ตำนานเทพวายุ side story การเดินทางของสายรุ้ง ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน

[ΜoNoTΩИ∑ ★★★]

   
สวัสดีครับ ซีรีย์ การเดินทางสายรุ้งตอนที่ 5 มาแล้วครับ ต้องขออภัยที่ล่า งานเยอะมากกลับมาจากเชียงใหม่ก็แทบเอาชีวิตไม่รอด PM 2.5  น่ากลัวแท้  มาร่วมเดินทางไปพร้อมกับสายรุ้งกันครับ มาลุ้นกันว่าฟ้าหลังฝนของรุ้งพลอยจะเป็นตามที่หวังกันไว้มั๊ย

ตอนนี้ No Drama  ครับ และ มีการซ่อนข้อความ แสดงความคิดเห็นกันก่อนนะครับ


1. แสดงความคิดเห็นอะไรก็ได้ครับเพื่อ อ่านเนื้อเรื่องที่เหลือ


2. เมื่ออ่านจบ Edit เพื่อแสดงความคิดเห็นเพิ่ม ท่านทั้งหลายรู้สึกอย่างไรกับเนื้อเรื่องทั้งหมดในตอนนี้ ข้อนี้จะตอบหรือไม่ตอบก็ได้นะครับ

_ _ _ _ _ _ _


ความเดิมตอนที่แล้ว  วันฝนซา

พลอยหนีออกมาจากลพบุรีเป้าหมายคือกรุงเทพฯ แต่เธอก็เจอหญิงปริศนาที่ชื่อพี่กิ พี่กิแนะนำ ตักเตือน จนพลอยนั้นได้สติและเริ่มวางแผนในการใช้ชีวิตนอกบ้าน ในขณะที่พลอยนั้นลำบากก็ได้ปาล์ม พนักงานร้านแฮมเบอเกอร์ยื่นมือมาช่วย เรื่องที่พักในคืนนั้นแต่ดูเหมือนว่า จะไม่ได้มีแค่สิ่งมีชีวิตที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือรุ้งพลอยเสียแล้ว


- - - - - - - - -


ตอนที่ 5 :  ฟ้าหลังฝน



แสงวันใหม่สาดเข้ามาในห้องผ่านช่องว่างของมูลี่ อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นเล็กน้อย พลอยสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ดูเหมือนว่าเธอจะนอนเต็มอิ่มมากๆ อ๊ะ 7 โมงแล้วเหรอเนี่ย ต้องไปทำงานแล้ว พลอยลุกลี้ลุกลนเตรียมตัวลุกขึ้นไปทำงานแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นปาล์มนอนอยู่ จริงสิ่ เราไม่ได้อยู่ลพบุรีแล้ว เพราะความเคยชินในทุกๆวันที่ต้องตื่นมาเตรียมไปทำงานทำให้พลอยนั้นเคยตัว แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว วงจรชีวิตของพลอยต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด งืออ ฮ๊าววว พลอยป้องปากหาว ก่อนที่จะมองรอบๆตัวเพื่อหากระเป๋าของตนและโทรศัพท์มือถือ


พลอยเห็นโทรศัพท์ของตนชาร์จไว้บริเวณปลั๊กจนเต็ม พลอยก็ได้แต่สงสัยว่าเมื่อคืนทำไมตนถึงง่วงขนาดนั้น  ฮ๊าวววว ปาล์มตื่นขึ้นมาไล่เลี่ยกันไม่กี่นาที


[ ปาล์ม ]  :  โทษทีนะพลอย เมื่อคืนปาล์มเห็นพลอยหลับเลยถือวิสาสะชาร์จให้


[ พลอย ]  :  อือ ขอบคุณนะปาล์ม


[ ปาล์ม ]  :  ไม่เป็นอะไรพลอย หันมาอีกทีพลอยก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ หลับไวมากอ่ะ สายชาร์จยังคามืออยู่เลย


