ตำนานเทพวายุ side story การเดินทางของสายรุ้ง ตอนที่ 6 : แม่ อาจารย์ เจ้านาย

[ΜoNoTΩИ∑ ★★★]

ต้องขอโทษด้วยครับ ที่ว่าจะลงให้ อีก 2 ตอน ตอนนี้ขอลง 1 ตอนก่อนนะครับ ง่วงมากพรุ่งนี้ตอนที่ 7 จะมาพร้อมเนื้แเรื่องหลักครับ FC พี่อั้มชูป้ายไฟรอเลย ตอนนี้ชื่อยาวหน่อยนะครับ มีซ่อนข้อความครับ แสดงความเห็นเพื่ออ่านเนื้อเรื่องครับ

1. แสดงความคิดเห็นอะไรก็ได้เพื่อขออ่าน

2.อ่านจบแล้ว คอมเมนต์อะไรเพิ่มเติมก็ได้ รออ่านนะคร๊าบ


** อ่านตอนนี้ แล้วคุณจะหลงรักพิกุล
- - - - -

ความเดิมตอนที่แล้ว

พลอยได้เข้ามาทำงานที่โรงงานของพี่กุล โดยตั้งเป้าหมายไว้ 1 ปีจะลาออกแล้วไปเรียนต่อ ซึ่งพิกุลก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังสนับสนุนอีกต่างหาก


_ _ _ _ _ _ _


ตอนพิเศษ ที่ 6




ณ. จังหวัดลพบุรี


หลังจากที่ป้าพาลูกชายที่พยายามปลุกปล้ำพลอยไปหาหมอก็กลับมาบ้าน 2 วันแล้วที่พลอยไม่กลับบ้าน และไม่มีใครรู้เลยว่าพลอยไปไหน ป้าจึงเข้าไปในห้องพลอยและก็ได้พบจดหมายฉบับหนึ่ง


ถึง...คุณป้า


" คุณป้าค่ะ พลอยต้องกราบขอโทษคุณป้าด้วยนะคะที่พลอยทำแบบนี้ พลอยกลัว พลอยไม่กล้าอยู่ที่บ้าน ขอบคุณคุณป้านะคะ ตลอดเวลาพลอยรู้ว่าคุณป้าหวังดีกับพลอยเสมอ ถึงได้ดุ ได้ด่า แต่พลอยก็ไม่เคยโกรธคุณป้าเลยนะคะ เพราะคุณป้าคอยดุพลอยตลอด พลอยถึงไม่ออกนอกลู่นอกทาง และยังเป็นเด็กดีแบบนี้


         พลอยรู้ว่าคุณป้าแอบเอาค่าขนมมาใส่เพิ่มให้ ทุกเย็นคุณป้าจะรอหน้าบ้านรอพลอยกลับบ้านถึงจะบอกว่าพึ่งกลับจากเล่นไพ่ก็เถอะ วันไหนพลอยทำกิจกรรมที่โรงเรียนเลิกช้าคุณป้าก็จะดุ วันไหนพลอยทำงานกลับดึก คุณป้าก็จะมีข้าวเย็นไว้ให้ ถึงคุณป้าจะบอกว่าของเหลือก็เถอะแต่พลอยรู้ว่าคุณป้าตั้งใจเตรียมให้พลอย 


      คุณป้าคะ6 ปีที่ผ่านมาพลอยได้รับความกรุณาจากคุณป้าเสมอ ถึงคุณป้าจะไม่ได้พูด
แต่พลอยก็รับรู้ได้ค่ะ แค่คุณป้ายอมรับเด็กที่ไม่ใช่ญาติของตัวเองมาอุปการะ พลอยก็ไม่รู้ว่าทั้งชีวิตนี้จะตอบแทนยังไงแล้วค่ะ พลอยสัญญาพลอยจะตั้งใจเรียนรีบจบ รีบหางานทำ และ จะกลับไปหาคุณป้าแน่นอนค่ะ    รักคุณป้าเสมอค่ะ "


_ _ _ _ _ _ _



ป้าอ่านจดหมายที่พลอยทิ้งไว้น้ำตาก็ไหลไม่รู้ตัว ตลอด 6 ปี พลอยนั้นเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตป้าไปมากจริงๆ จากคนที่กินอะไรตามใจปาก ก็ต้องทำกับข้าวหลายอย่างเผื่อพลอย จากที่วันๆเอาแต่เล่นไพ่เพราะได้เงินค่าเลี้ยงดูพลอย แต่หลังที่ไม่ได้รับเงิน ก็หันมาทำงานเล็กๆน้อยๆ เพื่อจะได้มีรายได้เป็นของตัวเอง จะได้ไม่ไปรบกวนรายได้ของพลอยที่หามาด้วยตัวเอง ที่ต้องดุต้องด่าเพราะป้า ไม่เคยเลี้ยงเด็กผู้หญิงเลยไม่รู้ว่าจะใช้คำแบบไหนเพื่อตักเตือน ทั้งที่ใจจริงๆของป้าไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรพลอยเลย


[ ลูกชายป้า ]  :  เห็นมั๊ยแม่ ผมบอกแล้วอีพลอยมันแรดขนาดไหน นี่คงหนีออกจากบ้านไปอยู่กับผู้ชาย  เดี๋ยวเถอะมึงถ้ากูเจอตัว กูจะเอาคืนให้สาสม


ลูกชายสารเลวของป้า ได้ทีก็ใส่ไฟเพิ่มเติมเข้าไปอีก โดยที่ไม่รู้เลยว่า ตอนนี้ป้านั้นเชื่อในตัวใครมากกว่ากัน  ลูกชายตัวดีของป้าเห็นแม่ของตนนั่งนิ่งเงียบก็เริ่มใจเสีย จึงพยายามใส่ไฟเพิ่มไปอีก



[ ลูกชายป้า ]  :  เนี่ยแม่ ดูแผลผมเนี่ย มันทำผมขนาดนี้แม่ยังไปห่วงมันอีก  หู้ว อะไรวะ



[ ป้า ]  :  มึงเงียบไปเลย !!!!!!



ลูกชายป้าถึงกับเหวอตกใจ เพราะอยู่ดีๆป้าก็ตะคอกเสียงดังขึ้นมา จนมันถึงกับทำอะไรไม่ถูก ป้าที่เหลืออดกับลูกชายสารเลวจึงพ่นความอึดอัด อัดอั้น ออกมาเป็นคำพูดใส่มัน



[ ป้า ]  :  มึงรู้มั๊ย พลอยมันมาอยู่กับกู 6 ปี  6 ปีกูนับครั้งได้เลยว่ามันขอเงินกูกี่ครั้ง ครั้งละกี่บาท ถ้ามันไม่จนปัญญาจริงๆมันไม่เคยมาเอ่ยปากขอกู มันทำงานมันเก็บเงินใช้เอง ไม่เหมือนมึงที่ทำงานกลับมาแต่ละครั้งก็มาขอเงินกู ขอค่ารถ ขอค่าเช่าบ้าน กูไม่เคยเรียกร้องขอเงินกับมึงเพราะกูเลี้ยงตัวกูเองได้ มีแต่มึงที่ขอเงินกูทุกครั้ง พลอยมันไม่เคย ไม่เคยเลยที่เอาเรื่องปวดหัวมาให้กู มีแต่มึงไอ้ลูกเหี้ย มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ ว่ามึงคิดจะทำอะไรพลอยมัน มึงอย่าคิด ไอ้ส้นตีน



ลูกชายป้าฟังแล้วก็ได้แต่หน้าเสียทำอะไรไม่ถูก ทุกคำพูดทุกเสียงป้าพูดออกมาพร้อมน้ำตา  อะ เออ ไม่เชื่อก็ตามใจ เห็นมันดีกว่าผมก็ตามใจ แม่งเอ๊ย ลูกชายป้าทำพูดใส่อารมณ์เพื่อปกปิดสีหน้าของตน มันเดินหงุดหงิดหัวเสียออกมาทันที เหี้ยเอ๊ย รู้งี้มัดปากแม่งก็ดี ไม่งั้นได้เย็ดไปละ เหี้ยเอ๊ย มันพูดอย่างเสียดายที่ไม่ได้ลิ้มชิมรสเรือนร่างของพลอย เรือนร่างที่มันใฝ่ฝันมานาน


