ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

ผมกลายเป็นคนเอาเพื่อน เอาฝูง ภาค 11

เริ่มโดย act_dsky, กันยายน 14, 2021, 12:15:08 หลังเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

act_dsky

ตอนเก่าๆ ก่อนหน้านี้...

ภาค 1 https://xonly8.com/index.php?topic=249130.0
ภาค 2  https://xonly8.com/index.php?topic=249257.0
ภาค 3  https://xonly8.com/index.php?topic=249258.0
ภาค 4  https://xonly8.com/index.php?topic=249296.0
ภาค 5  https://xonly8.com/index.php?topic=249349.0
ภาค 6  https://xonly8.com/index.php?topic=249384.0
ภาค 7 https://xonly8.com/index.php?topic=249385.0
ภาค 8 https://xonly8.com/index.php?topic=249410.0
ภาค 9 https://xonly8.com/index.php?topic=249639.0
ภาค 10 https://xonly8.com/index.php?topic=250013.0

*********************************************************

ผมกลายเป็นคนเอาเพื่อน เอาฝูง ภาค 11

ณ. บ้านของณัฐกานต์ เวลา ตี 2...


"นายเป็นคนขับนะ..." ณัฐกานต์เดินคูมากับผมนั้น ก็เอ่ยบอกเชิงสั่ง ซึ่งผมก็พยักหน้าเชิงตอบรับ และทำตามที่เธอต้องการ ทันทีที่ขึ้นมานั่งยังฝั่งคนขับนั้น ก็พบว่า ณัฐกานต์ที่นั่งเบาะข้างคนขับนั้น กำลังเซ็ตเครื่อง GPS นั้นอยู่...

"นายจงขับไปยังที่นี้นะ..." เธอบอกกับผม แล้วนำเครื่อง GPS ไปติดตั้งยังที่ของผม หลังทำการเซ็ตเครื่องเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น..

"เข้าใจแล้ว.." ผมตอบ รับถ้อยคำของเธอ ก่อนที่จะชะงักนิดๆ เมื่อเห็นเธอทำการปรับเบาะอย่างลงนอนแทบทันทีที่ ทำการติดตั้งเครื่อง GPS กลับเข้าที่ของมันแล้วนั้น...

ใช่...ผมชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะอมยิ้ม อย่างเข้าใจดีว่า เธอยังคงเหนื่อยจากเกมรักเมื่อกี้ อย่าว่าแต่เธอเลย ผมเองก็ยังคงเหนื่อยๆอยู่เช่นกัน เพราะ พวกเราน่าจะได้นอนพักกัน ราวๆ 2 ชั่วโมงได้...

"เอาละ..." ผมเอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะเข้าเกียร์ขับรถไปยังจุดหมายที่ เจ้าเครื่อง GPS ระบุไว้ ด้วยใจที่เต้นแรงอย่าง ทั้งลุ้น และตื่นเต้นว่า การไปครั้งนี้จะได้ไปช่วยเหลือ ตาลจริงๆหรือไม่..

โดยผมก็ทำการขับรถยนต์ไปยังตามทางที่เจ้าเครื่อง GPS บอกอยู่ราวๆ 30-40 นาทีได้...

"ณัฐ..." ผมเอ่ยเรียก เมื่อเห็นว่า ณัฐกานต์ที่นอนอยู่นั้น ได้ลุกขึ้น และปรับเบาะที่นั่งอยู่ ให้กลับมาอยู่ในสภาพเก้าอี้อีกครั้ง ก่อนที่เธอจะหันมาทางผมแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า..

"ขับดีๆหน่อยสิ เวลามันสะเทือน.. มันเจ็บรู้มัย?..." เธอเอ่ยกล่าวอย่างต่อว่าผม ซึ่งมันทำให้ผมใช้เวลาในการประมวลผลถ้อยคำของเธอเล็กน้อย ก่อนจะค่อยเข้าใจความหมาย และเหตุผลที่เธอต่อว่าผมนั้น..

"อ้อออ...ผมขอโทษ.." ผมเอ่ยกล่าว ถึงแม้จะไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่คิดว่า สาเหตุที่ทำให้เธอลุกขึ้นมาต่อว่า คงมาจากการขับรถตกหลุมเมื่อกี้ ซึ่งมันคงไปสะเทือนสร้างความเจ็บปวดให้กับเธออย่างไม่น้อย เพราะเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว เพิ่งจะโดนจัดหนักทางประตูหลังมานี่นะ...
"แล้วนี่จะถึงรึยังละ.." ณัฐกานต์จ้องผมอย่างเคืองๆอยู่เล็กน้อย แล้วถึงค่อยร้องถาม..ซึ่งจังหวะที่เธอร้องถามนั้น รถกำลังติดไฟแดงอยู่พอดี...แถมมันเป็นคำถามที่ผมตอบไม่ถูก จนทำให้เธอขยับไปหยิบเจ้าเครื่อง GPS นั้นมาดู...

"อืมมมม...อีกนิดเดียวเองนี่..." ณัฐกานต์เอ่ยขึ้น หลังหยิบเครื่องนั้นมาดู และมันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือของเธอ ได้ดังขึ้นมา แน่นอนว่า เธอก็กดรับสายนั้นอย่างทันที..

