจรในเมืองแห่งนี้ ที่ฝีมือดีก็มีมาก ต่างก็ล้วนแล้วแต่ก็กระหายในกามทั้งสิ้น ถึงจอมยุทธิ์หญิงจะมากฝีมือ แต่ย้อนกลับไปทางที่ท่านจากมาน่าจะปลอดภัยต่อตัวท่านเองมากกว่า"
    "เห้ย!!!!" เสียงห่ามร้องตะโกนดังลั่น หนุ่มน้อยสะดุ้งโหยง "ไอ้หวังอี้มันจีบหญิงว่ะ"
    "เจ้าไม่รู้เหรอ สตรีทุกนางในเมืองนี้ล้วนเป็นกรรมสิทธิ์ของนายท่าน หากเราไม่อนุญาต คนอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์จะพูดกับพวกนาง" เสียงเย้ยหยันอีกเสียงพูด
    "ขะ ข้าขออภัย ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงแค่....." หวังอี้ระล่ำระลัก
    "พวกนี้ใช่หรือไม่ โจรหื่นกามที่เจ้าเอ่ยถึง" ดรุณีชุดขาวถาม
    "มิใช่.....ท่านชายเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นสุภาพบุรุษ หาใช่โจรหื่นกามไม่" หวังอี้จ้องพื้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสู้สายตาโหดเหี้ยมของโจรหื่นกามทั้งสอง
    "ข้านึกว่าไอ้หวังอี้มันจะรู้แล้วเสียอีก ว่าเมืองนี้ของใคร" โจรหื่นกามคนแรกพูดเสียงยานคาง
    "มันคงอยากตามไปอยู่กับพ่อมันน่ะ"
    หวังอี้กัดริมฝีปากจนห้อเลือด แต่คงไม่กล้าเงยหน้าสบตาหนุ่มฉกรรจ์ทั้งสอง
    ตัวมันเอง ก็เพิ่งมาถึงเมืองป่าเถื่อนแห่งนี้ได้สองเดือนเท่านั้น เมื่อหวังฉี พ่อของมันได้รับแต่งตั้งเป็นนายอำเภอปกครองเมือง พาทหารหลวงสองร้อยห้าสิบเดินทางมาพร้อมครอบครัวเพื่อวางระเบียบแบบแผนนำกฎหมายบ้านเมืองมาสู่สถานที่ที่เป้นบ้านป่าเมืองเถื่อนมานานหลายปี
    ตอนแรก ชาวเมืองพากันออกมาต้อนรับเป็นอย่างดี ต่างก็มองทหารหลวงและนายอำเภอคนใหม่ด้วยความหวัง โห่ร้องแซ่ซ้องสรรเสริญ
    ท่านพ่อบอกว่า จะทุ่มเทแรงกายแรงใจ พัฒนาเมืองและปราบโจรผู้ร้ายที่ชุกชุมลงให้ได้
    เช้าวันรุ่งขึ้น ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินทางมาหาท่านพ่อถึงจวนนายอำเภอ มันเป็นหนุ่มหน้าตาละมุนอ่อนโยนนัก