_ _ _ _ _ _ _ _ _


        มันเดินมาในหมู่บ้านเรื่อยๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหญิงชาวบ้านหน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังสะบัดผ้าตากอยู่ เพราะแรงสะบัดแขนจึงทำให้เสื้อตัวบางๆที่ใส่ ถลกขึ้นตามแรงจนเห็นเสื้อใน  มันแลบลิ้นเลียทั่วริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ก่อนที่จะแอบย่องตามไปเมื่อเห็นทางสะดวกมันจึงเข้าไปแอบบริเวณพุ่มไม้ตรงรั้วบ้านเพื่อดูลาดเลา และภาพตรงหน้าก็ทำให้มันถึงกับแท่งเนื้อไซส์มินิของมันแข็งทันที มันเห็นสาวคนนั้นก้มลงเพื่อกวาดพื้นกวาดเศษขยะ รูปร่างที่สมส่วน สะโพกที่อวบอัด ยิ่งตอนใส่ผ้าถุงเวลาก้มๆผ้ามันจะดึงรั้งกันจนรัดเปรี๊ยะ



         เผยให้เห็นทรงของตูดที่น่าแทงซะเหลือเกิน ยิ่งหันหน้ามายิ่งหัวใจจะวาย ผิวก็ขาว หน้าก็สวย นมก็ล้น  ถึงจะสวยไม่เท่าพลอยและนมไม่บึ้มเท่ากับพลอย แต่มันก็ชวนให้น่าดูดยิ่งนัก เอาวะ ไม่ได้อีพลอย เย็ดอีนี่ก็ได้ อยู่คนเดียวแบบนี้ กูจะเย็ดให้ร้องเลย มันมองดูรอบๆบริเวณอีกครั้ง มันยิ่งได้ใจเพราะมันคิดว่าเวลานี้คงออกไปทำงานกันหมดแล้วคงไม่มีคนมาจนเย็น เหมือนสวรรค์เป็นใจให้มัน หญิงสาวคนนั้นกำลังเดินเข้าไปในบ้านที่ไม่มีใครอยู่ มันจึงรีบวิ่งเข้าตามไปโดยหวังที่จะใช้สาวสวยตรงหน้า เป็นที่ระบายน้ำกามที่มันอัดอั้นไม่ได้ปล่อยมาหลายวันเพราะชวดจากพลอยไปเมื่อวันก่อน


_ _ _ _ _ _ _

ณ. นิคมอุสาหกรรม นวนคร



Working Start


พลอยในชุดพนักงานฝ่ายผลิตนั่งรถรับส่งพนักงานมายังโรงงาน พลอยตรงไปที่ส่วนออฟฟิศก่อนเพื่อที่จะชำระค่าชุดตามที่อาม่าแนะนำ ค่าชุด 1 ชุด 300 บาท มีเสื้อ กางเกง และ เอี๊ยมผ้ากันเปื้อน ซึ่งถือว่าถูกมากๆ ถ้าดูจากเนื้อผ้าแล้ว พลอยกลั้นใจยื่นเงิน 900 บาทจ่ายให้กับเจ้าหน้าที่การเงิน สถานะการเงิน 3,200-900 บาท = 2,300 บาท แต่ดูเหมือนว่าพลอยยังมีเรื่องต้องใช้อีก พลอยต้องซื้อรองเท้าเซฟตี้ ซึ่งเป็นกฏบังคับทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวพนักงานเองอีกทั้งยังถุงมือ หน้ากากกันฝุ่น และ พลอยยังต้องเปิดบัญชีธนาคารเพื่อที่ทางบริษัทจะโอนเงินค่าจ้าง และ ทางหอพักจะได้หักค่าเช่าได้อีก


      พลอยเหลือเงินติดตัวตอนนี้ 1 ,300 บาท เด็กสาวสู้ชีวิตถึงกับเครียดเลยทีเดียว เพราะอีกตั้ง 20 กว่าวันเงินเดือนถึงออก แต่พลอยก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไปก่อนที่จะเริ่มต้นเรียนรู้งานเบื้องต้นจากรุ่นพี่ที่มาช่วยฝึก ช่วยเทรนด์  วันนั้นพลอยถึงกับสลบคาที่นอนเลยเพราะงานมันหนักมาก วันที่ 2 พลอยก็ยังคงเรียนรู้งานเล่นเคย เธอทำได้ดี เรียนรู้ไว้ จนรุ่นพี่อดที่จะชมไม่ได้ 


       พลอยเอ่ยขึ้นเรื่องทำงานกะดึกและ โอที รุ่นพี่จึงแนะนำให้ลองไปดูที่บอร์ดประกาศตอนพักกลางวัน แต่พลอยนั้นเลือกที่จะไปตอนเลิกงานเพราะจะได้ยืนดูได้นานๆ พลอยจดรายละเอียดทั้งหมดก่อนที่กลับหอพัก วันนั้นพี่กุลโทรมาหาพลอย เพราะว่าเห็นพลอยไปยืนจดอะไรบางอย่างบริเวณบอร์ดประกาศ ซึ่งพลอยก็บอกทั้งหมดเลย พี่กุลจึงแนะนำว่า



[ พี่กุล ]  :  พี่ว่าพลอยตั้งใจ ทำส่วนของพลอยให้ดีที่สุดดีกว่า พี่คงไม่อนุญาตให้พลอยทำกะดึก


[ พลอย ]  :  อ้าว ทำไมละค่ะพี่กุลหรือพลอยทำผิดกฏอะไรคะ งั้นพลอยก็ไม่มีโอกาสได้โอทีสิ่คะ


[ พี่กุล ]  :  ไม่ใช่อย่างนั้นพลอย อย่างแรกเลยพลอยอยู่หอพักหญิง กฏระเบียบก็บอกแล้วห้ามกลับช้าเพราะอาม่าจะเป็นคนปิดประตู อย่างที่สองช่วง 3 เดือนแรกกฏของบริษัทจะทดลองงานเหมือนพนักงานบริษัททั่วไปเลยนะพลอย ถ้าพลอยทำงานไม่ดี ไม่ผ่านเกณฑ์ประเมินพี่ก็ช่วยพลอยไม่ได้ และอีกอย่างพลอยมีเวลาแค่ ปีเดียวที่จะทำงานที่นี่  พี่อยากให้พลอยเอาเวลาไปอ่านหนังสือมากกว่าอย่าให้เวลามันผ่านไปเปล่าๆ



พลอยได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจทุกอย่างที่พี่กุลบอก เพราะพี่กุลหวังดีกับเธอถึงได้ห้ามไม่ให้ทำกะดึก และ ทำล่วงเวลาเพื่อเอาโอที พลอยเข้าใจทุกอย่างแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเสียดายเงินโอที


[ พลอย ]  :  ค่ะเข้าใจแล้วค่ะพี่กุล


[ พี่กุล ]  :  อืม ดีแล้วพลอย พลอยต้องทำงานไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วยแค่นี้มันก็หนักแล้ว อย่าทำกะดึกเลย แล้วถ้าผ่านการประเมิน 3 เดือนแล้ว พี่จะเรียกมาช่วยงานธุรการกับบัญชี พี่จะมีพิเศษให้


[ พลอย ]  :  จริงเหรอคะพี่กุล ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ


พี่กุลขอตัวไปนอนก่อนที่จะวางสายจากพลอย พลอยนั้นก็จะนอนเช่นกันตอนนี้พลอยต้องวางแผนชีวิตใหม่แล้ว พลอยต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ แต่สิ่งที่สำคัญคือ 3 เดือนนี้พลอยต้องทำมันให้เต็มที่ พลอยตั้งใจทำงาน เรียนรู้ สิ่งที่ทุกคนสอนอย่างตั้งใจและไม่เถียงเลย ทุกๆวันพลอยทำงานเสร็จ พลอยจะรีบกลับมาที่หอพักและอ่านหนังสือที่มีบ้าง เปิดอ่านในโทรศัพท์บ้าง จะมีบ้างที่พี่กุลเอาหนังสือเรียนที่เคยใช้มาให้บ้างซึ่งพลอยก็รับมาด้วยความเต็มใจ


