..มุมมืด....ตอนที่2

[cobra888]

ยิ่งกว่าพระยาเทครัวอีกนะ

[powerwon]

ไม่มีสมาธิอ่าน

[john brown]

พอปูพื้นเรื่องเเบบนี้ ยิ่งทำให้น่าติดตามยิ่งขึ้นอีกนะครับ มีเรื่องราวให้คิดตาม
ขอบคุณครับ

[toremo002]

ไม่ธรรมดาเลยนะ ลุง ยิ่งเล่ายิ่งมี สาวเพิ่มมาเรื่อยๆ

[แล้วไง วัชรานนท์ ตัดสายชล]

มุมมืด  ....ตอนที่ 2.......
งานผมค่อนข้างดิบนะครับ เขียนแล้วลง ลงแล้วตามแก้ คำ ผิด  555+
แต่ส่วนหนึ่งอยากแนะนำว่า ถ้าเพื่อน ๆ จะ อ่านงานผมให้เข้าใจ ขอให้อ่านงานผมตั้งแต่ตอนที่ 1 นะครับ
อย่าอ่านข้ามไปข้ามมา มันจะงง  ...
..........................
..........................
..// ตอนที่ 2 นี้ยังเป็นการย้อนอดีตอยู่นะครับ....
..........................
..........................
30 ปี ที่แล้ว ชายหนุ่มผิวคล้ำ วุฒิ ปวส.ทางช่าง  ที่เพิ่งผ่านการอบรมคอร์สบอดี้การ์ด ถูกมอบหมายให้ดูแลคุณพีระพงษ์ พีระพงษ์รู้จักคุ้นเคยกับชายหนุ่มรุ่นพี่คนนี้ดี  เพราะ พ่อของชายหนุ่มคนนี้ก็คือลูกน้องคนสนิทของพ่อคุณพีระพงษ์เอง
   เริ่มงานครั้งแรก ด้วยการคุ้มกันลูกชายเจ้านาย คอร์สบอดี้การ์ด ที่เรียนมา ไม่ว่าจะเป็นการยิงปืน หรือการต่อสู้ล้วนไม่ได้ใช้ สิ่งที่ได้ใช้ คือความภักดี ที่ต้องออกรับแทนเจ้านาย ที่อุตริ ไปลองเสพเฮโรอีน (สมัยนั้นนับว่า สุดๆ แล้ว) กับแฟนสาว 
   10 ปี ในคุก  ที่ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งจะมางานเผาศบพ่อ และเจ้านาย ที่ประสบอุบัติเหตุ ตายพร้อมกัน
แต่ก็ยังดีที่เมื่อพ้นโทษ คุณพีระพงษ์ดูแลอย่างดี ทุกอย่างถูกเก็บ เป็นความลับ จนผู้คนลืมมัน วันนี้ผู้คนรู้จักชายคนนี้ในนาม นายเฉย ผู้ไม่สนใจคำพูดใคร
............เมื่อ 6 ปีที่แล้ว............
เมื่อน้องเมย์ ขึ้น ม.4    ขณะที่ น้องรินทร์ ขึ้น ม.2 และ  น้องนุ่น อยู่ ป.6  สามสาว ลูกคุณพีระพงษ์ เรียน โรงเรียน นานาชาติ ที่เดียวกัน
"ก็มีแต่พี่เฉยนี่ละที่ผมไว้ใจ " คุณพีระพงษ์ กล่าวกับลุงเฉย หลังจากให้ออกจากบ้านสวน มาอยู่เป็นคนขับรถรับส่งลูกสาวแกทั้งสาม
"บอกตรง ๆ นะครับ นาย ผมไม่อยากทำงานนี้เลย"  ลุงเฉยกล่าว
"แล้วจะให้ผมหาใครละ...พี่...เอ่อ...เฉย..."  พีระพงษ์อ้ำอึ้งจะหลุดชื่อจริง ที่ลุงเฉยขอร้องไม่ให้เรียกมัน
"เรื่องความซื่อสัตย์ ความสามารถ ผมไม่รู้จะไว้ใจใคร "  พีระพงษ์กล่าวย้ำ
