จอมพลังช้างเผือก : The First Protector ตอนที่ 5

[DR.MAN]

ตัวละครและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ เป็นเรื่องสมมติที่แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น


ตอนนี้ไม่มีฉากเสียว   ใครอ่านเพื่อ"ช.ว." ผ่านได้เลยครับ



คุยกันก่อนอ่าน

ไรต์รอลงตอนนี้หลังจากบอร์ดนี้เริ่มใช้กฏเดียวกับห้องห้ามขอบคุณเปล่า    และมีเรื่องจะแจ้งรีดเดอร์ว่า ตอนนี้่อาจจะเป็นตอนสุดท้ายที่ไรต์เอาลงละ   ไรต์เอือมกับการต้องคอยส่งรายชื่อพวกกากๆให้กับม็อด   รู้สึกทำไปแล้วไม่มีความสุข   ขอพักงานเขียนไว้ อาจจะ 1 เดือน  หรือไม่กลับมาเลย   แล้วแต่อารมณ์    หรืออาจจะเข็นเรื่องนี้ให้จบก่อน  ก็ขึ้นกับอารมณ์ไรต์อีกน่ะแหละ   ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไปครับ  ไรต์ขอขอบคุณแฟนๆรีดเดอร์ที่ติดตามผลงาน  แล้วตอบรีพลายดีๆทุกท่านครับ  หวังว่าไรต์จะมีไฟในเร็ววันมาลงต่อ  หรืออาจจะเจอเกรียนตอบในตอนนี้ จนลาขาดตามไรต์ท่านอื่นก็เป็นได้ครับ  ยังไงก็ขอให้ทุกท่านดูแลสุขภาพ เสพงาน รีพลายดีๆ ไรต์ท่านอื่นจะได้ไม่หนีหายไปอีกเนอะ   ไรต์ยังวนเวียนอยู่ในนี้แหละนานๆที   พบเจอทักทายพูดคุยในกล่องแชทได้ครับ  บรัยยยยยยยย



ความเดิมตอนที่แล้ว


ก้องถูกฟื้นคืนชีพโดยเทพคชสาร    และก้องได้ตอบรับพลังแห่งเทพคชสารด้วยการร่วมรักกับเทพคชสารเพื่อซึมซับอำนาจวิเศษ เค้าร่วมรักกับเธอจนไม่รู้วันเดือนปี   ก้องต้องการเปิดโปงแผนการร้ายของนิลพางค์และรมต.ช้าง ก่อนที่นาคและครุฑจะระเบิดสงครามกัน ก้องจึงรีบเดินทางออกจากถ้ำ  แต่กลับพบว่า....ช้าไปเสียแล้ว   สงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว

.....................................

ก้องออกจากป่ามุ่งหน้าไปยังที่พักของเขตอุทยาน   แต่ทว่าเค้ากลับไม่พบใครหรือสิ่งมีชีวิตใดๆเลย  ไม่ว่ามองไปทางใดก็พบแต่ซากศพมากมายอยู่ทุกหนทุกแห่ง  อุทยานก็กลายเป็นอุทยานร้าง   มีทั้งซากศพของมนุษย์  นก ครุฑ งู นาคเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด  ซากศพมนุษย์ก็เน่าแทบจะเหลือแต่โครงกระดูก   จนไม่เหลือเค้าเดิมใบหน้าเดิมในตอนมีชีวิต   ก้องจดจำใครไม่ได้เลย 



นี่มันเกิดอะไรขึ้น   ในความรู้สึกของเค้า นี่เพิ่งผ่านไปสี่ห้าวันเท่านั้นเองที่เค้าอยู่ในถ้ำของเทพคชสาร   แต่ทำไมสภาพโลกภายนอกราวกับมีการพุ่งรบกันมานานนับปีเกิดขึ้น


ก้องไม่รู้จะไปที่แห่งหนตำบลใด เค้าพบรถกระบะเก่าๆคันหนึ่ง เดชะบุญที่มันยังสามารถขับเคลื่อนได้  ก้องตัดสินใจขับรถกระบะมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองทันที


ถนนที่เคยสะอาดสะอ้าน พื้นถนนราบเรียบเดินทางได้สะดวก ตอนนี้กลับกลายเป็นหลุมเป็นบ่อ  ซากศพนอนเกลื่อน ส่งกลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งไปทั่ว   โลหิตเนืองนองเต็มไปหมดมีทั้งที่สดใหม่ และบางส่วนที่แห้งเกรอะกรัง 


ก้องขับผ่านด้วยความสะอิดสะเอียน   ซากรถยนต์ตามรายทางมีศพของมนุษย์มากมายติดอยู่ในรถเหล่านั้น  เพียงแค่ไม่กี่วันที่เค้าหายตัวไป   เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่   ทำไมเมืองทั้งเมืองกลายเป็นเมืองแห่งความตายเช่นนี้


แต่แล้วก้องก็พบ......ชายหนุ่มท่าทางทะมัดทะแมงคนหนึ่ง  กำลังเดินไปตามถนน เค้าสวมใส่ชุดผ้ารัดรูปสีดำทั้งตัว เน้นขับให้เห็นสัดส่วนกล้ามเนื้อที่กำยำของเค้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น


ใบหน้าของเค้าดูอายุราวๆ 20 ต้นๆ  ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเหลาคมคาย  เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น  ด้านหลังของเค้าสะพายบางสิ่งที่ดูคล้ายไม้พลองยาวๆ ห่อหุ้มด้วยผ้าเอาไว้ทั้งอัน

ก้องค่อยๆจอดรถที่เบื้องหน้าหนุ่มคนนั้น  ซึ่งหนุ่มคนนี้ก็ดูมีทีท่าแปลกใจไม่น้อยที่พบเจอก้อง


ก้อง     :       ขอโทษนะครับ......คุณพอจะทราบมั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
ชายหนุ่มแปลกหน้า    :        สงครามครุฑยุดนาค........คุณไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่รู้เรื่องนี้.....สงครามนี้มีมา 2 ปีแล้วนะ
ก้อง      :        เดี๋ยวนะครับ!!!!      2   ปี?      นี่ไม่ใช่ปีค.ศ.  2020   เหรอครับ?


ชายหนุ่มแปลกหน้ามองก้องด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะค่อยๆพ่นลมหายใจระบายยาวๆ....

ชายหนุ่มแปลกหน้า     :       ตอนนี้ปีค.ศ.  2022  แล้วครับ
ก้อง     :      2022!!!!!!!


ก้องร้องโพล่งด้วยความตกใจสุดขีด    ช่วงเวลาที่เค้าอยู่ในถ้ำของเทพคชสาร น่าจะผ่านไปไม่กี่วัน   แต่นี่ทำไมเวลาถึงได้ล่วงเลยมา 2 ปีนับตั้งแต่เค้าถูกฆ่า    หรือว่า.....ห้วงเวลาในถ้ำนั้นจะดำเนินไปช้ากว่าโลกภายนอก


ก้อง      :       ไปด้วยกันมั้ยครับ   ผมตั้งใจจะไปในตัวเมือง

ชายหนุ่มแปลกหน้าพยักหน้าตกลง  ก่อนที่จะกระโดดขึ้นมานั่งที่นั่งข้างคนขับ   สองแขนของเค้ากอดรัดไม้พลองในซองผ้าหนังนั้นแน่นหนา


ก้อง        :        คุณช่วยเล่าเรื่องสงครามนี้ให้ผมฟังได้มั้ยครับ
ชายหนุ่มแปลกหน้า    :       คุณไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย  สงครามนี้ส่งผลไปทั่วโลก...  แต่ประเทศไทยนี่แหละคือศูนย์กลางของสงคราม...
ก้อง       :        คือ....ผม........ไม่รู้คุณจะเชื่อผมมั้ย    คือผมหลุดไปอยู่ในอีกมิติหนึ่ง  แล้วพอออกมาเวลาก็ผ่านมา 2 ปี .....มันคงไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไรใช่มั้ยครับ

ชายหนุ่มแปลกหน้าสบตากับก้อง  สายตาของเค้าเป็นประกายเจิดจ้า มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเค้า

