ท่านบรรพบุรุษสุดไร้เทียมทาน [NTR] บทที่ 3

[Oumale]

----------------------------------
เรื่อง : ท่านบรรพบุรุษสุดไร้เทียมทานของผม ไม่มีทางพ่ายแพ้ต่อพวก DARK WEB หรอกนะ [NTR]

เรื่องย่อ : เรื่องราวของ 'มู่อวี่' ทายาทที่ต้องดูแลท่านบรรพบุรุษโลลิผมขาวผู้มีพลังมหาศาลซึ่งปรากฏตัวอย่างกระทันหัน 'มู่ไฉ่เหมิง'

    ทั้งสองเริ่มใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่แล้ววันหนึ่งท่านบรรพบุรุษเริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆ เธอออกไปเที่ยวบ่อยครั้ง และมู่อวี่ก็ได้พบเว็บไซต์ลึกลับที่เต็มไปด้วยรูปภาพและวิดีโอของเด็กหญิงผมขาวที่คล้ายท่านบรรพบุรุษในสถานการณ์ล่อแหลมกับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เรียกตัวเองว่า "คนเถื่อน"

    มู่อวี่ต้องเผชิญกับความสับสน ความหึงหวง และความตื่นเต้นอย่างประหลาด ขณะที่พยายามทำความเข้าใจความจริงเบื้องหลังพฤติกรรมของท่านบรรพบุรุษ และความรู้สึกที่ซับซ้อนของตนเองที่มีต่อท่านบรรพบุรุษ

    ความผูกพันที่ค่อย ๆ ลึกซึ้งขึ้นระหว่างทั้งสอง ทำให้มู่อวี่ตัดสินใจที่จะเชื่อมั่นในตัวท่านบรรพบุรุษ แม้ว่าจะมีคลิบฉาวที่น่าตกใจปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่องก็ตาม ท่ามกลางเกมการ "พิชิต" ที่อันตรายและน่าตื่นเต้น ความรักและความภักดีของเขาที่มีต่อท่านบรรพบุรุษจะนำพาพวกเขาไปสู่บทสรุปเช่นไร?
------------

สามารถอ่านได้ที่

FICTIONLOG

https://fictionlog.co/b/682ab8382be6d9001ca383a8

READAWRITE

https://www.readawrite.com/a/abe6175a785e68302ea30f6f9604a916

--------------------------------------------------------
บทที่ 3 ความเปลี่ยนแปลงของท่านบรรพบุรุษ

     「เดรัจฉาน!」

     ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา

     「ไอ้พวกเดนมนุษย์! ดูท่าทางแล้ววันนี้ผ่านไป คงต้องให้ท่านบรรพบุรุษกลับมาจะดีกว่า! อยู่ใกล้ชิดกับพวกมันต่อไป ไม่แน่อาจจะถูกเอาเปรียบอีกก็ได้!」

     ขณะที่ผมกำลังสบถอยู่นั้นเอง

     ติ๊ดๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงเตือนจากคอมพิวเตอร์ดังขึ้นอีกครั้ง!

     หัวใจของผมเต้นผิดจังหวะ ค่อยๆ รีเฟรชหน้าเว็บ

     เป็นไปตามคาด มีรูปถ่ายใหม่อีกรูปปรากฏขึ้นมา!

     ปรากฏว่าในรูป...

     ชายป่าเถื่อนร่างสูงใหญ่กำยำย้อมผมสีทองคนหนึ่งยิ้มร่าโอบเอวท่านบรรพบุรุษไว้ ร่างกายกำยำทั้งร่างแนบชิดกับร่างของท่านบรรพบุรุษโดยสมบูรณ์!

     ใบหน้าของท่านบรรพบุรุษแดงก่ำราวกับแอปเปิลสุก ทว่าน่าแปลกที่ไม่มีการต่อต้านใดๆ กลับยังยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ ทำมือเป็นรูปกรรไกรข้างแก้ม!

     「เย้!」

      รูปแบบของรูปถ่ายเหมือนกับรูปสติ๊กเกอร์คู่รักหวานแหววที่ถ่ายในเกมเซ็นเตอร์ไม่มีผิด!