   คนรวยก็เป็นแบบนี้เอง กลัวไปหมด กลัวลูกโดนจับเรียกค่าไถ่ กลัวเสียหาย ฯลฯ กลัวโดนรังแก สุดท้ายก็ต้องหาคนมาคุ้มครอง (...../// ผู้เขียนเคยสัมผัสนักการเมื่องใหญ่ ท่านหนึ่ง ตอนนั้นท่านมาเปิดป้ายพรรคการเมื่องของท่าน ลูกสาวท่านมาด้วย ตอนนั้นลูกสาวท่าน อยู่ ม.3 แค่เดินไปซื่อ ขนม ร้าน ข้าง ๆ เด็กคนนั้น ยังมีผู้หญิง แต่งชุดพยาบาลเดินตามหลัง พร้อมด้วยชายแต่งชุดซาฟารีสีเทาเข้ม อีก 2 คน .....//....."
   คนดีใจสุดๆ คือน้องเมย์ คนเฉยๆ ออกรังเกียจด้วยซ้ำคือน้องรินกับน้องนุ่น....สองสาวที่ยังติดภาพ ลุงคนเผ้าสวน........ตอนนั้นลุงเฉยอายุ 44.....  แกต้องออกจากบ้านสวน มาอยู่บ้านใหญ่กลางกรุงกับเจ้านาย....
   ในจุดสว่างอันเจิดจ้าของสังคม แต่ผู้คนไม่น้อยที่มีมุมมืดในใจและการกระทำ ผู้คนระระบไฮโช ผู้คนระดับสูง ที่วางตัวในสังคม แต่ต้องหนีไปต่างประเทศ เพื่อปลดปล่อยด้านมืดของตน
   คนทั่วไปอาจมองว่าคุณพีระพงษ์รับรองแขกสำคัญที่บ้านสวนเท่านั้น มีเพียงลูกน้องทีมแม่บ้านคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จัก ว่าคนกลุ่มนั้นไปทำอะไรกัน  เมื่อน้องเมย์ และน้อง ๆ เริ่มโต จึงถูกกัน ไม่ให้ไปด้วย เมื่อคุณพีระพงษ์ ไปสังสรรค์ กันที่บ้านสวน นั่นแปลว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่น้องเมย์ขึ้น ม.1 จน ม.3 ลุงเฉยไม่มีโอกาสพบกับน้องเมย์อีกเลย  จึงไม่แปลกว่าน้องเมย์จะดีใจแค่ใหน เมื่อรู้ว่าลุงเฉยจะมาเป็นคนดูแล คุ้มครอง และขับรถรับส่ง
   ธรรมชาติสร้างสรรค์ให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายต้องดำรงเผ่าพันธุ์ .....  โดยมอบสิ่งล่อ และสิ่งตอบแทนให้ มีความสุขแบบสุด ๆ ตอนทำกิจกรรมสืบพันธ์ ...... แล้วผู้คนก็ลุ่มหลงติดใจในกิจกรรมนี้
   ในวันปกติ ผู้คนก็ปกติ แต่ในวันที่ต้องการผู้คนก็แสวงหา  เด็กเสริพ สาวนักร้องตามคาเฟ่ คือที่ปลดปล่อยของลุงเฉย เด็กแว้น เด็กสก๊อย ล้วนมีที่ปลดปล่อยแบบไม่แคร์สังคม   
   แต่น้องเมย์ละ เธอก็คือสิ่งมีชีวิตธรรมดา เพียงแต่ว่าสังคมที่เธออยู่ มันจำกัดให้เธอต้องวางตัว ต้องเป็นคนดี ต้องมีสง่าราศี แล้วเธอจะทำอย่างไร ไม่ใช่เธอไม่ต้องการ แต่แค่จะหาคนสักคนที่รู้ใจยังไม่มี ไม่ใช่เธอไม่ดีพอ แต่เธออยู่สูงเกินที่ใครจะกล้าคิดเข้าไกล้......   
.........................................................