    "ราชสำนักเว้นว่างจากศึกสงครามกระนั้นฤ จึงได้ส่งคนมาที่เมืองแห่งนี้" มันถาม
    "จวนของข้าต้อนรับประชาชนทุกคนเสมอ" ท่านพ่อตอบ "เจ้ามีเรื่องร้อนใจใดจะร้องทุกข์เช่นนั้นหรือ"
    หนุ่มหน้าใสหัวเราะ "อ่อนน้อมสมเป็นผู้ปกครองที่ดี ท่านนายอำเภอหวังฉี ข้าได้ยินชื่อท่านมาถูกหรือไม่"
    "ถูกแล้ว"
    "ดี ถ้าเช่นนั้น เราก็บังเอิญแซ่เดียวกัน ตัวข้าชื่อว่า หวังฟันเจ้า ก่อนท่านและทหารหลวงของท่านจะมา ผู้คนแถวนี้มองข้าเหมือนเป็นผู้นำชุมชน"
    "ถ้าเช่นนั้นเราคงจะทำงานด้วยกันได้ น้องหวัง" ท่านพ่อตอบ "หากไม่รบกวน ข้าอยากจะขอให้น้องหวังช่วยพาข้าไปดูตามจุดสำคัญของเมือง เพื่อที่ข้าจะได้มอบหมายเวรยาม...."
    "55555555555555" หวังฟันเจ้าหัวเราะ "ฟังข้าก่อน ท่านพี่หวัง เพราะข้ามีข้อเสนอมาให้ท่าน"
    "ข้อเสนอ....เช่นนั้นหรือ"
    "ท่านอย่ายุ่งกับข้าและคนของข้า และข้าก็จะไม่ยุ่งกับท่านและคนของท่าน" หวังฟันเจ้าบอก "ยุติธรรมดีไหม"
    "บ้านมีกฎบ้าน เมืองมีกฎหมาย เป็นหน้าที่ของข้าในฐานะนายอำเภอ ที่จะต้องดูแลทุกข์สุขราษฎร จะให้ไม่ไปยุ่งกับใคร ข้าคงทำไม่ได้"
    "เช่นนั้น ข้าคงไม่มีอะไรต้องพูดอีก ลาก่อน ท่านพี่หวัง" หวังฟันเจ้าคำนับ ก่อนจะเดินออกจากจวนไป
    ผ่านไปไม่ถึงสองขชั่วยาม พวกทหารหลวงช่วยกันแบกศพเพื่อนสามคนเข้ามาในจวน
    "อะไรกันนี่ ผู้กองจ้าว ทำไม...." นายอำเภอหวังฉีถาม
    "ผู้กองจ้าวกับข้าออกไปลาดตระเวนด้วยกัน เจอชายสี่ห้าคน วิปริตนัก พวกมันทำอนาจารหญิงสาวบนถนนโดยไม่เกรงกลัวกฎหมาย หญิงนางนั้นร้องให้เราช่วย ผู้กองจ้าวจึงเข้าไปสกัด...." ทหารรายงาน "แล้ว.....พวกมัน............."
    โครม.......
    ทหารหลวงอีกหกเจ็ดศพกระเด็นเข้ามาในจวน
    ชายร่างใหญ่เดินเข้ามา ในมือยังลากดรุณีน้อยที่เปลือยทั้งร่าง   
    "ข้าอยากจะข่มขืนหญิงต่อหน้านายอำเภอเสียหน่อย" มันบอก และจับหญิงสาวกดลงบนพื้นจวน
    "หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าคนวิปริต!!!" หวังฉีร้อง
    "ฮืออออ นายอำเภอ ช่วยข้าด้วย พวกมันสังหารบิดาข้าแล้วฉุดคร่าข้ามาจากบ้าน" หญิงสาวร้องไห้
    "รู้ไหม ข้าเฝ้าดูเจ้ามาตั้งแต่ยังแบเบาะ นับวันเจ้าก็ยิ่งสวย วันนี้ข้าทนไม่ไหวแล้ว" ชายร่างใหญ่บอก
    "ทหาร หยุดมัน!!!"
    ทหารหลวงหกคนชักดาบแล้วถลาเข้าหาชายร่างใหญ่ มันวาดมือทีเดียวหัวหกหัวก็กระเด็นไปกระแทกผนังจวน พร้อม ๆ กับที่ร่างหกร่างทรุดลงกับพื้น เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว
    "นี่...เจ้า!!!" หวังฉีหน้าซีด ตัวสั่น
    "อา" ชายร่างใหญ่กดร่างเด็กหญิงลงไปกับพื้นอีก มันปลดเชือกผูกกางเกงลง แล้วดึงอวัยวะอันน่าบัดสีออกมา
    "นายอำเภอ ช่วยข้าด้วย!!!"
    "ทหาร! หยุดมัน"
    แต่พวกทหารถือดาบเงื้อง่ามองหน้ากันอย่างหวาด ๆ
    "รู้ไหม ก่อนนางแต่งงานกับพ่อเจ้า ข้านี่แหละ เป็นคนเปิดบริสุทธิ์แม่เจ้า มาวันนี้ข้าอยากจะรู้เต็มแก่แล้วว่าร่างกายของเจ้าจะคับแน่นเยี่ยงมารดาของเจ้าหรือไม่"
    "โอ๊ยยยยยย"
    มือใหญ่บีบเคล้นจนเต้าน้อยสวยแดงช้ำ สาวน้อยร้องไห้วิงวอนขอให้ช่วยซ้ำแล้วซ้ำอีกจนในที่สุดทหารคนหนึ่งก็ทนไม่ไหวก้าวเท้าเข้าไป แต่ทันที่ที่ขยับ ชายร่างใหญ่ก็เอาแท่งทวนประจำกายฟาดจนร่างขาดเป็นสองท่อนทันที  
    ไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดขวางมันอีก นายอำเภอแลทหารหลวงได้แต่ยืนมองชายร่างใหญ่พร่าพรหมจรรย์ของสาวน้อยอย่างน่าอดสูเสียหลายกระบวนท่าก่อนจะจากไปด้วยความพึงพอใจ
    หวังฉีพยายามพาสาวน้อยไปหาแพทย์ประจำเมือง หมอยาลังเล ไม่กล้าช่วยเหยื่อด้วยกลัวโจรผู้ร้ายจะมาทำร้าย แต่สุดท้ายเมื่อนายอำเภอวิงวอน ท่านหมอก็จำใจช่วยรักษา แต่อวัยวะภายในของเด็กสาวก็บอบช้ำมากจากความวิตถารของชายร่างใหญ่ นางเสียชีวิตอีกสามชั่วยามถัดมา
    วันรุ่งขึ้น ร้านหมอยาถูกเผา ท่านหมอถูกจับแขวนคอที่ลานใจกลางหมู่บ้าน พร้อมป้ายติดว่า ช่วยเหลือหญิงสาวของสมาคมหวัง
    ในช่วงเวลาสองสามวันถัดมา นายอำเภอสืบทราบว่า สมาคมหวังนั้น เป็นคนของหวังฟันเจ้า ผู้ที่มาเยี่ยมเยือนถึงจวนในวันแรก สมาคนหวังนั้นมากไปด้วยยอดฝีมือผู้เชียวชาญเพลงยุทธ์ ยากนักที่คนธรรมดาจะเทียบทานได้ อีกทั้งยังมักมากในกาม คิดจะฉุดคร่าหญิงสาวผู้ใดที่ไหนก็ทำตามอำเภอใจ ผู้คนในเมืองล้วนแล้วแต่อยู่ด้วยความหวาดกลัว
    ในหนึ่งสัปดาห์ ทหารหลวงเสียชีวิตไปกว่าครึ่ง ที่เหลือล้วนแล้วแต่หลบหนีไปอยู่กับสมาคมหวัง
    ในหนึ่งสัปดาห์นี้ ไม่มีคนของสมาคมหวังถูกสังหารหรือจับตัวได้แม้แต่คนเดียว
    หวังฉีได้แต่หลบซ่อนตัวอยู่ในจวนกับลูกน้อยและเมียรัก โดยมีนายทหารผู้ภักดีสองสามคนสุดท้ายคอยอารักขา
    "เจ้าได้ยินที่ข้าถามหรือไม่ หวังอี้ เจ้าอยากไปอยู่กับบิดาหรือไม่...." เสียงจากชายหน้าโหดเรียกหวังอี้กลับมาสู่ปัจจุบัน
    บุตรที่ไม่ได้แก้แค้นแทนบิดามารดาย่อมไม่สมควรเกิดเป็นคน แต่หวังอี้จะทำอะไรได้เล่า
    "ไม่ขอรับ ท่านชาย"
    "ถ้าเช่นนั้น วันนี้เจ้าต้องมาช่วยดูตอนข้าล่วงล้ำแม่นางหน้าใหม่คนนี้ เหมือนตอนที่เจ้าช่วยข้ากับแม่นางเสี่ยวเฟิ่ง..." มันสั่ง ก่อนจะหันไปหาดรุณีชุดขาว
    "เจ้าอยู่ในเขตของสมาคมหวัง ยังไม่แสดงความนบนอบต่อคนของท่านหวังอีกหรือ"
    "ข้าไม่แสดงความนบนอบต่อสัตว์เดียรัจฉาน" เสียงน้อยตอบ
    "แม่นาง...." หวังอี้ร้องเตือน ทว่าไม่ทันกาลเสียแล้ว ชายหน้าห่ามและชายหน้าโหดหันเข้าหาดรุณีในชุดขาวและฟาดฝ่ามือใส่
    เสียงกระดูกหักดังลั่นถนน
    ชายหน้าโหดล้มลงกับพื้นด้วยเสียงร้องโหยหวนเหมือนสัตว์ที่ใกล้ขาดใจตาย
    ชายหน้าห่ามมองดูแขนขาของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นอย่างงง ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนที่กระบี่อ่อนจะลากผ่านคอของมันจนหลุดกระเด็น
    "แม่นาง....เมตตา...." ชายหน้าโหดครางเมื่อดรุณีชุดขาวหันกลับมาหามัน ก่อนหน้านี้นางฟาดฝ่ามือใส่มันเพียงครั้งหนึ่งก่อนขณะที่อีกมือคว้าดึงกระบี่ซ่อนเร้นออกมาไวจนแทบมองไม่ทันฟาดฟันใส่สหายของมัน ในฐานะผู้ฝึกปรือวรยุทธ์ มันรู้ดีว่าดรุณีน้อยวัยละอ่อนเบื้องหน้าฝีมือเหนือชั้นกว่ามันขนาดไหน
    ศีรษะโหดหลุดกระเด็นจากร่างไป