_ _ _ _ _ _ _


วันนี้เป็นวันอาทิตย์วันหยุดของพลอยหลังจากจัดการซักผ้า ตากผ้า รีดผ้าจนเสร็จเรียบร้อย พลอยก็เตรียมที่จะอ่านหนังสือ พลอยอาศัยช่วงบ่ายๆที่คนงานส่วนมากพักผ่อน ลงมาอ่านหนังสือข้างล่าง พลอยหอบหนังสือสองสามเล่มลงมาด้วยก่อนจะวางลงที่โต๊ะ พลอยวางทุกอย่างทั้งมือถือ หนังสือ และ กุญแจไว้ข้างๆ จนพลอยมาติดใจตรงหยกที่อาม่าบอกว่าคือ ปี่เซียะ  ด้วยความอยากรู้อยากเห็นพลอยจึงใช้มือถือเครื่องเก่านั้นเข้า google เพื่อหาข้อมูล


ปี่เซียะ เป็นวัตถุมงคลยอดนิยม ที่มีการนำมาบูชา เพื่อให้ช่วยป้องกันสิ่งชั่วร้าย เรียกทรัพย์สินเงินทองให้ไหลมาเทมา และกักเก็บทรัพย์นั้นไม่ให้รั่วไหลออกไปไหนได้ ชาวจีนโบราณเชื่อกันว่า ปี่เซียะเป็นสัตว์ประหลาดที่รวมลักษณะของสัตว์มงคลทั้ง 5 ชนิดไว้ด้วยกัน ได้แก่ มังกร พญาราชสีห์หรือสิงโต อินทรี กวาง และแมว


          โดยตามตำนานเล่าว่า ปี่เซียะเป็นลูกมังกรตัวที่ 9 (เทพแห่งโชคลาภ) ของพญามังกรสวรรค์ มีชื่อเรียกด้วยกันหลายชื่อไม่ว่าจะเป็น "เทียนลก (กวางสวรรค์)" เป็นชื่อเดิม ส่วนจีนกวางตุ้งจะเรียกว่า "เผ่เย้า" และคนจีนแต้จิ๋วจะเรียกว่า "ผีซิว"



[ พลอย ]  :  อ๋ออ ก็ว่าทำไมแปลกๆ รวมสัตว์ตั้ง 5 ประเภทแน่ะ อาม่าใจดีจังให้ของศักดิ์สิทธิ์มาคุ้มครองเราด้วย เอ๋ มังกร งืมมมม มังกรร


พลอยนั่งอ่านข้อมูลของปี่เซียะอีกทั้งยังนึกขอบคุณอาม่าที่ให้มาไว้กับตัวด้วยแต่พลอยนั้นก็สะดุดกึ้กเมื่ออ่านมาถึงบทความที่ว่า  ลูกมังกรตัวที่ 9 .... มังกร....   พลอยคิดอะไรบางอย่างในหัว เธอรำพึงรำพันกับตัวเองก่อนที่จะสะดุดเพราะอาม่าทัก


[ พลอย ]  :  สวัสดีค่ะอาม่า วันนี้วันอาทิตย์ไม่กลับบ้านเหรอคะ


[ อาม่า ]  :  ไปมาแล้ว วันนี้หลานของเพื่อนอาม่ามาเยี่ยม เลยขอติดรถมาเลยดีกว่า เช้าๆวันจันทร์รถมันติดไม่ไหวๆ แล้วทำอะไรอยู่ล่ะ


[ พลอย ]  :  กำลังจะอ่านหนังสือค่ะ อาม่าคะทำไมให้ปี่เซียะพลอยล่ะคะ ในนี้บอกว่าถ้าบูชามาแล้วจะเป็นวัตถุมงคลเฉพาะบุคค


[ อาม่า ]  :  ความเชื่อมันอยู่ที่เราศรัทธา อาม่าบูชามาตอนไปไหว้พระที่จีนมา มีหลายองค์อาม่าตั้งจิตอธิฐานไว้ ว่าใครที่คู่ควร ปี่เซียะจะไปอยู่กับคนนั้น ชื่อกินรี ก็เปรียบเหมือนหงส์แดงของจีน ตามความเชื่อปี่เซียะว่ากันว่าเป็นลูกของมังกร  ให้มังกรกับหงส์คู่กัน อาม่าเชื่อว่าจะส่งเสริมบารมีกันและกัน อาม่าเลยอยากให้


[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะอาม่า


พลอยรับฟังเหตุผลและขอบคุณอาม่า ก่อนที่อาม่าจะเดินเข้าไปยังห้องเพื่อพักผ่อน  เอ... มังกร หงส์แดง  พลอยที่ยังอยากรู้ข้อมูลตามประสาเด็กเรียน ก็ยังคงเสิร์ตขอมูลต่อไป


[ พลอย ]  :  เอ.. สัตว์เทพทั้ง 4 เอ่อ... มังกรฟ้า หงส์แดง พยัคฆ์ขาว เต่าคะนอง  เบย์เบลด ~ เย้ย ยัยพลอยบ้าๆ เซิร์ทไรเนี่ย โง้ยยยย หาใหม่ๆๆ


พลอยถึงกับกุมขมับที่ดันไปเซิร์ทดูการ์ตูนลูกข่างซะงั้น พลอยบ่นเพราะความเด๋อด๋าของตัวเอง ก่อนที่จะเริ่มเซิร์ทใหม่   


[ พลอย ]  :  เอ... สัตว์เทวะจตุรทิศ นี่ไงเจอแล้ว งืออ ประกอบไปด้วย มังกรเขียวหรือมังกรฟ้า  เสือขาว หงส์แดง เต่าดำ  งือออ มังกรเขียวบ้างก็ว่ามังกรฟ้า ภาษาจีนอ่านว่า ชิงหลง ภาษาญี่ปุ่นอ่านว่า  เซริว.... ริว ริว   เอาอีกแล้ว อยู่ดีๆพลอยก็คิดถึงเด็กชายคนนั้นอีกแล้ว เด็กชายที่ฆ่าพวกโจรทั้งหมดด้วยวิธีที่แสนประหลาด มันมีเรื่องที่ติดค้างใจมาตลอดว่าทำไมในคืนพายุคลั่งนั้นพลอยกลับได้ยินเสียงของริวชัดเจนแบบนั้น


[ พลอย ]  :  ริว ริวจะสบายดีมั๊ยนะ พลอยคงไม่ใช่คนเดียวที่เจ็บปวดแน่ๆเลย  ริวคงเจ็บปวดเหมือนกับพลอยเลยเนอะ


พลอยรำพึงรำพันกับตัวเองเพราะยังคงคิดถึงเด็กชายคนนั้นเสมอมา แต่นี่ก็ 9 ปีแล้ว ริวจะยังจำเธอได้ไหมนะ แต่ว่าเธอกับเขาคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วเขาเป็นลูกชายคนรวยแต่เธอนี่สิ่เป็นแค่สาวโรงงาน พลอยยังจำได้ดีใบหน้าเขิลอายจนแดงแจ๋ของเด็กชายในงานวันเกิด พลอยส่ายหัวสลัดความคิดทิ้งก่อนที่จะหยิบหนังสือมาอ่านแต่ก็ยังไม่ลืมเรื่องราวที่มันถูกนึกขึ้นมาได้ในความทรงจำ พลอยนั้นเหลือบไปเห็นบางอย่างซึ่งน่าจะเป็นของอาม่า


[ พลอย ]  :  เอ๋ !!! หนังสือพิมพ์นี้ มันวันที่เราเข้ามาสมัครงานนี่นา หูย เอาหนังสือพิมพ์เก่ามาทำไรเนี่ยคะ อาม่า หรือเอามาเช็ดกระจก  ว่าแต่ข่าวอะไรหว่า ห๊ะ


พลอยอ่านแล้วถึงกับสะดุ้งตกใจเพราะเหตุการณ์ที่พาดหัวข่าว มันเป็นเหตุการณ์ที่เธอเองอยู่ในนั้นด้วย



" รวบยกแก๊งค์ โจ๋เมืองละโว้ ยกพวกไล่ยิงสนั่นขนส่ง "