"ชั้นเอง....กำลังจะไปถึงแล้ว ช่วยเฝ้าอยู่ตรงนั้น อย่าให้ใครไปไหนทั้งนั้นนะ...." ณัฐกานต์เอ่ย และทำการสั่งกับปลายสาย ซึ่งพอเธอกดวางสายไปนั้น ผมที่รอจังหวะอยู่ก็ร้องถาม..

"ช่วยบอกหน่อยได้มัย? ว่าเรากำลังไปที่ไหนกัน..." ผมถาม เพราะผมรู้แค่ว่า กำลังไปช่วย ตาล นอกเหนือจากนั้น คือ ไม่รู้อะไรเลย แถมนี่ก็ใกล้ไปถึงแล้ว ก็สมควรแก่เวลาที่ผมควรจะรู้อะไรบ้างแล้วละ??

"อืมมมม...ที่ๆเรากำลังไป คือ บ้านลูกพี่ลูกน้องชั้น คนที่เป็นแฟนกับเด็กของนาย.." ณัฐกานต์ชำเลืองมองผมเล็กน้อย แล้วเอ่ยตอบออกมา...ซึ่งนั้นก็ทำให้ผมมีปฏิกิริยานิดๆ แต่ไม่ทันที่จะเอ่ยถามเธอต่อ ณัฐกานต์ก็เหมือนจะรู้สิ่งที่ผมจะร้องถาม คุณเธอจึงชิงพูดออกมาก่อน..

"นายกำลังสงสัยว่า ถ้ารู้ว่าเด็กของนายอยู่ที่ไหน แล้วทำไมไม่รีบช่วยออกมาละก็ มันมีหลายเรื่องนะ และอีกอย่างคือ ชั้นรอจังหวะอยู่ด้วย จังหวะที่จะทำให้เรื่องทุกอย่างจบแบบไม่มีเรื่องยุ่งยากตามมาทีหลัง.." ณัฐกานต์เอ่ยกล่าว และนั้นก็ทำให้ผมที่กะจะถามเช่นนั้น ก็ต้องเปลี่ยนคำถามทันที..

"แล้วพอบอกได้มัย? ว่า จังหวะที่เธอว่านั้น คือ จังหวะแบบไหน?..." ผมถาม ซึ่งณัฐกานต์ก็หันมามองผมแล้วเอ่ยตอบ...

"ชั้นรอให้ คุณลุง ที่เป็น พ่อของลูกพี่ลูกน้องของชั้นคนนี้ตายก่อนนะ.." ณัฐกานต์ตอบ ซึ่งผมก็อึ้งไปนิดๆและ ผมก็เหมือนจำได้ว่าเธอเคยอธิบายไปแล้วเหมือนกันว่า ลูกพี่ลูกน้องคนที่เป็นแฟนกับตาลนั้น กร่างมีเรื่องกับคนไปทั่วทำให้มีโจทก์เยอะมากมาย และพวกนั้นก็รอจังหวะที่คุณพ่อ หรือ ลุง ของณัฐกานต์ตาย...

"งั้นหมายความว่า..." ผมที่ค่อยๆเอ่ยถามอย่างอึ้งๆ ซึ่งณัฐกานต์ก็ตอบทันทีอย่างไม่รู้สึกอะไร..

"ใช่...คุณลุงเพิ่งจะเสียไป เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง.. เลี้ยวขวาที่ซอยหน้านะ..." ณัฐกานต์ตอบ พร้อมกับบอก ก่อนที่ผมจะเลี้ยวตามที่บอก และที่กลางๆซอยนั้น ก็มีชายคนหนึ่งยืนรออยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งชายคนนั้น ก็คือ นายเจ๋งนั้นเอง...

"สถานการณ์ละ?.." ณัฐกานต์ร้องถาม ทันทีที่ลงมาจากรถ ซึ่งนายเจ๋งบอดี้การ์ดส่วนตัวของณัฐกานต์ ที่มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ ในชุดสูทนั้นก็เอ่ยตอบทันที...

"ทุกอย่างยังเหมือนตอนที่โทรบอกคุณหนูเมื่อกี้ครับ แต่ผมคิดว่าคงใกล้เวลาที่พวกนั้นจะออกมากันแล้ว เพราะถ้าอยากจะกลับมาจากชายแดน เพื่อทันทำธุระเรื่องศพ ก็น่าจะออกรถ ในเวลานี้นะครับ.." นายเจ๋งที่เอ่ยตอบ พร้อมกับชำเลืองมองผมที่ลงตามหลังณัฐกานต์...

"ชายแดน?..." ผมที่เดินเข้ามาทีหลังนั้น ก็เอ่ยทวนในสิ่งที่ได้ยินอย่าง งงๆ..

"หมอนั้นตั้งใจจะเอาเด็กของนายไปขายซ่องที่ชายแดนนะ.." ณัฐกานต์หันมาเอ่ยไขข้อสงสัยของผม และนั้น ก็ทำให้ผมถึงกับอึ้ง อย่างพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินถ้อยประโยคดั่งกล่าว หมอนั้นจะเอาตาลไปขายซ่องที่ชายแดน?

ไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรต่อ ประตูรั้วของบ้านหลังโต ที่พวกเราได้ยืนอยู่ยังหน้าบ้านนั้น ก็ได้ถูกเปิดออก แต่ที่ทาง เข้า-ทางออกของบ้านหลังนั้น กลับมีรถตู้คันหนึ่งจอดขวางอยู่ จนทำให้รถตู้ที่หมายจะแล่นออกมานั้น ต้องหยุดจอด ก่อนที่ ณัฐกานต์จะเดินไปพร้อมกับนายเจ๋ง เพื่อแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของรถตู้คันนี้..

และนั้นก็ทำให้....

"ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย..." ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ลงมาจากรถตู้นั้น ก็เอ่ยอย่างตะคอกเชิงถามอย่างเสียงดัง..ซึ่งชายคนดั่งกล่าว เป็น ชายผมสั้น หน้าตาดี อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงขายาว โดยที่สภาพเสื้อเชิ้ตออกจะยับๆและติดกลัดกระดุมไม่หมด โดยเฉพาะเม็ดบนๆ แน่นอนว่า ชายคนดั่งกล่าวนั้น ก็คือ "นายต้น" แฟนของตาล หรือ ลูกพี่ลูกน้องของณัฐกานต์นั้นเอง...

"ก็ไม่ได้ทำบ้าอะไรหรอกพี่ชาย แต่เกรงว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้ พี่ชายจะไม่ยอมฟังนะสิ..."ณัฐกานต์เอ่ยโต้ตอบกับชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม..

"ฟัง?? เรื่องอะไร ถ้าเรื่องไร้สาระละก็ ได้เจอดีแน่.." นายต้น เอ่ยกล่าว และนั้นก็ทำให้ลูกน้องของเขาขยับมายืนอยู่ข้างหลัง แต่ทันทีที่ นายเจ๋ง ค่อยๆขยับเข้าไปยืนยังข้างหลังของณัฐกานต์มัง ทางฝั่งบอดี้การ์ดของนายต้นนั้น กลับแสดงท่าที หวั่นๆกลัวๆออกมาแทน..

"พี่ชายรู้รึยังว่า คุณลุงเสียแล้ว.." ณัฐกานต์ที่ยืนในท่ากอดอกนั้น ก็ร้องถาม...

"เรื่องนั้นพี่รู้แล้ว เพราะนั้นมันพ่อพี่ นะ... ถ้าไม่รู้ ก็บ้าแล้ว?.." นายต้น ตอบกลับอย่างทันที ซึ่งณัฐกานต์ก็จ้องมองเค้า ก็จะกล่าวต่อ อย่างน้ำเสียงเรียบๆ..

"แล้ว....พี่ชายรู้รึยังว่า "กลุ่มพยัคฆ์ภูผา" ได้มีการเคลื่อนไหวแล้วเหมือนกัน.." คำกล่าวดั่งกล่าวของณัฐกานต์นั้น ก็ทำให้ นายต้น ถึงกับชะงัก อย่างมีท่าทีเปลี่ยนไปทันที...

"อย่าล้อเล่นน่า...มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?.."นายต้นเอ่ยสวน ด้วยสีหน้าท่าทีที่ ดูร้อนร้นแบบแปลกๆ

"เร็ว...ไม่เร็ว...ไม่รู้ แต่จากข่าวที่ณัฐได้มา.. "พวกนั้น" เตรียมเคลื่อนไหว และกะจะเล่นงานพี่ในวันนี้ ก็เลยรีบมาเตือนพี่ไว้นะ ส่วนจะเชื่อ...หรือไม่ ก็อยู่ที่พี่นะ..." ณัฐกานต์ตอบกลับทันที พร้อมกับจ้องมองอีกฝ่าย ที่กำลังมีท่าทีเคร่งเครียดอย่างสุดๆ.

"ถึงจะไม่อยากจะเชื่อ แต่เส้นสาย การข่าวของคุณอา มันน่าเชื่อถือได้เสมอนี่นะ...แล้วนี่เราแค่มาเตือน หรือ หวังอย่างอื่นด้วยละ.." นายต้นเอ่ย และร้องถาม ด้วยสายตาที่มองผ่านตัวของณัฐกานต์ไป ซึ่งเขาก็จ้องมองมายังที่ผม(กาย) นั้นเอง ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่า เค้าสังเกตเห็นผมนานรึยัง??

"จริงๆ..ก็หวังอย่างอื่นด้วยแหละ... ณัฐขอค่าตอบแทน ที่มาเตือนพี่ชาย ด้วยการ ขอ "ของเล่น" ที่พี่ชาย ตั้งใจจะพาหล่อนไปขายที่ซ่อง จะได้มัย?..." ณัฐกานต์กล่าวตอบด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน และนั้นก็ทำให้ทาง นายต้น ทำสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ ก่อนจะตอบกลับทันที..

"ฮึ....พอมึงบอกว่า ต้องการอะไร? ทำเอากูชักไม่อยากเชื่อในสิ่งที่มึงเตือนแล้วสิ.."