"สวัสดีค่ะ....ลุงเฉย......"   สาวน้อยวัย 16 เรียน ม.4 ในชุดนักเรียน ยกมือไหว้ ลุงเฉย ขณะที่น้องสาวสองคนเบะปาก ว่าทำไมต้องไปยกมือไหว้คนขับรถ   ที่รอปิดประตูรถให้
สามสาว เมย์ รินทร์ และนุ่น ก้าวขึ้นรถ ลุงเฉยปิดประตู แล้วเดินอ้อมขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับ
รถตู้ขนาดกลาง มี เครื่องหมายดาว สามแฉกอยู่ด้านหน้า เคลื่อนออกจากลานจอด มุ่งหน้าสู่โรงเรียนนา ๆ ชาติชื่อดัง
..........................................
10 % ของหุ้นในโรงเรียนนี้ ที่คุณพีระพงษ์ ถืออยู่ ถึงไม่มากที่สุด แต่ก็มีค่าพอที่จะทำให้รถคันนี้เข้าไปจอดในที่จอดเฉพาะในโรงเรียนได้ ขณะที่น้องรินทร์ เดินลุงจากรถแบบไม่ใยดี แต่น้องนุ่นยังมีน้ำใจกล่าวคำว่าขอบคุณค่ะ อยู่ 1 คำ  น้องเมย์ไม่พูดจา แต่พยายามส่งสายตา แต่ลุงเฉยกลับเบือนหน้าหนี และไม่ยอมสบตา
...........................................
10.30 น ช่วงพักเบรก 10 นาที  ระหว่างคาบเรียนที่ 2 กับคาบเรียนที่ 3
"ทำเป็นเหมือนไม่สนใจกันเลยนะคะ...."  น้องเมย์กล่าวพ้อ ขณะทำเป็นค้นหาของในรถ โดยที่ลุงเฉย ยืนอยู่ที่ประตูด้านข้าง
"จะให้ผมทำอย่างไร...."  ลุงเฉยกล่าวนอบน้อม
"ก็ทำเหมือนเคยทำ......."    น้องเมย์กล่าว
"ไม่ได้หรอกครับ.....ตอนนี้ผมมีหน้าที่ดูแลคุณหนู......."
"ไม่เห็นจะดูแลอะไรเลย...หนูหาของไม่เจอ...มาช่วยหาหน่อยสิ....."  น้องเมย์ กล่าวลอย ๆ
   รถตู้ขนาดกลาง ถึงไม่กว้างขวางนัก แต่ก็กว้างมากสำหรับคนสองคน......ประตูถูกเลื่อนจนเกือบสนิทด้วยมือน้องเมย์  "คิดถึงเหลือเกิน..........."  เด็กสาวในชุดนักเรียน โผเข้ากอดลุงเฉย........
"3 ปีแล้วนะ ที่เราไม่พบกัน....."   ลุงเฉยกล่าวขึ้นบ้าง
"ค่ะ...... ทรมานเหลือเกิน....."    สาวน้อยกล่าว น้ำตาซึมที่หางตาซ้ายขวา
"อืมมมมม......."   ลุงเฉย ถึงกับคราง เมื่อน้องเมย์จูบที่ปากของแก แล้วสอดลิ้น ความรับผิดชอบชั่วดี บอกให้ชายวัย 44 ผลักร่างของสาวน้อยออก ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลาย ก่อนที่ผู้คนจะมาพบเห็น แต่ด้านมืดในใจมันกลับเข็มแข็งกว่า ร่างงามของสาวน้อยถูกโอบกระชับเข้าหาตัว...........
.........................................
คุณเคยเป็นแบบนีไหม คิดถึงใคร อยู่ไม่ไกล แต่ไม่อาจไปหา รักสุดรัก แต่ไม่อาจแสดงออกได้ต่อผู้คน......  (..../// ผมเคยพบและผ่านมันมาแล้ว ต่อหน้าผู้คน ได้แต่เดินผ่านคนที่เรารักแบบไม่ใยดี ....  แล้วก็ชดเชยมัน เมื่ออยู่กันเพียง 2 คน....//.... )