    "มะ....แม่นาง" หวังอี้ร้อง "ฝีมือแม่นางช่างเลิศล้ำ ข้าน้อยตาต่ำ ต้องขออภัย"
    ดรุณีชุดขาวเก็บกระบี่อ่อนซ่อนไว้เช่นเดิมก่อนจะหันมาหาหวังอี้ "พี่ชายชื่อหวังอี้ ใช่หรือไม่"
    "ใช่ ข้าน้อยหวังอี้ จอมยุทธ์หญิง" หวังอี้บอก "ท่านจอมยุทธ์เดินทางมาที่เมืองแห่งนี้ มีความประสงค์สิ่งใดเช่นนั้นหรือ"
    "ธุระของข้าคือธุระของข้า" ดรุณีชุดขาวตอบ "ข้าต้องขอขอบคุณท่านพี่หวัง ที่มีปรารถนาดีห่วงใยข้า เซียวเฟยซิงขอขอบคุณท่าน"
    "จอมยุทธ์เซียว" หวังอี้คารวะตอบ "แม้ว่าท่านจะมีฝีมือล้ำเลิศ แต่ในเมืองเมืองนี้มียอดฝีมือมากนัก โจรร้ายที่ท่านเพิ่งสังหารไปเป็นเพียงระดับลูกสมุน ข้ายังเกรงอยู่ว่า หากไม่รีบหลบหนี จะเกิดอันตรายต่อตัวท่านได้"
    "ขอบคุณท่านพี่หวังที่ชี้แนะ" เซียวเฟยซิงตอบ "ทว่าตัวข้ามีธุระที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แต่หากท่านพี่หวังปรารถนาดีต่อข้าแล้ว โปรดช่วยชี้นำ นำทางข้าไปหาคนที่ชื่อหวังฟันเจ้าด้วย"

