หลักสูตรร้อนอ้อนรัก - Lustlow R Zuse (บทเรียนที่ 11)

[lustlow]

ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

สามารถอ่านได้โดยเสียอรรถรสเชิงเนื้อเรื่องแม้ไม่คอมเม้นเพื่อเปิดส่วนที่ซ่อนเนื้อหา

แต่หากคอมเม้น ก็ขอขอบคุณจากใจครับ

================================================
 
เสียงฝักบัวเงียบลงเมื่อผ่านไประยะหนึ่ง กลิ่นสบู่อ่อน ๆ ลอยเจืออยู่ในอากาศยามดึก รัฐนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องรับแขก ข้างตัวมีแก้วน้ำเย็นวางไว้ พร้อมซองบางสีฟ้าที่เขาวางทับไว้ใต้ฝ่ามือ—เงียบ ๆ โดยไม่แตะต้องมันอีก
พลอยเดินออกมาจากห้องนอน ใส่เสื้อยืดของเขาที่หลวมเกินตัว แขนเสื้อคลุมลงถึงข้อศอก ผมยังเปียกหมาด ๆ จากการอาบน้ำ ขณะเธอก้าวมาใกล้ เขาเพียงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วยื่นแก้วน้ำกับซองเล็ก ๆ ใบนั้นให้เธอ
"อันนี้ กินไว้ก่อนนะ"
เขาพูดเรียบ ๆ น้ำเสียงเหมือนคนที่กำลังบอกให้ดื่มวิตามินหลังอาหาร
พลอยรับมันไปโดยไม่ถามอะไร สายตาสบเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะแกะซองอย่างช้า ๆ แล้ววางเม็ดยาลงบนลิ้น ดื่มน้ำตามทันทีเหมือนเด็กนักเรียนที่ทำตามคำสั่งครูในห้องพยาบาล
หลังจากที่เธอดื่มน้ำตามเม็ดยานั้นลงไปจนหมด พลอยวางแก้วลงเบา ๆ บนโต๊ะหน้าทีวี แล้วขยับตัวนั่งลงข้าง ๆ เขาอย่างเงียบ ๆ รัฐมองเธออยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มบางปรากฏตรงมุมปาก แต่ดวงตากลับยังนิ่งและลึก
เธอไม่ได้ถามว่า "ยาเมื่อกี้คืออะไร"
บางทีอาจเพราะไว้ใจเขา
บางทีอาจเพราะเหนื่อยเกินจะคิด
หรืออาจเพราะ...ไม่อยากได้คำตอบ
แต่เขารู้ว่าเธอควรเข้าใจ แม้จะไม่มีคำถาม
มันเป็นเม็ดยาสีขาวเล็ก ๆ เม็ดเดียว
ไม่มีชื่อ ไม่มีคำอธิบาย
แต่มันสามารถลดโอกาสที่อะไรบางอย่างจะ "เกิดขึ้น" หลังจากคืนแบบนั้นได้
มันไม่ใช่ยาอันตราย
ไม่ใช่ยาฆ่าเชื้อ ไม่ใช่ยาสั่งยาแรง
แค่มัน—ไม่ใช่สิ่งที่ควรกินบ่อย ๆ
และไม่ใช่สิ่งที่ใครควรต้องหยิบให้ใครบ่อย ๆ...โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของเขาในเช้านี้
เขาไม่ได้บอกเธอว่ามันคือ "ยาคุมฉุกเฉิน"
ไม่ได้บอกว่า มันเอาไว้ "กันไว้ก่อน" เผื่อการคุมไม่แม่นยำพอ
ไม่ได้อธิบายว่า มันจะทำให้ร่างกายของเธอเหนื่อยล้า หรืออาจคลาดเคลื่อนในบางวันข้างหน้า
เขาแค่ยื่นให้เธอ ด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
เพราะเขารู้ดีว่า มันคือวิธีรับผิดชอบรูปแบบหนึ่ง
เงียบ...แต่จำเป็น
และพลอย—ผู้ที่ยังไม่เข้าใจทั้งหมดนัก
เพียงรับมันไปโดยไม่ลังเล
เพราะเธอรู้เพียงว่า เมื่อครูบอกให้ทำ...เธอก็ทำ
แค่นั้น
ค่ำคืนคลี่ตัวลงอย่างเงียบงันขณะรถแล่นออกจากหน้าบ้าน รัฐขับด้วยจังหวะคุ้นมือ ไฟหน้ารถกวาดผ่านแนวต้นไม้ริมทางอย่างนุ่มนวล ถนนในอำเภอเล็ก ๆ เงียบกว่าทุกคืน อาจเป็นเพราะลมเย็นที่พัดแรงขึ้น หรือเพราะหัวใจของทั้งสองคนในรถ ต่างกำลังนิ่งลงไปพร้อมกัน
ภายในห้องโดยสารมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ และเสียงเพลงเบา ๆ จากวิทยุที่เปิดคลอไว้ เสียงของนักร้องหญิงจากยุคเก่าล่องลอยเหมือนหมอก พลอยนั่งเงียบ มือวางบนหน้าตัก ใบหน้าเอนพิงกระจก มองไฟถนนไกลออกไปโดยไม่ได้เพ่งมองอะไรเป็นพิเศษ
รัฐขยับพวงมาลัยเล็กน้อย พลางหันมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น
"ครูอยากให้พลอยค้างด้วยนะ..."
เสียงเขาเรียบ แต่ต่ำลงกว่าปกติเล็กน้อย "แต่น่าเสียดาย..."
เขาไม่พูดคำว่า "ถ้าเป็นไปได้" หรือ "แต่คงไม่เหมาะ" เขาเพียงปล่อยคำพูดให้ลอยค้างไว้แบบนั้น — จริงแท้พอจะฟังออกว่าความรู้สึกนั้นมาจากที่ลึกข้างใน แต่ไม่เรียกร้อง ไม่ยื่นเงื่อนไข
พลอยหันมามองเขาช้า ๆ ดวงตาสะท้อนแสงแดดสุดท้ายที่ยังไม่ลับไปทั้งหมด
"ไว้หนูจะหาทางนะ"
เสียงเธอเบา แต่มั่นคง มีรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปาก และแววตาที่เหมือนจะบอกว่าเธอรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่เธอก็ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเธอไม่พยายาม
รัฐส่ายหน้าน้อย ๆ ไม่ใช่การปฏิเสธ แต่เป็นการลดน้ำหนักจากสิ่งที่อาจจะกลายเป็นภาระ
"อย่าลำบากเลย..." เขาพูดเบา ๆ ราวกับกลัวคำจะไหลเร็วไป "แค่อยากให้รู้ว่า...ครูอยากให้เธอค้างด้วยก็พอแล้ว"
เงียบไปอีกอึดใจ รถยังเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ตามเส้นทางคุ้นเคย พลอยหันหน้าไปมองถนนข้างหน้า แต่ใบหน้าที่สะท้อนอยู่บนกระจกหน้าต่าง มีแววเขินอายปนอบอุ่น
เธอไม่ได้ตอบอะไรอีกในประโยคนั้น แต่เพียงยกมือซ้ายขึ้นวางเบา ๆ บนพนักแขนกลางระหว่างที่นั่งทั้งสอง เหมือนต้องการวางบางสิ่งไว้ตรงนั้น—เงียบ ๆ พอให้เขารับรู้
และเขาเอง...ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกลับ
รถชะลอลงหน้าบ้านของพลอย ไฟหน้ารถสาดแสงไปยังประตูรั้วเล็ก ๆ ที่เธอผลักเข้าประจำทุกวัน ความเงียบระหว่างทั้งสองไม่ได้เป็นช่องว่าง หากแต่เป็นความนิ่งที่บ่งบอกถึงบางสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูดอีกต่อไป
พลอยหันมายิ้มให้เขา ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ เสียงประตูปิดลงเบา ๆ เหมือนความรู้สึกที่ไม่อยากให้ขาดจากกัน รัฐไม่ได้เร่งเครื่องทันที เขาแค่มองตามร่างของเธอที่เดินช้า ๆ ไปยังหน้าบ้าน จนกระทั่งแสงไฟในบ้านสว่างขึ้น
เขาขยับมือไปที่เกียร์ เหลือบตามองกระจกข้างอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนนเบื้องหน้า พร้อมกับเสียงลมหายใจที่นิ่งสงบ
เพราะในท้ายที่สุด—เขารู้ดี
บางอย่างได้พันธนาการเธอไว้แล้ว ทั้งทางกาย...และทางใจ