   หากจะถามหญิงชายคู่นั้นว่าเป็นความรักหรือความใคร่ หญิงชายคู่นั้นล้วนตอบไม่ได้    เพียงแต่ตอนนี้ หญิงชาย ต่างกอดกันแนบแน่น
..................................
อ๊อออออออ.........ดดดดดดดดดด.......
...................................
เสียงสัญญาน ออด ทำให้ 2 ร่างผละออกจากกัน
เด็กสาวจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย....... แล้วก้าวลงจากรถไป
ลุงเฉยมองตาม.........
......."...หรือ กูจะติดคุก อีก 10 ปี วะ......."   ลุงเฉยคิดในใจ  พร้อมเอนหลังลงที่เบาะรถ    ......   
"...เด็กมันยังแคบ   โลกมันยังแคบ  เมื่อมันเห็นโลกกว้างกว่านี้....เขาจะถีบมึงทิ้งไปแบบไม่ใยดี......"
ลุงเฉยคิดในใจแบบเตือนตนเอง
"....ขอบคุณค่ะ ลุงเฉย.......ฮิ ๆ ...... ต้องพี่เฉย สิ..... ขอบคุณที่ยังไม่ลืม...และยังรักเมย์.....   "   
น้องเมย์คิดในใจแล้วเดินเข้าไปเรียน วันนี้ น้องเมย์ เรียนอย่างมีความสุข
.................................................
.......//// ตืดดดดดด........ ////    ระบบสั่นในมือถือของลุงเฉยดังขึ้น   ชายวัย 44 หยิบ มือถือขึ้นมาดู  "แบม"
"ฮาโหล......"  ลุงเฉย กด รับสาย
"คร้า.......   เป็นไงค่ะ งานใหม่ที่บ้านเจ้านาย...."   
"ก็ดี   ตอนนี้ เขาเพิ่มเงินเดือนให้ด้วยละ...."   
"อูยยย...ดีใจด้วยนะคะ...พี่เฉย...."
"อืมมมมม......"
"แล้ว....เอ่อ...วันหยุดก็...มาหา แบม บ้างนะคะ...."
"ครับ...."
"คิดถึงนะคะ......."
"จ้า...แต่นี้นะ...ทำงานอยู่...."    ลุงเฉย ตอบ แล้วกดวางสาย
.................
....///   ตึ้งตึ่ง......///  เป็นข้อความตามมา..จากสาวแบม....." รักนะ."   
ลุงเฉยกดอ่านข้อความ .....///.... แบม.... หญิงสาว วัย19  นักร้องคาเฟ่ เด็กสาวที่เคยขอร้องให้แกไปอยู่ด้วย  หญิงสาวที่พร้อมมอบทุกสิ่งเพื่อแก หญิงสาวที่เคยคิดเคยฝักว่าจะเปิดร้านค้า เล็ก ๆ กับแก
..............ลุงเฉยกดที่เบอร์น้อง แบม  ... กดต่ออีก 2 ครั้ง  แล้ว ตอนนี้ แกก็กำลังตัดสินใจว่าจะ  ยืนยันการ บร๊อค เบอนี้หรือไม่.................
..........................
แล้วจะมาต่อครับ   ..  สั้นหน่อยหนึ่งครับ ...ครือ งานยุ่ง แต่ไม่อยากให้พี่น้องเราขาดช่วงนานเกินไปครับ
...  เป็นว่า ตอนนี้ ไม่มี ซ่อนข้อความนะครับ......
.................................................