"จะเชื่อ หรือ ไม่เชื่อก็แล้วแต่พี่ชายเลย แต่ราคาของการไม่เชื่อนั้น อาจจะต้องจ่ายด้วยชีวิตของพี่ชายนะ." ณัฐกานต์เอ่ยตอบ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆอย่างมีรอยยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่า ทำไม ผม ผมกลับรู้สึกว่าบรรยากาศ ณ.ที่แห่งนี้ มันออกจะน่าสะพรึงกลัวขึ้นมาซะงั้น...

"ฮึ....เอาเถอะ จ..จริงหรือ หลอก เดี๋ยวก็รู้ ในเมื่อมึงอยากได้นัก ก็ได้ เพราะยังไง อีนี่ก็เหมือนเป็นของเล่นที่พังไปแล้ว?..." นายต้นที่เอ่ยพร้อมกับหันหน้าทำการขยับเชิงสั่งแก่ลูกน้อง และไม่กี่อึดใจ ลูกน้องของนายต้น 2 คนนั้นก็ทำการหิ้วปีกพาร่างของหญิงสาวคนหนึ่งลงมาจากรถตู้ ซึ่งหญิงสาวคนนั้นก็คือ ตาลนั้นเอง...

และลูกน้อง 2 ตน ของนายต้นนั้นก็นำตาลมาส่งให้กับผม....

"ตะ ตาล..." ผมที่เอ่ยเรียก และเข้าสวมกอดเธอ ทันทีที่บอดี้การ์ดของนายต้นได้โยนเธอมาให้ผม....

"กะ กายเหรอ?.." ตาลร้องตอบ ด้วยท่าทีที่ดูแปลกๆ ท่าทีที่เหมือนกับว่าเธอมองไม่เห็น!!

"นะ นี่แกทำอะไรกับเธอนะ..." ผมที่หันไปร้องถามแก่นายต้นนั้นทันที เมื่อเห็นท่าทีของตาลที่แสดงออกมานั้น...ซึ่งทางนายต้น ก็ชำเลืองมอง ด้วยสายตาที่ ดูแคลน ผมอย่างมาก ก่อนจะเอ่ยตอบ...

"ก็หลายอย่างอยู่นะ...แต่จำไม่ได้ว่า ทำพลาดที่ตรงไหน? ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แต่ยังไงซะทางนี้ก็กะจะทิ้งหล่อนอยู่แล้ว.." นายต้นตอบ ซึ่งนั้นก็ทำให้ผมยัวะไม่น้อย...ซึ่งตาลที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นก็จับรั้งผมเอาไว้..

"หวังว่าเราคงไม่หลอกพี่หรอกนะ.." นายต้นที่หันไปร้องถามกับ ณัฐกานต์ ด้วยท่าทีที่ไม่สนใจ ว่า ทางผมจะแสดงท่าทีอย่างไร...ซึ่งณัฐกานต์ก็หันมองทางผมเล็กน้อย และถึงค่อยตอบเชิงถามกับนายต้น...

"ที่ผ่านมา..ณัฐเคยหลอกพี่ชายด้วยเหรอค่ะ?.." เธอถามกลับด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน ซึ่งทางนายต้นก็นิ่งไป ก่อนที่ณัฐกานต์จะกล่าวต่อ...

"อ้อ...ใช่...เกือบลืม "ตั๋วเครื่องบิน" ค่ะ.." ณัฐกานต์เอ่ย พร้อมกับหยิบ หยิบตั๋วเครื่องบินออกมา และยื่นมันให้กับนายต้น..

"นี่เราจะให้พี่หนีออกนอกประเทศเลยเหรอ?.." นายต้นรับตั๋วนั้น พร้อมกับร้องถาม..

"ค่ะ... พี่ต้น ก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนี่ค่ะว่า "พวกนั้น" เค้าแค้น พี่ขนาดไหนนะ ไม่ต้องห่วง ถึงพี่ต้นจะไม่อยู่ทำหน้าที่เป็นลูกที่ดี ในงานศพของคุณลุง ก็คงไม่มีใคร สงสัย หรือ คิดตั้งคำถามหรอก ว่าทำไม พี่ชาย ถึงไม่อยู่.." ณัฐกานต์เอ่ยตอบ ซึ่งนายต้น ก็จ้องมองเธอ (ณัฐกานต์) อยู่ครู่ ก่อนจะหันหลัง หมายจะเดินกลับไปที่รถตู้ของเขา..

"เดี๋ยวค่ะ...ทางที่ดี พี่ต้นอย่าไปสนามบินด้วย รถตู้ของพี่เลย ให้ ใช้รถตู้ของณัฐจะดีกว่า.." ณัฐกานต์เอ่ยกล่าว พร้อมกับชี้ไปทางรถตู้ที่จอดขวางอยู่ที่ประตูรั้วของคฤหาสน์...ซึ่งนายต้นก็หันกลับมามอง อย่างมีท่าทีชั่งใจ แต่สุดท้ายก็ทำตามที่ณัฐกานต์เสนอแต่โดยดี...