[ พลอย ]  :  กรรม โอยย ทำไมพลอยง่วงขนาดนั้น


[ ปาล์ม ]  :  555555


ทั้งคู่พูดคุยปนขำขันกันไปมาหลายนาทีอย่างสนิทสนม จนปาล์มได้รู้ว่าพลอยตั้งใจจะมาเรียนต่อ แต่เพราะเหตุผลเรื่องค่าใช้จ่ายทำให้พลอยนั้นตัดสินใจจะหางานทำเสียก่อน 


[ ปาล์ม ]  :  เอ.. จะ 8 โมงแล้ว ทำไมไม่มีใครขึ้นมาปลุกเลยนะ แปปนะพลอย


ปาล์มนั้นเกิดสงสัยขึ้นมาว่าทำไมวันนี้จึงไม่มีคนขึ้นมาทำความสะอาด จึงได้ลุกเพื่อเตรียมตัวลงไปข้างล่าง โดยที่บอกให้พลอยนั้นใช้ห้องน้ำสำหรับพนักงานอาบน้ำได้เลย พลอยก็ทำตามโดยดีไม่อิดออด เพราะว่าตัวพลอยนั้นไม่ได้อาบน้ำมา 1 วันเต็มๆแล้ว เอ๋ ทำไมดูวุ่นวายจัง ปาล์มสังเกตุเห็นข้างล่างร้านลูกค้าเต็มทุกโต๊ะ จึงคิดสงสัยว่าทำไมวันนี้ลูกค้ามาแต่เช้า



        แรกเริ่มเดิมทีปาล์มตั้งใจจะเดินเข้าไปช่วยแต่รุ่นพี่พนักงานนั้นห้ามปาล์มไว้พร้อมให้เหตุผลว่า ได้แบ่งหน้าที่กันไว้ครบแล้วถ้าปาล์มมาช่วยอาจจะงงได้ และให้ปาล์มนั้นขึ้นไปพักผ่อนก่อน




      ปาล์มก็ยังไม่เข้าใจในตอนแรกแต่พอเธอมองไปที่หัวหน้ากะ พี่เขาทำมือสัญลักษณ์โอเค ปาล์มจึงขึ้นไปชั้นบนตามเดิม โดยที่มีพี่กิยืนมองปาล์มที่กำลังเดินขึ้นบันไดอยู่ด้านหลังด้วยรอยยิ้ม แต่แปลกที่ปาล์มนั้นมองไม่เห็นพี่กิ ทั้งๆที่พี่กิก็ไม่ได้แอบอะไร ปาล์มเดินขึ้นมาที่ชั้นสองด้วยความงุนงงเพราะปกติลูกค้าจะไม่มาเยอะ มาเช้าขนาดนี้



       ปาล์มเข้ามาในห้องเพื่อรอพลอยที่กำลังอาบน้ำ อีกไม่กี่นาทีต่อมาพลอยก็อาบน้ำเสร็จทั้งคู่จึงได้นั่งพูดคุยกันอีก จนได้รู้ว่าพลอยนั้นต้องการงานทำโดยเร็วที่สุด ตอนแรกนั้นพลอยก็อยากจะทำที่นี่เสียเลย แต่เพราะว่ามันเต็ม พลอยจึงต้องหาที่สมัครใหม่ ซึ่งก็คือ
นิคมอุสาหกรรม นวนครตรงหน้านี้เอง



[ ปาล์ม ]  :  งั้นเดี๋ยวปาล์มเดินไปส่งตรงถนนใหญ่นะ



[ พลอย ]  :  ไม่เป็นไรปาล์ม แค่นี้ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว บอกทางก็พอ



[ ปาล์ม ]  :  เอาน่าๆ อย่าเถียงเจ้าถิ่น เดี๋ยวปาล์มไปส่งพลอยที่ถนนใหญ่ แล้วพลอยค่อยข้ามสะพานลอย นั่งมอเตอร์ไซวินต่อ แค่นั้นเอง