--โปรดติดตามตอนต่อไป--

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Wanchai2345]

 
ต่อไปจะเป็นใครน้อ รอลุ้น
 

[natt4556]

หยอดเชิงตัดพ้อซะแล้ววว

[Somchai6666]

เรียกมาเสียบได้ทุกเมื่อ ดีจัง

[peddo]

ครูนี่วางเหยื่อล่อไว้ตลอด พลอยนึี่แหละจะหาทางไปค้างกับครูเอง รับรองไม่มีอารมณ์ค้าง

[zaar65]

อย่างไรก็ได้ทาสสาวเพิ่ม

[ryg123456]

พลอยว่าง่ายจังเลย

[maitree_kongton]

สมันน้อยกลายเป็นเหยื่อไปซะแล้ว

[บ่าวเณร]

แพรวพราวจริงครู

[frogfrog]

ครูรัฐรอบคอบดี

[NongNso]

เรีบบร้อย

[therasak]

ฉลาด รู้จังหวะ ซุ่มซ่อนความร้ายกาจไว้อย่างแนบเนียน

[kodzilla]

รอบจัดมากเลย

[จักรวาลต้องห้าม]

ต่อไปจะเป็นใครน้อ

[LMnade]

คนที่1ผ่านไปแล้ว ใครจะเป็นคนต่อไป