ตำรวจเมืองลพบุรีนำกำลังเข้าจับกุมนายป้อมคาบ้านพัก พร้อมของกลาง อาวุธปืนที่ใช้ก่อเหตุ และได้พบนายเอ็ม นอนจมกองเลือดอยู่ในบ้านตามตัวพบบาดแผลโดนทำร้ายจนสาหัสหลายจุด นายป้อมรับสารภาพทำไปเนื่องจากบันดาลโทสะ เพราะจับได้ว่านายเอ็มกับแฟนสาวลักลอบได้เสียกัน "


พลอยอ่านข่าวแล้วก็ได้แต่สังเวทใจ เอ็มคงได้รับผลกรรมที่เหมาะสมแล้วล่ะนะ พลอยนึกในใจก่อนที่จะพับหนังสือพิมพ์เก็บ แต่พลอยก็เหลือบไปเจอพาดหัวข่าวข่าวหนึ่ง สมบัติ แดงเดช   


[ พลอย ]  :  หืออ 


พลอยชะงักทันทีเพราะ นามสกุลนี้มันคือนามสกุลของป้าเจ้าของบ้านนี่นา พลอยรีบกางหนังสือพิมพ์และอ่านมันอีกครั้ง



"  ยิงโหดหนุ่มหื่น หลังพยายามปลุกปล้ำข่มขืนเพื่อนบ้าน ทราบชื่อภายหลัง สมบัติ แดงเดช "



เนื้อข่าว



เจ้าหน้าที่รับแจ้งเหตุคนยิงกันตาย จึงได้นำกำลังไปตรวจสอบ เบื้องต้นพบนาย อ่ำ เจ้าของบ้านยืนมอบตัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจโดยไม่คิดหนี นาย อ่ำรับสารภาพเบื้องต้นที่ทำไปเพราะป้องกันตัว วันนี้ตนป่วยจึงไม่ได้ไปทำงาน ในขณะที่ตนกำลังนอนก็ได้ยินเสียงลูกสาวร้องขอความช่วยเหลือ ตนจึงฝืนลุกและวิ่งไปตามเสียงจึงพบนายสมบัติ หรือ นายโอ๊ต กำลังจะข่มขืนลูกสาวของตน



       ตนจึงเข้าช่วยเหลือลูกสาว แต่ด้วยอาการป่วยจึงทำให้สู้แรงไม่ไหวโดยต่อย โดนกระทืบหลายครั้ง ก่อนจะฝืนตัววิ่งหนีไปที่ห้องเพื่อเอาปืน แต่นายสมบัติยังวิ่งตาม แถมเห็นตนถือปืนก็ไม่หยุดยังจะหมายทำร้าย ตนจึงยิงสวนไปสองนัดเพื่อป้องตน เบื้องต้นทางตำรวจจะนำตัวนายอ่ำไปสอบสวนและตรวจสอบหาคราบเขม่าดินปืน อีกทั้งตรวจร่างกายของลูกสาวนายอ่ำเพื่อหา DNA ของนายโอ๊ตผู้ก่อเหตุเพื่อใช้ประกอบสำนวน  ทั้งนี้เมื่อตรวจสอบประวัตินายโอ๊ย พบว่าเคยมีประวัติคดีล่วงละเมิดทางเพศมาก่อนด้วย ส่วนแม่ของผู้ตายยังไม่ให้สัมภาษณ์ใดๆ


พลอยอ่านข่าวก็ตกใจหัวใจแทบวาย พลอยรู้สึกสงสารคุณป้า อยากกลับไปหาคุณป้า แต่ไปตอนนี้เธอจะทำอะไรได้


[ พลอย ]  :  คุณป้าคะ เข้มแข็งนะคะคุณป้า พลอยจะต้องทำเป้าหมายให้สำเร็จและกลับไปหาคุณป้าแน่นอน



รุ่งเช้าพลอยตื่นขึ้นมาในเดือนที่สองของการทำงาน เงิน 1000 บาทกับชีวิต 20 วัน พลอยผ่านมาได้อย่างฉิวเฉียดเพราะเหลือเงินติดตัว 50 บาท ต้องขอบคุณพี่กุลและอาม่าจริงๆที่แนะนำและคอยเตือนพลอยทำให้พลอยผ่านพ้นช่วงเวลาวิกฤตมาได้



    แต่ เมื่อขึ้นเดือนที่2 พพลอยก็ต้องเจองานที่หนักขึ้นหินขึ้นเพราะรุ่นพี่ได้บอกไว้แล้วว่า พอขึ้นเดือนที่ 2 จะป้อนงานเพิ่มให้ พลอยเหนื่อยมากกว่าเดิมจริงๆ แต่เธอก็สู้และไม่บ่นสักคำ ตกเย็นวันนั้นสิ่งแรกที่พลอยทำคือ ไปยืนหน้าตู้ atm พลอยยืนจ้องตัวเลขบนหน้าจอด้วยรอยยิ้ม



[ พลอย ]  :  เงินเดือนแรกของเรา



พลอยมองที่ตัวเลขอย่างภูมิใจว่ามันคือก้าวแรกของพลอย เงินเดือนพลอยนั้นถูกหักออกไปแล้ว 1,500 เพื่อจ่ายค่าเช่าห้องพัก พลอยจัดสรรปันส่วนอย่างเป็นระเบียบ พลอยจะต้องละเอียดเพิ่มขึ้น เพราะพลอยจะไม่ได้ทำงานล่วงเวลาและจะไม่ได้โอที  ทั้งเงินค่าซักผ้า  เงินค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหารเช้า พลอยคำนวนจากทุกอย่างดูแล้วพลอยยังพอที่จะมีเงินเก็บนิดหน่อย ถึงจะไม่เยอะแต่มันก็ทำให้พลอยยังยิ้มได้



พลอยตั้งใจทำงานเต็มที่ตลอดเวลาทำงาน และพอเวลาเลิกงานเธอจะรีบกลับมาอ่านหนังสือทันทีแทบทุกวัน จนบางครั้งอาม่าถึงกับต้องเดินมายึดหนังสือ เพื่อให้พลอยได้คุยเล่นกับเพื่อนร่วมหอพักเพื่อเป็นการผ่อนคลายบ้าง ซึ่งมันก็ได้ผล มันเป็นช่วงเวลาที่พลอยรู้สึก
ผ่อนคลายมากๆ และมันก็ทำให้พลอยรู้สึกว่าตัวเองนั้นท่องหนังสือได้ดีมีสมาธิขึ้น และทุกๆครั้งที่พลอยหัวเราะและยิ้ม พลอยจะมองไปที่
ปี่เซียะด้วยทุกครั้งโดยหวังว่ามังกรที่ตนคิดถึงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแบบเธอตอนนี้



ผ่านไป 3 เดือน ผลออกมาว่าพลอยผ่านการประเมิน พลอยดีใจจนกระโดดตัวลอยที่เธอทำได้เธอผ่านการประเมิน วันแรกที่ผ่านการประเมินพลอยก็ถูกพิกุลหรือพี่กุล เรียกตัวเข้าไปพบทันที


[ พี่กุล ]  :  ดีใจด้วยนะพลอยที่ผ่านการประเมิน ขอบใจที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจทำงานจนผลมันออกมาดี



[ พลอย ]  :  ค่ะพี่กุล ขอบพระคุณค่ะพี่กุลที่กรุณาพลอยมาตลอด



[ พี่กุล ]  :  เอาล่ะกลับไปทำงานได้ และตามที่พี่สัญญาไว้ ถ้าเกิดมีงานบัญชีหรืองานธุรการ พี่จะเรียกมาช่วย


[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะพี่กุล


พลอยขอตัวออกมาก่อนที่จะกลับไปทำงานของตน และไม่กี่วัน พี่กุลก็เรียกพลอยมาช่วยงานจริงๆ แต่ต้องแลกมาด้วยเวลาพักกลางวัน แน่นอนว่าพลอยเหนื่อยแต่พลอยก็ยอมเพราะว่าทุกๆครั้งจะได้ค่าตอบแทนตามความยากของงานมาด้วย


