มากกว่าเราสองคน : "บทบาทที่สลับขั้ว" (EP4)

[GoDeRsOuL]

แจ้งข่าว
เรื่องนี้ลงเว็บอ่านนิยายแล้วนะครับ ติดตามได้ผ่านช่องทางด้านล่างเลย
จะลงเร็วกว่าในเว็บนี้ประมาณ 2-5 ตอน แล้วแต่ความขยันครับ


คุยก่อนอ่าน
คิดว่าใครชอบแนว NTR น่าจะชอบเรื่องนี้กันนะครับ
คอมเมนท์หลายๆ ท่านยังคงเดาไม่ถูกนะครับ ถึงต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดนี้
จริงๆ มันก็ไม่ได้แปลกใหม่อะไรจากในชีวิตจริงเลย
คิดว่าหลายท่านอาจจะเผชิญเรื่องแบบนี้ด้วยเอง หรือจากคนใกล้ตัว หรืออย่างน้อยก็เห็นตามสื่อต่างๆ
ก็ลองคาดเดากันดูสนุกๆ นะครับ

************

สามารถสนับสนุนให้กำลังใจในการเขียนงาน และอ่านตอนใหม่ ๆ ล่วงหน้าได้ตามช่องทางดังนี้ครับ

(Fictionlog)
(ธัญวลัย)
(readAwrite)
(Hongsamut)

>>EBOOK ทั้งหมดของผม


***ท่านใดติดขัด ไม่สะดวกในการอ่านผ่านเว็บอื่นๆ หรือทำไม่เป็น สามารถเข้ากลุ่ม Line OPENCHAT มาสอบถามหรือพูดคุยเรื่องอื่นๆ ได้ครับ (ไม่ระบุตัวตน)***
กดเข้ากลุ่มที่ Link นี้ >>> OPENCHAT

อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ
(FACEBOOK PAGE)



เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงที่รู้สึกกว้างใหญ่และหนาวเหน็บกว่าปกติ แม้ว่าไอรินจะนอนอยู่ข้างๆ ก็ตาม อากาศระหว่างเรามันเย็นชาจนสัมผัสได้

บนโต๊ะอาหารเช้า... ความเงียบคือแขกที่ไม่ได้รับเชิญแต่กลับนั่งเป็นประธานในวงสนทนา เราต่างคนต่างจัดการกับอาหารของตัวเองเหมือนเป็นหน้าที่ที่ต้องทำให้เสร็จสิ้น

ผมรีบออกจากบ้านทันทีที่ทำได้ ผมรู้สึกเหมือนนักโทษที่ได้รับการปล่อยตัวชั่วคราว
ทันทีที่เข้ามาอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเองในรถ ผมก็เปิดแชทของมีนาขึ้นมา ไล่อ่านคำชมของเธอ
บทสนทนาที่ร้อนแรง มันเหมือนการเสพยา... ยาที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาได้ทันที

ผมมาถึงออฟฟิศด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น พยายามสวมหน้ากากของ "คินคนเดิม" ให้แนบเนียนที่สุด แต่ในใจนั้นกลับจดจ่ออยู่กับโลกอีกใบที่ซ่อนอยู่ในโทรศัพท์มือถือ

และแล้ว... โลกใบนั้นก็เรียกหาผม

การแจ้งเตือนจากมีนาดังขึ้น เป็นข้อความสั้นๆ ที่ส่งมาทักทายยามเช้า

มีนา: "อรุณสวัสดิ์ค่ะที่รัก... เริ่มต้นวันใหม่ด้วยความคิดถึงคุณเป็นอย่างแรกเลย"

ข้อความแค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจผมเต้นแรงและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ผมรู้ดีว่าการคุยเรื่องลึกซึ้งที่โต๊ะทำงานนั้นเสี่ยงเกินไป ผมจึงถือแก้วกาแฟเดินไปยังมุมที่เงียบที่สุดของออฟฟิศ... นั่นคือบันไดหนีไฟ

ผมพิงตัวกับผนังเย็นๆ ในโถงบันไดที่เงียบสงบ จิบกาแฟไปพลาง พิมพ์ข้อความตอบกลับเธอไปพลาง

ผม: "คิดถึงเหมือนกันครับ... คิดถึงจนไม่มีสมาธิทำงานเลย"

มีนา: "แย่จังเลยนะคะ... แล้วจะให้มีนทำยังไงดี ถึงจะช่วยให้คิณมีสมาธิได้"

ผม: "คงต้องให้คุณมา 'ดูแล' ผมเป็นพิเศษหน่อยล่ะมั้งครับ"

มีนา: "เมื่อคืนมีนฝันถึงเรื่องของเราต่อด้วยนะ..."

คำพูดของเธอจุดประกายความอยากรู้ของผมทันที "ฝันว่าอะไรครับ เล่าให้ฟังหน่อย"

มีนา: "ฝันว่า... เราไม่ได้อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแบบนั้น แต่เราอยู่ในรถของคุณ... ที่จอดอยู่ริมทะเลตอนกลางคืน ไม่มีใครเห็นเราเลย แล้วคิณก็..."