สุดท้าย นายต้น และคนของเขา อีก 4 คน ก็ได้ขึ้นไปยังรถตู้นั้น ซึ่งตอนที่ขึ้นไปที่รถตู้นั้น นายต้นก็มีการจ้องมองยังผม ด้วยท่าทีอย่างไม่พอใจ แน่นอนว่า ผมก็จ้องมอง ในลักษณะนั้นเช่นกัน ทั้งไม่พอใจ และโกรธแค้น ก่อนที่ไม่กี่อึดใจ รถตู้ คันที่ณัฐกานต์มอบให้นั้น ก็ได้ถูกขับแล่นออกไป..

"ที่นี้...ก็ถึงตาเรา ที่ต้องไปจากที่นี้บ้างแล้ว.." ณัฐกานต์หันมาเอ่ยกับผม เมื่อรถตู้ที่นายต้นโดยสารไปนั้น ได้แล่นไปไกลจนลับสายตานั้น..

"ไป ไปไหนเหรอ?..." ผมร้องถามด้วยความสงสัย...

"ตาทึ่มเอ๊ย... ก็ไปโรงพยาบาลไง...พาเด็กของนายไปรักษา.." ณัฐกานต์หันมาเอ่ยตอบ ก่อนที่พวกเรา 4 คน (รวมนายเจ๋งด้วย) ก็ได้พากัน ขึ้นรถที่ผมได้ขับมาจากบ้านของณัฐกานต์นั้น (คราวนี้คนขับคือนายเจ๋ง) ไปยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ก่อนที่ผมจะรู้ว่า โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง นั้น ก็ คือ 1 ในกิจการบ้านของณัฐกานต์ด้วย...

ฉะนั้นพอไปถึงที่โรงพยาบาล บุคลากรของโรงพยาบาลก็ทำการต้อนรับอย่างดี และนำตัวของตาลไปตรวจอย่างละเอียดตามที่คุณเธอสั่ง...แน่นอนว่า ตลอดการตรวจทั้งหลายนั้น ผมก็อยู่กับ ตาล แทบตลอดเวลา ไม่รู้กี่ชั่วโมง จนกระทั้งเธอเข้าเครื่องสแกนสมอง ผมถึงค่อยเดินออกมา ซึ่งณัฐกานต์ ก็ยังคงอยู่ที่นี้เช่นกัน.

"เรื่องค่ารักษา ทางนี้จะเป็นคนออกให้.." ณัฐกานต์เอ่ยบอกกับผม เมื่อผมได้เดินออกมาเดินมาหาเธอ...

"อื้อออ ขอบคุณนะ...ไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี.." ผมตอบและเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆของณัฐกานต์

"แล้วถ้าชั้นบอกว่าอยากให้นายตอบแทนด้วยการให้นายเป็นแฟนชั้นละ จะว่าไง..." คำกล่าวตอบของเธอก็ทำให้ผมชะงัก ถึงกับพูดไม่ออก..ก่อนที่เธอจะเอ่ยต่อ...

"พูดเล่นนะ อย่าคิดมาก เรื่องบุญคุณเลย มันเหมือนเป็นความรับผิดชอบ.. ต่อความระยำที่คนในตระกูลของชั้นทำไว้.." เธอกล่าวต่อ ซึ่งผมก็มอง แล้วเอ่ยตอบ..

"ถึงงั้นก็ต้องขอบคุณอยู่ดีแหละ จะว่าไป ก็ผิดคาดเหมือนกันนะ นึกว่าจะมีการยิงกันตูมตามซะอีก...แต่ก็อย่างว่า ญาติกันนี่นะ..." ผมเอ่ยตอบขอบคุณเธออีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยอย่างตรงๆ เพราะทีแรกผมก็นึกว่า คงมีการยิงกัน ชนิดตายไปข้างหนึ่งแล้ว แต่ทุกอย่างกลับเรียบง่าย ถึงจะมีบรรยากาศตึงเครียดอยู่บ้าง

"หืออ...นายคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?..." ณัฐกานต์ ร้องถาม ด้วยสีหน้า น้ำเสียงที่ดูแปลกๆ จนชวนทำให้ผมสงสัย ก่อนที่เธอจะเอ่ยกล่าวกับผมต่อ...

"จะบอกอะไรให้ การฆ่าคนนะ มันมีหลายวิธีการ...และวิธีที่ร้ายกาจที่สุด คือ การยืมมือคนอื่น จัดการให้ โดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย นั่งรอดูผลลัพธ์ของมันเท่านั้น..." คำกล่าวต่อของณัฐกานต์นั้น ก็ทำให้ผมมอง อย่างไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดซะเท่าไร.

"พูดอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจเลย.." ผมร้องถาม ด้วยน้ำเสียง และท่าทีที่ งงๆ กับคำกล่าวพวกนั้นของเธอ ซึ่งณัฐกานต์ที่จ้องมองผมนั้น ก็ยิ้มหวาน และเอ่ยบอกกับผม..

"ถ้าชั้นบอกว่า สิ่งที่นายได้ยิน ตอนที่ชั้นบอกกับพี่ชาย...บอกกับผู้ชายคนนั้น มันเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดละ.."ณัฐกานต์กล่าว ด้วยน้ำเสียง สีหน้า และแววตา ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แถมบรรยากาศที่แผ่ซ่านออกมานั้น ก็ทำเอาผมถึงรู้สึกขนลุกไม่น้อย ก่อนจะกลั้นใจร้องถามออกมา..

