บทเรียนที่ไม่คาดฝัน บทที่ 11 (incest)

[anatomy051]

หมายเหตุ :: ในบทนี้ มีข้อความซ่อนไว้อยู่กลางเรื่อง


ร่องรอยปรารถนา... ที่ยังคงคุกรุ่น

ความเงียบสงัดกลับคืนมาสู่ห้องนอนของมายด์อีกครั้ง หลังจากที่ประตูห้องปิดลงเบาๆ พร้อมกับการจากไปของนัท แต่ความรู้สึกอุ่นร้อนและความวาบหวามที่เพิ่งจางหายไปยังคงวนเวียนอยู่ภายในร่างกายของเธอ ราวกับเปลวไฟที่ยังคงครุกรุ่นรอวันที่จะลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง
มายด์นอนแผ่อยู่บนเตียง ดวงตาเหม่อมองไปยังเพดาน ความรู้สึกสุขสมที่เพิ่งได้รับยังคงกระจายซ่านไปทั่วร่างกาย แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกเหงาและว้าเหว่ก็ค่อยๆ กลับคืนมา ความจริงที่ว่าคนที่มอบความสุขนั้นให้เธอคือน้องชายแท้ๆ ยังคงเป็นเหมือนเงาที่คอยตามหลอกหลอน
ดุ้นของนัท... มันใหญ่และแข็งแรงจนน่าตกใจ มายด์คิดถึงสัมผัสที่ยังคงรู้สึกได้ ราวกับลำเอ็นร้อนๆ นั้นยังคงอยู่ในร่องสวาทของเธอ ความทรงจำถึงตอนที่มันเสียดสี บดเบียด และเติมเต็มช่องว่างภายในตัวเธออย่างลึกซึ้ง ทำให้เกิดความปรารถนาที่พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง "นานแค่ไหนแล้วนะ... ที่ฉันไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสแบบนี้?" ความสัมพันธ์ครั้งสุดท้ายของเธอมันช่างเลือนรางและจืดชืด ความเหงาและความต้องการทางกายสะสมมานาน จนกระทั่งการปลดปล่อยกับนัทเมื่อคืน มันเป็นเหมือนน้ำทิพย์ที่ชุบชโลมความแห้งแล้งในใจเธอ
"ทั้งที่เป็นครั้งแรกของนัท... แต่เขากลับมอบความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมจนฉันแทบคลั่ง..." มายด์พึมพำกับตัวเองเบาๆ ภาพใบหน้าของนัทตอนที่ตั้งใจและเขินอายฉายชัดขึ้นมาในความคิด สัมผัสแรกของเขา ความแข็งแรง และความอ่อนโยนอย่างไม่คาดคิด มันได้จุดประกายความปรารถนาในตัวเธออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอติดใจสัมผัสนั้น... ติดใจดุ้นของน้องชายอย่างถอนตัวไม่ขึ้น


 