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[natt4556]

บุกเดี่ยวลุยกับสมาคมเลยรึ

[Pimies]

เริ่มต้นได้ดีครับ น่าติดตาม ถ้าบนดินอยากหารายได้ แนะนำFictionlog ครับ

[ryg123456]

ลุยเดี่ยวเข้าไปแบบนี้ถ้าพลาดมาสงสัยจะยับนะ

[BirD]

หวังฟันเจ้า

[joeyteak02]

เริ่มเรื่องน่าสนใจมาก^^

[Chum2000]

น่าติดตามครับ แนวจอมยุทธ์

[zeebraa]

ลุยแบบนี้จะโดนไหม รอลุ้นว่ารอดหรือไม่รอด

[kodzilla]

เรื่องดีๆมาละ

[thep59]

จะพลาดไหมลุยเดี่ยวเข้าไปแบบนี้

[pongsap]

เดินเรื่องน่าสนใจดี

[chanky2007]

หวังฟันเจ้าน่าจะไม่ธรรมดานะ

แค่ชื่อก็ลุ้นนี้เป็นตัวโกงที่น่าจะมีบทบาทซะแล้ว

ขอบคุณครับ

[bergkamp10]

ฮาชื่อชื่อพี่หวัง หวังฟันเจ้า

[123aw]

ตัวละครชื่อแต่ละคน หวังทั้งหมด ขอให้สมหวังด้วยครับ

[n_neng]

น่าสนุก เนื้อหาน่าติดตาม จอมยุทธสาวสวยจะรอดน้ำมือโจรบ้ากามทั้งหลายไหม