ชายหนุ่มแปลกหน้า     :       ผมเชื่อ......ผมจะเล่าให้คุณฟังเอง..เอ.....จะเริ่มตรงไหนดี.....คืองี้    เมื่อสองปีก่อน  องค์ชายสดายุของพวกครุฑได้ข่มขืนองค์หญิงราดาของพวกนาคจนถึงแก่ความตาย....แล้วทีนี้ในงานพิธีศพขององค์หญิงราดา   พวกนาคก็คิดว่าเรื่องราวน่าจะจบที่พญาเวณไตยคงจะจัดการกับเจ้าชายต้นเหตุของเรื่อง  แต่กลับกลายเป็นว่า   ในพิธีศพนั้น  ศพขององค์หญิงราดากลับหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย  พวกนาคเลยกล่าวหาว่า สดายุเป็นคนเอาไป   ซึ่งตามนิสัยของสดายุก็เลือดร้อน ทำให้ทั้งสองระเบิดสงครามกันตั้งแต่ตอนนั้น......


ชายหนุ่มแปลกหน้า      :        สงคราม...ทั้งสองฝ่ายรบกันทั้งบนฟ้า  ใต้พิภพ  หรือแม้แต่บนโลกมนุษย์  มนุษย์อย่างพวกเราล้วนโดนลูกหลงจากสงครามครั้งนี้จนล้มตายกันไปมากมาย    ตอนนี้รัฐบาลพาประชาชนอพยพไปยังที่หลบภัยกันหมดละ

ก้อง     :      แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปที่หลบภัยกับคนอื่นๆล่ะ

ชายหนุ่มแปลกหน้าไม่ตอบสิ่งใด เค้าเพียงส่งรอยยิ้มให้ก้อง

ก้อง     :      เกือบลืมไปเลย......ผม..ก้องครับ   ไม่ทราบว่าคุณชื่อ?
ชายหนุ่มแปลกหน้า    :       ผม....ไกรทอง...ครับ
ก้อง    :     ไกรทอง!!!!!      คุณคือ ไกรทอง ที่ฆ่าจระเข้ที่ชื่อ ชาละวันน่ะเหรอครับ

ไม่รู้เป็นเพราะสาเหตุใด    แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ของก้อง    รอยยิ้มบนใบหน้าของไกรทองพลันเลือนหายไปทันที   สีหน้าเค้ากลับหดหู่อมทุกข์ ก่อนที่เค้าจะยิ้มกลบเกลื่อนมัน

ไกรทอง       :            ไม่ใช่หรอกครับ......คนๆนั้นที่คุณรู้จัก   ท่านคืออาจารย์ของผมเอง


Spoil  เม้นก่อนถึงจะเห็นนะจ๊ะ
 


ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม



เสียงระเบิดดังสนั่นกึกก้องไปทั่ว    ก้องและไกรทองมองเห็นควันโขมงอยู่ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตร   ทั้งสองมองหน้ากัน  ก่อนที่ก้องรีบบึ่งรถกระบะไปยังควันไฟนั้นทันที

........................................................................

ชายหนุ่มหญิงสาววัยรุ่นคู่หนึ่งกำลังวิ่งกระหืดกระหอบประคับประคองกัน. เบื้องหลังของเค้าตึกขนาดใหญ่ตึกหนึ่งกำลังถล่มลงมา.  ทั้งคู่มีอายุเพียง 20 ปีเท่านั้น.  ผู้ชายตัวสูงโปร่งหน้าตาเกลี้ยงเกลาใส่แว่นตาหนาเตอะ  ในขณะที่ฝ่ายหญิงนั้นใบหน้าสวยหวานใส่แว่นตา หน้าอกหน้าใจกระเพื่อมขึ้นลงตามการวิ่งของเธอ


นุก.   :     ปะ ปัน... พ่อกับแม่เค้า.....
ปัน.    :    เค้าต้องไม่เป็นไร.   นุกเชื่อปันนะ ทุกคนต้องไม่เป็นไร.....


ปันสังเกตเห็นหญิงสาวได้รับบาดเจ็บที่ขาขวาจนเลือดไหลซึมออกมา

ปัน.  :     มานี่ มา...

