ต่อๆๆๆ ส่วนที่ขาดไป
นี่ซาโตชิเองก็กำลังจะส่งตั่วเครื่องบินไปให้พี่อยู่พอดี” ยุ้ย “หรอยินดีด้วยนะ” “อ้อซาโตชิมาแล้วค่ะ” ยุ้ย ผมเห็นยุ้ยยืนขึ้นแล้วเข้าไปกอดซาโตชิที่กำลังเดินเข้ามา ทั้งคู่ยืนกอดกันซักพัก ซาโตชิก็มาคุยกับผม “สะ หวัด ดี ครับ ยู กิ ซัง” ซาโตชิ “สวัสดีครับซาโตชิซัง” “สะ บาย ดี ไหม ครับ” ซาโตชิ “ก็คงไม่สบายเท่าคนที่กำลังจะแต่งงานหรอกนะ” “ครับ ยู กิ ซัง ต้อง มา ให้ ได้ นะ ครับ ผม เตรียม ที่ พัก กับ ปาร์ ตี้ สะ หละ โสด รอ ไว้ แล้ว” ซาโตชิ “ขอบคุณมากครับ” จากนั้นผมก็บอกเรื่องขอให้ซาโตชิช่วยซื้อหุ้น ซาโตชิตกลงเพราะเค้าเองก็อยากจะได้ซื้อหุ้นของบริษัทผมเพิ่มอยู่แล้ว ซาโตชิบอกว่าได้เจอกับโชโกะ และเธอถามถึงผมด้วย “โชโกะจัง มิส ยู โซ มัส นะ” ซาโตชิ “งั้นหรอครับ แล้วผมจะได้เจอโชโกะไหมที่งานแต่งงานคุณ” “แน่ นอน ครับ” ซาโตชิ “แล้ว อิซุมิหละครับซาโตชิได้เจอบ้างไหม” “ไม่ ค่อย ได้ เจอ ครับ อิซุมิ เป็น AV idol แต่ ว่า เธอ จะ มา ปาร์ ตี้ นะ” ซาโตชิ “จริงหรอครับ ผมอยากเจอ อิซุมิกับโชโกะมากเลยครับ” ผมกับซาโตชิคุยกันอยู่เกือบชั่วโมงกว่าจะวางสาย ผมกลับมานั่งที่โต๊ะผมดูนาฬิกาใน notebook เกือบห้าโมงเย็นแล้ว หงสืเคาะประตูแล้วเดินเข้ามาหาผม “พี่บีค่ะ คือวันนี้หงส์จะไปซื้อเสื้อผ้ากับพวกแคทนะค่ะ” หงส์ “เอาซิ เราก็ให้พวกนั้นสอนให้แต่งตัวบ้างก็ดีนะจะได้ทันสมัยกับเค้าบ้าง” “แล้วก็หงส์คงไม่ได้ไปหาพี่ที่คอนโดนะค่ะ” หงส์ “อ้าวหรอ อืมก็ดีแล้วหละเราซื้อเสื้อผ้ากันแถวนี้นี่ กลับไปนอนที่ห้องก็ได้ไม่ต้องเหนื่อยนั่งรถไปหาพี่หรอก” “แล้วถ้าหงส์อยากจะขอไม่ไปทำกับข้าวให้ซักอาทิตย์พี่บีจะว่าหงส์ไหมค่ะ” หงส์ “พี่จะว่าทำไมหละ เดี๋ยววันไหนพี่กลับดึกก็ให้ตัวเล็กสั่งพิสซ่ามากิน เค้าชอบจะตาย” “พี่บีไม่ว่าหงส์จริงๆ นะค่ะ” หงส์ ผมรู้สึกว่าหงส์ไม่ใช่แค่อยากอยู่ห้องแต่ดูเหมือนเธออยากจะอยู่คนเดียวมากกว่า “พี่ไม่ว่าหรอก หงส์ได้อยู่คนเดียวแบบนี้ก็ดีนะ จะได้มีเวลาทบทวนว่าจริงๆ แล้วหัวใจหงส์ต้องการอะไรกันแน่ พี่เองก็เคยบอกแล้วนี่ว่าอยากให้หงส์มีเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง เรื่องข้าวของตัวเล็ก ไม่ต้องห่วงหรอก โตแล้วหากินเองไม่ได้ก็ปล่อยให้อดไป” ผมพูดให้ดูขำเรื่องแนน หงส์จะได้ไม่คิดมาก “ขอบคุณนะค่ะ” หงส์ก้มหน้าไม่สบตาผม “ไปเก็บของได้แล้วไป ไปช้าเดี๋ยวไอ้แคทมันบ่นว่าพี่ใช้งานหงส์หนักอีก” “ค่ะงั้นหงส์ไปนะค่ะ” หงส์ออกไปนอกห้อง ผมรู้สึกใจหายเหมือนกันที่อยู่ๆ หงส์ก็มาขอกลับไปอยู่ห้องตัวเอง แต่ถ้าหงส์กำลังทบทวนความรู้สึกของตัวเองผมก็ไม่อยากห้ามเธอ แต่ถ้านี่เธอทำเพราะกำลังรู้สึกอะไรกับรุชหละก็ผมคงต้องข้างเธอไว้แน่ๆ เพราะถึงยังไงผมก็ไม่คิดว่ารุชจะมาชอบตัวตนที่แท้จริงของหงส์เขาก็คงเห็นแค่ความสวยเท่านั้น