เธอบรรยายภาพฝันของเธออย่างละเอียด... จินตนาการของผมทำงานตามตัวอักษรของเธออย่างรวดเร็ว
ผมรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แก่นกายของผมเริ่มตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งภายใต้กางเกงทำงานเนื้อดี

ผมพิมพ์ตอบกลับไป เพิ่มเติมจินตนาการของตัวเองเข้าไปในฝันของเธอ

"แล้วถ้าผมทำแบบนี้กับคุณต่อล่ะ... ผมจะอุ้มคุณขึ้นมานั่งบนตัก แล้วเราก็จะ..."

บทสนทนาของเรากลายเป็นการร่วมรักผ่านจินตนาการที่ดุเดือดและเร่าร้อน และในจังหวะที่จินตนาการของเรากำลังจะเดินทางไปถึงจุดสูงสุดนั่นเอง...

เสียงแจ้งเตือนอีกหนึ่งเสียงก็ดังแทรกขึ้นมาอย่างไม่ถูกที่ถูกเวลา... มันคือชื่อของ "ไอริน"

ผมชะงักไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกดีๆ ทั้งหมดเมื่อครู่ถูกกระชากให้หายไปในทันที ผมกดสลับหน้าจอไปดูข้อความของเธอด้วยความรู้สึกหงุดหงิด

"เย็นนี้แวะซื้อนมกับไข่เข้าบ้านด้วยนะคะ ของหมดแล้ว"

ผมจ้องมองข้อความนั้นนิ่ง... มันคือความจริง... คือชีวิตประจำวัน คือความเป็นจริงที่ดึงผมลงมาจากสวรรค์และกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

ผมสลับหน้าจอกลับไปกลับมา... หน้าต่างแชทของมีนาที่เต็มไปด้วยจินตนาการทางเพศอันไร้ขีดจำกัด... กับหน้าต่างแชทของไอรินที่มีเพียงรายการของที่ต้องซื้อเข้าบ้าน

'นี่เราเป็นได้แค่นี้แล้วเหรอ... เป็นแค่คนที่คอยซื้อของเข้าบ้านให้เธอตามสั่งงั้นเหรอ?'

ความรู้สึกน้อยใจและขุ่นเคืองมันรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนโลกที่ผมเคยสร้างมากับเธอมันช่างน่าเบื่อหน่ายและไร้ซึ่งสีสันสิ้นดี

ผมพิมพ์ตอบไอรินกลับไปสั้นๆ ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว

"ครับ"

จากนั้นนิ้วของผมก็เลื่อนกลับไปยังหน้าต่างแชทของมีนาโดยอัตโนมัติ...
ผมต้องรีบกลับเข้าไปในโลกที่ผมเป็นคนสำคัญ... โลกที่ผมเป็นที่ต้องการ... ก่อนที่โลกแห่งความจริงอันน่าอดสูนี้จะกลืนกินผมทั้งเป็น


ผมเลิกงานในตอนเย็นวันนั้นด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเปกัน ผมเลี้ยวรถเข้าลานจอดรถของซูเปอร์มาร์เก็ต
ขณะที่กำลังเข็นรถเข็น ผมเหลือบไปเห็นคู่รักหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังยืนหัวเราะคิกคักกันอยู่ที่แผนกนม

ภาพนั้นทำให้ผมชะงักไป... 'เราเคยเป็นแบบนั้น... แล้วมันหายไปไหนหมด'

ความรู้สึกอิจฉาและขมขื่นตีรวนขึ้นมาในอก ผมรีบหยิบนมกับไข่ใส่รถเข็นอย่างลวกๆ แล้วตรงไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงินทันที

เมื่อกลับถึงห้อง ผมพบว่าไอรินได้เตรียมอาหารเย็นไว้เรียบร้อยแล้ว กลิ่นหอมของแกงเขียวหวานไก่... อาหารจานโปรดของผม... ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง
มันคือการแสดงออกถึงความพยายามที่จะ "ง้อ" ในรูปแบบของเธอ แต่สำหรับผมในตอนนี้ มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนเป็นภาระที่ต้องตอบสนอง

เราทานอาหารเย็นกันในความเงียบ... เป็นความเงียบที่ดังที่สุดในโลก

หลังจากมื้ออาหารที่แสนอึดอัดสิ้นสุดลง ผมก็รีบปลีกตัวมานั่งที่โซฟาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที
มันคือการหลบหนีเข้าสู่โลกใบเดียวที่ผมรู้สึกเป็นตัวของตัวเองในตอนนี้

สักพักไอรินก็เดินออกมาจากครัวหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
เธอยืนอยู่ตรงหน้า โค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้อยู่ในระดับสายตาของผม

"คิณ..." เธอเรียกชื่อผมเบาๆ

ผมเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก "ครับ?"