[ พลอย ]  :  อื่อ งือๆ



เมื่อไม่รู้จะเถียงยังไง พลอยก็ต้องยอมรับน้ำใจของปาล์มแต่โดยดี ปาล์มพาพลอยเดินลงมายังข้างล่างโดยเดินเลี่ยงลูกค้ากลุ่มใหญ่นั้นไปยังหลังร้าน เพราะปาล์มดูแล้ว ไม่น่าใช่ลูกค้าธรรมดา เพราะทุกคนใส่ชุดสูทสีดำเป็นระเบียบเหมือนกันหมด ปาล์มพาพลอยเดินออกหลังร้านก่อนจะเลี้ยวขวาไป พลอยสังเกตุเห็นป้ายโรงเรียนอาชีวะก็นึกกลัวเพราะเห็นข่าวตีกันบ่อยๆ จึงได้เดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ปาล์มก็สะกิดก่อนจะบอกให้มาทางเดิม


[ ปาล์ม ]  :  ไปทางนี้ดีกว่าพลอย


[ พลอย ]  :  เย้ย ตรงนั้นมีโรงเรียนช่างกล A นี่นา ไปทางอื่นเถอะปาล์ม พลอยกลัว


[ ปาล์ม ]  :  ไม่ต้องกลัวหรอกพลอย ตอนนี้โรงเรียนนั้นปิดถาวรไปแล้ว


[ พลอย ]  :  หือ ทำไมล่ะ


[ ปาล์ม ]  :  ก็ปีก่อนน่ะสิ่เทคโน B ยกพวกมาถล่มยับเยินเลย แต่ปกติโรงเรียนช่างกล A ก็จะโดนยุบอยู่แล้ว พอมีปัญหาแบบนี้เลย โดนยุบไวกว่าเดิม


พลอยรับฟังด้วยสีหน้าที่สงสัย เพราะปาล์มนั้นพูดด้วยท่าทางที่แปลกๆ เหมือนกับเธอกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง


[ พลอย ]  :  มีอะไรหรือเปล่าปาล์ม ทำไมดูแปลกๆเหมือนไม่พอใจเลย


[ ปาล์ม ]  :  เปล่าๆๆๆ พอพูดเรื่องนี้ทีไร เราก็สงสัยตลอด โรงเรียนช่างกล A ว่ากันว่าแต่ละคนตีรันฟันแทงไปทั่ว ไม่ต้องเดาเลยยังไงก็เก่ง แต่อยู่ดีๆ ข่าวมาออกว่าโดนถล่มยับจนเข้าโรงพยาบาลเกือบร้อยคนเราไม่ค่อยเชื่ออ่ะ อีกอย่างถ้าเทคโน B ยกพวกมาขนาดที่ว่าถล่มช่างกลA ร้อยกว่าคนได้ มันต้องเป็นกลุ่มใหญ่ๆมากเลยนะพลอย แต่ทำไมจับใครไม่ได้เลยอ่ะ แถมหายไปยังกับสายลม


พลอยรับฟังปาล์มเรื่องที่ปาล์มเล่า เหมือนปาล์มจะจริงจังกับเรื่องนี้มาก เพราะมันถูกแสดงออกทางสีหน้าและอาการของเธอ


[ พลอย ]  :  เอาน่าๆปาล์ม มันก็ดีไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่ต้องระแวงเวลาเดินทางไง


[ ปาล์ม ]  :  อ่อ อื้มๆ


พลอยตัดบทพร้อมกับบอกเหตุผลต่างๆนาๆให้ปาล์มล้มเลิกความคิดนั้น ปาล์มซึ่งคิดตามพลอยนั้นก็หยุดความคิดนั้นทันที


[ ปาล์ม ]  :  พลอยแล้วพลอยจะทำไงต่อ


[ พลอย ]  :  พลอยต้องหางานทำในนั้นอ่ะปาล์ม


[ ปาล์ม ]  :  มาทำพาร์ทไทม์กับปาล์มสิ่ ถ้าประจำมันเต็มอ่ะ


[ พลอย ]  :  พลอยคำนวนแล้วอ่ะ ถ้าทำพาร์ทไทม์รายรับมันจะไม่พอค่าใช้จ่ายอ่ะปาล์ม เมื่อวานในเว๊ปสมัครงาน งานโรงงานแถวๆนี้มันก็มีหลายๆที่นะที่รายได้ดี แถมได้ โอทีอีก พลอยต้องรีบเก็บเงิน