[แล้วไง วัชรานนท์ ตัดสายชล]

มุมมืด  ....ตอนที่ 2.......
งานผมค่อนข้างดิบนะครับ เขียนแล้วลง ลงแล้วตามแก้ คำ ผิด  555+
แต่ส่วนหนึ่งอยากแนะนำว่า ถ้าเพื่อน ๆ จะ อ่านงานผมให้เข้าใจ ขอให้อ่านงานผมตั้งแต่ตอนที่ 1 นะครับ
อย่าอ่านข้ามไปข้ามมา มันจะงง  ...
..........................
..........................
..// ตอนที่ 2 นี้ยังเป็นการย้อนอดีตอยู่นะครับ....
..........................
..........................
30 ปี ที่แล้ว ชายหนุ่มผิวคล้ำ วุฒิ ปวส.ทางช่าง  ที่เพิ่งผ่านการอบรมคอร์สบอดี้การ์ด ถูกมอบหมายให้ดูแลคุณพีระพงษ์ พีระพงษ์รู้จักคุ้นเคยกับชายหนุ่มรุ่นพี่คนนี้ดี  เพราะ พ่อของชายหนุ่มคนนี้ก็คือลูกน้องคนสนิทของพ่อคุณพีระพงษ์เอง
   เริ่มงานครั้งแรก ด้วยการคุ้มกันลูกชายเจ้านาย คอร์สบอดี้การ์ด ที่เรียนมา ไม่ว่าจะเป็นการยิงปืน หรือการต่อสู้ล้วนไม่ได้ใช้ สิ่งที่ได้ใช้ คือความภักดี ที่ต้องออกรับแทนเจ้านาย ที่อุตริ ไปลองเสพเฮโรอีน (สมัยนั้นนับว่า สุดๆ แล้ว) กับแฟนสาว 
   10 ปี ในคุก  ที่ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งจะมางานเผาศบพ่อ และเจ้านาย ที่ประสบอุบัติเหตุ ตายพร้อมกัน
แต่ก็ยังดีที่เมื่อพ้นโทษ คุณพีระพงษ์ดูแลอย่างดี ทุกอย่างถูกเก็บ เป็นความลับ จนผู้คนลืมมัน วันนี้ผู้คนรู้จักชายคนนี้ในนาม นายเฉย ผู้ไม่สนใจคำพูดใคร
............เมื่อ 6 ปีที่แล้ว............
เมื่อน้องเมย์ ขึ้น ม.4    ขณะที่ น้องรินทร์ ขึ้น ม.2 และ  น้องนุ่น อยู่ ป.6  สามสาว ลูกคุณพีระพงษ์ เรียน โรงเรียน นานาชาติ ที่เดียวกัน
"ก็มีแต่พี่เฉยนี่ละที่ผมไว้ใจ " คุณพีระพงษ์ กล่าวกับลุงเฉย หลังจากให้ออกจากบ้านสวน มาอยู่เป็นคนขับรถรับส่งลูกสาวแกทั้งสาม
"บอกตรง ๆ นะครับ นาย ผมไม่อยากทำงานนี้เลย"  ลุงเฉยกล่าว
"แล้วจะให้ผมหาใครละ...พี่...เอ่อ...เฉย..."  พีระพงษ์อ้ำอึ้งจะหลุดชื่อจริง ที่ลุงเฉยขอร้องไม่ให้เรียกมัน
"เรื่องความซื่อสัตย์ ความสามารถ ผมไม่รู้จะไว้ใจใคร "  พีระพงษ์กล่าวย้ำ
   คนรวยก็เป็นแบบนี้เอง กลัวไปหมด กลัวลูกโดนจับเรียกค่าไถ่ กลัวเสียหาย ฯลฯ กลัวโดนรังแก สุดท้ายก็ต้องหาคนมาคุ้มครอง (...../// ผู้เขียนเคยสัมผัสนักการเมื่องใหญ่ ท่านหนึ่ง ตอนนั้นท่านมาเปิดป้ายพรรคการเมื่องของท่าน ลูกสาวท่านมาด้วย ตอนนั้นลูกสาวท่าน อยู่ ม.3 แค่เดินไปซื่อ ขนม ร้าน ข้าง ๆ เด็กคนนั้น ยังมีผู้หญิง แต่งชุดพยาบาลเดินตามหลัง พร้อมด้วยชายแต่งชุดซาฟารีสีเทาเข้ม อีก 2 คน .....//....."