และผมก็ได้สาบานไว้แล้วว่าจะไม่ยอมให้หงส์ต้องเสียใจอีก ผมมัวแต่คิดเรื่องหงส์จนลืมซื้อข้าวเย็นกลับไปกินที่ห้อง พอไปถึงหน้าประตูห้องผมถึงนึกได้ ผมเข้าไปในห้องเจอแนนกับเจนนอนหลับกันอยู่ที่โซฟา ผมวางของเสร็จก็ไปปลุกเจน ผมจับแขนเจนเขย่า เจนเอามือมาแกะมือผมแล้วหัวเราะคิกๆ สงสัยจะนอนยังไม่เต็มอิ่มกัน ผมเลยเขย่าแขนแนนบ้าง แนนเอามือมาตีผมแล้วหลับต่อ ผมคิดวิธีปลุกแปลกๆ ได้อย่างนึง ผมจับให้เจนนอนหง่ายแล้วผมก็ประกบปากจูเธอ ตอนแรกเจนก็ไม่ตอบสนองแต่ไม่นานเธอก็เริ่มขยับริมฝีปากแล้วลืมตามองผม ผมจึบผละปากออก “ตื่นแล้วหรอครับเจ้าหญิง วันนี้บรรทมกันทั้งวันเลยนะ” “พี่บีกลับมานานหรือยังค่ะ เจนง่วงค่ะ แนนเองก็ชวนให้นอนเจนเลยหลับทั้งวันเลย” เจน “แล้วนี่หิวหรือยัง” “ก็รู้สึกหิวแล้วหละค่ะ” เจน “งั้นพี่ปลุกแนนก่อนนะ” “พี่บีทำแบบปลุกเจนซิ” เจน “แหมอยากให้พี่แกล้งแนนหรอ” เจนหัวเราะคิกคิก ผมจับให้แนนนอนหงายแล้วประกบปากจูบ แนนละเมอดิ้นหนีเอามือตีแขนผมแต่ไม่นานเธอก็เริ่มจูบปากผมตอบ แนนจับมือผมไปที่หน้าอกเธอ ผมแกล้งคลึงมันเล่นแนนแอ่นอกตามมือผม เธอค่อยๆ ลืมตามองผมแล้วส่งเสียงครางในลำคอ แต่พอเธอเห็นเจนกำลังนั่งมองอยู่เธอก็รีบผลักอกผมให้ออกจากตัวเธอ “ว้าย พี่บีทำไรเนี่ย แนนไม่ใช่นะ” แนนพูดแกเขิน “ก็ไม่ยอมตื่นนี่ ก็เลยปล้ำซะเลย” เจนนั่งหัวเราะ “ปลุกดีๆ ก็ได้ ที่หลังอย่าปลุกแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นโดนจริงๆ ด้วย” แนนแกล้งลุกขึ้นจากเตียง “อ้าวจะไปไหนหละ” “ก็จะไปกินข้าวไงหิวแล้ว” แนน เจนหัวเราะที่แนนเขิน ผมลุกขึ้นแล้วดึงเจนให้ลุกขึ้นด้วย คืนนี้ผมเลยพาเจนกับแนนไปหาข้าวทานที่ตลาดใกล้คอนโด แล้วถือโอกาสเดินหาขนมมากินเล่นตอนกลางคืนด้วย จอบตอนที่ 7 ครับ ขอเกรินนิดเรื่องบล๊อคนะครับ บล๊อคผมมันอยู่ในเวปทำธุรกิจออนไลน์นะครับ แต่เข้าไปสมัครแค่อ่านบล๊อคได้ไม่เสียเงิน เสียแค่เวลากรอกหน้าสมัครนิดหน่อย ส่วนใครเข้าบ่อยๆ แล้วสนใจจะทำบ้างก็ยินดีครับ ไหนๆ เวปนี้ผมก็เสียเงินทำธุรกิจกับเค้าแล้ว ก็เลยว่าจะใช้บล๊อคที่นี่เป็นที่หลักไม่อยากให้คิดว่าหาคนเข้าเวปเดี๋ยวจะไม่กล้าเข้าไปอ่านกัน ลิงค์บล็อคผมนะครับ หลอกฝันตอนที่ 11 แล้วสำหรับคนที่ได้ไปติดตามอ่านจากบล๊อคก่อนหน้านี้ ส่วนใครยังไม่ได้อ่านตอนก่อนหน้าผมจะค่อยเอามาลงให้อ่านนะครับ อีกเรื่องที่เขียนจะทยอยเอามาลงในบล๊อคนี้ให้หมดครับ
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ขอโทษนะครับที่หลังๆ ไม่ค่อยได้เขียนยาวๆ อีก ก็เพราะว่าผู้แต่งขี้เกียจครับ ไม่ใช่ขี้เกียจแต่งนะ แต่ว่าขี้เกียจมาลบแล้วแบ่งไปโพสเพราะตัวอักษรเกิน แต่นี่ก็ไม่ได้น้อยกว่าตอนที่เคยๆ เขียนมานะครับ มาตรฐาน 14 หน้า A4 ขั้นต่ำของผมนอกจากช่วงอารมณ์บรรเจิดครับถึงได้เขียนเกิน 20 หน้า A4 ขอบคุณเพื่อนๆ ที่ติดตามผลงานให้ค่อยให้กำลังใจทุกท่านครับ