     「ฮู่ว～... ท่านบรรพบุรุษคงจะไม่เข้าใจความหมายของการถ่ายรูปแบบนี้กับผู้ชายอีกคนสินะ... ไม่เป็นไร... พรุ่งนี้เราจะให้ท่านบรรพบุรุษไม่ต้องไปกับพวกมันแล้ว... ฮ่าฮ่า... พรุ่งนี้เราจะพาท่านบรรพบุรุษไปเที่ยวเอง... ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไร...」

     ผมพยายามปลอบใจตัวเองอย่างสุดกำลัง

     ก๊อก ก๊อก

     ในขณะนั้นเอง ประตูบ้านก็ถูกเคาะ

     ดวงตาของผมเป็นประกาย

     「ท่านบรรพบุรุษกลับมาแล้ว!」

     ผมรีบวิ่งไปเปิดประตู พอเห็นชุดนักพรตของท่านบรรพบุรุษไร้ฝุ่นจับ ภายนอกไม่มีอะไรผิดปกติ จึงค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก

     「ทายาท... วันนี้ข้าสนุกมากเลยล่ะ!」 บรรพบุรุษตัวน้อยผมขาว พอเห็นหน้าผมแวบแรก ก็ยิ้มหวานน่ารักสุดๆ ให้ผมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

     「ท่านบรรพบุรุษมีความสุขก็ดีแล้วขอรับ」

     ผมปิดประตูอย่างไม่ใส่ใจนัก หยิบอาหารจากตู้เย็นมาวางบนโต๊ะ แล้วก็เอ่ยถามถึงเรื่องราวในวันนี้อย่างเป็นธรรมชาติ

     「พวกเขาเลี้ยงอาหารอร่อยๆ ให้ข้ากินฟรีเยอะแยะเลย... แล้วก็มีม้าหมุน... รถไฟเหาะ... ผลไม้รสเลิศที่ข้าไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน... ยังพาข้าไปดูดอกไม้สวยๆ มากมายเลยด้วยนะ...」

     บรรพบุรุษโลลิเล่าเรื่องราวที่ได้พบเห็นในวันนี้อย่างมีความสุข

     ต้องบอกว่าพวกคนเถื่อนพวกนั้นมันเก่งจริงๆ วันเดียวก็พาท่านบรรพบุรุษไปสัมผัสประสบการณ์มากมายที่แม้แต่ผมก็ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ได้ลิ้มลองขนมหวานมากมายที่ผมเพิ่งเคยได้ยินชื่อเป็นครั้งแรก...

     ในใจของผมรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งอิจฉาทั้งอึดอัด เหมือนกับว่าของของตัวเองและหน้าที่ความรับผิดชอบถูกแย่งไป อดไม่ได้ที่จะรู้สึกห่อเหี่ยวใจ

     ดังนั้นผมจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม

     「ท่านบรรพบุรุษ ก่อนหน้านี้ท่านไม่ได้บอกหรือว่ายังไงก็ยอมรับพวกเขาไม่ได้? ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนท่าทีกะทันหันเช่นนี้ล่ะขอรับ?」
บนใบหน้าของบรรพบุรุษโลลิพลันปรากฏรอยแดงสองข้าง แสดงท่าทางเขินอายอิดเอื้อน

     「นั่นเป็นเพราะข้าเข้าใจพวกเขาผิดไปน่ะสิ... จริงๆ แล้วข้าไม่ควรจะมีความรู้สึกไม่ดีต่อเพื่อนของทายาทเลย... พวกเขา... กับที่ข้า... คิดไว้ก่อนหน้านี้ไม่เหมือนกันเลยสักนิด」

     ผมพูดอะไรไม่ออก รู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าตอนที่ผมหลับไปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพียงช่วงเวลาสั้นๆ กลับทำให้ท่านบรรพบุรุษที่เคยรังเกียจพวกเดนมนุษย์เหล่านั้นสุดใจ กลายเป็นความประทับใจที่มีต่อพวกเขาไปมากขนาดนี้!

     ตอนนี้ผมจะพูดได้ยังไงว่า จริงๆ แล้วพวกมันคือเดนมนุษย์ ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าเป็นเพื่อนของผมอะไรนั่น ก็โกหกท่านบรรพบุรุษทั้งนั้น?

     「คือว่า... คือว่านะขอรับ... ท่านบรรพบุรุษ... พรุ่งนี้ท่านอย่าไปเที่ยวกับพวกเขาอีกเลย... ผมจะพาท่านไปเองดีหรือไม่ขอรับ?」

     ผมพยายามกดความรู้สึกไม่สบายใจและความตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเอาไว้ เอ่ยความคิดเห็นของตนออกไป

     「ไม่ได้หรอก... ทายาท... ข้า... ข้าสัญญากับพวกเขาไว้แล้ว... ว่าพรุ่งนี้จะไปอีก... สัญญาของผู้บำเพ็ญเพียร... ผิดคำพูดไม่ได้เด็ดขาด... มิฉะนั้นข้าจะถูกสวรรค์ลงทัณฑ์เอานะ...」