     แรกๆพลอยก็ยังเก้ๆกังๆ เพราะห่างจากคอมพิวเตอร์มานาน แต่ไม่กี่วันก็คล่องเหมือนเดิม อีกทั้งยังได้เรียนรู้งานอีกหลายอย่างจากพนักงานรุ่นพี่ รุ่นป้า พลอยนั้นทำงานประเภทเอาตัวเข้าชนเลย พลอยคิดแค่ว่าถ้างานเสร็จก็ได้เงิน พลอยจึงรีบทำ รีบทำ ถึงมันจะเสร็จก็จริง แต่มันเถรตรงเกินไป ทื่อเกินไปจนงานดูไม่ละเอียดเท่าที่ควร จนวันหนึ่งพี่กุลจึงเดินมาหาพลอยเพื่อตักเตือน



[ พี่กุล ]  :  พี่ดีใจนะพลอย ที่งานเสร็จ แต่พี่ต้องแก้คำศัพท์กับรูปแบบหมดเลย


พลอยเริ่มหน้าเสียทันที เพราะเธอไม่เคยโดนพี่กุลตักเตือนตรงๆแบบนี้


[ พลอย ]  :  พลอยจะปรับปรุงค่ะพี่กุล


[ พี่กุล ]  :  พลอยฟังพี่นะงานที่พลอยทำมันดีก็จริง แต่มันไม่มีสเน่ห์เลย การที่พลอยตั้งใจทำงานอย่างหนักมันเป็นเรื่องดี ดีมากด้วยซ้ำ แต่พลอยจำไว้นะในโลกของธุรกิจงานที่ดี
ต้องมีสเน่ห์ในการดึงดูดคนด้วยตัวของมันเอง ซึ่งมันก็อยู่ที่คนลงมือทำด้วย


[ พลอย ]  : ค่ะพี่กุล


[ พี่กุล ]  :  จำไว้นะพลอยที่พี่พูดตรงๆ เพราะตอนนี้พลอยกำลังเขวและทำแบบผิดๆ  พูดตอนนี้ไปก็ไม่เข้าใจ เอานี่ไป


พี่กุลยื่นหนังสือบางอย่างมาให้พลอย มันเป็น Pocket book ภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งชื่อ
work hard & work smart พลอยก็รับหนังสือเล่มนั้นมาแบบงงๆ เขียนโดย
Mirai izanagi


[ พลอย ]  :  มิ- ไร อิ-ซา-นา-งิ     อ๋อ อิซานางิ มิไร     สวยจังลูกคุณลุงเหรอเนี่ย


พลอยจ้องอยู่เป็นนานจนรู้ว่าเป็นนามสกุลของริว ปกติแล้วคนญี่ปุ่นนั้นจะใช้ชื่อสกุลนำหน้าชื่อจริง แต่เพราะคงทำตามธรรมเนียนสากลเลยนำชื่อผู้เขียนนำหน้านามสกุล แต่พี่กุลนั้นสะดุดอะไรนิดหน่อย เพราะคำว่า คุณลุงจากปากพลอย


[ พี่กุล ]  :  หืม คุณลุง


[ พลอย ]  :  อ่อ เปล่าค่ะพี่กุลไม่มีอะไรค่ะ ว่าแต่คนนี้ใครคะสวยจังเลย


[ พี่กุล ]  :  คุณมิไรน่ะ ลูกสาวบุญธรรมของประธานอิซานางิ  หาตัวจับยากมากเรื่องฝีมือการทำงาน  พี่อยากให้พลอยลองไปอ่านที่
คุณมิไรเขียนไว้นะ  พี่ให้หยุดงานตอนกลางวัน 2  วันแล้วไปอ่านมาให้เข้าใจ


[ พลอย ]  :  ค่ะพี่กุล


พลอยโดนพี่กุลสั่งพักงานตอนกลางวันเพื่อให้ไปทบทวนตัวเองและอ่านหนังสือนั่นซะ พลอยเองถึงจะเสียดายรายได้พิเศษแต่ก็จำใจทำตาม พลอยกลับมาอ่านหนังสือเล่มนั้นทันทีเมื่อเลิกงาน ยิ่งอ่านพลอยยิ่งนับถือ ยิ่งปลื้มในตัวมิไร ทั้งแนวคิด ทัศนคติ การวางตัว  พลอยถึงกับยกให้มิไรเป็นไอดอลเลย


    และในที่สุดที่พลอยก็เข้าใจคำว่า workhard & WorkSmart  มีคนเคยบอกว่าหนังสือดีๆสักเล่มสามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้ และมันก็จริงๆเพราะแค่ไม่กี่วัน ลักษณะการทำงานของพลอยก็เปลี่ยนไปจนหลายคนตกใจ และแน่นอนพี่กุลก็ดีใจไม่แพ้ใคร ที่พลอยเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น รุ่นพี่หลายคนก็ออกปากชมพลอยไม่หยุด ดูเหมือนว่าพลอยจะกลายเป็นที่รักที่เอ็นดูของพี่ๆไปซะแล้ว


[ รุ่นพี่ ]  :  น้องพลอยตั้งใจจะไปเรียนต่อที่ไหนจ๊ะ


[ พลอย ]  :  แถวหัวหมาก ค่ะพี่


[ รุ่นพี่ ]  :  ตายแล้ว  ไปไกลมาก จะอยู่ยังไงล่ะพลอย


[ พลอย ]  :  ค่าหน่วยกิตที่นั่นถูกค่ะพี่ พลอยอาจจะทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยค่ะ


พลอยพูดคุยกับรุ่นพี่คนนั้นอยู่หลายนาที จนพี่กุลเข้ามาและได้ยินบทสนทนานั้นทั้งหมด


[ พี่กุล ]  :  พลอยพี่ไม่เห็นด้วยนะ ถ้าจะไปถึงหัวหมาก


[ พลอย ]  :  ทำไมล่ะคะพี่กุล ที่นั่นไม่ดีเหรอคะ


[ พี่กุล ]  :  ไม่ใช่ไม่ดี มหาวิทยาลัยที่สามารถสร้างนักศึกษาให้เรียนจบได้นั้นดีหมด แต่พลอยต้องคำนึงด้วยว่าพอเรียนจบ พลอยตั้งใจอยากทำงานตำแหน่งอะไร แล้วมันต้องเรียนคณะอะไร แล้วคณะที่พลอยจะเรียนที่ไหนมีชื่อเสียง


[ พลอย ]  :  ค่ะ



[ พี่กุล ]  :  โลกแห่งความเป็นจริงมันโหดร้ายนะพลอย ถ้าสมมติว่ามีคนเก่งเท่ากัน 2 คน เรียนเกรดดี กิจกรรมดี แต่ 1 คนจบจากสถาบันที่มีชื่อเสียงมากๆ 1 คนจบสถาบันที่พอจะมีชื่อเสียงบ้าง  พลอยคิดว่า HR จะเลือกใครก่อน



[ พลอย ]  :  คนแรกค่ะ



[ พี่กุล ]  :  ใช่พลอย ในธุรกิจบุคลากรคืออาวุธสำคัญ ถึงมันจะโหดร้ายแต่เพื่อองค์กรก็ต้องทำ คนที่2 อาจจะเก่งกว่าคนแรกในกิจกรรมบางอย่างด้วยซ้ำ แต่ชื่อของสถาบันมันก็ทำให้ผลการตัดสินใจจบลงก่อนที่จะได้พิสูจน์ด้วยซ้ำ


พลอยถึงกับหน้าถอดสีเลย พี่กุลพูดมาขนาดนี้ อีกทั้งน้ำเสียงที่จริงจัง อีกทั้งเมื่อคิดตามก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วพลอยจะทำยังไงดีล่ะ


[ พี่กุล ]  :  พลอยลองไปสมัครที่มหาวิทยาลัยตราเพชรมั๊ย แถวรังสิตมั๊ย แค่ชื่อเสียงก็อาจจะทำให้ได้รับพิจารณาเป็นอันดับต้นๆแล้ว   กีฬาก็ดี  วิชาการก็เด่น ใกล้ๆที่นี่ด้วย จะได้เดินทางไปดูสถานที่ได้



