ชะตาสวาท 2 : EP. 10

[bigaud]

" ตัวละคร สถานที่ องค์กร และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องเป็นเรื่อง สมมุติและแต่งขึ้น ผู้อ่านควรใช้วิจารญาณในการเสพ"

EP.10 :  เมื่อทุกอย่าง ?

21.40 น.
บนทางด่วนพอฝนซาลงระหว่างทางที่มนและเอก ที่เป็นคนขับรถกลับจากสมุทรสาคร ตรงกลับไปยังบริษัทของทั้งสองนั้น
"เป็นยังไงบ้างครับพี่มน ผมขอโทษ" เอก ตัดสินใจเอ่ยถามเธอขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าของ มน ดูดีขึ้นกว่าเมื่อครั้งตอนที่เขาขับรถออกมาจากโรงงานที่สมุทรสาคร
"ไม่รู้"
มน ตอบออกมาสั้นๆด้วยน้ำเสียงแสนราบเรียบ แล้วเธอก็หันกลับมามองแล้วที่ใบหน้าของรุ่นน้องแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก
"แล้วพี่โกรธผมรึเปล่า" เอก เอ่ยถามต่อออกมาอีก
"โกรธซิ โกรธมากเลย" มน เอ่ยก่อนที่จะจะเอ่ยขึ้นมาต่อ
"โกรธมากจนอยากจะฆ่าเอกเลยเนี่ย"
พูดจบ มน ก็หันร่างของเธอกระหน่ำทุบเข้าที่ต้นแขนของเอก อย่างไม่นับ
"โอ๊ยยย" เอก ที่ร้องเสียงหลงออกมา
"หายโกรธผมแล้วนะ"  เอก เอ่ยแหย่รุ่นพี่ออกมา
เมื่อเห็น มน ที่กระหน่ำทุบต้นแขนของเขาจนมน เป็นคนหมดแรงหยุดทุบเสียเอง ก่อนที่ มน จะระเบิดอารมณ์เอ่ยออกมา
"ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ "
มน เอ่ยคำด่าว่าใส่ เอก ออกมาซ้ำๆอย่างไม่หยุดราวกับต้องระบายความรู้สึกภายในของเธอให้หมด
เอก ที่ได้ฟังคำด่านี้มา เขาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาว่าเมื่อเขาคิดว่าตอนนี้มน น่าจะหายโกรธเขาแล้วจริงเพราะคำด่าว่า 'ไอ้บ้า' นี้ มน จะใช้ต่อเมื่อเธอไม่ได้โกรธเรื่องราวอะไรที่รุนแรงนัก
"รีบขับไปเถอะ อยากกลับบ้าน อย่าพูดมากเลย"
มน เอ่ยเอ็ดอีกครั้งใส่เอก อีกครั้งก่อนที่เธอจะนิ่งเงียบไปอีกครั้ง
ภายในหัวของเอก ในตอนนี้ทั้งๆ ที่รู้ตัวว่าสิ่งที่เค้ารู้สึกกับรุ่นพี่อย่างมน นั้นกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไปนั้นส่วนหนึ่งในหัวของเขามันบอกว่ามันอาจจะถึงเวลาแล้วที่ตัวเขาจะสานต่อความสัมพันธ์ที่มันจะเกินเลยไปจาก คําว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง เหมือนที่เขาเป็นมาโดยตลอด  แต่ความคิดของเอก ก็ต้องหยุดลงเมื่อมโนธรรมและสติภายในหัวของเขาคิดถึงประโยคที่ตัวเขาเองยึดถือในการดำเนินชีวิตมาตลอดชีวิตกับประโยคว่า
                        "มิตรภาพที่ยืนยาวนั้นดีกว่าทุกสิ่งเสมอ"
ขณะเดียวกันนั้นสายตาของมน ที่มองเหม่อทอดยาวผ่านหน้าต่างรถยนต์ไปสู่แสงไฟจากวิวทัศน์ของบ้านเรือนจากบนทางด่วนภายในหัวของมน นั้น มน ได้แต่คิดอยู่ภายใจ