[ ปาล์ม ]  :  จะดีเหรอพลอย งานโรงงานมันหนักนะ


[ พลอย ]  :  ตอนนี้พลอยมีทางเลือกไม่มากหรอกปาล์ม วุฒิพลอยแค่ ม.6 สมัครงานบริษัทในเมืองไม่ได้หรอก ไหนจะค่าเดินทางอีก พลอยเซิร์ทหาข้อมูลแล้วเมื่อคืนแถวๆนี้นี่แหละ รับวุฒิ ม.6 เยอะเลย


ทั้งสองพูดคุยกันกันเรื่องงานของพลอย ตั้งแต่แรกที่ปาล์มรู้ว่าพลอยหางานทำ ปาล์มก็ตั้งใจจะชวนพลอยให้ทำงานที่เดียวกัน แต่ปรากฏว่าพนักงานประจำเต็มทุกตำแหน่ง อีกทั้งพลอยยังให้เหตุผลว่ารายได้จากตำแหน่งพาร์ทไทม์นั้น มันอาจจะไม่พอเก็บเพื่อที่จะใช้จ่ายจิปาถะรายเดือน พลอยจึงจำเป็นต้องหางานประจำทำ ซึ่งงานโรงงานมันคือคำตอบ เพราะนวนครเป็นแหล่งโรงงาน มีตำแหน่งว่างมากมาย มันจึงทำให้พลอยยังพอที่จะเลือกงานได้ แต่ถ้าเข้าไปทำในเมือง แค่พ้นเขตรังสิตไปค่าใช้จ่ายก็มากโขแล้ว แต่ถ้างานแถวนี้มันจะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายได้มาก อีกทั้งด้วยเกรดเฉลี่ยของพลอย มันอาจจะได้งานดีๆทำก็ได้


[ ปาล์ม ]  :  โหหหหหหหหหห   3.89  พลอยเรียนเก่งอ่าาาาาาาาาา  ปาล์มนี่โง๊โง่ มีดีแค่กีฬา


[ พลอย ]  :  ไม่หรอกปาล์ม คนเรามีดีมีเด่นไม่เหมือนกัน ปาล์มอาจจะเรียนเกรดไม่ดี  แต่เรื่องกีฬาพลอยก็สู้ปาล์มไม่ได้นะ อย่าคิดมากเลย


พลอยพูดให้กำลังใจปาล์มที่รู้สึกน้อยใจเมื่อเห็นเกรดเฉลี่ยของพลอย ทั้งสองพูดคุยกันขณะที่เดินออกมาจากร้านแฮมเบอเกอร์จนออกมาถนนใหญ่


[ พลอย ]  :  ส่งพลอยแค่นี้ก็ได้ปาล์ม เดี๋ยวพลอยไปต่อเอง


[ ปาล์ม ]  :  อ้าว แล้วพลอยจะไปบริษัทไหนต่อ ไปถูกเหรอ


[ พลอย ]  :  พลอยจะไปสมัครงานเลย ถ้าไปตอนนี้เลยก็จะมีเวลาสมัครได้หลายที่


[ ปาล์ม ]  :  ให้ปาล์มไปส่งมั๊ย


[ พลอย ]  :  ไม่เป็นไรปาล์ม ขอบใจนะปาล์ม ปาล์มใจดีกับพลอยมากๆ ปาล์มกลับไปที่ร้านเถอะต้องขับมอเตอร์ไซกลับไม่ใช่เหรอ


