ความรักของผม ตอนที่ 29 เดิมพันครั้งสุดท้ายกับการให้อภัย

[Iamhero]

ความรักของผม ตอนที่ 29 เดิมพันครั้งสุดท้ายกับการให้อภัย

ทุกท่านครับ ผมเล่าเรื่องของผมให้ทุกท่านได้อ่านแก้เบื่อกัน ถึงตอนนี้ก็29ตอนเต็มๆแล้ว เพราะฉะนั้นทุกคนก็น่าจะรู้เรื่องของผมพอสมควร ทุกคนช่วยบอกผมหน่อยได้มั๊ยครับว่า ผมสมควรได้รับการให้อภัยจากพวกเธอรึเปล่า?  ผมเฝ้าถามตัวเองตลอดเวลา ผมสำนึกผิดจริงๆนะ ผมอยากให้พวกเธอเข้าใจว่าที่ผมทำไปเพราะผมรักพวกเธอจริงๆ และถ้าความรักของผมมันไปทำร้ายให้พวกเธอต้องเจ็บ ผมก็อยากจะขอโทษพวกเธอ แต่ถ้าพวกเธอจะให้ผมเลือกรักแค่ใครคนใดคนหนึ่ง ผมก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ผมทำไม่ได้!!     เอาละครับ...โบราณว่า คู่กันแล้วไม่แคร้วกัน ถ้าพวกเธอรักผมด้วยความรักแท้จริงๆ ไม่ว่าจะยังไงพวกเธอต้องยอมใจอ่อนและให้อภัยผมแน่ แต่ถ้าไม่...  ผมก็จะปล่อยพวกเธอไปไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย...ตลอดชีวิต
  พอผมเข้ามาในเมือง ก็รีบขับรถกลับบ้านทันทีครับ ถึงแม้ว่าในใจของผมมันจะทั้งกลัวและสับสนแต่ผมไม่มีเวลามาลังเลแล้วครับ ผมอยากจะเห็นหน้าพวกเธอใจจะขาด ทั้ง แพ็ท น้องหลิน น้องพิมและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พี่พลอย ผมเป็นห่วงพี่พลอยมากๆเลยครับ  ผมอยากจะเจอหน้าทุกคนจริงๆ อีกแค่ครั้งเดียวก็ยังดี...                 จนในที่สุด
   "เฮ้ออออ..."  ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อมาถึงสถานที่ที่ผมคุ้นเคย  มันคือบ้านเดี่ยวหลังใหญ่หน้าบ้านมาสวนสวยปลูกต้นไม้เขียวขจี ถึงแม้ว่าผมจะจากที่นี่ไปแค่1วันกับ1คืน แต่ผมกลับรู้สึกนานนับปีเลยทีเดียว ผมได้แต่ยืนอยู่หน้าประตูรั่วและมองเข้ามาในบ้าน(ตัวเอง) ดูลาดเลาข้างในบ้าน นี่ถ้าเกินมียามหรือตำรวจมาเห็น ผมคงโดนหาว่าเป็นโจรย่องเบาแน่ๆ  ผมมองเข้าไปในบ้านผมก็เห็นมีคนอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ และที่โรงจอดรถรถก็ยังอยู่ครับ แสดงว่าพวกเธอคงไม่ได้ไปไหน น่าจะยังอยู่ในบ้านนั่นแหละ  ถึงแม้ว่าเมื่อกี้ผมอยากจะเข้าไปหาพวกเธอใจจะขาดแต่พอมาถึงหน้าบ้านผมกลับฝ่อขึ้นมาครับ คุณเคยเป็นมั๊ยล่ะครับ เวลาที่เราจะไปขอโทษหรือง้อคนที่เรารัก(มากๆ)แต่พอถึงเวลาจริงๆ กลับไม่กล้า    เอาล่ะครับ... การมาของผมในครั้งนี้ ผมคิดเอาไว้แล้วว่า มันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วของการขอการให้อภัยจากพวกเธอ  ผมขอเดิมพันทุกอย่างของผมไว้กับการมาของผมในครั้งนี้ และถ้าพวกเธอยอมใจอ่อนลงซักนิดนึง นิดเดียวก็ยังดีนะ ผมก็ถือว่าผมมาไม่เสียเที่ยว แต่ถ้าไม่..ก็อย่างที่ผมบอกละครับ...