'เธอรู้สึกสับสนใจอย่างน่าประหลาดในแบบที่เธอเองไม่รู้ว่าในใจนั้นเธอจะรู้สึกผิดกับสามีมากน้อยแค่ไหน ยิ่ง ช่วงหลังๆ ที่เธอเองค่อนข้างงานยุ่งและไม่ได้มีเวลาสวีทหวานอะไรเท่าไหร่แต่มีความสนิทจากช่วงเวลาที่พบเจอกับรุ่นน้องอย่างเอก ที่มากขึ้น จนเธอเองบางครั้งในเวลาที่เธอแอบรู้สึกเหนื่อยจากกการงานหรือเหงาๆ เคว้งๆ อยู่ก็มีรุ่นน้องคนนี้ที่ได้มาช่วยดูแลเอาใจใส่อย่างไม่รู้ตัว ยิ่งเรื่องบนเตียงของเธอกับเติม นั้นก็ดูจะห่างเหินกันไปนาน จนเธอจะเกือบเผลอกาย ไปในเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปที่โรงงานนั้นจนมันก็เกือบทำให้เธอจะข้ามเส้นแบ่งความสัมพันธ์ไปแล้วถ้าสติของคนทั้งสองไม่กลับมาก่อน'
ก่อนที่ มน จะหยุดความคิดของเธอไว้ไม่ให้มันฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้
จนเวลาผ่านไปในอีกได้สักพักท่ามกลางฝนที่เริ่มเบาลงนั้นรถของเอก ก็ขับมาถึงเขตกรุงเทพพอดี
"แล้วพี่เสียใจเรื่องนี้รึเปล่า" เอก เอ่ยถามขึ้นมาต่ออีกครั้งหลังจากเขาเงียบไป
"เรื่องนี้อะไรเหรอ" มน ถามกลับเหมือนไม่แน่ใจ
"อื้อ... เรื่องที่มีอะไรกับผมน่ะ" เอก เอ่ยตอบเธอด้วยความระมัดระวังว่ากลัวจะทำให้มน จะรู้สึกโกรธขึ้นมาอีก
"............................"
มน ที่นิ่ง คิดอยู่สักพักก่อนจะรีบเอ่ยตอบออกมา
"มีอะไรกับเธอตอนไหน"
"ก็ตอนที่โรงงาน" เอก เอ่ยถามกลับ
"อย่ามาขี้ตู่นะ พี่ไปมีอะไรตอนไหน ไม่มีสักหน่อย" มน รีบเอ่ยออกมา
"โหพี่มน อ่ะ มาบิดผมซะงั้น" เอก เอ่ย
"บิดเบิดอะไร เอก คิดดูที่โรงงานนั้นไม่มีการสอดใส่ นี่ งี้จะบอกว่ามีอะไรกันได้ไง มน เอ่ย
"อ๋อ งี้นี่เอง"
เอก มาคิดเหตุการณ์ว่าที่โรงงานนั้นมันไม่มีการสอดใส่อย่างที่มน พูดมาก็ถูกต้อง แถมด้วยบรรยากาศการสนทนาแบบนี้ก็ทำให้มีบรรยากาศดีขึ้นเยอะ จนมน มีท่าทีที่ดูจะเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นแบบนี้ก็ดีแล้ว
จู่ๆ มน ก็เอ่ยขึ้นมาเอง
"ถ้าพี่ตอบว่าไม่ได้เสียใจ เอก จะมองว่าพี่เป็นผู้หญิงไม่ดีไหมล่ะ"
"ไม่หรอกครับ..." เอก เอ่ย
แล้วในบรรยากาศบนรถก็เงียบสนิทอีกครั้งไปตลอดทางเมื่อคนทั้งสองเลือกที่จะไม่เอ่ยอะไรกันออกมาอีก   
.
.
.
ขณะเดียวกันนั้นภายในห้องนอนที่บ้านของเติมและมน นั้น
"เอาหน่อยน่าเติม  ลองออกมามั่งไม่ต้องคิดมากน่า น้องๆเค้าก็ไม่อะไรนะ แบบเติม มีเยอะแยะไปนะพี่เห็น ที่เค้าไปที่ร้านพี่"
เสียงของพี่เหลียง จากปลายสายโทรศัพท์เอ่ยขณะคุยกับเติม อยู่
"ผมจะลองคิดดูนะพี่ เหลียง"
พี่เหลียง ที่กำลังชักชวนให้เติม ให้ไปร้านนวดสปาแห่งใหม่ของเขาด้วยหวังจะช่วยน้องรักของเขาได้กลับใช้ชีวิตในแบบเดิมๆได้เหมือนเช่นอดีตที่ผ่านมา
"โอเคๆ ตามนั้น จะยังไงก็บอกพี่ด้วยนะ ช่วงนี้มีน้องเอมมี่ เค้ามารับงานรู้จักใช่ไหมน้องที่เป็นอินฟลูช่องดังน่ะ"
พี่เหลียง ยังคงเอ่ยชักชวนไม่หยุด
"ครับพี่"
เติม เอ่ยรับ
"งั้นพี่ไม่กวนเติม แล้วกัน ดึกแล้ว" 
พี่เหลียง เอ่ย เมื่อเห็นน้องรักของเขาเริ่มไม่อยากจะคุยเรื่องพวกนี้ต่อแบบในอดีตแล้ว
"ครับพี่ สวัสดีครับ" เติม เอ่ย