[ ปาล์ม ]  :  เอ้าาาาา ลืมเลยว่าเอามอเตอร์ไซมา โอ๊ยยยยย


[ พลอย ]  :  555 งั้นแยกกันตรงนี้นะ พลอยจะรีบไปหาสมัครงาน


[ ปาล์ม ]  :  อื้อ โชคดีนะพลอยขอให้ได้งานเร็วๆ


ทั้งสองแยกกันไปตามทางของตน พลอยนั้นเดินข้ามฝั่งขึ้นมอเตอร์ไซวินเพื่อเข้าไปในนวนคร เพื่อหาสมัครงานตามที่จดไว้ ส่วนปาล์มเห็นพลอยขึ้นรถเรียบร้อยก็กลับไปที่ร้านเพื่อเอามอเตอร์ไซที่ลืมไว้เพราะเดินคุยกับพลอยจนเพลิน แต่แล้วปาล์มก็นึกถึงเรื่องใหญ่บางเรื่องที่ดันลืมซะได้


[ ปาล์ม ]  :  เห้ยยย ลืมขอเบอร์โทรพลอยไว้ โอ้ยยยยยยย   ปาล์มนะปาล์มอะไรของแกเนี่ยยยยยย


ปาล์มคิดได้ว่าลืมขอเบอร์โทรฯของพลอยไว้ จะกลับไปก็ไม่ทันแล้วเพราะพลอยขึ้นรถมอเตอร์ไซไปเสียแล้ว โอยยยยยยย ยัยปาล์มมม แกเป็นไรเนี่ยย ปาล์มบ่นอุบกับตัวเองที่ดันลืมเรื่องสำคัญเสียได้ แกร๊กก ปาล์มเดี๋ยวววว ปาล์มกำลังจะสตาร์ทมอร์เตอร์ไซแต่มีใครบางคนที่ปาล์มคุ้นเสียงกำลังเรียก ปาล์มจึงหันไปตามเสียงเรียก ก็พบว่าฝนนั้นเป็นคนเรียกเธอนั่นเอง


[ ปาล์ม ]  :  มีอะไรเหรอฝน


[ ฝน ]  :  อ่ะนี่  ๆ ๆ ๆ


ปาล์มรับมาอย่าง งงๆ มันคือเงินจำนวน 500 บาท


[ ปาล์ม ]  :  เอามาให้ทำไมอ่ะฝน เงินค่าอะไร


[ ฝน ]  :  ทิปอ่ะปาล์ม  ลูกค้าที่เหมาร้านเมื่อเช้า เขาให้ทิปพนักงานทุกคน คนละ 500เลย


[ ปาล์ม ]  :  เอ้า แบบนั้นปาล์มรับไม่ได้อ่ะฝน ปาล์มไม่ได้บริการเขาเลย


[ ฝน ]  :  เขาให้ทุกคน ทุกกะ เลยอ่ะปาล์ม เราก็งง ว่าทำไมให้เยอะจัง พนักงานเราก็ 20 กว่าคน รวมๆแล้วหมื่นกว่าๆแน่ะ


[ ปาล์ม ]  :  บ้าแล้ว ใครจะบ้าขนาดให้เยอะขนาดนั้น ร้านแบบเราหักภาษีมูลค่าเพิ่มอยู่แล้ว ใครจะมาให้ทิปเยอะขนาดนี้


[ ฝน ]  :  เห็นบอกพาลูกน้องมาเลี้ยงส่งอ่ะ


ปาล์มได้ฟังฝนเล่าจนพอจะจับใจความได้ว่า คนกลุ่มใหญ่กลุ่มนี้ต้องเดินทางขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองตอน 9 โมงเลยเลือกใช้บริการที่นี่เพราะร้านนี้ใกล้กับที่โรงแรมที่พักเมื่อคืนและสะดวกเพราะได้อาหาร รวดเร็ว เพราะถ้าด้วยจำนวนคนหลายสิบคนแล้ว ถ้าไปตามร้านอาหารกว่าจะได้กินกันครบคงตกเครื่องกันเสียก่อน แต่ปาล์มนั้นยิ่งฟังก็ยิ่งไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย ทำไมต้องให้ทิปเธอด้วย เพราะเธอไม่ได้ดูแลหรือบริการอะไรเลย จะรับไว้ก็กระไรอยู่