ปันหันหลังให้หญิงสาวพลางส่งสัญญาณให้เธอกระโดดขึ้นหลังของเค้า

                      นุก

นุก.   :   นุกยังไหว มะ. ว้ายยยยยยยยย



ตูมมมมมมมมมมมมมม



งูยักษ์ขนาดความยาว 50 เมตรพุ่งทะลุซากตึกออกมา. มันชูแม่เบี้ยแผ่พังพานกว้างขนาดสิบเมตรจนมืดฟ้ามัวดิน สายตามันจ้องมายังปันและนุกที่ยืนขาตายตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว ลิ้นสองแฉกแลบเข้าออกเป็นจังหวะ

ชายหนุ่มได้สติก่อน เค้าคว้าข้อมือเพื่อนสาวคนสนิทมาคล้องรอบคอของเค้า ก่อนที่เค้าจะแบกเธอขึ้นหลัง และเริ่มออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต. ในขณะที่เจ้างูยักษ์ก็พุ่งโผลากเลี้อยไล่ตามทั้งสองมาอย่างกระชั้นชิด

                      งูยักษ์

นุกหันไปมองเจ้างูยักษ์ด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด.   แขนสองข้างกอดรัดรอบคอชายหนุ่มแน่นจนเค้าแทบหายใจไม่ออก. หน้าอกหน้าใจเบียดอัดอยู่กับแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม

ปันวิ่งเลี้ยวเข้ามาในตึกหลังหนึ่งคาดหวังจะหลบให้พ้นการตามล่าของเจ้างูยักษ์



ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม




เจ้างูยักษ์พุ่งทะลุกำแพงตึกออกมาชนทั้งสองจนกระเด็นผ่านหน้าต่างตึกออกมายังด้านนอก.  เศษหินเศษปูนปลิวว่อนกระจายตามแรงอัดของเจ้างูยักษ์

นุกนอนแผ่ปรือตามอง ก็พบว่าร่างกายครึ่งท่อนล่างของปันนั้นติดอยู่กับเศษซากตึก.  ในขณะที่เจ้างูยักษ์แผ่พังพานชูคอห่างจากปันไปเพียงไม่กี่เมตร

นุกโผตัวเข้าไปกอดชายหนุ่ม น้ำตารินไหลลงอาบแก้ม


ปัน.   :     นุก.....หนีไป....ไม่งั้น....
นุก.    :   ไม่นะ  นุกขอตายพร้อมปัน.  ปัน...นุกระ.....ว้ายยยยยยยยยยย

นุกกรีดร้องสุดเสียง เมื่อเจ้างูยักษ์พุ่งฉกเข้าใส่ทั้งคู่ปานสายฟ้าแลบ


ก๊าซซซซซซซซซซ



บุรุษหนุ่มในชุดรัดรูปสีดำ มือสองข้างควงดาบพุ่งเข้าจู่โจมใส่เจ้างูยักษ์ด้วยความเกรี้ยวกราด. ดาบซ้ายในมือจ้วงแทงเข้าที่ดวงตาขวาของเจ้างูยักษ์อย่างแม่นยำ.  เจ้างูยักษ์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด. พร้อมกะผงะออกจากปันและนุก

ชายถือดาบห้อยต่องแต่งไปมาในขณะที่ดาบยังคงปักเข้าที่ดวงตาของเจ้างูยักษ์. ซึ่งตอนนี้กำลังสะบัดหัวไปมาเพื่อสะบัดเจ้ามนุษย์คนนี้ให้หลุดลง

เคล้งงงงงงง

ชายถือดาบจ้วงแทงดาบขวาในมือเข้าที่ใบหน้าของเจ้างูยักษ์อย่างเต็มแรง. แต่ทว่าดาบนั้นกลับหักสะบั้นลง. เกล็ดของเจ้างูนี้นับว่าแข็งแกร่งทนทานเป็นอย่างมาก

ชายถือดาบใช้เท้ายันใบหน้าของเจ้างู แล้วออกแรงถีบตัวเอง ถอนดาบซ้ายออกจากดวงตาเจ้างูยักษ์ แล้วตีลังกาพริ้วร่างลงพื้นอย่างหมดจดงดงามราวนักยิมนาสติก. ชายถือดาบยืนจังก้าขวางระหว่างงูยักษ์และพวกปัน ในมือทั้งสองกำดาบแน่น ดาบข้างหนึ่งชโลมไปด้วยเลือดสีดำคล้ำ อีกข้างหนึ่งเป็นดาบหัก...