"เอาวะเป็นไงเป็นกัน!!" ผมพูดให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะเปิดประตูรั้วและเดินเข้าบ้าน(อย่างขาสั่น) มือของผมอยู่ๆมันก็เย็นเฉียบ หัวใจของผมเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมา ผมได้แต่เดินต่อไปเรื่อยๆ แล้วพอผมเดินเข้ามาในบ้าน...
"นายมาที่นี่ทำไม!!..." เสียงหญิงสาวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ช่างเย็นชาเหลือเกิน พอผมเข้ามาในบ้าน ยัยแพ็ทเห็นผมเป็นคนแรกครับเพราะเธอนั่งอยู่ในห้องรับแขก
"มีอะไรหรอค๊ะพี่แพ็ท?..." เสียงเด็กสาวสองคนถามพี่สาวของเธอก่อนที่พวกเธอจะเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น...
"พี่เหลียง!!..." เด็กสาวทั้งสองคนต่างอุทานออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นผม
"หลิน..พิม..ขึ้นห้องไป.." แพ็ทสั่งน้องๆด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แต่น้องพิมกับน้องหลินก็ยังไม่ไปไหน
"ส่วนนายน่ะ..ไปได้แล้ว!!..ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย..."
"แพ็ท..ฟังเหลียงก่อนได้มั๊ย?...แล้วพี่พลอยล่ะ?"
"ฉันไม่อยากฟัง!!..." แพ็ทตอบผมอย่างจริงจังสุดๆจนผมเริ่มกลัวว่าเธอจะหาอะไรเขวี้ยงใส่กระบานผม
"นายจะไปมั๊ย?...." แพ็ทถามผมซ้ำอีกครั้ง แต่ผมตัดสินใจไว้แล้วครับว่า ต่อให้ตายก็ไม่ไปจนกว่าจะได้พูดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาซะก่อน
"เหลียงไม่ไป!!...จนกว่าแพ็ทจะฟังเหลียง" ผมตอบอย่างจริงจัง
"ฟังงั้นหรอ!!...เหลียงจะให้แพ็ทฟังอะไรอีกล่ะ..."
"เหลียงรู้มั๊ย...แพ็ทกับพี่ต้องมองหน้ากันไม่ติด จะพูดกันแต่ละคำยังยาก น้องพิมกับหลินจากที่รักกันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ ตอนนี้กลับไม่ยอมพูดอะไรกันเลย ...แล้วเหลียงจะให้แพ็ทฟังอะไรอีกงั้นหรอ!!"  แพ็ทเธอพูดกับผมพร้อมทั้งน้ำตาของความเจ็บปวดที่ไหลออกมาอาบแก้ม น้ำเสียงของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้น ผมเจ็บเหลือเกินที่ต้องเห็นคนที่ผมรักเป็นแบบนี้  
"เหลียงไปซะดีกว่า.." แพ็ทพูดกับผมก่อนที่จะหันหลังเดินไปหาน้องหลินกับน้องพิม
"แพ็ท..เหลียงไม่ได้มาเพื่อจะแก้ตัวหรือพูดแพ็ทยกโทษให้..เหลียงแค่อยากจะระบายความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ในใจของเหลียง"
"เหลียงรู้ว่าเหลียงทำให้แพ็ท..พี่พลอย..น้องหลินแล้วก็น้องพิมต้องเสียใจ..แต่เหลียงอยากจะให้แพ็ทรู้ไว้ว่า..ที่เหลียงทำลงไปทั้งหมด...เพราะเหลียงรักทุคน"
"แล้วถ้าความรักของเหลียงมันไปทำให้ทุกคนต้อบเจ็บ เหลียงก็ขอโทษด้วย แต่ถึงให้เหลียงเลือก เหลียงก็ทำไม่ได้หรอกนะ เพราะเหลียงรักทุกคน ทุกคนคือคนสำคัญของเหลียงนะ..."  