        แต่ปาล์มก็จำใจรับมา เพราะฝนยืนยันว่าได้ทุกคนรวมถึงคนที่ออกกะพร้อมปาล์มด้วย ทั้งฝนและปาล์มพูดคุยกันสักพักจึงแยกย้ายกัน เพราะฝนต้องทำงานต่อและปาล์มก็ต้องกลับบ้าน ปาล์มบิดมอเตอร์ไซสกู๊ตเตอร์คันเล็กๆของเธอออกจากปั๊มน้ำมันไปจนสุดตา โดยที่มีหญิงสาวสองคนนึงยืนมองอยู่



[ ภูติหิมะ ]  :  นี่สิ่นะ ที่เจ้าบอกว่าจะไม่รบกวนรายได้ของเด็กคนนั้น


[ พี่กิ ]  :  ข้าผิดตรงไหน เดี๋ยวพวกนี้ต้องกลับกันแล้ว ที่สนามบินกว่าจะได้กินคงตกเครื่องหมด ข้าหวังดีนะ


[ ภูติหิมะ ]  :  ก็ได้ๆ ตามที่เจ้าพูดเลย


[ ???? ]  :  อ่าว มายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย ภูติหิมะ ทานูกิ ไม่ไปกินต่อล่ะ


เสียงใครบางคนเรียกทั้ง 2 ดังขึ้นมา แล้วคนๆนั้นเรียกภูติหิมะกับทานูกิ ภูติหิมะนั้นพอจะเข้าใจแล้วทานูกิล่ะคือใครเพราะพี่กินั้นยืนข้างๆภูติหิมะ ถ้าอย่างนั้นพี่กิก็คือปีศาจทานูกิน่ะสิ่ ทั้งสองหันไปตามเสียงที่คุ้นเคยก่อนที่จะตอบกลับ


[ ภูติหิมะ ]  :  ข้ามาเดินเล่นกับทานูกิก่อนกลับบ้านใหญ่เจ้าค่ะ พวกข้าอิ่มกันแล้วเจ้าค่ะ


[ ???? ]  :  อ๋อ ยังไงก็ขอบใจนะที่แนะนำร้านนี้ ไม่งั้นคงได้ไปรอกินที่สนามบิน พึ่งมาแถวนี้เลยไม่รู้ว่ามีร้านแฮมเบอเกอร์ 24 ช.ม. อยู่


[ พี่กิ / ทานูกิ ]  :  หามิได้เจ้าค่ะ


[ ???? ]  :  ยังไงก็ไปรอรับพวกนี้ที่บ้านใหญ่ด้วยนะ เดินทางไกลๆคงเหนื่อยกัน ชั้นต้องอยู่ที่นี่ต่อ อาทิตย์หน้าต้องลงทะเบียนเรียนแล้ว


[ พี่กิ / ทานูกิ ]  :  เจ้าค่ะนายน้อย แล้วคิราระล่ะเจ้าคะ ไม่ให้มารับใช้นายน้อยที่นี่จะดีเหรอเจ้าคะ


[ นายน้อย ]  :  อื้ม ดีแล้วล่ะให้ยัยนั่นอยู่ที่บ้านใหญ่ดีแล้วล่ะ จะได้คอยดูแลบ้านดูแลแม่ ( แม่ของคิราระ ) ด้วย ชั้นไม่เป็นอะไร


[ ภูติหิมะ ]  :  ข้าว่านางคงร้องไห้ งอแงแน่ๆเจ้าค่ะนายน้อย


[ พี่กิ / ทานูกิ ]  :  ใช่เจ้าค่ะ


[ นายน้อย ]  :  แต่คุณน้าก็คงไม่อยากให้ลูกสาว มาต่างบ้านต่างเมืองหรอก เอ้า มาพอดีเลย