เจ้างูยักษ์อาละวาดฟาดหัวฟาดหางไปมาด้วยความโกรธเกรี้ยวและเจ็บปวด ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาชายถือดาบหมายจะสังหารล้างแค้นที่ทำให้ตนสูญเสียดวงตาไปหนึ่งข้าง


ปัง


กระสุนนัดหนึ่งวิ่งฝ่าอากาศพุ่งเข้าใส่ดวงตาซ้ายของเจ้างูยักษ์อย่างแม่นยำ เจ้างูยักษ์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครา. พร้อมกับหันเหความสนใจไปที่คนที่ยิงใส่ตน


เจ้างูแม้สูญเสียการมองเห็น แต่ประสาทการรับกลิ่นต่างๆยังไม่ด้อยลงไป. มันเลื้อยพุ่งไปยังชายหนุ่มที่กำลังถือปืนกลเล็งมาที่มัน


ชายคนนี้ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย. ไว้หนวดเคราจนใบหน้าดูเข้มสมชายชาตรี เค้าสวมชุดทหาร มือทั้งสองประคองปืนกลเบา. ในขณะที่ด้านหลังนั้นสะพายปืนยิงจรวดขนาดย่อม ข้างเอวยังมีปืนพกเหน็บไว้อีกสองกระบอกซ้ายขวา

ชายถือปืนสบตากับชายถือดาบ.  ชายถือปืนยักคิ้วให้ชายถือดาบหนึ่งที.   ก่อนที่จะเริ่มออกวิ่งหนีเจ้างูยักษ์ที่เค้าตั้งใจเบี่ยงเบนความสนใจของมันมายังตัวเค้า. ซึ่งมันได้ผล!!!

งูยักษ์เลื้อยพุ่งตามชายถือปืนไปอย่างกราดเกรี้ยว ในขณะที่ชายถือดาบที่ยืนจังก้าอยู่ถอนหายใจด้วยความโล่ง อกเค้าเก็บดาบเข้าฝักที่กลางหลัง.

ชายถือดาบ.   :    ไม่ต้องกลัวนะครับ. พวกเราเป็นทีมอพยพ. พวกคุณปลอดภัยแล้วครับ ผม...อาทมาต ครับ
นุก.    :     ช่วยเพื่อนชั้นด้วยค่ะ. 

Spoil เม้นก่อนนะจ๊ะจึงจะเห็น
 



อาทมาตเดินมาดูร่างของปันที่ติดแหงกอยู่กับซากตึก. เค้าพยายามออกแรงยกเศษหิน   แต่แรงของเค้าก็ยังน้อยเกินไปที่จะยกมันออกจากร่างของปัน เค้าจำเป็นต้องหาคนช่วย


พอดีกับที่ก้องและไกรทองวิ่งมาเจอพวกเค้าพอดี.  ก้องมองเห็นชายหนุ่มใส่แว่นนอนแผ่กลางพื้น โดยมีซากตึกทับร่างท่อนล่างของเค้าเอาไว้

อาทมาต.   :     พวกคุณ คือ ........
ก้อง.    :      ผม.... ก้องครับ.  นี่ไกรทอง.  ท่าทางพวกคุณกำลังลำบาก. เดี๋ยวผมจัดการเอง. คุณช่วยหลบออกมาหน่อยนะครับ


อาทมาตเดินหลบออกไปด้านข้างด้วยความงุนงง.  ชายคนนี้จะยกซากตึกนี้ได้อย่างไร เค้าจะทำอะไรกันแน่. ก้องก้มตัวลงไปยกซากตึกที่ทับร่างของปันออกอย่างง่ายดาย เค้าปาทิ้งออกไปราวกับลังกระดาษ พร้อมกับค่อยๆดึงร่างปันออกมา. ซึ่งเดชะบุญที่ปันมีเพียงรอยแผลฟกช้ำเล็กน้อยเท่านั้น