"เหลียงไม่มีสิทธิ์ขอให้แพ็ทหรือทุกคนให้อภัย...แต่เหลียงก็หวังนะว่าแพ็ทและทุกคนจะยอมให้โอกาสเหลียงซักครั้งนะ..." ผมได้พูดสิ่งที่ผมอยากจะให้พวกเธอได้รับรู้ออกไปจนหมด  
"..." ทุกคนได้แต่เงียบไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น..สิ่งเดียวที่ได้ยินคือ ความเงียบ แพ็ทซึ่งยังหันหลังให้ผมก็ไม่ได้พูดอะไร ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเธอจากด้านหลังและจับมือเธอก่อนที่ผมจะถามเธอว่า
"แพ็ท...แพ็ทยังรักเหลียงอยู่มั๊ย...?" ผมถามเธอจากใจจริง ผมได้แต่หวังว่าเธอจะยอมใจอ่อนและตอบผม น้องหลินกับน้องพิมต่างก็มองดูเหตุการณ์อย่างลุ้นตามไปด้วยเช่นกันครับ
แล้วทันใดนั้น..แพ็ทก็หันกลับมาโผลเข้ากอดผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
"พ..แพ็ท!!..." ผมเรียกแพ็ทพร้อมทั้งโอบกอดแพ็ทตอบอย่างอบอุ่น
"รักสิ...แพ็ทรักเหลียงมากนะ.." แพ็ทตอบผมเสียงอะอื้นพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลคลอ แพ็ทปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครแล้วครับ เธอเองก็คงจะเจ็บที่ต้องเป็นคนไล่ผมไปด้วยตัวเธอเอง
"แพ็ท..เหลียงขอโทษ แพ็ทยกโทษให้เหลียงนะ.." ผมกอดเธอแน่นพร้อมทั้งพูดกับเธอ
"แพ็ทเคยคิดจะมีคบคนอื่นประชดเหลียงแล้วรู้มั๊ย?" แพ็ทพูดกับผมทั้งน้ำตา
"เหลียงขอโทษนะ...แพ็ทยกโทษให้เหลียงแล้วใช่มั๊ย?..." ผมถาม ด้วยความดีใจที่ผมเองก็ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ครับ ผมพูดได้แค่ว่า ผมโคตรดีใจเลยครับ
"ยังหรอกยะ...ไว้รอรับการลงโทษทีหลังเถอะ..." แพ็ททำเสียงดุอย่างน่ารักและเริ่มหยุดร้องไห้
"อะแห้ม!!...ต่อหน้าหนูพี่ยังทำแบบนี้เลยนะ" เสียงน้ำหลินพูดขึ้นมา ทำให้ผมกับแพ็ทต้องออกจากกัน
"พี่เหลียงลืมพวกเราสองคนเลยนะค๊ะ..." เสียงน้องพิมพูดขึ้นบ้างครับ น้ำเสียงของน้องหลินและน้องพิมออกจะน้อยใจเล็กน้อยที่ผมมัวแต่สนใจแพ็ทจนลืมพวกเธอ ซึ่งที่จริงผมไม่ได้ลืมหรอกครับ ผมแค่คิดว่า พวกเธอยังเด็ก โกรธผมได้ไม่นานหรอก ตอนนี้พวกเธอก็คงจะหายโกรธผมแล้วและต้องยกโทษให้ผมแน่นอน