พลอยฟังก็หัวใจแทบวาย เพราะมหาวิทยาลัยนี้เป็นของเอกชนค่าหน่วยกิตก็แพงมากๆ พลอยจะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่าย พลอยมองหน้าพี่กุลที่กำลังมองมาที่เธอเหมือนต้องการคำตอบ พลอยจึงตัดสินใจบอกไปว่า ตกลงพลอยจะเรียนที่นั่น ทำให้พี่กุลยิ้มก่อนที่จะเดินออกไป พลอยจึงหันมาช่วยทำงานที่ค้างต่อ และกลับไปทำงานหลักของตนเมื่อหมดเวลาพัก เย็นวันนั้นพลอยกลับเร็วเช่นเดิมแต่ไม่ใช่กลับไปอ่านหนังสือ พลอยต้องกลับมาหาข้อมูลใหม่ทั้งหมด ค่าใช้จ่าย ค่าหน่วยกิต ดูเหมือนว่ามันจะทำให้เธอปวดหัวไม่ใช่น้อย



_ _ _ _ _ _ _



ณ. ห้องทำงานพี่กุล


[ รุ่นพี่ ]  :  บอสคะ งานเสร็จแล้วค่ะ โชคดีที่ได้น้องพลอยช่วยนะคะเลยเสร็จทัน



[ พี่กุล ]  :  อื้ม ขอบใจมาก เธอกลับไปพักเถอะ



[ รุ่นพี่ ]  :  บอสคะ ดิฉันขอถามสักหน่อยค่ะ



[ พี่กุล ]  :  ว่ามาสิ่



[ รุ่นพี่ ]  :  ทำไมแนะนำให้พลอยไปเรียนที่นั่นคะ ค่าหน่วยกิตแพงมากเลยนะคะ



[ พี่กุล ]  :  อืม ชั้นรู้ แต่ชั้นคิดว่าในตอนนี้เด็กคนนั้นเริ่มอยู่ในคอมฟอร์ทโซนแล้ว  ทำงาน กินข้าว กลับที่พัก ตื่น ทำงาน ทำงานพิเศษ กลับห้องพัก  แบบนี้ต่อให้อีก 10 ปีก็ไม่มีทางไปรอดได้



[ รุ่นพี่ ]  :  อยากฝึกน้องพลอยเหรอคะ



[ พี่กุล ]  :  ใช่ ถ้าแค่นี้ยังไม่ไหว 4 ปีที่บอกว่าจะทำงานไปเรียนไปจะไหวเรอะ ถ้าหวังดีกับพลอยก็อย่าใจดีกับพลอย



[ รุ่นพี่ ]  :  ค่ะบอส



นี่คือความเมตตาในแบบของพิกุล เธอไม่สามารถมาค่อยๆชี้ทางทีละนิดทีละนิดได้ ไม่เช่นนั้นพลอยจะเคยตัว นี่แหละสิ่งที่ไม่มีสอนในโรงเรียน



_ _ _ _ _ _


ณ. หอพัก


พลอยกลับมาที่หอพักคำนวนทุกอย่าง ค่ากินค่าใช้ ทุกค่าใช้จ่าย กับเวลาอีก 9 เดือน ยังไงมันก็ไม่พอ แต่พลอยนั้นไม่คิดจะยอมแพ้ พลอยนั่งคิดคำนวนต่างๆนาๆหาทางทุกวิธี ในที่สุดมันก็มีหนทางแต่มันต้องแลกมาด้วยความเหนื่อยที่เพิ่มขึ้น แต่พลอยตัดสินใจแล้วว่าจะทำ สิ่งนั้นคือ พลอยจะขายของ พลอยซึ่งมองว่าในหอพักไม่ค่อยมี ของสวยๆงามๆสำหรับผู้หญิงเลย พลอยจึงอาศัยช่องทางนี้ โดยที่ขออนุญาต
อาม่า ซึ่งอาม่าก็ยินดีที่จะช่วยโดยการให้พลอยเอาของมาวางขายหน้าร้านอาม่า




         ทุกวันเสาร์เจ้าหน้าที่ขับรถรับส่งพนักงานจะต้องกลับบ้านแถวๆดินแดง พลอยจะอาศัยรถรับส่งพนักงานเข้ามาในเมือง มายังประตูน้ำ-แพลทตินั่ม เพื่อซื้อเครื่องประดับที่ราคาไม่แพงมาก ถุงเท้า รองเท้าแตะแฟชั่น เอามาขายให้กับคนในบริเวณหอพัก ถึงกำไรจะไม่มากแต่มันก็ช่วยให้พลอยมีรายได้หลายพันบาทต่อเดือน อีกทั้งยังรับสอนหนังสือให้ลูกของคนงานอีกด้วย ถึงไม่มากแต่ก็ได้ค่าตอบแทนมาบ้าง อีกทั้งยังช่วยอาม่าดูแลนู่นนี่นั่นอีก



         อย่างเช่นทุกวันอาทิตย์อาม่ากลับบ้านพลอยก็จะช่วยดูแลหอพักทั้งกวาดสวนหย่อม คอยเอาบิลล์ค่าน้ำค่าไฟไปใส่ตามตู้เลขที่ห้อง อาม่าก็เมตตาให้ค่าแรงบ้าง และเป็นโชคดีของพลอยที่มีเพื่อนร่วมหอมาอุดหนุนของที่พลอยเอามาขายเรื่อยๆ ส่วนการช่วยงานที่ฝ่ายบัญชี พลอยก็ได้ทำงานที่ยากขึ้น จึงได้รับค่าเหนื่อยเพิ่มขึ้นแถมยังได้ฝึกภาษาอังกฤษไปในตัว ทุกๆวันพลอยเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแต่พลอยไม่มีเวลาคร่ำครวญแล้ว " ถ้าเหนื่อยนอนตื่นมันก็หาย " พลอยยึดหลักการนี้ตลอด มันจึงทำให้พลอยยังสู้ได้



          ครึ่งปีแล้วที่พลอยทำงานกับพี่กุล วันนี้เป็นวันพิเศษ เพราะพี่กุลจะไปดูงานข้างนอกโดยจะให้พลอยตามไปด้วยขากลับจะได้แวะดูสถานที่ ในส่วนของการดูงานนั้นพี่กุลให้พลอยคอยเดินตามช่วยเป็นล่ามให้ ซึ่งพลอยก็ทำได้ดีมากๆ มันจึงเป็นที่ถูกใจของผู้หลักผู้ใหญ่นักธุรกิจที่มาร่วมงานเลยทีเดียว แต่พอคนเหล่านั้นถามชื่อพลอย พี่กุลกลับคอยพูดขัดจังหวะตลอด เหมือนไม่อยากให้ทุกคนรู้จักพลอย จนสุดท้ายพลอยก็ไม่ได้บอก และพอตอนจะถ่ายรูปรวมพี่กุลนั้นก็ให้พลอยไปทำธุระให้



       จนถึงเวลากลับพี่กุลก็แวะพาพลอยเข้ามาดู มหาวิทยาลัยที่อนาคตพลอยจะต้องมาเรียนที่นี่ แค่เห็นตึกแฝดรูปเพชรข้างหน้า พลอยก็ตกตะลึงในความสวยงามแล้ว และยิ่งเข้ามาข้างในเหมือนพลอยหลุดไปในอีกสถานที่เลยจริงๆ มันถูกจัดไว้อย่างสวยงามและร่มรื่นตลอดเส้นทาง  พลอยตื่นตาตื่นใจกับรถรับส่งนักศึกษาตามอาคารเรียน ในรูปแบบต่างๆ ไม่ว่าจะรสมินิบัส รสซาฟารี  พี่กุลใช้เวลาในนั้นเกือบ 30 นาทีในการวนรถเพื่อให้พลอยดูมหาวิทยาลัยก่อนที่จะขับรถกลับ




          แต่ในขณะที่กำลังจะกลับนั้นพลอยนึกอะไรขึ้นได้ พลอยนึกถึงปาล์ม เพื่อนคนแรกในการมาออกมาจากลพบุรีของพลอย พลอยจึงขอให้พี่กุลขับรถไปยังปั๊มน้ำมันปั๊มนั้นอีกครั้ง แต่เมื่อถึงก็พบว่าร้านแฮมเบอเกอร์นั้นย้ายไปเปิดที่ซอยหอพักข้างๆมหาวิทยาลัยเสียแล้ว พลอยจึงไม่ได้เจอปาล์มตามที่ตั้งใจไว้ พลอยกลับมาที่หอพักตนโดยที่พี่กุลขับรถมาส่ง พลอยตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแล้วว่าจะต้องเข้าเรียนที่นั่น แม้มันจะทำให้พลอยลำบากแค่ไหนเหนื่อยเพียงใดก็ตาม ไม่ว่ายามทุกข์ยามท้อ พลอยจะบอกตัวเองเสมอว่าอดทน และทุกๆครั้งที่เหนื่อยพลอยจะมองที่ปี่เซียะทุกครั้งราวกับว่าคิดถึงใครอยู่