นุกโผวิ่งเข้าไปกอดปันทั้งน้ำตา เธอกอดรัดชายหนุ่มอย่างแนบแน่น



ปัน.     :     ปันไม่เป็นอะไร เบาๆก็ได้นุก.  ปันหายใจไม่ออก.   คุณก้องใช่มั้ยครับ. ขอบคุณมากครับ
ก้อง.    :     ยินดีครับ


ก้องตอบรับ พร้อมก้มลงมองมือตนเอง เค้าไม่คิดเลยว่า เค้าจะมีพลังที่มากมายขนาดนี้ เมื่อสักครู่ที่เค้ายกซากตึกออกนั้น. เรียกได้ว่าเค้าแค่สะกิดมันเท่านั้นเอง


ก้อง.    :      คุณอาทมาตใช่มั้ยครับ.  ทางด้านนู้นผมจอดรถเอาไว้.  รบกวนคุณช่วยพาทั้งสองคนนี้ (หมายถึงปันและนุก) ไปที่รถของผมนะครับ.  เดี๋ยวผมกับไกรทองจะตามไปช่วยผู้ชายคนเมื่อกี้ที่ยิงปืนล่อเจ้างูนั่นไป...

อาทมาต.   :      ที่จริง...ไม่ต้องเป็นห่วงเค้าคนนั้นหรอกครับ.  เป็นห่วงเจ้างูนั่นเถอะ
ก้อง.    :     ทำไมล่ะครับ?
ปัน.     :    ผมว่า.  ผมคุ้นหน้าเค้านะครับ.....  คนเมื่อกี้....รู้สึกว่า. เค้าจะเป็นมือปืนที่ฆ่ารองผู้บัญชาการกองทัพเรือ ที่รัฐบาลตั้งค่าหัวไว้สิบล้านบาทใช่มั้ยครับ
อาทมาต.    :    เค้าไม่ใช่มือปืนหรอกครับ เค้าคือ........Shooter.....

..............................

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[saka2520]

ขอเม้นก่อนอ่านเนื่อเรื่องนะครับ แค่อ่านทักทายจากไรต์ก็ทำผมหงอยละทั่น  แต่ก็อย่างว่า ผมเข้าใจครับ   
แต่ก็อยากจะบอกว่า คน ความหมายมันตรงตัวนะทั่น คือ มันมีหลากหลายร้อยพันแบบปะปน ผสมกัน ผมว่าถ้าร้อยคอมเม้นจะเกรียนปนมาบ้างห้าหกคอมเม้นก็ขอให้นับเป็นเปอร์เซ็นที่รับได้เถอะครับ (ได้แต่หวังว่าเกรียนในบอร์ดจะไม่เยอะกว่านั้นนะ)

[jingjang]

ครับ ก่อนอื่นขอบคุณไรเตอร์มากๆเลยครับ ที่แต่งนิยายสนุกๆน่าติดตามมาให้อ่านกัน 
และหวังว่าไรเตอร์จะมีไฟกับมาเขียนต่อนะครับ เพราะผมเชื่อว่ายังมีคนอีกหลายคนรอติดตามผลงานของคุณอยู่ รวมทั้งผมด้วย 
นิยายได้อรรถรส มีกลิ่นอายตัวละครแบบไทยๆ ที่ซุปเปอร์ฮีโรฝั่งอเมริกาไม่มี อ่านแล้วเข้าใจง่าย เพราะเหมือนปลูกฝังมาจากวรรณคดีที่ได้เล่าเรียนมา รวมทั้งภาพประกอบที่เซ็กซี่ถึงใจ กระชากอารมณ์ให้พุ่งปรี้ดขึ้นมาทันที ขอบคุณครับ

[pizzahutcha]

 ::Dribbling::เรื่องราวเริ่มประติดประต่อกับ vector แล้ว

[eka1325]