"พี่ขอโทษนะจ้ะ...มาให้พี่กอดหน่อยนะคนดี" ผมพูดกับพวกเธออย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลเหมือนทุกครั้ง น้องหลินกับน้องพิมต่างก็วิ่งเข้ามาหาผมและโถมกอดผมพร้อมกัน จนผมแทบล้ม
"พี่เหลียงค๊ะ...หนูขอโทษที่ตบหน้าพี่นะค๊ะ..พี่อย่าโกรธหนูนะ.." น้องพิมพูดกับผมอย่างไร้เดียงสา เธอคงกลัวผมไม่รักเธอ
"หนูก็ขอโทษที่ว่าพี่นะค๊ะ...ยกโทษให้หนูกับพิมนะค๊ะ..หนูไม่ดีเองที่ไม่เข้าใจพี่แล้วก็ไม่เชื่อฟังพี่.."  น้องหลินเจ้าหญิงตัวน้อยๆของผมพูดกับผมอย่างน่ารักเหมือนเดิม
"ไม่มีอะไรต้องขอโทษหรอกจ้ะ..พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษน้องหลินกับน้องพิม  ให้อภัยพี่ได้มั๊ย? พี่สัญญาว่าจะรักหลินกับพิมไม่น้อยกว่าพี่พลอยแล้วก็พี่แพ็ทเลย.." ผมลดตัวลงนั่งคุกเข่าก่อนจะพูดกับพวกเธอพร้อมทั้งลูบหัวพวกเธออย่างอ่อนโยน
"แพ็ท...แล้วพี่พลอยล่ะ.." ผมถามแพ็ท เพราะยังเหลือพี่พลอยอยู่อีกคนที่ผมยังไม่ได้ปรับความเข้าใจและพูดในสิ่งที่อยากจะพูด
"อยู่ข้างบนน่ะ...ตั้งแต่เมื่อวานพี่ก็ยอมออกจากห้องเลย.."  แพ็ทตอบผมด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความเป็นห่วงพี่สาวอย่างชัดเจน  
"เหลียงต้องทำให้พี่พลอยหายเสียใจนะ แล้วก็ต้องไม่ทำให้พี่สาวแพ็ทร้องไห้อีก ไม่งั้นแพ็ทจะไม่มีวันให้อภัยเหลียงเด็ดขาด.." แพ็ทพูดกับผมอย่างจริงจัง
"เหลียงสัญญานะแพ็ท...เหลียงทำได้แน่นอน" ผมสัญญากับเธออย่างหนักแน่น พอผมเคลียด่านข้างล่างได้แล้ว ผมก็รีบวิ่งขึ้นบันไปตรงไปที่ห้องของเธอในทันที จนผมมายืนอยู่หน้าประตูห้อง
"ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก!!" ผมเคาะประตูห้องเธอโดยไม่แสดงให้รู้ว่าเป็นผม เพราะผมกลัวว่า ถ้าเธอรู้ว่าเป็นผมเธอจะไม่ยอมเปิดประตู
"แพ็ทหรอ?..." เสียงพี่พลอยดังออกมาจากห้อง ผมโล่งอกทันทีที่เธอตอบเพราะอย่างน้อย เธอก็ยังปลอดภัยไม่ทำอะไรโง่ๆเหมือนตอนนั้น(ตอนที่ 1)  
"แพ็ทมีอะไรหรอ?..." พี่พลอยถามต่อ เธอคงจะนึกว่าคนที่เคาะประตูห้องเป็นแพ็ท เธอจึงเปิดประตูออก  ผมจึงรีบเปิดประตูออกและรีบเข้าไปในห้องพี่พลอยทันที
"เหลียง!!..." พี่พลอยเธอเหมือนจะตกใจมากครับที่เห็นผม  ผมรีบปิดประตูและล็อคห้องทันที
"เหลียงเข้ามาทำไมน่ะ..."
"พี่พลอยครับฟังผมก่อนได้มั๊ย?"