อีก 5 เดือนผ่านไป


อีก 1 เดือนจะครบกำหนด 1 ปีที่พลอยตั้งเป้าหมายไว้แล้วพลอยนั้นได้ลองสอบชิงทุนตามที่พี่กุลแนะนำ จริงๆแล้วพลอยนั้นไม่คิดจะสอบหรอก เพราะคุณสมบัติข้อสำคัญของพลอยไม่ผ่านเกณฑ์คือ ต้องมีผลการเรียน 3.5  เฉลี่ย 5 เทอม แต่เพราะช่วง ม.4 ชีวิตพลอยเป๋ไปพักนึงทำให้ไม่ได้โฟกัสการเรียนเท่าที่ควร จริงอยู่ที่ผลการเรียนพลอยไม่ต่ำกว่า 3.0 แต่ก็ยังไม่ถึงเกณฑ์อยู่ดี


        แต่มันมีเงื่อนไขพิเศษคือ กรณีที่เกรดไม่ถึง 3.5 แต่ถ้าผลการเรียนดีและเกรดไม่ต่ำกว่า 3 จะสามารถเข้าสอบได้แต่คณะกรรมการจะตัดสินอีกครั้งหนึ่ง  พลอยนั้นใช้ความรู้ความสามารถที่มีสอบชิงทุนการศึกษา การที่พลอยไปช่วยงานที่ออฟฟิศนั้นมันช่วยพลอยได้เยอะมากจริงๆ เพราะสิ่งที่พลอยเรียนรู้มามันใช้ได้จริงๆ อีกทั้งตอนนี้ภาษาอังกฤษของพลอยเข้าขั้นเทิร์นโปรฯได้เลย



2 อาทิตย์ต่อมาพลอยถูกเรียกสัมภาษณ์ ก่อนมาพี่กุลอวยพรให้ทำให้ดี ทำให้เต็มที่ พลอยรับปากและนั่งรถบัสประะจำทางมาที่มหาวิทยาลัย แค่เดินผ่านป้อมยามพลอยก็ถูกมองเป็นตาเดียว เพราะความสวยสะพรั่งนั้นดึงดูดตาได้ดีทีเดียว พลอยเข้าสัมภาษณ์ที่ตึกข้างหน้ามหาวิทยาลัยซึ่งถูกจัดไว้เพื่อสัมภาษณ์นักศึกษาได้ตามเวลาแทบจะเป๊ะๆ พลอยยื่น Portfolio หรือแฟ้มสะสมงานตามที่พี่กุลแนะนำก่อนที่จะนั่งลงเพื่อเตรียมรับการสัมภาษณ์



[ หัวหน้าคณะกรรม ]  :  อื้ม กินรี เธอทำคะแนนได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียวนะ


[ พลอย ]  :  ขอบพระคุณค่ะ


[ หัวหน้าคณะกรรมการ ]  : แต่เธอรู้ใช่มั๊ยว่า คุณสมบัติของเธอของเธอไม่ครบ เกรดเฉลี่ยเธอ ไม่ตรงตามเกณฑ์ไป 1 เทอม จริงอยู่ที่เงื่อนไขพิเศษคือ ถ้าไม่ถึง 3.5 แต่ถ้าไม่ต่ำกว่า 3.0 ต้องมีผลงานระดับชาติหรือนานาชาติ แต่เธอไม่มีเลยนี่สิ่


[ พลอย ]  :  ดิฉันทราบดีค่ะ


ใจจริงนั้นคณะกรรมการตัดสินทุนนั้น เสียดายพลอย มากๆ เพราะคะแนนสอบข้อเขียนของพลอยนั้น ได้มาเป็นอันดับ 1 ซึ่งเป็นอะไรที่น่าทึ่งมาก  พรึ่บ พรึ่บบ หืมม หัวหน้าคณะกรรมการทุนการศึกษาอุทานตกใจเมื่อเปิด pprtfolio ของพลอยที่พี่กุลให้หยิบมาด้วย หน้านั้นเป็นข้อมูลและคณะผู้จัดทำโครงการข้ามชาติที่ออกข่าวโด่งดังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน และ 1 ในนั้นมีชื่อและรูป ของ นางสาว กินรีอยู่ด้วยในฐานะผู้ประสานงานด้านภาษาและบัญชี และยังยืนเคียงข้างคุณพิกุล ประธานบริษัทอีกด้วย



หัวหน้าคณะกรรมการท่านนั้น เปลี่ยนจากการพูดภาษาไทยมาเป็นภาษาอังกฤษเอาซะดื้อๆ  พลอยเองก็ประหลาดใจ แต่ก็ตอบกลับ พูดคุย อย่างฉะฉาน จนคณะกรรมการอีก 2 คนถึงกับอึ้ง เพราะที่พลอยพูดนั้นมันเป็นศัพท์เฉพาะทางของการคุยธุรกิจทั้งนั้นเลย


[ หัวหน้าคณะกรรมการ ]  : กินรีเธอได้เรียนภาษาอังกฤษที่ไหนมารึเปล่า ตอบมาตรงๆ ในประวัติที่เธอกรอก ระบุว่าเธอทำงานที่โรงงาน 11 เดือนก่อนมาสอบ


[ พลอย ]  :  ตั้งแต่จบ ม.ปลายไม่ได้เรียนเลยค่ะ แต่พอทำงานได้ 3 เดือน ทางฝ่ายธุรการก็เรียกตัวไปช่วยทำงานบ้าง เอกสาร บ้างค่ะ เลยได้เรียนรู้จากตรงนั้น


คณะกรรมการถึงกับอึ้งเลย ถ้าตามที่พลอยบอก พลอยทำงานได้ 11 เดือน 3 เดือนเริ่มฝึกภาษาแสดงว่า นี่ก็แค่ 8 เดือนน่ะสิ่ที่พลอยฝึก  แค่ 8 เดือนทำได้ขนาดนี้เลย  มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เหล่ากรรมการจะตกใจ เพราะบทสนทนานั้น หัวหน้าคณะกรรมการใช้แต่คำศัพท์ที่เป็นศัพท์เฉพาะของการเจรจาธุรกิจ ซึ่งกว่าจะได้เรียนมาถึงตรงนี้ก็ต้องปี 3 แล้ว แต่พลอยกลับพูด สนทนา ตอบโต้ ได้อย่างฉะฉาน  จากที่ตัดใจปล่อยพลอยหลุดทุนไป ตอนนี้เหล่าคณะกรรมการต้องมานั่งคุยกันว่าจะหาทางไหนให้ทุนพลอยได้บ้าง จึงจำเป็นต้องเชิญให้พลอยออกมานั่งข้างนอกก่อนเพื่อรอเรียกอีกครั้ง


[ พลอย ]  : พลอยจะได้ทุนไหมนะเจ้ามังกร


พลอยบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเอ่ยกับหยกปี่เซียะที่ตอนนี้ถูกผูกติดกับเชือกถักเป็นสายข้อมือเสียแล้ว พี่กุลให้มาเนื่องจากทำข้อสอบได้ดี คุณกินรีเชิญครับ เสียงเรียกพลอยดังขึ้นอีกครั้ง พลอยก็รีบเดินเข้าไปในห้องตามเสียงเรียก


[ หัวหน้าคณะกรรมการ ]  :  พวกผมพิจารณากันแล้ว ต้องขอโทษด้วยที่เราไม่สามารถอนุมัติทุนการศึกษาที่คุณร้องขอให้ได้ ที่สำคัญโควต้า ทุนเรียนฟรี 100% มันเต็มแล้ว