กำลังติดตามเลยว่าก้องจะเป็นยังไงต่อไปเมื่อออกมาเจอโลกในอีก 2 ปีข้างหน้า ผมหวังว่าผู้เขียนจะเห็นใจผู้อ่านตัวเล็กๆกับมาเขียนต่อนะครับ ยอมรับเป็นเรื่องแรกที่อ่านของผู้เขียนเลยครับ ขอบคุณครับ จะติดตามต่อไปครับ

[shadow5]

ขอบคุณไรต์เตอร์ก่อนเลยครับผมเป็นคนหนึ่งที่เฝ้ารอผลงานของท่านมาโดยตลอด เนื้อเรื่องสนุกเชื่อมโยงกันได้ดีมากครับ หวังว่า ท่านไรต์เตอร์คงมองเหน ถึงเหล่าคนที่เฝ้ารอติดตามผลงานท่านอย่างใจจดจ่อครับ สำหรับคนที่เมนต์ผ่านๆๆ ก้อให้เป็นหน้าที่ของเหล่าม็อดในบอร์ดเราครับท่านม็อดทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง เป็นกำลังใจให้นะครับ ติดไฟเยอะๆๆผมยังอยาก อ่านผลงานท่านอยุ่ ทั้งเหล่าprotector คนต่างๆๆแล้วก็ นายปั่นจะจัดใครต่อ ขอบคุณครับ

[Wolf Stranger]

มิติของเวลา
๒ วันในมายามิติ เทียบเท่าเวลา ๒ ปีในโลกมนุษย์ 

ตรรกะทางวิทยาศาสตร์ที่คิดไม่ตกเหมือนกัน

[peddo]

เสียดายนะครับที่ต้องอ่านประโยคที่ไม่อยากเจอ ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องดีๆหลายเรื่องที่แบ่งปันจินตนาการมาให้ ผมคงเคยบอกแล้วว่าเรื่องของคุณยิ่งเขียนยิ่งดี ตอนนี้น่าอ่านกว่าตอนของปันซะอีก หวังว่าคงได้อ่านผลงานของคุณอีกครับ

[itschelsea11]

เรื่องราวดำเนินมาให้สามารถเชื่อมโยงแต่ละตอนได้ ขอเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะครับ ท่านทำออกมาดีมากๆ ใครจะว่ายังงัยผมเองขอติดตามผมงานท่านตลอดไปครับ ขอบคุณครับ ^^

[sunnyman]

ขอบคุณมากครับ ผมชอบกลวิธีในการฝูกเรื่องมากสนุกน่าติดตาม แม้ว่าจะตัดฉากเสียออกไปก็สนุกเพราะรู้สึกมีส่วนร่วมและอินกับเรื่องครับ
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะครับ

[kookai]

ในฐานะผู้อ่านก็ขอขอบคุณผู้แต่งมากๆครับจากใจจริง และเคารพในการตัดสินใจของท่าน
และไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับเกรียนทั้งหลายในบอร์ดนี้ ได้แต่หวังว่าสักวันบอร์ดนี้จะเป็นบอร์ดแห่งการแบ่งปันระหว่างผู้แต่งและผู้อ่านอีกครั้ง...ขอบคุณครับ

[cd13579]

ฝุดมาให้หยุบหยิบเลยวุ้ย หลังจากนี้มันก็คือทีมเดอะโปรเทคเตอร์
มาดูว่าเรื่องนี้จะจบยังไงอีกไม่กี่ปีปันคือจะโดนจับไปยึดตู้ไฟจนเป็นเจ้าของฮาเล็มแบบทุกวันนี้

ว่าแต่ผูกเรื่องซับซ้อนแบบนี้ก็สมกับเป็นพี่จริงๆ

[beeriero]

พระเอกเราเด้านานเหลือเกินจนสงครามจะจบอยู่ละ

[lovesick]

คิดว่าวันนี้จะนอนแบบเซ็ง
เปิดหน้าเวปมา เซอร์ไพมาก
สุดยอดพลังช้างเผือก

[bongzall]

ปันกับนุ๊กก็โดนลูกหลงกับเหตุการณ์นี้ด้วยซินะ