"เหลียงทำกับพี่ขนาดนี้แล้วยังจะให้พี่ฟังอะไรอีกล่ะ...เหลียงออกไปเถอะนะ" พี่พลอยพูดกับผมน้ำเสียงเธอฟังดูเจ็บปวดจริงๆ
"พี่พลอยครับ...ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่าผมรักพี่มากนะ..แต่ผมก็รักแพ็ท น้องพิมแล้วก็น้องหลินด้วย...แต่ถึงยังไง พี่ก็คือผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดนะครับ"
"รักแล้วทำแบบนี้หรอ...เหลียงเห็นพี่เป็นตัวอะไร?...กะหรี่หรอ?หรือนางบำเรอ..เบื่อเมื่อไหร่ก็หาคนใหม่.." พี่พลอยพูดกับผม ตอนนี้น้ำตาของเธอเริ่มจะไหลออกมาแล้วครับ
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ  ผมไม่เคยเห็นพี่เป็นอย่างนั้นเลย พี่คือที่หนึ่งในใจผมเสมอ"
"ผมจะไม่ขอให้พี่ยกโทษให้หรอกนะครับ...แต่ที่ผมจะขอก็คือ ขอให้พี่พลอยให้โอกาสผม ผมสัญญาว่าผมสามารถรักและดูแลทุกคนได้" ผมพูดกับพี่พลอยอย่างเอาจริงเพื่อให้เธอยอมใจอ่อนให้ได้
"เหลียงรู้มั๊ย?...พี่เคยคิดว่าเหลียงคือผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก คอยดูแลพี่ คอยให้ความรักพี่ แต่พอมาถึงวันนั้นวันที่พี่รู้ความจริงจากปากเหลียง ความรู้สึกที่ทั้งหมดมันหายไปหมด.."  คำพูดของพี่พลอยทุกคำมันช่างแสดงถึงความเจ็บปวดแสนสาหัญที่เธอได้รับตลอดเวลาสองวันที่ผ่านมา
"พี่พลอยครับ ถ้าพี่หมดรักผมแล้ว ผมก็ไม่มีสิทธิ์จะบังคับให้พี่กลับมารักผม แต่ผมมีเรื่องอยากจะถามพี่อย่างนึงได้มั๊ยครับ..." ผมพูดกับพี่พลอยพร้อมน้ำตาที่ซึมออกมา
"อะไรล่ะ..."
"พี่ยังรักผมอยู่มั๊ย?...ผมขอถามแค่นี้..."  
"..." พี่พลอยนิ่งเงียบไป พี่พลอยไม่ตอบอะไรนอกจากก้มหน้าไม่ยอมมองผม เหมือนกับว่า เธอยังสับสนอยู่ในใจ
"พี่พลอยครับ...พี่ไม่ต้องกล้วที่จะพูดออกมาหรอกนะครับ...หัวใจของพี่มันรู้สึกยังไง..พี่ก็ตอบออกมาตามนั้นเถอะนะครับ..." ผมพูดกับเธอพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้เธออีกหนึ่งก้าว
"..." พี่พลอยยังก้มหน้าเงียบ
"ไม่ว่าพี่จะตอบยังไง..เรื่องนี้ก็จะจบครับ ผมสัญญา ไม่ว่าพี่จะตอบยังไง" ผมพูดกับเธอพร้อมกับเดินเข้ามาหาเธออีกก้าวหนึ่ง จนตอนนี้ตัวผมอยู่ติดกับเธอแล้วครับ
"พี่พลอยครับ หัวใจพี่ตอบยังไง พี่ก็ตอบผมอย่างนั้นก็พอครับ..." ผมพูดกับเธอพร้อมทั้งเอามือทาบไปที่หน้าอกตรงหัวใจของเธอจนผมรู้สึกได้ถึงหัวใจของเธอที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ  พี่พลอยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ก่อนที่เธอจะซบอกผมและตอบว่า
"พี่รักเหลียง...หัวใจพี่มันบอกว่าพี่ขาดเหลียงไม่ได้..ฮือๆๆ" พี่พลอยพูดกับผมด้วยน้ำเสียงสะอื้นพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพราก  ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที หัวใจผมชุ่มชื้นอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ ผมดีใจที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