เติม เอนร่างลงนอนหลังวางสายจากพี่เหลียง ไปพลางมีความคิดจะโทรหาภรรยาต่อเพื่อสอบถามว่าเดินทางถึงไหนแล้วด้วยความเป็นห่วง  เติม ที่กำลังจะกดโทรศัพท์เพื่อจะโทรออกหามน นั้นแต่กลับมีสายโทรศัพท์โทรเข้ามาเขาแทน
"ตึ้ดๆๆๆ"
"ว่าไงแม่" เติม กดรับสายแล้วเอ่ยถามออกมา
"ลงมาหาแม่หน่อยทีวีในห้องพ่อเค้าอยู่ๆเปิดไม่ติด บุญ จะพูดแล้ว"
แม่ของเติม เอ่ยออกมาอย่างร้อนรนเมื่อบุญ พี่สาวของเติม ที่มีกำหนดปาฐฎาในเวทีประชุมระดับโลกที่มีการถ่ายทอดทางอินเตอร์เน็ตในเวลานี้
"ลองปิดเปิดใหม่ยัง" เติม เอ่ยแนะนำให้แม่ทราบ
"ลองแล้ว"  แม่ของเติม เอ่ยตอบกลับมา
"ไม่ออกมาดูที่เครื่องห้องแขกล่ะ" เติม เอ่ยด้วยความที่เขาไม่อยากเดินลงไปยังชั้นล่างเพื่อทำให้แม่ของเขา
"ไม่เอา เติมลงมาดูให้หน่อยแล้วกัน"
แม่ของเติม เอ่ยคะยั้นคะยอผู้เป็นลูกชายต่อ
"อืมๆ รอแป้ป"
เติม เอ่ยรับผู้เป็นแม่ก่อนจะก้าวลุกออกจากเตียงไป จน เติม ลืมถึงการที่เขาตั้งใจจะโทรศัพท์หาภรรยาไปก่อนหน้าไปเลย
.
.
.
ในเวลาเดียวกันนั้นในที่สุดแล้วเอก และมน ก็ขับมาจนถึงบริษัทของทั้งสองในเวลา
22.30น
"เอก ส่งพี่ลงหน้าบริษัท ก็ได้ เดี๋ยวพี่เข้าไปเก็บเอกสารก่อน"
มน เอ่ยบอกรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงราบเรียบด้วยตอนนี้บรรยากาศที่ตึงเครียดภายในรถตลอดบนทางด่วนนั้นได้คลี่คลายความตีงเครียดลงไปแล้ว
"อ้าวเหรอ งั้นไม่เป็นไรเดี๋ยวผมเข้าไปด้วย" เอก เอ่ย
"ตามใจเธอแล้วกัน" มน เอ่ยตอบด้วยลึกๆเธอก็รู้สึกดีเหมือนกันที่จะมีคนเดินเข้าไปในอาคารที่ตอนนี้มันทั้งมืดๆแบบนี้เพราะเธอเองก็กลัวไม่น้อยเช่นกัน
.
.
.
พอเอก จัดการจอดรถที่อาคารจอดรถเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองจึงเดินไปที่ตึกของทั้งสองไปด้วยกัน
"อ้าวลิฟท์ปิด อ่ะพี่สงสัยต้องขึ้นบันไดแล้ว"
เอก เอ่ยเมื่อเห็นตอนนี้ลิฟท์ของอาคารได้ปิดไฟไปจนหมดแล้ว
"อืม งั้นไปกัน" มนเอ่ย
แล้วทั้งสองก็ก้าวไปขึ้นบันไดฉุกเฉินของตัวอาคารที่อยู่ข้างๆลิฟท์ กันขึ้นไป
จนพอทั้งสองเดินกันมาถึงแผนกของ มน ที่ ชั้น 5 ที่ซึ่งเป็นของแผนกของ มน แล้ว ก็เป็น เอก ที่เดินเตะอะไรบางอย่างจนต้องร้องออกมา
"โอ้ยย"
"กองอะไรเนี่ย" เอก เอ่ยต่อ ก่อนจะก้มลงไปมองแล้วเอ่ยขึ้น

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[sakornsaeng]

บรยากาศอีกละเอก

[Azbein]

แล้วจะให้สอดใส่ตอนไหน

[wutthigai]

พี่เหลียงชวนไปแบบนี้คงอยากช่วยจริงๆแหละ ชีวิตจะได้กลับมาดีขึ้นเหมือนเดิมนะเติม

[9toulek]

คำว่าไม่รู้สึกอะไรนี่แหละตัวดีเลย

[Wang8734]

จนได้

[san_307]

เหตุการณ์ต่างๆชวนให้มนโดนเอกสอดใส่จริงๆ

[oraphe]

อย่าหยุดเอก

[Rittinui]

จัดการก่อนกลับ

[ณัฐพงศ์]

  

[B522]

แล้วจะได้ใส่จิงๆวันไหนเนี่ยตาเอกกกกกก

[Pop2522]

เอสอีกแล้ว

[achuya]

จะเป็นของกันและกันเมื่อไหร่นะ

[beerrescue]

เอกได้จัดแน่ครับ

[banana_nakrab]

ได้สอดใส่ตอนนี้ละมั๊ง