     ไม่คาดคิดว่าข้อเสนอของผมจะถูกท่านบรรพบุรุษปฏิเสธอย่างเด็ดขาด! ผมงุนงงไปชั่วขณะ มองดูบรรพบุรุษโลลิที่กัดริมฝีปากล่าง ใบหน้าแสดงความลำบากใจอย่างไม่เชื่อสายตา

     ไม่แปลกที่ผมจะไม่เชื่อ ตั้งแต่ท่านบรรพบุรุษมาอยู่ข้างกายผมในวันแรก อย่ามองว่าภายนอกบรรพบุรุษโลลิผมขาวคนนี้จะดูเย็นชาหยิ่งผยอง แต่กลับไม่เคยปฏิเสธข้อเสนอของผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว เชื่อฟังผมมาโดยตลอด

     ท่านบรรพบุรุษเช่นนี้ปฏิเสธข้อเสนอของผมเป็นครั้งแรก! ไม่ใช่เพื่อเรื่องอะไรเลย! กลับเป็นเพราะพวกเดนมนุษย์คนเถื่อนที่ต่ำช้าเลวทรามที่สุดสองสามคนนั้น!

     ผมรับความจริงนี้ไม่ได้ชั่วขณะ เงียบไปครู่หนึ่ง ในใจมีงูดำแห่งความปรารถนาเลื้อยพล่านอย่างรุนแรง ทำให้ผมรู้สึกทั้งสงสัยทั้งตื่นเต้นขึ้นมาทันที!
พวกเดนมนุษย์ป่าเถื่อนพวกนั้น มันทำอะไรกับท่านบรรพบุรุษของผมกันแน่!? เพียงวันแรก ก็ทำให้ท่านบรรพบุรุษที่รักผมมากมาโดยตลอด ปฏิเสธคำขอของผม แล้วเลือกพวกมัน!

     นี่... มันเป็นไปได้ยังไงกัน!


...



     คืนนั้นผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านบรรพบุรุษที่เล่นมาทั้งวันก็เข้านอนแต่หัวค่ำ ส่วนผมที่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาจนดึกดื่นจึงค่อยหลับไป

     เช้าวันรุ่งขึ้น ผมที่ถูกเสียงกุกกักในห้องนั่งเล่นปลุกให้ตื่น ผลักประตูห้องนอนออกไปด้วยดวงตางัวเงีย ทันใดนั้นก็ตกตะลึงไปทั้งคน!

     ผมเห็นอะไรน่ะเหรอ? ผมเห็นท่านบรรพบุรุษที่สวมชุดนักพรตหลวมโพรกมาโดยตลอด! แม้ว่าผมจะแนะนำให้เธอถอดชุดนักพรตเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าอื่นถึงสี่ห้าครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธด้วยคำพูดที่ว่า「ไม่จำเป็น ข้าชินแล้ว」 ท่านบรรพบุรุษคนนั้นน่ะ!

     ครั้งแรกที่เปลี่ยนรูปแบบของชุดนักพรต! หรือจะพูดอีกอย่างก็คือสวมเสื้อผ้าอื่นแล้ว!

     เดิมทีชุดนักพรตที่ท่านบรรพบุรุษสวมนั้นหลวมมาก มองเห็นได้เพียงใบหน้าน่ารักงดงามหมดจดของท่านบรรพบุรุษเท่านั้น ส่วนส่วนโค้งส่วนเว้าของร่างกายอะไรนั่นมองไม่เห็นเลย

     แต่ตอนนี้หลังจากเปลี่ยนแปลงแล้ว ชุดนักพรตที่หลวมโพรกกลับเล็กลงไปหนึ่งไซส์ใหญ่! ชุดนักพรตท่อนบนกลายเป็นแบบรัดรูป รัดแน่นจนเห็นหน้าอกแบนราบแบบเด็กหญิงของท่านบรรพบุรุษ ส่วนชุดนักพรตท่อนล่างเปลี่ยนเป็นกระโปรงสั้นสีขาวล้วนเหนือเข่า!

     ใต้กระโปรงสั้นสวมถุงน่องสีขาวบุด้วยผ้าฝ้าย ขอบบนของถุงน่องรัดแน่นจนเนื้ออ่อนบนต้นขานูนออกมา ทำให้ต้นขาของท่านบรรพบุรุษที่ไม่ถือว่าอ้วนดูมีเนื้อมีหนังน่ารักมาก!

     ผมจ้องมองตาค้างไปเลย!