   คนดีใจสุดๆ คือน้องเมย์ คนเฉยๆ ออกรังเกียจด้วยซ้ำคือน้องรินกับน้องนุ่น....สองสาวที่ยังติดภาพ ลุงคนเผ้าสวน........ตอนนั้นลุงเฉยอายุ 44.....  แกต้องออกจากบ้านสวน มาอยู่บ้านใหญ่กลางกรุงกับเจ้านาย....
   ในจุดสว่างอันเจิดจ้าของสังคม แต่ผู้คนไม่น้อยที่มีมุมมืดในใจและการกระทำ ผู้คนระระบไฮโช ผู้คนระดับสูง ที่วางตัวในสังคม แต่ต้องหนีไปต่างประเทศ เพื่อปลดปล่อยด้านมืดของตน
   คนทั่วไปอาจมองว่าคุณพีระพงษ์รับรองแขกสำคัญที่บ้านสวนเท่านั้น มีเพียงลูกน้องทีมแม่บ้านคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จัก ว่าคนกลุ่มนั้นไปทำอะไรกัน  เมื่อน้องเมย์ และน้อง ๆ เริ่มโต จึงถูกกัน ไม่ให้ไปด้วย เมื่อคุณพีระพงษ์ ไปสังสรรค์ กันที่บ้านสวน นั่นแปลว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่น้องเมย์ขึ้น ม.1 จน ม.3 ลุงเฉยไม่มีโอกาสพบกับน้องเมย์อีกเลย  จึงไม่แปลกว่าน้องเมย์จะดีใจแค่ใหน เมื่อรู้ว่าลุงเฉยจะมาเป็นคนดูแล คุ้มครอง และขับรถรับส่ง
   ธรรมชาติสร้างสรรค์ให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายต้องดำรงเผ่าพันธุ์ .....  โดยมอบสิ่งล่อ และสิ่งตอบแทนให้ มีความสุขแบบสุด ๆ ตอนทำกิจกรรมสืบพันธ์ ...... แล้วผู้คนก็ลุ่มหลงติดใจในกิจกรรมนี้
   ในวันปกติ ผู้คนก็ปกติ แต่ในวันที่ต้องการผู้คนก็แสวงหา  เด็กเสริพ สาวนักร้องตามคาเฟ่ คือที่ปลดปล่อยของลุงเฉย เด็กแว้น เด็กสก๊อย ล้วนมีที่ปลดปล่อยแบบไม่แคร์สังคม   
   แต่น้องเมย์ละ เธอก็คือสิ่งมีชีวิตธรรมดา เพียงแต่ว่าสังคมที่เธออยู่ มันจำกัดให้เธอต้องวางตัว ต้องเป็นคนดี ต้องมีสง่าราศี แล้วเธอจะทำอย่างไร ไม่ใช่เธอไม่ต้องการ แต่แค่จะหาคนสักคนที่รู้ใจยังไม่มี ไม่ใช่เธอไม่ดีพอ แต่เธออยู่สูงเกินที่ใครจะกล้าคิดเข้าไกล้......   
.........................................................
"สวัสดีค่ะ....ลุงเฉย......"   สาวน้อยวัย 16 เรียน ม.4 ในชุดนักเรียน ยกมือไหว้ ลุงเฉย ขณะที่น้องสาวสองคนเบะปาก ว่าทำไมต้องไปยกมือไหว้คนขับรถ   ที่รอปิดประตูรถให้
สามสาว เมย์ รินทร์ และนุ่น ก้าวขึ้นรถ ลุงเฉยปิดประตู แล้วเดินอ้อมขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับ
รถตู้ขนาดกลาง มี เครื่องหมายดาว สามแฉกอยู่ด้านหน้า เคลื่อนออกจากลานจอด มุ่งหน้าสู่โรงเรียนนา ๆ ชาติชื่อดัง
..........................................