มายด์ลุกขึ้นนั่ง ขอบเตียงเย็นเฉียบสัมผัสผิวกายของเธอ เธอถอนหายใจยาว มองไปยังรอยยับย่นบนผ้าปูที่นอน ร่องรอยของการกระทำที่เพิ่งผ่านพ้นไป มันเป็นเครื่องเตือนใจถึงสิ่งที่เธอได้ทำลงไป
ฉันจะทำยังไงต่อไปดี? คำถามนี้ดังขึ้นในใจอย่างไม่มีคำตอบ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนัทได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วอย่างไม่อาจหวนคืน และความลับที่เกิดขึ้นก็เป็นเหมือนระเบิดเวลาที่รอวันปะทุ
ความปรารถนาที่คุกรุ่นอยู่ภายในตัวมายด์ มันเป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่พร้อมจะลุกไหม้ได้ทุกเมื่อ เธอรู้ดีว่าหากปล่อยให้ความรู้สึกนี้ครอบงำต่อไป มันอาจจะนำไปสู่สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม...
เช้าวันต่อมา มายด์เดินลงจากชั้นสองพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งในหัว "ฉันนอนไม่หลับเลยทั้งคืน... ภาพของเมื่อวานมันวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด... มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่? ทำไมน้องชายถึง... ทำไมฉันถึง... มันทำให้ฉันหงุดหงิด... สับสน... นี่มันไร้สาระเกินไปแล้ว..."
ในขณะที่มายด์ก้าวลงบันไดมาถึงชั้นล่าง สายตาของแม่ที่กำลังจัดเตรียมอาหารเช้าก็เหลือบมาเห็นเธอ
"มายด์... ทำไมถึงตื่นสายละวันนี้? ปกติเห็นตื่นเช้าช่วยแม่ตลอด" แม่ทักทายด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย
เมื่อมายด์มองเห็นนัทที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอรีบก้มหน้าลงเล็กน้อย ตอบแม่เสียงแผ่ว "ขอโทษค่ะแม่... เมื่อคืนหนูนอนไม่ค่อยหลับค่ะ..."
แล้วมายด์ก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นรินดานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย ปกติรินดาจะตื่นสายกว่าเธอเสียอีก "แล้วเธอล่ะรินดา? วันนี้ทำไมตื่นเช้าจัง?" มายด์ถามด้วยความสงสัย
รินดาเงยหน้าจากหนังสือที่กำลังอ่าน ตอบอย่างเรียบๆ "วันนี้ฉันต้องไปร้านหนังสือแต่เช้าน่ะ มีหนังสือใหม่เข้ามา"
ในขณะนั้นเอง พ่อก็เดินลงมาจากชั้นบน อยู่ในชุดทำงานเรียบร้อย เนคไทผูกตรง ใบหน้ายังคงงัวเงียเล็กน้อย เขามองไปยังลูกสาวทั้งสองและนัทที่นั่งอยู่
"อ้าว... วันนี้ลูกๆ ตื่นกันหมดแล้วนี่ พ่อกำลังจะออกไปทำงานพอดี แต่เห็นทุกคนนั่งอยู่เลยอยากจะขอนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับพวกเราสักหน่อย พ่อไม่ได้ทานข้าวกับพวกเราแบบนี้นานแล้วนะ" พ่อพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น พลางดึงเก้าอี้เพื่อนั่ง
บรรยากาศที่โต๊ะอาหารดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ ทุกคนเริ่มตักข้าวและทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบๆ แต่ในระหว่างนั้น มายด์ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังนัทที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม "ใครบางคนที่ตอบสนองความต้องการของฉันได้อย่างลึกซึ้ง... ไม่มีใครเลยนอกจากเด็กคนนี้..." ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของเธออย่างห้ามไม่อยู่ "ทำยังไงดี... ฉันไม่กล้าที่จะบอกนัทเลยว่าฉันต้องการมันอีก... ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาตรงๆ..."
ในจังหวะที่สายตาของมายด์เผลอไปสบกับนัทเพียงเสี้ยววินาที เธอก็รีบเบือนหน้าหนี ถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ นัทดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตอะไร เขาก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ราวกับยังคงเป็นเด็กชายที่เธอเคยรู้จัก "ทำไมชีวิตถึงได้ซับซ้อนอย่างนี้..." มายด์คิดอย่างสับสน
หลังจากทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป "พ่อก็ลุกจากโต๊ะ บอกว่าจะรีบไปทำงาน เดี๋ยวจะสาย... รินดาก็รีบออกจากบ้านไปร้านหนังสือ... เหลือแค่แม่..." มายด์คิดในใจ เธอตัดสินใจเดินเข้าไปหาแม่ที่กำลังเก็บกวาดจานชาม
"แม่คะ... วันนี้แม่ไม่มีธุระต้องไปทำข้างนอกเหรอคะ?" มายด์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง
แม่เงยหน้าขึ้น มองมายด์แล้วส่ายหน้า "ไม่มีนี่มายด์... วันนี้แม่ว่าจะอยู่บ้านพักผ่อน"
มายด์จึงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว "ถ้าอย่างนั้น... แม่ไปตลาดซื้อพวกวัตถุดิบทำอาหารตอนนี้เลยไหมคะ? กับข้าวในตู้เย็นไม่เหลืออะไรแล้ว... ตอนเย็นพ่อกลับมาจะได้ทานของอร่อยๆ จากฝีมือแม่ไงคะ" มายด์ชี้แจงเหตุผลด้วยรอยยิ้ม
แม่ฟังแล้วก็คล้อยตาม "อืม... จริงด้วย เดี๋ยวแม่ไปซื้อของสดๆ มาเตรียมไว้ดีกว่า" สักพักแม่ก็หันมาบอกกับมายด์ "มายด์เฝ้าบ้านด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่ไปตลาดสักแป๊บ"
มายด์ยิ้มบางๆ ตอบรับ "ค่ะแม่... แม่ค่อยๆ เลือกซื้อของนะคะ ดูของดีๆ ก่อนจะซื้อด้วยนะ เผื่อมันเสีย" เธอกำชับด้วยความเป็นห่วง แต่กลับมีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก... รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความคิดบางอย่างที่ซ่อนไว้.

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[sakornsaeng]

มายจะต้องมีแผนแน่เลย

[banana_nakrab]

มายด์ติดใจละซิ

[The Hucky]

goodness

[Orcus]

ติดใจน้องแล้วสินะ

[Pramelove555]

มายจะต้องมีแผนแน่เลย

[kodzilla]

น้องของฉัน

[Prasard Komkum]

เร่มมีแผนแล้วพี่มายด์

[ponchan80]

มายด์อยากซ้ำ  

[Nattawutntw]

เริ่มติดใจน้องแล้ว

[วัธน์กวี]

พี่มายติดใจนัทเข้าแล้ว

[bossbellbest]

ต้องทำซำ้บ่อยๆ

[hunterkung]

จะจัดน้อง ตอนกลางวันเลยเหรอ

[dick1050]

พี่มายด์ติดบ่วงรสสวาทของน้องชายซะแล้วซินะ

[Pap Nuttawut]

มายอีกครั่งแน่ๆ