     ส่วนโค้งของสะโพกและเอวที่สมบูรณ์แบบซึ่งถูกขับเน้นด้วยชุดนักพรตรัดรูป! อาณาเขตต้องห้ามที่ยั่วยวนให้ก่ออาชญากรรม! ขาเรียวยาวสีชมพูที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีขาว! ประกอบกับผมสีเงินสลวยของท่านบรรพบุรุษ ดวงตาคู่สวยกลมโตเป็นประกายราวหมู่ดาว ใบหน้าน่ารักจนแทบระเบิดที่ขาวอมชมพู!

     เป็นอาวุธสังหารชายหนุ่มโดยแท้! ชายใดก็ตามที่ได้เห็นแม้เพียงแวบเดียว ก็อดไม่ได้ที่จะอยาก 「กลืนกิน」 ท่านบรรพบุรุษเข้าไปทั้งตัว ชนิดที่ไม่เหลือแม้แต่กาก!

     ท่านบรรพบุรุษในลักษณะนี้ดูน่ารักและเซ็กซี่จริงๆ! แสดงให้เห็นถึงข้อดีของท่านบรรพบุรุษในฐานะโลลิน่ารักได้อย่างสมบูรณ์แบบ! แสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้หญิงของท่านบรรพบุรุษอย่างแท้จริง!
 
     มู่ไฉ่เหมิงที่แต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิงแบบนี้ ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว!

     「เจ้าทายาทไม่รู้ความ! อย่ามาจ้องมองข้าเนิ่นนานปานนั้นสิ!」 บรรพบุรุษตัวน้อย พอเห็นท่าทางหื่นกามของผม ใบหน้าน่ารักก็แดงก่ำ ฮึ่มอย่างไม่พอใจ

     「ท่านบรรพบุรุษ... สวยมากเลยขอรับ...」 ผมพูดอย่างเหม่อลอย ดวงตายังคงจ้องมองท่านบรรพบุรุษไม่วางตา

      บรรพบุรุษโลลิเชิดคางขึ้นอย่างหยิ่งผยอง「แน่นอนอยู่แล้ว! ฮึ่ม! สมัยนั้นข้าเป็นอัจฉริยะสาวงามอันดับหนึ่งของตระกูลเชียวนะ!」

      ขณะที่ผมจ้องมองตาค้าง ก็เกิดความสงสัยขึ้นมา

      「ท่านบรรพบุรุษ ขอเรียนถามว่าทำไมท่านถึงเปลี่ยนเสื้อผ้ากะทันหันเช่นนี้ล่ะขอรับ...」

      พอได้ยินคำถามนี้ ใบหน้าเล็กๆ สีชมพูของบรรพบุรุษตัวน้อยก็ก้มต่ำลง ดวงตาคู่สวยจ้องมองเท้าสีชมพูที่ห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีขาว นิ้วเท้าเล็กๆ ทั้งสิบดันถุงน่องขยับขึ้นลงอย่างไม่อยู่นิ่ง

      「เขา...พวกเขา...พูดว่า...ข้า ...ใส่แบบนี้...จะน่ารักยิ่งขึ้น ...เป็นคำชี้แนะ ...ที่สมเหตุสมผลของสหายเจ้า...ข้า...ข้า...ไม่มีเหตุผล...ที่จะปฏิเสธ...ดังนั้น ...ข้า...ก็เลย ...」

     เป็นแบบนี้รึ? ผมรู้สึกขมขื่นในใจ

     ที่แท้แต่งตัวสวยขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อให้ผมดูนี่เอง! ตรงกันข้าม กลับเป็นเพื่อให้พวกเดนมนุษย์ป่าเถื่อนน่ารังเกียจพวกนั้นดู! เพียงแค่วันเดียวเท่านั้น...!

      

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[rinrin]

โอ๊ะ มาแล้วๆ ของดี รออัพในฟิคนะครับ 

[peddo]

สายโลลินี่อ่านแล้วน่าจะขึ้นเลยครับ​ เจอคนหื่นแบบนี้วันที่สองอาจจะรอดอีก​ แต่ถ้าสามวันรวดนี่ไม่มีทางรอด

[meng098]

เสร็จแน่ๆ งานนี้

[ryg123456]

เริ่มติดใจกับรสชาติชีวิตสมัยใหม่แล้วซิ

[Peecharg]

ไม่น่ารอดและแหละ

[Somchai6666]

โดนแล้วมั้ง บรรพบุรุษ

[Gpl]

 

[maitree_kongton]

คงได้โดนแล้วสิ

[Dara1]

ทำไมถึงเชื่อคนง่ายขนาดนี้นะ

[ป๋านัด]

โดนแน่

[per555]

โดนเด็กหลอกกินคู่แล้ว

[BooM_Za]

ใจไปแล้ว

[SaKiTo]

พยายามเข้าน่ะครับ ท่านบรรพบุรุษ

[Taizen]

ท่าจะเรียบร้อย