ไม่ใช่แม่ แต่ทำแทนกับพ่อได้ copy

[cyborg0011]

ไม่ใช่แม่ แต่ทำแทนกับพ่อได้ ...


ไหล่ที่เคยผึ่งผายเกินวัยของพ่อ..ดูห่องุ้ม เส้นผมสีดอกเลาที่เจ้าตัวบรรจงหวีจัดทรงอยู่เป็นนิจ..ยุ่งเหยิงเป็นกระเซิง "นิดา"จำวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอและพ่อได้อย่างแม่นยำ วันที่หมอเจ้าของไข้แจ้งกับพ่อและนิดา ว่าแม่หมดแรงที่จะต่อสู้กับโรคร้าย และได้จากไปแล้วอย่างสงบ พ่อกับนิดากอดกันร้องไห้อย่างไม่อายใคร จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เป็นเวลากว่าปี ที่พ่อดึงดันไม่ยอมเผาศพแม่ แต่ด้วยแรงรบเร้าของยายและญาติข้างแม่ พ่อจึงยินยอมในที่สุด แขกและญาติที่มาเผาศพ ต่างทะยอยกันกลับจนหมดสิ้นแล้ว คงเหลือแต่นิดากับพ่อ ซึ่งนั่งเคียงกัน โดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยีอนไปไหน แม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืน

นิดาและพ่อก็ยังมองเห็นควันสีเทาหม่น ที่พวยพุ่งจากปล่องเมรุเผาร่าง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รักยิ่งของนิดาและพ่อ หมดสิ้นแล้ว น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้ง เริ่มไหลรินอาบแก้มนวลของนิดาอีกครั้ง นับจากวันที่แม่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ บ้านซึ่งเคยอบอุ่นด้วยความรัก กลับเงียบงันไร้ชีวิตชีวา พ่อซึ่งเคยกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน ก็กลับแปรเปลี่ยนไป บ่อยครั้งที่นิดาต้องรอคอยอย่างอดทน เพื่อเปิดประตูให้กับพ่อ ซึ่งโซซัดโซเซกลับมา พร้อมกับกลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้ง บ่อยครั้งที่พ่อล้มตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟาในห้องรับแขก แล้วผลอยหลับไปทั้งๆที่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

เรี่ยวแรงของนิดามีไม่มากพอ ที่จะพาพ่อขึ้นห้องนอน สิ่งที่นิดาทำได้ก็เพียงแต่เพียรเช็ดหน้าเช็ดแขนให้พ่อ ด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น รุ่งเช้าเมื่อพ่อสร่างเมา พ่อมักจะพร่ำแต่คำขอโทษ และสั่งมิให้นิดาถ่างตารอเพื่อปรนนิบัติพ่ออีก
"กลับบ้านกันนะพ่อนะ" นิดาเอ่ยชวน ด้วยเสียงปนสะอื้น "พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเก็บ...กระดูกแม่แต่เช้า" นิดาอึกอักอยู่นานกว่าจะหลุดคำว่า "กระดูก" ออกมาได้
พ่อลุกขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง จนนิดาต้องเข้าประคอง พ่อลูกเดินเคียงกันผ่านศาลาตั้งศพ ซึ่งร้างผู้คน บรรยากาศในวัดดูเหมือนกันไปหมด มันแฝงไว้ด้วยความเศร้าซึม และเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความตาย ลอยแทรกอยู่ในเกือบทุกอณูอากาศ

"หนูขับรถให้... พ่อนั่งพักให้สบายนะคะ" นิดาขันอาสา ซึ่งผิดไปจากปกติ ที่นิดาจะไม่ยอมขับรถในกรุงเทพ ยกเว้นในกรณีที่จำเป็นจริงๆ แม้ว่านิดาจะเป็นนักขับรถที่มีฝีมือ แต่หล่อนกลับพ่ายแพ้กับสภาพการจราจรที่ยุ่งเหยิงไร้ระเบียบในกรุงเทพมหานคร
สองพ่อลูกมิได้เอ่ยปากพูดกันแม้แต่คำเดียว ในระหว่างทางจากวัดจนถึงบ้าน นิดาส่งให้พ่อลงที่หน้าบ้าน แล้วจึงนำรถเข้าจอดเก็บในโรงรถ เมื่อหล่อนเดินเข้าบ้าน ก็เห็นพ่อนั่งจมในโซฟาตัวโปรด ในมือถือแก้วเหล้าสีอำพันแก่ เนื่องจากผสมเจือจางด้วยน้ำเย็นเพียงเล็กน้อย
"ขึ้นนอนก่อนเถิดลูก ไม่ต้องรอพ่อ" พ่อเอ่ยปากด้วยเสียแหบแห้ง
"พ่ออย่าดื่มมากนักนะคะ... หนูขอตัวอาบน้ำ แล้วจะลงมาหาอะไรให้แกล้มนะคะ"
"อย่าลำบากเลย ลูก.. หมดแก้วนี้ พ่อก็จะขึ้นนอนเหมือนกัน"

นิดาเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเองบนชั้นสองอย่างซึมเซา เหลือบตามองประตูห้องนอนใหญ่ของพ่อและแม่ ซึ่งนิดามักได้ยินเสียงทั้งสองท่านพูดคุยหรือหยอกเย้ากัน เป็นนิจในช่วงชีวิตวันชื่นคืนสุข หล่อน วางกระเป๋าถือบนโต๊ะเครื่องแป้ง เมื่อก้าวเข้าในห้องนอนเล็กกระทัดรัดส่วนตัว หลังจากปิดและล็อกประตูด้วยความเคยชิน เงาสะท้อนในกระจกเป็นหญิงสาวหน้าหวานใสรูปไข่ และผมยาวสลวยดำขลับเป็นมันเงา แม้ว่าจะไร้ซึ่งเครื่องประทินโฉมใดๆ ประกอบกับดวงตางามซึ้ง ซึ่งบัดนี้แดงก่ำจากการร่ำไห้อย่างต่อเนื่อง แต่ก็มิได้ทำให้ความงามบริสุทธิ์นั้น ด้อยลงแต่อย่างใด ชุดดำสนิดที่สวมใส่อยู่ ขับให้ผิวขาวเป็นยองใยนั้นขาวนวลยิ่งขึ้น หล่อนเอื้อมมืออ้อมไหล่ไปปลดตะขอเสื้อ และรูดซิปลงจนถึงกลางหลัง ก่อนที่จะก้าวข้ามชุดที่ถอดออก เผยให้เห็นร่างงามอวบอิ่มในชุดชั้นในผ้าลูกไม้สีขาวนวล ตัดกับถุงน่องแบบเต็มตัวสีดำสนิท ซึ่งหล่อนรูดผ่านเรียวขาทั้งสองออก

หลังจากพาดชุดที่ถอดออกจากตัวไว้บนราวแขวนผ้า ส่วนถุงน่องที่ถอดออกนั้น หล่อนม้วนเป็นก้อนกลม แล้วโยนลงตระกร้าผ้าอย่างแม่นยำ หล่อนเอื้อมมือทั้งสองไปข้างหลังอีกครั้ง เพื่อปลดตะขอบราเซียซึ่งห่อหุ้มประทุมถันอันชูชันออก เผยให้เห็นถันเนื้อขาวผ่อง และยอดจงอยสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น เต็มตาชั่ววูบหนึ่ง ก่อนที่จะเอื้อมือไปฉวยผ้าเช็ดตัวขนหนูผืนใหญ่ มาห่อหุ้มกายจนมิดชิด แล้วเดินอ้อมปลายเตียงไปยังห้องน้ำ ความเหนื่อยล้าทำให้นิดาต้องการแช่ในน้ำอุ่น และหลับตาลงสักพัก หล่อนเปิดน้ำร้อนและน้ำเย็นลงในอ่าง รวบผมยาวสลวยนั้นขมวดเป็นมวยหลวมๆ ปลดผ้าเช็ดตัวออกพาดบนราว แล้วใช้นิ้วเกี่ยวอาภรณ์ตัวจิ๋วชิ้นสุดท้ายออกทางปลายเท้า ร่างอวบอิ่มงามระหงซึ่งบัดนี้เปลือยเปล่า ขาวโพลนอยู่ในแสงไฟ ก้มต้วลงใช้มือวักน้ำในอ่างลูบใบหน้า เพื่อทดสอบอุณหภูมิ

"อุ่นกำลังดี" หล่อนนึกในใจ ปิดก๊อกน้ำทั้งสองแล้วก้าวลงนอน เหยียดยาวในอ่างอาบน้ำ ความอุ่นของน้ำทำให้กล้ามเนื้อที่เหนื่อยล้าเริ่มผ่อนคลาย หล่อนหลับตาลงในความเงียบงัน ซึ่งมีเพียงเสียงน้ำหยดเป็นจังหวะจากก๊อก ซึ่งปิดไม่สนิท แล้วผลอยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ความเย็นเยียบของน้ำในอ่างปลุกให้นิดาตื่นขึ้นอีกครั้ง หลังจากหลับไปนาน จนน้ำอุ่นนั้นเย็นเยียบ หล่อนทำความสะอาดให้กับตัวเองอย่างรวดเร็ว เช็ดตัวจนแห้ง คว้าชุดนอนบางเบามาสวม ใจนึกถึงพ่ออย่างเป็นห่วง เมื่อแง้มประตูห้องนอน และเห็นไฟชั้นล่างยังสว่างอยู่ จึงแน่ใจได้ว่าพ่อยังไม่ขึ้นนอน