[ พลอย ]  :  ค่ะ ดิฉันทราบแล้วค่ะ


เฮ้อ เสียดายจัง แต่ก็ไม่เป็นไรเนอะ ลองไปที่หัวหมากก็ได้  ในขณะที่พลอยเริ่มตัดใจเพราะไม่ติดทุนนั้น เสียงคณะกรรมการก็ดังแทรกขึ้นมา


[ คณะกรรมการ ]  :  แต่ว่าเราได้ประชุมกันแล้ว คุณมีคุณสมบัติที่ควรได้รับทุนนี้ ประกอบกับยังมีอีกทุนที่โควต้าเหลือว่าง 1 ทุน


หมายความว่ายังไงคะ  พลอยถามอย่างตื่นเต้น ถึงแม้จะพยายามเก็บอาการแต่มันก็ยังถูกแสดงออกมา



[ คณะกรรมการ ]  :  ตอนนี้เรามีทุนสนับสนุนการศึกษา 30% และ 50% ว่างอยู่ อย่างละ 1 ทุน เป็นของคณะอื่น แต่เราปรึกษากันแล้วว่าจะโอนมายังคณะบริหาาตามที่คุณยื่นคำขอ เราจะสนับสนุนค่าหน่วยกิตให้ 30% ส่วนค่าห้องแลป ค่าบำรุงต่างๆ ค่าอุปกรณ์การเรียน สื่อการเรียน คุณต้องชำระเอง โดยที่แต่ละภาคเรียนคุณต้องผ่านทุกวิชาและเกรดเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 3.00 ถึงจะสามารถรักษาสถานะภาพไว้ได้


และถ้าคุณสามารถขึ้นชั้นปีที่2 เราจะพิจารณาผลงานทางวิชาการที่คุณเข้าร่วมในระหว่างชั้นปีที่1 ถ้าผลงานของคุณได้สร้างชื่อเสียงให้ทางวิทยาลัย  จากทุนการเรียน 30% ทางเราจะเพิ่มทุน เป็น 50%  จะสนับสนุนค่าหอพักทุกเดือน และ สนับสนุนค่าอุปกรณ์การเรียน ปีละ 5,000 บาท ถ้าคุณยอมรับก็สามารถเซ็นใบสมัครได้เลย และข้อที่สำคัญคุณไม่สามารถย้ายคณะได้ คุณยอมรับเงื่อนไขข้อนี้มั๊ยคุณกินรี


[ พลอย ]  :  ได้ค่ะ


พลอยตอบแบบแทบไม่ต้องคิดเลย 30% ถือว่าเยอะมากต่อให้ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเธอก็ยอม ถ้าอดทนจนสามารถขึ้นปี2 พลอยก็จะสบายขึ้น เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อบ พลอยแทบจะไชโยอย่างสุดเสียง คนแรกที่เธอโทรบอกผลคือพี่กุล ซึ่งพี่กุลนั้นเองเป็นคนที่ทำ Portfolio อันนั้นให้พลอย พลอยเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่า ที่พี่กุลเอาพลอยมาช่วยงานนั้นเพราะต้องการฝึกพลอยไปในตัว และผลการฝึกมันก็สำแดงผลแล้ว พลอยกลับไปที่หอพักพร้อมกับเล่าข่าวดีให้อาม่าและเพื่อนๆพี่ๆผู้ร่วมหอพักฟัง ซึ่งทุกคนนั้นก็ยินดีกับพลอยมาก พลอยดูเงินในบัญชีที่พลอยเก็บหอมรอมริบมาทั้งปี ถึงจะมีค่าหนังสือที่ลงทุนซื้อมาอ่านบ้าง อย่างเช่นหนังสือภาษาอังกฤษและ pocket book ของคุณมิไร หรือค่าเดินทางบ้าง แต่ก็ยังมีเหลือเก็บเกือบครึ่งแสน มันน่าจะพอสำหรับค่าเล่าเรียน เย้ พลอยทำได้แล้ว พลอยพูดกับตัวเองก่อนชูมือขึ้นฟ้าด้วยความดีใจ



      เมื่อพบก็มีจาก แต่มันเป็นการจากเพื่อเรียนรู้เติบโต พลอยลาออกจากบริษัทตามเวลากำหนด 1 ปี พลอยได้อะไรมากมายจากการทำงานที่นี่จริงๆได้มิตรภาพมากมาย ได้ความรู้ที่พี่กุลแอบสอนให้โดยที่ไม่รู้ตัว ทุกคนก็ใจหายที่พลอยจะลาออกแล้วแต่ก็เข้าใจสิ่งที่พลอยคิดและตั้งใจ แต่พี่กุลก็ยังคงเป็นพี่กุลถึงโรงงานนี้จะอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัย แค่ 30-40 นาที แต่พี่กุลก็ยืนยันจะให้พลอยนั้นไปหาหอพักแถวมหาวิทยาลัย ถึงพลอยจะไม่เข้าใจแต่ก็ทำตามแต่โดยดีเพราะทุกอย่างที่พี่กุลแนะนำไม่มีเรื่องไหนไม่ดีกับตัวพลอยเลย


 



ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!

เนื้อเรื่องหลัก



ตอนที่ 1  ตอนที่ 2 ตอนที่ 3

ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6

ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9

ตอนที่ 10 ตอนที่ 11


_ _ _ _ _ _ _ _ _ _


Side Story การเดินทางของสายรุ้ง



ตอนที่ 1 : มรสุม   ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ

ตอนที่ 3 : เมฆสลาย ตอนที่ 4 : วันฝนซา

ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน



_ _ _ _ _

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[ัuffa555]

โอย หนูพลอย ดีใจด้วยลูก  กว่าจะมาได้เจอกับนายริวของเรา ผ่านอะไรมาไม่น้อยเลย
และอาจจะต้องเจอหนักกว่านี้เองด้วยซ้ำ สู้ๆ นะ




ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

[offroad]

ชะตากรรมของพลอยดีขึ้นเรื่อยๆเจอคนดีๆมากขึ้น แต่ยังจะเหลือวิบากกรรมอะไรอีกน๊าาาา

[Wannadit Iempan]

พลอยมีผู้อุปถัมขนาดนี้ไปได้ไกลแน่ อย่ามีกรรมบังเสียก่อนแล้วกัน

[Sri Trang]

พี่กุลนี่แปลกจัง ทำอะไรแปลก ๆ แต่ก็ได้ผลดีตลอด ต้องมีเหตุผลเบื้องหลังแน่ๆ 

[ฟฟหหฟฟ ลลงงลล]

ขอให้เจออกันไวๆ

[bunchucherd]

เกือบเจอกับริวแล้วพลาดนิดเดียว

[ติ๊ก ติ๊ก]

อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยช่างเป็นสาวน้องที่โชคร้ายในความโชคดี สู้ๆนะ ช่วงไซด์สตอรี่นี่กินใจมากๆ ขอบคุณผู้แต่ง คิดถึงลูกเลย

[ryg123456]

เป็นคนดีที่สู้จริงๆ ไม่รู้ว่าบารมีของมังกรริวหรือความดีของพลอยรุ้ง
แต่เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากๆครับ

[สมชาย.รัต1]

เนื้อหาช่างดีจริงครับ ขอบคุณครับถ้าจะยึดเป็ยอาชีพได้เลยนะครับ

[silencer001]

ดีใจกับน้องพลอยผ่านพ้นปัญหาไปได้​อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนรักสู้ๆๆๆ

[Nong5670]

เริ่มมีความโชคดีเข้ามาในชีวิตแล้วนะน้องพลอย

[MAC]

น้องพลอยคนดีผีคุ้มต่อไปคงไม่เจอเรื่องร้ายนะ

[munkza]

พี่กุลใจดีจังเลย แต่ทำไมไม่ยอมให้พลอยเอ่ยชื่อนะ หรือกลัวนามสกุลไปป้ะกับใครเข้าให้รึไง

[txxt30]

แม้ชีวิตจะตกระกำลำบากแต่พลอยก็ได้ผู้อุปถัมภ์ที่ดีอย่างพี่กุล นับว่าเป็นโชคดีของพลอย  (หัวเรื่อง "แม่ อาจารย์ ครู" คงจะหมายถึงพี่กุลผู้คอยอุปถัมภ์อยู่ห่างๆ นี่เอง)