ทั้งพี่กิและภูติหิมะมองไปตามที่นายน้อยของพวกเธอเอ่ย จึงเห็นกลุ่มชายกลุ่มใหญ่ที่คุ้นเคย เกือบ 20 คนในชุดสูทสีดำสนิทเดินมาอย่างพร้อมเพรียงกันก่อนที่จะหยุดตรงหน้านายน้อยของพวกเขา โชคดีที่ตอนนี้ยังเช้ากันอยู่จึงไม่มีใครแตกตื่น นอกจากหัวหน้าพนักงานกะดึกที่เดินตามมาส่ง ทั้งพี่กิและภูติหิมะมองหน้ากันอย่างรู้งานทั้งสองก้มโค้งเคารพนายน้อยของตนก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกมา เมื่อกลุ่มคนกลุ่มใหญ่มาถึงทุกคนโค้งคำนับเด็กหนุ่มอย่างนอบน้อม โดยที่มี 1 คนที่เหมือนเป็นหัวหน้าก้าวออกมาพูด



[ ฮายาเตะ ]  :  ขอบพระคุณนายน้อยมากครับสำหรับมื้ออาหาร ที่จริงไม่ต้องลำบากเลยครับ พวกผมไปหาอะไรกินง่ายๆก็ได้


[ นายน้อย ]  :  ไม่เป็นไร น้าฮายาเตะ  แค่นี้เองแล้วเป็นเงินส่วนตัวของผมด้วยสบายใจเถอะ กว่าจะถึงญี่ปุ่นมันหลายชั่วโมง เดี๋ยวได้หิวแย่หวังว่าจะอิ่มกันนะครับ ขอบใจนะทุกคนที่มาช่วยธุระของพ่อและของผมด้วย


[ ฮายาเตะ ]  :  เจ้าพวกนี้กินกันจนอิ่มหนำแน่นอนครับนายน้อย นายน้อยครับผมเชื่อว่านายน้อยจะเจอรุ้งพลอยในเร็ววันนี้ครับ



[ นายน้อย ]  :  ขอบใจนะ เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว



กลุ่มชายทั้งหมดขึ้นรถตู้ที่ถูกเตรียมไว้ก่อนที่มันจะแล่นออกไปยังจุดหมายคือสนามบินเพื่อเตรียมกลับสู่แดนอาทิตย์อุทัยบ้านเกิด  เฮ้ออ ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องตามมากันหมด น้าฮายาเตะนี่น๊าาา ชายหนุ่มบนอุบกับตัวเองที่ทุกคนนั้นเคร่งครัดในระเบียบมากเกินทั้งๆที่ตนขอให้ทำตัวสบายๆแล้วแท้ๆ  หัวหน้ากะดึกถึงกับอึ้งไปเลยเพราะเธอพึ่งเคยเห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ในแบบภาพยนต์ที่เคยแบบจังๆดูครั้งแรกและที่สำคัญ ชายหนุ่มที่ดูอายุน้อยกว่าเธอนั้นถูกเรียกว่า นายน้อยอีก แสดงว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดาเลย


[ หัวหน้ากะดึก ]  :  ขอบคุณมากนะคะที่ใช้บริการและทิปสำหรับทุกคนค่ะ เอิ่มม คุณนายน้อย


[ นายน้อย ]  :  เดี๋ยวๆครับ นายน้อยให้พวกนั้นเรียกก็พอ เรียกผม ริว ก็ได้ครับพี่


[ หัวหน้ากะดึก ]  :  ค่ะๆ ขอบคุณคุณริวมากนะคะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนค่ะ


[ ริว ]  :  เชิญครับ


หัวหน้ากะดึกนั้นขอตัวและแยกตัวออกมาเพราะถึงเวลาออกกะแล้ว ส่วนริวนั้นก็แยกตัวออกมาเดินไปหลังปั๊มเช่นกัน ที่ตรงนั้นเป็นที่ลับตาคนซึ่งพี่กิหรือทานูกิและภูติหิมะได้ยืนรออยู่



[ ริว ]  :  โอเค ไม่มีอะไรแล้ว พวกเจ้าทั้งสองกลับเถอะ ช่วงนี้พวกเจ้าต้องเข้าจำศีลเข้าฌาณ ชั้นไม่อยากรบกวนมาก