ภาพที่นิดาเห็น เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น คือพ่อหลับคอพับอยู่บนโซฟาตัวโปรด ขวดเหล้าที่ว่างเปล่าล้มกลิ้งอยู่ที่ปลายเท้า นิดาได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจากลมหายใจของพ่อ เมื่อหล่อนคุกเข่าลงข้างโซฟา
"พ่อคะ" หล่อนเรียกผู้เป็นบิดา พร้อมกับเขย่าร่างนั้น เพื่อหวังปลุกให้ตื่นขึ้นห้องนอนแต่ไร้ผล หล่อนเรียกซ้ำๆและเขย่าตัวพ่อแรงขึ้น จนได้ยินเสียงขานรับในลำคอ
"ขึ้นนอนข้างบนเถอะพ่อ ข้างล่างยุงเยอะ"
พ่องัวเงียลุกขึ้นอย่างว่าง่าย โอบไหล่นิดาไว้หลวมๆ กลิ่นสบู่และสาปสาวหอมละมุน ค่อยๆปลุกความรู้สึกเร้นลับในตัวของชายผู้เป็นพ่อ สัญชาติญานดิบส่งกระแส ปลุกให้อวัยวะแห่งเพศชายที่เหี่ยวเฉา ด้วยวัยและความเมาให้ชูชันขึ้น โดยที่นิดามิได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น

เมื่อหล่อนประคองให้พ่อลงนอนบนเตียง พ่อก็มิได้ละมือออกจากไหล่ แต่กลับเหนี่ยวร่างเล็ก นั้นล้มทับลงบนตัวพ่อด้วย
"นวล...นวลจ๋า..พ่อคิดถึงนวลเหลือเกิน"
ในความตื่นตระหนก นิดาได้ยินเสียงแหบแห้งของพ่อเรียกชื่อแม่ หล่อนพยายามยันตัวเองออก จากอ้อมกอดนั้น แต่ไม่เป็นผล อ้อมแขนแข็งแกร่งของพ่อกลับกอดรัด ร่างอรชรของนิดาแน่นขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่นิดาจะคาดคิด ร่างของหล่อนก็ถูกเหวี่ยงข้ามร่างของพ่อ โดยมีร่างของ พ่อโถมทับด้านบน พร้อมๆกับปากบางก็ถูกประกบแนน ด้วยปากหนาหนักของพ่อ เรี่ยวแรงที่มีน้อยนิดของนิดา ดูเหมือนจะเหือดหายมลายไปจนหมดสิ้น

มือไม้ของพ่อก็มิได้อยู่นิ่ง แต่กลับลูบไล้ไปตามโนนเนื้อ ภายใต้เสื้อนอนซึ่งลื่นเป็นมันนั้นอย่างรุนแรง แวบหนึ่งที่นิดาเหลือบเห็นดวงตาแดงก่ำของพ่อ ทำให้นิดาใจหายวูบ แววตานั้นไม่เหมือนกับแววตามอ่อนโยนของพ่อ ที่นิดาคุ้นเคยมาตลอดชีวิต ในความมึนงง นิดารู้สึกเย็นวาบ เมื่อมืออันแข็งแรงของพ่อกระชากเสื้อนอนบางเบาออกจากตัว เผยให้เห็นปทุมถันขาวผ่อนแข็งเคร่งครัดเต็มตา ใบหน้าที่เปียกชื้นและเป็นมันด้วยคราบเหงื่อของพ่อ ซุกไซ้ลงบนโน้มเนื้ออันขาวผ่องนั้น ปลายลิ้นเปียกชื้นไล่เลียบริเวณปลายติ่งของยอดปทุมถัน สลับไปมาทั้งสองข้าง นิดาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นโครมครามอยู่ในอก ความตกใจและตะลึงงันเล็กน้อย แต่ความเสียวซ่านที่ไม่เคยรู้สึกมากก่อนมากมายนัก