"โกหกทั้งหมดเหรอ? มะ หมายความว่าไง.."

"......ไม่สิ ถ้าพูดให้ถูก สิ่งที่ชั้นพูด มันกลับกันเกือบทั้งหมดมากกว่า.." ณัฐกานต์เอ่ยตอบ และมันก็ยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจว่า เธอกำลังสื่ออะไรกันแน่?? แต่ไม่ทันที่ผมจะเอ่ยถามอะไรออกไป ก็เหลือบไปเห็น สิ่งที่ฉายบนทีวีของโรงพยาบาล ที่กำลังนำเสนอข่าวด่วน...

และหัวข้อข่าวด่วน ที่ว่า นั้น ก็ทำให้ผมถึงกับชะงัก เพราะมันเป็นข่าวการ การยิงถล่มรถตู้ของผู้มีอิทธิพล กลางไฮเวย์ พอได้เห็นภาพรถตู้นั้น ก็ยิ่งแน่ใจ มันคือ รถตู้คันเดียวกับที่ณัฐ เตรียมให้ นายต้น ขึ้นไปใช้งาน

และพอผมได้เห็น ข่าว ที่ทีวีนั้นกำลังรายงานอยู่นั้น ก็ทำให้ผมเข้าใจ ในสิ่งที่ณัฐกานต์พยายามสื่อสารกับผม เมื่อกี้...

"อย่าบอกนะว่า ณัฐเตรียมทุกอย่างไว้...เหลือแค่ให้ เค้าเดินไป ยังจุดตายที่กำหนดไว้ใช่มัย?.." ผมหันมาถามกับเธอ หลังจากได้เห็นข่าวสารทางโทรทัศน์นั้น ซึ่งณัฐกานต์ที่ยังคงยืนอยู่ข้างหน้าผมนั้น ก็ยิ้มหวาน แล้วกล่าวตอบ...

"อื้ออออ ก็ประมาณนั้น..." เธอตอบ ถึงแม้เธอจะไม่ได้เอ่ยอธิบาย แต่ตามที่ผมเข้าใจ ซึ่งไม่รู้ว่า เข้าใจถูกมัย? เท่าที่ผมเดา คือ มันไม่มีการเคลื่อนไหวของ พวกโจทก์ ของนายต้น ตามที่ณัฐกานต์เตือน แต่แรกอยู่แล้ว...แต่เธอเป็นคนบอกให้พวกนั้นเคลื่อนไหว บางทีอาจจะระบุ ทั้งรถ และเส้นทางที่ นายต้น กำลังไปให้กับพวกนั้น..ที่เหลือก็นั่งรอฟังผลลัพธิ์ อย่างเดียว...

และในจังหวะที่ ผมหมายจะเอ่ยอะไรสักอย่างออกมา การรายงานข่าวนั้น ก็ทำให้ ณัฐกานต์ ถึงกับหันขวับไปมองยังที่ ทีวี ด้วยท่าทีที่ตกใจ เมื่อ การรายงานนั้นบอกว่า มีผู้เสียชีวิต ภายในรถตู้ จากการยิงถล่มนั้น เพียง 4คนเท่านั้น..

"เดี๋ยวสิ 4 คนเหรอ?..." ณัฐกานต์เอ่ยร้อง ด้วยท่าทีที่ตกใจสุดๆ ทีแรกผมก็สงสัยว่า ทำไม เธอถึงต้องตกใจขนาดนั้น ก่อนจะนึกได้ว่า นายต้น ขึ้นไปรถตู้ นั้น พร้อมกับลูกน้อง 4 คน แต่ในข่าวกลับเสนอว่า มีผู้เสียชีวิต 4 คนเท่านั้น!!!

หมายความว่า.....

"เจ๋ง!!...." ณัฐกานต์ที่หันขวับ และเอ่ยเรียก บอดี้การ์ดของเธอที่กำลังเดินตรงเข้ามาหานั้น ด้วยน้ำเสียงที่ร้อนร้น และเหมือน ทาง บอดี้การ์ดที่เหมือนเป็น มือขวานั้น จะรู้ว่า คุณหนูของเขา กำลังกังวล ร้อนร้น เรื่องอะไร...

"ใจเย็นครับ คุณหนู ผมเช็คให้แล้ว ตอนนี้ คุณต้น ถูกกลุ่มพยัคฆ์ภูผา จับตัวไปครับ.." คำกล่าวตอบของ นายเจ๋ง ก็ทำให้ ณัฐกานต์ที่มีท่าทีร้อนร้นนั้น ถึงสงบสติ และมีท่าทีใจเย็นลง...

"อ้ออ...งั้นเหรอ? ทางนั้น คงกะไม่ให้ "พี่ต้น" ได้ตายอย่างสบายๆ สินะ.." ณัฐกานต์เอ่ย หลังได้ยินถ้อยคำเชิงบอกของนายเจ๋งนั้น ซึ่งผมที่จ้องมองนั้น ก็เอ่ยถามออกมา..

"นี่...บอกหน่อยได้มัยว่า พี่ชายเธอ ไปทำอะไรให้ กับคนกลุ่มนั้นเหรอ?.." ผมถาม ซึ่งนั้นก็ทำให้ณัฐกานต์หันมามอง ผมเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะตอบคำถามนี้..