10 % ของหุ้นในโรงเรียนนี้ ที่คุณพีระพงษ์ ถืออยู่ ถึงไม่มากที่สุด แต่ก็มีค่าพอที่จะทำให้รถคันนี้เข้าไปจอดในที่จอดเฉพาะในโรงเรียนได้ ขณะที่น้องรินทร์ เดินลุงจากรถแบบไม่ใยดี แต่น้องนุ่นยังมีน้ำใจกล่าวคำว่าขอบคุณค่ะ อยู่ 1 คำ  น้องเมย์ไม่พูดจา แต่พยายามส่งสายตา แต่ลุงเฉยกลับเบือนหน้าหนี และไม่ยอมสบตา
...........................................
10.30 น ช่วงพักเบรก 10 นาที  ระหว่างคาบเรียนที่ 2 กับคาบเรียนที่ 3
"ทำเป็นเหมือนไม่สนใจกันเลยนะคะ...."  น้องเมย์กล่าวพ้อ ขณะทำเป็นค้นหาของในรถ โดยที่ลุงเฉย ยืนอยู่ที่ประตูด้านข้าง
"จะให้ผมทำอย่างไร...."  ลุงเฉยกล่าวนอบน้อม
"ก็ทำเหมือนเคยทำ......."    น้องเมย์กล่าว
"ไม่ได้หรอกครับ.....ตอนนี้ผมมีหน้าที่ดูแลคุณหนู......."
"ไม่เห็นจะดูแลอะไรเลย...หนูหาของไม่เจอ...มาช่วยหาหน่อยสิ....."  น้องเมย์ กล่าวลอย ๆ
   รถตู้ขนาดกลาง ถึงไม่กว้างขวางนัก แต่ก็กว้างมากสำหรับคนสองคน......ประตูถูกเลื่อนจนเกือบสนิทด้วยมือน้องเมย์  "คิดถึงเหลือเกิน..........."  เด็กสาวในชุดนักเรียน โผเข้ากอดลุงเฉย........
"3 ปีแล้วนะ ที่เราไม่พบกัน....."   ลุงเฉยกล่าวขึ้นบ้าง
"ค่ะ...... ทรมานเหลือเกิน....."    สาวน้อยกล่าว น้ำตาซึมที่หางตาซ้ายขวา
"อืมมมมม......."   ลุงเฉย ถึงกับคราง เมื่อน้องเมย์จูบที่ปากของแก แล้วสอดลิ้น ความรับผิดชอบชั่วดี บอกให้ชายวัย 44 ผลักร่างของสาวน้อยออก ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลาย ก่อนที่ผู้คนจะมาพบเห็น แต่ด้านมืดในใจมันกลับเข็มแข็งกว่า ร่างงามของสาวน้อยถูกโอบกระชับเข้าหาตัว...........
.........................................
คุณเคยเป็นแบบนีไหม คิดถึงใคร อยู่ไม่ไกล แต่ไม่อาจไปหา รักสุดรัก แต่ไม่อาจแสดงออกได้ต่อผู้คน......  (..../// ผมเคยพบและผ่านมันมาแล้ว ต่อหน้าผู้คน ได้แต่เดินผ่านคนที่เรารักแบบไม่ใยดี ....  แล้วก็ชดเชยมัน เมื่ออยู่กันเพียง 2 คน....//.... )
   หากจะถามหญิงชายคู่นั้นว่าเป็นความรักหรือความใคร่ หญิงชายคู่นั้นล้วนตอบไม่ได้    เพียงแต่ตอนนี้ หญิงชาย ต่างกอดกันแนบแน่น
..................................
อ๊อออออออ.........ดดดดดดดดดด.......
...................................
เสียงสัญญาน ออด ทำให้ 2 ร่างผละออกจากกัน
เด็กสาวจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย....... แล้วก้าวลงจากรถไป
ลุงเฉยมองตาม.........
......."...หรือ กูจะติดคุก อีก 10 ปี วะ......."   ลุงเฉยคิดในใจ  พร้อมเอนหลังลงที่เบาะรถ    ......   