"ผมก็รักพี่ครับ...ผมรักพี่ที่สุดเลย.." ผมตอบพี่พลอยพร้อมทั้งโอบกอดเธอไว้อย่างแนบแน่นเหมือนไม่อยากให้เธอจากผมไปไหนอีกแล้ว ความรักที่เธอมีให้ผมมันคือความรักแท้จริงๆครับ
ผมก้มลงสบตาเธอ เธอช่างแสนสวยจริงๆเลยครับ แก้มสีขาวอมชมพู  เรียวปากสีแดง ขนตางอน ดวงตาเปร่งประกาย  เราสองคนสบตากันก็รู้ความต้องการของกันและกัน  
"พี่พลอยครับ..." ผมไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะ โดนนิ้วพี่พลอยปิดปากไว้
  หลังจากนั้นเราเหมือนถูกดึงดูดเข้าหากัน เราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม เสื้อผ้าของเราก็ค่อยๆหลุดร่วงไปกองกับพื้นทีละชิ้น ผมช้อนตัวพี่พลอยขึ้นและอุ้มเธอมาวางไว้บนเตียง  ถึงแม้ผมกับเธอเราจะไม่ได้ร่วมรักกันมาหลายวัน แต่เพียงแค่เธอสบตาผม เธอก็รู้ว่าผมต้องการอะไร พี่พลอยจับผมให้ขึ้นมาคร่อมเธอไว้  เธอค่อยๆถ่างขาออกอย่างช้าๆ ผมรู้ได้ทันทีว่าเธอต้องการอะไร ผมจึงจับท่อนเนื้อของผมแล้วจ่อไปที่ปากทางเข้าของอวัยวะเพศหญิงของเธอก่อนจะค่อยๆกอดมันเข้าช้าๆ
"อื้มมม..ซี๊ดดดด...อื้อออ..." พี่พลอยครางเล็กน้อยก่อนจบส่งสายตาพิศวาสแสนยั่วยวนให้ผมก่อนที่จะหลับตาพริ้มเป็นสัญญานให้ผมเริ่มเปิดศึกรักต่อ ผมค่อยๆขยับเอวเข้าออกอย่างเนิบๆ ไม่เร่งจังหวะ หัวบานของผมผลุดเข้าผลุดออกอวัยวะเพศของเธออย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่ออกมาผมจะให้มันออกแค่ครึ่งลำและกระแทกกลับเข้าไปในจังหวะช้าๆแต่สุดโคน จนทำให้มันไปกระแทกกับอะไรบางอย่าง
"อ๊อยย...อ๊อยยย..มดลูกพี่...อ๊าาา..." เสียงพี่พลอยครางอย่างน่ารักสุดๆเลยครับ ใครๆแค่ได้ยินเสียงเธอคราง ผมว่าน้ำแตกตั้งแต่ยังไม่ได้เย็ดแล้ว
"ช้าๆแบบนี้ก็ดีนะเหลียง..อื้อออ...ส..เสียวไปอีกแบบ..อ๊อยยย..อ้อออ"  พี่พลอยก็สนองตอบผมด้วยการขยับเอวตามจังหวะกระเด้าของผมช้า   เราสองคนต่างตักตวงความสุขให้กันและกัน
"อ้าาา..ฟิตจังครับ...อื้อออ...คิดถึงจัง..ไม่ได้ทำมาตั้งหลายวัน..โอ้วววส" ผมขยับเอวส่งท่อนเนื้อขนาด5.6นิ้วเข้าๆออกๆปากโยนีอย่างต่อเนื่อง  ผมรู้สึกได้ถึงน้ำบริสุทธิ์ของเธอที่ไหลชะโลมท่อนของผมจนเปียกชุ่ม มันยิ่งเพิ่มอัฐรสในการร่วมเพศของเราสองคนมากยิ่งขึ้น ผมเริ่มเพิ่มความขึ้นในการร่วมรักให้เร็วขึ้น แต่ก็ไม่มากนัก จังหวะโดยรวมยังเป็นการขยับเอวอย่างเนิบ
"โอ้ววว..อ๊อยยยย...อ๊อยย..มันเข้าลึกจังอ่ะเหลียง..อ๊อยยย..พี่เสียวไปหมดแล้ว...อื้อออ" พี่พลอยกำผ้าปู้ที่นอนแน่น ขาของเธอเกี่ยวตวัดรัดเอวผมแน่น ผมรู้สึกได้ถึงน้ำอสุจิของผมที่มันพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