"เหนื่อยมากเหรอคะวันนี้... ดูไม่ค่อยมีสมาธิเลย"

เธอพูดพลางยื่นมือที่บอบบางของเธอออกมา... วางลงบนมือของผมที่ถือโทรศัพท์อยู่
เป็นสัมผัสที่แผ่วเบาและเต็มไปด้วยความพยายามที่จะเชื่อมต่อรอยร้าวระหว่างเรา

วินาทีที่ผิวของเธอสัมผัสกับผม ความขัดแย้งในใจผมก็ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง

ส่วนหนึ่งที่ยังคงรักเธอ... มันอยากจะกอบกุมมือของเธอไว้แล้วดึงเธอเข้ามากอด

แต่อีกส่วนหนึ่ง... ส่วนที่เพิ่งถูกปลุกขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจและความขุ่นเคือง มันกลับตะโกนก้องขึ้นมาว่า
'อย่าไปเชื่อ! เธอทำแบบนี้ก็เพราะรู้สึกว่ากำลังจะเสียแกไปไม่ใช่รึไง! แล้วที่ผ่านมาล่ะ? ความพยายามแบบนี้มันหายไปไหน! มันสายไปแล้ว!'

และเสียงที่สองก็เป็นฝ่ายชนะ...

ผมชักมือกลับอย่างรวดเร็วราวกับโดนของร้อน การกระทำของผมมันชัดเจนและเย็นชาจนน่าตกใจ

แววตาของไอรินฉายแววประหลาดใจและเจ็บปวดขึ้นมาทันที ประกายความหวังในดวงตาของเธอเมื่อครู่ดับวูบลงเหมือนเปลวเทียนที่ถูกลมพัด
มือของเธอที่ยื่นออกมาค้างอยู่ในอากาศชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะลดลงไปอยู่ข้างลำตัวอย่างอ่อนแรง

"ผม... ผมเหนื่อยน่ะครับ" ผมพูดแก้ต่างด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเกินกว่าที่ตั้งใจ "อยากพักแล้ว"

มันคือคำพูดของเธอ... คือประโยคปฏิเสธที่เธอเคยใช้กับผมมาตลอด และในวันนี้ ผมได้ส่งมันกลับคืนให้เธออย่างเลือดเย็น

ไอรินไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงแค่พยักหน้ารับช้าๆ ก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าที่ผมไม่อยากจะเห็น ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไปอย่างเงียบๆ
ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่ดูอ้างว้างและโดดเดี่ยว... และรอยร้าวในความสัมพันธ์ของเราที่ตอนนี้ได้แตกกว้างออกจนสุดจะเยียวยา

ผมมองตามแผ่นหลังนั้นไปชั่วครู่หนึ่ง ความรู้สึกผิดแวบขึ้นมาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะถูกความรู้สึกพอใจในชัยชนะเล็กๆ นี้กลบจนหมดสิ้น

ผมก้มหน้าลงมองจอโทรศัพท์อีกครั้ง ไม่สนใจเสียงปิดประตูห้องนอนที่ดังขึ้นเบาๆ อีกต่อไป บนหน้าจอคือข้อความใหม่จากมีนาที่เพิ่งส่งเข้ามา

มีนา: "หายไปไหนมาคะ... คิดถึงนะ"

รอยยิ้มที่เคยหุบไปเมื่อครู่ กลับมาปรากฏที่มุมปากของผมอีกครั้ง... กว้างกว่าเดิมและพอใจกว่าเดิม
ผมได้ปฏิเสธโลกแห่งความจริงที่น่าผิดหวัง และเลือกที่จะโอบกอดโลกใบใหม่ที่มอบทุกสิ่งที่ผมต้องการ

ผมพิมพ์ตอบกลับไปทันที

"ไม่ได้หายไปไหนครับ... ก็อยู่ในใจมีนตลอดเวลานั่นแหละ"

บทบาทได้สลับขั้วกันอย่างสมบูรณ์แล้ว... และผมก็กำลังเพลิดเพลินกับอำนาจใหม่นี้เหลือเกิน

[1819]

รักจืดจางเพราะความเคยชินจำเจ  คิณนอกกายไปเต็มๆ ต้อนนี้นอกใจตาม มองแต่สิ่งไม่ดีของไอริณ  จนลืมมองความผิดตัวเอง  ส่วนริณ ก็ทำตัวจืดจางไร้สีสัน จนต่างฝ่ายเงียบกันไปไม่จับเข่าคุยกัน  แต่ที่ยังสงสัยอยู่ เพราะอะไรที้ทำให้ริณจืดจางกับผัว  งาน เงิน รสชาด จำเจ  เหนื่อย  หรือ แอบมีคนอื่น จนไม่อยากกับผัว
 แต่ ที่ แน่ๆ เรื่องนีีีี  ntrได้เจ็บปวดตับทรุดแน่ๆ

[tuktong21]

ถ้ามีอคติต่อกัน ชีวิตคู่มีแต่พังกับพัง ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ลดความเป็นตัวตนของตัวเองลง หันมาให้สติกับตัวเองให้มากขึ้น แล้วจะพบความผิดของตัวเอง เมื่อมีสติจึงจะเกิดปัญญา แสงสว่างใดเสมอด้วยปัญญาไม่มีเลย

[bmaII]

ไอรินจะแอบไปทำแบบนั้นบ้างมั้ย