"...ทำเหมือนกับที่ทำกับเด็กของนายนะ เพียงแต่ เจ้าพี่งี่เง่านั้น มันไม่รู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวไม่แท้ของผู้สืบทอดกลุ่มพยัคฆ์ภูผาคนต่อไป เลยเป็นเรื่อง แต่โชคดีที่ตอนนั้นคุณลุง เค้ารู้จักผู้อาวุโสของกลุ่มนี้เลยขอร้องไว้ มันก็เลยไม่มีการปะทะกันในตอนนั้น...แต่ก็ทำให้กลุ่มนั้น กับ กลุ่มของเรา ระหงระแวง อยู่พอสมควร.." ณัฐกานต์ตอบ ซึ่งผมก็กลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนถามต่อ..

"แล้วแบบนี้ จะไม่เป็นไรแน่เหรอ?..."

"ไม่เป็นไรหรอก ยิ่งการล้างแค้นกลับ ยิ่งไม่มีเข้าไปใหญ่ เห็นชั้นเป็นแบบนี้ แต่ก็เป็นคนคุมอำนาจของคุณพ่ออยู่ 60-70% แล้วนะ..ฉะนั้นถ้าชั้นสั่งให้เฉยซะ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ยกเว้นแต่ เจ้าพี่บ้านั้น จะรอดมาได้ ซึ่งทางนั้น คงไม่ยอมให้โอกาสที่รอมานานหลายปีพลาดไปได้หรอก.." ณัฐกานต์กล่าวตอบ ซึ่งผมก็จ้องมองอย่างพูดอะไรไม่ออก ก่อนที่เธอจะกล่าวต่อ..

"อีกอย่าง ที่ชั้นตัดสินใจทำแบบนี้ ก็เพื่อความปลอดภัยของนายด้วยนะ เพราะพี่ชั้น เป็นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น ขืนปล่อยให้มีชีวิตอยู่ละก็ คงหาทางแก้แค้นนาย ที่เหมือนเป็นการหักหน้าที่แย่งของเล่นเขาไปแน่ ฉะนั้นเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา ในภายหน้า ก็เลยวางแผน รอจังหวะ เพื่อกำจัดปัญหาทั้งหมดในคราวเดียว.." ณัฐกานต์เอ่ยกล่าวต่อ ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนแฝงถึงนัยยะบางอย่าง จนทำให้ผมถึงกับต้องร้องถามออกมา

"มันยังมีเหตุผลอย่างอื่นด้วยใช่มัย? ที่ทำให้ณัฐวางแผนนี่นะ.." คำกล่าวเชิงถามของผม ก็ทำให้ณัฐกานต์จ้องหน้าของผม แล้วตอบเชิงถามกลับ..

"ทำไม....นายถึงคิดแบบนั้นละ..."

"ความรู้สึกนะ....ผมรู้สึกว่า มันยังมีอย่างอื่น ที่ณัฐ ยังไม่ได้บอกผม.." ผมตอบออกมาอย่างตรงๆ และนั้นก็ทำให้เธอที่ยังคงจ้องมองหน้าของผมนั้น เอ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มออกมา..

"ชั้นชักจะประเมินไม่ออกแล้วสิว่าตกลง นายเป็นคนโง่ หรือ ฉลาดกันแน่??...แต่ก็อย่างที่นายว่าแหละมันยังมีเหตุผลอื่นด้วย น้องสาวของกลุ่มพยัคฆ์ภูผา คนนั้น เป็น เพื่อนสนิทของชั้นเอง...ตอนที่ชั้นรู้เรื่อง ชั้นก็แค้นพี่ชาย ไม่สิ ผู้ชายคนนั้นอยู่พอสมควรนะ แต่ตอนนั้นชั้นยังไม่มีอำนาจแบบตอนนี้ด้วย แต่ถึงตอนนั้นจะมี ผลก็คงเหมือนเดิม ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี.."

"งั้น..เหตุผลจริงๆ...ที่ช่วยผม เพราะ ต้องการล้างแค้นให้เพื่อน คนนั้น?.."

"อื้ออออ ส่วนหนึ่งนะ อีกส่วนคือ ชั้นเหมือนเห็นภาพของเพื่อนชั้น ซ้อนทับอยู่บนตัวเด็กของนาย มันจึงทำให้ ความรู้สึกเก่าๆมันเลยผุดขึ้นมา...และที่สำคัญที่สุดที่ทำให้ชั้นช่วยนาย..." ณัฐกานต์เอ่ยตอบ และตอนปลายถ้อยประโยคนั้น เธอก็ได้ขยับเข้ามาหาผม และเอ่ยบอกยังข้างหูของผม..

"เหมือน ชั้นจะรักนายเข้าให้แล้วสิ..." ณัฐกานต์เอ่ย ก่อนจะขยับถอยห่างอยู่ในระยะก่อนหน้านี้ ด้วยสีหน้าที่ดูระเรือแดงนิดๆ ขณะที่ทางด้านหลังของณัฐกานต์นั้น ก็มี นายเจ๋ง ยืนอยู่ ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม แต่มือไม้ข้างหนึ่งของเขากลับโบกไปมา เชิงบอกเป็นนัยๆกับผมว่า...