[ พี่กิ/ทานูกิ : ภูติหิมะ ]  :  เจ้าค่ะ


วู่บบบบ ทั้งสองนั้นวู่บหายไปราวกับอากาศธาตุ ริวนั้นยืนจนภูติทั้งสองนั้นหายลับตาไปทั้งคู่จึงเดินออกมาข้างนอก ก่อนที่จะขับรถกลับหอพักเพื่อเตรียมตัวในการลงทะเบียนเรียนในอีกไม่กี่วัน เขาตั้งใจมาเรียนที่ไทยเพื่อจะตามหารุ้งพลอย เด็กสาวที่เขาไม่เคยลืมเลย แม้จะผ่านมาร่วม 9 ปีแล้วก็ตาม โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอนั้นอยู่ไม่ไกลจากเขาเลย


บรื้นนน ฮู้มมมมม รถซูเปอร์คาร์ยี่ห้อหรูสัญลักษณ์รูปกระทิง ได้แผดเสียงกังวาลตอบรับการเหยียบคันเร่งของริวผู้เป็นเจ้านาย มันพุ่งทะยานไปข้างหน้าดุจกระทิงหาญที่พร้อมจะชนทุกสิ่งกีดขวางและทุกอุปสรรคที่ขวางทาง

[ ริว ]  :  พลอย ริวจะต้องหาพลอยให้เจอให้ได้ รอริวก่อนนะ

_ _ _ _ _ _ _ _ _


 




ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!

เนื้อเรื่องหลัก



ตอนที่ 1  ตอนที่ 2 ตอนที่ 3

ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6

ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9

ตอนที่ 10 ตอนที่ 11


_ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Side Story การเดินทางของสายรุ้ง



ตอนที่ 1 : มรสุม   ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ

ตอนที่ 3 : เมฆสลาย ตอนที่ 4 : วันฝนซา





- - - - - -

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[ΜoNoTΩИ∑ ★★★]

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[dodoza2]

รอทั้งตอนหลักทั้ง​ ตอนเล็กอยู่นะครับยังรอติดตามผลงานอยู่นะ​ ขอบคุณครับ





ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

[navy868]

มันยังไม่ถึงเวลาเจอกัน ไม่งั้นคงได้เจอกันแล้ว 
ปล.ฟ้าหลังฝนจริงๆ หางานได้แล้ว ดูเหมือนอะไรๆก็สะดวกไปหมดเลย 

[dwarf]

ขอบคุณครับ...ชีวิตคนเรานินะ..ช่างเล่นตลกกันเสียเหลือเกิน  อยู่ห่างกันเพียงแค่ชั่ววูบ ทั้งริวและรุ้งพลอยก็มีโอกาสเจอกัน แม้จะยังไม่รู้จักกันก็เถอะ

[peddo]

เป็นเจ้านายแต่ก็ต้องถูก​ลูกน้องปิดหูปิดตา ถ้าได้รถ้แล้วจะโกรธไหมนะ วิบากกรรมยังไม่หมด สู้​่ต่อไปครับ รถ้งพลอย

[kit2516]

กรรมของพลอยเมื่อรัยจะหมดล่ะ

[ryg123456]

จัดเป็นฟ้าหลังฝนที่สดใสทันทีนะครับพลอยรุ้ง

[MAC]

สงสารน้องพลอยจังเมื่อไรจะเจอพี่ริวนะ

[Jonah MTS]

เจอตัวกันยากจริงๆสองคนนี้

[Aphiwat Korsrilabutr]

เคราะห์กรรมยังไม่หมด​ กว่าจะได้เจอกัน​  น่าสงสารน้องพลอยจัง

[Sri Trang]

คลาดกันอยู่เรื่อยเลย แล้วตอนใหญ่ไม่แต่งต่อแล้วเหรอครับ ช่วงนี้มีแต่ภาคนี้ออกมา

[tungbts]

คาดหวังว่าพลอยจะพ้นจากความลำบากเร็วๆนี้นะ

[suaassccc]

ดราม่าจัง สวนกันไปมา

[aek01]

รอติดตามผลงานอยู่นะครับ