นิดาบิดกายแอ่นอกปทุมถัน สู้แรงโลมเลียของปลายลิ้นผู้เป็นบิดา ตอนนี้ที่เบื้องล่างหว่างขารู้สึกหนืดๆมีน้ำไหลออกมา ผู้เป็นบิดาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองจนเปลือยเปล่า มองเห็นลำเอ็นเนื้อที่ชูตั้งสีอมดำๆขนาด1ในสามของข้อมือเธอ ถึงตอนนั้นชุดนอนที่เธอสวมหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าของผู้เป็นบิดากำลังซุกอยู่ที่รอยแยกของหล่อน ที่มีขนปกคลุมเล็กน้อย เสียวเป็นสุข...จนปล่อยเผลอครางออกมา "โอววว เสียวจัง" เหมือนผู้เป็นบิดายิ่งได้ใจ ใช้ลิ้นตวัดจงอยเม็ดและร่องหนักขึ้น น้ำยิ่งเอ่อออกมามากจากร่อง หล่อนกอดลำตัวบิดาที่กำยำไว้แน่น

สักพัก..ผู้เป็นบิดาก็แยกขาหล่อนออกจากกัน ตอนนั้นหล่อนทั้งตกใจกลัวนิดๆ แต่กว่าจะนึกสิ่งใดได้... ลำเอ็นเนื้อผู้เป็นบิดาได้กระทบจ่อที่รอยแยกของเธอ แรงกดโถมใส่ของผู้เป็นบิดา หัวเอ็นเนื้อพยายามฝ่ารอยแยกนั้นได้เพียงส่วนหัวนิดเดียว เธอรู้สึกเจ็บแปลบ จนร้องออกมา..."โอย เจ็บ!" ผู้เป็นบิดากระซิบข้างหูบอกเธอว่า "เดี๋ยวก็หาย" พร้อมกับหยุดแรงดันเด้าไว้ ...ดูดปากและหัวปทุมถันเธอ มันทำให้น้ำหล่อลื่นที่ร่องยิ่งไหลออกมาก ผู้เป็นบิดาได้อาศัยจังหวะนี้ โถมแรงกดเข้าไปอีกนิด.. สะดุ้งเฮือก...หล่อนรู้สึกเจ็บ ปวดไปทั่วร่าง ..เหมือนจะเป็นไข้ แต่ความเสียวสุขก็มีแวบๆหนึ่ง..

ลำเอ็นเนื้อมันเข้าไปเกือบครึ่งอัน หล่อนเกร็งมือจิกที่แผ่นหลังผู้เป็นบิดา จิก...จิก....เกร็ง.... ผู้เป็นบิดายังคงโลมเลียแถวซอกคอเธอ และดันเอ็นเนื้อเข้า...เข้า..จนมิด.... ตอนนี้คือความเจ็ปวดสุดเหลือเกิน.. ขาเธอหมดเรี่ยวแรง.. เขายังคาลำเอ็นเนื้อไว้ โดยยังไม่เคลื่อนไหว เพื่อลดความเจ็บปวดของนิดา ตอนนี้เธอรู้สึกว่าที่ร่องรอยแยกของเธอจะขับน้ำบางอย่างออกมามากมาย... ผู้เป็นบิดาเริ่มเคลื่อนไหว เด้าเข้าออกๆ ช้าๆ เบาๆ เธอรู้สึกความเจ็บปวดลดน้อยลง เหลือความเสียวแปลกๆทวีคูณขึ้น จนเผลอตัวแอ่นเด้าแรงเด้านั้นสองสามหน ...ภายในรอยแยกเธอมีความรู้สึกตอดตุบๆหลายหน กับการเข้าออกของลำเอ็นเนื้อผู้เป็นบิดา ต่างคนมีเหงื่อโทรมกาย

สักครู่เธอสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในการโยกเข้าออกของเอ็นเนื้อ... มันเร็วมาก..เร็วขึ้น เข้าออกเร็วขึ้น ใบหน้าเหยเกของบิดาและเสียงครางกระเส่าซี๊ดดัง "โอยยยยยย..." ผู้เป็นบิดารีบดึงลำเอ็นเนื้อท่อนนั้นออกมา และใช้มือกำรูดเข้าออกๆสองสามครั้ง จนน้ำขุ่นขาวพุ่งออกมากองที่ท้องน้อยและสะดือเธอ กลิ่นมันแปลกๆ แต่เธอมีความรู้สึกที่แปลก ว่ามันสุขอย่างไรบอกไม่ถูก ผู้เป็นบิดาทิ้งร่างอันบึกบึนฮวบคงทับเธอ พร้อมกับกอดรัดร่างเธอ เธอได้ยินคลับคล้ายคลับคลาว่า"พ่อมีความสุขมาก" เธอก็กอดตอบผู้เป็นบิดาอย่างหลวมๆ และอยากจะบอกว่า "เหมือนกันค่ะ" แต่มันพูดไม่ออก จึงหลับไปด้วยความเพลีย และราตรีนั้นก็ผ่านไป..ผ่านไป.... แต่เธอจะจดจำตลอดกาล