มึงทิ้งคุณหนูกู มึงตาย!! หรือ เปลี่ยน คุณหนูกู กลายเป็น "นก" มึงก็ตายยยย!!!

และในระหว่างที่ผมรู้สึกสยองกับสัญญาณมือที่ นายเจ๋ง ส่งมานั้น ณัฐกานต์ก็ได้เอ่ยบอกกับผม..

"นี่...ชั้นขอตัวก่อนนะ พอดีมีธุระอีกมากมาย ที่จะต้องไปสะสางนะ.." เธอเอ่ยบอก ก่อนจะเดินออกไป พร้อมกับนายเจ๋ง ซึ่งผมก็ได้มองอย่างเข้าใจ ถึงแม้จะไม่รู้ว่า เรื่องที่เธอต้องไปสะสางนั้นจะมีเรื่องอะไรบ้าง แต่ 1 ในนั้น น่าจะมีเรื่องของ นายต้น อยู่แน่ๆๆ...

To...be...

ผู้แต่ง


ว่าจะลงพรุ่งนี้ เปลี่ยนใจ ลงวันนี้ แล้วค่อยเว้นช่วง กับตอนสุดท้าย...

เป็นอีกตอนที่ แต่งใหม่ทั้งหมด และจุดที่เปลี่ยนมากสุด คือ ชะตากรรมของ นายต้น...

ฉบับเดิม ระบุว่า นายต้น โดนถล่มตายคารถ พร้อมกับสมุนที่ไปด้วย...

มาคราวนี้ ถึงยังเหมือนเดิม ตรงที่ รถตู้โดนถล่ม แต่ไม่ให้ตาย โดนจับไปทรมานต่อ....

ไหนสารภาพกันหน่อยสิ ตอนที่อ่านถึงตอนที่ นายต้นรอด..

มีใครคิดว่า  นายต้น จะบุกมาที่ โรงพยาบาล แก้แค้นณัฐ แล้วนายกาย ไปบังรับกระสุนแทน ตามสเต๊ปหนังไทยกันมัย?...

ส่วนตอนหน้า รอหน่อย ขอเวลา พิจารณา ว่า จะแต่งใหม่มัย? เมื่อเช้าก็ลองไปนั่งอ่าน มันก็ใช้ได้อยู่นะ

ว่าแล้วเอาบางส่วน (ที่เป็นฉบับเก่า) มาให้อ่านดีกว่า ให้ลุ้นกันว่า จะยังตามนี้ หรือ ร่างใหม่ ที่เสียวกว่า และมันส์กว่า...

ตัวอย่างตอนต่อไป...

จุดเริ่มต้นของความชิปหาย...

 

ความชิปหาย ที่กลายเป็น การดวล???

 

ความชิปหาย คูณ 2 ไม่พอ กลายเป็นคูณ 4!!!

 

มันเป็นชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง...

 

นี่มัน สวรรค์ หรือ นรก.แต่ที่แน่ๆมันมาพร้อมกับความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ (รึเปล่า?)..

 

ติดตามเรื่องราวเหล่านี้ได้ ใน ภาค 12 ครับ!!!




เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ช่องทางติดต่อ
https://www.facebook.com/actdsky.7

https://twitter.com/actdsky

kaku1234


weeraj

สงสัยมีฮาเร็มแน่ๆแบบนี้ครับสาวๆคงยอมทุกคน

manoch paoplook

ถ้าหลุดมาได้คงมาถล่มกันพรุนไปข้างนึง

savana911

เป็นเรื่องที่ดีมากครับ ครบรส อยากให้จุดคลายแมก ตัวเอกต้องใช้ความคิดความกล้าหาญ และการเสียสละ ในการแก้ไขวิกฤตต่างๆ ซึ่งจะทำให้ 4 รุม 1 ด้วยความยินดีปราบปลื้มพร้อมจะพลีการพลีใจให้กับตัวเอกของเรา

sukray ruktum

จะจบแบบไหนก้อได้ครับแต่ว่าพระเอกต้องรับศึกหนักแน่ๆๆๆ น้ำหมดตัวเลยทีเดียว

Zxcp123


Melon

หวังว่านายกายจะได้เปิดฮาเร็ม มีสาวสี่คนในตอนท้าย แถมนายเจ๋งก็รักเพราะไปกระทืบนายต้นทันก่อน จะมาแก้แค้นณัฐ

Dark_hell

แบคอัพโคตรดี ฮาเรมระดับเทพ มาเฟีย ดารา เพื่อน(เกือบเป็นโสเภณี)  นักเก็บข้อมูล ครอบครองขนาดนี้ ตาย แห้งตาย

Kris.

รับรักณัฐแล้วเป็นเจ้าพ่อ พร้อมกับรับสาวๆคนอื่นมาอยู่ด้วยกันเลยครับ

yai79


Chananon Therdsitti


xonly-402

ไม่น่าจะจบที่ภาค 12 นะ ยังมีเรื่องราวได้อีกมากมาย เขียนต่อเถอะ

kodzilla


shuya