"โอ้อออ...ซี๊สสสส...อ้อออ...ใกล้แล้วครับพี่...ขมิบแรงๆเลย..อ๊าาาา..." ผมเร่งกระเด้าเธอแรงขึ้นอีก เพื่อส่งให้พี่พลอยไปถึงฝั่งแห่งความสุขเร็วๆ
"อ๊อยยย..อ๊อยยย...เหลียง..อ๊อยยย...หยุดก่อนได้มั๊ย..โอ๊ะๆๆ..พี่..พี่เสียวไปหมด...อ๊อยยย" พี่พลอยครางอย่างได้อารมณ์ ผมเริ่มหน้ามืดเร่งตะบันท่อนควยเข้าออกโพรงหีของเธออย่างหนำใจ
"โอ๊ยย..อื้ออออ...เหลียงง...อ๊อยยย...เหลียงช่วยพี่ด้วย...อ๊อยยย..พี่น้ำแตกแล้ว...อ๊อยยย" พี่พลอยครางลั่นห้องก่อนที่ผมจะรู้สึกเย็นวาบที่หัวควยเพราะน้ำรักของเธอหลั่งออกมา
"รอผมด้วยครับ...อ๊าาส...ไม่ไหวแล้วครับ...อื้อออ" ผมรีบชักท่อนควยออกมาจากรูหีของพี่พลอยทันทีที่น้ำใกล้แตก  พี่พลอยเหมือนจะรู้ใจผมเธอรีบลุกขึ้นใช้ปากอมต่อให้ผมจนน้ำแตกคาปากเธอเลยครับ ลิ้นพี่พลอยนี่สุดยอดไร้เทียมทานจริงๆ ขนาดควยผมที่ว่าแข็งๆนะ มาเจอฝีปากบวกกับลิ้นของเธอที่คอยเกี่ยวตวัดไปตวัดมา ควยผมยังน้ำแตกเลยครับ จากนั้นพี่พลอยก็จัดการกับน้ำรักของผมจนหมด และเราก็นอนกอดกันด้วยความอ่อนเพลีย
"พี่พลอยครับ..พี่ยกโทษให้ผมแล้วใช่มั๊ยครับ..." ผมถามขณะที่พี่พลอยนอนซบอกผมอยู่
"พี่ไม่เคยโกรธเหลียงจนยกโทษให้ไม่ได้หรอกนะ.." พี่พลอยตอบ
"เรื่องนี้เอาไว้..เราค่อยไปตกลงกับทุกคนเถอะนะ.พี่พูดแทนทุกคนไม่ได้หรอกนะ" พี่พลอยตอบผม
"ครับ ผมเข้าใจ  พี่พลอยครับ ผมจะไม่ทำให้พี่ต้องเสียใจอีกเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด ผมสาบาน..."
"พี่ให้โอกาสเหลียงแล้วนะ...เหลียงอย่าทำให้พี่ผิดหวังนะ"
"ครับผม" ผมตอบสั้น ก่อนที่จะ ดึงพี่พลอยขึ้นมาประกบปาก จูบกันอย่างดูดดื่ม ก่อนที่จะต่อกันด้วยความสุดจากการมีเพศสัมพันธ์แบบถึงพริกถึงขิง
  ถึงแม้ว่า วันนี้พวกเธอจะยกโทษและให้โอกาสผมอีกครั้ง แต่ว่าผมก็ยังต้องทำสนธิสัญญาตายสถานเดียวกับบรรดาแฟนของผมทั้งสี่คนอีกครับ ถ้าหากคิดว่าผมจะได้รับการให้อภัยง่ายๆแล้วล่ะก็ ผิดถนัดครับ



ช่วยกันกดแนะนำเวปข้างล่างด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
ถ้าชอบก็ให้คะแนนกันด้วยนะครับ วันหลังจะหามาให้อีก
ปล.เพื่อนๆคนไหนมี    รักยม โดย Assasin008 จอมแพทย์นิรนามภาค 2 โดย กระปี่หัก นักศึกษาฝึกงานถ่ายภาพ โดย ลองแต่งสักนิด  ดงสลัม
ตอนใหม่ๆช่วยลงให้หน่อยนะครับ ขอบคุณล่วงหน้า

[badboy2522]

ขอบคุณครับ วิธีจูนเข้าหากันต้องนายเหลียงนิแจ่มทุกตอน

[dan49]

เยี่ยมมากนายเหลี่ยมแต่ปัญหาใหญ่ยังคอยอยู่นะ แม่ฝ้ายกับพ่อ จะยินดีให้นายได้สมหวังเหรอ

[myfino262903]

เห็นไหมครับท่านพระยา ผมบอกแล้วว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใส สิ่งที่อยากบอกก้อบอกแล้วที่เหลือคือการตัดสินใจของสี่สาวแล้วครับ