"...เด็กมันยังแคบ   โลกมันยังแคบ  เมื่อมันเห็นโลกกว้างกว่านี้....เขาจะถีบมึงทิ้งไปแบบไม่ใยดี......"
ลุงเฉยคิดในใจแบบเตือนตนเอง
"....ขอบคุณค่ะ ลุงเฉย.......ฮิ ๆ ...... ต้องพี่เฉย สิ..... ขอบคุณที่ยังไม่ลืม...และยังรักเมย์.....   "   
น้องเมย์คิดในใจแล้วเดินเข้าไปเรียน วันนี้ น้องเมย์ เรียนอย่างมีความสุข
.................................................
.......//// ตืดดดดดด........ ////    ระบบสั่นในมือถือของลุงเฉยดังขึ้น   ชายวัย 44 หยิบ มือถือขึ้นมาดู  "แบม"
"ฮาโหล......"  ลุงเฉย กด รับสาย
"คร้า.......   เป็นไงค่ะ งานใหม่ที่บ้านเจ้านาย...."   
"ก็ดี   ตอนนี้ เขาเพิ่มเงินเดือนให้ด้วยละ...."   
"อูยยย...ดีใจด้วยนะคะ...พี่เฉย...."
"อืมมมมม......"
"แล้ว....เอ่อ...วันหยุดก็...มาหา แบม บ้างนะคะ...."
"ครับ...."
"คิดถึงนะคะ......."
"จ้า...แต่นี้นะ...ทำงานอยู่...."    ลุงเฉย ตอบ แล้วกดวางสาย
.................
....///   ตึ้งตึ่ง......///  เป็นข้อความตามมา..จากสาวแบม....." รักนะ."   
ลุงเฉยกดอ่านข้อความ .....///.... แบม.... หญิงสาว วัย19  นักร้องคาเฟ่ เด็กสาวที่เคยขอร้องให้แกไปอยู่ด้วย  หญิงสาวที่พร้อมมอบทุกสิ่งเพื่อแก หญิงสาวที่เคยคิดเคยฝักว่าจะเปิดร้านค้า เล็ก ๆ กับแก
..............ลุงเฉยกดที่เบอร์น้อง แบม  ... กดต่ออีก 2 ครั้ง  แล้ว ตอนนี้ แกก็กำลังตัดสินใจว่าจะ  ยืนยันการ บร๊อค เบอนี้หรือไม่.................
..........................
แล้วจะมาต่อครับ   ..  สั้นหน่อยหนึ่งครับ ...ครือ งานยุ่ง แต่ไม่อยากให้พี่น้องเราขาดช่วงนานเกินไปครับ
...  เป็นว่า ตอนนี้ ไม่มี ซ่อนข้อความนะครับ......
.................................................

[แล้วไง วัชรานนท์ ตัดสายชล]

ตัวละครหลากหลาย รายละเอียดปีกยอยนาสนใจ (ต้องติดตามทุกตอน)

[Zomchai Kimwongkul]

ถ่านไฟเก่า ปะทุอีกครั้ง

[parnza99]

ไม่ซ่อนข้อความก็เข้ามาขอบคุณครับ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากครับ

[minemints]

อยากให้ลุงเฉยดัดนิสัยเด็กอีกสองคนด้วย

[wacharaplon]

 

[Panuwat Sangmongkon]

ตามต่อ อยากรู้ ว่าจะมืดขนาดไหน

[adas]

สุดยอดมากครับ. ฉากแต่ละฉากนี่แสดงถึงอามรมณ์ความคิดของตัวละคร

[nobunaga]

หลอกกินมาแต่เด็ก  ยันสาวเลย ลุงเฉย

[aeadza]

ห่างหายกันไปไม่ได้เจอนาน พอมาเจออีกทีความโหยหาก็กระพือโหมขึ้นมาแบบนี้แหละครับ